Ome Dzouwenpatjina Het ras der Spaanse cavaliers sterft langzaam maar zeker uit r Bakvis-idolen veranderen niet zoveel C tot ozena) Maak van uw haar géén achtergebleven gebiedsdeel ~üan ozctitv VRIJDAG 25 JULI 1958 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 9 „VERERING VAN HET SCHONE" WERD BANALITEIT Strandkleding, geïnspireerd op het matrozenkostuv.nl, staat het jonge meisje altijd fris en fleurig! Dit sportieve pakje (natuurlijk in wit met marineblauw uitgevoerd) heeft een bloesende rug, laaggeplaatste ceintuur en een flauw-aangeduide taille. Het is een Italiaans modél. Hoogzomers is het witte japonnetje, eveneens van Italiaaans origine. De hoed met brede rand en de gestrikte ceintuur zijn allebei gemaakt uit bontbedrukte zijde. F Vrouwen van Madrid eisen een „veldtocht tegen de onhoffelijkheid" MADRID, JULI „Uw onderdanigste dienaar, die uw voeten kust Niet anders zou een caballero van de oude school een brief aan een dame beëindigd hebben en nog steeds zal een goed- opgevoede Spanjaard van zijn vrienden afscheid nemen met de beleefdheidsformule: „Ik bid U, legt U mij aan de voeten van mevrouw uw echtgenote!" Maar in de tramwagens en autobussen van Madrid gebeurt het nog maar zelden, dat een senor opstaat om een vrouw zijn plaats aan te bieden en voor de loketten van het postkantoor en in de overvolle metro moet het zwakke geslacht zijn zwakte afleggen, wanneer het zich wil handhaven. De tijden, dat de heren der schepping met vreugde afstand deden van hun voor- rangsrecht, zijn voorbij. Slechts in de dorpen en provincie stadjes, onder de eenvoudigsten en armsten van Spanje heeft die spreekwoordelijke hoffelijkheid der Spaanse caballeros we ten stand te houden tegen de verandering der tijden en levens omstandigheden. Een ding is echter blijven bestaan in de storm achtige overgang van het verleden naar het vandaag: de „piropo". Eeuwenlang heeft de Spanjaard Cen schone vrouw op straat met „gloeiende woorden" zijn bewonde ring betuigd. Nog maar twintig jaar geleden was het bepaald geen bijzon derheid, wanneer een student in de straten van Salamanca of Granada een onbekende schoonheid met ele gante zwier zijn stola voor de voeten wierp en dikwijls ook zijn college dictaten. En dat de senorita dan glim lachte en-er als een sprookjesprinses overheen trippelde. Welke vrouw maakte het immers niet gelukkig, in haar dromen over mannenharten te mogen schrijden... En de zwarte scholarenmantel en het Romeinse recht zijn immers symbool voor een betoverd en vurig hart. Niet minder dankbaar glimlachte de senorita, wanneer in het voorbij gaan een stratenmaker haar toeriep: „Koningin van mijn ziel! Gelukkig zijn de stenen die door jouw zolen beroerd worden!" Want tenslotte be tekenden deze woorden verering voor het schone. Meesters in deze „piropo", deze kunst van de welgemeende vleierij, waren er, die iedere dichter uit de romantiek in hun schaduw stelden en die ware woordkunstenaars werden. Toen dan ook dertig jaar geleden Primo de Rivera de „pi ropo" verbood, waren de senoritas van Spanje de eersten, die daarte gen in opstand kwamen. Hoe kon iemand het in zijn hoofd halen te verbieden haar openlijk te huldi gen! Maar wat toen nog charme en vriendelijkheid, ware bewondering en vreugde om de schoonheid was, is nu niet meer dan goedkope banali teit, ja zelfs nu en dan belediging. De schoonheid werd voor vele jonge vrouwen een bittere last en een mooie senorita en mooi zijn nu eenmaal velen van haar van nature heeft het niet gemakkelijk, zich tegenwoor dig in Spanjes hoofdstad te verweren tegen „nozems" in alle leeftijden en uit alle maatschappelijke klassen, die zich met tactloze „hoffelijkheden" aan haar opdringen en het haar las tig maken. Het blijft niet alleen bij hinderen op straat. In verschillende kranten kan men tegenwoordig de klacht le zen, dat ook taxichauffeurs, tramcon ducteurs, ja zelfs kelners en bankbe dienden steeds minder respect tonen tegenover de senoras en senoritas. A- De mensen, die bij elk zonnebadje aan de gevolgen voor hun uiterlijk schoon denken, lijken ons niet benijdenswaard, en wie alleen met een hoofddoek (tegen het bleken van het haar) aan het strand wil zitten, beklagen wij zon der meer. Maar het is wel waar, dat haren soms akelig reageren op te grote doses zonnestralen. We moeten ze dus goed verzorgen (zoals eigenlijk het hele jaar door!). Hier zijn een paar adviezen: Was uw haar eens per week als het aan de vettige kant is, eens per tien dagen als het droog of heel normaal is. Borstel uw haar elke dag, zo mogelijk s ochtends en tegen de avond, niet vlak voor het slapen gaan, want de massage stimuleert de haarwortels en het is onlogisch er dan juist op te gaan liggen. Er zijn plastic en nylon borstels en borstels van haar. Hebt U stevig haar, neem dan een plastic, al was het alleen maar omdat het zo gemakkelijk schoon te houden is, maar hebt U fijn haar, dat gauw breekt, zoek dan met zorg een borstel utt die niet te hard is. En wie geduldig volhardt in het borstelen, merkt op een goede dag, dat haar kapsel veel gewilliger wordt. Is uw haar te droog, werk er dan bij het borstelen een goe de crème doorheen. Hebt U een permanent, dus hebt U „A" gezegd tegen de kapper, zeg dan ook „B", want een permanent waar mee verder niets gebeurt kan afschu welijk gaan kroezen, afzakken na ver loop van tijd, en pieken. Laat geper manente haren dus geregeld watergol ven, of doe het desnoods zelf; laat het haar ook geregeld knippen en probeer eens een ander kapsel. Het allerbe langrijkst is, dat IJ uw haar schoon en gezond houdt; zeker, nu het seizoen van veel zwemmen en zonnebaden in volle gang is. De vrouwen van Madrid eisen daarom een algemene, door de overheid actief ondersteunde veld tocht tegen het gebrek aan ach ting en een verbod van de „piropo". Zij willen, dat men haar met rust laat, als zij naar haar werk gaan en haar niet in propvolle trams en bussen, terwijl zij zich niet verroe ren kunnen, toefluistert, dat haar ogen sterren zijn en haar mond een rozeknop. Én wanneer de ca balleros, die geen caballeros meer zijn, dat niet willen begrijpen, dan moet de overheid maar te hulp ko men met behoorlijke boetes, zo vin den zij. Want tenslotte kunnen niet alle vrouwen en meisjes het recht in eigen hand nemen, zoals niet lang ge leden mejuffrouw Nuria het deed, een resolute jongedame, die een al te opdringerige caballero in Madrid midden op straat met haar kroko dillenleren tas zulk een meesterlijke klap gaf, dat hij bewusteloos op het trottoir bleef liggen. Oma speelt jazz.... (in Hollywood) Als de jeugd van Hollywood een rock 'n roll danst, doet ze dat graag op muziek van het Grootmoeders-Or kest. Want als de tweeëntwintig „Grands" ergens optreden, is het al tijd luidruchtig feest en stroomt de danszaal vol. Wat van grootmoeders te verwach ten zou zijn, doen deze oma's niet: ze spelen geen walsen uit hun jeugd. Maar wat niet van oude eerbiedwaar dige dames verwacht wordt, doen ze juist wel: ze klimmen op hun stoe ien, klappen in de handen en vuren elkaar aan met luide uitroepen. Het lievelingsnummer is „When the Saints go marching in"; daarop volgt „Jumping in the woods". Ter wijl de jongste oma, de 44-jarige me vrouw Jean Lutty, een slagwerksolo geeft, waar collega's jaloers op kun nen worden, klimmen de andere or kestleden op hun stoelen en springen dan met hun instrument en al „de bossen in". De trompettiste, de 72- jarige mevr. Alice Mortimer, roept: „Go, Jean, go!" en bandleidster Jean Ward, 74, klapt geestdriftig in de handen. De meeste leden van de band heb ben nog een baan buiten de muziek om ook: de een verkoopt sportkle- ding, de ander is mannequin (kle ding voor de rijpere leeftijden), een derde verkoopt ijs op sportvelden. Er is zelfs een antiquair bij, die het zo leuk vindt moderne muziek te spe len, omdat ze ambtshalve altijd tus sen oude spullen zit. De jongmaatjes, die op de muziek van het grootmoedersorkest komen dansen, zijn doorgaans eerder afge mat dan de orkestleden... In West-Dultsland hebben 77.395 vrouwen een volledige dienstbetrekking bij de posterijen. Hiervan zijn 31.887 als ambte naar, 33.536 als beambte en 11.972 als ar beidster geklassificeerd. Voor de ambtenaren is weer een onder scheid gemaakt in vier groepen: een voudige dienst (359), middelbare dienst (30.462), hogere dienst (1057) en topfunc ties 9). Man en vrouw worden geheel ge lijk gesalariëerd. Bovendien zijn 2046 vrouwelijke beamb ten en 20.272 arbeidsters, waarvan twee derde gehuwd is, in dienst zonder een volledige betrekking te vervullen. On der haar, die een volledige werkkring hebben, zijn 30.086 gehuwde vrouwen, althans vrouwen met een gezin. Velen zijn namelijk weduwe of gescheiden. yde(iti ïAAuse moaelijnen voor komende winfer De Italiaanse ontwerpers hebben hun collecties voor het winterseizoen 1958/'59 reeds aan de openbaarheid prijs gegeven in een aantal modeshows, welke voornamelijk gekenmerkt werden door vrouwelijke lijnen en rijke warme kleuren. Slechts een klein gedeelte der toonaangevende Ro meinse huizen komt met variaties op de „ligne sac", de meer derheid heeft evenwel met deze lijn afgedaan. Dit zijn enkele mode-impressies uit Rome: De gezusters Fontana brengen creaties welke de vrouwe lijke lijn duidelijk accentueren. De ontwerpster, Gattlno- ni, heeft onder de naam „Herfst aan de Tiber" een aan tal romantische modellen vervaardigd met verhoogde taille en eveneens zeer vrouwelijke silhouetten, en bij Tessatrice dell' Isola ziet men een collectie met nonchalante lijnen, gemaakt uit rijkgekleurde handweefsels. Luciani is vóór een getailleerd silhouet met brede ceinturen, welke vlak onder de boezem worden gedragen; de rokken komen tot de knie, de lijfjes zijn kort. Sarli sloot een „compromis met de ligne sac": japonnen die van voren nauw sluiten en aan de achterkant een gra cieuze draperie vormen. Verder zag men bij Centinaro een collectie in empire-lijn die eveneens nog door de ligne sac beïnvloed bleek; bij Barbara waren het ook empïre-japonnen met vele sier lijke vouwen, plooien en strikken, en een klassieke „natuur lijk" stijl, versierd met a-symmetrische draperieën en aange zette platte plooien zag men bij de debuterende ontwerper Rapuano. (Van onze redactrice.) in de boekhandel waar wij op zoek I zijn naar de zoveelste druk van 'n tamelijk bejaard boekje, wordt de afdeling prentbriefkaarten beheerst door een groot aantal foto's van een bekend meisjesgezicht. Filmster Ro my Schneider, idool van de heden daagse bakvis, prijkt er in tientallen verschillende situaties uit haar film en haar privéleven. Als „keizerin", met een pompeuze haardos boven het kleine gezichtje, en nog eens als kei zerin met naast zich een overmoedig lachende jonge „keizer"; als meisje- op-vakantie in een sportief zeiltenue, als stralende teen-ager in een avond japon waarvan men onmiddellijk zou geloven dut het haar eerste gala- kledij is. Ook in de afdeling tijd schriften is Romy ruimschoots ver tegenwoordigd: Romy in een eenvou dig dansjurkje, dansend met een niet meer zo jonge filmheld naar wie zij aanbiddend opkijkt; Romy met een schortje voor in de keuken, samen met moeder-actrice Magda Schneider bezig met het bakken van taarten en cakes De publiciteitsmachine heeft haar van alle zijden belicht, haar voordeligste kanten zo vaak mogelijk geëtaleerd en in deze over vloed van fotomateriaal vindt de bak- vissenverering van dit ogenblik ruim schoots voedse Het is dan ook een lief meisje, de ze Romy; een doodgewoon lief meisje zoals er waarschijnlijk op deze wereld nog heel veel meer zijn en onwillekeurig vraagt men zich af: wat vinden ze er eigenlijk dan, de bakvissen die in zo'n boek handel met grote ernst die Romy- foto's komen bekijken, keurend en tenslotte kopen? Dit blonde filmbe- roemheidje heeft niefs van het spec taculaire en temperamentvolle van een Gitia of een Sofia; niets van de persoonlijkheid van een Ingrid Berg- mann of het talent van een Vivian Leigh, niets ook van de intelligente charme van de Michèles en Martines van het Franse filmdoek maar voor de bakvis is zij dè ster van dit ogenblik en haar „fan-mail" is onge twijfeld van enorme omvang. Wie de balcvissenleeftijd al verscheidene ja ren ontwassen is, vindt deze verering vrij onbegrijpelijken Romy-zèlf eigenlijk nogal zoetig, precies als de taarten en cakes op die foto met moeder Schneider. Om deze verering wél te begrijpen, moet men beslist teruggaan naar de eigen levensjaren-tus- sen-taféllaken-en-servet, die gewoon lijk samenvallen met dergelijk ge dweep met onbereikbare beroemdhe den. Voor ons vielen die levensjaren in de periode waarin het Amerikaan se zangsterretje Deanne Durbin fu rore maakte en voor de vrouwelijke jeugd was zij de Romy van toen. Foto's in alle mogelijke formaten toonden Deanna in tientallen film- en privéscènes, haar levensloop werd keer op keer uitgerafeld in de film en vrouwenbladen, haar degelijke af komst en onbevangen kraraktertje weren om strijd geprezen, en zo kre gen de jeugdige vereersters van haar favoriete ster een beeld voorgescho teld dat vóór alles .jzo gewoon" was. Een doodgeiooon meisje, net als alle schoolmeisjes ter wereld maar zij was tegelijkertijd het levende bewijs dat men zomaar van de ene dag op de andere van een gewoon meisje een beroemdheid, met fabelachtige hono raria en tientallen (even fabelachtig knappe) aanbidders, kon worden. En tegen dat bewijs konden alle andere sterren, hoe mooi en talentvol ze ook mochten zijn, zélfs met haar allen niet op. Om dezelfde reden zullen de hedendaagse bakvissen vermoedelijk zulke ijverige bewonderaarsters van de zo „gewone" (zélfs wat zoetige) Romy zijn. En waarschijnlijk zien de moeders van al die bak^s-n liever Romy als idool van haar dochters, dan bijvoorbeeld die wilde Brigitte uit Parijs Gelukkig, we hebben het allemaal weer rustig achter de rug. Het ergste leed is wat de schoolgaan de jeugd betreft, weer veilig geleden en de verrukkelijke zon schijnt nu ein delijk niet langer voor niets op gras velden en watervlakten. De leslokalen zijn leeg en stil gewor den, de tas met de boeken van de laat ste schooldag staat misschien nog er- fens in een hoek geplompt, en als U e agenda eruit opvist zult U waar schijnlijk op de laatste gebruikte blad zijde onder de allerlaatste repetitie triomfantelijk gekalkt vinden: Va kantie, hiep hoi!! Lach er eens om, moeder van school gaande spruiten, speciaal om al die uitroeptekens. Zij zijn immers voor U het uitbundig bewijs dat er nog levend kroost door uw huis boldert en geen bezadigde kandidaten voor een bejaar dencentrum. Indien een van uw nakomelingschap een dag na de overgang het kippig neusje alweer tussen de bladzijden prikte zou U dit als een ernstig symp toom moeten opvatten. Want naar- JI&ycw ew (even stigheid, die kinderdeugd, is héél mooi binnen de schoolmuren, maar als er geen stevige portie vrijbuiterij in de vakantie tegenover staat wordt die zelfde naarstigheid een bedenkelijke afwijking. Heus, ik heb ze gekend, die voor beeldige vossertjes, die met zo'n straf vaartje op de rails van het schoolregime reden, dat zij niet meer bij machte waren de rem erop te zet ten. Met het onvermijdeüjke ge volg, dat zij vrienden en magen ach terover deden slaan met een zak vol diploma's, een academische graad of een hoge functie op buitensporig jon ge leeftijd jong volgens de kalen der althans. Maar in feite waren zij door dat stug ge blokken grijze, levensvreemde stoelzitters geworden die als zij daar nog het besef voor hadden een enorme achterstand aan gewone, ge zonde ervaringen moesten inhalen. Zij hadden nog nooit een spannend boek gelezen, een bal voortgeschopt of een roeiriem vastgehouden. En zij moch ten het loven als zij dan tenminste een verstandige vrouw en een levenslusti ge kleine zoon rijk waren die hun zul ke bezigheden wel eens met ijver zou den bijbrengen Zo niet, dan zijn en blijven zij voor de samenleving verloren en vergroeien geestelijk en lichamelijk tot studeer kamerkluizenaars, die in hun isole ment zelfs een bedreiging kunnen worden voor de gemeenschap. Zodat ik maar zeggen wilde: een mooi rapport is prachtig, ijverig en nauwgezet studeren is een uitstekende levenstraining voor een jong mens en wie een zeven kan halen moet een schrobbering hebben bij een zes. Maar die strenge leefregel mag alleen opgaan zolang de schooldeuren niet definitief op slot zijn. En zelfs dan zijn er nog vrije middagen en weekends die niet enkel uitgevonden zijn voor het uitsluitend produceren van huiswerk. Een jonge geest behoeft ontspanning, een jong lichaam inspanning en meestal vallen die twee eisen vanzelf sprekend samen. Hebt U daarom jonge knapen onder uw hoede: werk ze de deur uit, zet ze aan het grasrollen of heg knippen, en bij regen kan aardappels bakken of rijst koken een kunst blijken die net zo goed intelligentie vereist als een algebraïsche opgave. En bedden op maken of afwassen zijn bij U 'thuis toch hopelijk geen exclusief vrouwe lijke bezigheden Maar evenzeer: een jonge dochter die zo hard gestudeerd heeft wordt daarom door U toch niet tot september in de watten gelegd Een naald, een vatenkwast of een pol lepel vasthouden is even noodzakelijk en verdienstelijk als 't vlot vertalen van Ovidius, en een vrouw met een hoofd vol geleerdheid en twee linker handen is een ongelukkig schepsel. Wij hebben het zelf toch ook allemaal met mislukken en Weer proberen ge leerd doe daarom een oogje dicht bij alle zelf gekozen experimenten. Er komt altijd wel iets uit de bus: een paar gram zelf veroverde ervaring, ook al zijn de eieren groen gekookt en de aardappels zwart gebakken. SASKIA. (Advertentie) Met lïHMM film bent u „safe"! In een conferentie van meer dan 156 af gevaardigden van protestantse kerken in Togoland, Kameroen en Gaben, is ge sproken over polygamie, huwelijksonder handelingen en bruidsschat. De Afrikaan se vrouwen betreuren de toegeeflijke houding van de kerken met betrekking tot polygamie: de conferentie sprak zich uit voor strengere toepassing van de ker kelijke tucht in dit opzicht. Aan de ker ken werd bovendien verzocht, onmiddel lijk stappen te ondernemen tot afschaf fing van bruidsschatten en huwelijksge schenken. Het gebruik is een uitbuiting van de jongeren door de ouderen, zo stelde men vast. Het maakt het huwe lijk voor de armen moeilijk en bevordert polygamie en prostitutie.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 5