Ome
Dzouwenpatjina
Het ras der Spaanse cavaliers
sterft langzaam maar zeker uit
r
Bakvis-idolen veranderen niet zoveel
C tot ozena)
Maak van uw haar géén
achtergebleven gebiedsdeel
~üan ozctitv
VRIJDAG 25 JULI 1958
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
9
„VERERING VAN HET SCHONE" WERD BANALITEIT
Strandkleding, geïnspireerd op het
matrozenkostuv.nl, staat het jonge
meisje altijd fris en fleurig! Dit
sportieve pakje (natuurlijk in wit
met marineblauw uitgevoerd) heeft
een bloesende rug, laaggeplaatste
ceintuur en een flauw-aangeduide
taille. Het is een Italiaans modél.
Hoogzomers is het witte japonnetje,
eveneens van Italiaaans origine. De
hoed met brede rand en de gestrikte
ceintuur zijn allebei gemaakt uit
bontbedrukte zijde.
F Vrouwen van Madrid eisen een
„veldtocht tegen de onhoffelijkheid"
MADRID, JULI „Uw onderdanigste dienaar, die uw voeten
kust Niet anders zou een caballero van de oude school een
brief aan een dame beëindigd hebben en nog steeds zal een goed-
opgevoede Spanjaard van zijn vrienden afscheid nemen met de
beleefdheidsformule: „Ik bid U, legt U mij aan de voeten van
mevrouw uw echtgenote!"
Maar in de tramwagens en autobussen van Madrid gebeurt
het nog maar zelden, dat een senor opstaat om een vrouw zijn
plaats aan te bieden en voor de loketten van het postkantoor en
in de overvolle metro moet het zwakke geslacht zijn zwakte
afleggen, wanneer het zich wil handhaven. De tijden, dat de
heren der schepping met vreugde afstand deden van hun voor-
rangsrecht, zijn voorbij. Slechts in de dorpen en provincie
stadjes, onder de eenvoudigsten en armsten van Spanje heeft
die spreekwoordelijke hoffelijkheid der Spaanse caballeros we
ten stand te houden tegen de verandering der tijden en levens
omstandigheden. Een ding is echter blijven bestaan in de storm
achtige overgang van het verleden naar het vandaag: de
„piropo".
Eeuwenlang heeft de Spanjaard
Cen schone vrouw op straat met
„gloeiende woorden" zijn bewonde
ring betuigd. Nog maar twintig jaar
geleden was het bepaald geen bijzon
derheid, wanneer een student in de
straten van Salamanca of Granada
een onbekende schoonheid met ele
gante zwier zijn stola voor de voeten
wierp en dikwijls ook zijn college
dictaten. En dat de senorita dan glim
lachte en-er als een sprookjesprinses
overheen trippelde. Welke vrouw
maakte het immers niet gelukkig, in
haar dromen over mannenharten te
mogen schrijden... En de zwarte
scholarenmantel en het Romeinse
recht zijn immers symbool voor een
betoverd en vurig hart.
Niet minder dankbaar glimlachte
de senorita, wanneer in het voorbij
gaan een stratenmaker haar toeriep:
„Koningin van mijn ziel! Gelukkig
zijn de stenen die door jouw zolen
beroerd worden!" Want tenslotte be
tekenden deze woorden verering voor
het schone.
Meesters in deze „piropo", deze
kunst van de welgemeende vleierij,
waren er, die iedere dichter uit de
romantiek in hun schaduw stelden
en die ware woordkunstenaars
werden. Toen dan ook dertig jaar
geleden Primo de Rivera de „pi
ropo" verbood, waren de senoritas
van Spanje de eersten, die daarte
gen in opstand kwamen. Hoe kon
iemand het in zijn hoofd halen te
verbieden haar openlijk te huldi
gen!
Maar wat toen nog charme en
vriendelijkheid, ware bewondering en
vreugde om de schoonheid was, is
nu niet meer dan goedkope banali
teit, ja zelfs nu en dan belediging. De
schoonheid werd voor vele jonge
vrouwen een bittere last en een mooie
senorita en mooi zijn nu eenmaal
velen van haar van nature heeft
het niet gemakkelijk, zich tegenwoor
dig in Spanjes hoofdstad te verweren
tegen „nozems" in alle leeftijden en
uit alle maatschappelijke klassen, die
zich met tactloze „hoffelijkheden"
aan haar opdringen en het haar las
tig maken.
Het blijft niet alleen bij hinderen
op straat. In verschillende kranten
kan men tegenwoordig de klacht le
zen, dat ook taxichauffeurs, tramcon
ducteurs, ja zelfs kelners en bankbe
dienden steeds minder respect tonen
tegenover de senoras en senoritas.
A-
De mensen, die bij elk zonnebadje aan de gevolgen voor hun uiterlijk schoon
denken, lijken ons niet benijdenswaard, en wie alleen met een hoofddoek
(tegen het bleken van het haar) aan het strand wil zitten, beklagen wij zon
der meer. Maar het is wel waar, dat haren soms akelig reageren op te grote
doses zonnestralen. We moeten ze dus goed verzorgen (zoals eigenlijk het
hele jaar door!).
Hier zijn een paar adviezen:
Was uw haar eens per week als het
aan de vettige kant is, eens per tien
dagen als het droog of heel normaal is.
Borstel uw haar elke dag, zo mogelijk
s ochtends en tegen de avond, niet
vlak voor het slapen gaan, want de
massage stimuleert de haarwortels en
het is onlogisch er dan juist op te
gaan liggen. Er zijn plastic en nylon
borstels en borstels van haar. Hebt U
stevig haar, neem dan een plastic, al
was het alleen maar omdat het zo
gemakkelijk schoon te houden is,
maar hebt U fijn haar, dat gauw
breekt, zoek dan met zorg een borstel
utt die niet te hard is. En wie geduldig
volhardt in het borstelen, merkt op
een goede dag, dat haar kapsel veel
gewilliger wordt. Is uw haar te droog,
werk er dan bij het borstelen een goe
de crème doorheen.
Hebt U een permanent, dus hebt U
„A" gezegd tegen de kapper, zeg dan
ook „B", want een permanent waar
mee verder niets gebeurt kan afschu
welijk gaan kroezen, afzakken na ver
loop van tijd, en pieken. Laat geper
manente haren dus geregeld watergol
ven, of doe het desnoods zelf; laat het
haar ook geregeld knippen en probeer
eens een ander kapsel. Het allerbe
langrijkst is, dat IJ uw haar schoon
en gezond houdt; zeker, nu het seizoen
van veel zwemmen en zonnebaden in
volle gang is.
De vrouwen van Madrid eisen
daarom een algemene, door de
overheid actief ondersteunde veld
tocht tegen het gebrek aan ach
ting en een verbod van de „piropo".
Zij willen, dat men haar met rust
laat, als zij naar haar werk gaan
en haar niet in propvolle trams en
bussen, terwijl zij zich niet verroe
ren kunnen, toefluistert, dat haar
ogen sterren zijn en haar mond
een rozeknop. Én wanneer de ca
balleros, die geen caballeros meer
zijn, dat niet willen begrijpen, dan
moet de overheid maar te hulp ko
men met behoorlijke boetes, zo vin
den zij.
Want tenslotte kunnen niet alle
vrouwen en meisjes het recht in
eigen hand nemen, zoals niet lang ge
leden mejuffrouw Nuria het deed,
een resolute jongedame, die een al te
opdringerige caballero in Madrid
midden op straat met haar kroko
dillenleren tas zulk een meesterlijke
klap gaf, dat hij bewusteloos op het
trottoir bleef liggen.
Oma speelt jazz....
(in Hollywood)
Als de jeugd van Hollywood een
rock 'n roll danst, doet ze dat graag
op muziek van het Grootmoeders-Or
kest. Want als de tweeëntwintig
„Grands" ergens optreden, is het al
tijd luidruchtig feest en stroomt de
danszaal vol.
Wat van grootmoeders te verwach
ten zou zijn, doen deze oma's niet:
ze spelen geen walsen uit hun jeugd.
Maar wat niet van oude eerbiedwaar
dige dames verwacht wordt, doen ze
juist wel: ze klimmen op hun stoe
ien, klappen in de handen en vuren
elkaar aan met luide uitroepen.
Het lievelingsnummer is „When
the Saints go marching in"; daarop
volgt „Jumping in the woods". Ter
wijl de jongste oma, de 44-jarige me
vrouw Jean Lutty, een slagwerksolo
geeft, waar collega's jaloers op kun
nen worden, klimmen de andere or
kestleden op hun stoelen en springen
dan met hun instrument en al „de
bossen in". De trompettiste, de 72-
jarige mevr. Alice Mortimer, roept:
„Go, Jean, go!" en bandleidster Jean
Ward, 74, klapt geestdriftig in de
handen.
De meeste leden van de band heb
ben nog een baan buiten de muziek
om ook: de een verkoopt sportkle-
ding, de ander is mannequin (kle
ding voor de rijpere leeftijden), een
derde verkoopt ijs op sportvelden. Er
is zelfs een antiquair bij, die het zo
leuk vindt moderne muziek te spe
len, omdat ze ambtshalve altijd tus
sen oude spullen zit.
De jongmaatjes, die op de muziek
van het grootmoedersorkest komen
dansen, zijn doorgaans eerder afge
mat dan de orkestleden...
In West-Dultsland hebben 77.395 vrouwen
een volledige dienstbetrekking bij de
posterijen. Hiervan zijn 31.887 als ambte
naar, 33.536 als beambte en 11.972 als ar
beidster geklassificeerd.
Voor de ambtenaren is weer een onder
scheid gemaakt in vier groepen: een
voudige dienst (359), middelbare dienst
(30.462), hogere dienst (1057) en topfunc
ties 9). Man en vrouw worden geheel ge
lijk gesalariëerd.
Bovendien zijn 2046 vrouwelijke beamb
ten en 20.272 arbeidsters, waarvan twee
derde gehuwd is, in dienst zonder een
volledige betrekking te vervullen. On
der haar, die een volledige werkkring
hebben, zijn 30.086 gehuwde vrouwen,
althans vrouwen met een gezin. Velen
zijn namelijk weduwe of gescheiden.
yde(iti
ïAAuse moaelijnen
voor komende winfer
De Italiaanse ontwerpers hebben hun collecties voor het
winterseizoen 1958/'59 reeds aan de openbaarheid prijs
gegeven in een aantal modeshows, welke voornamelijk
gekenmerkt werden door vrouwelijke lijnen en rijke warme
kleuren. Slechts een klein gedeelte der toonaangevende Ro
meinse huizen komt met variaties op de „ligne sac", de meer
derheid heeft evenwel met deze lijn afgedaan.
Dit zijn enkele mode-impressies uit Rome:
De gezusters Fontana brengen creaties welke de vrouwe
lijke lijn duidelijk accentueren. De ontwerpster, Gattlno-
ni, heeft onder de naam „Herfst aan de Tiber" een aan
tal romantische modellen vervaardigd met verhoogde taille en
eveneens zeer vrouwelijke silhouetten, en bij Tessatrice dell'
Isola ziet men een collectie met nonchalante lijnen, gemaakt
uit rijkgekleurde handweefsels. Luciani is vóór een getailleerd
silhouet met brede ceinturen, welke vlak onder de boezem
worden gedragen; de rokken komen tot de knie, de lijfjes zijn
kort. Sarli sloot een „compromis met de ligne sac": japonnen
die van voren nauw sluiten en aan de achterkant een gra
cieuze draperie vormen.
Verder zag men bij Centinaro een collectie in empire-lijn
die eveneens nog door de ligne sac beïnvloed bleek; bij
Barbara waren het ook empïre-japonnen met vele sier
lijke vouwen, plooien en strikken, en een klassieke „natuur
lijk" stijl, versierd met a-symmetrische draperieën en aange
zette platte plooien zag men bij de debuterende ontwerper
Rapuano.
(Van onze redactrice.)
in de boekhandel waar wij op zoek
I zijn naar de zoveelste druk van 'n
tamelijk bejaard boekje, wordt de
afdeling prentbriefkaarten beheerst
door een groot aantal foto's van een
bekend meisjesgezicht. Filmster Ro
my Schneider, idool van de heden
daagse bakvis, prijkt er in tientallen
verschillende situaties uit haar film
en haar privéleven. Als „keizerin",
met een pompeuze haardos boven het
kleine gezichtje, en nog eens als kei
zerin met naast zich een overmoedig
lachende jonge „keizer"; als meisje-
op-vakantie in een sportief zeiltenue,
als stralende teen-ager in een avond
japon waarvan men onmiddellijk zou
geloven dut het haar eerste gala-
kledij is. Ook in de afdeling tijd
schriften is Romy ruimschoots ver
tegenwoordigd: Romy in een eenvou
dig dansjurkje, dansend met een niet
meer zo jonge filmheld naar wie zij
aanbiddend opkijkt; Romy met een
schortje voor in de keuken, samen
met moeder-actrice Magda Schneider
bezig met het bakken van taarten
en cakes De publiciteitsmachine
heeft haar van alle zijden belicht,
haar voordeligste kanten zo vaak
mogelijk geëtaleerd en in deze over
vloed van fotomateriaal vindt de bak-
vissenverering van dit ogenblik ruim
schoots voedse
Het is dan ook een lief meisje, de
ze Romy; een doodgewoon lief
meisje zoals er waarschijnlijk
op deze wereld nog heel veel meer
zijn en onwillekeurig vraagt men
zich af: wat vinden ze er eigenlijk
dan, de bakvissen die in zo'n boek
handel met grote ernst die Romy-
foto's komen bekijken, keurend en
tenslotte kopen? Dit blonde filmbe-
roemheidje heeft niefs van het spec
taculaire en temperamentvolle van
een Gitia of een Sofia; niets van de
persoonlijkheid van een Ingrid Berg-
mann of het talent van een Vivian
Leigh, niets ook van de intelligente
charme van de Michèles en Martines
van het Franse filmdoek maar
voor de bakvis is zij dè ster van dit
ogenblik en haar „fan-mail" is onge
twijfeld van enorme omvang. Wie de
balcvissenleeftijd al verscheidene ja
ren ontwassen is, vindt deze verering
vrij onbegrijpelijken Romy-zèlf
eigenlijk nogal zoetig, precies als de
taarten en cakes op die foto met
moeder Schneider.
Om deze verering wél te begrijpen,
moet men beslist teruggaan
naar de eigen levensjaren-tus-
sen-taféllaken-en-servet, die gewoon
lijk samenvallen met dergelijk ge
dweep met onbereikbare beroemdhe
den. Voor ons vielen die levensjaren
in de periode waarin het Amerikaan
se zangsterretje Deanne Durbin fu
rore maakte en voor de vrouwelijke
jeugd was zij de Romy van toen.
Foto's in alle mogelijke formaten
toonden Deanna in tientallen film- en
privéscènes, haar levensloop werd
keer op keer uitgerafeld in de film
en vrouwenbladen, haar degelijke af
komst en onbevangen kraraktertje
weren om strijd geprezen, en zo kre
gen de jeugdige vereersters van haar
favoriete ster een beeld voorgescho
teld dat vóór alles .jzo gewoon" was.
Een doodgeiooon meisje, net als alle
schoolmeisjes ter wereld maar zij
was tegelijkertijd het levende bewijs
dat men zomaar van de ene dag op
de andere van een gewoon meisje een
beroemdheid, met fabelachtige hono
raria en tientallen (even fabelachtig
knappe) aanbidders, kon worden. En
tegen dat bewijs konden alle andere
sterren, hoe mooi en talentvol ze ook
mochten zijn, zélfs met haar allen
niet op. Om dezelfde reden zullen de
hedendaagse bakvissen vermoedelijk
zulke ijverige bewonderaarsters van
de zo „gewone" (zélfs wat zoetige)
Romy zijn. En waarschijnlijk zien de
moeders van al die bak^s-n liever
Romy als idool van haar dochters,
dan bijvoorbeeld die wilde Brigitte
uit Parijs
Gelukkig, we hebben het allemaal
weer rustig achter de rug. Het
ergste leed is wat de schoolgaan
de jeugd betreft, weer veilig geleden
en de verrukkelijke zon schijnt nu ein
delijk niet langer voor niets op gras
velden en watervlakten.
De leslokalen zijn leeg en stil gewor
den, de tas met de boeken van de laat
ste schooldag staat misschien nog er-
fens in een hoek geplompt, en als U
e agenda eruit opvist zult U waar
schijnlijk op de laatste gebruikte blad
zijde onder de allerlaatste repetitie
triomfantelijk gekalkt vinden: Va
kantie, hiep hoi!!
Lach er eens om, moeder van school
gaande spruiten, speciaal om al die
uitroeptekens. Zij zijn immers voor U
het uitbundig bewijs dat er nog levend
kroost door uw huis boldert en geen
bezadigde kandidaten voor een bejaar
dencentrum.
Indien een van uw nakomelingschap
een dag na de overgang het kippig
neusje alweer tussen de bladzijden
prikte zou U dit als een ernstig symp
toom moeten opvatten. Want naar-
JI&ycw ew (even
stigheid, die kinderdeugd, is héél mooi
binnen de schoolmuren, maar als er
geen stevige portie vrijbuiterij in de
vakantie tegenover staat wordt die
zelfde naarstigheid een bedenkelijke
afwijking.
Heus, ik heb ze gekend, die voor
beeldige vossertjes, die met zo'n
straf vaartje op de rails van het
schoolregime reden, dat zij niet meer
bij machte waren de rem erop te zet
ten. Met het onvermijdeüjke ge
volg, dat zij vrienden en magen ach
terover deden slaan met een zak vol
diploma's, een academische graad of
een hoge functie op buitensporig jon
ge leeftijd jong volgens de kalen
der althans.
Maar in feite waren zij door dat stug
ge blokken grijze, levensvreemde
stoelzitters geworden die als zij
daar nog het besef voor hadden een
enorme achterstand aan gewone, ge
zonde ervaringen moesten inhalen. Zij
hadden nog nooit een spannend boek
gelezen, een bal voortgeschopt of een
roeiriem vastgehouden. En zij moch
ten het loven als zij dan tenminste een
verstandige vrouw en een levenslusti
ge kleine zoon rijk waren die hun zul
ke bezigheden wel eens met ijver zou
den bijbrengen
Zo niet, dan zijn en blijven zij voor de
samenleving verloren en vergroeien
geestelijk en lichamelijk tot studeer
kamerkluizenaars, die in hun isole
ment zelfs een bedreiging kunnen
worden voor de gemeenschap.
Zodat ik maar zeggen wilde: een
mooi rapport is prachtig, ijverig
en nauwgezet studeren is een
uitstekende levenstraining voor een
jong mens en wie een zeven kan halen
moet een schrobbering hebben bij een
zes. Maar die strenge leefregel mag
alleen opgaan zolang de schooldeuren
niet definitief op slot zijn. En zelfs
dan zijn er nog vrije middagen en
weekends die niet enkel uitgevonden
zijn voor het uitsluitend produceren
van huiswerk.
Een jonge geest behoeft ontspanning,
een jong lichaam inspanning en
meestal vallen die twee eisen vanzelf
sprekend samen.
Hebt U daarom jonge knapen onder
uw hoede: werk ze de deur uit, zet ze
aan het grasrollen of heg knippen, en
bij regen kan aardappels bakken of
rijst koken een kunst blijken die net
zo goed intelligentie vereist als een
algebraïsche opgave. En bedden op
maken of afwassen zijn bij U 'thuis
toch hopelijk geen exclusief vrouwe
lijke bezigheden
Maar evenzeer: een jonge dochter
die zo hard gestudeerd heeft
wordt daarom door U toch niet
tot september in de watten gelegd
Een naald, een vatenkwast of een pol
lepel vasthouden is even noodzakelijk
en verdienstelijk als 't vlot vertalen
van Ovidius, en een vrouw met een
hoofd vol geleerdheid en twee linker
handen is een ongelukkig schepsel.
Wij hebben het zelf toch ook allemaal
met mislukken en Weer proberen ge
leerd doe daarom een oogje dicht
bij alle zelf gekozen experimenten. Er
komt altijd wel iets uit de bus: een
paar gram zelf veroverde ervaring,
ook al zijn de eieren groen gekookt
en de aardappels zwart gebakken.
SASKIA.
(Advertentie)
Met
lïHMM film
bent u „safe"!
In een conferentie van meer dan 156 af
gevaardigden van protestantse kerken in
Togoland, Kameroen en Gaben, is ge
sproken over polygamie, huwelijksonder
handelingen en bruidsschat. De Afrikaan
se vrouwen betreuren de toegeeflijke
houding van de kerken met betrekking
tot polygamie: de conferentie sprak zich
uit voor strengere toepassing van de ker
kelijke tucht in dit opzicht. Aan de ker
ken werd bovendien verzocht, onmiddel
lijk stappen te ondernemen tot afschaf
fing van bruidsschatten en huwelijksge
schenken. Het gebruik is een uitbuiting
van de jongeren door de ouderen, zo
stelde men vast. Het maakt het huwe
lijk voor de armen moeilijk en bevordert
polygamie en prostitutie.