Barre woestijntocht per taxi van
Beiroet naar Iraakse hoofdstad
VIER NEDERLANDERS EN TWEE
DUITSERS OMGEKOMEN
MARGERIESCHMID: BLOEMEN, MOLENS, JAZZ
EN BEETHOVEN
DONDERDAG 24 JULI 1958
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT.
1
Westelijke journalisten in een auto
gepavoiseerd met V.A.R.-vlaggetjes
Bagdad, 23 juli (Ü.P.I.) - De
witte beenderen van een ka
meel, afgevreten door de gie
ren en gebleekt in de mee
dogenloze woestijnzon waren
het huiveringwekkende teken
dat wij het gevaarlijkste punt
van onze tocht hadden be
reikt. Hoe lang die kameel
dood was, viel niet te zeggen.
Vlak bij lag het kadaver van
een woestijnliond, blijkbaar
het slachtoffer van dorst in
de desolate woestijn. De hond
was in elk geval nog niet
lang geleden omgekomen,
want de vrijwel altijd-aanwe-
zige gieren hadden hem nog
niet ontdekt. Wij wisten ech
ter dat dit slechts een kwes
tie van tijd zou zijn.
Tijd is naar het schijnt ove
rigens van geen betekenis in
Door Daniel F. Gilmore
van United Press
International
deze onafzienbare verlaten
heid. Mijlen of kilometers,
hoe men ook de afstand
meet, lijken zinloos te zijn.
Tenslotte zijn wij in Bagdad
aangekomen, vier dagen na
dat wij per taxi uit Beiroet
vertrokken, waar toen juist
de Amerikaanse troepen wa
ren geland.
Wij hadden moeilijke ogenblikken
meegemaakt, vooral toen onze
auto in het zand bleef steken op
een woestijn-„weg", die niet meer
was dan een vaag, bijna niet te
onderscheiden spoor. Wij werden
losgetrokken door een auto met
andere westerse journalisten die
ons achterop kwam. Hoewel wij
teleurgesteld waren dat wij de
leiding in deze tocht over land
naar Bagdad vei-loren hadden, "wa
ren wij in de eerste plaats dank
baar. Want de herinnering aan
de dode kameel en de dode hond
wilde ons niet uit de gedachten.
Niet bij nacht
Vrijdagavond verlieten wij Bei
roet per taxi. Onze chauffeur werd
nerveus, toen wij het door de Li
banese rebellen bezette gebied be
reikten en weigerde door te rij
den, toen het donker werd. Wij
waren toen nog een 20 km van de
Syrische grens verwijderd. Daar
zou ons, volgens afspraak, een
taxi uit. Damascus wachten. Bij
het eerste daglicht bereikten wij
de laatste Libanese grenspost,
maar de taxi uit Damascus was
er niet. De chauffeur uit Beiroet
laadde ons en onze bagage uit, en
daar stonden wij, de U.PX-foto-
graaf Dieter Hespe, Tom Streit-
horst van de National Broadcast
ing System en wij.
Eindelijk nam de chauffeur van
een grote met aardappels beladen
vrachtauto ons verder mee. On
derweg kwamen wij Libanese re
bellen tegen. Zij reden merkwaar
digerwijze in een witgeschilderde
jeep van de waarnemers der Ver.
Naties: liftend zoals wij.
Ook zagen wij in deze buurt Ame
rikaanse marine-straaljagers: een
patrouille van vier, die laag over
joegen aan de Libanese kant van
de grens. Een moeilijke opdracht
voor de vliegers, want in deze
dalen en heuvels is het vaak haast
onmogelijk te zeggen waar Liba
non eindigt en Syrië begint.
Gezocht: avontuurlijke
taxichauffeur
In Damascus, dat wij dus per
aardappelvrachtauto bereikten,
heerste een bijna uitbundige
stemming: men vierde het wel
slagen van de Iraakse revolutie.
De hele dag, zaterdag, besteed
den wij aan het verkrijgen van
een visum voor Irak en, nog
belangrijker, aan het zoeken
naar een taxichauffeur die be
reid was ons naar Bagdad te
brengen.
Eindelijk vonden wij een avon
tuurlijke chauffeur-eigenaar
van een Plymouth-1955 bereid
de tocht te wagen.
Zondagmiddag om één uur begon
nen wij aan de lange reis door de
Syrische woestijn naar de hoofd
stad van Irak. De Plymouth, toch
al gebrekkiger dan zijn ouderdom
zou doen vermoeden^ kraakte en
piepte onder de lading van men
sen, schrijfmachines, potten met
limonade en dozen met sand
wiches. Andere bagage hadden
wij niet: wij hadden slechts de
kleren die wij droegen, bij ons.
Onze chauffeur, een echte pa
triot van de Verenigde Arabi
sche Republiek, had de auto
kwistig versierd met vlaggetjes
van de V.A.R. en met portret
ten van Nasser en van de nieu
we Iraakse premier Kassem.
Het eerste stuk was betrekkelijk
gemakkelijk. Er was een behoor
lijke weg tot het Syrische pas
poortenstation te Tsjamat, gehuis-'
vest in een reeks verblindend-
witte gebouwtjes.
Tsjamat was' het laatste dat wij
van de beschaving zagen, voordat
wij. vijf uur later, het laatste Sy
rische „fort" bereikten: een neder
zetting, die sterk deed denken aan
„Beau Geste", bemand met een
handjevol politiemannen en bijna
evenveel magere honden, die ons
begroetten met het vreemdste
hondegeblaf dat wij ooit gehoord
hadden. Het klonk hees en kra
kend, alsof er zand door een vlees
molen ging.
Het garnizoen was heel vriende
lijk. Wij kregen kommen vol heer
lijke thee.
Daniel F. Gilmore, een van
de medewerkers die United
Press International naar
het Midden-Oosten heeft
gezonden, zodra de crisis
daar uitbrak, is er dezer
dagen in geslaagd Bagdad
te bereiken. Op een door
de omstandigheden ge
dwongen ongebruikelijke
manier, namelijk groten
deels per taxi: een rit
dwars door de onherberg
zame Syrische woestijn. In
dit artikel geeft hij een
relaas van deze moeilijke
tocht.
De volgende etappe was de ergste.
Het dichte, opwarrelende stof
drong de auto binnen, zelfs hoe
wel wij de ramen in deze hitte
potdicht hielden. Een weg was
er niet, slechts een nauwelijks
aangeduid „spoor". De richting
wera, met tussenruimten van een
kilometer of vijf, zes, aangege
ven door ijzeren plaatjes, zo dun
als een bezemsteel, waarop een
klein bordje in het Arabisch rich
ting en afstand vermeldde. Over
dag was het al heel moeilijk die
dunne wegwijzers in de verblin
dende zon te onderscheiden, maar
in het donker was dat helemaal
ondoenlijk. Eén keer raakten wij
de wegbehakening een vol uur
lang kwijt. Wij koersten toen
eigenlijk alleen maar op de ster
ren.
Op dit gruwelijke traject zagen
wij die zwijgende bewijzen van de
„hel", die deze woestijn is: de ka
davers van kameel en hond. Op
dit traject ook, werden wij gered
door onze collega's (Engelse,
Franse, Duitse en Egyptische
journalisten), met wie wij de reis
verder voortzetten.
Na een eindeloos lijkende tocht
wij konden niet sneller rijden dan
30 km per uur bereikten wij
de eerste Iraakse grenspost: Roet-
bah. De douane- en politiegebou-
wen hier waren versierd met por
tretten van Nasser en van ver
schillende Iraakse revolutionairen.
De vrachtauto's, bussen en mili
taire wagens, die er stonden, wa
ren op dezelfde manier opgetuigd.
Nog een stuk woestijn: daarna be
gon het landschap geleidelijk te
Veranderen. Het land werd groe
ner naarmate wij de Euphraat na
derden. Eenmaal die rivier over,
kwamen wij in het paradijselijke
landschap van Mesopotamie, met
schaduwrijke palmbossen en an
der groen.
De Irakezen juichten, als zij de
Syrische nummerborden op onze
auto's zagen. Syrië, onderdeel van
de V.A.R., immers was een der
eerste landen die het nieuwe
Iraakse regime erkend had.
Even buiten Bagdad werden wij
opgevangen door een militair es
corte. Wij passeerden de vroegere
Britse luchtmachtbasis Habaniya,
waar alles rustig en vreedzaam
leek. Wij mochten er echter geen
kijkje gaan nemen.
In de stad Bagdad zelf was de
avondklok reeds ingegaan, toen
wij voorafgegaan door een mili
taire jeep, binnenreden. Toch was
er nog wel enig ander verkeer.
De lange tocht door drie landen
was ten einde.
P.'J ®en auto-ongeluk op de autobahn
bij Stuttgart in Duitsland zijn dins
dagavond vier Nederlanders om het
leven gekomen. Het zijn de heer En-
gelbertus Nederlof, 29 jaar, Esbert
Lina, 43 jaar, Cornelia de Rijke, 10
jaar en Hubertus de Rijke, 12 jaar,
allen uit Amsterdam. Zij waren in
zittenden van een klein autobusje,
vaarin in totaal Ift personen van
■uithofen naar Nederland terug-
•erden. Een vijfde Nederlandse in-
Itende van het busje, een dame
wier naam nog niet bekend is, werd
zwaar gewond.
Voorts zijn bij het ongeluk twee
Duitsers omgekomen, een 16-jarige
jongen uit Sonthofen, die met de Ne
derlanders meereisde, en de bestuur
der van een Duitse auto, waarmee
het busje in botsing is gekomen.
Het ongeluk gebeurde, nadat een
van de banden van het busje, dat
met zeer hoge snelheid reed, was
gesprongen. Het voertuig raakte
daardoor op de rijbaan voor het te
gemoetkomende verkeer en botste
daarbij tegen een personenauto, be
stuurd door een fabrikant uit Stutt
gart. Er was een verschrikkelijke ra
vage en in het begin was niet uit
te maken uit welke wagens de
slachtoffers, die op de weg geslingerd
waren, kwamen.
De bestuurder van de Duitse auto
was nog in leven na het ongeluk,
maar is kort daarna in het zie
kenhuis overleden.
De in de ziekenhuizen opgenomen
gewonden zijn: de 37-jarige heer
B. de Rijke, die het busje bestuur
de, mevr. R. de Rijke. mevr. W.
Nederlof, Blonie Nederlof en me
vrouw M. Lina.
Foto: een overzicht van de ramp.
van Amsterdam van groot ge
wicht", zo zei de wethouder. Niet
alleen wordt hiermeè de band met
de gehele automobielindustrie en
wat daarmee samenhangt verste
vigd, doch daarnaast is het fcv
houd voor Amsterdam ve»—
van de talrijke instelh'
ganisaties. die ge»
RAI-gebouw ge'
vendien betek'
heden aan
gebouw me4
ten 15.5
aanzienl-
Advertentie)
LONDEN, donderdag
Peter Manuel, de 32-iarige tim
merman, die op door een
Glasgows r
115 jeugdmisdaden, waarvoor hij
naar een verbeteringsgesticht
werd gestuurd, vanwaar hij zes
maal ontsnapte. Reeds als 17--
-ige ging hij op avontuur met
„zak.
•g is de poli/ie er-
1 jat 'Manuel nog
vezen moor-
lel in-Enge-
Onze
een bijzotu
Ier Woche
hij in de i
van Rakker
hij bij ongi
den.
Ook Wa
een goed
zette in
tweede p
- laschiar n
met ..Zomei
De resulta»
Drakenklass.
Spangenberg
Paertif'. Kon
Hoop'. Kon.
Leeuw". Kon
Flying Dutch*
Poullain (Fr.i; 13.
Btrm. Terwogt/Kalff
Sharpie-klassc: 1
Van Wijk (Ned.); 2.
Doering (Did.); 3. ..Zepl
per (Dldi
Finnjollenklasse: 1 „Adria
Pellaschiar Ct.t.U 2- .Fik Fak"
Warourg fNeÖ-). S ..Zomerweelde"
strm. De Jong" fNed 4 „José"-ctrm.
Koopniar.3 iNed 10. .Finding", «trm.
Sleeswiik (Ned.l.
uat in de praktijk
""dat de schooljeugd
evisie thuis in vele ge-
•ereni-,
imant-
te be-
daarin'
heei':
ie per*!
Ned,
nijverheid
door een be.
diamant-
Eduardus, die
loeten fusionerer
ietaalbond.
In de Bestevaerstraat is de 62-
jarige vrouw L. Kerkmeer in he
portaal van haar woning geval
len, waardoor zij met een rechter
vallen niet of onvoldoende in~de bovenbeenbreuk naar het W.G
avonduren aan huiswerk toekorot.moest worden gebracht.
Amerikaans meisje vier
weken in Kruiningen
ZE HOUDT van klassiek en jazz.
Ze luistert met dezelfde passie
naar Beethoven als naar het hese,
gestyleerde stemgeluid van Nat
King Cole en ze vindt het Neder
lands veel melodieuzer dan het
Amerikaans. Zij: Margerie Schmïd
teenager uit Erie in de Ameri
kaanse staat Pennsylvania en voor
f dé tijd van twee maanden door de
American Field Service uitgezon
den naar het land achter de dij
ken. De laatste van die twee
maanden zal zij in Zeeland door
brengen. Gisteren, woensdag
kwam zij vanuit Friesland naar
de familie De Visser in Kruinin
gen, waar- zij tot 25 augustus zal
logeren.
Een bijzonder sympathiek meisje,
die Margèrie- Schmid. Ze praat
niet over de grote dingen uit de
States, ze praat alleen bewonde
rend en verwonderd over dat klei
ne land, dat na Engeland en de
Noordzee achter de dijken ligt.
Over de hardwerkende mensen, de
molens en de bloemen en het vlak
ke land, waarop het koren rijpt.
Erie is bepaald geen dorpje, maar
Margerie is allerminst een meisje-
uit-de-grote-^stad met de bewonde
ring van haar leeftijd voor films,
„cars" en andere ding'en uit de
„grote wereld". En nog minder
doet zij denken aan het Ameri
kaanse meisje, zoals dat wel
licht ten' ,-onrechte wel eens
wordt voorgesteld. Er glinsteren
twee lichtblauwe pastels met pret
lichtjes in haar make-up-loze, fris
se gezichtje en 'ze vindt het pret
tig. als ze de wind in haar licht
blonde haren voelt. Als ze zo, met
die wind in heur haren naar de
grote witte stapelwolken boven
het Zeeuwse land kijkt in Erie
zijn er niet van die .mooie wolken,
verklaarde ze nadrukkelijk zou
het een Zweeds, meisje kunnen
zijn. Maar binnen heeft ze de char
me en de onbevangenheid van een
Frangaise, als ze verhaalt van
haar eerste contacten met de Ne
derlanders.. Eerst zijn ze een beet
je verlegen, vindt Margerie, als de
kennis van de Engelse taal hen
eens in de steek laat. „Maar dat is
alleen het begin, want ik heb ont
dekt, dat het de meest open men
sen zijn, die je je bedenken kunt".
Het gebied rond Erie is heuvel
achtig. En hoe klein Nederland in
vergelijk met de Verenigde Staten
ook moge zijn: nooit had zij zul
ke uitgestrekte lappen „flat"
.,(v]ak) land bij elkaar gezien
Dé molens en de klompen, ze
vond het in haar „Friese tijd"
zoals ze het zich had voorge
steld. Dingen die opvallen? De
vele bloemen voor de ramen, over
al bloemen voor de ramenEn
oudere mensen op de fiets.
In Amerika fietst alleen de jonge
jeugd en daarom vindt Margerie
het een vreemd gezicht, die be
daagde huisvaders op twee wie
len
Kritiek op de gang van zaken
in dit kleine landje? Ja op
het gevolgde systeem bij de
eindexamens. Margerie vindt
het bar vreemd, dat, zo men in
enkele vakken niet „meekan"
men hiervoor maar een gans
schooljaar moet overdoen
Op ander terrein kan men dan
immers een „kei" zijn? Voor
de rest vindt zij Nederland
prachtig, met meer auto's en
moderne huizen, dan zij ver
wachtte.
Waarom zij juist bij de familie De
Visser aan de Kruiningse Rijks
weg logeert? wel, een jaar gele
den won een dochtertje van de
heer De Visser een beurs voor
Amerika. Suzanne is daar nu leer
linge van een „college", na één
jaar al zo ver, dat zij over nog één
jaar haar graad hoopt te halen,
MARGERIE VOOR DE MOLEN
VAN KRUININGEN
..liefde voor wind en windmolens...
(Foto P.Z.C.)
waar overigens vier jaar voor
staat. Suzanne de Visser bezoekt
het States College of Washington
in Pullman. Zij heeft het uitste
kend naar haar zin. En nu, om iets
„terug te doen" verleent de fami
lie De Visser de door de Ameri
can Field Service uitgezonden
Margerie een maand lang gast
vrijheid.
Plannen? Bezoekjes aan Veere, de
Walcherse kust. Middelburg, Goes
Brugge, Gent en vanzelfsprekend
de ExpoDie is nu, vanuit
Kruiningen, dichterbij dan in
Friesland, waar Margerie, ule 21
juni jl. met de „Waterman" in ons
land arriveerde, bet bijzonder goed
naar haar zin heeft gehad. Na
Heerenveen Kruiningen, daii keert
zij met de „Johan van Oldenbar-
neveldt" weer terug naar Erie in
de States.
Hoge Autoriteit wenst
publikatie vrachttarieven
De Hoge Autoriteit der Europese Ge
meenschap voor Kolen en Staal, zal
nog vóör 15 september a.s. aan de
regeringen der zes E.G.K.S.-Ianden
aanbevelingen doen inzake de publi
katie van de vrachttarieven en -voor
waarden voor het vervoer van staal
en schroot per auto, zo heeft de vice-
president der Hoge Autoriteit, de
lieer D. Spierenburg, de raad van mi
nisters der E.G.K.S. medegedeeld. De
Hoge Autoriteit zal de regeringen
verzoeken deze aanbevelingen door
middel van verordeningen of wetten
te verwezenlijken.
Naar de heer Spierenburg mededeel
de, heeft de organisatie der Duitse
staalindustrie gedreigd een klacht te
gen de Hoge Autoriteit in»te dienen,
indien zij niet binnen twee maanden,
evenals voor het vervoer per spoor
is geschied, stappen doet tot het ver
plicht stellen van het publiceren van
de tarieven van het vervoer per auto.
Verwacht wordt, dat de Hoge Auto
riteit de regeringen een stelsel zal
voorstellen, waaronder de vervoersta-
rieven van te voren moeten worden
gepubliceerd. Aangenomen wordt, dat
de Nederlandse regering, die tegen de
binding en publikatie van vrachtta
rieven is, een klacht tegen de Hoge
Autoriteit zal indienen bij het Hof
van Justitie der E.G.K.S.
Pianist Maxim Shapiro in
Californië overleden
De pianist Maxim Shapiro is zater
dagavond tijdens een concert in Car-
mel, Californië, door een een hart
aanval getroffen en kort daarna
overleden. Hij werd 59 jaar.
Shapiro heeft op bijna alle belang
rijke concertpodia ter Wereld recitals
en concerten gegeven en had onlangs
nog een tournee door Europa ge
maakt.
