KAPPIE
De ondergang
van de Canopus
VAMPIERVLEERMUIZEN: DE
SCHRIK VAN ZUID-AMERIKA
JE BENT EEN LEUGENAAR"
ZEI DE HORSE GUARD
GEEN ENTHOUSIASME VOOR
WOLKENKRABBERS IN MADRID
en hei geheim van Kaitekopl
4
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT.
MAANDAG 7 JULI 1958
VERSPREIDERS VAN HONDSDOLHEID
Mensen, die in landen met een gematigd klimaat wonen, kennen
de vampiervleermuizen alleen uit griezelverhalen, maar in La-
tijns-Ajnerika heeft men elke dag met deze afschuwelijke bees
ten te maken. De vleermuizen besmetten mensen en dieren met
hondsdolheid als ze hen bijten om hun bloed te drinken. De vam
piers zelf sterven lang niet altijd aan deze gevreesde ziekte en
er worden er ook lang niet genoeg gedood door de bewoners van
deze landen. Dezer dagen heeft de Braziliaanse natuurkundige
dr. Augusto Ruschi plannen voor de oplossing van het vleermui-
zenprobleem uitgewerkthij wil ze met een ziekte te lijf gaan,
waaraan alleen deze dieren zullen sterven, zo schrijft „Time".
Latijns-Amerika heeft de laatste tien
tallen jaren steeds erger van de vam
piers te lijden. Ook vóór ze de honds
dolheid verspreidden waren deze
bloeddrinkende beesten nu niet be
paald gezellige buren. Als ze slapende
mensen bijten, kruipen ze meestal
onder de beddelakens en dan lijken
ze wel wat op boosaardige, gevleugel
de muizen. Hun hoofdschotel wordt
gevormd door bloed, dat ze meestal
uit slapende dieren zuigen, terwijl ze
in de lucht blijven „hangen". Daarna
zweven ze een eindje weg om te zien
of hun prooi ook is ontwaakt. Hon
den worden vaak wakker als ze wor
den gebeten, andere dieren meestal
niet. Vaak fladderen verscheidene
vampïervleermuïzen omlaag om zich
aan het bloed van een slachtoffer te
goed te doen.
Nu de vampiervleermuizen hun
prooi dikwijls met hondsdolheid
besmetten, heeft hun beet heel
vaak een buitengewoon pijnlijke
dood tengevolge. Sinds 1935 zijn
op deze manier in Trinidad 89
mensen aan een vleermuisbeet ge
storven. Ook in andere landen
sterven mensen, die door de vam
piers gebeten zijn, maar de mees
te slachtoffers vallen toch onder
het vee. Alleen in de Briaziliaanse
staat Rio Grande do Sul hebben
de vampiervleermuizen in 1956 on
geveer 50.000 stuks vee gedood.
DYNAMIET EN GAS.
Toen in Brazilië steeds meer mensen
en dieren met hondsdolheid werden
besmet, zocht de regering wanhopig
naar tegenmaatregelen. Er werden
vijftien wetenschappelijke centra ge
sticht, waar vaccin tegen deze ziekte
werd vervaardigd, maar reeds na en
kele maanden verdween de immuni
teit, die door dit vaccin wordt opge
wekt. Speciaal ongeleide bestrijdings-
ploegen vernietigden de holen van de
vampiers met vlammenwerpers, dy
namiet en gifgas. Ook kapten ze hol
le bomen om waarin de dieren zich
hadden genesteld, maar de vleermui
zen bleven de hondsdolheid versprei
den. Dr. Ruschi besefte, dat men de
dieren alleen effectief zou kunnen
bestrijden als men hun levensgewoon
ten zou kennen. Hij heeft uit de aard
van zijn beroep altijd belangstelling
voor de vampiervleermuizen gehad
men noemt hem dan ook de „vleer
muisman" maar toen deze beesten
een nationaal probleem werden gaf
hij al zijn aandacht aan de bestrij
ding.
Met zijn helpers reisde hij duizenden
kilometers door de Braziliaanse lan
den, bestudeerde 2000 vleermuizen-
kolonies en merkte duizenden dieren
met een kleur, teneinde hun gewoon
ten te leren kennen. Hij ontdekte dat
de vampiervleermuis met een snelheid
van bijna vijftig kilometer per uur
vliegt. Hij probeerde tevens uit te
vinden hoe de beesten hun prooi op
sporen. Bovendien bestudeerde hij de
dieren van nabij, waartoe hij bij zijn
woning een grot bouwde en daar ge
vangen vleermuizen losliet. Zo kon
hij vaststellen dat 50.000 van deze
bloeddrinkende vleermuizen ongeveer
5000 stuks vee nodig hebben om zich
in het leven te kunnen houden.
Toen dr. Ruschi in 1953 in de staat
Mato Grosso diep in de Braziliaan
se binnenlanden op de vleermui-
zenjacht was, vond hij in een hol tien
tallen dode en stervende vampiers. Hij
nam verschillende dieren mee en
haastte zich ze in zijn laboratorium
te onderzoeken. Uit deze kadavers
ontwikkelde hij een virus, waarmee
gevangen vleermuizen werden be
smet. Deze verspreidden de ziekte on
der hun soortgenoten. Alle besmette
dieren stierven na 120 dagen. De lan
ge incubatieperiode is een voordeel, zo
meent dr. Ruschi, omdat de vampiers
het virus nu ongeveer vier maanden
kunnen verspreiden voor ze sterven.
Sinds 1953 heeft dr. Ruschi zijn virus
talloze malen beproefd. Hij wil er na
melijk zeker van zijn, dat alleen
vleermuizen gedood worden, terwijl
mensen of nuttige dieren er geen
schadelijke gevolgen van ondervin
den. Als dit werkelijk het geval is
zullen de Braziliaanse vampierdoders
en ook de bestrijders van deze ge
vaarlijke vleermuizen in andere lan
den spoedig de jungle intrekken om
vampiervleermuizen te vangen, ze te
besmetten met dr. Ruschi's virus om
ze daarna weer naar hun holen terug
te laten keren. Na 120 dagen zullen
deze dieren en honderden soort
genoten die ze hebben besmet on
herroepelijk sterven.
Verkiezingen in Antillen
op 1 september.
Premier Jonckheer van de Nederland
se Antillen heeft zaterdagmorgen in
een radiorede verklaard dat de rege
ring van de Antillen besloten heeft de
staten te ontbinden en op 1 september
verkiezingen te houden.
De beveiliging van de Antillaanse
autonomie vormt de inzet van de ver
kiezingen, aldus premier Jonckheer.
Japanse firma wil tanker
met atoomkracht bouwen
Een Japanse firma heeft gisteren
plannen bekendgemaakt voor de
bouw van een 580-voet lange, door
atoomkracht voortbewogen onderzee
se tanker met een capaciteit van
30.00 ton olie.
De onderzeese tankboot zou worden
voortgestuwd door een reactor van
40.000 paardekracht, die haar onder
water een snelheid van 22 en boven
water 24 knopen zou geven.
99
groepje
stond te
In Londen is een dezer dagen het
ongehoorde gebeurd: een Horse
Guard heeft, terwijl hij op wacht
stond, zich bewogen en gespro
ken.
Het gebeurde in Whitehall,
lags tegen vieren. Een
Amerikaanse toeristen
wachten op het aflossen
van de wacht. Een gids vertelde:
„Deze guards zijn de beste solda
ten van Engeland, met de zwaar
ste discipline ter wereld. Zij kun
nen meer dan een uur onbeweeg
lijk staan en ook hun .paard stil
houden".
Toen gebeurde het. De guard die
vlakbij te paard onbeweeglijk had
staan schitteren in de zon, met
zijn gouden helm, pluimen, borst-
kuras, scharlaken tuniek en smet
teloos witte broek, liet zijn paard
een stapje vooruit doen, wees met
zijn zwaard naar de gids en zei
duidelijk: „Je bent een leuge
naar".
Toen sloeg de klok vier uur en
werd de wachtpost afgelost door
een ander levend standbeeld- De
gids heeft direct een klacht inge
diend. Het ministerie van oorlog
stelt een onderzoek in.
KRANTEN SCHIEPEN TWIJFEL
Uitverkoop van „café San
Isidoro" was een harde slag.
(Van een speciale correspondent)
De oude dame met het hoofddoekje
van Brussels kant liet drie asbakjes
voor zich inpakken en betaalde. De
prijs was niet gering. De oude dame
zou er zeker een dozijn van gekocht
hebben, als dat mogelijk was ge
weest. Maar men gaf er haar slechts
drie. De verschoten rood pluchen so
fa's werden stuk voor stuk geveild,
want dozijnen kopers hadden zich
aangemeld. Goudgerande spiegels en
hopeloos ouderwetse kristallen luch
ters werden evenmin versmaad.
Honderden mensen, armen en rijken,
intellectuelen en kleine handwerks
lieden en winkeliers boden tegen elk
aar op om toch maar vooral een sou
venir mee naar huis te kunnen ne
men van Madrids oudste café „Café
San Isidoro", dat werd opgeheven en
waarvan de inboedel werd geveild.
HOOG
EN LAAG WATER
8 juli.
Vlissingen
6.37
-1.77
18.52
1.64
0.39
1.99
12.40
1.54
Terneuzen
7.05
1.95
19.23
1.82
1.08
2.16
13.09
1.71
Hansweert
7.39
2.11
19.47
1.98
1.40
2.29
13.41
1.84
Zierikzee
7.47
1.40
19.59
1.16
1.29
1.75
13.51
1.31
Wemeldinge
8.13
1.63
20.31
1.39
1.31
2.00
13.45
1.51
reeds meer don 50 jaar
t bougie voor iedere motor I
Imp. N.V. Willem van Rijn
KMtlcMerxe? 475 - A'dam Iet. 86211 - Telex 12282
62. „Déksels! Dat was dus
helemaal geen Plattekopl,
maar Jeminee, die nog
steeds achter het beeld van
Kattekopl aanzit!" sprak
Kappie nadat Jeminee was
ontsnapt.
„Maar waarom droeg hij
dan een masker?" vroeg
doctir Prak verbeasd. „Die
maskers mogen toch alleen
de Plattekoplse medicijn
mannen maar dragen?! Het
is een teken van hoge
waardigheid en de Indianen
zijn erg streng op dat
punt."
„Daarom juist", antwoord
de Kappie. „In die ver
momming kan die schurk
ons gemakkelijk overal vol
gen, zonder ja zelf gevaar
te lopen!" Die man is een
gevaar voor de weten
schap", vond doctor Priegl.
„Hij zit onze expeditie
voortdurend dwars. Ik vind dat hij maar eens
ontmaskerd moet worden!"
Kappie dacht even na.
„Neelaat die landrot zijn masker ja op
houden!" zei hij. „Zolang wij Kattekopl heb-
2nr
ben, blijft hij in de buurt, da's zeker! En zo
lang h ijin de buurt blijft, lopen wij ja ook
geen gevaar. Die tempelwachter doet een
medicijnman niks; dat hebben we daarnet
gezien met die overgehaalde beelden!"
Generaal Jeminee, die zich in hun nabijheid
in een diepe nis ophield had alles gehoord.
„Zo, zo!" monkelde hij, Belangrijk! Dan
zal ik zorgen, dat ik ongezien in de buurt van
Kattekopl blijf!"
De kranten wijdden hoofdartikelen
aan deze gebeurtenissen en een som
bere schaduw legde zich over stam
tafels en clubs. Het stervende café
met de naam van de schutspatroon
van Madrid werd het symbool voor
een verandering: Het oude café,
waar dichter en politicus discussieer
den, verdwijnt, de American-bar
komt en de wolkenkrabber.
Uit de periode van de pluchen sofa
is Madrid ineens in het wolkenkrab
ber-tijdperk terechtgekomen. Op alle
straathoeken, overal in de stad schie
ten de wolkenkrabbers uit de grond,
vaak nog vóór er straten zijn. Een
meedogenloze grondspeculatie heeft
de grondprijzen opgedreven. Reeds
nu slaat het „Spanjehuis" in Madrid
met dertig verdiepingen en een zwem
bad op het dak, honderd meter bo
ven de straat alle Europese records.
Een nieuwe wolkenkrabber in aan
bouw, de „Toren van Madrid", wordt
zelfs hoger dan het Empire State
Building in New York.
De geestdriftigen voor deze hoog-
bouwroes hebben nu door toedoen
van de Spaanse pers een bittere
pil te slikken gekregen. Deze
heeft er namelijk op gewezen, dat
Madrids hoogste brandweerladder
in het gunstigste geval tot de 8e
verdieping reikt en dat bij brand
de druk op de waterleidingen be
paald onvoldoende zou zijn om op
de hoogste verdieping een brand
met succes te bestrijden.
Weliswaar hebben de bouwonderne
mers onmiddellijk een tegenoffensief
ontketend, maar de twijfel is blijven
hangen en de bewoners van Spanjes
hooldstad kijken met een onbehaag
lijk gevoel omhoog langs hun Baby
lonische torens, die bovendien de
sfeer van hun stad aan de Manzana-
res doen verdwijnen. De uitverkoop
van „Café San Isidoro" was een har
de slag. Maar de hoogbouw is on
verbiddelijk.
Pseudo-bisschoppen op
conferentie in Londen
Twee als bisschop verklede pérsonen
hebben vrijdag de openingsbijeen
komst van de conferentie van de An
glicaanse kerkgemeenschap te Lam
beth (Londen) verstoord door luid
keels te protesteren tegen de uitno
diging aan aartsbisschop Makarios
de conferentie bij te wonen.
Toen de onruststokers waren verwij
derd, kreeg de pers toestemming fo
to's te nemen. Twee van de persfo
tografen bleken evenzeer in het kom-
plot te zitten en oefenden kritiek op
de aartsbisschop van Cyprus. Maka
rios heeft de uitnodiging van de hand
gewezen.
FEUILLKTOX
EDOCARII PBISSftV
„Als een baby", had de passagier
glimlachend geantwoord en er bijge
voegd: „Hoe staat het met de Cano
pus?
Vox, die wist dat deze
wat alle schepen en alle noordelijke
clusief de
ize passagier
ti alle noordel
zeeën, inclusief de Witte Zee, kende,
had slechts verwondering kunnen
veinzen.
„Zo? U kent de Canopus? Die is daar
ergens""
„Dat ii
slecht
zegd, 1
mond stak.
Toen Vox door de verlaten, duistere
salon liep die naar vochtig linoleum
rook, had hij de jonge Amerikaanse,
Olders tafeldame van de vorige dag,
met een bleek gezicht ineengedoken
in een fauteuil zien liggen, met een
boek naast haar op de g'ond gevallen;
op het ogenblik dat hij igs haar liep
had ze de ogen geopend en hem een
meelijwekkende glimlach toegewor
pen.
„Kom mee", had Vox gezegd. Hij had
haar helpen opstaan, had haar in haar
bontmantel geholpen en naar het sloe-
pendek geleid. Daar hielden de red
dingboten, de vlotten, schoorstenen,
luchtkokers en de marconihut hier en
daar de wind tegen en overzag men
een door schuim gemarmerde oceaan
van grandioze schoonheid. Na haar in
een dekstoel te hebben gezet, die daar
voor hém stond en een deken over
haar benen te hebben geslagen had
hij haar daar gelaten.
„Wacht op mij", had hij gezegd en
was de marconihut binnengegaan.
„Hoe is de ontvangst, Launay?"
Een kleine man met een donker ui
terlijk, zonder kin (hij heeft een
voorhoofd en een neus en verder
niets, zei de kwaadspreker Réval) en
een kromme neus, die met een klein
schroevedraaiertje in de hand aan
een stapel koperdraad en spoelen zat
te peuteren, was haastig opgestaan.
„Heel slecht, kapitein. Gaat U zit
ten."
Launay was er trots op de eerste
Franse marconist op de route van
New York te zijn. Hij woonde daar,
dag en nacht in de nauwe hut en
zijn slaaphut er naast en deed tien,
twaalf, vijftien uur dienst per dag,
alleen, geïsoleerd, zonder behoefte
om iemand te zien of te horen, met
de oceaan, de hemel en de wind om
hem heen, soms zonder er aan te
denken naar de messroom af te da
len voor de maaltijden (men zag dan
de steward van de messroom, als hij
er tenminste aan dacht, zich met een
dienblad met schotels naar de mar
conihut wagen) en altijd bezig met
zijn apparatuur, steeds „handigheid
jes", zoals hij zei, uitvindend om de
ontvangst te verbeteren. Hij bezocht
niemand en niemand bezocht hem.
„Ik kom maar even langs."
„Neem het mij niet kwalijk, kapitein,
het is altijd zo'n rommel hier. En
met dit hondenweer blijft niets op
zijn plaats liggen."
Hij was zeer beleefd, maar kon zijn
verlegenheid toch niet verbergen.
„We moeten midden in een magne
tische storm zitten."
Vox had moeten glimlachen. Hij ver
wachtte deze „magnetische storm",
een hebbelijkheid van de telegrafist,
„het beste oor", evenwel, dat hij
kende.
„Heb je nog niets van de Canopus
gehoord?"
„De Canopus? Ik geloof(hij had
vlug in zijn journaal gebladerd) ja,
vannacht. We werken hoofdzakelijk
's nachts."
„Was ze ver weg?"
„Tamelijk. Maar dat was de eerste
keer dat ik haar uitzending hoorde
en ik heb alleenniet voor,de Vir
ginia bestemd, maar ik schrijf ze
toch opalleen telegrammen ge
had over zaken enover liefdes",
had de telegrafist er met een kleur
aan toegevoegd.
„Geen aanwijzingen over de positie
van het schip en het weer?"
„Neen, kapitein. Alleenik ben
nooit van mijn leven zo ziek ge
weest
„Tot ziens, Launay; dank je. Als je
iets anders over de Canopus hoort,
dat wil zeggen wat betreft haar po
sitieMisschien een telegram
van Derieu aan de maatschappij."
„O, is het kapitein Derieu, die.,..?"
„Jij bent de enige die het niet weet.
Telefoneer dan naar de brug."
Vox was juist op tijd buiten geko
men om Older de jonge Amerikaanse
naar de trap van de salon te zien
geleiden.
Nadat Vox in de namiddag de koers
drie graden oostelijker had verlegd
om het afdrijven te neutraliseren,
had hij in de kaartenkamer Peter
Kolb weer ter hand genomen tot het
ogenblik waarop om zestien uur der
tig zijn aandacht werd getrokken
door een zwak fluiten van de spreek
buis die de kaartenkamer' met de
marconihut verbond.
Hij had het toestel gegTepen. „Heb
je wat gehoord van de Canopus,
Launay?"
„Neen, kapitein. Ik heb juist een S.O.
S. opgevangen van een Italiaanse
vrachtboot, de Marco Polo, die dwars
op de zee gestopt ligt met een ge
broken schroefas."
Vox had een rilling gekregen. Een
gebroken schroefas! Een zeldzaam
geval. Maar wie kon bij een derge
lijk weer, met een schroef die om de
beurt werd vertraagd en leeg draal
de, er zeker van zijn dat zoiets niet
plotseling op zijn eigen schip
zou gebeuren?"
„Heb je haar positie gekregen?
Nauwkeurig, zonder fout?"
„Zonder vergissing van mijn kant."
„Dat bedoel ik ook. Geef me maar
op, ik heb papier klaar". Schrijvend
herhaalde hij: „39 graden 05' N.B.
58 graden 10' W.L. van Greenwich."
Vox had geweten dat de Marco Polo
zich op de route van de Virginia be
vond.
„Ik zal iemand naar je toesturen;
geef hem de gehele tekst van het te
legram in eengesloten envelop mee.
En luister goed."
„Breuk van de schroefasdwars
op de zee", had Vox een ogenblik la
ter gemompeld, terwijl hij zijn
graadboog over de kaart schoof-.
Met onbeschadigde romp, de machi
ne intact, maar gestopt, lag de
vrachtboot daar als een mens, van
wie men de spieren had doorgesne
den, verloren in de duisternis van de
stormHonderdveertig of hon-
derdvijfenveertlg mijlen", had hij na
meting bij zichzelf gezegd, „iets
meer dan negen uur stomen en bijna
zonder afwijking van mijn koers,
voortdurend voor de golven weg. Ik
kan er tegen een of twee uur in de
morgen zijn."
Maar was de Marco Polo wel zo ze
ker van haar positie? Hijzelf had
de vorige dag gelegenheid gehad on
der vrij gunstige omstandigheden
zijn positie te bepalen.
Van dat punt af waren wind en zee
tot middernacht recht van achteren
geweest. Er moest ook rekeninlg ge
houden worden met de geringe koers
wijziging die hij in het begin van de
namiddag bevolen had om de wraak
te corrigeren. „Goed, daar kan geen
fout in schuilen. Over negen uur en
met slechts ihij had een blik op de
wachtlei gpwroen) vier graden af
wijking nas- tijurboord, zal ik bij
haar zijn Er> lan zal ze wel vuur
pijlen oplaten Onze vaart zal niet
veranderen."
Hij ging naasi de roerganger staan
en zei: „Stuur Zuid 80 Oost."
Toen hij enige ogenblikken later op
de brug het zieldoek van het kom
pas optilde als om dc nieuwe koers
te controleren, had hij zijn order aan
Réval, die de eerste officier kwam
aflossen terwijl deze ging dineren,
herhaald.
(Wordt vervolgd)