KAPPIE De ondergang van de Canopus VAMPIERVLEERMUIZEN: DE SCHRIK VAN ZUID-AMERIKA JE BENT EEN LEUGENAAR" ZEI DE HORSE GUARD GEEN ENTHOUSIASME VOOR WOLKENKRABBERS IN MADRID en hei geheim van Kaitekopl 4 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT. MAANDAG 7 JULI 1958 VERSPREIDERS VAN HONDSDOLHEID Mensen, die in landen met een gematigd klimaat wonen, kennen de vampiervleermuizen alleen uit griezelverhalen, maar in La- tijns-Ajnerika heeft men elke dag met deze afschuwelijke bees ten te maken. De vleermuizen besmetten mensen en dieren met hondsdolheid als ze hen bijten om hun bloed te drinken. De vam piers zelf sterven lang niet altijd aan deze gevreesde ziekte en er worden er ook lang niet genoeg gedood door de bewoners van deze landen. Dezer dagen heeft de Braziliaanse natuurkundige dr. Augusto Ruschi plannen voor de oplossing van het vleermui- zenprobleem uitgewerkthij wil ze met een ziekte te lijf gaan, waaraan alleen deze dieren zullen sterven, zo schrijft „Time". Latijns-Amerika heeft de laatste tien tallen jaren steeds erger van de vam piers te lijden. Ook vóór ze de honds dolheid verspreidden waren deze bloeddrinkende beesten nu niet be paald gezellige buren. Als ze slapende mensen bijten, kruipen ze meestal onder de beddelakens en dan lijken ze wel wat op boosaardige, gevleugel de muizen. Hun hoofdschotel wordt gevormd door bloed, dat ze meestal uit slapende dieren zuigen, terwijl ze in de lucht blijven „hangen". Daarna zweven ze een eindje weg om te zien of hun prooi ook is ontwaakt. Hon den worden vaak wakker als ze wor den gebeten, andere dieren meestal niet. Vaak fladderen verscheidene vampïervleermuïzen omlaag om zich aan het bloed van een slachtoffer te goed te doen. Nu de vampiervleermuizen hun prooi dikwijls met hondsdolheid besmetten, heeft hun beet heel vaak een buitengewoon pijnlijke dood tengevolge. Sinds 1935 zijn op deze manier in Trinidad 89 mensen aan een vleermuisbeet ge storven. Ook in andere landen sterven mensen, die door de vam piers gebeten zijn, maar de mees te slachtoffers vallen toch onder het vee. Alleen in de Briaziliaanse staat Rio Grande do Sul hebben de vampiervleermuizen in 1956 on geveer 50.000 stuks vee gedood. DYNAMIET EN GAS. Toen in Brazilië steeds meer mensen en dieren met hondsdolheid werden besmet, zocht de regering wanhopig naar tegenmaatregelen. Er werden vijftien wetenschappelijke centra ge sticht, waar vaccin tegen deze ziekte werd vervaardigd, maar reeds na en kele maanden verdween de immuni teit, die door dit vaccin wordt opge wekt. Speciaal ongeleide bestrijdings- ploegen vernietigden de holen van de vampiers met vlammenwerpers, dy namiet en gifgas. Ook kapten ze hol le bomen om waarin de dieren zich hadden genesteld, maar de vleermui zen bleven de hondsdolheid versprei den. Dr. Ruschi besefte, dat men de dieren alleen effectief zou kunnen bestrijden als men hun levensgewoon ten zou kennen. Hij heeft uit de aard van zijn beroep altijd belangstelling voor de vampiervleermuizen gehad men noemt hem dan ook de „vleer muisman" maar toen deze beesten een nationaal probleem werden gaf hij al zijn aandacht aan de bestrij ding. Met zijn helpers reisde hij duizenden kilometers door de Braziliaanse lan den, bestudeerde 2000 vleermuizen- kolonies en merkte duizenden dieren met een kleur, teneinde hun gewoon ten te leren kennen. Hij ontdekte dat de vampiervleermuis met een snelheid van bijna vijftig kilometer per uur vliegt. Hij probeerde tevens uit te vinden hoe de beesten hun prooi op sporen. Bovendien bestudeerde hij de dieren van nabij, waartoe hij bij zijn woning een grot bouwde en daar ge vangen vleermuizen losliet. Zo kon hij vaststellen dat 50.000 van deze bloeddrinkende vleermuizen ongeveer 5000 stuks vee nodig hebben om zich in het leven te kunnen houden. Toen dr. Ruschi in 1953 in de staat Mato Grosso diep in de Braziliaan se binnenlanden op de vleermui- zenjacht was, vond hij in een hol tien tallen dode en stervende vampiers. Hij nam verschillende dieren mee en haastte zich ze in zijn laboratorium te onderzoeken. Uit deze kadavers ontwikkelde hij een virus, waarmee gevangen vleermuizen werden be smet. Deze verspreidden de ziekte on der hun soortgenoten. Alle besmette dieren stierven na 120 dagen. De lan ge incubatieperiode is een voordeel, zo meent dr. Ruschi, omdat de vampiers het virus nu ongeveer vier maanden kunnen verspreiden voor ze sterven. Sinds 1953 heeft dr. Ruschi zijn virus talloze malen beproefd. Hij wil er na melijk zeker van zijn, dat alleen vleermuizen gedood worden, terwijl mensen of nuttige dieren er geen schadelijke gevolgen van ondervin den. Als dit werkelijk het geval is zullen de Braziliaanse vampierdoders en ook de bestrijders van deze ge vaarlijke vleermuizen in andere lan den spoedig de jungle intrekken om vampiervleermuizen te vangen, ze te besmetten met dr. Ruschi's virus om ze daarna weer naar hun holen terug te laten keren. Na 120 dagen zullen deze dieren en honderden soort genoten die ze hebben besmet on herroepelijk sterven. Verkiezingen in Antillen op 1 september. Premier Jonckheer van de Nederland se Antillen heeft zaterdagmorgen in een radiorede verklaard dat de rege ring van de Antillen besloten heeft de staten te ontbinden en op 1 september verkiezingen te houden. De beveiliging van de Antillaanse autonomie vormt de inzet van de ver kiezingen, aldus premier Jonckheer. Japanse firma wil tanker met atoomkracht bouwen Een Japanse firma heeft gisteren plannen bekendgemaakt voor de bouw van een 580-voet lange, door atoomkracht voortbewogen onderzee se tanker met een capaciteit van 30.00 ton olie. De onderzeese tankboot zou worden voortgestuwd door een reactor van 40.000 paardekracht, die haar onder water een snelheid van 22 en boven water 24 knopen zou geven. 99 groepje stond te In Londen is een dezer dagen het ongehoorde gebeurd: een Horse Guard heeft, terwijl hij op wacht stond, zich bewogen en gespro ken. Het gebeurde in Whitehall, lags tegen vieren. Een Amerikaanse toeristen wachten op het aflossen van de wacht. Een gids vertelde: „Deze guards zijn de beste solda ten van Engeland, met de zwaar ste discipline ter wereld. Zij kun nen meer dan een uur onbeweeg lijk staan en ook hun .paard stil houden". Toen gebeurde het. De guard die vlakbij te paard onbeweeglijk had staan schitteren in de zon, met zijn gouden helm, pluimen, borst- kuras, scharlaken tuniek en smet teloos witte broek, liet zijn paard een stapje vooruit doen, wees met zijn zwaard naar de gids en zei duidelijk: „Je bent een leuge naar". Toen sloeg de klok vier uur en werd de wachtpost afgelost door een ander levend standbeeld- De gids heeft direct een klacht inge diend. Het ministerie van oorlog stelt een onderzoek in. KRANTEN SCHIEPEN TWIJFEL Uitverkoop van „café San Isidoro" was een harde slag. (Van een speciale correspondent) De oude dame met het hoofddoekje van Brussels kant liet drie asbakjes voor zich inpakken en betaalde. De prijs was niet gering. De oude dame zou er zeker een dozijn van gekocht hebben, als dat mogelijk was ge weest. Maar men gaf er haar slechts drie. De verschoten rood pluchen so fa's werden stuk voor stuk geveild, want dozijnen kopers hadden zich aangemeld. Goudgerande spiegels en hopeloos ouderwetse kristallen luch ters werden evenmin versmaad. Honderden mensen, armen en rijken, intellectuelen en kleine handwerks lieden en winkeliers boden tegen elk aar op om toch maar vooral een sou venir mee naar huis te kunnen ne men van Madrids oudste café „Café San Isidoro", dat werd opgeheven en waarvan de inboedel werd geveild. HOOG EN LAAG WATER 8 juli. Vlissingen 6.37 -1.77 18.52 1.64 0.39 1.99 12.40 1.54 Terneuzen 7.05 1.95 19.23 1.82 1.08 2.16 13.09 1.71 Hansweert 7.39 2.11 19.47 1.98 1.40 2.29 13.41 1.84 Zierikzee 7.47 1.40 19.59 1.16 1.29 1.75 13.51 1.31 Wemeldinge 8.13 1.63 20.31 1.39 1.31 2.00 13.45 1.51 reeds meer don 50 jaar t bougie voor iedere motor I Imp. N.V. Willem van Rijn KMtlcMerxe? 475 - A'dam Iet. 86211 - Telex 12282 62. „Déksels! Dat was dus helemaal geen Plattekopl, maar Jeminee, die nog steeds achter het beeld van Kattekopl aanzit!" sprak Kappie nadat Jeminee was ontsnapt. „Maar waarom droeg hij dan een masker?" vroeg doctir Prak verbeasd. „Die maskers mogen toch alleen de Plattekoplse medicijn mannen maar dragen?! Het is een teken van hoge waardigheid en de Indianen zijn erg streng op dat punt." „Daarom juist", antwoord de Kappie. „In die ver momming kan die schurk ons gemakkelijk overal vol gen, zonder ja zelf gevaar te lopen!" Die man is een gevaar voor de weten schap", vond doctor Priegl. „Hij zit onze expeditie voortdurend dwars. Ik vind dat hij maar eens ontmaskerd moet worden!" Kappie dacht even na. „Neelaat die landrot zijn masker ja op houden!" zei hij. „Zolang wij Kattekopl heb- 2nr ben, blijft hij in de buurt, da's zeker! En zo lang h ijin de buurt blijft, lopen wij ja ook geen gevaar. Die tempelwachter doet een medicijnman niks; dat hebben we daarnet gezien met die overgehaalde beelden!" Generaal Jeminee, die zich in hun nabijheid in een diepe nis ophield had alles gehoord. „Zo, zo!" monkelde hij, Belangrijk! Dan zal ik zorgen, dat ik ongezien in de buurt van Kattekopl blijf!" De kranten wijdden hoofdartikelen aan deze gebeurtenissen en een som bere schaduw legde zich over stam tafels en clubs. Het stervende café met de naam van de schutspatroon van Madrid werd het symbool voor een verandering: Het oude café, waar dichter en politicus discussieer den, verdwijnt, de American-bar komt en de wolkenkrabber. Uit de periode van de pluchen sofa is Madrid ineens in het wolkenkrab ber-tijdperk terechtgekomen. Op alle straathoeken, overal in de stad schie ten de wolkenkrabbers uit de grond, vaak nog vóór er straten zijn. Een meedogenloze grondspeculatie heeft de grondprijzen opgedreven. Reeds nu slaat het „Spanjehuis" in Madrid met dertig verdiepingen en een zwem bad op het dak, honderd meter bo ven de straat alle Europese records. Een nieuwe wolkenkrabber in aan bouw, de „Toren van Madrid", wordt zelfs hoger dan het Empire State Building in New York. De geestdriftigen voor deze hoog- bouwroes hebben nu door toedoen van de Spaanse pers een bittere pil te slikken gekregen. Deze heeft er namelijk op gewezen, dat Madrids hoogste brandweerladder in het gunstigste geval tot de 8e verdieping reikt en dat bij brand de druk op de waterleidingen be paald onvoldoende zou zijn om op de hoogste verdieping een brand met succes te bestrijden. Weliswaar hebben de bouwonderne mers onmiddellijk een tegenoffensief ontketend, maar de twijfel is blijven hangen en de bewoners van Spanjes hooldstad kijken met een onbehaag lijk gevoel omhoog langs hun Baby lonische torens, die bovendien de sfeer van hun stad aan de Manzana- res doen verdwijnen. De uitverkoop van „Café San Isidoro" was een har de slag. Maar de hoogbouw is on verbiddelijk. Pseudo-bisschoppen op conferentie in Londen Twee als bisschop verklede pérsonen hebben vrijdag de openingsbijeen komst van de conferentie van de An glicaanse kerkgemeenschap te Lam beth (Londen) verstoord door luid keels te protesteren tegen de uitno diging aan aartsbisschop Makarios de conferentie bij te wonen. Toen de onruststokers waren verwij derd, kreeg de pers toestemming fo to's te nemen. Twee van de persfo tografen bleken evenzeer in het kom- plot te zitten en oefenden kritiek op de aartsbisschop van Cyprus. Maka rios heeft de uitnodiging van de hand gewezen. FEUILLKTOX EDOCARII PBISSftV „Als een baby", had de passagier glimlachend geantwoord en er bijge voegd: „Hoe staat het met de Cano pus? Vox, die wist dat deze wat alle schepen en alle noordelijke clusief de ize passagier ti alle noordel zeeën, inclusief de Witte Zee, kende, had slechts verwondering kunnen veinzen. „Zo? U kent de Canopus? Die is daar ergens"" „Dat ii slecht zegd, 1 mond stak. Toen Vox door de verlaten, duistere salon liep die naar vochtig linoleum rook, had hij de jonge Amerikaanse, Olders tafeldame van de vorige dag, met een bleek gezicht ineengedoken in een fauteuil zien liggen, met een boek naast haar op de g'ond gevallen; op het ogenblik dat hij igs haar liep had ze de ogen geopend en hem een meelijwekkende glimlach toegewor pen. „Kom mee", had Vox gezegd. Hij had haar helpen opstaan, had haar in haar bontmantel geholpen en naar het sloe- pendek geleid. Daar hielden de red dingboten, de vlotten, schoorstenen, luchtkokers en de marconihut hier en daar de wind tegen en overzag men een door schuim gemarmerde oceaan van grandioze schoonheid. Na haar in een dekstoel te hebben gezet, die daar voor hém stond en een deken over haar benen te hebben geslagen had hij haar daar gelaten. „Wacht op mij", had hij gezegd en was de marconihut binnengegaan. „Hoe is de ontvangst, Launay?" Een kleine man met een donker ui terlijk, zonder kin (hij heeft een voorhoofd en een neus en verder niets, zei de kwaadspreker Réval) en een kromme neus, die met een klein schroevedraaiertje in de hand aan een stapel koperdraad en spoelen zat te peuteren, was haastig opgestaan. „Heel slecht, kapitein. Gaat U zit ten." Launay was er trots op de eerste Franse marconist op de route van New York te zijn. Hij woonde daar, dag en nacht in de nauwe hut en zijn slaaphut er naast en deed tien, twaalf, vijftien uur dienst per dag, alleen, geïsoleerd, zonder behoefte om iemand te zien of te horen, met de oceaan, de hemel en de wind om hem heen, soms zonder er aan te denken naar de messroom af te da len voor de maaltijden (men zag dan de steward van de messroom, als hij er tenminste aan dacht, zich met een dienblad met schotels naar de mar conihut wagen) en altijd bezig met zijn apparatuur, steeds „handigheid jes", zoals hij zei, uitvindend om de ontvangst te verbeteren. Hij bezocht niemand en niemand bezocht hem. „Ik kom maar even langs." „Neem het mij niet kwalijk, kapitein, het is altijd zo'n rommel hier. En met dit hondenweer blijft niets op zijn plaats liggen." Hij was zeer beleefd, maar kon zijn verlegenheid toch niet verbergen. „We moeten midden in een magne tische storm zitten." Vox had moeten glimlachen. Hij ver wachtte deze „magnetische storm", een hebbelijkheid van de telegrafist, „het beste oor", evenwel, dat hij kende. „Heb je nog niets van de Canopus gehoord?" „De Canopus? Ik geloof(hij had vlug in zijn journaal gebladerd) ja, vannacht. We werken hoofdzakelijk 's nachts." „Was ze ver weg?" „Tamelijk. Maar dat was de eerste keer dat ik haar uitzending hoorde en ik heb alleenniet voor,de Vir ginia bestemd, maar ik schrijf ze toch opalleen telegrammen ge had over zaken enover liefdes", had de telegrafist er met een kleur aan toegevoegd. „Geen aanwijzingen over de positie van het schip en het weer?" „Neen, kapitein. Alleenik ben nooit van mijn leven zo ziek ge weest „Tot ziens, Launay; dank je. Als je iets anders over de Canopus hoort, dat wil zeggen wat betreft haar po sitieMisschien een telegram van Derieu aan de maatschappij." „O, is het kapitein Derieu, die.,..?" „Jij bent de enige die het niet weet. Telefoneer dan naar de brug." Vox was juist op tijd buiten geko men om Older de jonge Amerikaanse naar de trap van de salon te zien geleiden. Nadat Vox in de namiddag de koers drie graden oostelijker had verlegd om het afdrijven te neutraliseren, had hij in de kaartenkamer Peter Kolb weer ter hand genomen tot het ogenblik waarop om zestien uur der tig zijn aandacht werd getrokken door een zwak fluiten van de spreek buis die de kaartenkamer' met de marconihut verbond. Hij had het toestel gegTepen. „Heb je wat gehoord van de Canopus, Launay?" „Neen, kapitein. Ik heb juist een S.O. S. opgevangen van een Italiaanse vrachtboot, de Marco Polo, die dwars op de zee gestopt ligt met een ge broken schroefas." Vox had een rilling gekregen. Een gebroken schroefas! Een zeldzaam geval. Maar wie kon bij een derge lijk weer, met een schroef die om de beurt werd vertraagd en leeg draal de, er zeker van zijn dat zoiets niet plotseling op zijn eigen schip zou gebeuren?" „Heb je haar positie gekregen? Nauwkeurig, zonder fout?" „Zonder vergissing van mijn kant." „Dat bedoel ik ook. Geef me maar op, ik heb papier klaar". Schrijvend herhaalde hij: „39 graden 05' N.B. 58 graden 10' W.L. van Greenwich." Vox had geweten dat de Marco Polo zich op de route van de Virginia be vond. „Ik zal iemand naar je toesturen; geef hem de gehele tekst van het te legram in eengesloten envelop mee. En luister goed." „Breuk van de schroefasdwars op de zee", had Vox een ogenblik la ter gemompeld, terwijl hij zijn graadboog over de kaart schoof-. Met onbeschadigde romp, de machi ne intact, maar gestopt, lag de vrachtboot daar als een mens, van wie men de spieren had doorgesne den, verloren in de duisternis van de stormHonderdveertig of hon- derdvijfenveertlg mijlen", had hij na meting bij zichzelf gezegd, „iets meer dan negen uur stomen en bijna zonder afwijking van mijn koers, voortdurend voor de golven weg. Ik kan er tegen een of twee uur in de morgen zijn." Maar was de Marco Polo wel zo ze ker van haar positie? Hijzelf had de vorige dag gelegenheid gehad on der vrij gunstige omstandigheden zijn positie te bepalen. Van dat punt af waren wind en zee tot middernacht recht van achteren geweest. Er moest ook rekeninlg ge houden worden met de geringe koers wijziging die hij in het begin van de namiddag bevolen had om de wraak te corrigeren. „Goed, daar kan geen fout in schuilen. Over negen uur en met slechts ihij had een blik op de wachtlei gpwroen) vier graden af wijking nas- tijurboord, zal ik bij haar zijn Er> lan zal ze wel vuur pijlen oplaten Onze vaart zal niet veranderen." Hij ging naasi de roerganger staan en zei: „Stuur Zuid 80 Oost." Toen hij enige ogenblikken later op de brug het zieldoek van het kom pas optilde als om dc nieuwe koers te controleren, had hij zijn order aan Réval, die de eerste officier kwam aflossen terwijl deze ging dineren, herhaald. (Wordt vervolgd)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 6