"Ozótiweyipatjina
Merkwaardige vrouwenvereniging
de „Lady Sabena Club"
WERELDLEGER VAN „WERKENDE
VR0VWEN" GROEIT NOG STEEDS
VRIJDAG 20 JUNI 1958
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT.
9
c
c
EEN ORGANISATIE DIE NOOIT VERGADERT
Leden genieten vele faciliteiten
De „Lady Sabena Club" is een vier jaar geleden door de „Sa
bena" gestichte internationale vereniging van uitsluitend vrou
wen, die aan boord van vliegtuigen van de Belgische luchtlijnen
hetzij bij dag, hetzij bij nacht de Oceaan een keer overge
stoken zijn, of een keer een intercontinentale vlucht maakten
naar de Belgische Congo of Johannesburg. Het originele initia
tief ertoe werd genomen na de verrassende ontdekking, dat niet
minder dan 33% van de pasagiers die de Atlantische Oceaan
oversteken, dames zijn. Voor haar verdere leven krijgen de leden
in tal van wereldsteden een zeer persoonlijk dienstbetoon, niet
alleen wanneer ze weer een kortere of langere reis per „Sabena"
maken, maar ook op tal van andere manieren.
De „Lady Sabena Club" is een in
ternationale vereniging, die waarlijk
over de hele wereld verspreid, pl.m.
11.000 leden heeft. In Nederland ma
ken er deel van uit o.a. mevrouw Ja-
cobstal-Van Essen uit Heiloo, mejuf
frouw Riemke Callenfels uit Veere,
mevrouw Thérèse Grootjans uit Vlis-
singen, Magda Klaverland uit Aar
denburg, baronesse U. A. A. Collot
d'Escury, en mevrouw Van der Ploeg
uit het kleine Friese dorpje Ried. Om
velerlei redenen is het 's werelds
merkwaardigste vrouwenorganisatie
Om te beginnen is het geen club,
waarvoor men zich als lid kan mel
den. Alle aangesloten dames zijn er
automatisch lid van geworden. Tot
zelfs een meisjesbaby van 2Ys jaar
Corinne, het jongste (Z/j jarige) lid
van de Lady Sabena Club", plaatst
hier met hulp van haar moeder haar
handtekening in het Gouden leden
boek" van de unieke club.
werd in het ledenregister genoteerd,
het register, waarvan zich afschrif
ten bevinden in New York en Mon
treal, in Johannesburg en Parijs, in
Londen en Brussel en nog tal van
andere wereldsteden. Voor dat lid
maatschap behoeft geen contributie
te worden betaald en evenmin behoe
ven de dames bevreesd te zijn op een
onzalig ogenblik geroepen te worden
tot het vervullen van een bestuurs
functie. De club vergadert namelijk
nooit en de leden kennen elkaar niet
Volgens enquête geen nadelige invloed op familieleven
De plaats van de vrouw in de samenleving is de laatste tientallen jaren
wel grondig veranderd. De huishoudelijke arbeid Is eenvoudiger gewor
den door de mechanische apparaten, de kinderen worden vroeger zelfstan
dig en verlaten vaak na schooltijd reeds het ouderlijk huis.
Deze factoren hebben er voor vele vrouwen toe geleid, dat het leven bij
veertig nog eens begint. Zodra de kinderen op eigen benen staan, gaan te
genwoordig in vele landen de moeders er toe over een baantje voor halve
dagen te zoeken op kantoor of fabriek.
Myrdal Alva, de vrouwelijke gezant
van Zweden in India, Birma en Cey
lon, die voor die tijd een leidingge
vende functie vervulde bij de Unesco
in Parijs, heeft samen met Viola
Klein van het Britse Ministerie van
Buitenlandse Zaken feen onderzoek
ingesteld naar de bezigheden bui
tenshuis van de vrouwen in Enge
land, Zweden, Frankrijk en de Ver
enigde Staten.
Uit hun ondcizoek is geblekeft, dat
in Frankrijk een derde van het to
taal aantal werkenden, vrouwen zijn.
Het is in het land van Marianne zo,
dat de vrouw zich vooral in het vrije
beroep, in do handel en als verte-
Senwoordigster nuttig maakt,
p het Franse platteland geeft de
vrouw minder uren aan haar huis
houden dan in een stad van boven
de 100.000 inwoners. Men verklaart
dit door het feit, dat in een stad veel
meer gedaan moet worden om het
huis en de omgeving daarvan rein
te houden.
Engeland Is reeds over de piek
van het aanlal werkende vfouwen
heen. Het hoogste aantal werd
immers tijdens de oorlog bereikt,
toen 7.3 miljoen vrouwen een
baan hadden op een totaal van 17
-25 miljoen in de leeftijd van 14
tot 64 jaar. De meeste Britse
vrouwen werken op kantoren, in
of slechts bij toeval. Wel zouden ze
elkaar bij een eerste ontmoeting on
middellijk als lid van deze wereld
omspannende vrouwenorganisatie
herkennen: bij haar entree kregen ze
een bescheiden clubinsigne in de
vorm van een broche. Op dat speldje
is ieder lid een beetje trots. Wanneer
men op reis gaat, vergeet men zeker
niet het te dragen; men weet im
mers terdege, dat het tal van facili
teiten biedt.
In bepaalde exclusieve zaken in
enkele wereldsteden wordt de le
den bijvoorbeeld een bepaalde kor
ting gegeven op de prijs der arti
kelen, die ze willen kopen, terwijl
ze elders tegemoetgetreden worden
met de voorkomendheid, die slechts
de hoogst geplaatsten over het al
gemeen ten deel valt. De Brusselse
Kolitiemannen weten tegenover
aar égards in acht te nemen, die
de dames doen geloven, dat ze de
meest gewenste gasten zijn, die er
ooit in de Belgische hoofdstad ver
schenen, en in elke landingsplaats
van de Belgische luchtvaartmaat
schappij „Sabena" vinden de da
mes een eigen smaakvol ingericht
clublokaal,- waar ze zich kunnen
opfrissen, wat kunnen rusten, een
brief schrijven of telefoneren, en
waar een beschaafde „Mademoi
selle Sabena" haar tegemoet treedt
om haar te helpen bij de afwikke
ling van douaneformaliteiten, fi
nanciële kwesties of andere proble
men.
Mej. Ria van Latum (26), die in
Amsterdam de taak van mademoi
selle Sabena vervult, is in de vier jaar
clubpraktijk wel eens voor heter vu
ren geplaatst om te kunnen voldoen
aan de eis, dat er nooit „nee" gezegd
mag worden, wanneer een lid van de
„La^y Sabena Club" enig dienstbe
toon' vraagt.
Veertien dagen heeft ze op een
hond gepast, omdat een clublid het
dier niet mee naar Engeland mocht
nemen.
Maar ook vond ze in luttele uren
tijds een Spaans sprekende geeste
lijke voor een Mexicaanse vrouw, die
in het Spaans wilde biechten. Het
was een bijna nog moeilijker opgave
dan die waarvoor haar collega in
Brussel kortelings geplaatst werd,
toen haar gevraagd werd in de Brus
selse winkelzaken te zoeken naar een
handschoen, die een verloren exem
plaar zou kunnen vervangen van een
paar, dat 's avonds bij- een heel offi
ciële receptie en bij een bepaald toi
let gedragen zou moeten worden.
„En kunt U ons vertellen," heb
ben we Ria van Latiim gevraagd,
„welke nationaliteit U over het alge
meen voor de lastigste opgaven
plaatst?"
Spontaan antwoordde ze: „De Ame
rikaanse dames zijn het lastigst.
Maar," zo liet ze er onmiddellijk op
volgen, „ze zijn ook het meest en
thousiast, wanneer je haar hebt ge
holpen."
Shantung is een materiaal dat gedu
rende de laatste seizoenen weer van
zich doet spreken in de zomermode.
Dit zomerkostuum is eruit vervaar
digd: de rok is glad, de blouse is vrij
lang en heeft grote zijsplitten. De
kraag loopt uit in twee nonchalante
slippen. Shantung is een ideale zo
merstof, koel en prettig om te dra
gen, en een japon van dit materiaal
neemt in de koffer weinig ruimte in:
iets dat ook meetelt in de vakantie-
tijd! Deze shantungjapon werd ont
worpen door het Parijse modehuis
Grès.
Honderd jaar geleden: géén „panklare" maalfijden
Laat ook uw slager U van ad
vies dienen bij het samenstellen
van de maaltijden". Kent U de
slagzin nog f* Hij werd U, niet zo
lang geleden, voorgehouden door de
federatie van slagerspatroonsbon
den toen zij haar nationale, cam
pagne voor beter vleesgebruik inzet
te.
Om. tebewijzen, dat in vroeger ja
ren meer aandacht werd besteed aan
de maaltijden dan tegenwoordig het
geval is of kan zijn, zijn de organi
satoren van de campagne gaan snuf
felen in oude kronieken, en dit
kwamen zij te weten.
Een honderd jaar geleden kwamen
twaalf Franse heren op gezette tij
den bij elkaar voor het nuttigen van
een diner van een welhaast onge
looflijke omvang. Voor een van die
dineetjes deden zij eens een beroep
op de kookkunst van de koning dei-
koks" van weleer, Alexandre Vieil-
lard. Hij kreeg de opdracht in het
oude Parijse centrum van kunst en
cultuur, het Palais-Royal, een mapl-
tijd te creëren, waarmee de lekker
bekken een middag, een avond en
liefst nog de daarop aansluitende
nacht ,#oet" zouden zijn.
De maaltijd werd geopend met de
beste oesters, dié Vieillard in
Europa had weten te bemach
tigen. Daarop volgde een kleurrijke
hors d'oeuvre en toen ook nog wat
uitgelezen garnalen, in bouquetvorm
opgediend, de eerste honger hadden
gestild, werd het tijd voor de soep.
Omdat Vieillard was uitgedaagd
met dit diner de kroon op zijn le
venswerk te zetten, waren er zelfs
vier soepen: een schildpadsoep, een
sterke soep van gevogelte, een hel--
dere kippensoep en een gebonden
soep van maaskreeftjes.
Terwijl het dozijn fijnproevers wat
koutte over elkanders eetprestaties,
legde de keuken de laatste hand aan
de eerste gang. Die begon met een
zalm in kreeftesaus, gegarneerd
met .aardappelpuree. Als tweede ver
tegenwoordiger van de vissenstand
deed een geurige tarbot zijn intrede
zwemmend in een frivole Hollandse
saus. Bjj de hani niet madeirasaus
wera spinazie in boter aangevoerd
en toen een bescheiden portie bittere
sla de monden wat had verfrist, kon
men zich met aandacht wijden aan
gestoofde poulardes met verse truf
fels, die ook hadden gezorgd voor de
truffelsaus.
Een staartstuk van de ree kon
natuurlijk niet worden gemist.
Daarvoor waren twee sauzen
gebrouwen, een van0 grote peperkor
rels en een van hazelbloed. Met wat
kleine hapjes, zoals fijne stukjes
patrijs in gelei, wijngaürdkwartels
en stukjes koud gevogelte met paté
kwam de eerste gang tot een sma
kelijk einde. Dit alles had waar
schijnlijk veel aan aantrekkelijkheid
verloren, als er geen wijnen waren
geweest. Geschonken werden Grand
Montilla, Grand Boldarino, Chateau
Larose 1858, Grand Cordou, Roman
ce en Ch&teau Yquen 18j7.
De inzet van de tweede gang was
een aardigheidje: sorbet met ananas,
net fris genoeg om de Boheemse fa
zanten een opgewekt welkom te be
reiden. Zij werden gevolgd door een
machtige haan, waarvan de flanken
werden icarm gehouden door malse
watersnippen. Na een korte drome
rige' pauze zette men zich bedacht
zaam aan het keuren van rode pa
trijs en houtsnip op geroosterd
brood. Dan nog wat truffels met
champagnewijn en rivierkreeftjes
van Wuerttemberg met diverse krui
den en een korte periode van werk
loosheid brak aan. De heren dronken
een kopje koffie met likeur terwijl
ze loom de etiketten van de zo juist
genoten wijnen bestudeerden. Want
de rij glazen was tijdens de tweede
gang gevuld geweest met een
Grand, Ch&teau Lafitte, een Grand
Ch&teau Margot, een Grand Chateau
Vougeot en een Vin de Constance.
r~ n tenslotte kwamen de nage
rechten: de kropsalade, de gè-
kookte selderij, de asperges in boter,
de perziken, de véle soorten gebak,
de gevulde „bodempjes", de fruitsa
lade en het ijs, en dan het „toetje":
tientallen soorten fruit.
Een recept als dit van Alexandre
Vieillard krijgt U van uw slager be
slist niet. Wij, mensen van de tivin-
tigste eeuw, zouden ook het geduld
en het vermogen niet kunnen op
brengen voor een zo langdurig en
omvangrijk gastronomisch festijn.
„De tegenwoordige Europeaan"
schrijft de federatie van slagerspa
troonsbonden, „schijnt overigens
naar het andere Uiterste over te hel
len. Hij voedt zich steeds veelvuldi-
ger aan snelbuffetten en met pan
klare maaltijden. In een Ameri
kaans vrouwenblad stond onlangs te
lezen, dat de Amerikaanse man uit
de grote stad niet eens meer thuis
komt om te eten, omdat hijdaar
hetzelfde krijgt voorgezet als in de
honderden snackbars. Zo erg is het
in het Oude Werelddeel nog niet,
hoewel men zich hier helaas ook al
minder rust en tijd gunt om een
smakelijke maaltijd te bereiden en
te genieten".
~öan ozcutv
C iet ozoutv
Deze kolom stelt mij altijd weer
voor verrassingen en brengt
mij voortdurend aan het ver
stand, dat geen onderwerp te moei
lijk is om te behandelen, want beide
kunnen wel eens héél ongedachte
reacties uitlokken.
Dit bleek mij onder meer na mijn
beschouwing over „Kleren kiezen",
die U zich misschien nog van enige
maanden her zult herinneren, en aan
het slot waarvan ik als mijn hoop
uitsprak, dat de besturen van onze
volijverige plattelandsvrouwen-orga
nisaties dit punt ook eens op haar
gramma zouden zetten.
..levrouw, zei prompt mijn tele
foon, en kapittelden onderscheidene
brieven uit de meest uiteenlopende
richtingen: dat doen wij allang en
uitvoerig, en zowel praktisch als
theoretisch. Het eenparig refrein
was: Als die briefschrijfster op het
platteland zit en zij is een trouw lid
van haar afdeling, kan zij daar alle
voorlichting en instructie krijgen die
zij mits er voldoende deelneem
sters zijn een cursus voor het zelf
maken van kleding kan volgen, waar
zij aan een bevoegde lerares meteen
al haar problemen kan voorleggen.
Nu hoop ik maar dat mijn brief
schrijfster van destijds dit alles leest,
en, zo zij nog geen lid is van een
plattelandsvrouwenafdeling, zich op
de eerstvolgende vergadering subiet
laat inschrijven. Alle verkregen in
lichtingen heb ik voor haar bewaard;
zij moet mij maar eens schrijven of
zij daarop ook prijs stelt.
Maar nu zou het natuurlijk geen
echte vrouwenaangelegenheid
zijn als met deze praktische
reactie de kous af was. Welnee: een
postzegel moet zijn geld opbrengen,
en voor twaalf cent kun je heel wat
kantjes volschrijven. Wat een van
het textielvak en wel grotendeels
in de leeftijdsgroeps van 20 tot
35 jaar.
Zweden heeft 31 procent van de ge
huwde vrouwen aan het werk en
daarbij zijn de landarbeidsters dan
nog niet inbegrepen. Van hen werkt
75 procent in de hotellerie, en de
textielindustrie komt op de tweede
plaats.
In de Verenigde Staten is de toe
stand ongeveer zoals in Engeland.
Meer dan de lielft der werkende
vrouwen zijn getrouwd en hun aan
tal stijgt gestadig. De meisjes trou
wen al jong, maar blijven doorgaans
werken. Het merendeel werkt in fa
brieken, maar ook in winkels en kan
toren. Het getal der vrouwelijke
doktoren en rechtskundigen is in de
U.S.A. veel kleiner dan in Europa.
Of het buitenshuis werkeu van de
vrouw het familieleven ongunstig
heeft beïnvloed? Het onderzoek wees
het tegendeel uit: in de Verenigde
Staten bijvoorbeeld kon door het in
schakelen van de vrouw in het ar
beidsproces de werkweek aanzien
lijk worden bekort. Het gevolg was
in vele gevallen, dat vader en moe
der zich gelijkelijk met hun kinde
ren konden bezighouden, en dat de
harmonie in het gezin er wèl bij
voer.
mijn gewaardeerde informatrices dan
ook prompt deed, en mij na vier
zijdjes kledingwijsheid ook nog een
rijtje te behandelen onderwerpen ca
deau deed. Terwille van de goede sa
menwerking neem ik hier dan alvast
het verlengstuk van de kledingpro-
blemen bij de kop. Deze wakkere pre
sidente van een jjlattelandsafdéling
schrijft mij: „Op eén onderwerp (n.l.
uit een reeks tijdschriftartikelen) wil
ik speciaal uw aandacht vestigen en
wel „Aan de vrouwelijke leerkrach
ten."
Telkens verbaas ik mij erover, dat
er onder hen nog zovelen zijn, die,
hoewel ontwikkeld, geleerd of zeer
geleerd, niet beseffen dat zij zich
goed behoren te kleden. Als zij de op
en aanmerkingen konden horen, ene
de meisjes en de jongens over hun
figuur maken, dan zouden zij wel be
ter in de spiegel kijken!"
Ta, is het niet eigenaardig, dat de
I onderwijzende dames in de ruim-
ste zin in dit opzicht tot de ver-.
feten groepen behoren In de meeste
eroepen waarin vrouwen haar brood
verdienen is het heel gewoon, ja soms
een eerste vereiste, dat zij. al of niet
jong, alle zorg aan haar uiterlijk be
steden. Een secretaresse, een recep
tioniste, een stewardess, een winkel
juffrouw, een tandartsassistente, een
demonstratrice om van de artistie
ke beroepen helemaal te zwijgen
zijn beroepshalve wel verplicht er zo
aantrekkelijk mogelijk en gesoig
neerd mogelijk uit te zien al was
het alleen maar omdat haar baas of
het bedrijf of het publiek dat ver
wacht. Daarvoor behoeft niemand
haar degelijke neus op te halen: U
vindt het zélf toch óók een naar staal
tje van gebrek aan service als U over
een toonbank of zelfs door een loket
heen wordt te woord gestaan door
een juffrouw met piekharen in een
slobberige jumper die vloekt met
haar rok?
Waarmee ik volstrekt niet zeggen
wil dat alles wat lesgeeft voor haar
dagelijks brood zich zo pleegt uit te
monsteren. Maar wél, dat in haar
beroep, waarin zij niet met 't publiek
of een op het uiterlijk gestelde chef
te doen heeft, veel gauwer in de ver
leiding komt haar verschijning te
verwaarlozen.
Want voor die kinders, nietwaar, is
het toch hetzelfde, wat zij aanheeft.
Die komen' trouwens niet óp school
om de juffrouw te bekijken maar om
te Ieren basta.
Ach mijn lieve degelijke juf, die
ongetwijfeld qua prestaties haar ge
wicht in goud waard is mag ik U
hier uit eigen ervaring vierkant te
genspreken? Kinderen hebben, even
goed als het volwassen publiek, recht
op een gezellige en gesoigneerde ver
schijning voor hun kleine, scherpe
ogen en dat nog wel zoveel uren
per dag. Voor de kritische pubers op
de middelbare school hehoef ik het
woord niet te doen: die hebben het
lieve mondje heus wel bij zich. Maar
dat kleine en tussenbeide grut, dat al
zo'n moeite heeft met vijf kostelijke
uren opgesloten zitten in een lokaal:
gun die het genoegen van een plezie
rige, frisse, modieuze verschijning
voor de klas. Kijk thuis eens hyper-
kritisch in de spiegel en vraag U op
uw geweten af, of tegen deze dame
dag in dag uit zoudt willen aankij
ken? Het oog wil óók wat hébben,
gelooft U mij, zelfs het zesjarige oog!
SASKIA
Nog meer modenieuws uit
Parijs: nieuws voor de ko
mende herfst en winter
dan altijd! Ditmaal komt
het Parijse mode-atelier
Max Mozes met een aan
tal modellen voor het na
jaarsseizoen; drie ervan
zijn samengebracht in de
ze fotocombinatie.
Links een mantel, afgezet
met bont; de kleur is
blauw, dé gebruikte bont
soort is persianer, en de
mantel heet „Argentine".
Hoed en mofje zijn even
eens van persianer ge
maakt. Het model van de
mantel doet enigszins den
ken aan een modelijn
waarmee wijlen Dior en
kele jaren geleden grote
successen behaalde: de H-
lijn
Een uitgesproken winters
en sportief materiaal is
gebruikt voor de middel
ste mantel: tweed in een
groen met witte ti»t. De
bijpassende pothoed is
pastelgroen, en ook deze
mantel kreeg een naam:
„Passy".
Tenslotte een japon waar
op men slechts een enke
le blik hoeft te werpen
om te kunnen constateren
dat de „ligne trapéze"
voor de ontwerper als in
spiratiebron- heeft ge
diend. „Saint Germain des
Prés" heet deze jurk. die
geheel is geplisseerd en
met een bontkraagje is
afgezet.
fflSO
on dé //-OH i/até/
