Riet van der Hoek uit Schiedam
gaat weer een zwerftocht maken
PAASPUDVING
IN PERZIË
TERLENKA ROKJES
"üzcHfoenfwgina
(Vléé, mevrouw de expiicafrxce
PRILLE MODE-CARRIÈRE
begon met het afstoffen van spelden
VRIJDAG 4 APRIL 1958
PROVINCIALE ZEEUW BE COURANT.
In Italië is een nieuwe ster verschenen aan het mode-firmament: de Ro
meinse ontwerpster Tita Rossi die dezer dagen met haar lente- en zomer
collectie voor 1958 is uitgekomen. Zy gaf haar collectie de titel „Dixieland
Pastel"; een naam die onwillekeurig associaties met de jeugd oproept.
En jeugdig is haar collectie in grote lynen ook wel; onderstaande foto's
bewijzen het. Links: een modelletje in tabakskleurige zijde waarin men
zonder moeite een variatie op het overbekende „hemd" ontdekt. Midden een
japon met de wat langademige naam „Van de aarde naar de maan". Het
is een model met een ballonvormige rok. Rechts tenslotte „Tuinfeest", een
lichtgroene japon met een wyde rok, een brede ceintuur en een hetnd-
vormige overgooler.
heeft de vrouw
geen rechten
Het trieste lot van Keizerin Soraya
heeft nog eens de aandacht geves
tigd op het leven van de Perzische
vrouw in het algemeen, die ook he
den nog een bestaan leidt onder om
standigheden, die hemelsbreed ver
schillen met de vrouwen-emancipatie
in de westelijke wereld. Dat is niet
altijd zo geweest.
Bij de Perzen van de oudheid nam
de vrouw steeds een zeer vooraan
staande plaats in. De zonnereligie
van Zoroaster gaf haar volledige
vrijheid van handelen en het recht,
zelfstandig haar man te kiezen. Er
bestond een strikte monogamie en
de man was verantwoordelijk voor
het gezin.
Pas de verovering door de Arabie
ren in 650 en de daarop volgende
islaraitisering brachten hier een zui
vere mannenmaatschappij, een bij
de oude Perzen onbekende instelling.
Zo is de eenvoudige Iraanse vrouw
vooral op het platteland nog steeds
edn in ieder opzicht achtergestelde.
Een orthodoxe echtgenoot ook zal
bijvoorbeeld heden ten dage nog in
het openbaar nooit de naam van zijn
vrouw uitspreken en het slechts heb
ben over de „moeder van mijn zoon"
of „de zuster van mijn zwager".
Slechts een klein percentage vrou
wen is de kunst van het lezen en
schrijven machtig. Er bestaat nog
steeds en zeker niet alleen in de
afgelegen streken van dit land
veelwijverij en handel in vrouwen.
Als overal in het Morgenland spelen
ook hier koppelaarsters een grote
rol bij het tot stand komen van een
huwelijk. Hoe rijker de bruidegom
is, hoe hoger de provisie. Getrouw
de vrouwen van tien en twaalf jaar
zijn geen zeldzaamheid.
De echtgenoten leiden een streng
gescheiden leven. De Perzische
vrouw, die een welgestelde man
heeft, tracht zich als de meeste oos
terse vrouwen, schadeloos te stellen
door een geraffineerde schoonheids
verzorging. Haar verstrooiing be
staat voornamelijk uit het openbare
bad, dat voor de moeders van huw
bare zoons en dochters tegelijkertijd
theeuurtje, cocktailparty, mondaine
salon en huwelijksmarkt is. Het
badhuis is ook een belangrijke in
formatiebron, die gewoonlijk betere
inlichtingen oplevert dan krant en
radio.
Een scheiding wordt de man in
dit land bijzonder gemakkelijk ge
maakt. Toen de oude Sjah geboren
was, stuurde de vader zijn moeder
weg met de woorden: „Neem het
kind en ga!" Vaak zijn de kinderen
uit gescheiden huwelijken gedwon
gen zich door bedelen in leven te
houden.
Pas Ashraf Pahlevi, de tweeling
zuster van de Sjah, heeft naar een
oplossing van dit probleem gezocht
en talrijke tehuizen gesticht voor
verstoten, bedelende kinderen. Daar
mee is echter het kwaad niet uit de
Perzische wereld geholpen.
Want nog steeds doet in dit land een
oud spreekwoord opgeld, dat zegt:
„De god van de vrouw is 'de man.
Alle vrouwen moeten de man ge
hoorzamen."
(Advert entte)
voor meisjes,
in effen en geruit.
Heeft ze.
REISLUSTIGE SECRETARESSE
Ditmaal voetreis (van twee jaar!)
door hoge noorden van Europa
Wat doet een jonge vrouw, die een reisgenote zoekt voor een voet
tocht door het hoge Noorden, waarvan het programma er als volgt
uitziet: dit voorjaar start voor een trektocht door Noorwegen en
Lapland, oversteken naar Spitsbergen, daar wat rondneuzen naar Fin
land, overwinteren in Zweden en werken om tegen het volgende voor
jaar 1000 a 1500 gulden bijeen te hebben voor de overtocht naar
IJsland, daar in de zomer een grote verkenningstocht maken, zo mo
gelijk met een „winterbaantje" genoeg reisgeld verdienen om het
daarop volgende voorjaar 1960 dus over te steken naar Groen
land, weer wat rondzwerven en tenslotte terug naar huis. Een „uit
stapje" dus van ruim 2 jaar.
Een meisje met dergelijke plannen in het hoofd plaatst kan dit
althans doen in een jeugd- en in een toeristenblad een advertentie
van de volgende inhoud:
„Gevraagd voor a.s. voorjaar
SCHAAP MET VIJF POTEN
Dat uitstekend kan lopen,
Voor lango zwerfrels
Naar 't Noordpool-ijs
Niet voor een kleintje vervaard,
Wel beschaafd en kunstminnend
van aard.
Niet te pril en niet te grijs.
Trektocht-ervaring ls wel de eis.
Gebonden aan tijd noch baan,
Liefst wetend goed met de camera
om te gaan.
Om alle misverstand te voorkomen:
Mannen worden niet in „behand'ling"
genomen I"
Zo'n advertentie moet dan een
reisgenote opleveren, die tegen een
zaamheid en ontberingen, tegen hitte,
kou en muskieten bestand is en die er
niet tegen opziet mee uit te trekken
op een zweftocht, die in hoofdzaak
te voet zal worden gemaakt, ook als
dat betekent 8 h 10 uur per dag met
een zware rugzak door de bergen
sjouwen en slapen in berghutten, op
boerderijen of in de eigen tent. Een
nomadenleven in de ware zin de3
woords.
Enkele maanden geleden werd deze
advertentie geplaatst door Riet van
der Hoek, een secretaresse uit Schie
dam, die in 1956 reeds een dergelijke
zwerftocht door de Balkan maakte.
Er kwamen een kleine 30 brieven op.
Brieven van meisjes van 18 en jonge
vrouwen van even 30 jaar, van stu
denten, een bloemiste, kantoormeisjes.
Al schrijft de nieuwe mode voor dat
wij ons overdag moeten hullen in
bloesende, tailleloze of taille-verhul
lende kleding, 's avonds mogen we ge
rust pronken met die taille die ive
overdag negeren! Dit uit gaans jurk je
biedt er alle gelegenheid toe. Het is
gemaakt uit taftzijde; de rokwijdte
is in de taille in kleine ronde plooi
tjes bijeengenomen, twee strikjes
vormen de garnering van het lijfje.
Uit het modehuis Dior komt deze al
lerliefste zomeravond-schepping.
maatschappelijk werksters in oplei
ding, een huisvrouw, onderwijzeres
sen en een reclame-tekenares. Brieven
van meisjes, die kennelijk al spoedig
zouden bezwijken onder het juk van
30 kilo bagage.
Er was weinig koren bij en veel
kaf. De een was te jong, de ander
had te weinig tijd, de derde wilde
wel liften maar niet lopen.
In elk geval kwam vast te staan,
dat er in Nederland nog wel enkele
meisjes met zwerfplannen voor het
hoge Noorden rondlopen. Maar
slechts een enkeling had enige „no.
madenervaring" al denkt menige
jonge vrouw, die al eens een paar
nachten in een tent heeft geslapen
en een zwerftocht van 10 of 12 da
gen buiten de grenzen heeft ge
maakt, dat ook in IJsland of
Groenland wel te kunnen doen.
„Ik heb al een trektocht met een
oude jeep door Italië achter de
rug", schreef een meisje uit En
schede.
„Ik heb een zacht karakter en
ben een beetje verlegen, maar ik
ben dol op de natuur en wil zo
graag eens naar lapland, meldde
een ander.
Er kwamen ook geheel andere re
acties. „Pet af voor het zwakke ge
slacht". luidde het compliment van
een 35-jarige Amsterdammer, die zo
maar schreef, buiten mededinging,
slechts om haar succes te wensen op
haar nomadentocht. Een echtpaar
met veel reiservaring in noordelijke
landen bood aan allerlei inlichtingen
te verstrekken en bij de voorbereidin
gen behulpzaam te zijn.
Veelbelovend was de reactie van
een 26-jarige bloemiste haar hart
„sprong op" toen ze de advertentie
las die verleden jaar april plotse
ling haar baan opzegde, naar Dover
reisde, vandaar door Wales naar Ho
lyhead liftte, in 14 dagen 1100 km
langs de westkust van Ierland fietste,
ontdekte, dat haar geld bijna op was
en noodgedwongen naar huis terug
keerde. Ook bracht ze eens met enke
le anderen en 50.000 vogels 14 dagen
op 'n onbewoond eiland ten zuiden van
Ierland door. Ze leek een geschikte
kandidate, maar haar deelneming
stuitte af op geldgebrek.
Daarna vond Riet van der Hoek
een tochtgenote, die al lang gespaard
had met hetzelfde doel en capabel
leek voor een zware tocht door woes
te streken. Maar ook deze kandidate
- een 26-jarige secretaresse viel
af. Opnieuw zoekt Riet van der Hoek
nu naar haar „Schaap met vijf po
ten". Zij meent er al weer een ont
dekt te hebben en is daarmee in on
derhandeling. Want zij moet en zij
zal Lapland, IJsland en hopelijk
zelfs Groenland „doen" op haar
eigen grondige, stoere manier. Maar
de tijd dringt: het is al begin april.
En het hoge noorden trekt, met mag
netische kracht. Aan Riet van der
Hoek in Schiedam.
Oz
dit
(Van onze redactrice).
ns goede land is tegenxooordig
bijzonder „mode-minded"dat is
dit voorjaar wel heel duidelijk
opgevallen. Een golf van modeshows
heeft onze lage landen overspoeld;
modeshows die uiteraard slechts spo
radisch de lancering van enkel en
uitsluitend gloednieuwe modelijnen
beogen, maar in de meeste gevallen
neerkomen op het tonen van de col
lecties welke de organiserende fir
ma's voor het komend seizoen heb
ben ingekocht.
Wanneer men deze vloedgolf van
modeshows, niet uit louter belang
stelling en kooplust maar in de eer
ste plaats beroepshalve, van A tot
Z heeft gevolgd uw redactrice zag
tien shows in tweeëntwintig dagen
tijds! dan let men niet meer uit
sluitend op de kleding, maar ook op
andere aspecten van zo'n show. Men
ziet dat er zéér goede, goede en heel
middelmatige mannequintjes in de
modewereld meelopen; men ontdekt
dat ditzelfde geldt voor de dames
die achter de microfoon staan (of
zitten) en die de titel „explicatrice"
voeren. Men mag zelfs wel constate
ren dat er heel weinig goede, maar
bijzonder veel slechte explicatrices
zijn.
De goede: da.t zijn de vrouwen die
zelf modieus maar vooral
niet opvallend gekleed achter
haar microfoontje een waarlijk voor
lichtende taak vervullen. Die inte
ressante bijzonderheden vertellen
over het materiaal en zijn eigen
schappen, die de toeschouwsters wij-
zen op een modieus detail, op de
wijze waarop een nieuwe modelijn
geïnterpreteerd is, en die dit alles
weten te doen zonder één moment
op de voorgrond te treden. Ze zijn
aanwezig zonder dat haar aanwezig
heid bewust merkbaar is en zo
moet het zijn op een goede mode
show.
De slechte explicatrices: dat zijn
de dames die onnoemlijk ddnwezig
zijn achter haar microfoontje. Het
zijn de grapjassen die flauwe opmer
kingen maken tegen mannequins en
publiek, die cliché-anecdotes op mo
de-terrein vertellen en die, inplaats
van de vrouwen in de zaal vóór te
lichten, haar trachten te beïnvloeden
door alleen maar te verkondigen dat
het getoonde toch zo prachtig is.
ii/ anneer zo'n dame ook wel
WW „lady-speaker" genoemd
op het podium ons via de ge
luidsinstallatie in de oren toetert
„Dames, dit is mooi; dit is elegant;
dit is chic!", dan zou men een ont
stellende hekel krijgen aan het insti
tuut dat modeshow heet. Vooral
wanneer het publiek „en bloc" en ge
dwee een extra applausje geeft voor
de aldus aangeprezen creatie.
Wanneer een explicatrice tijdens
een hoedenshow in volle ernst staat
te vertellen: „Ik zat zo in de put, en
dus ging ik een hoed kopen; want
wist U dat, dames t als een vrouw
in de put zit, gaat ze een hoed ko
pen!", dan is dat klinkklare onzin die
helemaal niets meer met mode-
voorlichtingte maken heeft. Men
kan hier hoogstens nog spreken van
een klakkeloos „aanprijzen van de
waar" zoals dit op de markt te doen
gebruikelijk is, en van een verre
gaande poging tot beïnvloeding van
de smaak en de eigen mening van de
vrouw, die daar in de zaal als toe
schouwster zit met het ernstige voor
nemen, haar kleedgeld zo goed en
verantwoord mogelijk te besteden.
Diezélfde vrouw laat zich helaas
met heel haar emancipatie al veel
te dikivijls beïnvloeden door de luid
ruchtige reclame-campagne op aller
lei gebied waarmee men haar in de
ze moderne tijd van alle kanten be
stormt
Nee met zulke explicatrices is
de Nederlandse modewereld toch
waarlijk niet gediend. En de
zakenman uit wiens magazijnen de
getoonde collecties komen, en die
zich veel moeite en kosten heeft ge
troost om zijn halfjaarlijkse mode
expositie zo goed mogelijk voor het
voetlicht te brengen, is uiteindelijk
evenmin gebaat bij klanten die op de
mei vruchten
Wanneer u de menu's voor beide
paasdagen al hebt vastgesteld, maar
nog geen raad weet met het dessert,
dan biedt het volgende puddingrecep
tje u misschien uitkomst:
Roer een eierdooier met 35 gram
suiker, 1 pakje vanillesuiker en wat
zout; klop het wit van het ei stijf.
Smelt 35 gram boter op een zacht
vuurtje, voeg er 35 gram bloem bij
en roer de massa glad. Giet er al
roerend scheutje voor scheutje drie
kwart liter melk by en laat de mas
sa steeds even doorkoken. Daarna
een gedeelte van de vla by de dooier
gieten, alles terug doen in de pan en
nog «Ven verhitten"(niet koken en al
door blijven roeren!)
Direct van het vuur af het eiwit
luchtig door de vla scheppen en deze
op een zacht vuurtje laten „door-
puffen" om het eiwit gaar te maken.
Tijdens het afkoelen af en toe roeren,
daarna de vla met de vruchten (aard
beien of frambozen op sap) in kleine
schaaltjes doen, waarvan de rand
wordt versierd met zo'n klein wollig
paaskuikentje.
dag na de show een bepaald kleding
stuk bij hen komen kopen, louter en
alleen omdat de „lady-speaker" heeft
gezegd dat het „zó chic" is.
Mocht deze rage op modeshowge-
bied t» Nederland de komende sei
zoenen nog blijven voortduren, dan
is het te hopen dat de gelederen der
explicatrices eens grondig worden
herzien, en aangevuld met terzake
kundige krachten. Dan krijgt de Ne
derlandse modevfereld tenminste de
beschikking over een corps van mo-
de-explicatrices die haar plaats ach
ter de microfoon niet danken aan het
feit dat ze toevallig goed van de
tongriem gesneden zijn, maar in de
eerste plaats aan haar vakkennis en
prettige persoonlijkheid.
De Franse „Oscar"-1957 voor publiciteit
ls toegekend aan het Parijse kantoor van
het Internationaal Wol Secretariaat en
het Comité Central de la Laine voor hun
collectieve campagne, bekend geworden
door de slogan „Goed Gekleed". Het
gaat hier om toekenning van een dub
bele textielprijs. Het andere deel viel
toe aan weefsels met het merk Bous-
sac. Deze „Oscar" wordt elk jaar in fe
bruari toegekend aan die adverteerders,
die geacht wordt het voorafgaande Jaar
de beste campagne te hebben gevoerd.
Foundation-showin Goes
Bij alle aandacht welke de kleding
van de vrouw ten deel is gevallen op
de vele modeshows die in de afgelo
pen maand in onze provincie zyn ge
houden. wordt ook de „foundation"
onmisbare basis voor een verzorgd
uiterlijk niet vergeten. Op vrijdag
18 april, 's avonds om half acht,
wordt in de „Prins van Oranje" te
Goes een korseshow gehouden door
een der Goese stoffenmagazynen, in
samenwerking met een der Neder
landse korset-Industrieën. Vijf man
nequins zullen hier de „foundation-
1958" voor het voetlicht brengen.
Gewoon thuis
Uw haar wassen met
POLYCOLOR
KLEURSHAMPOO
bijgetint (niet geverfd)
tn Uw natuurlijke kleur
desgewenst een nieuwe
modieuze tint
zo'n enkel grijs haartje
spoorloos verdwenen!
In hot Amsterdamse Vic
toria-hotel heeft de jonge
Nederlandse mode-ont
werper Charcl Limburg
dezer dagen zijn eerste
collectie gepresenteerd.
Een collectie waarin de
„ligne pointue" overheers
te: de toegespitste lijn,
om het vrij uit het Frans
te vertalen.
Dat Charel Limburg een
vakman is, heeft hij in
elk geval bewezen met
deze eerste show. Hij
heeft ook genoeg zijn best
gedaan, om vakman te
worden. Na zijn mulo-
tijd ging hij werken in
een groot hotel: eerst als
bordenwasser, vervolgens
als „commis de rang cn
daarna trok hij naar Pa
rijs om er te gaan wer
ken in een groot hotel
toevallig het hotel, waar
vele mode-grootheden van
Parijs komen middagma
len.
Wekenlang bediende hij
als kelner de modekoning
Pierre Balmain, zonder te
weten dat deze man een
mode-grootheid was. Pas
toen hij dit ontdekte, werd
Charel Limburg nieuws
gierig naar het werk dat
deze modevorsten verrich
ten. Hij ging op de kle
ding van hun dames let
ten, hij ondernam tochten
langs alle modezaken van
Parijs en plotseling stond
het voor hem vast: hij
wilde de mode in,
„Ik vroeg Pierre Balmain
eerst of hij lekker gege
ten had en toen hij „ja"
zei, vroeg ik hem om een
baantje: desnoods voor
niets. Voor iets meer dan
niets mocht ik bij hem
komen werken. Om te be
ginnen moest ik spelden
oprapen in huize Balmain;
duizenden spelden, en ik
moest ze afstoffen. Af
stoffen, omdat er aan
spelden die uit een zwarte
jurk komen, zwarte pluis
jes kunnen zitten die een
witte japon groezelig
kunnen maken. Als er een
roestige speld tussen zat,
kreeg ik ae wind van vo
ren
Later mocht Limburg de
stad in met boodschap
pen van het soort „Koop
een halve meter zij die
precies kleurt bij het
bloemetje in dit staaltje".
Tussen de boodschappen
door mocht hij kijken als
Balmain of zijn coupeuses
aan het werk waren. „Van
hom leerde ik dat coupe
en nog eens coupe de
grondslag is van ae mo
de. Toen ik na zeven
maanden geen werkver
gunning meer kreeg en
terug moest naar Neder
land, ging ik naar de bes
te kleermakers-vakschool
van ons land. Of ik talent
heb en een toekomst als
ntode-ontwerper zal moe
ten blijken maar vak
kennis heb ik in ieder ge
val, dus wat kan me ge
beuren?"
En op de foto ziet U dan
de jonge Nederlandse ont
werper Charel Limburg
(met snor) terwijl hij de
laatste hand legt aan het
bruidstoilet van zijn eer
ste show.
