Finland ontsnapte ternauwernood
aan staatsgreep in 1948
PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer
De noodlottige roos
Van en voor de boekenplank
JAN MENS-OMMIBUS MET EEN
ZEER GROTE OPLAAG
8
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
MAANDAG 31 MAART 1958
MÉMOIRES VAN ARVO TUOMINEN
Opschudding door relaas
van voormalig communist
(Van onze Zweedse correspondent)
De voormalige Finse communist Arvo Tuominen heeft In z\jn memoires
de sensationele mededeling gedaan dat Finland In 1948 op het nippertje
is ontsnapt aan een communistische staatsgreep, die het land in dezelfde
positie zou hebben gebracht als Tsjechoslowakye en andere Oosteuropese
landen. De juistheid van Tuominens mededeling werd bevestigd door de
toenmalige chef van de generale staf, generaal Arne Sihvo. Een en ander
hwft in Finland grote beroering verwekt en het is te venvachten, dat de
„volksdemocratisohe party by de verkiezingen van de zomer belangrijke
nadelen zal ondervinden van deze onthullingen.
In zijn memoires, die begin maart
Zijn gepubliceerd, vertelt Tuomi
nen, dat de toenmalige minister
van Binnenlandse Zaken, Leino,
die een z.g. nationaal-communist
was, reeds onmiddellijk na het
einde van de oorlog in 1945 onder
sterke druk werd gezet door de
Moskou-communisten, die een re
volutie wilden beginnen. In 1948
was de situatie bijzonder kritisch,
toen de door de communisten ge-
infiltreerde politietroepen van
Helsinki gereed waren om toe te
slaan, de regering te arresteren
en de macht over te geven aan de
communistische partij. Minister
Leino had toen zitting in het re-
geringscomité dat naar Moskou
zou vertrekken om met de Sowjet-
regering te onderhandelen over
het „Fins-Russische" vriend-
schaps- en bijstandsverdrag.
Aan de vooravond van zijn vertrek
naar Moskou bracht Leino een be
zoek aan de chef van de generale
ataf, generaal Sihvo, om hem te vra
gen de orde in het. land koste wat
het kost te bewaren; in conservatie
ve kringen „maar ook elders" zoals
hij zich uitdrukte, was namelijk ern
stige onrust waargenomen. Sihvo
bracht zijn troepen onmiddellijk in
gereedheid. Verschillende eenheden
werden geconcentreerd rondom Hel
sinki, terwijl overal de belangrijkste
verbindingswegen onder militaire
bewaking werden gesteld. De com
munistische politie werd in alle stilte
ontwapend, terwijl haar de toegang
tot de wapenmagazijnen onmogelijk
werd gemaakt. Hierdoor werd de be
raamde staatsgreep op het laatste
moment verhinderd.
Leino wérd later door Paasikivi
LEZERS SCHRIJVEN
Hebzucht en naastenliefde
(VI)
Wat ik iw mijn eerste krabbeltje al
leen demonstreerde was het groeiende
onbehagen van het op alle manieren
gebonden en door hoge belastingen
geplaagde individu tegen de steeds
langer wordende sliert van inteken
lijsten en collectebussen torsende da
mes, die, naast Vadertje Staat, menen
over onze dubbeltjes te mogen be
schikken. U moogt dit, h%er Tissing,
tekort aan initiatief noemen, ik noem
het lamleggen van de goede wil, die
toch wel Dij de meeste mensen aan
wezig is.
Dat we dan toch wel willen profite
ren van de algemene verzorging? Wel
dat is nogal logisch. Je zou wel dwaas
zijn niet iets van je afgedwongen dui
ten te willen terugzien! Dat klinkt U
misschien wat cru in de idealistisch
ingestelde oren Och, het is maar be
ter ronduit te zeggen, hoe de zaak
staat.
De heer Baljé paradeert als ridder
met het open vizier en wijst hautain
alles af wat niet met naam en adres
is voorzien. Hoe heb ik het nu, het
gaat toch om argumenten en niet om
de personen, die deze hanteren, ten
minste zolang het geen persoonlijke
gevallen betreft? Wat zult U weinig
van de kranten kunnen genieten als
U altijd de naam van de schrijver wilt
weten
Vlissingen. H.
uit de regering verwijderd, aange
zien de Rijksdag, om andere re
denen, haar vertrouwen in hem
had opgezegd. Maar de commu
nisten en de Sowjets hadden hem
toen al afgeschreven, aangezien
generaal Sihvo zijn mond voorbij
had gepraat. Tijdens de eerste da
gen van de Fins-Russische onder
handelingen in Moskou werd Lei
no door de Russen gehuldigd als
het belangrijkste lid van de Finse
delegatie, maar zodra het nieuws
van het mislukken der staats
greep tot Moskou was doorge
drongen veranderde de Russische
houding en werd Leino compleet
door hen genegeerd. Toen de de
legatie zou terugkeren naar Hel
sinki stelden de Russische onder
handelaars aan Leino voor om
nog een paar weken in Rusland
te blijven voor een „hoognodige
vakantie" en voor behandeling in
een sanatorium, „aangezien hij er
bepaald niet gezond uitzag".
Leino bedankte echter voor het vrien
delijke aanbod. Hij wist maar al te
goed, wat voor soort vakantie en be
handeling de Russen voor hem in pet
to hadden. In Tuominens zomerver
blijf in Zweden vertelde hij later dat
de uren in het vliegtuig van Moskou
naar Helsinki tot. de verschrikkelijk
ste herinneringen van zijn leven be
horen, en dat hij zich pas veilig voel
de toen hij in Helsinki was terug
gekeerd.
Rook een
eicellente cigaret
van
Lekkere half-zware shag
van Douwe Egberts 1
Grensformaliteiten worden
vereenvoudigd.
De regeringen van de Beneluxlan-
den hebben besloten met ingang van
1 april 1958 de douaneformaliteiten
te vereenvoudigen met betrekking tot
de motorrijtuigen van buitenlandse
toeristen.
De douane zal geep triptieken of
carnets meer vorderen voor in het
buitenland ingeschreven personen
auto's daaronder begrepen combina
tiewagens en stationcars, en motor
rijwielen met of zonder zijspan, als
mede voor gebruikte bromfietsen en
aan personenauto's gekoppelde klei
ne bagage-aanhangwagens.
Niet onder de nieuwe regeling val
len de bedrijfsauto's zoals taxi's,
vrachtauto's, autobussen en dergelij
ke voertuigen.
Er wordt geen wijziging gebraeht
in de bepalingen, welke in de drie
landen gelden met betrekking tot o.a.
rijbewijzen en verplichte verzekering-
|lllllllll|lllllllllllllllllllllllllllllllll||l|llll|lllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Oudewater begroet
gevleugelde stamgast
M Te Oudewater is vrijdag de
ooievaar gearriveerd op de
plaats, die al eeuwenlang zijn
voorvaderen tot zomerverblijf
gediend heeft: het nest op het
dak van het raadhuis. Ergens
onder dat dak hangt een sehil-
derij, waarop Dirk Stoop in 1650
heeft weergegeven hoe de stad
ff in 1575 door de Spanjaarden
werd platgebrand en uitge-
moord. Op dat doek is het be-
woonde ooievaarsnest al te zien.
illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIlllllllllllllllllllllll!
KERKNIEUWS
NED. HERVORMDE KERK
Aangenomen naar Meeden dr. A. Wei
land Indisch predikant met verlof te
Amersfoort, die bedankte voor Oldeholt-
wolde.
Aangenomen 't beroep tot predikant vooi
buitengewone werkzaamheden (Nederl
emigranten te Queensland) H. C. Spij
kerboer kand. te Utrecht. Bedankt voor
Deijl en Enspijk (toez.) W, Kooien le
Uitwljk-Waardhuizen.
GEREF. KERKEN
Beroepen te Houwerzijl J. W. Genuit
kand. te Sprang Kapelle.Ds, J. M. Snoek
missionair predikant te 's Gravenhage-
oost slaagde aan het zendingsseminarie
te Baarn voor het zendingseamen.
CHR. GEREF. KERKEN
Beroepen te Schiedam C. van Weelen
GEREF. GEMEENTEN
Tweetal te Zeist A. Terhagen te Gouda
en K. de Gier te 's Gravenhage. Beroe
pen te Meliskerke w. Hage te Nunspeet.
J
Nieuwe romans in
diverse genres
EEN BOEK VAN JAN MENS blijkt
een graag gegeven en graag gekre
gen geschenk te zün> ei behalve de
reeds besproken uitgaven en herdruk
ken kwam er nu weer een Jan Mens-
Omnibus van de (Arbeiders)-pers, en
wel in een naar Nederlandse begrip
pen zeer grote oplaag n.l. 175.000 ex.
Voor luttele guldens heeft men hier:
„De Gouden Reael" (het eerste Griet-
Manshandehoek)„Koen" en „De Witt
Vrouw" byeeit. Boeken die elk voor
zich hun weg vonden en het dus stel
lig in vereniging zuilen doen.
Mevrouw Greup-Roldanus gaf een
nieuwe historische roman (17e
eeuwse) uit, „De werden der woes
tijn". Hij speelt in en om een Enkhuï-
zense boekwinkel. Fijne historische
tekening, zorgvuldig karakteruitbeel-
ding. een liefdesvernaai en de me
vrouw Greup eigen, droog-pikante
humor maken dit boek weer tot zéér
aangename lectuur. (Arbeiderspers,
Amsterdam). Bij dezelfde uitgever en
ook in de Arbo-serie een nieuw werk
van Ëvert Zandstra: „Het simpele ge
luk". Zandstra is een bekwaam ver
teller met een zeer eigen atmosfeer.
Vreemde karakters, duistere driften,
de overweldigende natuur spelen in dit
boek een grote rol. Een man die uit
de gevangenis komt, een meisje dat
een rondtrekkende speelman verge
zeld, vinden elkaar in een afgelegen
dorp.
„Soms Is het leven gevaarlijk" la de
titel van een roman door Axel Kiel-
land. Jac. van der Ster vertaalde hem
uit het Engels de Z. Holl. Uitgevers
mij. gaf hem uit in de Kleine Cultuur-
serie. Het is een eerste klas-avontu
renroman, spelend in Noorwegen on
der de Duitse bezetting.
Walter IJzerdraat vertaalde „Klop
pen en op antwoord wachten" van de
Amerikaan W. R. Weeks, een roman
over de stille oorlog die heden ten
dage van Suez tot aan de Baltische
Zee woedt. Dit werk over geheime
agenten en het net van internationale
intriges speelt voor een groot gedeel
te in Amsterdam en Brussel, steden
welke de schrijver zeer goed weet te
typeren. Meeslepend, goed gefun
deerd. (H. P. Leopold. Den Haag).
Job Sytzen, die bekendheid ver
wierf met zUn drie romans over In-
dië tijdens de vrijheidsstrijd geeft
met „Wat het oog niet xleir (Lel
den, A. W. Sytnoff) weer een
nieuw bewys van zün talent. Het
boek speelt In een geheel andere
omgeving, n.l, in Amsterdam, en
een "belangrijke figuur er In ls een
blind jongetji
van negen, dat in
HOOG EN LAAG WATER
1 april
Vlissingen
Terneuzen
Hansweert
Zierikzee
Wemeldinge
4- nap
nap
11.55
12.21
0.12
0.22
0.52
1.74
1.91
1.90
1.08
1.27
12.56
13.03
13.27
2.04
1.39
1.60
5.53
6.15
644
6.21
190
2.06
2.20
1.59
1.87
18.17
18.41
19.13
18.57
19.16
1.72
1.88
2.02
1.42
1.68
841. Onweerstaanbaar werd
de Horzel omhooggetrokken
naar het dichtstbijzijnde
van de drie fantastische
ruimteschepen. De sterke
motoren van Arend's vlieg
tuig werden automatisch
buiten werking gesteld en
toen het toestel onder de
buik van de reusachtige
schotel schoof, gleed er een
groot luik open, waardoor
de Horzel langzaam naar
binnen zweefde. Onmiddel
lijk sloot de opening zich
weer. Onze piloot wist na
tuurlijk van dit alles niets
daar hij het bewustzijn ver
loren had.
Het eerste dat tot hem
doordrong, was weer die
vreemde melodieuze zoem
toon en een gevoel van el
lendige slapte. Hij greep
naar zijn hoofd en vroeg
zich af of zijn hersens nog
wel pp hun oudé plaats zaten. Met glazige ogen
nam hij zijn omgeving op en langzaam drong
alles wat er gebeurd was weer tót hem door.
Hij bevond zich in een klein vertrek met me
talen wanden en een groot venster, waar door
heen hij talloze sterren zag flonkeren aan een
diepzwart firmament. Arend wilde vlug op-
staan om een blik naar buiten te werpen, doch
bemerkte dat hij door een elastische riem vast
gehouden werd op de rustbank waarop hij lag.
Na enifje ogenblikken had hij zich van de riem
bevrijq en wankelde op onzekere benen en met
een wonderlijk licht gevoel in zijn hoofd naar
het grote raam. Een' kreet van verbazing ont
snapte hem, toen hij naar buiten keek
Diep beneden hem lag de aarde als een kolos
sale groene globe, die terwijl hij in sprake
loze verwarring toekeek, allengs in omvang af
nam....,.!
een ziekenhuis verpleegd wordt.
Een menselijk warm boek.
Kor Keukens wordt ons gepresen
teerd als een „natuurtalent"; zijn de
buut, de roman „Gevecht in de spie
gel"'als een werk van iemand wien
intellectuele arbeid vreemd is. Een
tragisch relaas over mislukte, kleine
levens, écht van sfeer en voortreffe
lijk van milieuschildering. Bovendien
zeer goed geschreven, stellig een
boek dat in zal slaan bij een groot
publiek. (Kosmos, Amsterdam).
Wel totaal anders is hét geraffi
neerde verhaal „De tuin der lusten"
van de kunstkenner F. M. Huebner,
vertaald door Puck Doyer. Huebner
inspireerde zich op het beroemde drie
luik van Jeroen Bosch in het Prado,
voor deze korte, historische roman.
Ben van Eysselsteijn schreef een Ten
geleide voor dit fascinerende verhaal
waarin de kunstkenner Huebner de
schrü'ver Huebner nergens in de weg
heeft gelopen (Cultuurserie, Z, Holl.
Uitgeversmij. Den Haag).
Ook van Jo van Ammers-Küller is
er 'n nieuw boek: „Drie gouden doch
ters" (Engelhard, Van Embden,
Strengholt Amsterdam). Het is een
hollandse familieroman uit het laat
ste deel der vorige eeuw. Drie ver
wende, verschillend geaarde notaris
dochters, een oudere broer die niet
deugt en' door de vader wordt „ver
bannen", deze vader tenslotte in moei-
ïykheden rakend en fraude plegend,
de meisjes met „armoe en schande"
feconfronteerd doch dan keert de on-
ertussen rijk geworden verbannen
zoon uit Texas terug die de zaak en
de familienaam redt ziedaar het
traditionele gegeven van dit vlot ge
schreven hoek. Bij Strengholt ook
„Grootvader ik heb er geen vrede
mee" van Onno Brand, een familie
geschiedenis met als hoofdpersoon de
atoomgeleerde Frederik Boogaard-
Het schildert de strijd van een moedi
ge jonge weduwe om haar zoons in
het leven te doen slagen. Tegenspoe
den worden overwonnen, na een lan
ge worsteling slagen de zoons prach
tig, Een zeer eenvoudig, sympathiek
boek is „Matglas" van Gonne Kemp
(„De Torenlaan" Assen). Paul La
der is leraar doch hg gaat geheel op
in Zijn liefhebberij, de schilderkunst.
Tussen hem en zijn groot wordende
jongste dochter Margreetje, door wier
ogen we het hele boek zien, bestaat
een grote genegenheid en begrip, dui-
delgk blijkend na Margreetjes eerste,
ongelukkig aflopende liefde.
Een zeer uitvoerig en zeer Inter
nationaal werk is „Waar tranen
verboden zyn" van Allee Rekert-
Rotholz, uit het duits vertaald
door P. van der Pias-Van Rossum
(Uitgave Bigot en Van Rossum,
Blarlcum), Het boek ontleent zijn
titel aan een hindoe-spreuk: Het
heeft geen zin te wenen, daar waar
tranen verboden zijn. Het verhaal,
dat het bewogen ty'dvak 1925-'50
hestrykt, en voornamelijk in het
Verre Oosten speelt, getuigt van
kennis van exotische streken en
toestanden, en van grote mensen
kennis.
Peter Jaspers vertaalde „Een ziel ls
ballast", de eersteling van de veelbe
lovende Charles E. Israel (Hollandia,
Baarn). Hij beschrijft daarin het lovon
van een bekend chirurg uit het 9ude-
tenland, die na tydens de oorlog ve
len o.a. joden, verborgen te hebben,
verbannen wordt en 'n illegale zwerf
tocht begint door een wereld die geen
plaats meer voor hem heeft Hg is een
idealistisch, argeloos mens; de war
me menselijkheid van Israëls schryf-
wijze maakt dit boek zeer lezens
waard.
Tenslotte: „De laatste nijdas" (The
last angry man" van Gerald Green,
roman over dokter Samuel Abelman
(de nijdas) uit een kleurige New-
Yorkse armoewyk, en zijn tegenspe
ler, Woodrow „Thrasher, zakenman
en televisieshowman, Het boek wordt
op beproefde wijze tot een geweldige
climax opgevoerd, 't boeiend en knap
geschrevene en geeft een brede kyic
op het Amerikaanse leven in zeer
uiteenlopende lagen van de maat
schappij, J. F. Kliphuis vertaalde het.
Nieuwe Wieken te Amstelveen gaf
het uit.
De Ierse dichter en schrijver dr. Ja
mes Sullivan Stfjrkey. die na de dood
van Yeats Ierlpnds belangrijkste dichter
werd genoemd, ls te Dublin op 79-jarige
leeftijd overleden.
FEULLET0N
„Juist, Don, ook letterlyk. Hier
gaan we naar de Beacon- Kijk, die
twee uit Dainton zijn er al. 't Is het
hoogste punt van de duinen."
„Vooruit dan! Als je denkt, dat
die oude knol het kan halen."
„Grock is geen knol!" riep ze ver
ontwaardigd. „Ik weet, dat je om
dr. Gradus hebt gevraagd, maar
Martin moet erg zuinig op hem zijn...
hg is soms geen gemakkelijk heer."
„Op 't ogenblik lijkt hg anders
mak genoeg mompelde Don, terwijl
ze de helling opreden en daarin had
hg gelijk. De man en de vrouw, die
bg de Beacon stonden, waren afge
stapt en Doe wellicht door Hare
bell's voorbeeld geïnspireerd,
stond volkomen rustig terzijde. Toen
hij echter Lorraine en Don hoorde
naderen, draaide hij zgn hoofd om en
brieste.
Don steeg eveneens af en Lorraine
liet Molly naar Harebell stappen. Het
HILLAIIY WAYNE
vrouwtje uit Dainton keerde zjch glim
lachend om en zei iets oyer het uitr
zicht, maar hierdoor bemerkte Lor
raine niet wat er daarna gebeurde, 't
Drong vaag tot haar door dat Don
met de andere map sprak ep dr. Gra
dus klontjes suiker gaf. Toen,..
Grock steigerde plotseling, maakte
zelfs de vreedzame Molly van streek
en Don zat met een triomfantelijk ge
zicht bovenop dr. Gradus.
„Maar kyk nu toch eens!" riep de
verschrikte jonge man, die op Doc was
uitgereden en juist even te laat ber
sefte wat er gebeurde. Hij greep naar
de teugels, maar struikelde en dat
was genoeg voor Doe. Het dier rende
zo wild vooruit, dat Dop bijna uit het
zadel viel en in de verwarring van het
ogenblik met een ruk aan de leidsels
trok.
Lorraine keek dodelijk verschrikt
toe, terwijl Doe pijlsnel langs (ie an
dere kant vap de Beacon omlaag ren
de, de kant die uitliep op een Kalk-
spoor, dat naar de grote weg leidde.
Don probeerde niet eens hem legen te
houden, want hij had alle moeite om
in 't zadel te blyven.
„Houd Grock vast!" riep Lorraine
tot de andere twee verbijsterde toe
schouwers, waarna ze, ziek van angst,
Molly Malone het spoor van Doe liet
volgen.
Ze begreep dat er ernstig gevaar be
stond. Op deze mooie tweede kerstdag
wemelde het van auto's op de ryweg,
nog glibberig van de kort tevoren ge
vallen sneeuw. Bovendien waren er
overal struiken en konyneholen. Ze
had hier nog nooit zelf gereden, maar
wel by haar vorige twee bezoeken aan
de Beacon het terrein verkend,
Niet alleen miste zij de nodige er
varing, maar ze wist evenmin iets
van Molly's ware geaardheid,
dier stevig genoeg op zijn
poeh
of het
benen stond. Ook kende" ze* haar
snelheid niet en had er geen idee
van wat ze zou kunnen uitrichten
als zij en Molly Malone Doe bijgeval
inhaalden.
Gelukkig bleek Molly heel voorzich
tig. De merrie had zeker geen pret
tige middag, maar deed wat van
haar verlangd werd. Ook Lorraine
hoe verschrikt ook, bleef op haar
hoede, ofschoon allerlei onsamenhan
gende gedachten bij haar opkwa
men, zoals: „Dit moest gebeuren"...
„juist toon alles beter scheen te
gaan!Als Doc of Molly maar
geen benen breken!" En toen bij het
naderen van de weg: „Q, al dat ver
keer! Als Don het dier niet tot staan
kan brengen!"
Bijna onderaan de heuvel geko
men, bleek haar, dat ze zich althans
daarover geen zorgen behoefde te
maken. Don had inderdaad het paard
tot staan gebracht, maar met zoveel
driftige haast, dat het niet veel
scheelde, of Doc was op zijn knieën
terecht gekomen. In arrenmoede
had hij toen zijn kwelgeest afge
worpen.
Don, lijkwit, krabbelde reeds over
eind, maar dr. Gradus, woedend en
bang, baande zich met afhangende
leidsels een weg door het struikge
was, blijkbaar gereed alleen op nol
te slaan.
Met rollende ogen tn de achterover
geworpen kop, de lippen opgetrokken,
zodat de sterke gele tanden bloot
kwamen, keek hij Lorraine aan. Op
nieuw hevig beangst, trachtte ze Mol
ly vooruit te brengen om zo Doc's
terugtocht af te snijden. Helaas bleek
Molly Malone zozeer op Doe gesteld,
dat ze vlak bij hem bleef, ofschoon
wijselijk uit de buurt van de wild
om zien heen slaande hoeven. Lorrai
ne liet zich op de grond glijden. Ze
wilde Doe grijpen, zag in, dat het no
dig was, omdat hij een dodelijk ge
vaar voor tal van onschuldige men
sen, maar ook voor zichzelf vormde.
Eén ogenblik van haar stuk gebracht
door het plotseling gebeuren en bo
vendien doodop na haar slapeloze
nacht, aarzelde zoen toen bleek
verder handelen onnodig geworden.
Grock was eveneens het steile pad afr
gedaald en zijn berijder de jonge
man uit Dainton deed wat zij had
verzuimd! Hij naderde kalm het to
taal onthutste paard, greep de han
gende teugels en sprak Doe vriende
lijk, maar ernstig aan, zodat het
arme dier gaandeweg rustiger
werd.
Op dit moment kwam een ietwat
frehavende figuur de heuvel af en
iep met een zwierigheid, die nogal
onnozel aandeed, op hen toe.
„Ik geloof, dat ik me beter bij dat
clowsngezicht kan houden", zei hij,
met een knik in Grock's richting.
„Dat oude renpaard had blijkbaar
niet veel met me op".
„U moet maar naar de stallen te
rug lopen", zei de jonge man kortaf,
„en weest U maar blij, dat U het
kunt. Dit paard kan nu niet worden
bereden. Ik zal hem aan de teugel
houden".
„U hebt hem gered", hakkelde Lor
raine.
„Weineen!" riepen man en vrouw
tegelijk. „Dat hebt U gedaan, door
hem in de weg te rijden. Maar", liet
de vrouw erop volgen, „U ziet er
niet al te best uit. We moesten maar
terugkeren, dunkt me".
,t Werd een zonderlinge stoet langs
een grote weg op een drukke tweede
Kerstdag, De hem van het ogenblik,
voorop, liet Grock gelijke tred hou
den met dr. Grudus, aan de teugel
geleid en nu uiterst gedwee. Daarop
volgde het vrouwtje op Harebell,
precies een plaatje uit een landbouw
blad, terwijl Lorraine met Molly, die
ze hartstochtelijk dankbaar was.
de achterhoede vormde, Ze klopte de
merrie op de warme, gespierde nek
en fluisterde haar een stel dwaze
woordjes in het oor, zoals vroeger
bij Golden Glory, en Molly Malone
blies, met fier opgestoken oren, ver
heugd door haar neusgaten.
Don was een heel eind achtergeble
ven.
David, die nadat hij zijn gezelschap
was kwijtgeraakt maar de terugtocht
had aanvaard, wachtte bij de stallen.
Hij zag er verdrietig uit en had zich
al bezorgd gemaakt dat Martin, door
Gemma naar binnen geroepen, nog
voor do „ontsnapten" zou terugkeren.
Naast hem stond de kleine, ver
schrompelde gestalte van Pancake
Leary, op uitnodiging van Morna
meegekomen om Kelpie te bewonde
ren. Het kleine meisje reed met de
pony de binnenplaats rond, terwijl
de oude Australiër op een omgekeer
de emmer een pijp zat te roken.
Het jonge paar uit Dainton deelde
David heel in het kort mee wat er
was gebeurd, gaf hem vervolgens de
Saardon over en haastte zich naar
un auto.
„Maar Lorraine, je ziet er uit als oen
geest", riep de jongen angstig. „Ik
zou maar gauw gaan zitten of zo..."
Lorraine lachte een beetje gedwon
gen. „O, mij mankeert niets" verze
kerde ze, „en dr. Gradus evenmin.
Molly Malone heeft wel een pond
wortelen verdiend".
„Jij ook!" zei David. „Nu ja, geen
wortelen r-- misschien chocola!"
(Wordt vervolgd)