Finland ontsnapte ternauwernood aan staatsgreep in 1948 PILOOT STORM ontvoerd in de stratosfeer De noodlottige roos Van en voor de boekenplank JAN MENS-OMMIBUS MET EEN ZEER GROTE OPLAAG 8 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT MAANDAG 31 MAART 1958 MÉMOIRES VAN ARVO TUOMINEN Opschudding door relaas van voormalig communist (Van onze Zweedse correspondent) De voormalige Finse communist Arvo Tuominen heeft In z\jn memoires de sensationele mededeling gedaan dat Finland In 1948 op het nippertje is ontsnapt aan een communistische staatsgreep, die het land in dezelfde positie zou hebben gebracht als Tsjechoslowakye en andere Oosteuropese landen. De juistheid van Tuominens mededeling werd bevestigd door de toenmalige chef van de generale staf, generaal Arne Sihvo. Een en ander hwft in Finland grote beroering verwekt en het is te venvachten, dat de „volksdemocratisohe party by de verkiezingen van de zomer belangrijke nadelen zal ondervinden van deze onthullingen. In zijn memoires, die begin maart Zijn gepubliceerd, vertelt Tuomi nen, dat de toenmalige minister van Binnenlandse Zaken, Leino, die een z.g. nationaal-communist was, reeds onmiddellijk na het einde van de oorlog in 1945 onder sterke druk werd gezet door de Moskou-communisten, die een re volutie wilden beginnen. In 1948 was de situatie bijzonder kritisch, toen de door de communisten ge- infiltreerde politietroepen van Helsinki gereed waren om toe te slaan, de regering te arresteren en de macht over te geven aan de communistische partij. Minister Leino had toen zitting in het re- geringscomité dat naar Moskou zou vertrekken om met de Sowjet- regering te onderhandelen over het „Fins-Russische" vriend- schaps- en bijstandsverdrag. Aan de vooravond van zijn vertrek naar Moskou bracht Leino een be zoek aan de chef van de generale ataf, generaal Sihvo, om hem te vra gen de orde in het. land koste wat het kost te bewaren; in conservatie ve kringen „maar ook elders" zoals hij zich uitdrukte, was namelijk ern stige onrust waargenomen. Sihvo bracht zijn troepen onmiddellijk in gereedheid. Verschillende eenheden werden geconcentreerd rondom Hel sinki, terwijl overal de belangrijkste verbindingswegen onder militaire bewaking werden gesteld. De com munistische politie werd in alle stilte ontwapend, terwijl haar de toegang tot de wapenmagazijnen onmogelijk werd gemaakt. Hierdoor werd de be raamde staatsgreep op het laatste moment verhinderd. Leino wérd later door Paasikivi LEZERS SCHRIJVEN Hebzucht en naastenliefde (VI) Wat ik iw mijn eerste krabbeltje al leen demonstreerde was het groeiende onbehagen van het op alle manieren gebonden en door hoge belastingen geplaagde individu tegen de steeds langer wordende sliert van inteken lijsten en collectebussen torsende da mes, die, naast Vadertje Staat, menen over onze dubbeltjes te mogen be schikken. U moogt dit, h%er Tissing, tekort aan initiatief noemen, ik noem het lamleggen van de goede wil, die toch wel Dij de meeste mensen aan wezig is. Dat we dan toch wel willen profite ren van de algemene verzorging? Wel dat is nogal logisch. Je zou wel dwaas zijn niet iets van je afgedwongen dui ten te willen terugzien! Dat klinkt U misschien wat cru in de idealistisch ingestelde oren Och, het is maar be ter ronduit te zeggen, hoe de zaak staat. De heer Baljé paradeert als ridder met het open vizier en wijst hautain alles af wat niet met naam en adres is voorzien. Hoe heb ik het nu, het gaat toch om argumenten en niet om de personen, die deze hanteren, ten minste zolang het geen persoonlijke gevallen betreft? Wat zult U weinig van de kranten kunnen genieten als U altijd de naam van de schrijver wilt weten Vlissingen. H. uit de regering verwijderd, aange zien de Rijksdag, om andere re denen, haar vertrouwen in hem had opgezegd. Maar de commu nisten en de Sowjets hadden hem toen al afgeschreven, aangezien generaal Sihvo zijn mond voorbij had gepraat. Tijdens de eerste da gen van de Fins-Russische onder handelingen in Moskou werd Lei no door de Russen gehuldigd als het belangrijkste lid van de Finse delegatie, maar zodra het nieuws van het mislukken der staats greep tot Moskou was doorge drongen veranderde de Russische houding en werd Leino compleet door hen genegeerd. Toen de de legatie zou terugkeren naar Hel sinki stelden de Russische onder handelaars aan Leino voor om nog een paar weken in Rusland te blijven voor een „hoognodige vakantie" en voor behandeling in een sanatorium, „aangezien hij er bepaald niet gezond uitzag". Leino bedankte echter voor het vrien delijke aanbod. Hij wist maar al te goed, wat voor soort vakantie en be handeling de Russen voor hem in pet to hadden. In Tuominens zomerver blijf in Zweden vertelde hij later dat de uren in het vliegtuig van Moskou naar Helsinki tot. de verschrikkelijk ste herinneringen van zijn leven be horen, en dat hij zich pas veilig voel de toen hij in Helsinki was terug gekeerd. Rook een eicellente cigaret van Lekkere half-zware shag van Douwe Egberts 1 Grensformaliteiten worden vereenvoudigd. De regeringen van de Beneluxlan- den hebben besloten met ingang van 1 april 1958 de douaneformaliteiten te vereenvoudigen met betrekking tot de motorrijtuigen van buitenlandse toeristen. De douane zal geep triptieken of carnets meer vorderen voor in het buitenland ingeschreven personen auto's daaronder begrepen combina tiewagens en stationcars, en motor rijwielen met of zonder zijspan, als mede voor gebruikte bromfietsen en aan personenauto's gekoppelde klei ne bagage-aanhangwagens. Niet onder de nieuwe regeling val len de bedrijfsauto's zoals taxi's, vrachtauto's, autobussen en dergelij ke voertuigen. Er wordt geen wijziging gebraeht in de bepalingen, welke in de drie landen gelden met betrekking tot o.a. rijbewijzen en verplichte verzekering- |lllllllll|lllllllllllllllllllllllllllllllll||l|llll|lllllllllllllllllllllllllllllllllllll Oudewater begroet gevleugelde stamgast M Te Oudewater is vrijdag de ooievaar gearriveerd op de plaats, die al eeuwenlang zijn voorvaderen tot zomerverblijf gediend heeft: het nest op het dak van het raadhuis. Ergens onder dat dak hangt een sehil- derij, waarop Dirk Stoop in 1650 heeft weergegeven hoe de stad ff in 1575 door de Spanjaarden werd platgebrand en uitge- moord. Op dat doek is het be- woonde ooievaarsnest al te zien. illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllIlllllllllllllllllllllll! KERKNIEUWS NED. HERVORMDE KERK Aangenomen naar Meeden dr. A. Wei land Indisch predikant met verlof te Amersfoort, die bedankte voor Oldeholt- wolde. Aangenomen 't beroep tot predikant vooi buitengewone werkzaamheden (Nederl emigranten te Queensland) H. C. Spij kerboer kand. te Utrecht. Bedankt voor Deijl en Enspijk (toez.) W, Kooien le Uitwljk-Waardhuizen. GEREF. KERKEN Beroepen te Houwerzijl J. W. Genuit kand. te Sprang Kapelle.Ds, J. M. Snoek missionair predikant te 's Gravenhage- oost slaagde aan het zendingsseminarie te Baarn voor het zendingseamen. CHR. GEREF. KERKEN Beroepen te Schiedam C. van Weelen GEREF. GEMEENTEN Tweetal te Zeist A. Terhagen te Gouda en K. de Gier te 's Gravenhage. Beroe pen te Meliskerke w. Hage te Nunspeet. J Nieuwe romans in diverse genres EEN BOEK VAN JAN MENS blijkt een graag gegeven en graag gekre gen geschenk te zün> ei behalve de reeds besproken uitgaven en herdruk ken kwam er nu weer een Jan Mens- Omnibus van de (Arbeiders)-pers, en wel in een naar Nederlandse begrip pen zeer grote oplaag n.l. 175.000 ex. Voor luttele guldens heeft men hier: „De Gouden Reael" (het eerste Griet- Manshandehoek)„Koen" en „De Witt Vrouw" byeeit. Boeken die elk voor zich hun weg vonden en het dus stel lig in vereniging zuilen doen. Mevrouw Greup-Roldanus gaf een nieuwe historische roman (17e eeuwse) uit, „De werden der woes tijn". Hij speelt in en om een Enkhuï- zense boekwinkel. Fijne historische tekening, zorgvuldig karakteruitbeel- ding. een liefdesvernaai en de me vrouw Greup eigen, droog-pikante humor maken dit boek weer tot zéér aangename lectuur. (Arbeiderspers, Amsterdam). Bij dezelfde uitgever en ook in de Arbo-serie een nieuw werk van Ëvert Zandstra: „Het simpele ge luk". Zandstra is een bekwaam ver teller met een zeer eigen atmosfeer. Vreemde karakters, duistere driften, de overweldigende natuur spelen in dit boek een grote rol. Een man die uit de gevangenis komt, een meisje dat een rondtrekkende speelman verge zeld, vinden elkaar in een afgelegen dorp. „Soms Is het leven gevaarlijk" la de titel van een roman door Axel Kiel- land. Jac. van der Ster vertaalde hem uit het Engels de Z. Holl. Uitgevers mij. gaf hem uit in de Kleine Cultuur- serie. Het is een eerste klas-avontu renroman, spelend in Noorwegen on der de Duitse bezetting. Walter IJzerdraat vertaalde „Klop pen en op antwoord wachten" van de Amerikaan W. R. Weeks, een roman over de stille oorlog die heden ten dage van Suez tot aan de Baltische Zee woedt. Dit werk over geheime agenten en het net van internationale intriges speelt voor een groot gedeel te in Amsterdam en Brussel, steden welke de schrijver zeer goed weet te typeren. Meeslepend, goed gefun deerd. (H. P. Leopold. Den Haag). Job Sytzen, die bekendheid ver wierf met zUn drie romans over In- dië tijdens de vrijheidsstrijd geeft met „Wat het oog niet xleir (Lel den, A. W. Sytnoff) weer een nieuw bewys van zün talent. Het boek speelt In een geheel andere omgeving, n.l, in Amsterdam, en een "belangrijke figuur er In ls een blind jongetji van negen, dat in HOOG EN LAAG WATER 1 april Vlissingen Terneuzen Hansweert Zierikzee Wemeldinge 4- nap nap 11.55 12.21 0.12 0.22 0.52 1.74 1.91 1.90 1.08 1.27 12.56 13.03 13.27 2.04 1.39 1.60 5.53 6.15 644 6.21 190 2.06 2.20 1.59 1.87 18.17 18.41 19.13 18.57 19.16 1.72 1.88 2.02 1.42 1.68 841. Onweerstaanbaar werd de Horzel omhooggetrokken naar het dichtstbijzijnde van de drie fantastische ruimteschepen. De sterke motoren van Arend's vlieg tuig werden automatisch buiten werking gesteld en toen het toestel onder de buik van de reusachtige schotel schoof, gleed er een groot luik open, waardoor de Horzel langzaam naar binnen zweefde. Onmiddel lijk sloot de opening zich weer. Onze piloot wist na tuurlijk van dit alles niets daar hij het bewustzijn ver loren had. Het eerste dat tot hem doordrong, was weer die vreemde melodieuze zoem toon en een gevoel van el lendige slapte. Hij greep naar zijn hoofd en vroeg zich af of zijn hersens nog wel pp hun oudé plaats zaten. Met glazige ogen nam hij zijn omgeving op en langzaam drong alles wat er gebeurd was weer tót hem door. Hij bevond zich in een klein vertrek met me talen wanden en een groot venster, waar door heen hij talloze sterren zag flonkeren aan een diepzwart firmament. Arend wilde vlug op- staan om een blik naar buiten te werpen, doch bemerkte dat hij door een elastische riem vast gehouden werd op de rustbank waarop hij lag. Na enifje ogenblikken had hij zich van de riem bevrijq en wankelde op onzekere benen en met een wonderlijk licht gevoel in zijn hoofd naar het grote raam. Een' kreet van verbazing ont snapte hem, toen hij naar buiten keek Diep beneden hem lag de aarde als een kolos sale groene globe, die terwijl hij in sprake loze verwarring toekeek, allengs in omvang af nam....,.! een ziekenhuis verpleegd wordt. Een menselijk warm boek. Kor Keukens wordt ons gepresen teerd als een „natuurtalent"; zijn de buut, de roman „Gevecht in de spie gel"'als een werk van iemand wien intellectuele arbeid vreemd is. Een tragisch relaas over mislukte, kleine levens, écht van sfeer en voortreffe lijk van milieuschildering. Bovendien zeer goed geschreven, stellig een boek dat in zal slaan bij een groot publiek. (Kosmos, Amsterdam). Wel totaal anders is hét geraffi neerde verhaal „De tuin der lusten" van de kunstkenner F. M. Huebner, vertaald door Puck Doyer. Huebner inspireerde zich op het beroemde drie luik van Jeroen Bosch in het Prado, voor deze korte, historische roman. Ben van Eysselsteijn schreef een Ten geleide voor dit fascinerende verhaal waarin de kunstkenner Huebner de schrü'ver Huebner nergens in de weg heeft gelopen (Cultuurserie, Z, Holl. Uitgeversmij. Den Haag). Ook van Jo van Ammers-Küller is er 'n nieuw boek: „Drie gouden doch ters" (Engelhard, Van Embden, Strengholt Amsterdam). Het is een hollandse familieroman uit het laat ste deel der vorige eeuw. Drie ver wende, verschillend geaarde notaris dochters, een oudere broer die niet deugt en' door de vader wordt „ver bannen", deze vader tenslotte in moei- ïykheden rakend en fraude plegend, de meisjes met „armoe en schande" feconfronteerd doch dan keert de on- ertussen rijk geworden verbannen zoon uit Texas terug die de zaak en de familienaam redt ziedaar het traditionele gegeven van dit vlot ge schreven hoek. Bij Strengholt ook „Grootvader ik heb er geen vrede mee" van Onno Brand, een familie geschiedenis met als hoofdpersoon de atoomgeleerde Frederik Boogaard- Het schildert de strijd van een moedi ge jonge weduwe om haar zoons in het leven te doen slagen. Tegenspoe den worden overwonnen, na een lan ge worsteling slagen de zoons prach tig, Een zeer eenvoudig, sympathiek boek is „Matglas" van Gonne Kemp („De Torenlaan" Assen). Paul La der is leraar doch hg gaat geheel op in Zijn liefhebberij, de schilderkunst. Tussen hem en zijn groot wordende jongste dochter Margreetje, door wier ogen we het hele boek zien, bestaat een grote genegenheid en begrip, dui- delgk blijkend na Margreetjes eerste, ongelukkig aflopende liefde. Een zeer uitvoerig en zeer Inter nationaal werk is „Waar tranen verboden zyn" van Allee Rekert- Rotholz, uit het duits vertaald door P. van der Pias-Van Rossum (Uitgave Bigot en Van Rossum, Blarlcum), Het boek ontleent zijn titel aan een hindoe-spreuk: Het heeft geen zin te wenen, daar waar tranen verboden zijn. Het verhaal, dat het bewogen ty'dvak 1925-'50 hestrykt, en voornamelijk in het Verre Oosten speelt, getuigt van kennis van exotische streken en toestanden, en van grote mensen kennis. Peter Jaspers vertaalde „Een ziel ls ballast", de eersteling van de veelbe lovende Charles E. Israel (Hollandia, Baarn). Hij beschrijft daarin het lovon van een bekend chirurg uit het 9ude- tenland, die na tydens de oorlog ve len o.a. joden, verborgen te hebben, verbannen wordt en 'n illegale zwerf tocht begint door een wereld die geen plaats meer voor hem heeft Hg is een idealistisch, argeloos mens; de war me menselijkheid van Israëls schryf- wijze maakt dit boek zeer lezens waard. Tenslotte: „De laatste nijdas" (The last angry man" van Gerald Green, roman over dokter Samuel Abelman (de nijdas) uit een kleurige New- Yorkse armoewyk, en zijn tegenspe ler, Woodrow „Thrasher, zakenman en televisieshowman, Het boek wordt op beproefde wijze tot een geweldige climax opgevoerd, 't boeiend en knap geschrevene en geeft een brede kyic op het Amerikaanse leven in zeer uiteenlopende lagen van de maat schappij, J. F. Kliphuis vertaalde het. Nieuwe Wieken te Amstelveen gaf het uit. De Ierse dichter en schrijver dr. Ja mes Sullivan Stfjrkey. die na de dood van Yeats Ierlpnds belangrijkste dichter werd genoemd, ls te Dublin op 79-jarige leeftijd overleden. FEULLET0N „Juist, Don, ook letterlyk. Hier gaan we naar de Beacon- Kijk, die twee uit Dainton zijn er al. 't Is het hoogste punt van de duinen." „Vooruit dan! Als je denkt, dat die oude knol het kan halen." „Grock is geen knol!" riep ze ver ontwaardigd. „Ik weet, dat je om dr. Gradus hebt gevraagd, maar Martin moet erg zuinig op hem zijn... hg is soms geen gemakkelijk heer." „Op 't ogenblik lijkt hg anders mak genoeg mompelde Don, terwijl ze de helling opreden en daarin had hg gelijk. De man en de vrouw, die bg de Beacon stonden, waren afge stapt en Doe wellicht door Hare bell's voorbeeld geïnspireerd, stond volkomen rustig terzijde. Toen hij echter Lorraine en Don hoorde naderen, draaide hij zgn hoofd om en brieste. Don steeg eveneens af en Lorraine liet Molly naar Harebell stappen. Het HILLAIIY WAYNE vrouwtje uit Dainton keerde zjch glim lachend om en zei iets oyer het uitr zicht, maar hierdoor bemerkte Lor raine niet wat er daarna gebeurde, 't Drong vaag tot haar door dat Don met de andere map sprak ep dr. Gra dus klontjes suiker gaf. Toen,.. Grock steigerde plotseling, maakte zelfs de vreedzame Molly van streek en Don zat met een triomfantelijk ge zicht bovenop dr. Gradus. „Maar kyk nu toch eens!" riep de verschrikte jonge man, die op Doc was uitgereden en juist even te laat ber sefte wat er gebeurde. Hij greep naar de teugels, maar struikelde en dat was genoeg voor Doe. Het dier rende zo wild vooruit, dat Dop bijna uit het zadel viel en in de verwarring van het ogenblik met een ruk aan de leidsels trok. Lorraine keek dodelijk verschrikt toe, terwijl Doe pijlsnel langs (ie an dere kant vap de Beacon omlaag ren de, de kant die uitliep op een Kalk- spoor, dat naar de grote weg leidde. Don probeerde niet eens hem legen te houden, want hij had alle moeite om in 't zadel te blyven. „Houd Grock vast!" riep Lorraine tot de andere twee verbijsterde toe schouwers, waarna ze, ziek van angst, Molly Malone het spoor van Doe liet volgen. Ze begreep dat er ernstig gevaar be stond. Op deze mooie tweede kerstdag wemelde het van auto's op de ryweg, nog glibberig van de kort tevoren ge vallen sneeuw. Bovendien waren er overal struiken en konyneholen. Ze had hier nog nooit zelf gereden, maar wel by haar vorige twee bezoeken aan de Beacon het terrein verkend, Niet alleen miste zij de nodige er varing, maar ze wist evenmin iets van Molly's ware geaardheid, dier stevig genoeg op zijn poeh of het benen stond. Ook kende" ze* haar snelheid niet en had er geen idee van wat ze zou kunnen uitrichten als zij en Molly Malone Doe bijgeval inhaalden. Gelukkig bleek Molly heel voorzich tig. De merrie had zeker geen pret tige middag, maar deed wat van haar verlangd werd. Ook Lorraine hoe verschrikt ook, bleef op haar hoede, ofschoon allerlei onsamenhan gende gedachten bij haar opkwa men, zoals: „Dit moest gebeuren"... „juist toon alles beter scheen te gaan!Als Doc of Molly maar geen benen breken!" En toen bij het naderen van de weg: „Q, al dat ver keer! Als Don het dier niet tot staan kan brengen!" Bijna onderaan de heuvel geko men, bleek haar, dat ze zich althans daarover geen zorgen behoefde te maken. Don had inderdaad het paard tot staan gebracht, maar met zoveel driftige haast, dat het niet veel scheelde, of Doc was op zijn knieën terecht gekomen. In arrenmoede had hij toen zijn kwelgeest afge worpen. Don, lijkwit, krabbelde reeds over eind, maar dr. Gradus, woedend en bang, baande zich met afhangende leidsels een weg door het struikge was, blijkbaar gereed alleen op nol te slaan. Met rollende ogen tn de achterover geworpen kop, de lippen opgetrokken, zodat de sterke gele tanden bloot kwamen, keek hij Lorraine aan. Op nieuw hevig beangst, trachtte ze Mol ly vooruit te brengen om zo Doc's terugtocht af te snijden. Helaas bleek Molly Malone zozeer op Doe gesteld, dat ze vlak bij hem bleef, ofschoon wijselijk uit de buurt van de wild om zien heen slaande hoeven. Lorrai ne liet zich op de grond glijden. Ze wilde Doe grijpen, zag in, dat het no dig was, omdat hij een dodelijk ge vaar voor tal van onschuldige men sen, maar ook voor zichzelf vormde. Eén ogenblik van haar stuk gebracht door het plotseling gebeuren en bo vendien doodop na haar slapeloze nacht, aarzelde zoen toen bleek verder handelen onnodig geworden. Grock was eveneens het steile pad afr gedaald en zijn berijder de jonge man uit Dainton deed wat zij had verzuimd! Hij naderde kalm het to taal onthutste paard, greep de han gende teugels en sprak Doe vriende lijk, maar ernstig aan, zodat het arme dier gaandeweg rustiger werd. Op dit moment kwam een ietwat frehavende figuur de heuvel af en iep met een zwierigheid, die nogal onnozel aandeed, op hen toe. „Ik geloof, dat ik me beter bij dat clowsngezicht kan houden", zei hij, met een knik in Grock's richting. „Dat oude renpaard had blijkbaar niet veel met me op". „U moet maar naar de stallen te rug lopen", zei de jonge man kortaf, „en weest U maar blij, dat U het kunt. Dit paard kan nu niet worden bereden. Ik zal hem aan de teugel houden". „U hebt hem gered", hakkelde Lor raine. „Weineen!" riepen man en vrouw tegelijk. „Dat hebt U gedaan, door hem in de weg te rijden. Maar", liet de vrouw erop volgen, „U ziet er niet al te best uit. We moesten maar terugkeren, dunkt me". ,t Werd een zonderlinge stoet langs een grote weg op een drukke tweede Kerstdag, De hem van het ogenblik, voorop, liet Grock gelijke tred hou den met dr. Grudus, aan de teugel geleid en nu uiterst gedwee. Daarop volgde het vrouwtje op Harebell, precies een plaatje uit een landbouw blad, terwijl Lorraine met Molly, die ze hartstochtelijk dankbaar was. de achterhoede vormde, Ze klopte de merrie op de warme, gespierde nek en fluisterde haar een stel dwaze woordjes in het oor, zoals vroeger bij Golden Glory, en Molly Malone blies, met fier opgestoken oren, ver heugd door haar neusgaten. Don was een heel eind achtergeble ven. David, die nadat hij zijn gezelschap was kwijtgeraakt maar de terugtocht had aanvaard, wachtte bij de stallen. Hij zag er verdrietig uit en had zich al bezorgd gemaakt dat Martin, door Gemma naar binnen geroepen, nog voor do „ontsnapten" zou terugkeren. Naast hem stond de kleine, ver schrompelde gestalte van Pancake Leary, op uitnodiging van Morna meegekomen om Kelpie te bewonde ren. Het kleine meisje reed met de pony de binnenplaats rond, terwijl de oude Australiër op een omgekeer de emmer een pijp zat te roken. Het jonge paar uit Dainton deelde David heel in het kort mee wat er was gebeurd, gaf hem vervolgens de Saardon over en haastte zich naar un auto. „Maar Lorraine, je ziet er uit als oen geest", riep de jongen angstig. „Ik zou maar gauw gaan zitten of zo..." Lorraine lachte een beetje gedwon gen. „O, mij mankeert niets" verze kerde ze, „en dr. Gradus evenmin. Molly Malone heeft wel een pond wortelen verdiend". „Jij ook!" zei David. „Nu ja, geen wortelen r-- misschien chocola!" (Wordt vervolgd)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 4