Tonijnen en miljonairs
veclxieu mei eikaar tij ï^etlqeyori
Drukte
in herberg
Fisherman's
Rest
President Roosevelt, Gene Tunney en vele andere beroemde
mannen en vrouwen kwamen of komen telkenjare naar Nova
Scotia om daar voor de kust van Wedgeport te genieten van de
grootste sensatie, die de hengelsport bieden kan.
DONDERDAG 13 MAART 1958 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT.
(Van een bijzondere medewerker)'
G ewoonlijk heerst er grote orde in
de keurige herberg, die de naam
draagt „The Fishermen's Rest". Toen
ik er binnenstapte, was mevrouw
Pothiers kamer, de kamer van de
herbergierster, echter een chaos ge
lijk. Mevrouw Pothier keek mij
hoofdschuddend aan. Op de tafel
hadden enige mannen, afkomstig uit
vier verschillende landen, hun vistuig
Eén van de tonijnen die het gevecht ver
loor, wordt binnenboord gehesen.
uitgespreid. Zij waren druk bezig
met het in orde te maken voor de
grote vangst. Ze leken wel kwajon
gens, die vliegers in elkaar zetten, zó
ernstig en vol spanning waren zij aan
de gang. Snoeren en staaldraden la
gen over de stoelen en op de grond.
Grote vishaken hingen tegen een der
deuren. Enige snoeren waren vastge
knoopt aan de gordijnroeden. Een
verweerde hengelaar was bezig de
snoeren met behulp van verfpot en
kwast zachte tinten te geven, opdat
de \issen ze niet zouden kunnen zien.
„Ja." zei hij kwasi-verontschuldigend, „we
moeten nu eenmaal proberen om tonijnen
thuis te brengen."
„Als er ook maar één druppeltje verf op
mijn sofa valt," waarschuwde mevrouw Pot
hier. „zult U nog heel wat anders thuis
brengen dan tonijn. Dat verzeker ik U!"
Haar verontwaardiging was evenwel ge
veinsd. Mevrouw Pothier was namelijk,
evenals alle andere inwoners van het vis
sersdorpje Wedgeport (gelegen in de Cana
dese provincie Nova Scotia), in haar hait
erg tevreden, dat ze ook ditmaal weer deel
had aan de jaarlijkse mengeling van jachten
op reuzenvls en gemoedelijke pret, die be
hoort tot de jaarlijkse International Tuna
Cub Match. Deze strijd om de Tonijn-beker
is een gebeurtenis in de hengelaarswereld,
die van dezelfde orde is als de wedstrijden
om de Davis Cup in de tenniswereld. En tel-
lcenjare, als de deelnemers aan de wedstrijd
vertrokken zijn, is mevrouw Pothier, als
iedereen in Wedgeport, bedroefd, al wordt
die droefheid ook ten dele geneutraliseerd
door de wetenschap, dat tien twaalf maan
den later de hengelaars en met hen vro
lijkheid, bedrijvigheid en geld zullen
terugkeren naar Wedgeport.
V oorspelling
TOEN er voor het eerst sprake was van
tonijnenhengelsport bij Wedgeport, lachten
de Wedgcportenaren zij dragen veelal
Franse namen als Pothier, Boudreau, Le
Blanc en andere ongelovig. Dat was, toen
in de jaren dertig van onze eeuw een twee
tal Amerikanen voorspelden, welk een grote
tonijnentoekomst Wedgeport tegemoet
ging. De bevolking lachte, omdat zij een
voudig niet kón geloven, dat er mannen te
vinden zouden zijn, die bereid waren om
duizenden kilometers te.reizen en duizenden
dollars uit te geven om zich, gewapend met
hengels, snoeren en haken, te storten in een
afmattend gevecht met reusachtige vissen,
die met een harpoen gemakkelijker gevan
gen kunnen worden. Nog minder wilden zij
geloven, dat uitgerekend Wedgeport het
toneel van die gevechten zou worden. Want
ons dorpje is aldus redeneerden de men
sen afgelegen en onaanzienlijk, en het
telt nauwelijks 1500 Inwoners.
De beide Amerikaanse profeten echter
wisten, wé,t ze voorspelden. Zij be
hoorden tot die even kleine als avon
tuurlijke groep mannen, die de gehele we
reld rondtrekken op zoek naar grootwild-
sensaties. Ze wisten precies, wat ze zeiden.
Ze wisten, na korte tijd in Wedgeport en op
de nabije zee te hebben vertoefd, dat daar
niet ver van de kust een 1600 meter brede
zone van zeer onstuimig water lag, die een
goudmijn voor Wedgeport kon worden.
De onstuimigheid van het water vindt
haar oorzaak in een onderzees plateau,
waardoor de werking der getijden sterker
is dan elders. Dat „Soldier's Rip" zo heet
die onstuimige zone is een geliefde eet
plaats van de tonijnen, die er soms in grote
scholen te vinden zijn om er haringen en
makrelen te verorberen. Michael Lerner en
S. Kip Farrington jr. zo heetten de twee
Amerikanen kwamen tot de conclusie,
dat het Rip de beste plaats ter wereld is om
op tonijn te vissen. Toen het jaar 1937 aan
brak, waren zij erin geslaagd, de jaarlijkse
Cup Matches te organiseren. Sedertdien is
de profetie van Lerner en Farrington elk
jaar bewaarheid geworden!
Miljonairs en beroemdheden
DRIE maanden lang, van juli tot eind
september, is Wedgeport het Wimbledon
van de tonijnenhengelsport. Het hoogtepunt
van het seizoen zijn de internationale wed
strijden, die in september plaatsvinden en
drie dagen duren. Miljonairs, bekende
spoi-tsliéden en andere beroemdheden van
beiderlei kunne, komen dan uit alle hoeken
der aarde naar het vissersdorpje Wedgeport.
Zij brengen er leven en bedrijvigheid. Da-
Eén van de vissers in een vechtstoel
aan boord wjm een tonijnenboot, heeft beet!
hoogtepunt zijn in het leven van iedere
hengelaar.
jonairs maakten de Cape Island-boten ge
zocht, zodat thans vier scheepsbouwers or
der na order ontvangen,
en Farringtons ontdekking in de jaren der
en Faringtons ontdekking in de jaren der
tig. Toch denke men niet, dat Wedgeport nu
gelijks vloeit dan een kleine 100.000 in de
zakken en op de bankrekeningen der dor
pelingen. Geen wonder, dat de autoriteiten
van Wedgeport en van de provincie Nova
Scotia ingenomen zijn met de tonijnen! De
bevolking beschouwt het Rip als een goud
mijn. Want het Rip en in mindere mate
ook de rivier de Tusket brengen brood op
de plank, geld in de lade en internationale
faam. Gaat het eens wat minder goed met
de vangst, dan kijken alle dorpelingen be
zorgd. Zo was het in 1953, toen de wed
strijddeelnemers slechts vier tonijnen ver
schalkten. In 1954 glimlachten allen echter
weer tevreden, want toen sneuvelden twin
tig tonijnen tijdens de internationale wed
strijden.
Uit alle werelddelen komen de beroemd
ste en fanatiekste hengelaars om deel
te nemen aan de tonijnenjachten. Zij
stellen nationale ploegen samen. De Fran- -
sen, de Cubanen, de Britten, de Venezola-
nen, de Argentijnen, kortom, alle deelnemers
vechten in nationaal verband. Iedere ploeg
geeft duizenden, vele duizenden uit om in
Wedgeport te komen en eveneens vele dui
zenden tijdens het verblijf aldaar. Er is geen
internationale sportgebeurtenis, waar zo
veel gezelligheid heerst als tijdens de wed
strijden in Wedgeport. De geest van sporti
viteit en goede kameraadschap, die er
heerst, is voorbeeldig. Menige deelnemer
reeds zeide: „Ik vind het eigenlijk niet zo
heel erg, niets gevangen te hebben. Ik ben
al erg blij en tevreden, dat ik er bij ben
geweest." Er zijn ook wel hengelaars, voor
wie de kosten erg hoog zijn. doch deze (be
trekkelijk) arme deelnemers worden waar
lijk niet met de nek aangezien door de mil
jonairs, die het merendeel der hengelaars
vormen.
Die geldmagnaten deert het niet, als zij
een paar honderd dollar in het collecte
zakje na de kerkdienst doen. Het deert hen
evenmin, als zij een uitrtis{ing hebben, die
70.000 gekost heeft. Zij kijken niet op een
paar honderd gulden, als het erom gaat, de
bemanning van hun schip een extraatje ts
geven of één der inwoners van Wedgeport
een genoegen te doen.
Doch temidden van die rijkaards is ook de
(betrekkelijk) arme man een geziene fi
guur. als hij sportief is en de spelregels in
acht neemt. Maatschappelijke, financiële en
internationale verschillen en tegenstellin
gen vallefl weg, dank zij de gemeenschap-
Fissen van een paar honderd kilo
met hengel en snoer gevangen
De strijd
Zoals gezegd nemen de ploegen in natio
naal verband deel aan de wedstrijden. Iedere
ploeg mag uit drie tot vijf hengelaars be
staan. De ploeg, die in drie dagen tijds de
meeste tonijn (naar gewicht) vangt, krijgt
de grote Tonijn-beker, die werd geschonken
door een bekend jager en hengelaar uit Bos
ton, Alton B. Sharp geheten.
Vóór zonsopgang verlaten de boten de
haven van Wedgeport om tijdig hun positie
te kunnen innemen bij het begin van de
wedstrijd. Dan komt het er voor de tonijnen
op aan. te tonen, dat zij hun mannetje
staan! De hengelaars zitten in een draaibare
„vechtstoel", die zich bevindt achterin de
boot van het Cape Island type die zij
in Wedgeport huren. Gewoonlijk heeft zo'n
boot twee hengelaars aan boord, die worden
bijgestaan door een bemanning van drie
koppen. In de keuze van vistuig en aas is
iedere hengelaar geheel vrij. De hengels zijn
zowat twee meter lang en natuurlijk sterk.
De snoeren zijn tot 500 meter lang. Het aas
bestaat gemeenlijk uit varkensvlees of ha
ring. De bemanning mag helpen om de to
nijnen te lokken en. zo zij zich laten vangen,
om de dieren aan boord te hijsen. Maar tus
sen het lokken (met aas) en het aan boord
hijsen kan heel wat tijd verlopen. Soms
duurt het gevecht tussen miljonair en to
nijn een half uur, maar ook soms vele uren.
En er zijn gevallen bekend, waarin zo'n
strijd vier dagen vergde, alvorens hij (dooi
de mens) met succes kon worden geëindigd.
Wedgeport profiteert
pelijke sensatie van de strijd tegen de to
nijn. Dit wordt oók begrijpelijk, als men
weet, dat zo'n vis een paar honderd kilo
gram kan wegen en een zwemsnelheid kan
bereiken van bijna 100 km per uur.
Die gevèchten met de tonijnen betekenen
voor de mensen een grote inspanning en
hard werken. Doch Wedgeport profiteert
van de merkwaardige bereidheid van de
hengelaars om zich ter wille van de sport
zo'n grote inspanning te getroosten. Dank
zij de tonijnen en de miljonairs heeft het
dorp thans een behoorlijk geplaveide weg
naar Yarmouth. Dank zij de tonijnen en de
miljonairs konden de dorpelingen hun hui
zen opknappen en modern) eren, alsmede
tal van auto's kopen. De tonijnen en de mil-
een rijk dorp is. De tonijn heeft de armoede
verdreven, dat is waar, maar de kreeft be
tekent, economisch gezien, nog steeds veel
meer voor het dorp dan de tonijn. Kreeft en
haring zijn twee fundamenten, waarop de
dorpshuishouding rust. De tonijn bracht
extra-zekerheid dank zij de miljonairs, die
hij lokt en die niet karig zijn in hun uit
gaven. Wedgeports economische basis is dus
hechter dan die van talloze andere vissers
dorpen van gelijke betekenis elders ter
wereld.
Nuchtere, sceptische mensen begrijpen
niet, wat de attractie is, die Wedgeport en
de tonijnenvangst bieden. Doch een be
faamde visser wiens leven rijk was aan
opwindende gebeurtenissen zei eens, dat
de vangst van een tonijn op het Rip bij
Wedgeport het opwindendste was „the
greatest thrill of all" dat hij ooit mee
maakte.
(NADRÜK VERBODEN)
Na de jacht.
