Duitsers leven door zonegrens al jaren gescheiden van Duitsers Twee Nederlandse immigranten willen eiland kopen MONUMENT HERINNERT AAN RAMP PEAZEUS-VISSERSVLOOT ACCOUNTANT H. BENADEELDE VELE KLEINE SPAARDERS DONDERDAG 20 FEBRUARI 1958 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT. NIET HET GERINGSTE UITZICHT Aan beide zijden groeit jeugd op die elkaar niet meer verstaat (Van onze correspondent in Bonn) Toen op 12 september 1944 het einde van de tweede wereldoorlog begon in zicht te komen de westelijke Grote Drie Duitsland in drie bezettingszones verdeelden (Frankrijk kreeg pas later een kleine zone van het door de Amerikanen bezette gebied toegewezen)legden zij het land het kruis op, dat het nog heden ten dage te dragen heeft. De Sow- jet-Unie kreeg daarbij op basis van de provinciale Duitse grenzen van 1937 niet alleen de gebieden Mecklenburg, Saksen-Anhalt, Thuringen en de drie Pruisische provincies Saksen, Brandenburg en Pommeren, die thans het grondgebied vormen van de zogenaamde Oostduitse, „Demo cratische Volksrepubliek" maar eveneens Oost-Pruisen, dat zij later aan Polen afstond in ruil voor een even groot Pools gebied, aan de Russische grens. Uit de drie westelijke zones is intussen de Westduitse Bondsrepubliek ontstaan. De Sowjets hebben de onder hun militaire bestuur staande zone ook een schijnvorm van „soevereiniteit" gegeven en de creatie togelaten van evengenoemde volksrepubliek, welker „regering" in Oost-Berlijn (Pan- kow) zetelt. Tussen de vroegere bezettingszones in het westen en oosten des lands gaapt van Lübeck in het noorden tot Hof (in Beieren) de zoge naamde zonegrens. De Westduitsers blijven haar te recht zolang er nog geen vredes verdrag tussen Duitsland en zijn vroe gere tegenstanders is gesloten een zonegrens noemen. De Oostduitsers hebben er een „staatsgrens" van ge maakt, die zij niet alleen hebben voor zien van gebrukielijke grensrequisie- ten als hefbomen, douanekantoren, grenspalen en dergelijke, maar ook hebben uitgebouwd tot een grenslijn, zoals die op het ogenblik nergens ter wereld meer bestaat. Zij hebben oud- premier Sir Winston Churchill in het gelijk gesteld. Deze voorzag de gevolgen van de overeengekomen verdeling van Duits land en net toekennen aan de Sowjets van veei meer dan hun rechtens toe kwam, toen hij begin juli 1945 in een telegram aan president Truman als eerste sprak van „een IJzeren Gordijn van Lübeck tot Triest". Het begint inderdaad in Lübeck en strekt zich uit tot Triest. Van Lübeck af tot en met de gehele lengte van de Duits-Tsjecho-Slowaakse en de Tsje- cho-Slowaaks-Oostenrykse grens is 't gordijn inderdaad van ijzer: dwars door Duitsland waar de zonegrens 1381 km lang is, loopt over een af stand van rond 500 km een prikkel draadversperring. Waar het prikkel draad ontbreekt, loopt de zonegrens door hardstenen bergland, waar men geen palen voor versperring in de grond kon brengen of wordt zij ge vormd door rivieren en beken. Maar waar geen prikkeldraad staat, staan met regelmatige afstanden zwaarbewapende manschappen van de Oostduitse grenspolitie (vroeger „Volkspolizei'^ geheten) bezette wacht- en uitkijktorens, die men van bondsrepublikeins gebied uit kan zien (wat niet betekent dat er onzichtbaar voor de waarnemer op Westduitse bo dem, nog niet veel meer van deze to rens staan). Onmiddellijk achter het prikkel draad of de andere versperringen putten, muurtjes, Friese ruiters, Doombarricaden en alarminrichtingen begint een tien meter brede strook grond, die is ontdaan van alles wat erop stond en die van Lübeck tot Hof is omgeploegd en zorgvuldig door de grenspolitie wordt onderhouden, op dat ieder voetspoor van illegale grens- gangers (vrijwel uitsluitend van oos telijke in westelijke richting) in de aangeharkte aarde zichtbaar zal zijn. Nog geen jaar geleden noemde men deze strook de „Todesstrei- fen" omdat de toen nog „Volkspoli- zei" geheten Oostduitse grenspo litie opdracht had om zonder par don te schieten op iedereen, die of alles wat deze strook betrad. Dat heeft zo afschrikwekkend gewerkt, dat niemand aan de west- of oost zijde het ook maar waagt een voet erop te zetten. Van „Todestreifen" wordt sindsdien niet meer gespro ken. al is de scheiding tussen Duit sers er niet minder grondig om en al brengt men nog genoeg humor op om haar thans te betitelen met „Pieck Allee" (naar de Oostduitse „president" Wilhelm Pieck). Voorposten der onderdrukking: Oost duitse wachtposten langs de zonegrens. Prikkeldraad, wachttorens en de om geploegde grensstrook zijn evenwel de Oostduitsers nog niet voldoende ge weest om hun „staatsgrens" te bevei ligen. Achter de strook ligt een sper- zone van 500 meter diepte, die alleen mag worden betreden door de man schappen en patrouilles van de Oost duitse grenspolitie met hun herders honden. Alle burgers, die in die streek woonden zijn er uit geëvacueerd met achterlating van woning, bedrijf of boerderij die in vele gevallen vervol gens zijn gesloopt om een beter schootsveld te maken. Dan volgt ten slotte nog een tweede sperzone van 5 km diepte, waarin de grenspolitie met staat van beleg-volmachten de baas is en die men zelfs als functionaris van de Oostduitse communistische partij slechts met een speciale „Ausweis" mag betreden. Op deze manier hebben de Oost duitse machthebbers van hun „staatsgrens" nog iets meer ge maakt, namelijk de scheidingslijn tussen twee totaal verschillende systemen: de vrijheid in het westen en de onderdrukking in het oosten. Zij hebben vier „Autobahnen" van West- naar Oost-Duitsland aan de zonegrens opgebroken alsmede 32 A- en 123 B-wegen, plus 25 spoor banen en een onnoemelijk aantal waterwegen. Gebleven zijn vier wegovergangen (waaronder een Autobahn bij Helm- stedt op de weg naar Berlijn), zeven spoorwegovergangen en twee water wegen. Zo grondig hebben de Oost duitsers de grens naar de Bondsrepu bliek niet kunnen „abriegein" of nog elke week, maand in, maand uit, jaar in. jaar uit zoeken rond vijfduizend Oostduitsers de weg naar het vrije westen. Zjj ontvluchtten de communistische onderdrukking via de nog altijd in vier bezettingszones verdeelde voor malige rijkshoofdstad Berlijn, waar zij het oversteken van de tienmeter- strook niet hoeven te riskeren. Zo le ven aan beide zrjden van de zonegrens Duitsers van Duitsers gescheiden. Over deze noodloslijn heen spreken zij geen woord meer met elkaar. Die uit het westen proberen het nog wel eens, maar die uit het oosten antwoorden niet. omdat dat te gevaarlijk is. „Ik hoop dat jullie gauw verdwij nen", voegde mij een barse Oostduitse „Grenzpolizist" toe, toen ik enkele dagen geleden ergens in Hessen aan de zonegrens stond en probeerde enig menselijk contact tot stand te bren gen. Dit echter is over deze onmense lijke grens heen niet mogelijk. Het is de tragiek der Duitse situa tie, dat er niet het geringste uitzicht bestaat dat zy eenmaal zal worden op geheven en dat er aan beide zyden van de tienmeter-strook een generatie Duitsers opgroeit, die van dat ene on gedeelde vaderland van weleer niets meer weet, die van elkaar niets meer weet, die zo langzamerhand eikaars taal niet meer verstaat. De verantwoordelijke leiders van West-Duitsland erkennen, dat zij in de allereerste plaats zelf aan de thans geschapen situatie schuld hebben en dat die de consequentie is van het avontuur dat andere Duitsers vóór hen zijn begonnen. Wat aan de tragiek niets veran dert, noch aan de problemen die deze scheiding geheel afgezien van haar politieke betekenis voor Europa en de vrede op de wereld heeft geschapen. Verbodsbepalingen tegen reclamevliegerij gevraagd (Van onze parlementaire redacteur) De liberale heer Cornel issen heeft dinsdag bij de behandeling van de begroting van Verkeer en Water staat voor 1958 in de Tweede Kamer de reclamevliegerij boven dichte volksmenigten ter sprake gebracht en aan minister Algera gevraagd, of het niet gewenst is zekere verbodsbepa lingen in het leven te roepen. Tijdens storm in 1883 kwamen 83 vissers om. Op 6 maart is het 75 jaar geleden, dat het vissersdorp PeazensModder gat, gelegen aan de Waddenkust van Friesland, door een omvangryke ramp werd getroffen. Maandagmorgen 5 maart 1883 lag in de Waddenzee voor het dorp Moddergat de vissersvloot, bestaande uit 22 blazers en aken, ge reed, om voor de eerste keer van uat jaar uit te varen. Het was een prach tige zonnige morgen en op de zeedijk heerste grote drukte. 109 man gingen aan boord. Hieronder waren oude schippers van boven de zeventig, maar ook jongens, kinderen bijna nog. Tegen de avond stak een sterke noord-westelijke wind op, welke ge durende de avond aanwakkerde tot een zware storm, een storm welke haar hoogtepunt in de vroege morgen van de zesde maart bereikte. Zestien schepen uit Moddergat en 1 uit Pea zens, met 83 opvarenden gingen daar ten noorden van Borkum, Rottumer- oog, Schiermonnikoog en Engels- mansplaat in een razende storm ten onder. Een van de 17 schepen dreef die dinsdagavond gekanteld op het strand van Schiermonnikoog. In het zwaar getroffen dorp Pea- zens-Moddergat waren in een slag 50 weduwen, terwijl 150 kinderen hun vaders verloren. De visserij van het dorp Peazens-Moddergat was groten deels vernietigd. Op de 700 inwoners waren ruim 200 geheel brodeloos. Binnen enkele dagen werd er een provinciale commissie onder voorzit terschap van de commissaris des ko- nings opgericht om een hulpactie te voeren. Er werd een bedrag van ruim 100.000 bijeengebracht. Voor die tijd een aanzienlijke bedrag. De ergste nood heeft men hiermede inderdaad kunnen lenigen. Via renteloze voor schotten kon een viertal gestrande schepen weer in de vaart worden ge bracht. Op 6 maart zal een eenvoudig monument worden onthuld ter ge denking van deze ramp. De plaats van dit monument zal dezelfde zyn als die waar de vissers op 5 maart 1883 afscheid van hun familie na men en van de kust vertrokken. Het wordt geplaatst boven op de zeewering by de Oere, een onderdeel van het dorp Moddergat, Het van ba salt opgetrokken monument is voor zien van een .latuurstenen plaat, waarop een opschrift is aangebracht verzorgd door de Friese dichter D. A. Tamminga. Weer groep repatrianten in Amsterdam aangekomen Het s.s. „Zuiderkruis" is gisteren na een drieweekse zeer voorspoedige reis met 823 repatrianten aan boord, gemeerd aan de kade van de stoom vaartmaatschappij „Nederland" te Amsterdam. De reis begon op 28 januari in Tandjong Priok met 824 passagiers. De 70-jai*ige hulpbehoevende heer A. F. J. van Hemert is tijdens de reis overleden. Op de rede van de Franse haven Brest heeft de „Zui derkruis" een kort oponthoud ge had, omdat via de havenmeester al daar assistentie moest worden ge vraagd voor de ontscheping van een knaap, die aan een acute blinde darmontsteking moest worden ge holpen. Met zijn vader, de heer Pou- blon, is de jongen per boot van boord gehaald en naar een ziekenhuis ge bracht. Om half negen gisteren is de de- barkatie begonnen van de passa giers, waarvan 318 beneden de 12 jaar en 42 babies, alsmede 68 be jaarden, waarvan de meesten ge heel hulpbehoevend zijn. Twee ge neesheren. 12 verpleegsters en 6 hulpverpleegsters hadden de zorg voor deze allerjongsten en alleroud- sten. De familie Brockwell in de Britse stad Epsom heeft 2.060.280 gulden gewonnen. Dat was Öe prijs van de Britse voetbalpool in het afgelopen weekend. De moeder van het gezin had de formulieren (kos ten f 0.10) ingevuld. Ze deed mee, hoewel ze geen verstand van voetbal heeft. Hoe zij dan het formulier had ingevuld? „Ik vulde ge woon de data van onze trouw dag en verjaardagen in„" ver telde zij. De chequè is aan de heer Brockwell, die als voor man werkt in een Londense wijnhandel, overhandigd. Hij kwam niet alleen, hij bracht t| zijn gezin mee en tevens veer- tig familieleden. Het echtpaar Brockwell is ze- ven jaar getrouwd. Onlangs hadden zij besloten geld te sparen voor het kopen van een huis. Het eerste wat zij thans s gaan doen is vakantie houden j| in Majorca. Ze hebben ook maar enige nichtjes uitgeno- digd om mee te gaan.... (Op de foto het Britse echt- M paar.) iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii Gevluchte gevangenen veroverden jacht. Een twintigtal gevangenen is er in geslaagd de Ecuadoriaanse gevange nis op het eiland Isabella, een van de „Galapagos-eilanden in de Stille Oceaan, te ontvluchten. Na een opi'oer in de gevangenis hadden zij met kleine vissersbootjes zee gekozen, waar zij een Ameri kaans motorjacht ontmoetten dat op weg was naar Panama. De vluchtelingen overmeesterden de opvarenden van het jacht de eigenaar, zijn vrouw, een vriend en vier bemanningsleden waarna zij met het jacht koers zetten naar Ecuador. Daar zijn zij op 45 km ten zuidwesten van Esmeraldas geland. Het jacht lieten zij toen vrij, na het grondig te hebben geplunderd. In Wenen wordt park voor blinden aangelegd De gemeenteraad van Wenen heeft besloten in een van de voorsteden van de Oostenrijkse hoofdstad een park voor de blinden aan te leggen. De blinden zullen de bloemen in het park mogen betasten, waardoor zij te weten zullen komen welke kleur zij hebben en hoe zij heten. De bloe men zullen voorzien worden van kaar ten waarop in brailleschrift de kwa liteiten van de bloemen staan ver meld. Andere gegevens over de bloe men waarin de blinden belang stel len zullen worden gegeven via de luidspreker. .Er zal ook een dierentuin worden aangelegd, waarin poni's, schapen en zelfs koeien zullen worden onder gebracht. Waarschijnlijk ook geld van kinderen verdwenen. Hoewel het nog wel enige dagen zal duren, voordat de totale fraude be kend is, die de 60-jarige accountant D. E. H. te Ammerstol heeft veroor zaakt, blykt nu toch wel duidelijk, dat zeer vele kleine spaarders de dupe zijn geworden van de financi ële mannpiiaties van de heer H., in zijn functie van directeur van de Ammerstolse spaarbankvereniging, een voortzetting van de vroegere spaarbank van de vereniging tot nut van het algemeen. Het staat wel vast dat de beide com missarissen van de spaarbank ge heel buiten deze affaire staan. De zaak is eigenlijk aan het rollen ge bracht toen de heer H., die ook plaat selijk agent was van het NEZIFO, een ziekenfonds in Den Haag, deze zaak administratief niet meer aan kon. Bij het overnemen van het agent schap kwam aan het licht, dat de financien niet klopten. Het zou hier om een bedrag van ongeveer 10.000 gaan. Het wantrouwen in een kleine gemeente, als de ruim 1100 inwoners tellende gemeente Ammerstol was toen gezaaid. Steeds meer kleine spaarders gingen hun tegoed bij de spaarbank, die de heer H. beheerde, opvragen en de commissarissen van de spaarbank riepen de heer H. naar aanleiding van de geruchten ter verantwoording en vroegen opening van de boeken. De heer H. wist dat uit te stellen en ont kende intussen, dat er iets verkeerds bij de spaarbank zou zijn gebeurd. Na herhaalde sommatie van de commis sarissen van de bank opening van zaken te geven, heeft de heer H. zich bij de politie te Rotterdam gemeld. Buiten de gewone spaarders zijn ook de meeste kinderen te Am merstol gedupeerd. Hun spaargel den n.l. die zij op school brachten werden op geregelde tijden door de schoolhoofden afgedragen bij de Ammerstolse spaarbank, die niet is aangesloten bij een grote bank, zodat het waarschijnlijk is dat ook al de spaarcenten van de Ammerstolse kinderen verdwenen zijn. De heer H. werd in Ammerstol tot de notabelen gerekend. Voor de Onaf hankelijke partij had hij sinds vijf jaar zitting in de gemeenteraad en in het verenigingsleven bekleedde hij diverse functies. Verder was hij hoofd van de V.G.L.O.- school te Bergambacht, in welke tijd hij ook reeds administraties onder hield. Omstreeks 1950 vestigde hij zich als accountant te Amsterdam. De heer H., die in verzekerde bewa ring te Schoonhoven is gesteld, zal op een nader te bepalen dag worden voorgeleid voor de officier van justi tie te Rotterdam, mr. De Roemer. HET TREINONGELUK BIJ LEWISHAM Machinist beschuldigd van dood door schuld. De machinist van de exprestrein, die in december bij Lewisham, zuid-Lon- den, achter op een stoptrein inreed, waardoor negentig personen om het leven kwamen en 175 werden ge wond, zal terecht moeten staan o beschuldiging van dood door schuli De 61-jarige bestuurder wordt de dood van de conducteur van de" aan gereden trein ten laste Twee jonge Nederlanders die SS jaar geleden op Ellis Island voet aan wal zetten met samen 85 cent op zak, hebbeti thans aangeboden het eiland te kopen voor 100.000 dollars. Het succes verhaal van Albert en Henry Shotmeyer uit Cyc- koff, Neiv-Jersey, begon op een warme juli-dag in juli i?i 1925, toen zij de oude „Nieuiu Amsterdam" verlieten om Ellis Island te betreden. Hun hoop op succes in de „nieuwe wereld" konden zij toen nergens anders op baseren als ov hun opleiding voor monteur. Het Ellis Island wil len zij benutten als een opslagplaats voor ben zine. Het bod op het eiland was van de 21 het hoogste op één na. De meest biedende wil 201.000 dollar geven voor Ellis Island, waal meer dan 15.000.000 Amerikanen sedert 1890 een nieuwe tor komst begonnen. De gebroeders Shot meyer hebben een sim pele verklaring voor hun succes. „We had den een beetje en dit lieten we groeien". De twee broers kochten hun eerste benzine-sta tion op afbetaling na enkele jaren zeven da gen per week te heb ben gewerkt als door smeerders om een fi nanciële basis te leg gen. Na drie jaar had den zij hun eerste sta tion al vrij en kon wor den begonnen met de verwezenlijking van een keten van stations, met als hoofdkwartier Hawthorne, in New- Jerscy. Henry, 47, de oudste van de twee broers, zei dat hun bod was inge geven door sentimente le en zakelijke motie ven. Volgens hem kun nen op het eiland 30 opslagtanks met een capaciteit van 60 mil joen gallon worden ge bouwd. Wat de sentimentele zijde van het bod be treft, volgens Shot meyer kunnen enkele van de grotere gebou wen op het eiland gra tis ter beschikking worden gesteld als ver gaderplaats voor offi ciële groepen en reli gieuze bijeenkomsten. Naar de mening van de heer Shotmeyer be staat er een "gerede kans, dat hij, hoewel niet de meest-biedende, de uiteindelijke koper van het eiland zal wor den. Veel hangt hierbij volgens hem af van wat hij noemt „techni sche overwegingen". Het is echter bekend, dat de Amerikaanse regering bij de gun ning rekening zal hou den met de morele plannen van de koper. Zij zou graag zien dat de historische kwalitei ten van het eiland, voor zovelen het sym bool van een nieuw le ven, in het belang van de gemeenschap wor den gehandhaafd. De beslissing zal 1 april vallen. De rege ring zal dan hebben uitgemaakt of het eiland zal worden ver anderd in een centrum voor narcotica, een col lege, een terrein voor tentoonstellingen of een opslagplaats. De Shotmeyers heb ben ieder twee jonge kinderen. Zij wonen in Hawthorne, waar het hoofdkwartier van hun onderneming is geves tigd. Uit Indonesië kwamen 12.155 mensen naar ons land Tot 2 februari 1958 zijn sedert de gebeurtenissen in december uit Indo nesië in Nederland 12.155 personen aangekomen. Op grond van het laatst bekende vaarschema van het directo raat-generaal voor de scheepvaart worden in de periode van 3 februari tot 1 april 1958 nog circa 12.400 per sonen in Nederland verwacht (exclu sief vliegtuigpassagiers aankomende in maart 1958, waarvan nog geen aan tallen bekend zijn). Dit deelt de minis ter van maatschappelijk werk mee in haar memorie van antwoord aan de Tweede Kamer over de begroting 1958 van haar departement. Het sluiten van alle Nederlandse consulaten buiten Djakarta heeft het verlenen van maatschappelijke steun aan Nederlanders in Indonesië zeer bemoeilijkt. Men is er evenwel op Ja va in geslaagd, daar waar de ambte lijke functionarissen zyn weggevallen, de werkzaamheden zo veel mogelijk te doen overnemen door plaatselijk ge vormde comité's van particulieren. De steunuitkeringen konden daardoor onbelemmerd doorgaan. Hoewel op plaatsen buiten Java als gevolg van het geheel ontbreken van enig ambtelijk apparaat de steunuit- betaling met meer moeilijkheden ge paard gaat, zijn voorzieningen getrof fen om de voortzetting van de steun verlening zo veel mogelijk te waar borgen. Vordering van ex-K.N.l.L- Ambonees afgewezen De rechtbank te 's Gravenhage hee'ft gisteren uitspraak gedaan in het proces, dat een ex-K.X.I.L.-Am- bonees aanhangig had gemaakt te gen de Staat. De ex-K.X.I.L.-Ambo- nees meende, dat hij nog steeds de status van militair heeft omdat zijn ontslag uit het K.N.I.L. en daarna uit de K.L. niet geldig zou zijn. Hij beriep zich op de bepaling in de algemene dienstorder van 1935, dat K.NJ.L.-militairen ontslagen moeten worden op de plaats van hun keuze. Dit zou in zijn geval niet zijn gebeurd. De rechtbank wees de eis van de ex-K.N.I.L.-militair/af. Het niet op volgen van de algemene order, zo overwoog de rechtbank, tast de gel digheid van het ontslag niet aan. Deze aanspraak op de bepaling is met zodanig, dat er te allen tijde aan moet worden toegegeven. De tweede eis van de Ambonees, dat zijn ontslag uit dc K.L.. waar naar hij na de beëindiging van het K.N.I.L.-verband was overgegaan, ook nietig zou zijn. wees de recht bank eveneens af. De argumenten voor het afwijzen van deze eis waren dezelfde als die voor de eerste vor dering. Soble slikt anderhalf pond spijkers enz. in Jack Soble, de in Amerika ver oordeelde Russische spion, heeft ge poogd zelfmoord te plegen door an derhalf pond spijkers, schroeven en moeren in te slikken, kort voor hij van zijn gevangenis naar New York voor verder verhoor naar elders zou worden overgebracht. Dit onthulde dinsdag de openbare aanklager Dou glas. In een New Yorks ziekenhuis werd Sobles maag operatief ge leegd De Britse koningin-moeder Eliza beth is per vliegtuig uit Nieuw-Zee- land te Canberra aangekomen voor een rondreis door Australië.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 5