O
Trouwlustige
in allerlei
Parisiennes geloven
„toverkrachten"
nzc
OOK OP LUCHTVAARTGEBIED
ZIJN VELE VROUWEN
Ne
~üan ozómo
C tot ozcuto
Sun
balm
VRIJDAG 31 JANUARI 1958
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
7
„liefde meer waard dan goud
En ze zijn minder lichtzinnig dan
men in het buitenland denkt
Wanneer men in het buitenland over de Parisienne spreekt,
wordt daarbij nog wel eens schalks en veelbelovend geknipoogd. Zo
van: dat zijn nog eens meisjes waarmee je uit vissen kunt gaan. Hoe
men aan deze wijsheid komt? Wel we hebben toch de laatste film
van Brigitte Bardot gezien. We waren toch in de Folies Bergère en
zelfs lazen we „Dans un mois dans un an" van Frangoise Sagan.
Inderdaad, dan kèn je de Barisienne alsof het je nichtje ware
De Parijse man komt er niet veel beter af. Een galant heerschap,
levend van het ene avontuur in het andere. Brengt zijn vrije tijd door
in kroegen en cabarets en ligt nooit voor vier uur 's ochtends in zijn
bed. Wanneer je zo'n kokette heupwiegster nu in de echt verbindt
met zo'n boemelende avonturier dan zal er van oprechte trouw tus
sen man en vrouw wel niet al te veel overblijven. Die gezinnen moeten
dus wel aan elkaar hangen als los zand
Wie hier langer woont, weet dat
dit beeld van de Franse familie totaal
fout is. Dat het gezin hier juist heilig
is. Dat de ouders tot in het overdre-
vene alles voor hun kinderen over
hebben en dat de echtelieden zeker
niet minder trouw zijn dan in Zaan
dijk of Zierikzee. Men heeft bijvoor
beeld eens gevraagd welk van de tien
geboden de Fransen het belangrijkste
vinden. „Eert uw vader en uw moe
der" kreeg verreweg de meeste stem
men.
Ondanks haar reputatie van licht
zinnigheid zijn de Franse meisjes
juist naïever en romantischer dan in
vele andere landen. Freudiaanse com
plexen kennen ze meestal alleen
maar uit de boeken en het existentia
lisme met zijn ongekamde haren is al
lang weer uit de tijd.
Als reactie op al dat verstandelijke
gedoe zijn ze heel bijgelovig gewor
den op het gebied van de liefde. Ze
geloven in allerlei kinderlijke en
wonderlijke toverkrachten. Of ze er
écht in geloven weet ik niet, maar in
ieder geval spelen ze alsof.
Om antwoord te krijgen op de
vraag met wie ze later zullen trou
wen nemen ze haar toevlucht tot de
zotste gebruiken. Een van do bekend
ste is net „souper muet", het geluid
loze souper, dat ik U misschien eens
mag beschrijven.
Dit magische feest heeft plaats op
een maanloze nacht. Om twee uur in
de ochtend wordt er een afspraak ge
maakt in het huis van één der meis-
Jes, waarvan de ouders niet thuis zijn.
leel de ceremonie speelt zich af in
een Egyptische duisternis en zon
der dat er ook maar één woord bij
wordt gesproken. In het donker
wordt er nu eerst een taart gebakken
zonder suiker maar met enorm veel
zout. Ook worden er eieren gekookt,
ïen het g<
zout vervangen. Nu achteruit naar de
tafel lopen, achterstevoren op een
stoel gaan zitten en de bremzoute
taart doodstil naar binnen werken.
Het ei nemen de samenzweersters
mee naar hun eigen huis. In het don
ker naar bed en het zoute hapje ver
slinden juist voor het slapen gaan.
Natuurlijk heeft iedereen dan een
brandende dorst.
Maar daar gaat het juist om.
Want je droomt natuurlijk dat je
gaat drinken. De manier waarop,
geeft antwoord op de grote lief-
desvraag. Wie in zijn slaap zelf
een glas inschenkt, kan er abso
luut van overtuigd zijn nooit te
trouwen. Wie een glas krijgt aan
geboden moet niet naar de schen
ker kijken, maar naar het glas. Is
dat van verfijnd kristal, heb dan
maar geen zorgen want de toe
komstige zal mooi, rijk en jong
zijn. Is het een gewoon waterglas,
dan wordt het een middelmatige,
maar goede kerel. Maar geeft men
je water in een kopje, wees dan op
het ergste bedacht!
De veertiende dag van de tweede
maand van het jaar, Sint Valentin,
heeft ook de geheimzinnigste mach
ten. Sta dan vóór dag en dauw op en
ga naar buiten. Is de eerste vogel die
je ziet opvliegen een merel, dan
trouw je zonder twijfel met een do
minee, is het een meeuw, reken dan
op een zeeman, is het een leeuwerik
dan kun je je rustig op een miljonair
voorbereiden. Schrik echter geducht
wanneer die eerste matineuze vogel
een mus is! De man, met wie je je le
ven gaat delen zal nooit meer dan het
strikte minimum kunnen verdienen...
Arme kikker
Nu kun je natuurlijk ook midden
in de nacht opstaan, naar een wei lo
pen, daar een kikker vangen en dit
arme beestje in een doos met zeven
gaten opsluiten.- Stop deze in een
Zoals Jean Ball (24 jaar),
die luchtfoto's maakt
Er is vrijwel geen functie in de
luchtvaartwereld die niet door vrou
wen wordt uietgeoefend. Er zijn
vrouwen die ln straaljagers de ge
luidsbarrière doorbreken, die als
landbouwvliegster op enkele meters
hoogte over de gewassen snorren, die
als zweefvliegster met behulp van
thermiek van wolk naar wolk cirke
len. die als parachutiste zich uit vlieg
tuigen in de diepte xvernen. Er zijn
vrouwen die helikopters besturen, aan
het hoofd staan van een vliegtuigfa
briek, in verkeersvliegtuigen als ste
wardess optreden en in militaire
transportvliegtuigen als luchtver-
pleegster. Talrijke records in de
vliegwereld werden door vrouwen ge
slagen. E11 ook liet, vak van luo.ht-
fotograaf wordt door een vrouw be
oefend.
Die vrouw is de roodharige jonge
Engelse Jean Ball, die als luchtfoto-
grafe in dienst is bij de Skyfotos, n
klein maatschappijtje op het vlieg
veld Lympne in Kent. Ongeveer 5
jaar geleden werd dit maatschappij
tje opgericht. Het typische is. dat
Skyfotos nu geheel is gespecialiseerd
op hot maken van luchtfoto's van
schepen, en op dit gebied een naam
bezit zoals niemand anders. Jaarlijks
worden duizenden foto's gemaakt en
ontwikkeld in opdracht van scheep
vaartmaatschappijen, scheepsbou
wers. kranten, cargadoors of verza
melaars van scheepsfoto's. Skyfotos
vliegt met één enkele Auster Auto
crat en dikwijls zit daarin de char
mante Jean Ball achter haar grote
luohtcamera, gereed om de schepen
„onder schot" te nemen. Er worden
foto's gevraagd van alle mogelijke
schepen in alle mogelijke standen
en van alle mogelijke nationaliteiten.
Verscheidene scheepsbezitters wier
schepen nooit door Het Kanaal varen,
waren zó teleurgesteld dat zij nog
nimmer door Skyfotos gefotografeerd
konden worden, dat gevraagd werd
of Skyfotos opnamen wilde komen
maken in de Straat van Gibraltar.
Skyfotos stemde toe en drie maanden
lang werd toen geopereerd vanuit
Tanger
De scheepsbemanningen bestellen
de foto's soms bij tientallen tegelijk.
Hoe ouder het schip, hoe sentimen
teler de bemanningen zijn en hoe lie
ver zij foto's van het schip hebben.
Foto's van heel oude schepen worden
dan ook dikwijls in grotere oplagen
besteld dan die van moderne oceaan
stomers.
Jean Ball, een van de drie fo
tografen van Skyfotos, is 24 jaar
oud. Ze vliegt 7 dagen per week
en maakt dikwijls vier vluchten
per dag. Zij is in de Auster, die
veelal gevlogen wordt door Lofty
Lane, gekleed in een lange broek,
een paar vesten en een „Mae-
West" zwemvest. Toen Jean als
luchtfotografe bij Skyfotos solli
citeerde werd zij eerst tweemaal
afgewezen, maar de derde maal
werd zij aangenomen omdat haar
aanhouden grote indruk maakte.
Op haar knieën heeft Jean in de
Auster een catalogus met de namen
van circa 10.000 schepen, waarvan
al luchtfoto's zijn gemaakt. Zodra 'n
schip in Het Kanaal wordt gesigna
leerd vliegt de Auster er op af. zódat
Jean de naam kan lezen. Ze kijkt in
de catalogus of het schip al gefoto
grafeerd fs; zo niet, dan maakt ze er
een paar plaatjes van. Intussen heeft
Jean nu ook vlieglessen genomen en
spoedig hoopt ze solo te kunnen
vliegen. Het maken van luchtfoto's
alléén was haar niet genoegi, ze wil
de kist ook zélf kunnen besturen!
Ze is secretaresse van de Skyfo
tos Ship Collectors Club. die foto's
levert aan leden verspreid over de
gehele wereld. Vroeger is Jean free
lance model geweest, dus „aan de an-
,dere kant" van de camera.
mierenhoop. Leeft het beest over vier
entwintig uur nog, neemt het dan
mee naar huis, verzorg het goed en
ook jij zult later goed door je man
worden verzorgd.
Gelukkig zijn er ook allerlei truc
jes om een geliefde man te veroveren.
Niet zoals U misschien dacht. Het
kan veel eenvoudiger. Zie, zonder dat
hij he.t merkt, zijn hoed te bemachti
gen, haal daar gauw het lint af en
gebruikt dit als kouseband. Succes
verzekerd. Heeft de beste man geen
hoed, wanhoop dan niet- Zoek een
haan, trek hem een mooie veer uit,
stop die in je handschoen en geef de
„prince charmant" zo een hand. Kan
ook niet missen.
Deze speelse zaken worden na
tuurlijk niet echt „au serieux" ge
nomen. Ofschoon heel wat meisjes
ze toch wel toepassen. Het is na
melijk een feit, dat de jeugdige
Parisienne niets liever wil dan
trouwen. En dat ze steeds vroeger
in het huwelijk stapt, Ir» Parijs
verbinden jaarlijks vijftienhon
derd kinderen van nog geen acht
tien jaar haar bestaan aan dat
van een man. En de helft van alle
vrouwen van drieëntwintig jaar
moet je al madame noemen.
Voor de oorlog was het, vooral in
goede kringen, mode om belangenhu-
welijken te sluiten. Eenmaar bij elk
aar leerde men elkaar dan wel ken
nen. Deze onzin is geheel verdwenen.
Om te beginnen hebben de ouders he
lemaal niets meer te vertellen over
de keus van hun zonen en dochters,
En bovendien kan het de trouwlusti
gen hoe langer hoe minder iets sche
len of de toekomstige wat op de bank
heeft staan. Liefde is meer waard
dan goud. Het vreemde is dat hier
door het aantal echtscheidingen wel
is gestegen. In dit katholieke land
eindigt een van de tien huwelijken in
een scheiding.
En wat zijn nu de grootste geva
ren, die de jeugd bedreigen, neeft
men aan een groot aantal Franse
ouders gevraagd. Daar is een heel on
verwacht antwoord op gekomen. De
meeste vaders en moeders van mid
delbare scholieren vonden het groot
ste gevaar dat hun kinderen beloer
de: gaan dansen. Dat had U niet ge
dacht van die lichtzinnige Fransen,
die overigens het oudste beroep, dat
in ons land nog wordt getolereerd,
hebben verboden, wat niet betekent,
dat het ook verdwenen is.
De in Moskou geboren danseres
Hélène Platova, is zaterdag na een
langdurige ziekte in New-York over
leden.
Zij was prima ballerina aan de
Staatsopera in Berlijn na de eerste
wereldoorlog. Sedert 1939 woonde zij
in Amerika.
De werkende Frangaise
In Frankrijk is van elke twee vrou
wen er een in het arbeidsproces op
genomen. Bijna 5 miljoen Franse
vrouwen tussen 20 en 60 jaar zijn
werkzaam op kantoren, in de fabrie
ken, de vrije beroepen en de handel.
Er komen meer en meer vrouwen die
als werkgeefster optreden: 52 pro
cent in de kleine handelsbedrijven en
niet minder dan 18 procent in de in
dustrie. Bij de overheid bekleden
Franse vrouwen vaak belangrijke
betrekkingen: zij vertegenwoordigen
bijna 40 procent van het middelbare
leidende personeel. Verder werken
ook veel Franse vrouwen in maat
schappelijke beroepen nl. 18 procent
van haar, die een beroep uitoefenen.
Er zijn veel minder arbeidsters dan
vroeger: 20 -procent van het totaal.
De jongeren zoeken het meer en
meer in de 'nieuwe beroepen; in de
eerste plaats als laboratorium-assis
tenten, doch ook als geschoolde tech
nici in de industrie.
De eerste aanwijzingen omtrent de
hoedenmode voor het voorjaar en de
zomer van 1958 zyn inmiddels ook
uit Parijs gekomen. Hier is een voor
beeld van de hoedenmode voor het
komend seizoen: een model van het
bekende modehuis Manguin dat dit
hoofddeksel de naam „Diapason"
meegaf. U ziet het: de afmetingen
zyn "niet zo heel bescheiden, de hoed
wordt over het hoofd gedragen, en
een grote strik die de hoed èn het
gezicht van de draagster breder drei
gen te maken) vormt de garnering.
Act aKcimaaI móet...
(Van onze redactrice
ederland is een land, ivaar de
burger aan alle kanten belaagd
wordt door reglementen, for
mulieren en voorschriften die hem
de weg wijzen naar de juiste manier
om van alles en nog wat te doen.
Daaraan moet men onwillekeurig
denken bij het doorbladeren van
twee zojuist verschenen boekjes, wel
iswaar handelend over twee nogal
uiteenlopende onderwerpen, maar al
lebei toch gebaseerd op een onder
toon van ,jzó moet het en niet an
ders". De boekjes zijn gewijd aan de
onderwerpen „Goede manieren" en
„Goed wonen", en om met het eerste
te beginnen: icie mocht denken dat
alleen de befaamde mevrouw Amy
Groskamp-Ten Have met kennis van
zaken over dit onderwerp kan
schrijven, die is er naast.
Oolc de publiciste Elka Schrijver
weet haar weetje op het gebied van
„manieren". Zij heeft er tenminste
een boekje over geschreven dat in
elk geval twee prettige eigenschap
pen heeft: het ziet er fleurig uit met
z'n afwasbaar plastic bandje en het
is niet van een zo lijvig formaat als
de goede oude „handboeken der eti
quette". Men kan in dit werkje nog
eens lezen hoe men i?t de omgang
met anderen moet zijn, hoe men een
gast dient te ontvangen en te behan
delen, hoe onze tafelmanieren beho
ren te zijn en hoe de goede gang van
zaken is bij verloving, huwelijk en
'dêrgelijke grote gebeurlijkheden:
kortom, hoe het allemaal móet in
onze toch al zo gecompliceerde sa
menleving.
Dat dergelijke werkjes nuttig kun
nen zijn, zal niemand ontkennen. De
kennis omtrent de juiste huwelijks-
en verlovingsgebruiken en de goede
tafelmanieren krijgt de mens nu
eenmaal niet met de geboorte mee.
Maar die hoofdstukjes over „manie
ren thuis", „lawaai maken", „de da
gelijkse omgang" enzovoorts f Wie
op deze gebieden niet vanzelf de
weg weet te vinden door een aange
boren gevoel voor goede smaak en
juiste verhoudingen, zal de goede
weg dunkt ons ook niet aan de
hand van een boekje kunnen vinden.
En dat lichamelijke hygiëne een
zaak van het grootste belang is,
hoeft de moderne vrouw OfiJc niet
uit een geschriftje over „goede ma
nieren" ie leren.
Niettemin: als U hunkert naar be
tere manieren en eens grondig icilt
weten „hoe het allemaal moet", dan
is hier de leidraad: ,fKleine gids
voor goede manieren", door Elka
Schrijver; uitgeverij Born N.V. te
Assen.
fn wanneer U dan precies weet
hoe het allemaal moet, kunt U
uit een boekje dat bij dezelfde
uitgeverij het licht zag, ook nog le
ren hoe U rondom al uw goede ma
nieren een verantwoord ingerichte
woonstee kunt opbouwen. Over het
goed en praktisch inrichten van de
woning wordt tegenwoordig veel ge
schreven en er is ook veel belang
stelling voor dit onderwerp, wat geen
wonder is in deze tijd van nieuw
bouw, waarin bovendien de meubel
industrie een belangrijke ommezwaai
naar het moderne, praktische en (als
het goed is!) pretentieloze meubel
heeft gemaakt.
Cora Nicolai's boekje Woon pret
tig en praktisch" doet het de lezer
allemaal nog eens haarfijn uit de
doeken: wat er mis is met uw con
ventionele stoelen, hoe U de ver
schillende motieven in één ruimte
moet kiezen teneinde ze niet met
elkaar in tegenspraak te laten zijn,
waarop U moet letten bij de aan
koop van een meubelstuk. Het is ge
lukkig allemaal geschreven in een
prettige, soepele en allerminst dor-
vakkundige stijl en hoewel er onge
twijfeld op dit gebied standaardwer
ken te koop zijn die naar uiterlijk en
typografische verzorging heel wat
aantrekkelijker (en natuurlijk ook
duurder!) zijn,-'heeft dit werkje van
Cora Nicolaï een grote streep voor
op vele van die standaardwerken
het geeft niet slechts vakkundige
aanwijzingen, maar het streeft er
vooral naar om de mens te leren
denken bij de inrichting van en het
leven in een woning. Wanneer U uit
dit boekje inderdaad de belangrijkste
raadgeving weet op te volgen, name
lijk „Gebruik uw verstand èn uw
fantasie bij het scheppen van een
woonruimte" dan is het beslist
niet voor niets geschreven.
- !7«'
Kleine oorzaken hebben vaak gro
te gevolgen, en een kleine steen
kan wijde kringen over het wa
ter uitzenden; tot die conclusie kwam
ik na een verstrooide blik in een
vrouwenblad. Welke verstrooidheid ik
tot opmerkzaamheid scherpte toén
ik op een zinsnede stuitte die mij aan
het nadenken bracht.
Het artikel, dat ik al bladerend
ontdekt had, handelde over de bele
venissen van een Engelse jongedame
met een intellectueel beroep die ln
Nederland hulp in de huishouding
kwam spelen. De verbindingsstreep
tussen deze twee ver uiteenliggende
bezigheden werd gevormd door de
aanstaande Nederlandse echtgenoot,
en dat feit maakte het .hele geval op
slag veel levensechter en praktischer
dan een toevallige romantische be
vlieging.
Het relaas kreeg mede een grote
aantrekkelijkheid door de ferme men
taliteit van de schrijfster, die met al
haar typisch Engelse terughoudend
heid en zelfspot tussen de regels liet
doorschemeren dat dit experiment
voor haar „het jaartje wel" was ge
weest.
Evenwel was dit, hoe aardig ook,
niet het allereerste wat mij trof.
Scherper drong zich de gedachte aan
mij op: Hoe zal een Nederlandse le
zeres nu op zo'n openhartig verslag
reageren
Ik vis een willekeurige opmerking
voor U uit de stroom: „Het Neder
landse stadsontbijt is, naar Engelse
opvatting, „licht". Voor mij duurde
het enige tijd, aleer het kopje thee
sneetjes brood
Parijs beleeft deze week
weer de sensaties die ieder
halfjaar terugkeren in de
"chtstad: het beleeft de
presentatie van talloze
modecollecties die alle te
zamen het aangezicht be
palen van de kleding,
waarin de vrouw overal
ter wereld straks zal para
deren in het lentezonnetje
en in de straling van
(hopelijk!) vele zomerda
gen. „De lijnen worden
vrouwelijker" heeft een
aantal belangrijke coutu
riers al verteld, maar zo
als te doen gebruikelijk
bij die heel belangrijke Pa
rijse mode-mannen houden
ze alle vrouwen die niet
in de gelegenheid zijn ge
weest om hun shows te
zien, nog even in spanning
alvorens ze de foto's van
hun nieuwe modevondsten
de wereld inzenden.
Het Parijs'modehuis „Vor-
ginie" is niet zo moeilijk
op dit gebied en heeft al
foto's beschikbaar gesteld
van zijn lente- en zomer
collectie voor 195S. De
ronde lijnen overheersen in
deze collectie en dat is op
de foto's ook duidelyk te
zien.
Links: een jurkje van ka
toen, bedrukt met grote
bloemen in levendige kleu
ren. Midden: een cocktail
japon van zwarte voile
met stippen van hetzelfde
materiaal en een lijfje van
zwart satijn. Rechts ten
slotte een avondjurk van
groene voile met satijnen
noppen in dezelfde kleur.1
en de twee met iets zoetigs besmeer
de oudbakken boterhammen mij kon
den heenhelpen over de eerste gees
telijke schókken, waarmede mijn da
gen plachten te beginnen.
Eerlijk blijven: wat is onze gang
bare reactie op deze bewering?
Ik durf staande te houden: een
ietwat warm aanlopende polemiek.
Een vrouw vat eigenlijk iédere bewe
ring op als persoonlijk tot haar ge
richt, en dat meestal met de bedoe
ling kritiek te leveren.
En dus zou het mij niet verwon
deren als menig lezeres hier haars
ondanks gemompeld had: O ja? Wat
verwachtte dat kind dan? Dat wij
's morgens in de vroegte al gingen
staan bakken en roosteren met spek
en eieren en vis en toast En wat
een onzin ook. zo'n overdreven ont
bijt. Wij hebben nooit anders gehad,
en zien we er niet prima uit Wat
verbééldt zo iemand zich wel, die hier
een blauwe maandag is en dan met
een op alles aanmerkingen heeft. Als
of wij hier niet weten wat lekker
eten is, moet je die middagpot bij
hén hebben.
En het slot is een zelfingenomen
lofzang op ons en onze goede gewoon
ten, waaraan dat hele buitenland nog
wel eens een voorbeeld kon nemen.
Bij ons tikt het klokje huiselijk en
stipt regelmatig zoals nergens an
ders. Wij hebben niet alleen dat slin
geruurwerk en de boekdrukkunst,
maar ook het gezond verstand uitge
vonden, en de wijsheid bij eeuwig
contract in pacht. En dat domme en
onpraktische buitenland zou hier
eigenlijk elk jaar een vervolgcursus
moeten volgen om te leren hoe het
precies moet dan zou het er in de
wereld ook vrij wat bewoonbaarder
uitzien.
Ziet U wel waar zo'n paar onnozele
sneden brood ons al gebracht
hebben De kleine steen spreidt
grote kringen, die nijdig tegen de
oevers botsen maar die oevers
trekken zich daar. jammer genoeg,
weinig van aan. En daar begint de
kinderlijke polemiek iets gevaarlijks
te krijgen.
Want die twee oudbakken boter
hammen. waarmee wij al sinds men
senheugenis ontbijten, kunnen ,o zo
licht vervangen worden door feiten of
begrippen die wy gemakshalve óók
maar aan anderen willen opdringen
of enkel maar toeschrijven.
Wilt U een actueel voorbeeld Als
ik ergens in een hooggestemd artikel
de voorspelling lees. dat het volk van
de Sowjet-Unie eenmaal het verlangen
naar de vrijheid te machtig zal wor
den dan ligt die vrome wens heel en
al op het vlak van die boterhammen-
met-jam. Want zoals wij stilzwijgend
aannemen dat iedere vreemdeling óns
ontbijt maar te prefereren heeft bo
ven het zijne: zo veronderstellen wy
ook zonder de minste twijfel dat elke
natie snakt naar onze democratische
staatsvorm.
Terwijl wij er ons in ons hoogge
stemd idealisme geen ogenblik reken
schap van geven, dat die staatsvorm
zélfs bij ons in het westen héél lang
zaam is gegroeid en eeuwen heeft no
dig gehad om tussen persoonlijke vrij
heid en algemeen belang te geraken.
Waarbij bovendien de volksaard, de
bijzondere lifeing van een klein land
aan een grote zee met al de mogelijk
heden en gevaren daarvan een gesta
dige waaksheid en vechtlust in het le
ven hebben gehouden die democratie
even vanzelfsprekend maakt als de
regenjas twaalf maanden lang aan de
kapstok.
Waar twee boterhammen ons al niet
brengen kunnen: by het eeuwig mis
verstand dat de ander ooit? ik zou kun
nen worden U behoeft het niet eens
zo ver te zoeken, wat dat betreft.
Dicht bij huis sticht het al onheil ge
noeg. en de enige remedie ertegen is
een geduldig begrip.
SASKIA.