O Trouwlustige in allerlei Parisiennes geloven „toverkrachten" nzc OOK OP LUCHTVAARTGEBIED ZIJN VELE VROUWEN Ne ~üan ozómo C tot ozcuto Sun balm VRIJDAG 31 JANUARI 1958 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 7 „liefde meer waard dan goud En ze zijn minder lichtzinnig dan men in het buitenland denkt Wanneer men in het buitenland over de Parisienne spreekt, wordt daarbij nog wel eens schalks en veelbelovend geknipoogd. Zo van: dat zijn nog eens meisjes waarmee je uit vissen kunt gaan. Hoe men aan deze wijsheid komt? Wel we hebben toch de laatste film van Brigitte Bardot gezien. We waren toch in de Folies Bergère en zelfs lazen we „Dans un mois dans un an" van Frangoise Sagan. Inderdaad, dan kèn je de Barisienne alsof het je nichtje ware De Parijse man komt er niet veel beter af. Een galant heerschap, levend van het ene avontuur in het andere. Brengt zijn vrije tijd door in kroegen en cabarets en ligt nooit voor vier uur 's ochtends in zijn bed. Wanneer je zo'n kokette heupwiegster nu in de echt verbindt met zo'n boemelende avonturier dan zal er van oprechte trouw tus sen man en vrouw wel niet al te veel overblijven. Die gezinnen moeten dus wel aan elkaar hangen als los zand Wie hier langer woont, weet dat dit beeld van de Franse familie totaal fout is. Dat het gezin hier juist heilig is. Dat de ouders tot in het overdre- vene alles voor hun kinderen over hebben en dat de echtelieden zeker niet minder trouw zijn dan in Zaan dijk of Zierikzee. Men heeft bijvoor beeld eens gevraagd welk van de tien geboden de Fransen het belangrijkste vinden. „Eert uw vader en uw moe der" kreeg verreweg de meeste stem men. Ondanks haar reputatie van licht zinnigheid zijn de Franse meisjes juist naïever en romantischer dan in vele andere landen. Freudiaanse com plexen kennen ze meestal alleen maar uit de boeken en het existentia lisme met zijn ongekamde haren is al lang weer uit de tijd. Als reactie op al dat verstandelijke gedoe zijn ze heel bijgelovig gewor den op het gebied van de liefde. Ze geloven in allerlei kinderlijke en wonderlijke toverkrachten. Of ze er écht in geloven weet ik niet, maar in ieder geval spelen ze alsof. Om antwoord te krijgen op de vraag met wie ze later zullen trou wen nemen ze haar toevlucht tot de zotste gebruiken. Een van do bekend ste is net „souper muet", het geluid loze souper, dat ik U misschien eens mag beschrijven. Dit magische feest heeft plaats op een maanloze nacht. Om twee uur in de ochtend wordt er een afspraak ge maakt in het huis van één der meis- Jes, waarvan de ouders niet thuis zijn. leel de ceremonie speelt zich af in een Egyptische duisternis en zon der dat er ook maar één woord bij wordt gesproken. In het donker wordt er nu eerst een taart gebakken zonder suiker maar met enorm veel zout. Ook worden er eieren gekookt, ïen het g< zout vervangen. Nu achteruit naar de tafel lopen, achterstevoren op een stoel gaan zitten en de bremzoute taart doodstil naar binnen werken. Het ei nemen de samenzweersters mee naar hun eigen huis. In het don ker naar bed en het zoute hapje ver slinden juist voor het slapen gaan. Natuurlijk heeft iedereen dan een brandende dorst. Maar daar gaat het juist om. Want je droomt natuurlijk dat je gaat drinken. De manier waarop, geeft antwoord op de grote lief- desvraag. Wie in zijn slaap zelf een glas inschenkt, kan er abso luut van overtuigd zijn nooit te trouwen. Wie een glas krijgt aan geboden moet niet naar de schen ker kijken, maar naar het glas. Is dat van verfijnd kristal, heb dan maar geen zorgen want de toe komstige zal mooi, rijk en jong zijn. Is het een gewoon waterglas, dan wordt het een middelmatige, maar goede kerel. Maar geeft men je water in een kopje, wees dan op het ergste bedacht! De veertiende dag van de tweede maand van het jaar, Sint Valentin, heeft ook de geheimzinnigste mach ten. Sta dan vóór dag en dauw op en ga naar buiten. Is de eerste vogel die je ziet opvliegen een merel, dan trouw je zonder twijfel met een do minee, is het een meeuw, reken dan op een zeeman, is het een leeuwerik dan kun je je rustig op een miljonair voorbereiden. Schrik echter geducht wanneer die eerste matineuze vogel een mus is! De man, met wie je je le ven gaat delen zal nooit meer dan het strikte minimum kunnen verdienen... Arme kikker Nu kun je natuurlijk ook midden in de nacht opstaan, naar een wei lo pen, daar een kikker vangen en dit arme beestje in een doos met zeven gaten opsluiten.- Stop deze in een Zoals Jean Ball (24 jaar), die luchtfoto's maakt Er is vrijwel geen functie in de luchtvaartwereld die niet door vrou wen wordt uietgeoefend. Er zijn vrouwen die ln straaljagers de ge luidsbarrière doorbreken, die als landbouwvliegster op enkele meters hoogte over de gewassen snorren, die als zweefvliegster met behulp van thermiek van wolk naar wolk cirke len. die als parachutiste zich uit vlieg tuigen in de diepte xvernen. Er zijn vrouwen die helikopters besturen, aan het hoofd staan van een vliegtuigfa briek, in verkeersvliegtuigen als ste wardess optreden en in militaire transportvliegtuigen als luchtver- pleegster. Talrijke records in de vliegwereld werden door vrouwen ge slagen. E11 ook liet, vak van luo.ht- fotograaf wordt door een vrouw be oefend. Die vrouw is de roodharige jonge Engelse Jean Ball, die als luchtfoto- grafe in dienst is bij de Skyfotos, n klein maatschappijtje op het vlieg veld Lympne in Kent. Ongeveer 5 jaar geleden werd dit maatschappij tje opgericht. Het typische is. dat Skyfotos nu geheel is gespecialiseerd op hot maken van luchtfoto's van schepen, en op dit gebied een naam bezit zoals niemand anders. Jaarlijks worden duizenden foto's gemaakt en ontwikkeld in opdracht van scheep vaartmaatschappijen, scheepsbou wers. kranten, cargadoors of verza melaars van scheepsfoto's. Skyfotos vliegt met één enkele Auster Auto crat en dikwijls zit daarin de char mante Jean Ball achter haar grote luohtcamera, gereed om de schepen „onder schot" te nemen. Er worden foto's gevraagd van alle mogelijke schepen in alle mogelijke standen en van alle mogelijke nationaliteiten. Verscheidene scheepsbezitters wier schepen nooit door Het Kanaal varen, waren zó teleurgesteld dat zij nog nimmer door Skyfotos gefotografeerd konden worden, dat gevraagd werd of Skyfotos opnamen wilde komen maken in de Straat van Gibraltar. Skyfotos stemde toe en drie maanden lang werd toen geopereerd vanuit Tanger De scheepsbemanningen bestellen de foto's soms bij tientallen tegelijk. Hoe ouder het schip, hoe sentimen teler de bemanningen zijn en hoe lie ver zij foto's van het schip hebben. Foto's van heel oude schepen worden dan ook dikwijls in grotere oplagen besteld dan die van moderne oceaan stomers. Jean Ball, een van de drie fo tografen van Skyfotos, is 24 jaar oud. Ze vliegt 7 dagen per week en maakt dikwijls vier vluchten per dag. Zij is in de Auster, die veelal gevlogen wordt door Lofty Lane, gekleed in een lange broek, een paar vesten en een „Mae- West" zwemvest. Toen Jean als luchtfotografe bij Skyfotos solli citeerde werd zij eerst tweemaal afgewezen, maar de derde maal werd zij aangenomen omdat haar aanhouden grote indruk maakte. Op haar knieën heeft Jean in de Auster een catalogus met de namen van circa 10.000 schepen, waarvan al luchtfoto's zijn gemaakt. Zodra 'n schip in Het Kanaal wordt gesigna leerd vliegt de Auster er op af. zódat Jean de naam kan lezen. Ze kijkt in de catalogus of het schip al gefoto grafeerd fs; zo niet, dan maakt ze er een paar plaatjes van. Intussen heeft Jean nu ook vlieglessen genomen en spoedig hoopt ze solo te kunnen vliegen. Het maken van luchtfoto's alléén was haar niet genoegi, ze wil de kist ook zélf kunnen besturen! Ze is secretaresse van de Skyfo tos Ship Collectors Club. die foto's levert aan leden verspreid over de gehele wereld. Vroeger is Jean free lance model geweest, dus „aan de an- ,dere kant" van de camera. mierenhoop. Leeft het beest over vier entwintig uur nog, neemt het dan mee naar huis, verzorg het goed en ook jij zult later goed door je man worden verzorgd. Gelukkig zijn er ook allerlei truc jes om een geliefde man te veroveren. Niet zoals U misschien dacht. Het kan veel eenvoudiger. Zie, zonder dat hij he.t merkt, zijn hoed te bemachti gen, haal daar gauw het lint af en gebruikt dit als kouseband. Succes verzekerd. Heeft de beste man geen hoed, wanhoop dan niet- Zoek een haan, trek hem een mooie veer uit, stop die in je handschoen en geef de „prince charmant" zo een hand. Kan ook niet missen. Deze speelse zaken worden na tuurlijk niet echt „au serieux" ge nomen. Ofschoon heel wat meisjes ze toch wel toepassen. Het is na melijk een feit, dat de jeugdige Parisienne niets liever wil dan trouwen. En dat ze steeds vroeger in het huwelijk stapt, Ir» Parijs verbinden jaarlijks vijftienhon derd kinderen van nog geen acht tien jaar haar bestaan aan dat van een man. En de helft van alle vrouwen van drieëntwintig jaar moet je al madame noemen. Voor de oorlog was het, vooral in goede kringen, mode om belangenhu- welijken te sluiten. Eenmaar bij elk aar leerde men elkaar dan wel ken nen. Deze onzin is geheel verdwenen. Om te beginnen hebben de ouders he lemaal niets meer te vertellen over de keus van hun zonen en dochters, En bovendien kan het de trouwlusti gen hoe langer hoe minder iets sche len of de toekomstige wat op de bank heeft staan. Liefde is meer waard dan goud. Het vreemde is dat hier door het aantal echtscheidingen wel is gestegen. In dit katholieke land eindigt een van de tien huwelijken in een scheiding. En wat zijn nu de grootste geva ren, die de jeugd bedreigen, neeft men aan een groot aantal Franse ouders gevraagd. Daar is een heel on verwacht antwoord op gekomen. De meeste vaders en moeders van mid delbare scholieren vonden het groot ste gevaar dat hun kinderen beloer de: gaan dansen. Dat had U niet ge dacht van die lichtzinnige Fransen, die overigens het oudste beroep, dat in ons land nog wordt getolereerd, hebben verboden, wat niet betekent, dat het ook verdwenen is. De in Moskou geboren danseres Hélène Platova, is zaterdag na een langdurige ziekte in New-York over leden. Zij was prima ballerina aan de Staatsopera in Berlijn na de eerste wereldoorlog. Sedert 1939 woonde zij in Amerika. De werkende Frangaise In Frankrijk is van elke twee vrou wen er een in het arbeidsproces op genomen. Bijna 5 miljoen Franse vrouwen tussen 20 en 60 jaar zijn werkzaam op kantoren, in de fabrie ken, de vrije beroepen en de handel. Er komen meer en meer vrouwen die als werkgeefster optreden: 52 pro cent in de kleine handelsbedrijven en niet minder dan 18 procent in de in dustrie. Bij de overheid bekleden Franse vrouwen vaak belangrijke betrekkingen: zij vertegenwoordigen bijna 40 procent van het middelbare leidende personeel. Verder werken ook veel Franse vrouwen in maat schappelijke beroepen nl. 18 procent van haar, die een beroep uitoefenen. Er zijn veel minder arbeidsters dan vroeger: 20 -procent van het totaal. De jongeren zoeken het meer en meer in de 'nieuwe beroepen; in de eerste plaats als laboratorium-assis tenten, doch ook als geschoolde tech nici in de industrie. De eerste aanwijzingen omtrent de hoedenmode voor het voorjaar en de zomer van 1958 zyn inmiddels ook uit Parijs gekomen. Hier is een voor beeld van de hoedenmode voor het komend seizoen: een model van het bekende modehuis Manguin dat dit hoofddeksel de naam „Diapason" meegaf. U ziet het: de afmetingen zyn "niet zo heel bescheiden, de hoed wordt over het hoofd gedragen, en een grote strik die de hoed èn het gezicht van de draagster breder drei gen te maken) vormt de garnering. Act aKcimaaI móet... (Van onze redactrice ederland is een land, ivaar de burger aan alle kanten belaagd wordt door reglementen, for mulieren en voorschriften die hem de weg wijzen naar de juiste manier om van alles en nog wat te doen. Daaraan moet men onwillekeurig denken bij het doorbladeren van twee zojuist verschenen boekjes, wel iswaar handelend over twee nogal uiteenlopende onderwerpen, maar al lebei toch gebaseerd op een onder toon van ,jzó moet het en niet an ders". De boekjes zijn gewijd aan de onderwerpen „Goede manieren" en „Goed wonen", en om met het eerste te beginnen: icie mocht denken dat alleen de befaamde mevrouw Amy Groskamp-Ten Have met kennis van zaken over dit onderwerp kan schrijven, die is er naast. Oolc de publiciste Elka Schrijver weet haar weetje op het gebied van „manieren". Zij heeft er tenminste een boekje over geschreven dat in elk geval twee prettige eigenschap pen heeft: het ziet er fleurig uit met z'n afwasbaar plastic bandje en het is niet van een zo lijvig formaat als de goede oude „handboeken der eti quette". Men kan in dit werkje nog eens lezen hoe men i?t de omgang met anderen moet zijn, hoe men een gast dient te ontvangen en te behan delen, hoe onze tafelmanieren beho ren te zijn en hoe de goede gang van zaken is bij verloving, huwelijk en 'dêrgelijke grote gebeurlijkheden: kortom, hoe het allemaal móet in onze toch al zo gecompliceerde sa menleving. Dat dergelijke werkjes nuttig kun nen zijn, zal niemand ontkennen. De kennis omtrent de juiste huwelijks- en verlovingsgebruiken en de goede tafelmanieren krijgt de mens nu eenmaal niet met de geboorte mee. Maar die hoofdstukjes over „manie ren thuis", „lawaai maken", „de da gelijkse omgang" enzovoorts f Wie op deze gebieden niet vanzelf de weg weet te vinden door een aange boren gevoel voor goede smaak en juiste verhoudingen, zal de goede weg dunkt ons ook niet aan de hand van een boekje kunnen vinden. En dat lichamelijke hygiëne een zaak van het grootste belang is, hoeft de moderne vrouw OfiJc niet uit een geschriftje over „goede ma nieren" ie leren. Niettemin: als U hunkert naar be tere manieren en eens grondig icilt weten „hoe het allemaal moet", dan is hier de leidraad: ,fKleine gids voor goede manieren", door Elka Schrijver; uitgeverij Born N.V. te Assen. fn wanneer U dan precies weet hoe het allemaal moet, kunt U uit een boekje dat bij dezelfde uitgeverij het licht zag, ook nog le ren hoe U rondom al uw goede ma nieren een verantwoord ingerichte woonstee kunt opbouwen. Over het goed en praktisch inrichten van de woning wordt tegenwoordig veel ge schreven en er is ook veel belang stelling voor dit onderwerp, wat geen wonder is in deze tijd van nieuw bouw, waarin bovendien de meubel industrie een belangrijke ommezwaai naar het moderne, praktische en (als het goed is!) pretentieloze meubel heeft gemaakt. Cora Nicolai's boekje Woon pret tig en praktisch" doet het de lezer allemaal nog eens haarfijn uit de doeken: wat er mis is met uw con ventionele stoelen, hoe U de ver schillende motieven in één ruimte moet kiezen teneinde ze niet met elkaar in tegenspraak te laten zijn, waarop U moet letten bij de aan koop van een meubelstuk. Het is ge lukkig allemaal geschreven in een prettige, soepele en allerminst dor- vakkundige stijl en hoewel er onge twijfeld op dit gebied standaardwer ken te koop zijn die naar uiterlijk en typografische verzorging heel wat aantrekkelijker (en natuurlijk ook duurder!) zijn,-'heeft dit werkje van Cora Nicolaï een grote streep voor op vele van die standaardwerken het geeft niet slechts vakkundige aanwijzingen, maar het streeft er vooral naar om de mens te leren denken bij de inrichting van en het leven in een woning. Wanneer U uit dit boekje inderdaad de belangrijkste raadgeving weet op te volgen, name lijk „Gebruik uw verstand èn uw fantasie bij het scheppen van een woonruimte" dan is het beslist niet voor niets geschreven. - !7«' Kleine oorzaken hebben vaak gro te gevolgen, en een kleine steen kan wijde kringen over het wa ter uitzenden; tot die conclusie kwam ik na een verstrooide blik in een vrouwenblad. Welke verstrooidheid ik tot opmerkzaamheid scherpte toén ik op een zinsnede stuitte die mij aan het nadenken bracht. Het artikel, dat ik al bladerend ontdekt had, handelde over de bele venissen van een Engelse jongedame met een intellectueel beroep die ln Nederland hulp in de huishouding kwam spelen. De verbindingsstreep tussen deze twee ver uiteenliggende bezigheden werd gevormd door de aanstaande Nederlandse echtgenoot, en dat feit maakte het .hele geval op slag veel levensechter en praktischer dan een toevallige romantische be vlieging. Het relaas kreeg mede een grote aantrekkelijkheid door de ferme men taliteit van de schrijfster, die met al haar typisch Engelse terughoudend heid en zelfspot tussen de regels liet doorschemeren dat dit experiment voor haar „het jaartje wel" was ge weest. Evenwel was dit, hoe aardig ook, niet het allereerste wat mij trof. Scherper drong zich de gedachte aan mij op: Hoe zal een Nederlandse le zeres nu op zo'n openhartig verslag reageren Ik vis een willekeurige opmerking voor U uit de stroom: „Het Neder landse stadsontbijt is, naar Engelse opvatting, „licht". Voor mij duurde het enige tijd, aleer het kopje thee sneetjes brood Parijs beleeft deze week weer de sensaties die ieder halfjaar terugkeren in de "chtstad: het beleeft de presentatie van talloze modecollecties die alle te zamen het aangezicht be palen van de kleding, waarin de vrouw overal ter wereld straks zal para deren in het lentezonnetje en in de straling van (hopelijk!) vele zomerda gen. „De lijnen worden vrouwelijker" heeft een aantal belangrijke coutu riers al verteld, maar zo als te doen gebruikelijk bij die heel belangrijke Pa rijse mode-mannen houden ze alle vrouwen die niet in de gelegenheid zijn ge weest om hun shows te zien, nog even in spanning alvorens ze de foto's van hun nieuwe modevondsten de wereld inzenden. Het Parijs'modehuis „Vor- ginie" is niet zo moeilijk op dit gebied en heeft al foto's beschikbaar gesteld van zijn lente- en zomer collectie voor 195S. De ronde lijnen overheersen in deze collectie en dat is op de foto's ook duidelyk te zien. Links: een jurkje van ka toen, bedrukt met grote bloemen in levendige kleu ren. Midden: een cocktail japon van zwarte voile met stippen van hetzelfde materiaal en een lijfje van zwart satijn. Rechts ten slotte een avondjurk van groene voile met satijnen noppen in dezelfde kleur.1 en de twee met iets zoetigs besmeer de oudbakken boterhammen mij kon den heenhelpen over de eerste gees telijke schókken, waarmede mijn da gen plachten te beginnen. Eerlijk blijven: wat is onze gang bare reactie op deze bewering? Ik durf staande te houden: een ietwat warm aanlopende polemiek. Een vrouw vat eigenlijk iédere bewe ring op als persoonlijk tot haar ge richt, en dat meestal met de bedoe ling kritiek te leveren. En dus zou het mij niet verwon deren als menig lezeres hier haars ondanks gemompeld had: O ja? Wat verwachtte dat kind dan? Dat wij 's morgens in de vroegte al gingen staan bakken en roosteren met spek en eieren en vis en toast En wat een onzin ook. zo'n overdreven ont bijt. Wij hebben nooit anders gehad, en zien we er niet prima uit Wat verbééldt zo iemand zich wel, die hier een blauwe maandag is en dan met een op alles aanmerkingen heeft. Als of wij hier niet weten wat lekker eten is, moet je die middagpot bij hén hebben. En het slot is een zelfingenomen lofzang op ons en onze goede gewoon ten, waaraan dat hele buitenland nog wel eens een voorbeeld kon nemen. Bij ons tikt het klokje huiselijk en stipt regelmatig zoals nergens an ders. Wij hebben niet alleen dat slin geruurwerk en de boekdrukkunst, maar ook het gezond verstand uitge vonden, en de wijsheid bij eeuwig contract in pacht. En dat domme en onpraktische buitenland zou hier eigenlijk elk jaar een vervolgcursus moeten volgen om te leren hoe het precies moet dan zou het er in de wereld ook vrij wat bewoonbaarder uitzien. Ziet U wel waar zo'n paar onnozele sneden brood ons al gebracht hebben De kleine steen spreidt grote kringen, die nijdig tegen de oevers botsen maar die oevers trekken zich daar. jammer genoeg, weinig van aan. En daar begint de kinderlijke polemiek iets gevaarlijks te krijgen. Want die twee oudbakken boter hammen. waarmee wij al sinds men senheugenis ontbijten, kunnen ,o zo licht vervangen worden door feiten of begrippen die wy gemakshalve óók maar aan anderen willen opdringen of enkel maar toeschrijven. Wilt U een actueel voorbeeld Als ik ergens in een hooggestemd artikel de voorspelling lees. dat het volk van de Sowjet-Unie eenmaal het verlangen naar de vrijheid te machtig zal wor den dan ligt die vrome wens heel en al op het vlak van die boterhammen- met-jam. Want zoals wij stilzwijgend aannemen dat iedere vreemdeling óns ontbijt maar te prefereren heeft bo ven het zijne: zo veronderstellen wy ook zonder de minste twijfel dat elke natie snakt naar onze democratische staatsvorm. Terwijl wij er ons in ons hoogge stemd idealisme geen ogenblik reken schap van geven, dat die staatsvorm zélfs bij ons in het westen héél lang zaam is gegroeid en eeuwen heeft no dig gehad om tussen persoonlijke vrij heid en algemeen belang te geraken. Waarbij bovendien de volksaard, de bijzondere lifeing van een klein land aan een grote zee met al de mogelijk heden en gevaren daarvan een gesta dige waaksheid en vechtlust in het le ven hebben gehouden die democratie even vanzelfsprekend maakt als de regenjas twaalf maanden lang aan de kapstok. Waar twee boterhammen ons al niet brengen kunnen: by het eeuwig mis verstand dat de ander ooit? ik zou kun nen worden U behoeft het niet eens zo ver te zoeken, wat dat betreft. Dicht bij huis sticht het al onheil ge noeg. en de enige remedie ertegen is een geduldig begrip. SASKIA.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1958 | | pagina 7