MIJMERINGEN OP DE GRENS VAN
OUD EN NIEUW
Knallend en gillend wordt het
oude jaar verdreven
„SCALDIS" VERJAAGT HET OUDE
JAAR MET DE SIRENE
WVWWAAWVW
Zo, dat zit er op. En nu poetsen, vooral flink poetsen. Daar staat het dan.... 1958! Als ze de boel maar niet op z'n kop zetten.
We halen een streep door het oude jaar.... om met een schone lei te beginnen.... 't Zal mij benieuwen.... (Foto's P.Z.C.)
PROBLEMENROND ROTJES EN VUURPIJLEN
wel voor 50 of 60 gulden aan vuur
werk, soms gaan zelfs 100 rotjes te
gelijk de deur uit.
U weet dus, als vanavond weer
de bekende geluiden tot uw trommel
vlies doordringen, aan welke mensen
U dat te danken hebt. Men kan er ze
ker van zijn, dat men wordt losge
rukt van de gedachten van liet oude
jaar en wakker en onverschrokken 't
nieuwe jaar intreedt.
Is dat dan niet loffelijk?
JAARWISSELING OP SLEEPBOOT
want velen zullen aan de wal af
scheid van 1957 willen nemen, dan
zal hij het zelf doen. Het zal dan bo
vendien een teken zijn, dat aan boord
van de „Scaldis" wordt gewaakt.
Want al rust dé mens en al viert hij
feest, de natuurelementen houden
daar geen rekening mee. Daar kan
de bemanning van de „Scaldis" over
meepraten. Verleden jaar, tijdens de
kerstdagen, moest worden uitgeva
ren. Kapitein De Pauw, die aan boord
van deze sleepboot zijn derde kerst
feest en oudejaarsavond viert, kreeg
toen opdracht om bij het eiland
Wight een sleeptje over te nemen
van Engelse collega's. Oudejaars
avond of niet, de „Scaldis" is paraat
en binnen de tien minuten is men ge
reed om uit te varen. Indien het no
dig mocht zijn, zelfs om klokslag
twaalf uur op oudejaarsavond.
„Eigenlijk", zo zegt kapitein Do
Pauw, terwijl hij met één oor naar
de morsetekens luistert, die uit de
verbouwde auto-radio op zijn bureau
komen, radio-techniek is de hobby
van de gezagvoerder van de „Scal
dis" „eigenlijk moesten we om de
drie weken worden afgelost, in plaats
van om de veertien dagen, dan was
ik nu ook eens met oudejaar thuis".
En daarmee Iaat hij blijken, dat ook
de zeeman, die gewoon is om met
feestdagen aan boord te zijn, op een
dergelijke avond toch even met wee
moed denkt aan de huiselijke kring...
OUDEJAARSAVOND. Alles is an
ders dan anders. Vooral omstreeks
twaalf uur hangt er een wonder
lijke atmosfeer in stad en dorp. Een
drukkende stilte in de straten, want
bijna iedereen zit binnen en wordt
geacht gespannen naar de klok te
staren, die alsmaar vóórt tikt, óp
naar de twaalf slagen die" het nieu
we jaar inluiden en die op 31 de
cember stuk voor stuk plechtiger
klinken dan op andere dagen. Die
stilte is als een ballon: straks na
de Grote Twaalf, spat die ballon
met een knal en een klap uit elkaar
en dan is men bevrijd van de
zwaarste avond van het jaar.
Met een knal en een klap. Inder
daad. En of die knal nu door een
„rotje" of een .gillende keuken
meid" is geproduceerd, doet er
niet toe. Het mag trouwens ook een
voetzoeker zijn of vuurpijlAls
het maar lawaai maakt of mooi is
om naar te kijken, is het altijd ge
schikt voor oudejaarsavond. Het is
een traditie geworden, ook in Zee
land.
We zijn eens bij de leveranciers
van dit oudejaarsgerucht op bezoek
geweest. Zo liepen wij, op alles voor
bereid, bij oud-voetballer Leen Ou-
termans binnen die in de Lange Delft
in Middelburg een winkel in „van al
les" drijft. Geestelijk waren wij ge
harnast tegen knallen, spatten en
andere gevaren uit de „nep-business"
want de heer Outermans handelt ook
in feestneuzen en in alle spuitende
of schokkende zaken die daarmee
samen plegen te gaan. Maar zie: de
heer Outermans bleek er in het ge
heel niet op uit te zijn ons te ver
schrikken en hij bleek ook helemaal
geen redenen te hebben zélf de feest
neus op te zetten.
Want wat is er gebeurd? Wel,
twee jaar geleden kreeg de heer
Outermans te horen, dat hij geen rot
jes enzovoort meer mocht verkopen.
Hjj begreep het wel. „Ze kwamen
weken van tevoren al om rommel en
dagen voor oudjaar knalde het voor
de deur." En op oudejaarsavond zelf,
wierpen „de kwajongens" of de „vol
wassenen die een borreltje téveel op
hadden" hard knallende voorwerpjes
tussen de Middelburgse mensheid.
„Allemaal erg leuk natuurlijk
totdat er eens een rotje in een kin
derwagen terechtkwam. Of door een
brievenbus gegooid werd en in da
gang een kostbare bontmantel, die
aan de kapstok hing, in brand zette.
Of vlak echter een paard, dat op
hol sloeg. Ik zeg dus: de politie
hééft gelijk.
Nu mag men alleen vuurwerk bij
me kopen, als men een vergunning
van de politie heeft. Er komt dus ie
mand binnen en ik zeg, ga maar om
een vergunning, dan kan je zoveel
krijgen' als je zelf wilt. Maar die ver
gunningen kosten twee kwartjes. En
de mensen willen liever niet op het
politiebureau komen. Dus ze pakken
de bus naar Vlissingen, want de ver
ordening is plaatselijk, en kopen
daar zónder vergunning die spullen.
En 's nachts vergaat horen en zien
je in Middelburg, net zoals altijd".
Op onze vraag of hij iedereen naar
het politiebureau stuurde, vertelde de
heer Outermans:
„Nee. Want het zyn niet alleen
maar jongelui, die om spullen ko
men, maar er zyn ook veel meer
bezadigde oudere mensen, aan
wie ik vuurwerk verkoop. Vooral
vuurpijlen. Die mensen, byvoor-
In de vmikéls, waar vuurpijlen en
Icnalartilcelen worden verkocht, wordt
het tegen oudejaar allengs drukker...
(FOTO P.Z.C'.)
beeld meneer zus-en-zo, geef ik
zo maar vuurpeilen mee. Maar ei
genlijk mag het niet".
„Ik heb veel nadeel van de veror
dening, want ik yerkoop nog geen
derde aan rotjes van vroeger."
Toen traden drie Ambonezen de
winkel binnen, die nieuwjaarskaarten
wilden hebben. Wij hebben de heer
Outermans toen maar de hand ge
schud en zijn naar de bushalte Mid
delburgVlissingen gelopen, naar de
begunstigde handelaar in knaltuig,
die zónder vergunning nVag verko
pen.
ZONDER VERGUNNING.
OOK DIENS WINKEL is vol met
kleurige kerst-, nieuwjaars- en kin
derartikelen. Het is het magazijn van
de heer J. Huijser in de Hobein-
straat. „Wjj bezorgen vuurwerk door
heel Zeeland, heb ik eens in uw krant
geadverteerd", zo vertelt deze. „Daar
kwam de politie op af. Waarom? Ik
mag dat doen, want hier hoeven de
klanten geen vergunning te hebben."
Toen Leen Outermans werd ver
boden zonder vergunning vuurwerk
te verkopen, kreeg de heer Huyser
toestemming, dit zónder een derge
lijke vergunning te doen. „Ik ben er
sterk voor, om deze spullen af te
schaffen, maar dan over het hele
land", zo vertelt de heer Iluyser.
„Want je bent aan leeftijd gebonden
en er kunnen toch de grootste on
gelukken mee gebeuren." In Vlissin
gen mogen alleen mensen bóven de
achttien de spullen kopen en je moet
minstens eenentwintig zijn voor het
zwaardere vuurwerk. „Maar als ik 'n
kleine jongen rotjes weiger, haalt
zo'n ventje een knaap van een jaar
of achttien en dan komt die er om.
Dus de regeling is waardeloos, al hou
ik me er nog zo streng aan."
Ook de lieer Huijser vertelde ons,
dat het niet alleen de jeugd is, die
zich aan oudejaarslawaai „te buiten
gaat." Ook andere bewoners van de
boulevard en veel zakenlui komen
om het materiaal. Maar er is wel 'n
groot verschil in de soorten vuur
werk. Iemand van de boulevard komt
niet om een rotje, maar om een hele
doos met mooie vuurpijlen. Die wor
den dan geschoten om twaalf uur,
als de schepen blazen. Maar, evenals
Outermans, verkóópt Huijser vooral
rotjes. „Ik heb het er erg druk mee,
want ze komen ook van de dorpen
en uit Middelburg." Soms koopt men
Bemanning viert feest,
maar blijft paraat
„Voor mij is Iedere dag, die ik thuis
ben, een zondag", zegt kapitein E.
de Pauw uit Antwerpen, wanneer we
hem aan boord van zijn sleepboot, de
„Scaldis" in de Vlissingse buitenha-
i ven opzoeken en hem enkele vragen
stellen over de Oudejaarsavondvie-
ring. Met deze ene simpele opmer
king geeft hij antwoord op alle vra
gen. Een zeeman op de leeftijd van
kapitein De Pauw, heeft zo langza
merhand wel geleerd, dat hij het
'moet nemen zoals het komt.
Dat wil natuurlijk niet zeggen, dat
de bemanning van de „Scaldis" op de
laatste avond van het jaar om negen
uur de kooien opzoekt. Integendeel,
de avond wordt zo veel mogelijk on
der elkaar doorgebracht. Er is wat te
drinken en op het menu prijkt iets
extra's. Natuurlijk doet de kok dub
bel zijn best, al moet hij het doen
met de middelen, die hem ten dienste
staan. Kapitein De Pauw had wel
graag een kalkoen op tafel gezien,
maar in deze tijd van bezuiniging is
dat er niet bij. Het was soepkip met
kerstdag en liet zal konijn zijn met
Nieuwjaar. Klokslag twaalf zullen ze
de vrolijke kout even onderbreken
om elkaar gelukkig nieuwjaar te
wensen en met een minutenlang si-
renegeloei het oude jaar vaarwel te
zeggen.
De traditie wil het zo en daarom zal
kapitein De Pauw ook dit jaar op
dracht geven om, wanneer de laatste
Een krachtige ruk aan de stoomfluit
en er vibreert weer een nieuw klank
je in het oudejaarskabaal....
(FOTO P.Z.C.)
klokslag te middernacht is wegge
storven, even aan het touw te trek
ken. En als er niemand aan boord is,
