O
Blinde typiste studeert ijverig
voor kinderverzorgster
mevrouw J
H
K
A"
Da
VRIJDAG 20 SEPTEMBER 1957 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
nze
~özci4M)enpaqitia
Volgens de Londense „Evening Stan
dard" zal de zanger en filmacteur Frank
Sinatra Wnnen een half Jaar ln het hu
welijk treden met de weduwe van de
overleden acteur Humphrey Bogart, de
actrice Lauren Baoall
De gescheiden echtgenote van Frank
Sinatra, de filmster Ava Gardner, ver
blijft momenteel in Londen.
MET KANTOORWERK ALS TUSSENFASE...-.
„Als iemand me maar een kans wil
geven", zegt (23-jarige) Bep Valk
„ATTENTIE: Verzoeke geen voorwerpen op de gangen te plaatsen in
verband met de veiligheid van de blinden".
Deze waarschuwing komt men tegen op de liftdeur van het Minis
terie van Maatschappelijk werk op het Binnenhof in Den Haag. Om
precies te zijn: op de tweede verdieping, waar de typekamer is gehuis
vest. Een speciale typekamer, waar op het ogenblik zeven blinden,
vier vrouwen en drie mannen, werken. Op zichzelf is dit niet zo bij
zonder. Vele grote bedrijven hebben blinden in dienst, die zich in' geen
enkel opzicht onderscheiden van zienden, hoogstens door een grote
mate van plichtgetrouwheid en opgewektheid. Omdat zij kunnen wer
ken en mogen werken.
Misschien is wel bijzonder, dat in die typekamer, een verbouwde
zolder in een departement, dat aan alle kanten uit zijn ruimte barst, een
meisje werkt, dat het kantoorwerk maar als een tussenfase ziet: Bep
Valk, 23 jaar, afkomstig uit Hendrik Ido Ambacht.
Bep Valk wil namelijk kinderver
zorgster worden. „Ik weet niet, waar
om ik het niet net zo goed zou kun
nen als een ander. Alleen zal het
moeilijk zijn, iemand ervan te over
tuigen, dat aan een blinde kinderver
zorgster minder bezwaren kleven, dan
men aanvankelijk meent. Wij hebben
immers zoveel compensatiemogelijk
heden", vertelt Bep ons later als wij
rustig in de blindentuin van het Zui
derpark in Den Haag in de zon zitten
te praten. Zij was nooit in deze unieke
tuin, de eerste op het vasteland van
Europa, geweest, waar alle planten
een specifieke geur hebben en de na
men van de bloemen en struiken in
brailleschrift zijn aangegeven.
Zo'n wandeling door die tuin geeft
onmiddellijk al een beeld van wat
blinden hun „compensatiemogelijkhe
den" noemen. Hun gehoor, hun tast
zin, hun richtingsgevoel zijn zo onein
dig veel beter ontwikkeld, dan het on
ze, dat zij in een tuin als deze. haast
als zienden hun weg vinden.
En zo is het ook met het werk.
Enige jaren geleden begon men op
het Ministerie van Maatschappelijk
werk blinden aan te stellen. Dat bete
kende niet, dat er een ander soort ty
pisten zou komen. Alléén, dat vele
ambtenaren \iun werkwijze zouden
moeten veranderen! Want geschreven
concepten, zoals die bij de overheid
nog steeds in zwang zijn teveel,
menen jongere, meer zakelijke inge
stelde ambtenaren waren onbruik
baar. En de ambtenaren van Maat
schappelijk Werk moesten leren dic
teren. Direct aan de typist(e), die een
stenogram maakt op een braillema
chine of via een dlctafoon. Maar daar
na is er geen verschil meer. Want de
opleiding van de blinden is zo goed,
dat zij zich in geen enkel opzicht van
de andere typisten onderscheiden. In
vele gevallen zelfs beter zijn, omdat
zij een veelzijdiger opleiding volgden.
Zo was Bep Valk op Bartimeüs te
Zeist. „Daar heb ik alles geleerd. Tot
mijn dertiende jaar was ik thuis. Ik
had zo verschrikkelijk helmwee, dat
ik niet van huis weg kon. Daarna heb
ik op Bartimeüs heel veel moeten in
halen om toch nog het ulo-diploma te
halen. En daarna volgde de opleiding
tot typiste", vertelde zij.
„Die kinderverzorging Dat is
eigenlijk min of meer toevallig. Ik
wil wel wat méér, dan mijn hele le
ven typiste zijn. Ik houd van kinde
ren en kan goed met ze opschieten.
Volgend jaar hoop ik eindexamen te
doen. En dan moet ik iemand zien
tc vinden, die het proberen wil.
Want de meeste mensen zeggen: Je
ziet ze niet! Hoe kun je de kinderen
dan goed verzorgen? Maar ik stel
me voor, dat ik op een klein sana
torium of in een klein kindertehuis
heel goed terecht zal kunnen.
Voorlopig is de moeilijkheid de prak
tijk voor het examen. Zo kan ik in
Den Haag niet zo gemakkelijk een
club vinden voor die praktijk. Toch
Sinds de regenmantel is geëvolueerd van een enkel-en-alleen tegen de regen
beschermend kledingstuk dat vaak weinig flatteus van uiterlyk was
tot 'n dikwijls hyper-modieus onderdeel van de vrouwelijke garderobe, heeft
de regenmantel zich in die garderobe een bijzondere plaats veroverd. De
huidige „regenjas" doet niet alleen dienst op regenachtige dagen, zy ver
vangt in de zomermaanden voor vele vrouwen de zomermantel en vormt
vaak de aanvulling van mantelpak of deux-pièces. Soms is de regenmantel
van een ietwat luxueus materiaal en dat maakt hem by zonder geschikt om
'8 avonds over ultgaans- of cocktallkleding gedragen te worden. Zoals bo
venstaand Frans model, gemaakt uit duifgryze geïmpregneerde satynzyde,
met een enorme sjaalkraag welke ook als capuchon over het hoofd gedra
gen kan worden. Herfstkleding voor de vrouw die van wandelen houdt, staar
afgebeeld op de tweede Illustratie. Het jasje en de pullover zyn gemaakt uit
gestreepte wollen stof in zachtbruln, lichtgeel en wit; daaronder ziet men
een tot de taille reikend jak met een inzet van tabakskleurige suède, gedra
gen otfè'r ëën sportieve jink-van beige shetlandwol.
kun je ook in clubverband allerlei
spelletjes doen. Baby's geven geen
moeilijkheden en kleuters ook niet.
Als ze ouder worden is er een kans,
dat ze je voor de gek gaan houden.
Maar ook dat merk je al gauw. Ik
was eens bij een blinde moeder. Een
van de kinderen mocht niet op de
grond zitten omdat ze zich vuil maak
te. De moeder zei: „Ga staan..." Het
kind stond op maar ging stilletjes on
middellijk weer zitten. De moeder
merkte het niet. Ik wel. Ik hoorde het
aan de hoogte waar de stem vandaan
kwam. En toen ik zei dat ik dat niet
aardig vond, schaamde het kind zich
toch wel erg. Je hoort zoveel, je
merkt de nabijheid van mensen en
dingen. En je wordt enorm vinding
rijk. Zo waren we op Bartimeüs eens
aan het sneeuwbalen gooien. Ik had
de leiding van een groepje kinderen
en werd iedere keer geraakt. Ze mik
ten gewoon op mijn stem en toen ik
mijn mond hield raakten ze me ook
niet meer."
„Maar zou je nu merken als ze kat-
tekwaad uithalen of vuil thuisko
men?"
„Als ze ongewoon stil zijn, is er vast
iets aan de hand en wat dat vuil
thuiskomen betreft: als je ze iedere
dag goed wast, kunnen zij nooit héél
vuil worden. Ik ben er echt niet bang
voor. Als iemand me volgend jaar een
kans geeft, dan zeg ik beslist ja. De
enige moeilijkheid is het wandelen
met kleine kinderen. Daar moet een
oudere bij zijn."
Ieder weekend gaat Bep Valk naar
huis. Ze woont op kamers, waar ook
voor haar gekookt wordt, vlak bij het
Zuiderpark. In de blindentuin was ze
nooit- geweest. ,Het is te druk om zelf
over te steken en bovendien blq'ft er
met het werk en de studie niet veel
tijd over. Maar het is hier wel mooi..."
En dan betast ze nog eens een bordje
met een heel moeilijke latijnse naam
in braille. „Jammer dat hij uitgebloeid
J"
(Van onze redactrice)
ong zijn en jong blijven": dat
is een leuze waarmee de he
dendaagse vrouw veelvuldig
wórdt geconfronteerd. Door fabrikan
ten van schoonheidsmiddelen, ver-
mageringsmiddeltjes en nog meer
„verjongende" produkten van deze
verlichte tijd Het jonge meisje
van twintig lentes gaat onbekom
merd voorbij aan die leuze; de vrouw
van dertig jaar daarentegen begint
er al een serieus oog aan te wagen,
en de vrouw die de veertig nadert
krijgt er niet zelden een bescheiden
nachtmerrie vanwant voor haar be
gint deze zaak van „jong zijn en
jong blijven" een probleem van de
eerste orde te worden! Dus gaat ze
vertwijfeld aan het „hauser-en",
werpt zich met verbeten energie op
het „mensendiecken" en gaat angst
vallig alles wat zoet is, uit de weg:
kortom: ze doet alles wat mogelijk
is om jong van uiterlijk te blijven,
althans voor zover het haar figuur
betreft. Want een vrouw is zo oud
(of zo jong) als haar figuur de bui
tenwereld kan doen geloven.
In deze verdubbelde zorg voor het
uiterlijk heeft de vrouw-van-vandaag
een niet onbelangrijke steun aan al
die wetenswaardigheden omtrent vi
taminen en aanverwante zaken, door
ijverige voedingsdeskundigen in de
loop der jaren voor haar uitgevist.
Ze weet dat veel groenten en fruit
belangrijk zijn voor de instandhou
ding van een gezond lichaam, ze
weet het een en ander af van de
gunstige uitwerking van rauwkost
en kan dus zelf heel wat doen aan
het conserveren van haar jeugd. Ove
rigens is die rauwlcost-voeding niet
iets van vandaag of gisteren, want
naar men zegt toisten de oude Grie
ken al drommels goed hoe gezond
al dit rauwe gedoe voor de mens is.
Geen zware sauzen of andere voe
dingsmiddelen van dien aard, maar
wel veel rauwe groentensalades en
veel vruchten: aan deze voedingsre-
gel, zegt men, hébben de Griekse
vrouwen haar klassieke schoonheid
te danken gehad.
I n hedendaagse taal overgezet komt
I die voedingsregel neer op het vol
gende: wil het lichaam zo lang
mogelijk jong en gezond blijven, dien
dat lichaam dan zoveel mogelijk vi
taminen en zo weinig mogelijk calo
rieën toe. Dat geldt niet alleen voor
de maaltijden wélke toe driemaal per
dag tot ons nemen, maar ook voor de
dranken die tussen deze maaltijden
gedronken worden. „Koffie en thee?"
zeggen de voedingsdeskundigen.
„Lékker en gezéllig om te drinken...
maar toilt U jong en gezond blijven,
neem dan liever eens een glas toma
tensap (vanwege de vitaminenrijk-
dom), een glas wortélensap (vanwe
ge de opwekkende werking) of een
paar slokken selderie-sap!"
Dat selderie-sap lijkt een eng
drankje, maar het schijnt bijzonder
goed voor de teint te zijn en dat is
natuurlijk een min of meer doorslag
gevend argument.
Al die onderzoekingen en resulta
ten op vitaminen-gebied hebben
intussen zoveel bekendheid ver
worven, dat ze zich ook hebben uit
gestrekt tot een wereldje waar men
zich tot voor kort niet zoveel zorgen
placht te maken over de vraag of de
te nuttigen drankjes wel voldoende
vitaminen bevatten; namelijk tot de
wereld van het café-bedrijf. Duur
beeft dé „vitaminen-shake" zijn in-
trede gedaan: een alcoholvrije cock
tail, gemengd uit diverse vruchten
en groentensappen. Ergens in Parijs
•bijvoorbeeld drijft een zekere mon
sieur Rudolph Slavik een Vitaminen-
Bar, waar hij zijn bezoeksters vita
minen-rijke drankjes voorzet, die een
bijster goede uitwerking, moéten heb-
ben op de verfraaiing van het vrou
welijk uiterlijk.
Dit is bijvoorbeeld zijn recept voor
een „cocktail" die een gunstige in
vloed op de spijsvertering heeft: ge
lijke delen tomatensap, selderiesap,
wortélensap, waterkerssap en radijs-
sap, gemengd met sap van een hal
ve citroen, wat zout en peper, en een
blokje ijs.
Heeft de clientèle die dag nog geen
tijd gehad om te eten, dan adviseert
monsieur Rudolph een drankje dat
een maaltijd kan vervangen en ge
maakt wordt uit de volgende be
standdelen: een lepel verse room,
een eidooier, sap van een halve ci
troen, 20 gram peterseliesap, 10
gram selderiesap, 40 gram tomaten
sap, 20 gram wortélensap, 10 gram
waterkerssap, zout, peper en een
blokje ijs:
Wie een frisse teint begeert (en
wélke vrouw begeert die niet), krijgt
van Rudolph een armer Joy", sa
mengesteld uit een eidooier, 40 gram
tomatensap, sap van een kwart ci
troen, selderiezout, peper, Worcester
sauce, blokjes ijs; wie héldere ogen
wil hébben, drinke een „Eye",
staande uit 20 gram spinaziesap
gram waterkerssap, sap van 1 si
naasappel en een kwart citroen, drie
eetlepels dikke room en blokjes ijs.
En dan is er nog de „Skin Tulip",
die de wangen een zachtrose tint
geeft en gemaakt wordt uit 35 gram
tomatensap, 20 gram druivensap, 10
gram wortélensap, het wit van een
ei, en wat blokjes ijs.
Dit zijn dus uw drankjes-voor-de-
toekomst, hulpmiddelen in de strijd
om het „jong zijn en jong blijven".
Misschien kunt U er zelf nog een
„cocktail" aan toevoegen, samenge
steld uit één deel opgewekt karakter
en één deel permanent-goed humeur.
Dat zal vermoedelijk het meest ef
fectieve middel zijn om ook geeste
lijk zo lang mogelijk jong te blijven.
Menu voor 'n
septemberweek
Aan de groenten, die op de markt
zijn, merken we dat de herfst in aan
tocht is. Pronkbonen bijvoorbeeld zijn
overvloedig te krygen en hoewel deze
boon wat grover is dan de snijboon,
is hij toch bijzonder smakelijk en ook
al om z'n betrekkelijk lage prijs ze
ker aan te bevelen. In deze septem
berdagen kunnen we met succes de
volgende menu's op tafel brengen
zondag: toast met schelvislever, bief
stuk met pronkbonen en aardap
pelen, coupe vruchten met eiwit
schuim.
Maandag: stoofschotel spitskool, to
maten en kaas, watergruel.
Dinsdag: gevulde slakroppen, rauw
gebakken aardappelen, haver
moutpap.
Woensdag: eierragout in rijstrand,
andrjviesla, appelmoespudding.
Donderdag: bloemkool met braad
worst, aardappelen, rijstkoekjes.
Vrijdag: bloemkoolsoep, aardappelpu-
rée, gestoofde komkommer en
paprika.
ZfttSöteM teüiiPSSwti»
Parijs „vertaald"
door Offerman
De Parijse mode is elk jaar op
nieuw extreem en zal dit altijd blij
ven. En hoe mooi sommige van die
extremiteiten ook kunnen zijn: voor
de gewone vrouw zijn ze taboe, want
die loopt beslist voor gek in zulke
verbluffende kleding. Daarom is het
goed dat de confectionairs overal ter
wereld de Parijse mode „vertalen"
dan pas is die mode draagbaar en
dan pas zien we die in onze etala
ges.
Een goed voorbeeld ervan heeft
Perry Offerman in Amsterdam ge
geven: hij gaf een show van bijna
tweehonderd modellen wintermode
er waren Parijse modellen bij, er
waren „variaties" van de beste hui
zen in Nederland, in Duitsland,
Zwitserland, Engeland, en alle extre
miteiten van Parijs en van Italië
waren tot aanvaardbare proporties
teruggebracht. Offerman koos wel
de vloeiende lijn, zoals dat vagelijk
heet, maar de draagster ervan was
bij hem elegant, terwijl ze er in Pa
rijs vaak uitzien of ze zo uit haar
bed komt in een slobberig nachthemd.
Hij bracht wel de verbrede schou
ders, maar niet zó dat het leek of
de mannequin aan „body building"
deed. Wel de bloesende rug, maar
niet zo dat er allemaal Pietermannen
liepen, met stoute kindertjes in een
zak op hun rug. Wel de jacket als
onderdeel van een tailleur of deux
pièces, maar de mannequins zagen
er in déze verfijnde battledresses
niet uit als grimmige vrijheidsstrij
ders. Wel driekwart jasjes over jur
ken, zoals de oude complets, maar
die driekwartjes waren sierlijk en
vlot en niet een soort van stofjassen.
Wel draperieën voor de middagtoi
letten, vanuit de taille meestal, maar
zonder van de vrouwenheupen lam-
pekappen te maken. Wel korte rok
ken, maar zonder dat we er uit gaan
zien als Mae West, Mariene Die
trich, Mistinguette of een steltloper.
Hoeden die er bij waren sloten nauw
om het voorhoofd en kregen volume
van achter: als Jocobijnenmuts, het
hoge kapje van een Pharao, de baret
van Rembrandt of een neepjesmuts.
Kleuren in deze collectie: veel grijs,
af en toe beige, af en toe zwart,
rood en groen met de hoeden in war
me donkere fluweel-tinten. En bij de
mantels: heerlijke hoge bontkragen
van rood- of zilvervos.
Op nevenstaande foto: een com
plet van Offerman, bestaande uit een
strakke jurk met een driekwart
mantel, welke van achteren
cape-effect heeft.
~öan ozctiH)
C
lot OZOHIV
et gebeurt niet zó vaak dat een
mens in de dagelijkse nieuws-
bladenlectuur iets plezierigs te
gen het lijf loopt de schaar kwam
er tenminste automatisch aan te
pas. Kijk, dacht ik, dat is nu een
aardig stukje tevredenheid om het
winterseizoen mee te beginnen.
Een buitenlands correspondent van
een onzer weekbladen had zijn va
kantie weer eens in het geboorteland
doorgebracht, en zijn hernieuwde
kennismaking met ons en onze hui
dige levensstijl was hem niet eens zo
slecht bevallen. Ik behoef maar één
zinsnede uit zijn artikel te lichten,
dan weet U al genoeg: „Wie uit
Amerika in Nederland aankomt,
wordt getroffen door de levenslust
die van de mensen uitstraalt, de ou
bolligheid, het geloof in zichzelf..."
Ja, denk je dan onwillekeurig bij
het lezen, nu U het zo zegt: je treft
hier nog maar weinig lui met de lip
op het onderste knoopsgat, ondanks
de rimpels van Zijne Excellentie van
Financiën, alsof wij hier bij de pak
ken van een failliete boedel neerzit
ten. En dat klopt dan weer aardig
met de jaloerse verzuchting van een
buitenlandse gast, die ik zqjuist op
de trein had gezet: Wét een spoor
wegen bij jullie, gewoon rijdende sa
lons. En wat zien die straten er keu
rig uit, en wat zijn de mensen in de
winkels aardig, als ze merken dat
je vreemdeling bent Maar vooral;
wat wérken ze hier hard.
Moet je bij ons komenOns"
is het United Kingdom, wel te ver
staan: en er volgt een reeks staaltjes
van lijntrekkerij die er wezenlijk
niet om liegen.
Je schudt het hoofd maar eens en
zegt: Too bad serieus gevleid door
die nationale deugd der naarstigheid,
die degelijke Oudhollandse werklust.
Het is niet onaardig om te horen dat
wij nog een nijver volkje zijn; een
volk dat leeft, bouwt aan zijn toe
komst, óók met hard werken.
ijk, dat zijn twee schouderklop-
jes in één week, en dat zou
écht wel genoeglijk en moedge
vend zijn als die dagelijkse adver
tentiepagina er niet was. En moet
dan, prompt na die twee compli
menten, het stralend oog weer niet
vallen op zo'n moderne ronsel-an-
nonce die je meteen met de neus op
de keerzijde van de medaille drukt.
Een grammofoonplatenindustrie
werft personeel en hoe! Niet met
een zakelijke opsomming van ver
eiste diploma's of geschiktheid, aard
van de bezigheden en loon plus pro
motiekansen. Een volwassen mens
vraagt zich na aandachtige lezing
af of het hier eigenlijk nog #vel om
nuchtere arbeid gaat.
Ja toch, warempel: onder de plus
minus honderd woorden, die de op
roep telt, komt tweemaal, twéémaal,
dat oudbakken woord „werk" voor:
de rest is allemaal uitbundige grap
penmakerij. En al dit honingzoet
proza is bedoeld voor meiskes van 18
tot 26 met u.l.o.-opleiding en/of ty
pen en/of diploma boekhouden.
Is ik zover gevorderd ben met
lezen, gaat er toch ergens een
rood lichtje gloeien, ondanks
dat pasgeslikte dubbele compliment
over onze oude stoere degelijke aard.
Begrijpt U mij goed: ik stel deze of
een andere soortgelijke onderneming
niet in gebreke vanwege deze onza
kelijke stijl.
Wie zal een ongetwijfeld zelf ra
zend hard werkende chef voor per
soneelszaken kwalijk nemen, dat hij
in arren moede zijn toevlucht neemt
tot een dergelijke wonderlijke confe
rence, in de hoop daarmee 'tenminste
een paar typistes of anderszins te
verstrikken
Nee, degene die hier te laken valt,
en niet zo ongezouten, zijn die blijk
baar schromelijk over het paard ge
tilde jongedames zelf. Waar moet
het heen met die toekomst waar die
zelfde werkgevers met hun gunstige
sociale regelingen, en studiefonds
voor positieverbetering zo bloedig
aan meebouwen, als nauwelijks vol
wassen meisjes zo met flikflooien en
soebatten, met die angstvallige ca
mouflage van gevarieerd plezier tot
werken moeten overgehaald worden?
Hebben zij dat soms op haar uJ.o.-
school, haar type-cursus of boekhoud-
lessen geleerd Daar pleegt men
toch doorgaans wel van aanpakken
te weten, en helemaal niet van mu
zikale omlijsting of het optreden van
lievelingsartiesten. Of schort er ook
hier weer iets aan de opvoeding, aan
het voorbeeld en de levensinstelling
thuis, of aan een ontstellend gebrek
aan besef van de gezonde nuchtere
dwang: Wie niet werkt, zal ook niet
eten?
an wordt het hoog tijd, dat een
groot deel van onze opgroeien
de jongedochterschap eens ken
nis maakt met leeftijdgenoten, die
zonder grammofoonmuziek, maar
met verbeten inspanning haar kostje
ophalen.
Werkstudentjes, om eens iets te
noemen, of schooljuffertjes in over
volle klassen, of verpleegstertjes, of
aankomende mannequins, zangeres
sen, actrices, instrumentalisten...
Ja, laat haar vooral die „lieve-
lingsartïesten" uit de advertentie
eens vragen, in de pauze van die
knal - personeelsavonden, hoeveel
een I werkuren zonder tralala dié maken
in één seizoen voor héér plezier.
SASK3A.
Advertentie
EULAN vopr'mofechte behandeling
f van wol en andere dierlijke
vezels; een wetenschappelijke
pionleri-prejfotle van BAVER)
tientallen jaren op zijn\
fleygrfalijkhoid beproefd-
