c
Alda Gabriële: jongste docente
op de Atlantische Oceaan
Twaalf „bikini's" voor Esther
ZATERDAG 24 AUGUSTUS 1957
COURANT
11
'özcuwerrpaqina
De rij ven handige hedcndaag»o kookboek-
je» la uitgebreid met een exemplaar, ge-
achreven door Mie Sncldcr, en getiteld
„Sneller koken". Een heel praktisch werk
je dat over de driehonderd recepten bevat.
Geen recepten-verzameling voor haer die
niets liever doet dan het proberen van be
werkelijke recepten, maar een boekje dat
volkomen ls afgesteld op de praktijk van
het dagelijkse keukenwerk. Het la bijzon
der overzichtelijk samengesteld, zodat on
nodig en tijdrovend zoeken en doorbla
deren voorkomen wordt. Het ls een Pris
ma-boekje van de uitgeverij Het Spec
trum te Utrecht.
VROUWEN TUSSEN AMERIKA EN EUROPA (dot)
„Mensen leren kennen" voornaamste
hobby van levendige Italiaanse
De gebruinde Romeinse, Alda
Gabriëli, was een van de weinigen
der negenhonderd eva's aan boord
van de „Johan van Oldenbarne-
velt", die weinig belangstelling had
voor „make-up".
„Geen lippenstift", zei deze 25-
jarige met een glimlach, die haar
enigermate Griekse profiel nog be
koorlijker maakte. „De Amerikaan
se meisjes maken zich op veel te
jonge leeftijd op, ze hebben het in
die jaren beslist niet nodig en lij
ken daarom veel ouder".
Alda leunde over de verschan
sing in de baai van Southampton.
Ze had gedurende de vaart over de
oceaan, van New York, als jongste
ADDA GABRIËLI
geen make-up
lid van de voorlichtingsstaf, haar
taak verricht: Amerikaanse stu
denten, op weg naar de oude we
reld, over Italië verteld.
„De Amerikaanse meisjes vra
gen steeds, of het waar is, dat er
mannen onder je balkon zingen. Ze
zyn toch heus wel romantisch!"
Dit levendige Italiaanse meisje,
dat voor het vertrek van de „Johan
van Oldenbarnevelt" vijf dagen in
haar eentje door New York heeft ge
dwaald, is verbonden aan de culturele
afdeling van de British Counsil, on
derdeel van de Britse ambassade in
de Italiaanse hoofdstad. Zij behan
delt vooral de „beurzen" voor Itali
aanse studenten, die in Engeland kun
nen gaan studeren. Zelf studeerde
Alda geschiedenis aan de universiteit
in Rome. In Engeland bestudeerde zij
de reacties van dat land op de insti
tutie van het koningschap in haar va-
derland, dat spanning gaf in de pe
riode van 1861 tot 1870.
,U hebt er geen idee van, hoe in-
essant dat onderwerp is", merkte
Alda ernstig op. Maar haar geest is
als kwikzilver, want het volgend
ogenblik riep ze in zuidelijke vervoe
ring uit: „Is n't it romantic?" Dat
gold het gouden avondlicht over de
verrukkelijke heuvels van het eiland
Wight.
„O ja, Amerika is interessant. Ze
hebben veel dat wij niet hebben. Ze
zijn ons in vele opzichten vooruit.
Met onze bijna twintig eeuwen oude
cultuur behoeven we ons niet supe
rieur te voelen; wij, Europeanen zijn
alleen anders".
Nee, Alda Gabriëli, die onder meer
gedoceerd heeft over „Rome, stad van
kunst en gratie" zou niet in Amerika
willen lev.en. Met warme ontwapenen
de spontaniteit zei ze: „Ik houd van
mijn moeder, van mijn vader, mijn
broer, ik houd van Italië, ik voel me
helemaal Europese.
Ik zal blij zijn hen en de stad
weer te zien".
Ja, die Amerikaanse jongens en
meisjes, die 1400 op het emigranten
schip, waren anders. Alda vond dat
minnekozen, zo in het openbaar op
de dekken, onbehoorlijk. Nee, zo doet
de Italiaanse jeugd het toch niet. En
dan die verschrikkelijke Bermuda
shorts, tot op de knie. Niet elegant,
maar hun avondkleding is smaakvol.
„Ik mag ze toch zo graag, deze
Amerikaanse jongeren", verklaar
de Alda, tussen twee trekken aan
haar sigaret door. In haar toon
klonk even iets van spijt, dat ze
mogelijk te scherp was geweest in
haar oordeel.
„Ze hebben zo'n groot zelfver
trouwen", bekende ze.
Dat is waar, al jong zijn ze man
nen en vrouwen, doen ze bijna als
volwassenen.
Heeft Alda Gabriëli, die door haar
ongekunsteldheid, haar jeugd en haar
volkomen ongedwongen charme, zee
rob Pieter de Groote, gezagvoerder
en vaderlijke vriend der studenten,
kon doen schateren, nog bijzondere
hobbies
„Mensen leren kennen", antwoord
de ze op deze vraag en haar lach
was even zonnig als de hemel boven
haar ouderlijk huis.
We voeren door het Kanaal.
De krijtkust van Engeland verloor
zich in de lichte nevels. Aan stuur-
boord riep een olijkerd, dat de Eiffel-
toren te zien was, hetgeen lichtgelo
vige Yankees naar die kant deed
draven.
„Straks weer terug in Rome, terug
in Europa", zei Alda en er klonk
pure opwinding in haar stem
Melk in flessen,
of in papier?
Dertig percent van de vyf miljard
kilogram melk die jaarlijks van de
Nederlandse boerenbedrijven komt,
wordt als „drinkmelk" afgeleverd. De
helft van deze drinkmelk wordt in
flessen verkocht.
Elders in de wereld, bij voorbeeld
in Zweden, de Verenigde Staten en
Canada, is de papierverpakking in
plaats van de fles in zwang gekomen.
De vraag of deze papierverpakking
in Nederland van belang kan zijn, is
bestudeerd door een werkgroep van
de Kon. Ned. Zuivelbond F.N.Z.
De melkfles heeft, naast bekend**
voordelen, het nadeel van gewicht,
van statiegeld, transport en schoon
houden. De melk is bovendien niei
beschermd tegen bederfwekkend
licht, temperatuurswisseling door ven
tilatie en breuk.
Papierverpakking wordt éénmaal
gebruikt. Een nadeel is de hogere
prijs in verhouding tot de glazen fles.,
die meermalen dienst doet. Afhanke
lijk van de omzet kost de papieren
hterverpakking ongeveer 2 tot 0
cent meer dan de glasverpakking,
ongerekend het voordeel van wegval
len van terugtransporteren en reini
gen.
De Amerikaanse zwem- en filmster Esther Williams, die In Italië
vertoeft in verband met haar werk aan de film „Raw wind in Eden",
heeft de „Bikini" ontdekt.
De eendelige badpakken die tot nu to e haar voorliefde genoten en die 't
hoofdkenmerk van de Amerikaanse badmode zyn geworden, heeft zU
weggegeven, en inplaats daarvan is zij nu de trotse eigenares van een
dozijn bikini's waarvan zy zelf zegt dat er „heus wel enkele gewaagde
modellen by zyn".......
Esther Williams is van mening dat een bikini fraaier onderstreept wat
een eendelig badpak verhult, dat een vrouw met een goed figuur er haar
voordeel mee kan doen, en dat bovendien de bikini in het water en op
het strand prettiger zit.
Amerikaanse "rouwen in Rome, die vernamen wat Esther Williams
over de bikini heeft gezegd, hebben de winkels, waar byna alle Italiaan
se vrouwen en meisjes haar badpakken (tweedelig) kopen, bestormd.
Verwacht wordt dat de Amerikaanse badmode nu van een- naar tweede
lig zal omzwaaien, aangezien Esther Williams die badmode nu eenmaal
bepaalt.
De rok is in de laatste jaren zo'n belangrijk onderdeel van de vrouwe
lijke garderobe geworden, dat men zich de tijd niet meer kan herinneren
waarin een rok alleen maar als een sportief en somtijds wel gemakke
lijk kledingstuk werd beschouwd. Tegenwoordig zijn er rokken voor de
ochtend, de middag en de avond, voor sport en voor correcte kantoor-
kleding, voor de wandeling en voor het avondlijke uitgangetje. Ze hebben
het voordeel dat ze als basis voor vele kleding-variaties kunnen dienen,
en dat men ze bovendien zelf gemakkelijker kan maken dan 'n hele japon.
Van dat self maken" is de voldoening uiteraard ééns zo groot, wanneer
het ontwerp afkomstig is uit de ideeënvoorraad van een beroemd mode
ontwerper! Twee voorbeelden uit de „haute couture" ziet U hierboven
afgebeeld: de eerste is een rok van De Givenchy met twee grote diepe
steekzakken en een doorlopende knoopsluiting. De rok is uitgevoerd in
knalrood linnen en zal vooral in de zomermaanden dubbel praktisch
blijken te zijn, omdat hij zich zo gemakkelijk over badpak of shorts
laat knopen. De tweede rok is enorm wijd en heeft brede diagonale
strepen in glanzend violet en geel. Een violet bovenlijfje erop met een
„halter-band" en men heeft een fleurig zonnepakje, waarmee de draagster
echter ook des avonds op de dansvloer een uitstekend figuur zal slaan.
Het woord „jasschort" valt werkelijk uit de toon voor de andere creatie.
Toch is het een jasschort, met nog eens extra een los schortje erover heen.
De kleur van dit „werktenue" is effen blauw, de garnering en het losse
schortje zijn gemaakt uit blauwe stof met grote witte noppen. Het is
bijna jammer om een dergelijk kostuum tijdens de huishoudelijke arbeid
te dragen
Onderscheiding voor Coco
Óabrielle „Coco" Chanel, de rebel
van de Parijse mode-ontwerpers, is
de enige couturiere die dit jaar de
Nieman-Marcus prijs toegekend
krijgt voor bijzondere verdiensten
in de mode.
Deze Amerikaanse onderscheiding
wordt eeamaal per jaar toegekend,
maar het*is de tweede keer in de vrij
lange geschiedenis van deze prijs,
dat slechts één couturier tegelijk er
voor in aanmerking kan komen.
In de oorkonde welke de onder-
Chanel „een rebel die een omwente-
scheiding vergezelt, wordt gezegd dat
ling heeft veroorzaakt in de dames
mode is".
Chanel is bekend geworden om
haar shawl, de geplisseerde rok, ge
kleurde handschoenen voor avondtoi
letten en het beroemde parfum „Cha
nel nr. 5".
Een „bekend Nederlander" was deze week incognito in Zeeland:
de „Theeproever". Hij proefde en keurde de thee-brouwsels welke Zeeuwse
huisvrouwen hem voorzetten, en zijn oordeel was niet altijd onverdeeld
gunstig! Op de foto links: mevrouw F. E. de Nieuwe uit Vlissingen
tijdens het „thee-examen" dat zij onder het wakend oog van de Thee
proever aflegde. Rechts: De Theeproever kiest een slachtoffer" uit de
reeks naambordjes op een flatgebouw, ergens in Zeeland
„^[Ixeeproever
keurt de
eeuvsse
f/v
ee
(Van onze redactrice)
Diverse Zeeuwse vrouwen voornamelijk huisvrouwen hebben ge
durende de afgelopen dagen kunnen kennismaken met een man, die men
langzamerhand wel het predicaat „bekend Nederlander" kan verlenen. Se
dert anderhalf jaar reist deze man door Nederland en zijn bijzondere inte
resse gaat uit naar vrouwen, nauwkeuriger gezegd: naar thee-zettende
vrouwen.
Deze bijzondere interesse heeft overigens uiterst vreedzame achter
gronden. De man in kwestie zijn naam zuilen wij verzwijgen, want
hij reist streng incognito is de „Theeproever" van Nederland. Hij
nodigt zichzelf bij U op de thee, hij proeft en keurt uw brouwsel (zónder
suiker, hoogstens met wat melk) en wanneer dit brouwsel „te licht
wordt bevonden", dan krijgt U dit te horen, zónder omwegen
Zijn (eventuele) kritiek weet de
.Theeproever" overigens in een char
mante vorm te gieten. Hij is trou
wens helemóal een charmante man.
Hij bezit een prettige stem, hij heeft
die ondefinieerbare (voor vele al dan
niet thee-zettende vrouwen attractie
ve) leeftijd waarop ^et eerste grijs
aan de slapen verschijnt, en hij ziet
er in zijn donker-antracietkleurig
kostuum beslist vertrouwenwekkend
uit. Zo vertrouwenwekkend, dat
edere vrouw hem zonder aarzelen
aaar laatste theekruimeltjes zou toe-
ertrouwen
Dit alles maakt het begrijpelijk,
lat de Theeproever overal met spon-
aan enthousiasme wordt ontvangen
al is er af en toe een huisvrouw
lie hem met enige argwaan bekijkt
n niet goed durft binnenlaten. En
-rgens in Nederland overkwam het
le „Theeproever" eens dat men hem
ianzag voor de nieuwe dominee die
ip huisbezoek kwam. Daarvan was
zijn zeer stemmige kledij ongetwij
feld de oorzaak.
Maar in Zeeland gaat het tot nu
toe allemaal vlot met deze actie van
het „Theebureau voor Nederland"
want dat men niet zó maar, op
eigen houtje, „theeproever" is, had U
natuurlijk al begrepen. Al proevende
verricht de Theeproever in zijn een
tje een complete enquête inzake de
volksdrank welke de thee in ons land
is. En tijdens die enquête merkt hij
af en toe dat er in Nederland com-
Elete volksstammetjes zijn, voor wie
off ie de volksdrank is
Bij zo'n ontdekking moeten de
Theeproever de rillingen over de
rug lopen. Dat gebeurde dan ook
wel tijdens het onofficieel thee-
bezoek bij mevrouw F. E. de
Nieuwe in de Simon de Vlieger
laan te Vlissingen. Want me
vrouw De Nieuwe is geboren in
Indonesië waar men de (vroege)
dag met koffie pleegt te begin
nen en ze kwam er rond voor uit
dat ze zelden thee dronk en zich
nooit op de kunst var
zetten had toegelegd.
Desondanks ging ze aan de slag
met thee, theepot en heet water. Het
resultaat vermocht de Theeproever
niet te imponeren. „Als ik cijfers
moest geven: ,,'n zesje", zei hij wee
moedig, maar toch schonk hij bij het
afscheid als troostprijs een suiker
schep aan mevrouw De Nieuwe. Wat
haar de opmerking ontlokte, dat haar
zetsel dus blijkbaar nog ermee door
kon
Het thee-uur was reeds voorbij
toen de „Theeproever" en uw redac
trice het kantoor van de N.V. Stoom
tram Walcheren te Middelburg bin
nentraden, maar de dames J. L. Wal-
hout en A. Ossewaarde die op dit
kantoor werkzaam zijn, gingen toch
onmiddellijk een vers potje thee zet
ten. En zij brachten het er zeer be
hoorlijk af, mede gezien het feit dat
men op een kantoor nu eenmaal over
minder huishoudelijke outillage be
schikt dan in een huishouding. Zo
was deze thee bijvoorbeeld getrokken
op een gaspitje en daar schrok de
Theeproever toch wel weer van. Hij
ried de dames ernstig aan, om de
thee maar op stoom te laten trekken
of om een enorme theemuts te kopen.
Daarna werden de theezetsters aan
genaam verrast door twee geschen
ken: een compleet theeservies en een
suikerschep, waarvan de verdeling al
ipoedig in uitstekende harmonie was
geregeld.
De „Theeproever" zal in de komen
de weken nog enkele omzwervingen
door Zeeland maken. Zijn tournee
langs Neêrlands theezettende vrou
wen is trouwens voorlopig nog niet
afgelopen. Maar is die tournee een-1
maal achter de rug, dan zouden w! j j
het best kunnen begrijpen als
Theeproever voorlopig geen the^
meer zou kunnen zién. Laat staan
proeven. J
T)an ozcuw
c
lot OZOtlfV
Hoe het U vergaat, weet ik niet.
maar elke vakantie tekent voor
mij weer een groot vraagteken
op de Kalender. Want: Hoe? en:
Waar? zyn twee vragen, die elk
jaar weer moeilijker te beantwoor
den zijn.
Niet dat het rcismenu tegenwoor-
geen uitgebreide keuze heeft aan
temeden. voor alle beurzen en naar
alle windstreken. Maar met de beste
wil van de wereld zie ik geen kans
daaruit iets van mijn gading aan te
strepen, want wat men ook voorra
dig heeft, één artikel kan men niet
meer garanderen: de pure, tevreden
stilte. En het helmwee daarnaar
kleurt de herinnering nog eens zo
rozig.
Wat zou ik, om eens iets te noemen,
niet geven voor een ongestoorde week
in dat volstrekt landelijk en huise
lijk hotelletje op een landtong in het
Brienzer-Meer, waar men 's avonds
leunend over de balustrade vr a het
terras. Interlaken als een flonkeren
de tiara op het zwarte glas van het
meer kan zien spiegelen ia de ver
rukte zekerheid, dat men heel die
vermoeiende en dure mondaine toe
ristendrijfjacht daarginds glim
lachend uit de veilige verte kan ga
deslaan. Terwijl men, 's morgens in
de vroegte opgestaan, na een uit
gebreid en ongestoord ontbijt in het
huiselHke eetzaaltje, zo maar onge
dwongen op eigen initiatief urenlang
uit zwerven kan eaan, door het rrll-
lig slingerende dal, over bergweiden
vo! gentianen en langs watervallen
die tot een mist vol regenbogen ver
stoven eer zij de voet van de berg
bereikten. Een wandelin' met onge
dachte ontmoetingen: een kleine jon
gen met een ransel vol schoolboeken
op de rug. die met de aangeboren be
daardheid van generaties bergklim-
mers het slingerend pad naar boven
insloeg, waar het bruinhouten huis
je met de lachende rode geraniums
in alle vensters al naar hem stond
uit te kijken. Een dorpse begrafenis
in de simpelste en saamhorigste een
voud: ean kist getorst door zes dra
gers, een bonte bloementuil op het
deksel, en een zwygende stoet van
mannen en vrouwen in hun zondag
se streckdracht daarachter. Een on
verwacht eenzaam ch&let aar een
bocht van het pad, dat grillig opeens
tegen de helling opklimt. Een oude
vrouw met vriendelijke blauwe ogen
in een bruin gelooid gezicht..,.
Ziet u,, ik gaf een .lief ding om
nog eens zonder enige toeristi
sche attractie maar onbekom
merd vrij de lieve lange dag door dat
onvolprezen dal te wandelen. Maar
ik weet zeker dat mijn dierbaar hui
selijk hotelletje, waar men logeerde
als bij een gastvrij familielid, sinds
dien door 't massale toerisme is ont
dekt en in beslag genomen. Dat de
ranke witte salonboot uit Interlaken
er elke morgen, scheepsladingen
luidruchtige gasten met draagbare
radio's en koffergrammofoons aan de
kleine landingssteiger afzet. Dat er
's avonds op het belomm:rd terras
niet meer te toeven is door 't schel
le lawaai, en overdag de propvolle
bussen langs mijn wandelpad dreu
nen
Ik waag het er inet op, om mij in
persoon te gaan vergewissen. Zomin
als ik dat kleine kleurige smokke-
laarsnest aan het Lago Maggiore,
dat landelijk hotel in het hart van
Bretagne of die gastvrije schuilplaats
voor rust minnende reizigers op
Bornholm durf weer te zien. Er zul
len wel allerlei smakeloze en dure
attracties zijn bü^ebouwd of schrille
neonlichten aangebracht of vliegba-
ses in de buurt zijn aangelegd. En
voor mijn vervallen, maar schilder
achtige pastorie in het hart van
Thüringen, met zijn muzikale bewo
ners die de heerlijkste volksliederen
vierstemmig bij de piano zon ren
vóór dat gastvrije huis is sinds lang
het ijzeren gordijn neergelaten. Geen
wandelineen meer over de heuvels
door het land waar eens Bonifacius
predikte en Maarten Luther, bege
leid door het koeren der duiven op
de binnenplaats, voor het open ven
ster op de Wartburg aan zijn Bijbel
vertaling werkte.
Wat is dit voor een wereld ge
worden, waar men nergens
meer eenzaam genieten kan,
waar men voortdurend in de berm
wordt gejaagd door brullende
claxons, waar élk restant schuchtere
stilte wordt doodereknetterd. waar
men alleen nog maar in kuddever-
band langs een uitgestippeld lijntje
volgens een onwrikbaar programma
mag sjokken, staren, luisteren, eten
en slapen
Ik zal het voortaan niet langer op
het land. maar op het water zoeken.
En niet rusten voor ik dat vracht
schip van mijn dromen gronden
heb, mijnentwege met de minimaal3te
accomodatie, maar met de onbekom
merdste gastvrijheid, dat mij zonder
haast als een varend eiland van rust
langs alle kleurige en romantische
havens van de Middellandse Zee zal
voeren Mocht U zoiets ergens aan
een kade gemeerd zien liergen: ik
houd mij aanbevolen voor uw waar
schuwing en recommandatie.
Saskia.
(Advertentie)
'TAATSEXAMEN (HBS Gymn.)
V kortite en voordchqsie opleiding:
RêSA-HILVERSUM
(Bekends Schriftelijks Cursus)
