~özóHivenf>a(jina
Marguerite Castillon du Perron:
boeken over Franse historie
zwitsaplast
De vitaminenrijke paprika is er weer
de betere pleister
ZATERDAG 17 AUGUSTUS 1957
P K UVINCIALE 'A E E V W E COURANT
11
„Mij" idee!" zegt -s
Clara Centinaro
tol OZCUH)
VROUWEN TUSSEN AMERIKA EN EUROPA (11)
Een boeiende persoonlijkheid, met de
vaart en de warmte van Parijs
„Mijn familie woont al meer
dan tweehonderd jaar in Parijs;
dat kunnen niet veel Parijzenaars
zeggen. Mijn overgrootvader was
minister van onderwijs ten tijde
van Napoleon de derde. Mis
schien is dat de oorzaak dat ik
zoveel belangstelling heb voor de
gebeurtenissen van het tweede kei
zerrijk. Mijn boek „Mathilde"
speelt in die tijd. Zij was de be
schermster van schilders en schrij
vers; zij heeft op het punt gestaan
met de keizer te trouwen. Maar
U weet, hij trouwde met een Rus
sische prinses
Dit vernamen wij aan boord van
de „Johan van Oldenbarnevelt" uit
de mond van madame Marguerite
Castillon du Perron. Zy heeft de
Franse styl van spreken; zelfs
haar Engels, met verrukkelijke ac
centen, heeft de vaart van „Place
de la Concorde" en de warmte van
Montmartre
Een interessante, jonge, zeer le
vendige, smaakvol geklede vrouw, die
boeken over historie schrijft „be
slist niet geromantiseerd", beweerde
ze, de vinger heffend en daarbij
moeder is van vier kinderen van 11,
10, 7 en 2 jaar (drie meisjes en een
jongen). Ze is gehuwd met een arts,
studeerde in 1955 in Amerika en
reisde deze zomer naar dat land en
naar de universiteit, waar ze gestu
deerd heeft om de lustrumfeesten
mede te maken. Tijdens haar thuis
vaart doceerde ze voor Amerikaanse
studenten, onder meer over de vol
gende onderwerpen:
De exploitatie van de Sahara
Frankrijk en Europa Jeugd en po
litiek Madame Bovary en de
Franse vrouw De zaak van Fran-
goise Sagan De problemen van
de Franse vrouw in 1957.
De eerste indruk, die men van de
ze Parijse dame krijgt, is allerminst
die van vrouwelijke speurder in de
historie. Toch is ze dat zeer beslist.
„Ik werk nu aan mijn boek drie
delen over het leven van Louis Phi
lippe; hij was koning van Frankrijk
van 1830 tot 1848. De Comte de Pa
ris heeft mij verlof gegeven zijn fa
milie-archief te bestuderen. Zoals U
weet is hij de rechtstreekse afstam
meling van deze Philip. Deze Franse
koning was een boeiende persoonlijk-
heid, over wie veel te weinig bekend
is. Ik heb van de gelegenheid, dat ik
in Amerika was, gebruik gemaakt
archieven in Boston en Washington
te bezoeken. U weet, dat Louis Phi
lippe in Amerika geweest is".
Wij waren van dit uitstapje van de
Franse koning niet helemaal op de
hoogte, maar mevrouw Castillon du
Perron schonk ons haar lieflijkste
glimlach en zei verrukt, dat Louis
Philippe een Engelse vertaling krijgt.
Het eerste deel is de inleiding:
tweede deel heet: de Prins, derde deel:
de Koning.
Opvoeding en een zekere welstand
MAD. CASTILLON DU PERRON
schrijvende moeder
hebben bij deze Parijse moeder de mo
gelijkheid tot schrijven geschapen.
Zelfs merkt zij hierover op: „Een
paar middagen in de week ben ik aan
het werk. Schrijven! Het dienstmeis
je heeft dan strikte orders niemand
toe te laten, geen telefoon te laten
rinkelen. Voor mijn beste vrienden
ben ik dan niet te spreken.".
Op het schip met bijna negen
honderd Amerikaanse meisjes was
deze Parisienne bijna het ideaal
van de Europese vrouw; zij verte
genwoordigde in haar verschij
ning, met haar historische kennis,
iets van het oude, roemruchte
Frankrijk en tevens iets van het
huidige Franse leven en vooral
van Parijs, dat het jonge Ameri
ka tezamen met het eeuwige
Rome in hoge mate aantrekt.
Een interessante vrouw, wier leef
tijd men niet vraagt of hoogstens
kan schatten.
„Ik trouwde heel jong", verklaart
madame Marguèrite met een pare
lende lach" en toen ik dertien was,
schreef ik mijn eerste korte novelle.
En weet U wat ik zo tragisch vind
in dit leven? Als men goede vrien
den ontmoet, op een reis of waar dan
ook, kan men ze zelden behouden.
Het leven is als een wervelwind, die
ontmoetingen langs ons heen stuwt.
Het gaat allemaal voorbij. Mais c'est
la vie, mon ami!"
De biografe van Louis Philippe
ging terug naar Frankrijk. „Frank
rijk, daar houd ik van.... Maar Hol
land is ook héél mooi", voegde ze er
met een glimlach aan toe.
De Frangaise Marguèrite Castillon du Perron was aan boord van de
„Johan van Oldenbarnevelt" een wel zeer Europese verschijning. Op bo
venstaande tekening staat zij afgebeeld, zoals de tekenaar haar zag: als
„Marianne"ijverig pennend aan drie lijvige boekdelen. Madame Castillon
du Perron schrijft namelijk een driedelig historisch werk.
Zelf inmaken: niet
altijd voordelig!
Wie de groenten van dit seizoei
uit rijke overvloed voor „magerder"
tijden wil bewaren, maakt ze in.
De eis, die men aan het inmaken
stelt, is, dat de ontwikkeling van be
derf kiemen, zoals schimmels en bak-
teriën, onmogelijk wordt gemaakt én
dat het ingemaakte produkt goed van
smaak en wat groenten betreft goed
in de kook is.
Mén kan verschillende methoden
kiezen.
Pasteuriseren en steriliseren, ge
woonlijk „wecken" genoemd, zouten
en de laatste jaren ook diepvriezen
zijn de meest bekende.
Voldoen deze methoden aan alle ei
sen?
Het „steriliseren" van groenten
sluit bederfmogelijkheden niet uit,
vooral niet wanneer ze van warm en
vochtig of broeierig weer te lijden
hebben gehad. Het kan zijn, dat de
weckmethode, die in de huishouding
wordt toegepast, namelijk het ver
hitten van de gevulde glazen in een
waterbad gedurende 1% a 2 uur, dan
niet voldoende is om bederf te voor
komen. Feitelijk kan men er pas van
op aan, dat de inmaak goed blijft,
wanneer 5 a 6 uur zo wordt verhit
of wanneer onder druk wordt inge
maakt. Blijft de „gewoon behandel
de" inmaak goed, dan is dat zeker
niet vanzelfsprekend, maar eerder 'n
kwestie van geluk.
Omdat risico van bederf niet ge
ring is en bedorven inmaak een ver
liespost betekent, zouden wij het
wecken van groenten niet willen aan
raden aan hen, die tegen detailhan-
delsprijs groenten voor de „weck'
moeten kopen.
Heeft men een overschot aan
groenten in de tuin of kan men
goedkoop aan goede kwaliteit groen
ten komen, dan ligt de zaak anders
en kan het wecken voordeel bieden.
Een waarschuwing: Het inmaken
met behulp van inmaakpompjes, dus
zonder „wecken" is voor groenten
zeker af te raden: hardnekkige bak-
teriën worden bij deze methode niet
gedood.
Een betere methode van inmaken
is het diepvriezen. Hierbij wordt de
ontwikkeling van bederfkiemen zo
sterk geremd, dat bederf tijdens de
opslag in de vriesruimte uitgesloten
is. Dit is een groot voordeel, te voe
gen bij het feit, dat deze methode
minder bewerkelijk is en de groen
ten in het algemeen beter van smaak
en voedingswaarde zijn.
Het zouten geeft betrekkelijk wei
nig kans op bederf, maar een be
langrijk nadeel is, dat de voedings
waarde van de groenten sterk ach
teruit gaat, het kookproces lang en
bewerkelijk is en de groenten soms
niet gaar te krijgen zijn. Het zouten
van een groot deel van de bonen- of
andijvie-oogst is daarom niet ge
wenst.
Het licht zouten van kool tot zuur
kool daarentegen is minder bezwaar
lijk: zuurkool heeft altijd nog waar
de als vitaminebron en is gemakke
lijk te bereiden.
Nog een paar goede wenken voor
hen, die zelf inmaken.
Op welke manier men ook inmaakt,
eerste vereisten zijn, dat alle inmaak-
gereedschap zeer goed schoongemaakt
is en dat de groenten zo vlug moge
lijk na de oogst worden verwerkt.
Het is zaak de groenten te wassen
en wanneer zij voorgekookt moeten
worden, dit in ruim water te doen.
Over inmaken zelf kunnen zij, die
zich niet veilig voelen op dit terrein,
goede handleidingen krijgen.
Als bewaarplaats kan alleen een
koele donkere ruimte dienst doen.
Vooral in de tijd kort na het inma
ken is het zaak regelmatig te con
troleren of de inmaak goed is. Zijn
de deksels van weckglazen los, gooi
dan de inhoud weg of gebruik hem
als hij nog goed ruikt zo gauw
mogelijk, na tenminste een kwartier
koken.
Zijn de glazen dicht, dan wil dit
niet zeggen, dat de inhoud goed is:
treedt een troebeling op, dan doet
men er verstandig aan de glazen
maar open te maken en aan de
groenten te ruiken. Het proeven van
weckgroente zonder dat deze door
gekookt is, is niet verantwoord. Het
doorkoken dient om eventuele scha
delijke stoffen, die niet abnormaal
ruiken, te vernietigen.
Huisvrouwen met
eigen spoorlijntje
Slechts koningen, presidenten en
héél hoge generaals plachten tot dus
ver eigen spoorwegwagons te bezit
ten maar nu vormen deze ook de
trots en glorie van een dertig buls
vrouwen in Sidney. Daar is bijvoor
beeld mevrouw O'Brien. Haar huis in
de buitenwijk Cremorne ligt beneden
aan de zee, vijftien meter lager, dan
haar tuinhek. Dat betekent zeventig
treden van een héél steile trap, die in
de, rotsen is uitgehouwen. Maar me
vrouw O'Brien hoeft die treden niet
hijgend te beklimmen, als zij bood
schappen gaat doen en als zij met
haar volle mand thuiskomt, hoeft zij
zich ook niet op die treden krampach
tig schrap te zetten. Voor de deur
stapt zij in haar eigen spoorwagent je,
trekt aan een touw en wordt zonder
inspanning keurig afgeleverd bij het
tuinhek, vijftien meter hoger. En als
zij thuiskomt, wacht het wagentje al
op haar. Zij doet haar boodschappen
er in en zo gaat het weer naar bene
den. Zonder vallen.
Voor de vrouwen, die aan de rots
achtige kust van Sidney Harbour wo
nen, was een stuk rail de redding
uit de nood. Ongeveer dertig kleine
eigen spoorbaantjes zijn gedurende
de laatste jaren aangelegd. Zo'n baan
is overigens een dure zaak, net zo
duur als een auto, want afhankelijk
van de lengte en de uitvoering kost
de aanleg tussen de vijf- en tiendui
zend gulden. De „exploitatie" daar
entegen is heel goedkoop. Men zou
de hele dag op en neer kunnen rij
den zonder voor een hoger bedrag
dan een kwartje elektriciteit te ver
bruiken.
Uiteraard rijdt niemand de hele dag
op en neer, in ieder geval wanneer de
eerste pret er eenmaal af is. Men
hoeft slechts een wandeling te gaan
maken in Cremorne of Darling Point
om het geruis van de tandwielen van
deze privé-spoortjes achter de tuin
hekken van diep verzonken huizen te
horen.7
Een Italiaans mode-ontwerpster
heeft verklaard, dat de door de Pa
rijse modekoning Christian Dior ge
brachte lijn identiek is aan de hare,
en zich afgevraagd of hierbij van een
zuiver toeval gesproken kan worden.
De ontwerpster. Clara Centinaro
uit Bologna, zei op een persconferen
tie, dat zij beslist de eerste was die
de „spoel-lijn", welke geïnspireerd is
op de mode van de twintiger jaren,
in de mode bracht. Dior kwam later
met eenzelfde lijn en dezelfde naam,
voegde zij eraan toe.
Zij verklaarde niet met zoveel
woorden, dat DioV haar lijn had ge-
copieerd. maar zei dat haars inziens
Italië eveneens een wet dient uit te
vaardigen tegen het copiëren van
mode-ontwerpen, zoals Frankrijk die
heeft.
Clara Centinaro verklaarde voorts,
dat zij grote nadelen ondervindt
van het feit dat Dior dezelfde lijn
ais zij lanceerde.
Zij wees er op, dat zij haar ont
werpen reeds op 25 juli in Florence
had getoond.
„Enkele dagen later, op 1 augustus,
kwam Dior met een identieke lijn in
Parijs uit", zei zij, „en ook deze
werd de „spoel-lijn" genoemd".
Op de foto: mevrouw Centinaro
met een van haar modellen.
De Parijse mode-ontwerper Jean Dessès heeft voor de komende koude
winterdagen dit korte astrakan vest ontworpen. Het lijkt warm, het is
ook warm en wanneer er zo'n bonten muts bij gedragen wordt, is het een
ensemble waarin men beslist geen koude hoeft te lijden. Daarenboven is
dit vest echt wat men noemt een „gemakkelijk" kledingstuk, en het
maakt bovendien een bijzonder jeugdige indruk.
Zittend op een bank aan het water
en in de volle zon, met de nijve
re schepen ploeterend door het
beweeglijk zilver en de kalme uit
gaanders fietsend lang» het jaagpad
aan de overkant, doe ik de zoveelste
moedige poging deze week om het
werkwoord „vakantie houden" onder
de knie te krijgen.
En met de blocnote op miin knie
voel ik mij eens te meer weerloos te
genover het kwelduiveltjc dat mij in
elke koffer en op elke uitvlucht trouw
gezelschap houdt: de ingeboren drift
om bezig te zijn.
Misschien is er ook geen sprake
van ingeboren, en is liet enkel en al
leen de zoveelste neiging die ons ala
vrouw van de wieg af aan is aange
praat. Speciaal als vro»"': ik heb nog
geen man ontmoet die van het onbe
kommerd nietsdoen een onuitroeibaar
schuldgevoel overhield. Hoogstens be
palen zij zich tot een heel doorzichti
ge en gemakkelijke camouflage. Zij
installeren zich in een luie stoel en
roken met een ernst en toewijding
alsof zij terwijl met de diepste con
centratie bezig zijn Spmoza of
Einstein te doorgronden. Of zij instal
leren zich op een krukje aan de wa
terkant. met een volledig arsenaal
van visverschalklngsapparaten om
zich heen. en turen urenlang met
prijzenswaardige attentie naar een
dobber. Het is alles hetzelfde prin
cipe. niets doen is de heerlijkste be
zigheid ter wereld. Of, om met een
bijzonder openhartig lid van dit gilde
te spreken: Het ultgelezenste beroep
dat zich dromen laat is brugwachter
aan een doodlopend water.
Ik betrin hen langzamherhand te be
wonderen. Dat benijdenswaardig
vermogen om zielstevreden en
in de hoogste perfecte niets, maar
dan ook helemaal niets te doen. Dat
geconcentreerd en overgegeven nege
ren van alles wat elke vrouw onrus
tig maakt en van haar stoel drijft:
Wi; crew l\ef vtooif
De paprika die alweer geruime tijd
verkrijgbaar is, is een „vruchtgroen
te" die in ons land nog niet zo heel
erg bekend is.
De onrijpe vrucht is groen, de rij
pe rood. De scherpsmakende soorten
worden gedroogd tot specerij (papri
kapoeder) en van de niet-scherpe kan
men allerlei heerlijke gerechten be
reiden (bijvoorbeeld op verschillen
de wijze gevulde paprika's, paprika-
boter, paprikaragout en paprika
saus), maar ze kan ook als onder
deel van gerechten heel goed dienst
doen (bijvoorbeeld rijst met paprika
Daar het C-vitaminegehalte van
paprika bijzonder hoog is, is het te
wensen dat deze gezonde vrucht ook
in ons land spoedig zal inburgeren.
Gevulde paprika's kunnen als voor
gerecht dienst doen. Ze moeten daar
toe eerst worden schoongemaakt op
de volgende manier: snijd de steel
rondom los, trek de steel met de pit
eruit en verwijder alle zaadjes uit de
paprika.
De paprika's kunnen daarna ge
vuld worden met een mengsel van
varkensgehakt en in bouillon gaarge-
maakte rijst (1 deel rijst op 3 delen
bouillon, waarin wat ui, laurierblad
en kruidnagel worden meegekookt).
De gevulde paprika's worden vervol
gens gaargestoofd in tomatensaus.
Wie van kaas en eieren houdt, kan
deze produkten gebruiken voor het
vullen van de paprika's. De schoon
gemaakte helften worden daartoe in
een vuurvaste schotel gelegd, met
zout en peper bestrooid en met room
boter en iets water een minuut of
tien gesmoord. Daarna worden in ie
dere helft dobbelsteentjes kaas ge
legd, waarop men een ei breekt. Wat
zout er over strooien en de paprika's
in de oven zetten totdat de eieren
gestold zijn.
Een mengseltje van tomaten,
champignons, geraspte kaas en een
weinig ui en fijngehakt spek kan
ook heel goed als vulsel gebruikt
worden. En wilt U uw voorgerecht
een Italiaans smaakje geven, gebruik
slingerende paperassen, kleren, rom
mel, vuile vaten, volle asbakken
hoe zien wij ooit kans dat met i-ede-
lijk succes aan te leren Het zal wel
nooit gelukken de meesten van ons
zijn te ver heen. Niet, dat zij geen
ernstisre pogingen doen ons in hun ge
lukzalige onbekommerdheid op te
voeden. Zodra zij ons maar een koffer
zien afstoffen beginnen zij met roe
rende ernst aan de eerste bladzijde
van hun tl.oorieboekNu moet je
eens luisteren: sleep nu niet je halve
linnenkast mee. Ik heb helemaal
niets nodig, alleen een schoon over
hemd en een tandenborstel en die
steek ik wel in mijn zak.
Als jonggetrouwde werpen we ons
dan in een opgewonden débat. Ala
koneren bruid knikken wij dankbaar
en leggen die tandenborstel alvast
opvallend klaar: laat de rest maar
aan ons over. En dan begint onze ver
snelling op de zoveelste te draaien,
met af en toe een welgemeende in
terruptie theorie: „En als we nu
daarginds zijn, loop je niet de hele
dag te poetsen en af te wassen, des
noods sla je het koken maar eens
over, of we eten gebakken aardap
pelen met sla of zoiets." Wij knikken
alweer met één knie op het deksel
van de koffer, en het moede hoofd
gonzend van allerhande zorgen der
laatste vijf minuten...,
Als we op de plaats van bestem
ming arriveren, met 'n koffer
die toch weer enkel brokken
lood schijnt te behelzen en 'n tas die
puilt van alles en nog wat dat geen
kwaad kan om het mee te nemen, van
pepermunt tot hansaplast en als we
eindelijk, wonder boven wonder, naar
behoren geïnstalleerd zijn om nu eens
lekker uit te rusten: dan begint, be
stookt door het theorieboek des mans
de dagelijkse strijd om te leren niets
te doen, werkelijk niets om alle
fiolen maar te laten zorgen en alle
boeren maar te laten dorsen. Maar
het loopt, bij u en mij en ons allemaal
vast in de misverstanden en de vast
geroeste tradities: En de bedden
dan? Moet ik die zomaar laten lig
gen En de boodschappen, wij moeten
toch wel iets eten? Dat vuile over
hemd zal ik toch maar even uitwas
sen, met dat bloesje en die paar zak
doeken Ja, en hoor eens, jullie we
ten dat zo niet, maar om aardappels
te bakken moet je ze wel eerst schil
len en dan koken, en sla moet schoon
gemaakt, en pap opgewarmd. De va
ten laten staan? Best, maar morgen
van vuile borden eten is óók niet
alles...
Hij heeft gelijk, en zij hebben al
lemaal gelijk. Wij leren het
nooit, wii slepen overal dat dui
veltje mee in onze koffer, dat bedil
zieke naarlingetje met zijn c:uwige
slagzinnen: Een vrouw mag nooit
met lege handen zitten. Ledigheid is
des duivels oorkussen. Iedere dag een
draadje is een hemdsmouw in het
jaar. Ja, ik stap alweer op. Dit is
de laatste alinea, ik heb mijn draadje
tenminste gesponnen en het wordt
tijd om vlees te hebben, want van
middag is de slagerswinkel dicht.
SASKIA.
Advertentie
dan een vulsel, gemaakt uit wat
rijst, tonijn (uit blik), in stukjes ge
sneden olijven, kappertjes en fijnge
hakte knoflook. Bestrooi de papri
ka's met wat paneermeel en maak
ze in de oven gaa*.
