Succes voor communisten op Java
wordt aan Soekarno verweten
Loterijschandaal in
directeur verrijkt
Frankrijk
zichzelf
DE VIJF RIETVINKEN
PAARDENVLIEGSTRAALJAGER
ONDER DE INSECTEN
DIERENINTELUGENT1ETEST
CHIMPANSEES DE GENIEËN
Op haar
bestemming
MAANDAG 12 AUGUSTUS 1957
PROVINCIALE ZEEUW BE COURANT
„NATIONALE RAAD ONGEBOREN KIND"
Verhoudingen tussen politieke
partijen worden gewijzigd
De communistische successen by de
regionale verkiezingen in midden en
oost-Java zullen naar aangenomen
wordt leiden tot ingrypende verande
ringen in de onderlinge verhoudingen
tussen de politieke partyen. De com
munistische partij is tlians de groot
ste in dit gebied. De Nationalistische
Party, (PNI), die na de verkiezingen
in 1953 de steun van de communisten
aanvaardde, heeft thans een anti
communistische campagne ingezet.
De secretaris-generaal van de PNI,
Manoeabo, heeft gisteren verklaard,
dat de nationalisten elke uitnodiging
van de zijde der Islamitische partyen
tot het totstandbrengen van een ge
meenschappelijke samenwerking zul
len aanvaarden. Een hernieuwde sa-
merking tussen de P.N.I. de Islami
tische Masjoemi en Nahdatoel Oela-
ma worden waarschijnlijk geacht.
Het parlementslid Mamardi van de
Masjoemi heeft Soekarno verweten,
dat hij door zijn plannen voor een ge
leide democratie de communistische
successen in Midden en Oost-Java
heeft bevorderd.
Hij waarschuwde ervoor, dat door
de communistische successen op Ja
va de controversen tussen de centrale
regering en de rebellerende buitenge
westen, die uitgesproken anti-com
munistisch zijn, zullen worden ver
scherpt.
De scherpste kritiek op Soekarno
kwam vrijdag echter van de kant van
Isa Anshary, lid van de parlements-
fractie van de Masjoemi, Hij zeide:
Dit Is een afbeelding van een nieuwe
postzegel, welke door de afdeling pos
terijen van de Verenigde Naties op
de komende Dag der Verenigde Na
ties, oktober a.s. in omloop zal
worden gebracht. De zegel is bedoeld
als eerbewijs aan de Veiligheidsraad.
Hij toont het embleem van de V.N.,
dat licht werpt op de aardbol.
„Soekarno is moe, hij heeft rust no
dig".
Verder zeide Isa Anshary, dat de
vorming van het huidige nood-kabi
net, dat de veel bekritiseerde nieuwe
in- en uitvoerregelingen heeft uitge
vaardigd, het lyden van het volk
heeft verhoogd. Soekarno's nationale
raad noemde Anshary een „ongebo
ren kind".
De Indonesische regering heeft be
sloten de voorstellen, welke haar wer
den overgebracht door speciale re
geringsmissie, welke deze week van
besprekingen met militaire en burger
lijke autoriteiten in Noord-Celebes in
Djaarta terugkeerde, tot onderwerp
te maken van een „rondetafel-confe
rentie" tussen de centrale regering en
de verschillende provincies.
ENGELSE ONDERZOEKINGEN TOONDEN AAN:
Luipaard sneller dan
menige auto
In Engeland hebben onderzoekin
gen aangetoond, dat de prestaties
van dieren, zowel wat snelheid als
wat uithoudingsvermogen betreft, die
der mensen volkomen in de schaduw
stellen. Zelfs een sprinter van we
reldklasse bereikt op de sintelbaan
slechts een snelheid van ongeveer
35 km per uur terwijl een luipaard
binnen twee seconden een snelheid
van 72 lun per uur bereikt. Bij Olym
pische Spelen in het dierenrijk zou
de mens het nakijken hebben.
Het varken en het schaap met
hun 18 resp. 24 km per uur zouden
geen concurrentie betekenen. Maar
reeds een slang, de Zwarte Mamba
bijvoorbeeld, zou de beste atleten
met zijn 32 km per uur een harde
dobber geven. Een zware olifant zou
hen ondanks vele tonnen eigen ge
wicht, die hij mee heeft te slepen,
voorbijionen, want hij haalt de 40 km
en zowel de rhinoceros ook geen
kleintje als de giraffe halen deze
snelheid. Nog verrassender is mis
schien, dat de op het oog zo logge
Grizzleybeer een snelheid kan halen
van 48 km per uur als hij het op een
lopen zet.
Van de windhond en de „Whip
pet" een kruising van terrier
en windhond zou men mis
schien snelheden tussen 56 en 64
km verwachten, beslist niet van
zebra en hyena, die echter inder
daad nog sneller zijn. De grootste
snelheid, die een haas kan berei
ken ligt in de buurt van de 72 km
per uur. Bij een wedstrijd tussen
een vos, een kangoeroe, een hert
en een renpaard van klasse zou
niet zomaar tevoren de winnaar
zijn aan te wijzen, daar van alle
vier de snelheid ongeveer gelijk
is: tussen de 70 en 75 km per uur.
Zoals het de koning der dieren
betaamt, de leeuw, hij is een der
snelsten op de korte afstand:
evenals de gazelle haalt hy de
80 km per uur.
Zou men bij Olympische Spelen
ook medailles uitreiken, dan ging 't
brons ongetwyfeld naar de Vorkan-
tilope, het zilver naar de Indische
„Blackbuck"-antilope (resp. 96 en
105 km per uur) en het goud naar
de Indische luipaard of Cheetah, die
gecontroleerd met de stopwatch
de 112,6 km per uur haalde. Zyn re
cord lag echter tegen de 130 km, ter-
wyl in autotaai zvn acceleratie
vermogen verbluffend is: hij heeft
slechts twee seconden nodig om de
72 km per uur te bereiken.
Bij het zwemmen zou ook al blij
ken, dat de mens eigenlijk niet veel
waard is. Terwijl een góede zwem
mer niet boven de 6,4 km per uur
uitkomt, glijdt de forel met acht ki
lometer door het water en de zalm
haalt het dubbele. De werkelijk
snelle waterbewoners zijn echter de
dolfijnen, die snelheden maken van
40 km per uur.
Bij het vèrspringen heeft een mens
voor een sprong van zes meter een
flinke aanloop nodig. De vos daar
entegen springt uit stilstand vijf en
een halve meter op zijn gemak. De
slechts 12,5 centimeter grote woes-
tijnrat springt tussen de vier en de
vijf meter hetgeen dit voor de
eerzuchtigen komt op een sprong
van 65 meter van een mens. Allang
geen slootje meer!
Trots is de mens erop, dat hij
de geluidsmuur heeft doorbroken.
NIEUWS
ii een i\0TED0P
De Amerikaanse luchtmacht over
weegt ln haar auto's veiligheids gordel»
aan te brengen, omdat z# in auto-onge
lukken bijna evenveel personeel ver
liest als door vliegtuigongevallen. Vorig
Jaar kwamen ruim zevenhonderd leden
van de luchtmacht tengevolge van vlieg
tuigongelukken om het leven, terwijl er
Een Amerikaanse ingenieur van Rus
sische afkomst, Eugene Gluhareff, heeft
een draagbare helikopter geconstrueerd,
die 35 kg. weegt en propaan als brand
stof gebruikt. Gluhareff werkt nog aan
een toestel, dat slechts 25 kg. zal we
gen. Dit zal een persoon met een snelheid
van tachtig km per uur kunnen ver
voeren.
In New York ls een levensverze
keringmaatschappij voor honden op
gericht. Eigenaars van rashonden
kunnen tegen een jaarlijkse premie
hun dieren verzekeren. De uitkering
ingeval van overlijden van de hond
bedraagt 5.000 dollar.
Een Indiaanse vrouw in Pine Rid
ge in de Amerikaanse staat Zuld-
Dakota heeft «HP#*» voor de zeven
de maal het leven geschonken aan
een tweeling. Zij heeft thans achttien
kinderen.
Op Groenland zijn de eerste slachtof
fers van het internationale geofysische
jaar gevallen. Het zijn de Brit Michael
Holland en de Deen Carsten Vllsboe, die
op een onderzoekingstocht in het westen
van Groenland door een storm overvallen
en om het leven gekomen zijn.
Van de gewone paardenvlieg
echter weet men, dat hij met een
snelheid van 1.316 km per uur
door de lucht suist, terwijl de
bontgekeleurde libelle „slechts"
de 56 kilometer haalt. Talrijke
vogels bereiken snelheden, waar-
on een sportvlieger trots zou zijn.
Zo vliegt de albatros 160, de
goudadelaar 193 en de gier
evenals de wilde eend 350 ki
lometer per uur, terwijl men in
een vliegtuig de snelheid van een
zwaluw heeft gecontroleerd: 352
km per uur. Maar ook de toch be
slist niet elegante pelikaan haalt
nog altiid de 40 km per uur en de
zwaan en de kraai halen het dub
bele. Het grootste uithoudings
vermogen heeft de duif, die vier
uur lang een snelheid van onge
veer 90 km ->er uur kan volhou
den.
De mens kan dus, als hy zo de
prestaties van de andere levende we
zens op de aarde de revue laat pas
seren, biy zyn, dat er ook nog een
schildpad is. Want die legt in tien
uur1,6 kilometer af!
Sinds de veertiger ja
ren, toen de Amerika
nen in het beroemde
mensapen-proefstation
„Orange-Park" met ïn-
telligentieproeven be-
fonnen, weten wij. dat
e chimpansee het ge
nie onder de dieren is.
Met een flinke voor
sprong voert hij voor
alle andere viervoeters
de intelligentierang
lijst aan.
Maar tot dusver was 't
niet duidelijk, wie na de
chimpansee de eerste
filaatsen zouden mogen
nnemen. Britse geleer
den hebben thans na
jarenlange onderzoekin
gen en duizenden proe
ven hierin een betrek
kelijke klaarheid we
ten te scheppen. Naar
zij vaststellen komt de
tweede plaats aan de
Zuid-Amerikaanse ca-
pucyneraap (zie foto)
toe die van alle dieren
de hoogst ontwikkelde
gave van geluid-voort-
brenging heeft. Na de
capucijneraap komt de
gorilla en op de vierde
plaats enkele apensoor
ten gezamenlijk bavia
nen, orang oetans en
gibbons). Nummer vijf
van de intelligentielijst
is de hond, gevolgd door
de kat als nummer zes.
De zevende is wegens
zijn gave om te leren
(de JAdische werkoli-
fanten leren zelfs 32
werkcommando's uit
elkaar houden) de oli
fant; als achtste fun
geert de wasbeer. Tot
onze verrassing vinden
we op de negende plaats
het varken, dat voor in
telligenter dan 't paard
(nummer tien) gehou
den wordt, en dus ook
de vos (nummer elf)
overtreft, van wie de
Engelse schrijven, dat
deze niet aan zijn slim
me reputatie beant
woordt.
Si. Om kwart voor twaalf telefoneerde meneer Riet
vink met het politiebureau. En hij trof het, want
agent Teupelink had dienst. „Zeg Teupelink", zei me
neer Rietvink, ,we maken ons erg ongerust over
Huub. Hij had ons beloofd om tien uur thuis te zullen
zijn, en nu is het al bijna middernacht, en hij is er
nog niet". De agent kuchte eerst eens voor hij ant
woordde. „Dan hebt U een ongehoorzaam zoontje, me
neer", zei hij toen, ,,ik zou 'm maar eens flink de les
lezen als-le straks thuiskomt". „Ja maar" zei meneer
Rietvink, enigeszlns uit het veld geslagen, „kunt U
geen onderzoek laten instellen de kwestie is datte
„Meneer Rietvink", zei de agent op een toon die geen
tegenspraak dulde. „als dat zoontje van U er om één
uur nog niet is, belt U dan nog maar eens". Vader
Rietvink kreeg niet eens de gelegenheid nog iets in
het midden te brengen. Treupeling had de verbinding
al verbroken. Mevrouw Rietvink zag haar man vra
gend aan. „Envroeg zij vol spanning.
Franse regering kwam voor
9 miljoen „op de koffie"
(Van een speciale correspondent)
Het is de Franse overheid niet gelukt een loteryscbandaal, waarby de
regering voor 9 miljoen gulden op de koffie is gekomen, onder de roos te
houden. De Franse regering was zo geraffineerd opgelicht, dat de betrokken
autoriteiten van vervolging van de schuldige aanvankelijk afzagen, opdat
de zaak geen ruchtbaarheid zou krygen. Maar de Franse pers kreeg de lucht
van het schandaal, en sedertdien is tegen „Monsieur M." een vervolging
ingesteld.
Wie is monsieur M. Iiy is een handig zakenman, die kort na de Tweede
Wereldoorlog de Franse regering voorstelde de exploitatie van de wekeiykse
nationale lotery over te nemen. De regering ging op het voorstel in, en mon
sieur M. toog aan het werk. Niet voor niets, want de 54 trekkingen per jaar
brachten hem een bruto commissieloon op van 540 duizend gulden per jaar.
Daar moest nog wel iets af aan kosten, maar er bleef voor de zakenman
altijd nog genoeg over om hem tot een zeer luxuens leven in staat te stellen.
Hy placht by alle paardenrennen in Europa aanwezig te zijn; als hij roulette
speelde, was zijn inzet nooit minder dan tienduizend gulden.
Dodelijk verschrikt zochten de amb
tenaren van het ministerie van finan
ciën naar een uitweg. Er zat niet an
ders op dan de zakenverhouding met
monsieur M. te bestendigen teneinde
hem in staat te stellen het deficit ge-
Een dergelijke hoge levensstand
aard werd monsieur M. zelfs te erg.
Kortgeleden bleek by 'n controlen dat
de Franse regering een vordering had
van 9 miljoen, en meneer M. had vrij
wel geen cent meer in kas....
lei del ijk aan ln te lopen, Op deze ma
nier werd in het begin van dit jaar
deze schokkende aangelegenheid ge
ruisloos geregeld. Monsieur M. bleef
op vry'e voeten. Dezer dagen is hij als
nog gearresteerd, omdat het schan
daal openlijk was geworden. Nu ook
het aanzien van de nationale loterij
in het geding was gebracht, wilde de
Franse regering zien niet langer com
promitteren.
Temeer daar de loterij de Franse
regering het geld verschaft voor de
uitvoering van tal van grote werken.
Dank U wel....
Talloos zijn de voorbeelden van
Franse onderdanen, die proberen de
directie van de nationale loterij om te
kopen. Het is voorgekomen, dat een
rentenier de directie schriftelijk ver
zocht hem discreet mee te delen, welk
nummer bij de komende trekking met
de grote prijs zou gaan strijken. De
directie wees het verzoek uiteraard af.
Wie beschrijft echter de verbazing
van de directie toen na de bewuste
trekking er een bedankbrief van de
rentenier binnenkwam.
Hy schreef: „Vanzelfsprekend
heb ik er lang over gedaan alvo
rens ik er achter kwam waar in
uw brief de tip voor de hoofdprijs
verborgen zat. Ik hen er achter ge
komen, en nu het grote bedrag
mijn deel is geworden, wil ik
myn erkentelijkheid betuigen".
Wat was er gebeurd? De rentenier
had de grote prijs gewonnen op een
lot met een nummer, dat de loterij-
directie in haar schrijven had ge
noemd, namelijk het nummer, van
het wetsartikel, op grond waarvan
het de loterijdireetie ten strengste
verboden wordt enigerlei inlichting
over de trekking te verstrekken.^.
Feuilleton
Ann haalde diep adem. „Ut kan me
niet begrijpen, dat jullie het hier niet
prettig vinden," hield ze vol.
Joe stond op en sloeg zijn boek met
een klap dicht. „Ik stel voor, dat we
gaan slapen, 't Is een drukke dag ge
weest. Je moet niet vergeten Ann, dat
je zusters met allebei haar benen in de
werkelijkheid staan, terwijl jij in een
droomwereld leeft."
„Dat doe ik niet," zei Ann, even
eens opstaande en zorgvuldig haar
naaiwerk opvouwend. Ze hoopte, dat
niemand haar verdrietige stemming
zou opmerken, maar vergiste zien
daarin.
„Hij heeft gelijk, Ann, je doet het
wèl!" riep Suzy en Joan knikte in
stemmend.
Toen ze even later in de keuken hun
kruiken vulden vroeg Ann Joan wat
ze bedoeld had.'
,>Ik geloof niet dat ik in een dro
menland bleef."
..Kindlief," zei Joan, haar vriende
lijk toelachend, „het is heus niet zo'n
slecht land om in te leven."
»>Ja, maar," hernam Ann blozend,
door
Clare Brelon Suiitli
„Joe stelde het voor alsof ik.
„Alsof jij...
„Wel," antwoordde Ann ietwat uit
dagend, „alsof ik feitelijk niet echt
leefde."
Joan liet voorzichtig de stoom uit
de kruik ontsnappen. „Nu, dat doe je
toch ook niet?"
„Watblief kreet Ann verontwaar
digd. „Ik geloof van wel en begrijp
niet, hoe jij kunt beweren..."
„Hoor eens, Ann," zei Joan, gearmd
met haar naar boven gaande. „Suzy
weet wat ze wil. Ze heeft het leven,
dat haar bevalt. Ik ben van plan, dok
ter te worden en Sandy te trouwen
en mijn gehele streven is daarop ge
richt. Jij daarentegen, droomt nog van
de dag, waarop de ridder zonder vrees
of blaam tot voor je deur komt rijden
en je jonkvrouwelijke hart veroveren."
Er klonk iets bitters in Joans stem,
dat Ann nogal van streek bracht.
„Je maakt, dat ik me be'achelijk ga
voelen," zei ze, haar zuster peizend
aanziende.
Er kwam een andere trek op Joans
gezicht. „Zo bedoel ik 't niet; ik ge
loof integendeel, dat het nogal prettig
moet zijn, te voelen als jij, Ann. Te ge
loven in de overwinning van recht op
onrecht, in een gelukkige afloop en in
het goed in de mensen."
,Ik geloof, dat de meeste mensen
góed zijn."
„Hm," hernam Joan met ondeu
gend flikkerende ogen „ik hoop, dat je
nog lang in die gelukkige veronder
stelling zult volharden, Ann. Wij be
doelen eenvoudig, dat je romantisch
bent aangelegd."
„Ik denk, dat jij het bent," verze
kerde Ann snel.
Joan, eensklaps ernstig, schudde
het hoofd. „O, neen, dat ben ik niet. Ik
ben realiste. Ik weet, dat Sandy en ik
een huwelijk kunnen doen slagen en ik
zal ons de kans om het te beproeven
niet laten ontnemen. Dat is niet be
paald romantisch, zou ik zeggen."
„Volgens my wel," hield Ann kop
pig vol.
De morgen daarna zag een alge
mene uittocht en het huis leek Ann
merkwaardig verlaten toe. Ze
schaamde zich wat over haar stem
ming, want ze moest dankbaar zijn
voor de beterschap van haar vader.
Toch scheen het leven louter werk,
zonder enige afleiding. Intussen knap
te dokter Derwent bij de dag op en
schold hij zelfs Joe, die hij een harte
loze dwingeland noemde, af en toe
driftig uit.
Toen Ann, laat op een middag thee
zat te drinken, kwam Ned druipnat
thuis. Hij had op school de repetitie
van een door de kinderen op te voeren
toneelstukje bijgewoond. „Waar is
Nat?" waren zijn eerste woorden.
;,In de zitkamer, bij Phyl," ant
woordde Ann.
Maar het hondje was niet in de zit
kamer. Evenmin in de hal, de wacht
kamer of waar Ned ook zocht.
Hij kwam het heel benauwd Ann
vertellen. Plotseling herinnerde ze
zich vol schrik, dat, terwijl ze boven
was, de knecht van de groenteboer
het bestelde op de keukentafel had
neergelegd. Misschien had hij even de
deur opengelaten en helemaal niet op
het kleine witte hondje gelet.
Ze gaf Ned wat thee en ging het
toen Joe vertellen.
„Het dier zal wel op de binnenplaats
zijn," zei deze geruststellend; „je weet
dat hij dol is op vuilnisbakken." Ex-
werd aan de voordeur gebeld, 't Bleek
dat iemand zich in het adres had
vergist, maar toen Ann terugkwam,
was Ned verdwenen, evenals zijn re
genjas, zyn hoge laarzen en kleine
zuidwester.
Buiten was het koud en nat, „Ned!"
riep ze tevergeefs. Toen liep ze naar
de achterdeur. Ook daar niets dan het
trieste geluid van regen en nog eens
regen.
Eensklaps hoorde ze Joe binnenko
men en snelde op hem toe. Hij schudde
zich als een natte poedel.
„Heb je het dier gevonden?"
„Geen spoor."
„O, Joe en nu Is Ned er vandoor,"
Waarom heb je hem in vredes
naam laten gaan?"
„Dat heb ik niet, hg is me ont
snapt."
„Je had op hem moeten letten," zei
Joe heel onredelijk. „Nu, dan ga ik
maar weer."
Meteen sloeg hg de deur boos
achter zich dicht.
Ann stond het schreien, nader dan
het lachen. Ze ging op zoek naar me
vrouw Macy.
„Ja, ik kan je vader gerust alleen
laten en beneden op de kinderen let
ten," zei deze,
Ann dacht aan de rivier. Als de jon
gen daar in die stemming langs liep,
over het zeker glibberige jaagpad! Ze
moest er zich niet in verdiepen
„O, als hem iets overkomt!"
„Dat zal niet." verzekerde mevrouw
Macy. „Hij is bang in donker, en zal
dus wel op de grote weg blijven."
„Had ik maar beter opgelet..."
„Onzin, Ann," hernam mevrouw
Macy. haar voor het eerst een
kus gevend. Je doet alles wat naar
de mens gesproken mogelijk is."
Ann stond weldra buiten, zich af
vragend. in welke richting ze moest
zoeken. Ze hoopte maar, dat ze Joe
niet tegen het lg'f zou lopen, want hij
zou haar zeker een standje maken.
Toen herinnerde ze zich het kleine,
dichtbij gelegen plantsoen. Alle kinde
ren gingen er graag heen en zowel
Ned'als de hond kenden de weg.
De hekken van het plantsoen waren
f esloten en ondanks al haar kyken,
luiten en roepen gaf alleen de stilte
antwoord. Ze ging bedrukt naar huis
en probeerde maar niet te denken aan
wat ze doen zou als er wat met de
kleine jongen was gebeurd. Wat zou
haar vader wel zeggen?
Joe was in de hal. wanhopig maar
buitengewoon vriendelijk. „Je bént een
ezel," zei hij goedig bestraffend.
„We moeten de politie maar opbel
len. Joe".
Juist op dit ogenblik ging de tele
foon. Ann nam het toestel van de
haak en hoorde een lage, heel pretti
ge vrouwenstem vragen: „Spreek ik
met het huis van dokter Derwent?
Mist U soms een kleine jongen en een
erg nat jong hondje?"
„O, ja!" Ann begon van louter
vreugde te schreien, zodat Joe de te
lefoon overnam. Terwijl ze haar tra
nenvloed probeerde te stelpen lusster-
de ze naar de aanwijzingen die hij
gaf. Toen hij het toestel weer op de
haak had gelegd, nam hij Ann bij de
armen en danste met haar de hal
door.
„Schrei maar niet, lieve dame!"
Hij hielp haar uit haar regenjas en
lachte toen ze haar natte haren uit
schudde.
„Wat zie je er uit! Precies een half
verdronken kat", plaagde hij goed
moedig. Toen antwoordde hij op haar
vragen: „Ze is dokter en kwam pre
cies op tjjd een huis uit om Ned en
het hondje te zien. Ned droeg het
diertje en schreide erg, want hij was
verdwaald. Toen ze hem vroeg waar
hij woonde, kon hij het haar niet ver
tellen".
„Hij weet het natuurlijk toc-h wél",
zei Ann verwonderd.
(Wordt vervolgd).
