De Westduitse huisvrouw merkt
weinig van „Wirtschaftswunder"
Twaalf ambachten en dertien... boeken
Dzcutvenfwgina
~Dan ozouw
tot ozoutv
VRIJDAG 26 JULI 1957
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
Amerikaanse producenten van tafelge-
rei van roestvrij staal zijn een krachtige
actie begonnen bij de Amerikaanse ta
riefcommissie, daar zij bescherming wen
sen tegen buitenlandse Invoer.
Tijdens de deze week begonnen open
bare besprekingen van de tariefcommis
sie, hebben vertegenwoordigers van
Amerikaanse producenten van dit tafel
gerei herhaaldelijk Japanse concurren
tie als ernstige bedreiging voor de Ame
rikaanse produktle en verkopen ge
noemd.
In 1956 vertegenwoordigde de Europese
invoer ongeveer 20 procent van de Ame
rikaanse markt. De Europese produkten,
die meest uit Denemarken. West-Dultt-
land en Nederland komen, zijn volgens
de vertegenwoordigers echter van zeer
goede kwaliteit. In sommige gevallen ge
ven de Amerikaanse verbruikers er daar
om de voorkeur aan. Omdat het discri
minerend zou zijn een lnvoer-contlngent
voor Japan alleen in te stellen, over
weegt men. voor de gehele Invoer een
contingent op te leggen.
Italiaanse mode
kortere rokken
Pe Italiaanse mode-ontwerpers heb
ben deze week hun najaars- en win-
termodelien getoond en tijdens hun
modeshows viel allereerst op, dat de
rokken korter worden. Zowel de dag
als avondkleding wordt gekenmerkt
door een kortere roklijn; de jasjes lij
ken veel op bolero's. Veel van de Ita
liaanse najaars- en wlntercouture
heeft een zeer slankmakend effect;
wat de kleuren betreft zijn er vele
variaties in bruin.
De beroemde couturier Roberto Ca-
puccl lanceert twee nieuwe wlntcr-
8ilhouetten: de tunica, met een cein
tuur of een gordel, en de vloeiende
gedrapeerde lïjn.Ook andere Italiaan
se ontwerpers komen met de tunica-
lijn.
In de boutiques van Rome kan men
de Italiaanse accessoires voor dit na
jaar zien: met edelstenen versierde
schoentjes met dunne hakjes, pumps
(voor overdag) met omgekrulde pun
ten, handtasjes die geïnspireerd lij
ken op de „diplomatentas", ceramiek-
kralen met de glans van echte parels,
handbeschilderde parasols met witle
deren handvaten. Sommige schoen
tjes hebben een nieuw soort hakken,
bekleed met beschilderd satijn, koper,
of glanzende ceramiek.
HET DERDE EUROPESE KASBOEKJE
Ook in haar huishoudboekje stegen
de laatste jaren de meeste posten
ligt, wanneer het loonzakje niet dik
ker wordt en vele miljoenen vrou
wen In West Duitsland moeten zelf
werken om het weekinkomen van de
man aan te vullen in belastingver-
|llllllll[[IIIHIIIIIIlllllll»l!lllllllllllllllllll[llllll!llll!llllllllll«l»llllllBl
f§ Ook de Westduitse vrouw heeft M
een huishoudboekje, dat lnte-
M ressant genoeg Is om eens een M
oogje aan te wagen. Onze cor-
s respondent in Bonn dc-ed dit
H voor U in navolging van rlln
collega's in Londen en Parys,
H van wier visie op respectieve-
H lijk het Engelse en het Franse
huishoudboekje U reeds eerder
H heeft kunnen kennisnemen.
IlllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllltlllllI
laging en dat Is een bij minister van
financiën Schaffer bijzonder onpopu
lair onderwerp. En zo zal het in
West-Duitsland waarschijnlijk steeds
duurder worden.
BONN, juli. Van het hooggeroemde Westduitse „Wirtschaftswun
der" heeft de bondsrepublikeinse huisvrouw waarschijnlijk wel het
minste profijt gehad. Mede dank zij datzelfde „Wirtschaftswunder" is
West-Duitsland een duur land geworden. Dat merkt de buitenlandse
bezoeker niet direct. Hij of zij vergelijkt de betrekkelijk lage hotel- en
pensionprijzen (die gedeeltelijk fictief zijn, omdat de ontbijtprijs niet
is inbegrepen) met die in zijn eigen land. Hij of zy heeft al gauw in
de gaten, dat men in West-Duitsland misschiet, niet zo goed, maar
dan toch ook veel goedkoper in een restaurant kan eten dan in Ne
derland. Ook het in vrijwel geheel West-Duitsland geldende vaste
tarief van 10 voor de bediening (en verder geen fooien) steekt
gunstig af bij de usance in Nederland. Wie de duurte in West-Duits
land echter wel merken, zijn degenen die er werken en wonen: de rond
50 miljoen Westduitsers zelf.
Ook In de Westduitse Bondsrepu
bliek draait sinds jaar en dag de
loon-prijsspiraal opgewekt omhoog.
Of nu de stijgende prijzen de lonen
hebben aangetrokken, of omgekeerd,
is in de Bondsrepubliek al evenmin
definitief uitgemaakt als elders ter
wereld. In het algemeen kan wel
worden vastgesteld, dat de lonen
meer (en sneller) omhoog zijn ge
gaan dan "(Ie prijzen. Dit blijkt o.a.
uit de gestegen koopkracht der West
duitse bevolking, die zich ook on
danks de hoge prijzen, het nodige kan
permitteren.
Dit is te merkwaardiger, aange
zien in de loop der laatste zeven
iaren toch maar weinig dingen goed
koper zijn geworden. Een nerenkos-
tuum van middelmatige kwaliteit
(confectie) kost thans rond 148
mark tegen 135 mark in 1950. Een
regenjas kostte zeven jaar geleden
daarentegen 76 mark en vandaag de
dag 68. Huren van kleine 2- tot 2%-
kamer woningen echter stegen in die
zelfde tijd van 86 tot 94 mark. Brqod
steeg maar liefst van 47 tot 110
pfenning per kilogram, dan zijn er
nog de schoenen, die van 26 tot 28
markt zijn gestegen, of het kilogram
cotelet, waarvoor de huisvrouw nu
5.60 en in 1950 nog maar 4 mark
moest neertellen.
De Westduitse huisvrouw moet
van maand tot maand ingewikkelder
rekensommetjes maken. De laatste
maand, waarover cijfers bekend zijn,
is april en ook in die maand ging het
prijsniveau weer wat omhoog, name
lijk met 0,9 procent. Voedingsmidde
len, dranken en rookartikelen stegen
met 0,5 procent, huisraad met 4,2,
kleding met 3,3 en verwarming en
verlichting met 2,9 procent. Om de
merkwaardigste tegenstelling in
steeds stijgende prijzen en het feit,
dat er in West-Duitsland alsmaar
meer wordt gekocht nogmaals te il
lustreren, is het voldoende op te mer
ken, dat de omzet in de detailhandel
in april 12 procent steeg in vergelij
king met maart en 27 procent verge
leken met april van het vorige jaar.
Er wordt in West-Duitsland een
massa brood gegeten. Vandaar de ge
weldige deining, die enkele maanden
geleden ontston\, toen de bakkers de
prijs van de befaamde „Brötchen"
van 6 op 8 pfenning wilden brengen.
Zo steeg van de ene dag op de an
dere de broodprijs van 76 tot 110
pfenning per kilogram. Een derge
lijke verhoging van de broodprijs
treft de portemonnaie van de huis
vrouw.
Dat boter 3,60 mark per pond
kost, is één van de oorzaken van
de omstandigheid, dat er in West-
Duitsland zoveel margarine wordt
ée
gebruikt. Varkensvlees, haast een
nationaal gerecht in de Bondsre
publiek, steeg in verloop van een'
jaar van 5,40 tot 6 mark per kilo
gram. En koffieWie in
West-Duitsland zijn kopje „Boh-
nenkaffee"' wil drinken, moet 24
mark per kilo neertellen. Het is
daardoor veel voordeliger om uit
Nederland een groot blik poeder
koffie mee te nemen, dat 9.60,
dus ongeveer 10,50 mark kost en
daarop aan de grens dan 5 Mark
invoerrechten te betalen. Het blik
komt dan op 15.50 mark. Bij de
„Feinkost"-handelaar de deli-
catessenman kost datzelfde
blik 23,50 Mark.
Melk kost 44 pfennig per literfles
en zo kan men wel doorgaan. Het
eind van het lied is. dat de duurte
van het gewone leven in de Bondsre
publiek als een onomstotelijk feit
komt vast te staan. Daarbij variëren
uiteraard de prijzen in verschillende
steden en landstreken. Bonn is een
uitermate slecht voorbeeld van het
bondsrepublikelhse prijsniveau, om
dat vrijwel alles er duurder is dan
in het 20 km noordelijker gelegen
Keulen. Dit wordt verklaard door het
grote aantal buitenlanders in de
voorlopige bondshoofdstad. Het
maakt deze bevoorrechte buitenlan
ders niet zoveel uit, of het kropje sla
een paar pfennig duurder is gewor
den. Minister van economische zaken,
Erhard, die niet aflaat aan te raden
de prijzen stabiel te houden en de
huisvrouwen adviseert niet zonder
meer de gevraagde prijzen te betalen,
vecht tegen de bierkaai. Zijn plan
om alle invoerrechten over de nele
linie met 30 procent te verlagen en
daardoor de invoeren uit het buiten
land te stimuleren, is door de rege
ring nTet aanvaard, omdat zijn colle
ga van financiën. Schaffer, de (hoge)
inkomsten uit diezelfde invoerrechten
niet kon missen. Van minister Er-
hard's plan om elke bondsrepublikein
se burger eenmaal per maancl voor
een waarde van 100 mark aan levens
middelen vrij uit het buitenland te
laten invoeren teneinde aldus druk
uit te oefenen op het binnenlandse
prijsniveau in de winkels komt daar
door ook niets meer terecht.
„Te mooi om waar te zijn", heeft
menige Westduitse huisvrouw onge
twijfeld verzucht, terwijl zij naar
haar „Feinkost,Handier" of zelfbedie
ningswinkel ging. Haar enige redding
De tekenaar van deze modeprent
heeft een luxueus decor gekozen
voor de door hem uitgebeelde
modellen: een schip waarmee men
een vakantie-kruistocht kan gaan
maken naar streken waar de zon niet
ieder ogenblik verstek laat gaan.
Een kruistocht over blauwe zeeën,
met af en toe een landing in exotische
havens met opwindend-vreemde na
men
Zo'n vakantie is helaas voor slechts
weinigen weggelegd; voor de mees
ten van ons zijn Loosdrecht en de
Friese meren eerder bereikbaar dan
de lokkende subtropische verten. Het
geen overigens niet, wegneemt, dat
de afgebeelde kleding ook heel goed
bruikbaar is voor een verblijf in de
vakantiecentra van het eigen land.
Links zien we een origineel wam
buis uit grove katoen met frot-
té-effect, met blauwe, groene,
gele en zwarte ruiten. Er zitten gro
te gele knopen aan; de kimonomou
wen hebben brede omslagen.
Een nouveauté is het bontgebloem-
de jasje, dat over een witte japon met
een groene ceintuur wordt gedragen.
Van dezelfde tint groen is ook de bij
het japonnetje behorende capuchon,
die het hoofd nauw omsluit en hei
kapsel grondig beschermt tegen plot
selinge windvlagen.
Rechts tenslotte een heel exclusief
sport-ensemble, en die exclusiviteit
schuilt dan voornamelijk in het ge
bruikte materiaal. Shorts en jasje
zijn namelijk gemaakt uit dun wit
leder: sterk, apart en gemakkelijk
schoon te houden. Bij dit witte sport-
kostuum wordt een blouse van to
maatrode shantung gedragen.
bachten en dertien ongelukken, maar
twaalf ambachten en dertien boeken.
In totaal heeft zij er drie en twin
tig op haar naam staan, verscheide
ne meisjesboeken voor de leeftijd van
ongeveer veertien tot zestien jaar en
ook een aantal bestemd voor de
kleintjes, die pas kunnen lezen.
Zij begon links en rechts wat arti
kelen aan kranten te verkopen; ze
schreef een boek en vond er een uit
gever voor. Dat bleef niet zonder
succes. Daardoor raakte zij ook een
volgend boek kwijt en een derde.
Thans vraagt de uitgever zelf om
meer, om steeds meer. Francis An
drée wordt graag door de jonge meis
jes gelezen; niet alleen in Nederland,
maar ook in België.
In haar eerste boeken bracht zij een
stelletje vriendinnen bij elkaar, die
nu ieder een eigen kant uitgaan. Zij
maken kennis met het volle en harde
leven. Zij moeten hun brood gaan
verdienen en komen in verschillende
baantjes terecht. Als Francis Andrée
daarover schrijft, wil ze het met ken
nis van zaken doen. Zij heeft niet
genoeg aan een wetenschap van
„horen zeggen", doch gaat zelf aan
de slag.
Nu staat zij als bloemenkoop-
vrouw in een van de drukke Haag
se straten. De organisatie van
marktkooplieden en straatven
ters heeft haar wegwijs gemaakt
bij het verkrijgen van de nodige
vergunningen. Die organisatie ap
precieert dit initiatief wel, omdat
nu misschien aan het publiek dui
delijk zal worden, dat als men ro
zen verkoopt, dit allesbehalve be
tekent dat men ook op rozen
loopt. Er zit misschien een tikje
propaganda voor hen in, hopen zij.
Propaganda wil Francis B. Andrée
niet. Althans niet voor zichzelf. „Ik
sta hier geen reclame te maken",
verzekert ze. Ze werkt. Ze werkt met
ijver en met animo. Een van de ban
den van de bakfiets, waarop haar
stalletje is gemonteerd is lek. Haar
bloemenvaasjes staan te wankel,
vindt ze. Dat zijn de zorgen en zorg-
jes, die Francis op het ogenblik aan
het hoofd heeft. Zij vormen de ingre
diënten van een nieuw smakelijk pot
je, waarvan zij, als haar boek klaar
is, weer vele jonge meisjes zal laten
smullen.
Nationaal kampioenschap
machineschrijven
Sedert 1951 wordt jaarlijks ter ge
legenheid van de Damesbeurs van dé
Dameskroniek een wedstrijd om het
nationaal kampioenschap machine-
schrijven gehouden. Dit jaar vindt
deze wedstrijd voor de zevende maal
plaats, op 28 september in de rotonde
van de Houtrusthallen te Den Haag.
Dat accuratesse bij deze wedstrijden
even belangrijk is als snelheid, blijkt
wel uit de omstandigheid dat men
reeds kansloos is, wanneer het aantal
foutieve aanslagen een half procent
van het totale aantal aanslagen over
schrijdt. In dit opzicht is de Neder,
landse jury strenger dan in Italië en
Frankrijk, waar dit percentage één
procent bedraagt. Wat de snelheden
betreft: om een kans te hebben, dient
men boven de 250 aanslagen per mi
nuut te komen. De deelnemers mogen
zowel elektrische al niet- elektrische
machines gebruiken,
Wanneer, zoals een paar weker
geleden, zo'n schaarse hitte
golf ons land passeert, moet
men er onwillekeurig weer aan den
ken hoezeer onze generatie de tijd
méé heeft. Herinnert de middelbare
leeftijd in zonnejurken cn open over
hemden zich nog de afgrijselijke he
te dagen uit hun prille jeugd? Onze
moeders stuurden ons met zware
vlechten kriebelend In onze nek, in
stijfgestcvcn jurken met lange mou
wen cn ettelijke dito lagen daaron
der, met lange kriebel kousen in
knooplaarzen en natuurlijk met een
harde stijve strohoed aan een elas
tiek naar school. Liefst nog met een
cape of een matrozenjekker over de
arm, vanwege dat eeuwig waakzaam
voorgevoel: dat het weer wel eens
kon omslaan.
En dan waren wij nog luchtig uit
gedoste nimfen vergeleken bij de ar
me Jongens, die radeloos tegen het
smeltpunt rondliepen in, een katoe
nen hesje, gesloten met dat martel
werktuig der beschaving een stijf wit
liggend boord met een enorme strik.
De gehate pet met glimmende klep,
waarbij sommige moeders (In een
onuitroeibaar bijgeloof aan zonne
steken) bleven zweren, konden zij
desnoods buiten gezicht van de huis
deur onder hun blouse of in hun
broekzak stoppen.
Maar dan liepen ze nog altijd in
die afgrijselijke broek zelf, plank-
hard en gloeiend heet tot over de
knie, gecompleteerd met alwéér rib
beltjeskousen en rijgschoenen. En
ttiarvne uaai'derxwq
dan moest je een moeder getroffen
hebben met een marine-complex, die
het bestond je de straat op te sturen
van hals tot teen in het matrozen-
cheviot verpakt, met een lakense
muts met linten op je broeiend heet
hoofd.
PréAt me niet van die goeie ouwe
tijd, toen de eerste padvinders
kousen en de blote pagehoof-
den een geloei wan afgrijzen deden
opgaan vanwege de onvermijdelijke
reumatiek waaraan de volgende ge
neratie zou te gronde gaan. De kin
deren van vandaag weten niet hoe
goed zij het hebben!
Want hoe lang is het nog geleden
dat zuigelingen in de grootste hitte
alleen in een volledig paradekostuum
van kanten en linten, van mutsjes en
manteltjes en sokjes en schoentjes
en wollen vachten werden „gelucht"
En die kleine stumperds waren dan
weer geluksvogels vergeleken bij de
ongelukkige schapen die in vroeger
eeuwen als een stijfgesnoerde bundel
wollen lappen achter saaie gordijnen
in een houten schommelwieg lagen
te braden.
De goeie ouwe tijd laat aardig wat
veren in die warmte maar de bes
te nieuwe al evenzeer. Want als U,
uit leergierigheid en ter verkoeling
óók ijverig al die wijze wenken voor
het pijnloos doorstaan van de hitte
ter harte hebt genomen dan zal
het U opgevallen zijn, dat ook weer
veel moderns in zo'n tropentempera-
tuur het lelijk aflegt tegen allerhan
de antieks.
Zo zijn de goede trouwe katoen en
de pure wol verre te prefereren bo
ven het verraderlijke nylon, dat bij
alle gemak toch maar averechts
kunstmatig blijkt, koud in de winter
en heet in de zomer.
Of slaat de neger soms geen ruime
wollen deken om, en de bedoeïen
geen wijde wollen burnous? Slaapt
de oosterling niet op het heetst van
de dag, in donkere, koele huizen met
kleine raamspleten in blinde muur
vlakken
Maar zodra het een paar dagen
per jaar bij ons heet wordt,
gooien wij de ramen open.
zwelgen ijs bij liters en klimmen met
hier en daar een lapje aan de fiets
om stoer trappend naar een scha
duwloze streep zand te snellen waar
wij met duizenden anderen gaan lig
gen blakeren onder het dubbel ge
weld van zon en zoht. Om vervolgens
in de hete-luchtoven, die wij slaapka
mer noemen, te gaan liggen wente
len op de stekende blaren, in het
loogbad van het onvermijdelijk zweet
na al dat onmatig drinken....
Als het weer eens heet wordt draagt
dan katoen, en shantung, en zelfs
dunne wol. Neem een lauw bad en
drink hete dranken, eet matig maar
regelmatig, benut de frisse morgen
uren en de koele avond, maar be
weeg U zo min mogelijk in de ..ete
middag.
En besef dan, hoe oneindig veel
energie die door ons kortzichtig
„traag" geheten oosterse vrouwen
weten op te brengen: stampend in
haar rijstblok, knopend achter haar
weefgetouw, schoffelend op haar ak
ker.
SASKIA.
N
V
„Vind je deze anjers mooi?" vraagt de „bloemenkoopvrouw" aan het
metsje, dat aan haar stalletje komt kijken. In werkelijkheid is deze
bloemenkoopvrouw de schrijfster Francis B. Andrée, die uit deze periode-
(whter-de-bloemmkar stof, hoopt-te putts*i poor, een nieuws meiajesr.oman*
Schrijfster verzamelt stof
als bloemenkoopvrouw
Verleden jaar kon men haar ont
moeten in een dierenpension op de
grens van Den Haag en Wassenaar.
Ze was erop gekleed, in een jurk, die
kon lezen en schrijven en waarin ze
zich dus niet behoefde te ontzien.
Ze werkte in deze inrichting er
zijn er in de omgeving van Den
Haag nog enkele, omdat de Hage
naars blijkbaar vele honden en poe
sen bezitten, die tijdens hun afwezig
heid in een goed tehuis moeten wor
den ondergebracht alsof haar le
ven er van afhing. Met liefde voor
de dieren en met liefde en belang
stelling voor haar nieuwe baantje.
Thans staat Francis B. Andrée op
een van de drukste plekjes van Den
Haag met.... een bloemenstalietje.
Zij biedt als een echte koopvrouw,
die met hard en vaak ondankbaar
werken een schaarse boterham moet
verdienen, de aarzelende voorbijgan
gers haar anjers en haar floxen,
haar lathyrus en haar margrieten
aan. Francis B. Andrée verzamelt
stof voor een nieuwe meisjesroman
één in de lange reeks, die zij reeds
op haar naam heeft staan. Zij werk
te een tijdlang als assistente bij een
tandarts en zij was een. poos kinder
verzorgster in een ziekenhuis. Zij zat
enige maanden tussen de fabrieks
meisjes aan de lopende band in een
groot Haags bedrijf, waar radiotoe
stellen en stofzuigers vervaardigd
worden. En telkens leefde zij zich ge
heel in haar arbeid in. Het was bij
Francis B. Andrée niet twaalf ara-