De stichting „Amivedi" spoort uw
verdwaalde huisdieven op
Vraag geen verf. vvraag R1POHN
Quae
"Dzouwenpagina
Er zijn al te veel honden en katten
(XHftdeieme de Scwdevyx
>1
r
ZATERDAG 6 JULI 1957
PROVINCIALE ZBBUW8E COURANT
11
HONDEN, KATTEN EN... VROUWEN GEZOCHT
Ernstig streven naar oplossing van
het zwerfdieren-probleem
Het zonnepakje en de warme blou
se zijn twee onmisbare uitgangspun
ten van de vakantiegarderobe, die
gezamenlijk ons onafhankelijk ma
ken van eventuele grillige tempera
tuurschommelingen. Het zonnepakje
van de tekening is een ideetje van
Dior, uitgevoerd in zonnig geel. De
pullover heeft de kleur van een zo
mers blauwe hemel en is afgezet met
een marineblauwe bies. De capuchon
kan omlaag geslagen worden en
vormt dan een elegante losse kraag.
Amivedi zoekt honden, katten, schildpadden en vrouwen. Die honden, kat
ten en schildpadden zijn altijd zwervers; de dames daarentegen dienen min
of meer honkvast te zijn. Naar honden, katten en schildpadden zoekt Ami
vedi in Den Haag, Haarlem, Amsterdam, 't Gooi, Utrecht, Bilthoven, Maar
tensdijk en Arnhem naar vrouwen in d e rest van 't land. Zyn de geschikte da
mes eenmaal gevonden, dan kan ook daar met het zoeken naar honden, kat
ten en schildpadden worden begonnen. Want dat is tenslotte de doelstelling
het zoeken van vrouwen komt in de statuten niet voor. Het bovenstaande
ïykt wartaal maar toch is dit Amivedi's probleem in 'n notendop. Amivedi
is een stichting, die zich met de bescherming van dieren bezig houdt en
daartoe o.a. een hulpdienst voor verdwaalde dieren heeft opgericht.
,,Het gebeurt zeer dikwijls", zo leest
men in een brochure over doel en stre
ven van de stichting Amivedi, „dat
dieren in een onbewaakt ogenblik het
huis uitglippen of op andere wijze
zoekraken en hun huis niet terug vin
den. Dit heeft tot gevolg veel verdriet
voor de eigenaren en een droevig lot
voor de dieren".
Het probleem van de zwervende
honden en katten dreigt vooral in de
steden een onoplosbaar vraagstuk te
worden. Die weggelopen dieren moe
ten van een zwerversbestaan worden
gered, heeft het bestuur gemeend.
Daarom kwam de hulpdienst tot
stand. Het begon in 1948 in Den
Haag. De resultaten waren zo goed,
dat er sindsdien afdelingen in Haar
lem, Amsterdam, Utrecht, Bilthoven,
Maartensdijk, 't Gooi en Arnhem zijn
opgericht.
Het systeem is zeer eenvoudig. Wan
neer U, mevrouw, uw cyperse poesje
mist en ergens woont, waar een afde
ling van Amivedi bestaat, kunt U
met een telefoontje naar de plaatse
lijke vertegenwoordiger het apparaat
van de hulpdienst aan het draaien
brengen.
Poes Minet komt dan, mét uw naam
en adres, op een keurig kaartje in de
bak „Verloren dieren" van de centrale
administratie in Den Haag tc staan.
Dat heeft ongeveer, hetzelfde effect
als een politiebericht: opsporing, aan
houding en voorgeleiding verzocht
van een weggelopen, minderjarige
zwartgrys-gestreepte kat van het
vrouwelijke geslacht, luisterende naai
de naam Minet, al dan niet in gezel
schap van een cyperse mannetjeskat.
Van dat ogenblik af krijgt U van
Amivedi wekelijks een lijst thuis,
waarop alle aanmeldingen van
zoekgeraakte en gevonden dieren
vermeld staan. Gratis, zonder eni
ge verplichting, of U lid bent of
niet. De lijst bestaat voor ruim
90% uit honden en katten. Zo ver
meldt een recente weekstaat 34
gevonden en 1G vermiste dieren,
waaronder 48 honden en katten.
Een enkele maal treft U op zo'n
lijst een postduif, een kanarie, een
papegaai of een schildpad aan.
Maar verder zijn het cyperse, witte,
rode, zwarte of driekleurige poezen
en katers en vooral veel honden. Hon
den in allerlei kleuren en maten;
reuen en teven, met of zonder hals
band; rashonden en bastaarden; lang
en kortharige honden; boxers, kezen,
pinchers, herders, spaniels, bulldog-
gen en hazewindhonden; of zo maar
„twee kleine hondjes, gevonden in een
hol"; of een „ryst-met-krentenhond",
die zowaar Pollux heet.
Er is een kans. mevrouw, dat U
tussen al die gevonden dieren dan
plotseling stuit op een cyperse poes
(„een der achterpootjes is stijf"), die
heel goed uw Minet zou kunnen zijn.
Achter die omschrijving staat het
adres, waar het dier zich bevindt en
U behoeft er slechts heen te gaan om
te zien of die cyperse poes uw Minet
is of niet.
Alleen al in april is Amivedi er zo
in geslaagd 21 weggelopen en 12
zwervende katten weer in contact te
brengen met hun opgetogen eige
naars.
Het is duidelijk, dat uw kans om
Minet terug te vinden voor een groot
deel afhankelijk is van de mate van
bekendheid, die Amivedi geniet. Ieder
een moet eigenlijk weten, dat Amivedi
bestaat. Want iedereen kan een zwer
vende hond of kat vinden en Amivedi
kan slechts goed helpen wanneer elke
vondst gemeld wordt.
Natuurlijk is de hulp van nieuwe
medewerkers een absoluut vereiste
om het werk van de hulpdienst te
kunnen uitbreiden tot het gehele land.
In Friesland, Drente, Groningen,
Overysel, Zeeland, Noord-Brabant en
Limburg bestaat nog geen enkele af
deling.
In Noord-Holland boven het IJ is
Amivedi ook nog onbekend. In Gel
derland is tot dusver alleen Arnhem
ingeschakeld.
Bij de oprichting van nieuwe afde
lingen gaat het in hoofdzaak om een
vertegenwoordiger, die bereid is da
gelijks de politie en de asiels in zijn
woonplaats op te bellen, de telefoon
tjes aan te nemen van stad- of streek
genoten, die een.dier kwijt zijn of ge
vonden hebben en dat alles eenmaal
per week door te geven aan het cen
trale secretariaat in Den Haag.
Het dient dit echter louter uit die
renliefde en geheel belangeloos te
doen, want alle hulp wordt kosteloos
verleend en alle medewerkers zijn vrij
willigers. Dat is alles. Het kost maar
enkele uren per week. Vooral gehuw
de vrouwen, die telefoon hebben en
vrij geregeld thuis zyn, zouden dit
werk van dierenliefde uitstekend kun
nen doen. Slechts om het trieste lot
van zwervende honden en katten te
kunnen verzachten zoekt dus het
Amivedi-secretariaat (Ant. Duyckstr.
6 in Den Haag) contact met dames in
alle delen van het land. En hiermee
moge de schijnbare wartaal uit de
aanhef van dit artikel zijn verklaard.
Gastvrouwen der komende
wereldtentoonstelling
België tracht ons nu reeds voor de
Wereldtentoonstelling van liet vol
gend jaar te winnen door charmant
geüniformeerde jongedames op ons af
te sturen, die onder de naam „fair
hostesses" een gastvrouwelijke rol in
de beste zin van het woord te vervul
len krijgen. Zij zijn verbonden aan de
afdeling „Het Onthaal" van de We
reldtentoonstelling. Veertig zijn
reeds na een speciale opleiding in
functie getreden en vier van hen heeft
„Het Onthaal" thans ook op vooruit
geschoven posten, namelijk in Amster"
dam, Londen, Parys en Dusseldorf, bij
de Belgische verkeersbureaux ge
plaatst. Men kan deze dames, alle in
dè leeftijd van 21 tot 35 jaar. in haar
verschijning en optreden het best ver
gelijken met onze K.L.M.-stewardes-
sen. Zy zijn onberispelijk gekleed in
een kort getailleerd wijnrood jasje,
dat wordt gedragen op een witte
blouse met 'n donkerblauwe stropdas
en donkerblauwe rok. Zij dragen een
charmant amazone-hoedje, eveneens
donkerblauw, handschoenen en tas,
en op een der revers de ster van de
W er eldtentoonstelling.
In totaal zullen er tegen de winter
250 worden opgeleid. Zij moeten niet
alleen vloeiend de moderne talen spre
ken, maar ook een gedegen kennis
bezitten van het gebodene op de ten
toonstelling en van de geschiedenis en
cultuur in België. Een aantal van hen
zal in de dagen van de tentoonstelling
worden gedetacheerd in de verschil
lende grenskantoren. De dames wor
den in een strenge orde ingelijfd: de
uniform brengt mee dat zy niet mo
gen roken, geen alcohol drinken en
niet mogen uitgaan met heren, zelfs
niet met hun „zakelijke relaties".
Melk duur: liever niet zuur!
Juli en augustus zyn de maanden
waarin de melk gauw zuur zal wor
den, wanneer ze niet met extra aan
dacht behandeld wordt. Dit wil dus
zeggen dat alle melk na ontvangst di
rect even opgekookt en dan snel afge
koeld dient te worden. (Liefst door de
melkkoker in een teiltje stromend
water te zetten). Melk gekookt in een
dubbelwandige melkkoker, dus au
bain-marie, moet men zeker overgie
ten in een ander vaatwerk, daar de
melk anders veel te lang op lauw war
me temperatuur zou blijven. De melk
zuurbacteriën kunnen dan snel tot
ontwikkeling komen, hetgeen het zuur
worden van de melk natuurlijk bevor
dert. Alle melk moet op een koele
donkere plaats bewaard worden, daar
daglicht een nadelige invloed op de
smaak van de melk heeft. Nu de prys
van dit onmisbare voedingsmiddel
weer zo drastisch verhoogd is loont
het dubbel de moeite om er even extra
aandacht aan te besteden!
By de afdeling 't Gooi van Amivedi
werd onlangs de vermissing van een
varken gemeld. Het dier kon nog
worden terugbezorgd, doch door de
politie. Het bleek gestolen te zijn.
Aan het bureau in Den Haag werd
de vermissing van een hondje gemeld.
Voor elke zwervende hond dreigt
het trieste bestaan van de „asbak-
kenhonddie geen onderdak en
geen voerbak heeft. Amivedi tracht
hem weer thuis te brengen.
„Wat voor hond, mevrouw?"
Ja, 't is een gewoon hondje".
Is 't een mannetje of een vrouw
tje, mevrouw?"
Antwoord bleef uit. Mevrouw wist
het niet, had er nooit op gelet, 't Was
een hondje en daarmee uit
Wanneer een zwervende hond of kat
in zo verwaarloosde toestand gevon
den wordt, dat zelfs de zorgzaamste
dierenliefhebber en/of dierenarts hem
niet meer „oplappen" kan, wordt het
dier weggebracht ennee, niet af
gemaakt. „Dan moeten we het dier
laten inslapen", zegt de Amivedi-
voorzitter H. W. Knoest, vol piëteit.
Wanneer een gevonden hond of kat
niet kan worden teruggebracht, zoekt
Amivedi er een nieuwe eigenaar voor.
Dat kost soms veel moeite, zelfs bij
mensen, die een hond of kat hebben
aangevraagd. Nu eens is een Ierse
setter niet bruin genoeg, dan weer
wordt een rode poes afgekeurd om
een witte achterpoot, want „het lijkt
wel, of ze in de kalk heeft getrapt".
Ten einde raad denkt men bij Ami
vedi wel eens. dat er dames zyn die
zich alleen afvragen of het aangebo
den hondje wel bij hun bontjas
kleurt
Uit een brief aan Amivedi: „Ik heb
een prachtige Cyperse kat. Hebt U
niet een mooi poesje, waar hij mee
kan trouwen? Amivedi heeft af
wijzend beschikt, evenals op de vraag
van een mevrouw, die het bezoek van
een „man" voor haar Angorapoesje
vroeg.
Er zijn al veel te veel honden en
katten en daardoor legio zwerfdieren.
Amivedi zei er beslist niet aan mee
werken hun aantal door dit soort
„kunstmatige huwelijken" nog te ver
groten.
Kinderen nemen dikwyls van straat
een hond of kat mee en laten het dier
dan willekeurig ergens achter. Ge
volg: hond of kat raakt het huis kw\jt
en wordt zwerfdier. Verzoek aan ou
ders: leert uw kinderen de dieren te
laten waar ze zijn en „meelopers" te
rug te brengen!
unmiiiiHin
HAZETFABRIEKEN TE ZEVENBERGEN
Opmerkelijke figuur in Franse
literatuurgeschiedenis
Tussen II juni 1607 en 2 juni 1702, de geboorte- en sterfdatum van Made
leine de Scudéry, ligt de leeftijd van 'n vrouw, die op 't literaire en sociale
leven van haar dagen een grote invloed heeft gehad.
Madeleine de Scudéry behoorde tot d e groep van de „Précieuses", vrouwen
die zich over ieder wissewasje in gedichten en contra-gedichten uitdrukten
en die „het spreken beschouwden als de voornaamste bezigheid van hen, die
over geestesgaven beschikken".
Onaantrekkelijk als ze was, kende Madeleine de Scudéry de liefde alleen
zoals ze die in haar fantasie, in haar omvangrijke romans Le Grand Cyrus
en Clélie beleefde.
Maar nog altijd, 350 jaar na haar geboorte, geldt haar vriendschap voor
de schrijver/advocaat Paul Pellison, als de meest oprechte In de geschiede
nis van de Franse letterkunde.
Haar intrede in de beroemdste li
teraire salon van die dagen, l'Hotel
Rambouillet, had Madeleine te dan
ken aan haar broer Georges, een op
geblazen kwast overigens, die in de
erbarmelijkste gedichten en toneel
stukken de hooggeplaatsten vleide,
om zodoende zijn maatschappelijke
postie te verbeteren.
Madeleine zag al dit gedoe van
haar broer maar eens aan, hield wij
selijk haar mond in gezelschap van
de adellijke leden van de salon, en
wist zich zodoende na jaren van luis
teren en kritisch bekijken een eigen
plaats te veroveren.
De mannen mochten haar graag
om haar kritisch vermogen, haar iro
nie, haar grote intelligentie. De vrou
wen behandelden haar als een vrien
din. Want ze was met haar lange
magere gezicht, slecht geproportio
neerde gestalte, matte tint te onaan
trekkelijk om een gevaarlijk mede
dingster te zijn naar de liefdegun
sten van de mannen.
Eind 1644 begon Madeleine aan
haar roman „Grand Cyrus", waar
voor zij de stof putte uit de Parijse
literaire salons. Hoewel zij dit boek
vrijwel helemaal alleen schreef,
kwam het in tien lijvige delen toch
uit onder de naam van haar broer.
Madeleine liet het maar zo, zoals ze
al zoveel in het leven over haar kant
had laten gaan. Doch iedereen heeft
van het begin af aan haar als de
auteur erkend.
Haar naam was gevestigd: ze open
de zelf een literaire salon te Parijs,
in de rue de Beauce. Een burgerlij
ke salon in tegenstelling tot de adel
lijke van Mme. de Rambouillet.
Daar kwam al spoedig Paul Pel
lison als gast. Hoezeer hij en Made
leine elkaar ook bewonderen, hoever
ze ook gingen met hun genegenheid
in gedichten uit te drukken, niemand
van de tydgenoten heeft ooit kunnen
ontdekken, of het „nu echt iets was
tussen die twee".
De geruchten over de verhouding
van Madeleine met Pellison gingen
zelfs zo ver, dat men fluisterde, dat
de moeder van de advocaat Madelei
ne 200.000 pond had geboden, als ze
maar met haar zoon zou trouwen.
Men begreep niet, dat Madeleine
trouw aan de allesbeheersende
platonische liefdes van haar ro
manfiguren 't huwelijk schuw
de als een verderfelijk kwaad.
Eenmaal getrouwd was de vrouw
in die dagen niet meer dan een
voetveeg van haar man.
Voor Madeleine de Scudéry is
de geestelijke verbondenheid van
de man en de vrouw altijd het
hoogste ideaal gebleven. Een ide
aal, dat ze nader tot de mensen
trachtte te brengen door het sa
menstellen van de later zo be
roemd en berucht geworden „Car
te de Tendre": een soort land
schapsoverzicht waarop allerlei
stadia van de genegenheid op het
hoogste niveau voorbenen.
Deze „Carte de Tendre" nam Ma
deleine op in haar volgende roman
„Clélie", die een geflatteerde maar
toch vrij trouwe weergave is van de
zaterdagavondbijeenkomsten in haar
salon, cue overigens op het hoogte-
~üan uzcmo
C tct ozcuw
Er is een klein betoog mijnerzijds
onlangs ietwat in de lucht blij
ven hangen. Niet zozeer uit ge
brek aan argumenten dan wel uit ge
brek aan ruimte. Maar hot zou toch
jammer zijn om aan het eindje theo
rie van „Doe het samen" ook nog
niet een stukje praktijk te breien,
waarbij ik mij houd aanbevolen voor
uw opmerkingen en aanvullingen.
Want dat wij, gezien de doorvreten
de bestedingsbeperking, straks die
kant zullen uit moeten, staat voor
mfj wel vast. Twee weten en kun
nen meer dan één wat is er
dan niet mogelijk met twintig
Gesteld dat een groepje vrouwen
het met dit experiment eens wil wa
gen dan zou in de allereerste
plaats een logische arbeidsverdeling
naar capaciteit bewerkstelligd moe
ten worden.
En de eerste functie zou moeten
zijn die van een regelende centrale
figuur, een dame begiftigd met or
ganisatietalent en de nodige vriie
tijd, die begon met de verschillende
mogelijkheden te registreren, en
daarna de taakverdeling uit te wer
ken.
Hoc zoudt U, om eens iets te noe
men, denken over een gezamen
lijke aanpak van het kleding-
Erobleem Kinderkleding is naar ver-
ouding schrikbarend duur, temeer,
daar kinderen van oudsher de gezon
de maar schadelijke gewoonte heb
ben om te groeien. Waardoor het ge-
Mei vereende krachten
beuren kan dat een moeder met zeg
één schoolgaande jongen en dito
meisje beschikt over een partijtje
blousjes, vestjes of jurkjes waarmee
een moeder met kroost op de kleuter
school uit de brand zou zijn.
Het moet toch kunnen dat cr op dit
punt met een soort uitleen- of ruil-
systeem heel wat bespaard kan wor
den nog gezwegen van de post
schoenen en speelgoed. Het zou som
mige moeders misschien wat onwen
nig aandoen in het begin maar
hoeveel vooroordelen hebben wij in
de loop der jaren al niet noodge
dwongen laten varen?
Wie had het zich in moeders of
grootmoeders dagen in het hoofd ge
haald om te trouwen of naar een
feest te gaan in een gehuurd tollet?
Nu ziet niemand daar iets minder
waardigs in en de verhuurinrich-
tingen doen goede zaken. Is zoiets
dan ook niet te verwezenlijken in
een straat of een complex van flat-
blokken met nagenoeg enkel jonge
gezinnen? Er zou zoiets als een de
pot, een uitleencentrum moeten ge
sticht worden, waaraan niet alleen de
klerenkast maar ook naald en draad
te pas kwamen.
Want waarom zouden druk bezette
moeders urenlang jachtig moeten
gaan zitten prutsen op karweitjes
van verlengen of vermaken als er
misschien één pasgetrouwde met
handige vingers en bedrevenheid met
de naald in haar flatje met de dui
men zit te draaien? In ruil daarvoor
zou zij bijvoorbeeld kunnen verlan
gen dat er eens voor haar boodschap
pen worden gedaan of dat haar man
kan komen eten bij een der buurge-
zinnen als zy eens een dag of wat
op familiebezoek wil.
I.
Madeleine de Scudéry: „lelijk, maar
intelligentzoals haar mannelijke
tijdgenoten van haar zeiden.
punt van haar roem plotseling ach
teruit ging.
Toen Pellison door een gril van
een van Lodewijks ministers vier
jaar in de Bastille opgesloten door
Lodewijk ter compensatie de post
van hofschrijver kreeg aangeboden,
was ook voor Madeleine de weg naar
het hof geëffend. Ze was de eerste,
die over net oude Versailles schreef.
Lodewijk schonk haar een jaarwed
de, als „grootste schrijfster van
Frankrij"k".
Gesprekken
Maar de „grootste schrijfster van
Frankrijk" was langzamerhend ook
diep in de zestig en niet meer in
staat een groot werk te creëren. Zo
zette ze zich aan het optekenen van
de z.g. „Conversations Morales", ge
sprekken met een diepe zedelijke en
sociale ondertoon.
De stof hiervoor nam ze uit de
dialogen van haar romans. Ze werkte
de „schokkende" gedeelten om, gooi
de er hele stukken uit, en rehabili
teerde zich zo in de ogen van de
grootste macht van die tijd: de kerk.
Niet alleen vond Lodewijk XIV
haar toen waardig genoeg om bij een
bezoek te omarmen, zodat zij niet
voor hem op haar knieën zou hoeven
te vallen, maar ook het buitenland
voelde wel iet3 voor een inniger con
tact met deze veelbesproken vrouw.
In Engeland, Duitsland, Italië en
zelfs Arabië verschenen vertalingen
van haar gesprekken.
Op 93-jarige leeftijd stierf Made
leine de Scudéry als de ingetogen,
streng katholieke vrouw, die ze haar
gehele leven geweest was. De wereld
van die dagen had schande gespro
ken van of extatisch gezucht over de
grote liefde, die zij in haar geschrif
ten gecreëerd had, maar die zij zelf
in werkelijkheid nooit had mogen
beleven.
N:
ge gewaarwording moet zijn om
steeds met afleggertjes, hoe netjes
ook, opgeknapt te worden. Ik kan
mij dat voorstellen, en zou dus ook
het naaitalent willen inschakelen
voor het maken van nieuw spul, al
of niet met medewerking van de be
trokken moeders, die bijvoorbeeld het
knippen en het fijne vakwerk aan
de deskundige overlieten, maar zelf
ook voor elkaar het naden stik
ken, zomen afwerken, knopen en
drukkers aanzetten en zo al meer op
knapten.
Het zou, zeg ik nog eens, in het
begin alleen maai# een flinke mate
van overleg, organisatie en vooral
goede wil en belangeloze medewer
king vereisen. Maar hebben die in
onze samenleving niet wonderen tot
stand gebracht? Er zijn speeltuinen
door aangelegd en clubhuizen ge
bouwd, zelfs tehuizen en sanatoria
door verrezen. Zou het dan zo moei
lijk zijn in kleiner verband eikaars
lasten en kosten te verlichten?
Want het aardige van zo'n klei
ne organisatie van onderling
hulpbetoon schuilt ook hier
in, dat iedereen iets kan bijdragen.
De kinderloze wordt gewaardeerd om
baar surplus aan tijd, de kinderrijke
om haar vindingrijkheid en ervaring.
Denk U alleen eens in hoeveel kapi
taal aan tijd, werkkracht, kundig
heden en routine er in één zo'n wo
ningblok zijn opgetast. Het is maar
een kwestie van verstandig verdelen
en te nutte maken: de bijen en mie
ren weten dat allang.
En zou het na een jaar dan zo'n
wonder zijn als één zo'n groep met
zo weinig mogelijk kosten, en een
maximum aan plezier de kinderen
met wandelingen en spelletjes en to
neelvoorstellingen en poppenkast en
wedstrijden en noem maar op door
een lange zomervakantie wist heen
te helpen
SASKIA.
(Advertentie)
