WERELDKAMPIOEN BEDWONG NEDERLAND 1-2
Triomf van Düsseldorf niet herhaald
Faas Wilkes dribbelde virtuoos
en scoorde Nederlandse treffer
Duitsers mavcu fcclvnisclv ew siri\teq\scl\ bei er
Fatale fout van C. v. d. Hart
DONDERDAG 4 APRIL 1957
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
De mateloze triomf van Düsseldorf, waar duizenden
Nederlandse supporters het veld overspoelden om
spontaan de Oranje-spelers op de schouders te hijsen
na de 21 zege op Duitsland, heeft zich woensdag
middag in Amsterdam niet herhaald! Ditmaal moesten
de Nederlandse voetballers zelf naar de kleedkamers
lopen zij hadden verloren. Maar zij hoefden het niet
met gebogen hoofd te doen, want het was bepaald
geen schande geweest om ten onder te gaan tegen dit
Duitse elftal, dat bitter en verbeten vocht om de smaad
van 14 maart 1956 uit te wissen. Die smaad is inder
daad uitgewistDe vinnig en fel vechtende strijdkrach
ten van Sep Herberger toonden nu eenmaal een wat
betere lichaamsbeheersing, een wat grotere balcon
trole, een wat soepeler draaiend combinatiespel en
ook een wat krachtiger sprintvermogen. En dat bleken
tenslotte de doorslaggevende wapenen te zijn, want
op vele andere wapenen waren de „Hollandse Leeu
wen" en de „Deutsche Weltmeisters" volkomen aan
elkaar gewaagd. Beide elftallen waren tot in de klein
ste vezels geladen met een onverzettelijke wil om suc
ces te bereiken, beide waren fel en enthousiast en
hartstochtelijk in hun acties en beide vermeden geen
harde tackle. Maar juist in technisch en ook in strate
gisch opzicht bezaten de Duitsers het snufje superiori
teit, dat net voldoende bleek voor de krappe, maar
verdiende 21 zege.
Men vermeed geen harde tackle; men was vinnig, fel, enthousiast en verbe
ten. Zo men ziet, ook voldoende factoren, die aanleiding konden zyn tot een
ruwe en woeste partij voetbal Maar zover is het niet gekomen. Daarvoor
zorgde de bijzonder knap leidende Engelse scheidsrechter Leafe wel. Hij had
er weliswaar heel wat bezwerende gebaren voor nodig om de spelers in toom
te houden, maar hij bezat toch wel zoveel autoriteit, dat een enkele speler,
die hij met een dreigende vinger bij zich op het matje riep, bedremmmeld
en bijna niet wetend wat te zeggen als een kleine schooljongen beterschap
beloofde. Door zijn optreden, bleef het spel sportief. Ook toen Faas Wilkes
in de tweede helft de gelijkmaker had gescoord en het Nederlandse legioen
hete orkanen van aanmoedigingskreten over het veld naar de spelers joeg.
Op dat moment is Nederland dicht bij een tweede (winnend doelpunt ge
weest en vochten beide teams een bikkelhard gevecht. Dat Nederlandse doel
punt is helaas niet gekomen. Wel een Duitse treffer.
Maar al mag die Duitse overwin
ning dan niet onverdiend genoemd
worden, toch is het voor onze nationa
le topselectie wel bijzonder pijnlijk,
dat het team der wereldkampioenen
op een frappant gelukkige manier
aan de doelpunten is gekomen. De
tweede Duitse treffer ging nog: De
Munck sprong met een panterduik uit
zyn doel, kreeg de bal echter niet on
der controle en het wegkringenlde
leer kwam precies voor de voet van
de vallende Schmidt, die ln een vlijm
scherpe reactie raak schoot. Maar
het eerste doelpunt van de „Weltmeis-
ter" was een volmaakte Nederlandse
„sof", zonder meer.
Het leek eerst allemaal heel simpel
en onschuldig. Cor van der Hart had
de bal in een volkomen vrye positie
voor de voeten, zo vrij en zo zonder
bedreiging van enige Duitse actie, dat
hg de bal gemakkelijk het veld in had
kunnen zenden. Hij deed het niet! Hij
draaide zich plotseling om en prik
te de bal naar de Munck. Maar wat
hem al honderden keren gelukte, mis
lukte nu. Want Siedl, die tussen
de beide Nederlanders stond, wierp
zich als een terrier op de bal en
schoot onmiddellijk. Het was raak:
1—0!
Dat heeft de Nederlandse ploeg
tot aan de rust gedeprimeerd en
het was dan ook volkomen begrij
pelijk, dat Henk Pellikaan, lid van
de keuze-commissie, nog altijd in
opperste verbazing en nog altijd
een beetje onthutst in de rust aan
Cor van der Hart vroeg „Hoe heb
je dat nou toch kunnen doen?"
Van der Hart kon alleen maar ti
mide zeggen: „Ik was verblind
door de zon; ik zag Siedl helemaal
niet staan." Maar een blunder was
het in ieder geval en dat bekende
beetje nonchalance van onze
stopper was er in ieder geval
weer aan te pas gekomen
Toch zou het onrechtvaardig zijn
om zonder meer Van der Hart aan
te wijzen als de zondebok, als de man,
die deze nederlaag van het Neder
landse elftal op zijn geweten heeft.
Daarvoor liet deze voortreffelijke
verdediger ook nog teveel subliem
spel zien. Want ook in deze wedstrijd
weer toonde de verdediging zich weer
het sterkste deel van onze ploeg, die
overigens als geheel een veel betere
indruk heeft gemaakt als tegen
Luxemburg.
De Nederlandse aanval speelde in
ieder geval klassen beter dan tegen
Luxemburg. En toch zat er nog te
weinig samenwerking in deze linie.
Ook nu weer was men nog teveel af
hankelijk van individuele acties van
enkele spelers, terwijl men tot een
effectief en strategisch juist opge
bouwd aanvalsspel nog te weinig kon
komen. p
De beste Nederlandse aanval
ler was onmiskenbaar Faas Wil
kes, die een glorieuze rentree ge
maakt heeft in het Oranjeteam.
Men kan over zyn spelkwaliteit
van mening verschillen en vooral
over de waarde, die hy heeft voor
een algehele aanval, maar* één
ding staat toch vast: zyn sublie
me dribbels, waarbij hij vaak
twee, drie, vier tegenstanders in
één rush weet te omspelen worden
op de Nederlandse velden niet ge
ëvenaard.
Deze speler kan putten uit een bij
na onuitputtelijk arsenaal van verras
sende schijnbewegingen en verwar
ring zaaiende foefjes. E nmet deze
wapenen stuurde hij soms twee Duit
sers tegeigk de verkeerde kant op.
En in ieder
geval heeft Wilkes met zijn spel suc
ces gehad, want hg maakte het ene
Nederlandse doelpunt. Bovendien was
hij de man, die door zijn individuele
acties keer op keer een paniekstem
ming teweegbracht bij de Duitse de
fensie.
Meer begrip
Vreemd genoeg is Cor van der Gyp
vrijwel niet eenmaal op de voorgrond
getreden. Als vleugelspeler voelde hij
zich kennelijk niet op zijn plaats,
maar ook als hij naar het middenveld
afzwenkte kwam hij niet tot indruk
wekkende acties. Theo Timmermans
kon ook niet aan het peil komen, dat
algemeen van hem verwacht werd,
maar toch was hij na Wilkes nog één
van de beste aanvallers. Tot een goe
de samenwerking met Van der Gijp
op de rechtervleugel kwam hij echter
zelden. Heel wat beter speelde hij,
toen Bosselaar was uitgevallen en hij
rechtsbuiten ging spelen. Er groeide
in die periode meer begrip tussen
Wilkes en Timmermans en het Ne
derlandse doelpunt ontstond uit een
actie van dit tweetal.
Ook Bosselaar voelde zich kenne-
lyk als een kat in een vreemd pak
huis op de vleugel. Deze speler kan
bijna niet anders dat blijkt nu wel
dan een schakelfunctie bekleden
tussen aanval en mitfdenlinie. Als
rechtsbuiten was hij niet op zyn
plaats en men zal hem in het Oranje-
elftal deze taak waarschijnlijk ook
niet meer geven. En dan weer eens
onze Appel! Weer is deze stormram-
van-allure-in-het-clubvoetbal niet tot
treffers gekomen op de midvoor-
plaats. Hy deed het weliswaar beter
dan tegen Luxemburg, maar in het
fijne en subtiele aanvalsspel, waar
mee Wilkes tot succes zocht te ko
men paste hy niet. En ook zyn indi
viduele acties waren zonder resultaat.
Daarvoor was hy meestal te traag
en zelfs een beetje onbehouwen.
Er is dus nog wel wat kritiek op
de Nederlandse aanval te leveren.
Maar ook kan men zeggen, dat de
Doelman Frans de Munck en Jan
Klaassens zijn kier met van span
ning vertrokken gezichten bezig 'n
Duitse aanval onschadelijk te ma
ken. De hoog opspringende Duitse
aanvalsleider Krans krijgt de bal
niet te pakkeyi, want het leer is in
middels via de vuist van De Munck
hoog weggesprongen.
IFOIQ PJLOJ.
Dit was voor Nederland een fataal
moment. Zojuist heeft de Duitse
linksbuiten Siedl de bal langs de
verslagen De Munck gejaagd, nadat
Cor van der Hart (achter De Munck)
op zijn doelman had willen terug
spelen, maar de bal keurig aan Siedl
had gegeven. Wiersma rechts
k'\jkt verbijsterd de in het doel rol
lende bal na. De Duitsers heffen al
juichend hun armen.
(FOTO P.Z.C.)
Nederlandse aanvallers het niet be
paald gemakkelijk gehad hebben,
want linksback Schmidt, stopper We
vers, maar vooral rechtsback Jusko-
wiak één der uitblinkers van het
Duitse team hielden meestal een
perfecte verdedigingsgordel in stand.
In het middenveld is de kleine Jan
tje Notermans weer onze beste spe
ler geweest. Vaak steeg zijn spel tot
een verbazingwekkende hoogte en in
lichaamsbeheersing, loopsnelheid en
goochelende schynbewegingen was hy
eter dan vele van zijn medespelers.
Door frappante slidings en aal vlugge
rushes wist hij talrijke Duitse aanval
len te onderbreken en bovendien
kwam hij in samenwerking met Wil
kes en Bosselaar en later met Tim
mermans tot een groot aandeel in de
opbouw van de Nederlandse aanval
len.
Naast deze lichtvoetige, gemakke
lijk spelende voetballer leek Jan
Klaassens meestal een zwoegende pol.
derwerker. In ieder geval was het bij
deze V.V.V.-halfspeler weer het oude,
veelgezongen liedje: goed afbreken
van de vijandelijke aanvallen, maar
door slordig, ongecontroleerd plaatsen
weinig nut voor de Nederlandse aan
val Hij heeft zeker zgzn slechtste in
terland niet gespeeld, maar toch blijft
het voor ons een raadsel, waarom men
Schaap ook niet eens een kans gunt.
Onze verdediging heeft het tegen de
robuuste en nog altijd geraffineerd en
doortastend spelende Rahn, de ra
zendsnelle Kraus, de listig dribbelende
Siedl en de stevige binnenspelers
Schroder en Schmidt niet gemakke
lijk gehad. Vooral Kuys moest zich
soms in de vreemdste houdingen
wringen en de bizardste capriolen uit
halen om Rahn de weg te versperren.
Maar toch kan men zeggen, dat Van
der Hart, Wiersma en Kuys voortref
felijk gespeeld hebben. Zij verdedig
den effectief en vulden elkaar snel en
goed aan.
En Frans de Munck bewees weer
eens te meer, dat hij een keeper van
bijzondere klasse is. Gedurfde spron
gen naar de schoenen van tegenstan
ders, bliksemsnelle uitvallen en ge
timede uitlopen zorgden er in laatste
Instantie voor dat de meeste Duitse
aanvallen, die overigens evenals in
Düsseldorf weer vaak veel te kort
werden gehouden en in de breedte
werden uitgevoerd, onschadelijk wer
den gemaakt.
Het Is niet vaak ge
beurd. dat na afloop van
een wedstrUd, welke
voor het Nederlands
elftal een nederlaag op
leverde, een zo opge
wekte stemming ln de
kleedkamer van de
Oranjemannen heerste.
Er was de sfeer van
een gematigde tevre
denheid. Niet alleen
over het resultaat,
maar ook en eigen
lijk is dat veel belang
rijker over het ver
toonde spel
Er was slechts één uit
zondering: Cor van der
Hart. Volgens hem
heeft de ploeg, die het
meeste geluk had, ge
wonnen.
Dit was het oordeel
van vrijwel alle spelers.
Aanvoerder Roel wiers
ma vond de 21 over
winning iets te veel.
Anderhalf tegen
één
die de verhouding het
best had weergegeven".
Uit de monden van de
officialsHoolboom
(voorzitter K.C.): „Ik
ben tevreden. De Duit
sers waren In een betere
conditie, maar onze
jongens hebben een uit
stekende wedstrijd ge
speeld".
Pellikaan (lid K.C.)
„Wij kunnen zeker vol
daan z|jn over het spel
van de jongens. Duits
land heeft gewonnen,
omdat het overwicht
van de Duitse achter
hoede op onze aanval
groter was dan het
overwicht van de Ne
derlandse verdediging
op de Duitse voorhoe
de".
Kruyver (voorzitter
T.C.) „Ik ben zeker
niet ontevreden, maar
er moet in onze voor
hoede toch wat meer
lijn. meer eenheid ko
men. Jan Notermans
was de grote uitblinker
in onze gelederen".
Brunt„Verloren,
maar goed gespeeld
Veel betere weastrijd.
dan die van verleden
jaar in Dlisseldorp".
Hardwick (trainer)
„Het is mij erg meege
vallen. Holland heeft
een goede wedstrijd ge
speeld. De conditie van
de meeste spelers was
goed. Het spel was heel
wat beter, aan dat ln de
wedstrijd tussen Oos
tenrijk en Duitsland in
Wenen".
Het was een opge
wekte Sepp Herberger,
die ons kort na de wed
strijd in de Duitse
kleedkamer z(jn me
ning over de wedstrijd
gaf. En ook de spelers
waren zeer gelukkig
met de behaalde zege.
Maar toch, ondanks die
21, heerste er geen
hoera-stemmlng onder
de gasten. Herberger
liet er geen twijfel over
bestaan, dat hy meer
dan tevreden was met
deze krappe overwin
ning, lachend vertelde
hij: „Die 2—1 is voor
my voldoende, zelfs 1
0 was voor my genoeg
geweest". HU sprak vol
lof over het Nederland
se team „Er was be
slist geen klasse ver
schil". waren zjjn woor
den.
Na het gebruikelyke ceremonieel Wiersma kreeg zyn vaantje van aan
voerder Rahn en de Duitser ontving een soortgelyk herinneringsteken van
de Nederlandse captain en nadat een minuut stilte In acht was genomen
ter nagedachtenis van Tonny Staal, de oud-secretaris van de K.N.V.B., die
maandagmiddag overleed, begon in het Amsterdamse Olympisch Stadion
gistermiddag met de zon opzij en onder ideale weersomstandigheden het
grote duel tussen de voetbalploegen van Nederland en Duitsland. Wei was
de eerste aanval voor de Oosterburen, maar de attaque liep vast op het rech
ter verdedigingsblok van het Oranjeteam. En al onmlddellyk werd merk
baar, dat van een bijzonder klasverschil in spelpeil niet kon worden gespro
ken.
defensie even uit positie werd ge
speeld. Een tikje van de Sparta-spe-
ler naar Bram Appel, die geheel naar
rechts was afgezwenkt, maakte dat
de lange Limburger een goede voor
zet voor het Duitse doel kon plaatsen.
gevaarlijk voor de veste van Tilkows-
ki kwam. Een halve misser van links
back K. Schmidt scheen Tinus Bos
selaar in vrije positie te brengen.
Maar voor de Nederlandse rechtsbui
ten de bal onder controle had kunnen
brengen had de Duitser zich hersteld.
Waren de Nederlandse aanvallen in
de eerste minuten welicht gevaarlij
ker dan de Duitse combinaties, toch
kwam ook het voorhoede-quintet van
de wereldkampioen enkele malen bij
zonder dicht bij een treffer. Zo werd
een voorzet van debutant Alfred
Schmidt ingeschoten door rechtsbin
nen Schroder de bal stuitte van de
paal terug, maar voor Schroder op
nieuw kon schieten, had Van der Hart
het terrein reeds gezuiverd.
De Nederlanders lieten zich niet in
de verdediging dringen. Een combi
natie langs de lijn tussen Bosselaar
en Notermans - waarvoor de spelers
een welverdiend applaus kregen
was er oorzaak van, aaf de Duitse
Cor van der Gijp zag nog wel kans
een schot te lossen, doch daaraan
ontbrak de juiste richting.
Schroder had trouwens ook geen
geluk met zijn schoten, want toen hij
opnieuw een kansje kreeg, gelukte
het Frans de Munck de bal via de
paal uit zijn kooi te houden.
In het eerste half uur werd al
duidelijk, dat het ditmaal een
goede wedstrijd van de Nederland
se ploeg zou worden. De Neder
landers lieten zich beslist niet in
timideren door hun tegenstanders,
die nog zo kort geleden een 3-2
zege op het sterke Oostenrijkse
team hadden behaald. In de ver
dediging werd intelligent gespeeld
doch in de aanval werd het spel
helaas te kort gehouden, en dat
laatste was tevens één van de rede
nen, waarom het tempo te laag
bleef en waarom het element ver
rassing bijna steeds aan het Ne
derlandse aanvalsspel ontbrak.
Fatale fout
In de Duitse voorhoede was de
switch een gevaarlijk wapen. Midden
voor Kraus. maakte het Van der
Hart heel moeilijk door onze stoper
zo veel mogelijk te ontlopen. Hier
door werd het voor de verdediging
van het Oranje-team een lastige op
gave een straffe dekking te handha
ven.
Op een moment, dat niemand aan
een doelpunt dacht, kreeg in de
33e minuut Siedl een niet te mis
sen kans. Cor van der Hart had
zich bij de linkerhoekvlag in het
bezit van de bal gesteld. Geheel ln
vrije positie stond de Fortuna stop
per. Door de zon verblind zag hij
niet de op de rand van het doelge
bied staande Siedl. Tot grote ver
bazing en ontsteltenis van het hele
Nederlandse kamp speelde Van
der Hart terug op De Munck. Ge
makkelijk kon Siedl de bal onder
scheppen, en voor Van der Hart
tijd had om in wanhoop naar ziji
hoofd te grijpen, lag de bal i
achter zijn clubgenoot (0-1).
Geestdriftig reageerden de vele
duizenden Duitse supporters. De geel-
rood-zwarte vlaggen verschenen op
I de tribunes en vol trots werd een
(Vervolg op pag. 15),
