c
(tz e
Uzcuivenpaqina
„Begum Dynamiet": sterke geest
in een frêle verschijning
3
w
C
ZATERPAG 26 JANUARI 1957
1ROV127 CI ALK ZEEUWSE COURANT
11
GRONDLEGSTER DER EMANCIPATIE IN PAKISTAN
(Advertentie)
In de witte villa Plein 1813 num
mer 3 in Den Haag woont en werkt
de enige ambassadrice en (vrouwe
lijk) gevolmachtigd minister: de be
gum Ra'ana Liaquat Ali Khan die
de regering van Pakistan vertegen
woordigt iri Nederland. Ze is een
drukke en beweeglijke vrouw die er
lang niet genoeg aan heeft alleen
in officiële kringen te verkeren: ze
wilde er bijvoorbeeld ook bij zijn
toen de dijk voor de nieuwe polder
Oost-Flevoland werd gedicht en ze
wilde er dan ook best een beetje
voor door de modder baggeren. Dat
lijkt zo op het eerste gezicht niet bij
haar te passen, want ze is als ooster-
linge tussen ons, stevige Nederlan
ders, maar een frêle figuurtje een
beetje vlinderachtig, in haar zachf-
gekleurde zijden gewaad en sluier.
Ze werd geboren in het dorpje AI-
mora, in het vrouwenverblijf van een
welgesteld landeigenaar, haar va
der. Almora ligt midden in de hoog
vlakte van de United Provinces van
Indiu, dat toen nog een Britse kolo
nie was: het Indische keizerrijk van
Victoria. Het eerste gerucht dat
haar oren opvingen was het woeden
van een sneeuwstorm die van de Hi
malaya kwam en iets van de on
stuimigheid ervan is haar haar leven
lang eigen gebleven. Wat een geluk
dus dat ze een modern denkende va
der had, die dit levendige meisje
toestond naar de middelbare meis
jesschool in Naini Tal te gaan en
later naar de universiteit in Luck-
now!
Zo ongewoon was het to.en nog in
Mohammedaanse kringen in India,
dat meisjes studeerden, dat ze als
studente onder haar jaargenoten
het enige meisje was. Maar ze begon
meteen al wat te doen aan prakti
sche vrouwen-emancipatie, want zo
dra ze afgestudeerd was werd ze on
derwijzeres aan een meisjesschool
en later lerares aan een middelbare
school, eerst in Calcutta, later in
Delhi. Ze zou zeker een grote car
rière in het onderwijs in haar land
hebben kunnen maken, want ze was
zeer ambitieus. Maar ze was ook
mooi en dus trouwde ze, met de
Nawabzada Liaquat Ali Khan, een
rijke man die bovendien voorbestemd
was een grote rol te spelen in de
politiek in zijn land.
Gandhi leidde toen de strijd voor
de vrijheid van India, doch in India
zelf ging de strijd veel meer tussen
de Hindoes van Nehroe en de Mo
hammedanen van Jinnah, die de
Moslim Liga stichtte. Liaquat Ali
Khan was secretaris van en zijn
jonge vrouw leerde typen, om hem
te helpen brieven schrijven. Zij en
een oude man waren liet enige per
soneel van de Liga die tenslotte de
vrijheid verwierf voor zeventig mil
joen Mohammedanen in het nieuwe
land Pakistan.
Behalve dat was ze ook moeder
van twee zonen, Ashraf, die thans
negentien is, en Akbar, van vijftien.
oor haar zoons en voor haar
man, als die. eens thuis was, speelde
ze piano en gitaar, de jongens,
die nu m Oxford en Eton studeren,
spelen zelf ook gitaar, viool en kla
rinet. Ze waren met de kerstvakan-
niet een heel stel vrienden
op bezoek bij hun moeder in de am
bassade in Den Haag.
In augustus 1947 werd Pakistan
een zelfstandige staat, evenals In
dia. -- en onmiddellijk brak in beide
landen de burgeroorlog uit. Miljoe
nen Moslems straatarm, ziek, ge
wond stroomden Pakistan bin
nen, op weg naar Lahore, de oude
De Begum en haar twee zoonsaan
dachtig luisterend naar het pianospel
van een goede kennis. De Pakistaan
se ambassadrice en haar kinderen
houden van muziek en bespélen zélf
diverse instrumenten.
hoofdstad van Pundjaab, waarheen
zich de eerste minister Liaquat Ali
Khan had begeven, omdat déar zijn
plaats was. En met hem kwam zijn
vrouw Ra'ana.
Ze wist dat de mannen weinig
of niets konden doen, maar
Pakistan had één hulpbron die in
al de honderden jaren van de ge
schiedenis van het Mohammeda
nisme nooit was aangeboord: de
vrouwen. Miljoenen vrouwen leid
den een vrijwel doelloos bestaan
in de vrouwenverblijven, Ra'a
na Liaguat Ali Khan riep ze op
om te helpen. En ze kwamen, bij-
duizenden tegelijk, misprij
zend bekeken en vervloekt door
mannen, die een vrouw of een
meisje dat niet teruggetrokken
en geïsoleerd leefde, een schaam
teloze en ontaarde vrouw vonden.
Maar er was maar één man om
wiens oordeel Ra'ana Liaguat Ali
Khan iets gaf: haar man de
eerste minister. Hij keurde haar
oproep goed en in enkele weken
was het vooroordeel dat eeuwen
heerste, overwonnen, door één
daad was de grondslag gelegd
voor de emancipatie van miljoe
nen achterbaks gehouden vrou
wen van Pakistan.
De begum saliiba gaf zelf het
voorbeeld, ze reed rond achter 't
stuur yan een vrachtwagen, om
voedsel te brengen naar de vluchte
lingenkampen. Ze haalde 's nachts
de doden op en overdag de zieken
en gewonden. Ze verpleegde eigen
handig schamele stakkers, en dui
zenden vi'ouwen volgden haar voor
beeld.
Ook Liaguat Ali Khan en zijn
vrouw waren arm geworden, al
hun bezittingen lagen in India, en
hij, die de eerste burger van zijn
land was, wilde de laatste zijn van
de zeven miljoen slachtoffers die
om schadevergoeding vroegen.
Het werk ging door Jinnah
was overleden, en Liaguat Ali Khan
werd de Quad i Millat, de leider van
het volk. Zijn vrouw stichtte de
Vrouwen-vereniging van Pakistan,
die in Lahore de eerste vergade
ring hield. Ze reisde met haar man
door het Midden-Oosten, ze bezocht
Engeland en Amerika, waar de ver
slaggevers haar in hun kranten „Be
gum Dynamiet" noemden. Ze sticht
te in Pakistan ziekenhuizen en scho
len. weeshuizen en kraaminrichtin
gen, en toen kwam de grote slag.
In Rawalpindi, een van de armste
steden van Pakistan, werd haar
man, de eerste minister, door een
betaalde sluipmoordenaar doodge
schoten. Zijn vrouw ontving dit ver
pletterende nieuws in Karachi,
twee dagen later opende ze een
nieuw ziekenhuis en zei, terwijl de
tranen haar over de wangen stroom
den: „Gód geeft en God neemt,
maar het werk dat wij in de naam
van God voor de mensen verrichten
moet doorgaan". Dat waren dappere
woorden, die ze in de jaren die volg
den zou waar maken ook, maar
zij die haar zagen, met haar van
verdriet verwrongen gezicht, wisten
hoe ze leed.
Nog jaren werkte ze in Pakistan,
tot de regering haar verzocht het
land te vertegenwoordigen als am
bassadrice. Ze wilde niet, tot men
als argument naar voren bracht dat
zij nog éénmaal het voorbeeld moest
geven: zij zou de eerste vrouw van
Outlt' Val Jenever
[EQj per liter
Vraagt t ic slijter!!
Pakistan en van heel de Mohamme
daanse wereld zijn die een zo hoge
post zou bekleden. Om die reden zei
ze ja, en ze vertelt thans verge
noegd, dat inderdaad Pakistan een
tweede vrouw als ambassadrice
heeft benoemd, in Itio de Janeiro.
'n Jiirk of 'n overgooier?
Voor onze grotere meisjes is hier
een modelletje met verschillende mo
gelijkheden. De rok is wijd klokkend
met verrukkelijk grote zakken, het
eenvoudige lijfje heeft een ronde
sehouderpas, die U na het tekenen
van liet patroon los moet knippen.
U kunt kiezen tussen een lange en
een iA mouw, tussen één of tweeërlei
stof en tussen een jurk en een over
gooier met blouse. Bij het model
tweeërlei stof kan men ook alleen
de pas en de zakkleppen van andere
stof nemen.
Bij de voorpas vouwt U het beleg
naar binnen en brengt de knoopsga
ten aan. De passen met voor- en rug
pand verbinden en de zij- en schou
dernaden sluiten. (Bij strepen en
ruiten knipt LT de pas in een andere
stof richting dan het lijfje). De on
derkant van de 3i mouw zet U tus
sen een 3 cm breed manchetje van
dubbele stof. Het manchetje voor de
lange mouw maakt U op handwijdte
en 4 cm breed. De mouwen worden
naad op naad ingezet, waarbij U de
kop iets inhoudt. De halsrand naait
U tussen de dubbele stof van de
kraag, tenzij U een wit kraagje ver
kiest. Dan werkt U dit en de hals
met schuine biesjes af en bevestigt
het met handsteken. De zakken wor
den met kleppen van dubbele stof en
een stijve voering afgewerkt en op
de rokbanen gestikt. Roknaden slui
ten en de rok aan het lijfje zetten.
Maakt U de overgooier, dan werkt
U halsrand en armsgaten met schui
ne repen stof af of met een in de
vorm geknipt beleg. Voor het bloesje
tekent U de onderkant van voor- en
rugpand 15 cm lager en resp. 25 en
23 cm breed; de zijnaden laat U van
af het armsgat daar naartoe lopen-
De schouderpas wordt niet losge
knipt. Desgewenst kan men de slui
ting over de gehele lengte nemen.
'n Schoonheidstip
van Charlotte
Charlotte Willhöst leerde, toen zij
nog maar 16 jaar oud was, door haar
broer de dichter Heinrich Steiglitz
kennen. Het was liefde op het eerste
gezicht. Daar echter haar ouders zich
verzetten tegen een huwelijk met
Steiglitz, konden zij pas v(jf jaar la
ter trouwen. Het was een en al geluk,
tot de dichter getroffen werd door een
ernstige zenuwziekte, welke hem alle
arbeid onmogelijk maakte. Charlotte
deed alles om hem op te wekken,
maar had daarmee geen succes. Vol
komen buiten zichzelve van angst,
dat zijn ster zou verbleken, kwam bij
haar de gedachte op, dat misschien
een schok, een groot verdriet hem op
nieuw inspiratie zou geven. In de ver
onderstelling, dat zij zijn grote
liefde de enige was, die dit wonder
kon volbrengen, nam zij het dramati
sche besluit, zich met een dolkstoot
van het leven te beroven. Deze daad
van vertwijfeling had intussen niet 't
beoogde succes, maar Charlotte be-
eikte er mee, dat zij door romantische
zielen beweend en bovendien tot een
beroemde heldin werd. Nog lange tijd
na haar wanhoopsdaad maakten véle
van haar bewondei'aars een pelgrims
tocht naar de oever van de Spree,
waar zij haar leven offerde voor de
dichter.
Toen Heinrich Steiglitz Charlotte
voor de eerste maal zag, werd hij on
middellijk verliefd op haar lieftallige
gestalte en haar wondermooie ogen,
waai*van de diepe, warme uitdruk
king nog geaccentueerd werd door 'n
paar bijzonder mooi gevormde wenk
brauwen. Zij vei'zorgde haar wenk
brauwen met een middel, dat reeds
generaties lang door de vrouwen in
haar familie werd toegepast. Het re
cept hiervoor luidt:
Het sap van een halve citroen wordt
met een halve kop suiker tot een dik
ke stroop gekookt, welke zo heet nïo-
gelijk op de huid moet worden ge
bracht en pas na afkoeling weer mag
worden verwijderd. Wanneer men
deze laag van de huid „afrolt", wox*-
den haartjes meegetrokken. De be
handeling moet echter meerdere ma
len per week worden herhaald, daar
hiermee alleen fijne haren worden
verwijderd.
Flitsen der komende mode
Londen, januari. Het ziet er naar uit
dat de alfabet-rage in de mode ten
einde loopt. Chx-istian Dior, die enkele
jaren geleden zijn H-lijn lanceerde en
daarop vrtfwel liet gehele alfabet tot
de A afwerkte, is thans teruggekeei-d
tot ontwerpen met ronde rokken,
nauw in de taille en in heldere, leven
dige kleuren. Overwegend lichte stof
fen worden verwerkt.
Het Londense modeseizoen is deze
week officieel geopend met een show
van accessoires, schoenen, tassen hoe
den en bont.
De Londens
ben thans aluminium-naaldhakken
in hun modellen verwerkt. Veel op
zichtige kleuren leer werden gebruikt.
- - ozcutv
W-,
tót OZÓUtV
i r zijn af en toe van die berich
ten met aardige onschuldige
vangen
vrouw even de tanden in de onderlip
doen zetten en mompelen: „O, wat
zal me dat weer een deining geven".
Nu praat ik nog niet eens over al
die opzichtige publiciteit rond miss
Europa of Gina of Marilyn. Mis
schien is het óók wel een klein beetje
levenswijs om uit al die aanlokke
lijke afbeeldingen van welgeschapen
vrouwspersonen enige strikt-privé
correcties te puren. Ziin wij op het
gebied van onze uiterlijke aantrek
kelijkheid wel voor honderd procent
aan het uitbuiten geslagen? Of hul
digen wij het kortzichtige principe
dat het alleen maar op de mooie bin
nenkant aankomt O la la, U accep
teert toch ook geen fijne bonbons jn
een grauwpapieren puntzak? Nu
dan
Dit adembenemende jurkje voor de
late middaguren en voor avondfeesten
is gemaakt uit luchtig nylon-chiffon,
bedrukt met een schaduwmotief. Het
losse rugpand versterkt nog het
slanke silhouet van dit modelletje,
waarin de hoge taillelijn duidelyk te
herkennen valt. Het lijfje heeft
uiterst smalle sohouderbandjes en is
met goudborduursel gegarneerd.
De verrassing van de show was een
„kandelaar-schoen" met een priem-
hakje, waaraan kristallen hanger
tjes. Voorts zijn deze week in Londen
shows gehouden door de hofcoutu-
rier, Noxman Hartnell en door de
ontwerpers Digby Morton en Michael
Sherard.
gcTMst eews op, mevrouw
(Van onze redactrice
aar het de mode betreft, heeft
de Nederlandse vrouw in de
laatste tien jaren een comple
te opvoeding gehad. Modeshows bie
den haar tweemaal per jaar volop
gelegenheid om zich te oriënteren
omtrent de intenties der grote kle
ding dictatoren in het vóór haar lig
gende seizoenuit de modecentra
overal ter wereld komt een overvloed
van nieuws en fotomateriaal zodra
de collecties van de toonaangevende
ontwerpers zijn vrijgegeven, en de
publiciteitsagenten van de textielin
dustrieën zorgen er wel voor dat het
de moderne vrouw niet ontbreekt
aan gelegenheden, om ook haar ma-
terialenkennxs op peil te houden.
Al deze voorlichting is wat waar
is moet gezegd worden! niet zon
der resultaten gebleven. Vele vrou
wen bekyken haar garderobe, de aan
schaf en de aanvulling daarvan met
een kritischer oog dan vroeger. Ze
zijn de eenvoud van het goede gaan
waarderen, ze hebben voorname
lijk dank zij die veelbesproken, tel
kens weerkerende modeshows!
oog gekregen voor de praktische
combinatiemogelijkheden welke de
hedendaagse 'confectie biedt, ze heb
ben alweer dank zij het aanschou
welijk voorbeeld iets leren begrij
pen van het belang van goede acces
soires. En wanneer, wat nogal eens
gebeurt, buitenlandse bezoeksters als
haar mening te kennen geven dat de
Nederlandse vroutc maar matigjes
gekleed gaat, dan wordt deze indruk
in vele gevallen gewekt door het feit
dat het in ons klimaat wel eens moei
lijk is om warmte en degelijkheid te
combineren met elegance maar
nog veel vaker door de omstandig
heid dat de vrouwen in deze lage
landen haar lichaamshouding en ma
nier van lopen dusdanig verwaarlo
zen, dat zelfs de beste kleding niet
tot haar recht komt. Dat is echter
een ander chapiter, waarover nog
niet zo lang geleden in deze rubriek
al enkele woordjes zijn geschreven
Nogmaals: we hebben in de jaren
na de oorlog wel het een en an
der bijgeleerd omtrent de kunst
van het goed gekleed gaan. Behalve
één ding: al deze modevoorlichting
heeft ons blijkbaar niet de durf kun
nen bijbrengen om eens iets opval
lends tè kopen en te dragen. Dat
durft tachtig procent van het Neder
landse vrouwendom niet, zelfs al zijn
ze ervan overtuigd dat zo'it opval
lend kledingstuk haar staat en in
haar garderobe past. Een tafereeltje
als het volgende is er het bewijs van:
Een dame, niet zo heel jong maar
beslist nog niet oud, stapt een mid
delgrote modezaak binnen met de
mededeling, dat ze een blouse wil
kopen. Ze trekt haar mantel uit en
onthult daarmee een mooi antra
cietkleurig jerseykostuum waarvan
de prijs zo op het oog beslist niet be-
neden de honderd gulden heeft gele
gen, Bij dit kostuum nu wenst ze een
blouse.
De verkoper heeft het met één
oogopslag bekeken; althans, dat
dénkt. hij. Hij duikt in een rek met
textiel en brengt zélf hélemaal
stralend van enthousiasme een
blouse te voorschijn in een van die
moderne zachtrode tinten. Een mooie
eenvoudige blouse van een als goed
bekend staand merk.
De aspirant-koopster ziet er niet
zoveel in, hoewel ze de blouse dan
wel eens wil aanpassen. Men kijkt
belangstellend toe als ze even later
met het kledingstuk aan, uit de
kleedkamer komt stappenmen
denkt: „Ja, dat is het, die blouse
staat haar, maakt- haar jongerpast
volmaakt bij dat antraciet....."
Maar ze neemt de blouse niet.
WélneeZe vindt 'm erg mooi,
zegt ze en dat meent ze ook
wél maar ze is bang dat de kleur
te opvallend is. Ze vertrekt tenslot
te met een lichtgrijs exemplaar; ook
een mooie blouse van goede kwali
teit, maar van een tint die dat hele
dure antracietkleurige kostuum op
slag transformeert tot een suf en
saai geval, perfect passend b{f de
sombere grauwe kleur van de win
terhemel daarbuiten.
De verkoper is er niet eens zo erg
ondersteboven van. Hij is wél gewend
aan dit soort ervaringen,Jk vind 't
wél mooi, maar het valt zo óp
£ii wat dan nóg, mevrouwOp
vallen, in de goede si» des
woords dan altijd, is toch niet
iets dat met de strop gestraft wordt f
Bovendienals U beslist niet als
„goedgekleed" icilf opvallen, had U
ook dat dure jerseykostuum van
over de honderd gulden niet hoeven
te kopen; dan had U wel met een
■pakje van f 29.75 tut een warenhuis
kunnen volstaan. Laten we nou eer
lijk zijn: opvallen wil toch iedere
rechtgeaarde vrou w! Maar de mees
ten van ons schijnen dit volkomen
normale verlangen als iets buitenge
woon onnèts te beschouwen
Het is een punt waarop wij in Ne
derland nog eens duchtig moeten
worden opgevoed: dat opvallend
iets héél anders is dan „opzichtig".
Durf gerust eens iets te kopen dat
opvalt, mevrouw. Wanneer het U
staat, bij uw persoonlijkheid en leef
tijd past en bovendien van goede
kwaliteit is, pleit het alleen maar
voor uw goede smaak.
Maar voordat hier nu briesende
brieven op volgen wil ik U haastig
verzekeren dat ik in de aanhef dit
soort berichtgeving helemaal niet op
't oog had. Tenslotte behoevexx we
die schoonheidscultus niet zo hevig
serieus te nemen, want het is al met
al maar een uiterst wisselvallige ge
schiedenis.
Het wordt echter bedenkelijker
als het accent nog 'n beetje
meer naar 't pure uiterlijke
wordt verlegd, en van het mooie vel
letje op het beeldige jurkje terecht
komt. En ik kan mij voorstellen, hoe
menige vrouw, jonger of ouder, zui
nig of royaal van uitgeven, nijdig
de krant heeft neergegooid bij dat
recente berichtje over de best gekle
de vrouwen ter wereld.
„Het New-York Dress Institute''
heeft een prijsvraag uitgeschreven
over dat wereldprobleem. Twaalf da
mes worden geacht volgens de
inzenders van die prijsvraag dan
de best geklede ter wereld te zijn.
De dame die aan dë kop ligt wat
haar klerenkast betreft is een Ame
rikaanse, en als ik goed tel, ziin er
van de twaalf klerenkoningfnneix
minstens acht door geboorte of bur
gerschap Amerikaans. Dan lopen er
nog twee Engelsen, een Duitse en een
paar Spaans en onderdoor en daar
mee is „de wereld" bekeken.
En wat betekent dat „best gekle
de vrouw" eigenlijk? Is dat
een kwestie van persoonlijke
smaak of van deskundig advies, van
artistiek combinatievermogen of kas
middelen? Als ik zo eens dat rijtje
van kampioenen der kleedkunst na
ga-is het wel opvallend dat vrijwel
alle twaalf heel behoorlijk in de con
tanten zitten.
vinger hebben uitgestoken
gendeel. Uitgezonderd dan het twee
tal uit West-Europa geïmporteerde
artiesten, van wie speciaal Mariene
Dietrich de eentjes niet cadeau heeft
gekregen.
Nee, oxxx met behulp van manliefs
portemonnee, geassisteerd door
schoonheidsspecialisten en mo
de-experts als een beeldje van een
plaatje uit de bus te komen een
«oud kunstje, als U het mij vraagt.
Geeft U mij dan maar de vrouw met
de smalle beurs en de volstrekt
eigen feilloze smaak, die met een,
lapie van de uitverkoop zelf een
jurkje fabriceert en niet rust voor
zii met kralen en oorknoppen en
schoentjes, die misschien ook ei
krats hebben gekost datzelfde jurkje
*--*■ een stukje kunstwerk heeft ge-
ïpleteerd. Zo'n handige fleurige
zuinige artieste slaat immers al die
dure dames met stukken. Want het
gaat met kleren net als met andere
zaken: niet om het hoeveel of hoe
duur, maar om het hoe. Als U een
katoentje weet te dragen, hebt U
verder geen tien meter satin duches-
se nodig om dat te bewijzen.
Ukunt die serie plaatjes dus rus
tig naast U neerleggen, want
de werkelijk best geklede vrouw
ter wereld is daar toen niet bij. En
maar dat is natuurlijk een ver
schrikkelijk onaardige opmerking:
gelooft U nu maar dat het ook geen
-wetje is om bij dat rijtje te staan.
Jf dacht U soms dat nummer twee
niet geblazen heeft van jaloezie op
nummer één toen zij de krant open
sloeg? Om van nummer twaalf maar
helemaal te zwijgen.
Laat dat Dress-Institute dus maar
rustig de pret van zo'n opinie-onder
zoek. Als U maar zorgt dat er ten
minste één man is die op gezette
tijden de krant neerlegt en zegt
„Wat staat die jurk je goed".
SASKLA.
Begin eens met grapefruit
Het is een goede Amerikaanse ge
woonte om de maaltijd met grapefruit
te openen. Deze vrucht die zo rjjk is
aan vitamines, hebben we in de win
termaanden wel bijzonder hard nodig
en juist als start is de werking het
meest effectief.
middendoor
suiker
bestrooid op een glazen schaaltje op-
gediend.
En hier nog een menu voor de ko-
i mende week:
j zondag: grapefruit, rundertong, witte
bonen, zure eiersaus, aardappelen, ap-
I pelen met schuim;
maandag: witte bonensoep, flensjes
I gevuld met tongragout, aardappelen,
schorseneren;
I dinsdag: boerenkoolstampot met
j rookworst, rödgröd;
woensdag: runderlapjes, knolraap,
aardappelen, koffievla;
donderdag: haché, rode kool. aardap
pelpuree, stoofpeertjes:
vrydag: panvis, stoofsla. gebakken
grutjes;
zaterdag: stoofpot kool met kaas.
1 fruit.
