Op 1 januari ontstaat de nieuwe gemeente Giessenburg Rawdat el Fakir - de „Tuin der armen" TELEFONISCHE OPWEKKINGEN KARAKTERISTIEK VOOR V.S. PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT DONDERDAG 27 DECEMBER 1956 ANNEXATIE MET PROBLEMEN Verkiezing had onverwachte uitslag; straks touwtrekken om een ton (Van onze speciale verslaggever) Op het moment, dat ook de Inwoners van Glessen-Nlenwkerk elkaar het traditionele heil en de gebruikelijke zegen zullen toewensen voor het nieu we jaar zullen zy geen Giessen-Nieuwkerkers meer, maar Glessenburgers zyn. Op'datzelfde ogenblik zullen die van Peursum en Glessen-Oudekerk zich eveneens Giessenburgers mogen noemen. Moeten noemen, liever ge zegd, want zomin de Peursumers als de Oudekerkers zyn met hun nieuwe burgerschap erg In hun sas. Niet voor niets heeft de samenvoeging van deze drie dorpen tot het nieuwe Giessenburg per 1 januari a.s. zoveel voe ten in de aarde gehad. Mén zal zich wellicht herinneren hoe fel de Inwoners van Giessen-Oude- kerk zich geruime tyd met hand en tand hebben verzet tegen de plannen van hogerhand om hun dorpen los te scheuren van Giessendam en het met Giessen-Nieuwkerk en Peursum te combineren tot het agrarische Giessen burg. Ze hebben een actie-comité gevormd, grote borden en spandoeken met krasse leuzen in hun straten gehangen en links en rechts geprotesteerd. Het heeft niet mogen baten. Hoger hand heeft strikt parlementair alle Giessen-Nieuwerkerkers en Gies- sen-Oudekerkers met de Peursumers op één hoop gegooid en tot Giessen burgers gemaakt. Per 1 januari 1957. Wet is wet en daar kan zelfs geen Giessen-Oudekerker een tittel of jota aan veranderen. Maar tevreden is men in Giessen- Oudekerk allerminst. „We weten niet hoe 't gaan zal, maar we vrezen 't ergste", horen we van de heer J. E. Hijmersma, de vroegere voorzitter van het voormalige actie-comité. „De mensen voelen zien vernederd doordat we nu toch naar Giessen-Nieuwkerk gaan. En we krijgen nu wel drie men sen van Oudekerk in de nieuwe raad van Giessenburg. maar daar kun je niet alle problemen mee oplossen". En problemen zijn er. In Giessen- Oudekerk maken ze zich bijvoorbeeld nogal ongerust over de woningbouw. Oudekerk ligt vlak tegen Giessen- dam-Hardinxveld aan. vormt er eigen lijk één geheel mee. Nleuwkerk is ver weg, 2 3 kilometer van kom tot kom. De jongelui, die in Giessendam-Har- dinxveld werken en in Oudekerk wo nen, willen na hun huwelijk wel in Giessendam-Hardinxveld gaan wonen maar niet in Nleuwkerk. Maar hoe moeten ze nu in Giessendam-Hardinx veld een huis krijgen ALs je eenmaal buiten de gemeente woont, valt het niet mee er in te komen. En zo vrezen de Oudekerkers dat ze na 1 januari tussen twee stoelen in komen te zit ten. Hoe ontevreden en bezorgd ook,, op 23 november hebben de Gïessen-Ou- dekerkers, tezamen met die van Peursum en Nieuwkerk, plichtsge trouw de nieuwe gemeenteraad ge stemd. Achter de Giessenburgse schermen was naarstig politiek bedreven. „In enkele kiesverenigingen is nogal strijd geleverd", verzekert ons burge meester N. van der Brugge van Gies sen-Nieuwkerk, Peursum en Schellui- nen, juist op de dag dat zyn benoe ming tot burgemeester van het nieu we Giessenburg afgekomen is. „Mijn V.V.D.-wethouder hier in Nieuwkerk bijvoorbeeld is gevallen, hoewel hij veel voor de gemeente betekend heeft. De V.V.D. had een Oudekerker als nummer 1 op de lijst gezet". Ook de andere partijen hebben die taktiek gevolgd. En zo ls het mogelijk geworden, dat de 1300 inwoners van Nieuwkerk slechts één vertegenwoordiger in de nieu we raad krijgen, terwijl de 8 900 Oudekerkers en zelfs de 412 Peur sumers ieder 3 zetels gaan bezet ten. In Giessen-Oudekerk ls een daverend hoongelach over het verslagen Nieuwkerk opgegaan het deed nauwelijks onder voor de spottende lachsalvo's die tij dens de Oudekerkse vrijheidsstrijd opklonken om de sarcastische vraag, of ook in Nieuwkerk de Midden-Europese tijd al was inge voerd. Historisch probleem In Peursum ligt de zaak weer heel anders. Daar zijn ze pas tegenstan ders van de samenvoeging geworden, toen hun hele gemeenteraad al een keer of drie vóór had gestemd. Peur sum heeft maar weinig om trots op te zijn. Er is geen school, geen eigen verengingsleven, geen brandweer, geen begraafplaats en geen reini gingsdienst en administratief gezien was Peursum eigenlijk altijd al een afdeling van Nieuwkerk. Nieuwkerk deed en Peursum betaalde. Maar de Peursumers gaan prat op hun ge meentelijk bezit en op hun reserve van 70 mille, die straks natuurlijk he lemaal naar de nieuwe gemeente overgaat. En verder is er nog een ka pitaal van één ton, dat na 1 januari een wespennest dreigt te worden voor ieder, die probeert er aan te komen. Die ton is eigendom van twee arm besturen. Wie aan burgemeester Van der Brugge vraagt wat een dorp met 412 inwoners meréndeels gezeten boeren in vredesnaam met twee armbesturen moet doen, krijgt te ho ren dat het toch nogal kleine Peur sum vroeger nog kleiner was en on geveer een eeuw geleden Neder-Slin- gerland heeft geannexeerd. Beide dorpjes brachten in de gezamenlijke boedel een armbestuur in en beide besturen zijn blijven bestaan tot de de huidige dag. Veel werk hadden ze niet, want fluistert men in Nieuw kerk er woonden allemaal rijke boeren, die alle grond in handen had den en nog geen vierkante meter grond wilden verkopen voor de bouw van een arbeiderswoning, zodat ze ook nooit „de armoede" in huis heb ben behaald. Peursum was voor de boeren; arbeiders hoorden in Nieuw kerk thuis, zou hun trotse devies zyn geweest. Nu gaat het dus straks om die ton. Burgemeester Van der Brug ge geeft de voorkeur aan één cen trale sociale dienst. „Het is nogal vreemd om voor een onderdeel van een gemeente twee armbesturen te handhaven", meent hij. „Maar om ze op te heffen is een raadsbesluit nodig. En er komen 3 Peursumers in de nieuwe raad, plus één Oude kerker die vroeger in Peursum heeft gewoond." In een raad van zeven is dat dus al een meerder heid. Het ziet er naar uit, dat de zaak van die armbesturen een heet hangijzer gaat worden. Zo liggen dus ongeveer de ver houdingen in het toekomstige Gïessen- bnrg.. Burgemeester Van der Brugge zegt er geen moment aan te twijfelen, dat alles toch wel goed zal gaan. Ver moedelijk zal de soep van Oudekerk en Peursum ook inderdaad niet zo heet worden gegeten als zij nu wordt opgediend. Er is goede hoop, dat de vroede Giessenburgers straks de nood zaak zullen beseffen om als raad het belang van het geheel te dienen. Maar nooit zal het in Giessenburg zo wor den als het na de oorlog in Peursum ging: daar maakten alle partijen ge zamenlijk één kandidatenlijst op. De raad werd eenvoudig benoemd en nooit ging een lid van een partij op een plotseling opengevallen stoel zit ten, die aan een andere partij had toe behoord. Zó gemoedelijk zijn de ver houdingen in het land van de Giessen sinds lang niet meer. Anthropoloog met hekel aan spinnen De anthropoloog Armand Durle- wager, 30 jaar. is in Tours tot vijf jaar gevangenisstraf veroordeeld om dat hij zes bosbranden heeft gesticht, naar hij heeft uitgelegd om de spin nen te verbranden. Durlewager vertelde, dat telkens wanneer hij een spinneweb vond of één van de gehate achtpotige insec ten zelf, hij er de brand in stak. Ongelovig vroeg de president van de rechtbank: „Deed U dat alleen om spinnen te vernietigen?" „Natuurlijk", antwoordde Durle wager, een man met holle wangen en verwilderde blik in de ogen, „welke andere reden zou ik gehad hebben?" „Veel geholpen heeft het niet, er zijn nog heel wat spinnen", meende de president. Psychiaters zeiden, dat zij niet heb ben kunnen vaststellen of Durlewager geestelijk onevenwichtig is of de boel voor de gek houdt. Hoe het zij, een jury van nuchter denkende boeren bevond hem schuldig aan brand stichting. De invoering van het nieuwe systeem voor afgifte van kentekenbewijzen, waar bij men het in principe mogelijk hoopt te maken, dat de koper van een nieuw motorrijtuig het dan voortaan tweedelige kentekenbewijs nog op de dag van aan koop in zijn bezit zal kunnen krijgen zal, niet, zoals in de bedoeling lag, per 1 ja nuari a.s. geschieden, zo meldt de A.N.W. B., zij is voorlopig opgeschort tot 1 fe bruari 1957. Zo verrees eertijds het "kasteel Gies senburg aan de zuidelijke oever van de Giessen, op het grondgebied van de tegenwoordige gemeente Giessen Nieuwkerk, op de plaats waar nu het Giessenoudekerksebos ligt. In vroeger jaren lag daar een brug over het riviertje. Zo vestigden de bewo ners zich aan weerszijden van de Giessen en in de loop der jaren is aan beide zijden van het water een lang gerekte lintbebouwing ontstaan, ener. zijds GiessenNieuwkerk, aan de an dere kant GiessenOudekerk, dat juist recht tegenover het centrum van Nieuwkerk ophoudt en in Peur sum overgaat. Op dat punt bevindt zich een brug en die brug verbindt de drie dorpjes tot een onafscheide lijk geheel, waarvan men niet be grijpt waarom ze niet reeds lang tot één gemeente zijn samengevoegd. Maar per 1 januari zal dit dan gebeu ren en zal de naam Giessenburg hoewel van het kasteel geen steen meer te vinden is in ere worden hersteld. GEBED OP DE BAND In Los Angeles: 10.000 gesprekken per dag. (Speciale correspondentie.) „Enige dagen geleden was ik ver wikkeld in een vreselijke strijd tegen de aanvechtingen om mij te gaan be drinken. Het was voor mij een strijd op leven en dood. Ik had al vele ma len een kaartje opgenomen en weer neergelegd, dat een vriend mij had gegeven en dat een „Draai-een-Ge- bed"-telefoonnummer vermeldde. Ik draaide het nummer tenslotte en dit hoorde ik: „Mijn genade is U genoeg, want Myn kracht wordt in zwakheid volbracht. Wanneer wij onze zwak heden bekennen en ons tot God wen den om hulp, stroomt Zijn goddelijke kracht in onze levens en keert ne derlaag in overwinning". Het keerpunt in mijn strijd kwam met deze inspirerende woorden. Met Gods hulp won ik". Deze brief aan dr. John Sutherland Bonnell, priester van de Presbyteri aanse kerk op New Yorks Fifth Avenue, is aldus Time Magazine typerend voor het soort brieven, dat binnenkomt, sinds dr. Bonnell dit „Draai-een-Gebed"-nummer heeft ingesteld. Iedere dag, zo wordt in Time verteld, legt ar. Bonnell een nieuwe boodschap vast op een band, een boodschap van 30 seconden, zo als ook het weerbericht is vastgelegd. Per uur wordt dit nummer in de telefoongids vermeld als ..Gebeds telefoon gemiddeld 800 maal ge draaid. De aandacht wordt erop ge vestigd door kaarten. STIL GEBED. Wat dr. Bonnell doet is overigens niet nieuw. Niemand weet, hoeveel van dergelijke installaties in de V.S. in gebruik zijn, maar zeker is, dat hun verbreidheid thans reeds een ka rakteristiek kenmerk van het ge loofsleven in de Verenigde Staten Veertien jaar voor drie Bahreinse samenzweerders Op de Bahrein-eilanden in de Per zische Golf zijn zondag drie leiders van het verboden „Comité van de Na tionale Unie" tot veertien jaar gevan genisstraf veroordeeld op beschuldi ging van het organiseren van de an ti-Britse ongeregeldheden van vorige maand. Twee andere leden van het comité kregen tien jaar gevangenis straf. De beklaagden werden onder meer schuldig bevonden aan het beramen van plannen om de inheemse heerser van deze Britse eilanden, sjeik sir Soelman bin Hamad Alchalifah en dieii3 Britse adviseur, sir Charles Bclgrave, uit de weg te ruimen. School voor donkerogige kinderen uit de sloppen van Saida In de oude steden van het Midden-Oosten staan de grote en verval len huurkazernes zo dicht bij elkaar, dat zij donkere, nauwe steegjes vormen, waar het daglicht nauwelijks doordringt. In de bedompte, raamloze kamers bladdert de kalk van de mimen en de vloeren zijn bedekt met ingetrapt vuil. Het meubilair bestaat uit een paar ge deukte pannen en petroleumblikken, een ruw getimmerde box om de laatste baby veilig in op te bergen en misschien beschikken de bewo ners zelfs over een paar gebroken koffiekopjes, 's Nachts struikel je over vermoeide lichamen. Tien of twaalf slapers in een kamer van drie bij vier meter is daar niets bijzonders. En overal, op de grond in de sloppen, op de stoepen slapend in de hete middagzon, hangend aan de trams, schreeuwende en bedelende kinderen. De verwaarloos de kinderen van steden als. Aleppo, Bagdad en Caïro. Kinderen, die opgroeien zonder verzorging en zonder opvoeding in grenzeloze on verschilligheid, honger en vuil. In Saida in de oudheid bekend als Sidon waar donkere tunnels en overdekte straatjes de oude huizen met elkaar verbinden tot een net werk van ongure stegen, kon een jonge Libanese onderwijzeres het niet langer verdragen. Alexandra Antaki ging op zoek naar kamers: kamers voor een vluchteling, een plaats om te spelen, een school. De bewoners van een oude, zeventiende eeuwse „khan" combinatie van huurkazerne en herberg gaven haar eerst twee, later vier kamers, die uitzicht boden op een grote tuin. Eens deden deze kamers dienst als stallen voor de muilezels en kamelen van de reizigers. Alexandra beschilderde de gepleis terde muren en de oude voederbak ken met frisse, levendige kleuren. Met afval uit een timmermanswerk plaats en oude boekenkaften maakte zij voor zichzelf de voorwerpen, die gebruikt worden bij het Montessori en Declory-ondervvijs voor kleuters. En toen zij alles had gedaan, wat in haar vermogen lag za gen, verven, plakken en zij de rose tafeltjes netjes had gerang schikt, opende de oude „khan" zijn zware ijzeren deuren voor het eer ste kind. De „Rawdat el Fakir" de „Tuin der armen" was gebo ren. Groei De eerste dag waren er vyf leer lingen, maar iedere dag kwamen er meer donkere kopjes schuw om de grote ijzeren poort kyken. Twee maanden later was het maximum van dertig leerlingen bereikt. Er kwam ook hulp. Twee jonge meisjes wilden graag helpen. Alexan dra leerde hen de Montessorimethode van lesgeven en de meisjes werden toegewijde en doelmatige assistenten. En de school bleef groeien. Moest juffrouw Alexandra de kin deren met hun zesde jaar de deur wijzen en aan de strenge lagere school overleveren om hen dan toch weer naar de straat te zien deserte ren? Zij besloot de kinderen te hou den en op te leiden voor het eindexa men van de lagere school. Zij zou hen helpen hun speciale gaven tè ontdek ken en te ontwikkelen, maar voor al les helpen om het leven waardig te gemoet te treden. De school begon in 1951, momen teel zijn er 105 leerlingen. Zij leren lezen en schrijven, tekenen, zingen en dansen. De schooluren lopen officieel van zeven tot twaalf 's morgens en van één tot vier uur 's mid dags. Officieel. Want kleine han den reiken naar de zware klopper op de poort als de eerste stralen van de zon door de smalle straten vallen. Tussen de middag is een kwartier om te eten meer dan voldoende als je niet meer hebt dan een stuk brood met wat olijven. En na vieren wel er is geen enkele reden om hard weg tc lopen. Het is veel leuker om te blijven en de zaak te helpen oprui men. De school is tenminste een plaats waar niemand je met een grof woord wegstuurt. Iedere donderdag komen de moe ders van de kinderen praten. Net als thuis zitten zij dan in een grote cir kel en praten over koetjes en kalfjes over kleine Abdoel en ondeugende Amina. Alexandra en haar assisten ten bezoeken op hun beurt de fami lies thuis. Uit* dit contact en uit de vriendschap, die er door ontstaa' wordt de opvoeding van de ouders gelijk met die van de kinderen ont wikkeld. genoemd mag worden. Alleen in New York zijn er al vier, in New England vijf. En wanneer de predikant van een bepaalde kerk in Detroit in de verte een zoemtoon hoort teken dat zijn installatie wordt aange- vraagt dan spreekt hij in stute een kort gebed uit voor de oproeper. In Denver wordt deze dienst in stand gehouden door een vereniging van vrouwelijke Rooms-Katholieke telefoonemployees, welke de naam draagt van „Our Lady of the Bell". Het gemiddeld aantal aanvragen per dag is daar 600. Toen in Seattle een dergelijk „gebedsnummer" werd geïnstaHeei-d, liep alle telefoonver keer vast en sloegen de zekeringen door in de centrale. In San Francis co bedraagt het gemiddeld aantal aanvragen per maand 100.000. In Los Angeles, waarin de Y.M.C.A. het nummer onder haar auspiciën heeft, registreert men per 24 uur maar liefst 10.000 gesprekken. SERMOXETTE Niet alle vastgelegde bood schappen bestaan uit een gebed. Zo maakt de priesteres Grace Faus te Washington gebruik van een één-minuuts „sermonette" een „preekje". „Beseffen wij", vraagt zij bij voorbeeld, „dat wij een uiting en een schepping zijn van de geest van God In God kan geen verve ling zijn. geen vermoeidheid, geen gebrek aan energieLaat ons verklaren, dat wij vol zijn van enthousiasme en vitaliteit voor iedere goede onderneming God heeft U lief'. Weer andere priesters en predikan ten proberen het met een opwekkend praatje. (Maak je geen zorgen of „Houd je goede humeur!") Zó kan dan zulk een boodschap luiden: „Kop op, kerel: de wereld heeft net zogoed opgewekte mensen nodig als zoveel andere dingen! Sommigen zijn wijs, sommigen rijk, handig of beroemd. Maar allemaal kunnen we opgewekt zijn! Het kost nikt. Integendeel, het brengt je geld op!" Oliesituatie in Europa zal in januari beter zijn De Amerikaanse minister van bin nenlandse zaken, Frederick Seaton, heeft medegedeeld dat de olievoorzie ning der Westeuropese staten van de landen aan de Middellandse Zee in januari a.s. zal worden verbeterd. De ze landen zullen dan dagelijks gemid deld 2.267.000 vaten („barrels") olie ontvangen, hetgeen tachtig procent I is van hetgeen zij voor de Suezka- naal-crisis ontvingen, i Minister Seaton grondvestte zijn I verklaringen op schattingen van de i .Noodcommissie vo^r het Midden- Oosten". waarin vertegenwoordigers I zitting hebben van vijftien aan het I buitenland leverende Amerikaanse oliemaatschappijen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1956 | | pagina 7