Op 1 januari ontstaat de nieuwe
gemeente Giessenburg
Rawdat el Fakir - de „Tuin der armen"
TELEFONISCHE OPWEKKINGEN
KARAKTERISTIEK VOOR V.S.
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
DONDERDAG 27 DECEMBER 1956
ANNEXATIE MET PROBLEMEN
Verkiezing had onverwachte uitslag;
straks touwtrekken om een ton
(Van onze speciale verslaggever)
Op het moment, dat ook de Inwoners van Glessen-Nlenwkerk elkaar het
traditionele heil en de gebruikelijke zegen zullen toewensen voor het nieu
we jaar zullen zy geen Giessen-Nieuwkerkers meer, maar Glessenburgers
zyn. Op'datzelfde ogenblik zullen die van Peursum en Glessen-Oudekerk
zich eveneens Giessenburgers mogen noemen. Moeten noemen, liever ge
zegd, want zomin de Peursumers als de Oudekerkers zyn met hun nieuwe
burgerschap erg In hun sas. Niet voor niets heeft de samenvoeging van deze
drie dorpen tot het nieuwe Giessenburg per 1 januari a.s. zoveel voe
ten in de aarde gehad.
Mén zal zich wellicht herinneren hoe fel de Inwoners van Giessen-Oude-
kerk zich geruime tyd met hand en tand hebben verzet tegen de plannen
van hogerhand om hun dorpen los te scheuren van Giessendam en het met
Giessen-Nieuwkerk en Peursum te combineren tot het agrarische Giessen
burg. Ze hebben een actie-comité gevormd, grote borden en spandoeken met
krasse leuzen in hun straten gehangen en links en rechts geprotesteerd.
Het heeft niet mogen baten. Hoger
hand heeft strikt parlementair
alle Giessen-Nieuwerkerkers en Gies-
sen-Oudekerkers met de Peursumers
op één hoop gegooid en tot Giessen
burgers gemaakt. Per 1 januari 1957.
Wet is wet en daar kan zelfs geen
Giessen-Oudekerker een tittel of jota
aan veranderen.
Maar tevreden is men in Giessen-
Oudekerk allerminst. „We weten niet
hoe 't gaan zal, maar we vrezen 't
ergste", horen we van de heer J. E.
Hijmersma, de vroegere voorzitter
van het voormalige actie-comité. „De
mensen voelen zien vernederd doordat
we nu toch naar Giessen-Nieuwkerk
gaan. En we krijgen nu wel drie men
sen van Oudekerk in de nieuwe raad
van Giessenburg. maar daar kun je
niet alle problemen mee oplossen".
En problemen zijn er. In Giessen-
Oudekerk maken ze zich bijvoorbeeld
nogal ongerust over de woningbouw.
Oudekerk ligt vlak tegen Giessen-
dam-Hardinxveld aan. vormt er eigen
lijk één geheel mee. Nleuwkerk is ver
weg, 2 3 kilometer van kom tot kom.
De jongelui, die in Giessendam-Har-
dinxveld werken en in Oudekerk wo
nen, willen na hun huwelijk wel in
Giessendam-Hardinxveld gaan wonen
maar niet in Nleuwkerk. Maar hoe
moeten ze nu in Giessendam-Hardinx
veld een huis krijgen ALs je eenmaal
buiten de gemeente woont, valt het
niet mee er in te komen. En zo vrezen
de Oudekerkers dat ze na 1 januari
tussen twee stoelen in komen te zit
ten.
Hoe ontevreden en bezorgd ook,, op
23 november hebben de Gïessen-Ou-
dekerkers, tezamen met die van
Peursum en Nieuwkerk, plichtsge
trouw de nieuwe gemeenteraad ge
stemd.
Achter de Giessenburgse schermen
was naarstig politiek bedreven. „In
enkele kiesverenigingen is nogal
strijd geleverd", verzekert ons burge
meester N. van der Brugge van Gies
sen-Nieuwkerk, Peursum en Schellui-
nen, juist op de dag dat zyn benoe
ming tot burgemeester van het nieu
we Giessenburg afgekomen is. „Mijn
V.V.D.-wethouder hier in Nieuwkerk
bijvoorbeeld is gevallen, hoewel hij
veel voor de gemeente betekend heeft.
De V.V.D. had een Oudekerker als
nummer 1 op de lijst gezet".
Ook de andere partijen hebben
die taktiek gevolgd. En zo ls het
mogelijk geworden, dat de 1300
inwoners van Nieuwkerk slechts
één vertegenwoordiger in de nieu
we raad krijgen, terwijl de 8 900
Oudekerkers en zelfs de 412 Peur
sumers ieder 3 zetels gaan bezet
ten. In Giessen-Oudekerk ls een
daverend hoongelach over het
verslagen Nieuwkerk opgegaan
het deed nauwelijks onder voor
de spottende lachsalvo's die tij
dens de Oudekerkse vrijheidsstrijd
opklonken om de sarcastische
vraag, of ook in Nieuwkerk de
Midden-Europese tijd al was inge
voerd.
Historisch probleem
In Peursum ligt de zaak weer heel
anders. Daar zijn ze pas tegenstan
ders van de samenvoeging geworden,
toen hun hele gemeenteraad al een
keer of drie vóór had gestemd. Peur
sum heeft maar weinig om trots op te
zijn. Er is geen school, geen eigen
verengingsleven, geen brandweer,
geen begraafplaats en geen reini
gingsdienst en administratief gezien
was Peursum eigenlijk altijd al een
afdeling van Nieuwkerk. Nieuwkerk
deed en Peursum betaalde. Maar de
Peursumers gaan prat op hun ge
meentelijk bezit en op hun reserve
van 70 mille, die straks natuurlijk he
lemaal naar de nieuwe gemeente
overgaat. En verder is er nog een ka
pitaal van één ton, dat na 1 januari
een wespennest dreigt te worden voor
ieder, die probeert er aan te komen.
Die ton is eigendom van twee arm
besturen. Wie aan burgemeester Van
der Brugge vraagt wat een dorp met
412 inwoners meréndeels gezeten
boeren in vredesnaam met twee
armbesturen moet doen, krijgt te ho
ren dat het toch nogal kleine Peur
sum vroeger nog kleiner was en on
geveer een eeuw geleden Neder-Slin-
gerland heeft geannexeerd. Beide
dorpjes brachten in de gezamenlijke
boedel een armbestuur in en beide
besturen zijn blijven bestaan tot de
de huidige dag. Veel werk hadden ze
niet, want fluistert men in Nieuw
kerk er woonden allemaal rijke
boeren, die alle grond in handen had
den en nog geen vierkante meter
grond wilden verkopen voor de bouw
van een arbeiderswoning, zodat ze
ook nooit „de armoede" in huis heb
ben behaald. Peursum was voor de
boeren; arbeiders hoorden in Nieuw
kerk thuis, zou hun trotse devies zyn
geweest.
Nu gaat het dus straks om die
ton. Burgemeester Van der Brug
ge geeft de voorkeur aan één cen
trale sociale dienst. „Het is nogal
vreemd om voor een onderdeel van
een gemeente twee armbesturen te
handhaven", meent hij. „Maar om
ze op te heffen is een raadsbesluit
nodig. En er komen 3 Peursumers
in de nieuwe raad, plus één Oude
kerker die vroeger in Peursum
heeft gewoond." In een raad van
zeven is dat dus al een meerder
heid.
Het ziet er naar uit, dat de zaak
van die armbesturen een heet
hangijzer gaat worden.
Zo liggen dus ongeveer de ver
houdingen in het toekomstige Gïessen-
bnrg.. Burgemeester Van der Brugge
zegt er geen moment aan te twijfelen,
dat alles toch wel goed zal gaan. Ver
moedelijk zal de soep van Oudekerk
en Peursum ook inderdaad niet zo
heet worden gegeten als zij nu wordt
opgediend. Er is goede hoop, dat de
vroede Giessenburgers straks de nood
zaak zullen beseffen om als raad het
belang van het geheel te dienen. Maar
nooit zal het in Giessenburg zo wor
den als het na de oorlog in Peursum
ging: daar maakten alle partijen ge
zamenlijk één kandidatenlijst op. De
raad werd eenvoudig benoemd en
nooit ging een lid van een partij op
een plotseling opengevallen stoel zit
ten, die aan een andere partij had toe
behoord. Zó gemoedelijk zijn de ver
houdingen in het land van de Giessen
sinds lang niet meer.
Anthropoloog met
hekel aan spinnen
De anthropoloog Armand Durle-
wager, 30 jaar. is in Tours tot vijf
jaar gevangenisstraf veroordeeld om
dat hij zes bosbranden heeft gesticht,
naar hij heeft uitgelegd om de spin
nen te verbranden.
Durlewager vertelde, dat telkens
wanneer hij een spinneweb vond of
één van de gehate achtpotige insec
ten zelf, hij er de brand in stak.
Ongelovig vroeg de president van
de rechtbank: „Deed U dat alleen om
spinnen te vernietigen?"
„Natuurlijk", antwoordde Durle
wager, een man met holle wangen en
verwilderde blik in de ogen, „welke
andere reden zou ik gehad hebben?"
„Veel geholpen heeft het niet, er
zijn nog heel wat spinnen", meende
de president.
Psychiaters zeiden, dat zij niet heb
ben kunnen vaststellen of Durlewager
geestelijk onevenwichtig is of de boel
voor de gek houdt. Hoe het zij, een
jury van nuchter denkende boeren
bevond hem schuldig aan brand
stichting.
De invoering van het nieuwe systeem
voor afgifte van kentekenbewijzen, waar
bij men het in principe mogelijk hoopt
te maken, dat de koper van een nieuw
motorrijtuig het dan voortaan tweedelige
kentekenbewijs nog op de dag van aan
koop in zijn bezit zal kunnen krijgen zal,
niet, zoals in de bedoeling lag, per 1 ja
nuari a.s. geschieden, zo meldt de A.N.W.
B., zij is voorlopig opgeschort tot 1 fe
bruari 1957.
Zo verrees eertijds het "kasteel Gies
senburg aan de zuidelijke oever van
de Giessen, op het grondgebied van
de tegenwoordige gemeente Giessen
Nieuwkerk, op de plaats waar nu
het Giessenoudekerksebos ligt. In
vroeger jaren lag daar een brug over
het riviertje. Zo vestigden de bewo
ners zich aan weerszijden van de
Giessen en in de loop der jaren is aan
beide zijden van het water een lang
gerekte lintbebouwing ontstaan, ener.
zijds GiessenNieuwkerk, aan de an
dere kant GiessenOudekerk, dat
juist recht tegenover het centrum
van Nieuwkerk ophoudt en in Peur
sum overgaat. Op dat punt bevindt
zich een brug en die brug verbindt
de drie dorpjes tot een onafscheide
lijk geheel, waarvan men niet be
grijpt waarom ze niet reeds lang tot
één gemeente zijn samengevoegd.
Maar per 1 januari zal dit dan gebeu
ren en zal de naam Giessenburg
hoewel van het kasteel geen steen
meer te vinden is in ere worden
hersteld.
GEBED OP DE BAND
In Los Angeles: 10.000
gesprekken per dag.
(Speciale correspondentie.)
„Enige dagen geleden was ik ver
wikkeld in een vreselijke strijd tegen
de aanvechtingen om mij te gaan be
drinken. Het was voor mij een strijd
op leven en dood. Ik had al vele ma
len een kaartje opgenomen en weer
neergelegd, dat een vriend mij had
gegeven en dat een „Draai-een-Ge-
bed"-telefoonnummer vermeldde. Ik
draaide het nummer tenslotte en dit
hoorde ik: „Mijn genade is U genoeg,
want Myn kracht wordt in zwakheid
volbracht. Wanneer wij onze zwak
heden bekennen en ons tot God wen
den om hulp, stroomt Zijn goddelijke
kracht in onze levens en keert ne
derlaag in overwinning".
Het keerpunt in mijn strijd kwam
met deze inspirerende woorden. Met
Gods hulp won ik".
Deze brief aan dr. John Sutherland
Bonnell, priester van de Presbyteri
aanse kerk op New Yorks Fifth
Avenue, is aldus Time Magazine
typerend voor het soort brieven,
dat binnenkomt, sinds dr. Bonnell
dit „Draai-een-Gebed"-nummer heeft
ingesteld. Iedere dag, zo wordt in
Time verteld, legt ar. Bonnell een
nieuwe boodschap vast op een band,
een boodschap van 30 seconden, zo
als ook het weerbericht is vastgelegd.
Per uur wordt dit nummer in de
telefoongids vermeld als ..Gebeds
telefoon gemiddeld 800 maal ge
draaid. De aandacht wordt erop ge
vestigd door kaarten.
STIL GEBED.
Wat dr. Bonnell doet is overigens
niet nieuw. Niemand weet, hoeveel
van dergelijke installaties in de V.S.
in gebruik zijn, maar zeker is, dat
hun verbreidheid thans reeds een ka
rakteristiek kenmerk van het ge
loofsleven in de Verenigde Staten
Veertien jaar voor drie
Bahreinse samenzweerders
Op de Bahrein-eilanden in de Per
zische Golf zijn zondag drie leiders
van het verboden „Comité van de Na
tionale Unie" tot veertien jaar gevan
genisstraf veroordeeld op beschuldi
ging van het organiseren van de an
ti-Britse ongeregeldheden van vorige
maand. Twee andere leden van het
comité kregen tien jaar gevangenis
straf.
De beklaagden werden onder meer
schuldig bevonden aan het beramen
van plannen om de inheemse heerser
van deze Britse eilanden, sjeik sir
Soelman bin Hamad Alchalifah en
dieii3 Britse adviseur, sir Charles
Bclgrave, uit de weg te ruimen.
School voor donkerogige kinderen
uit de sloppen van Saida
In de oude steden van het Midden-Oosten staan de grote en verval
len huurkazernes zo dicht bij elkaar, dat zij donkere, nauwe steegjes
vormen, waar het daglicht nauwelijks doordringt. In de bedompte,
raamloze kamers bladdert de kalk van de mimen en de vloeren zijn
bedekt met ingetrapt vuil. Het meubilair bestaat uit een paar ge
deukte pannen en petroleumblikken, een ruw getimmerde box om de
laatste baby veilig in op te bergen en misschien beschikken de bewo
ners zelfs over een paar gebroken koffiekopjes, 's Nachts struikel je
over vermoeide lichamen. Tien of twaalf slapers in een kamer van
drie bij vier meter is daar niets bijzonders. En overal, op de grond
in de sloppen, op de stoepen slapend in de hete middagzon, hangend
aan de trams, schreeuwende en bedelende kinderen. De verwaarloos
de kinderen van steden als. Aleppo, Bagdad en Caïro. Kinderen, die
opgroeien zonder verzorging en zonder opvoeding in grenzeloze on
verschilligheid, honger en vuil.
In Saida in de oudheid bekend
als Sidon waar donkere tunnels en
overdekte straatjes de oude huizen
met elkaar verbinden tot een net
werk van ongure stegen, kon een
jonge Libanese onderwijzeres het
niet langer verdragen. Alexandra
Antaki ging op zoek naar kamers:
kamers voor een vluchteling, een
plaats om te spelen, een school. De
bewoners van een oude, zeventiende
eeuwse „khan" combinatie van
huurkazerne en herberg gaven
haar eerst twee, later vier kamers,
die uitzicht boden op een grote tuin.
Eens deden deze kamers dienst als
stallen voor de muilezels en kamelen
van de reizigers.
Alexandra beschilderde de gepleis
terde muren en de oude voederbak
ken met frisse, levendige kleuren.
Met afval uit een timmermanswerk
plaats en oude boekenkaften maakte
zij voor zichzelf de voorwerpen, die
gebruikt worden bij het Montessori
en Declory-ondervvijs voor kleuters.
En toen zij alles had gedaan,
wat in haar vermogen lag za
gen, verven, plakken en zij de
rose tafeltjes netjes had gerang
schikt, opende de oude „khan" zijn
zware ijzeren deuren voor het eer
ste kind. De „Rawdat el Fakir"
de „Tuin der armen" was gebo
ren.
Groei
De eerste dag waren er vyf leer
lingen, maar iedere dag kwamen er
meer donkere kopjes schuw om de
grote ijzeren poort kyken. Twee
maanden later was het maximum
van dertig leerlingen bereikt.
Er kwam ook hulp. Twee jonge
meisjes wilden graag helpen. Alexan
dra leerde hen de Montessorimethode
van lesgeven en de meisjes werden
toegewijde en doelmatige assistenten.
En de school bleef groeien.
Moest juffrouw Alexandra de kin
deren met hun zesde jaar de deur
wijzen en aan de strenge lagere
school overleveren om hen dan toch
weer naar de straat te zien deserte
ren? Zij besloot de kinderen te hou
den en op te leiden voor het eindexa
men van de lagere school. Zij zou hen
helpen hun speciale gaven tè ontdek
ken en te ontwikkelen, maar voor al
les helpen om het leven waardig te
gemoet te treden.
De school begon in 1951, momen
teel zijn er 105 leerlingen. Zij leren
lezen en schrijven, tekenen, zingen en
dansen.
De schooluren lopen officieel
van zeven tot twaalf 's morgens
en van één tot vier uur 's mid
dags. Officieel. Want kleine han
den reiken naar de zware klopper
op de poort als de eerste stralen
van de zon door de smalle straten
vallen.
Tussen de middag is een kwartier
om te eten meer dan voldoende als
je niet meer hebt dan een stuk brood
met wat olijven. En na vieren wel
er is geen enkele reden om hard weg
tc lopen. Het is veel leuker om te
blijven en de zaak te helpen oprui
men. De school is tenminste een
plaats waar niemand je met een grof
woord wegstuurt.
Iedere donderdag komen de moe
ders van de kinderen praten. Net als
thuis zitten zij dan in een grote cir
kel en praten over koetjes en kalfjes
over kleine Abdoel en ondeugende
Amina. Alexandra en haar assisten
ten bezoeken op hun beurt de fami
lies thuis. Uit* dit contact en uit de
vriendschap, die er door ontstaa'
wordt de opvoeding van de ouders
gelijk met die van de kinderen ont
wikkeld.
genoemd mag worden. Alleen in New
York zijn er al vier, in New England
vijf. En wanneer de predikant van
een bepaalde kerk in Detroit in de
verte een zoemtoon hoort teken
dat zijn installatie wordt aange-
vraagt dan spreekt hij in stute
een kort gebed uit voor de oproeper.
In Denver wordt deze dienst in
stand gehouden door een vereniging
van vrouwelijke Rooms-Katholieke
telefoonemployees, welke de naam
draagt van „Our Lady of the Bell".
Het gemiddeld aantal aanvragen
per dag is daar 600. Toen in Seattle
een dergelijk „gebedsnummer" werd
geïnstaHeei-d, liep alle telefoonver
keer vast en sloegen de zekeringen
door in de centrale. In San Francis
co bedraagt het gemiddeld aantal
aanvragen per maand 100.000. In
Los Angeles, waarin de Y.M.C.A. het
nummer onder haar auspiciën heeft,
registreert men per 24 uur maar
liefst 10.000 gesprekken.
SERMOXETTE
Niet alle vastgelegde bood
schappen bestaan uit een gebed.
Zo maakt de priesteres Grace
Faus te Washington gebruik van
een één-minuuts „sermonette"
een „preekje".
„Beseffen wij", vraagt zij bij
voorbeeld, „dat wij een uiting en
een schepping zijn van de geest
van God In God kan geen verve
ling zijn. geen vermoeidheid, geen
gebrek aan energieLaat ons
verklaren, dat wij vol zijn van
enthousiasme en vitaliteit voor
iedere goede onderneming
God heeft U lief'.
Weer andere priesters en predikan
ten proberen het met een opwekkend
praatje. (Maak je geen zorgen of
„Houd je goede humeur!") Zó kan
dan zulk een boodschap luiden: „Kop
op, kerel: de wereld heeft net zogoed
opgewekte mensen nodig als zoveel
andere dingen! Sommigen zijn wijs,
sommigen rijk, handig of beroemd.
Maar allemaal kunnen we opgewekt
zijn! Het kost nikt. Integendeel, het
brengt je geld op!"
Oliesituatie in Europa
zal in januari beter zijn
De Amerikaanse minister van bin
nenlandse zaken, Frederick Seaton,
heeft medegedeeld dat de olievoorzie
ning der Westeuropese staten van de
landen aan de Middellandse Zee in
januari a.s. zal worden verbeterd. De
ze landen zullen dan dagelijks gemid
deld 2.267.000 vaten („barrels") olie
ontvangen, hetgeen tachtig procent
I is van hetgeen zij voor de Suezka-
naal-crisis ontvingen,
i Minister Seaton grondvestte zijn
I verklaringen op schattingen van de
i .Noodcommissie vo^r het Midden-
Oosten". waarin vertegenwoordigers
I zitting hebben van vijftien aan het
I buitenland leverende Amerikaanse
oliemaatschappijen.