Het rommelt in mysterieus Tibet
Pauline Musters uit Ossendrecht
(48 cm): sensatie van Broadway
HANDTEKENING-PRODUCENT:
EEN UNIEK BEROEP
ADMIRAAL HELFRICH WORDT
DONDERDAG ZEVENTIG JAAR
WOENSDAG 10 OKTOBER 1056
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
7
DE ONSTUIMIGE GOLOKS VALLEN AAN
Zal men het juk der communistische
Chinezen weten af te schudden
In Pö, zoals de bewoners van Tibet hun land noemen, broeit er iets.
Sinds de Chinees-communistische vloedgolf dit land van ontoeganke
lijke bergstreken en woeste vlakten binnenstroomde, is er over de
eenvoudige bevolking een geest van verzet tegen deze communistische
„zegeningen" vaardig geworden. Van tjjd tot tijd komen er over de
karavaanwegen naar Nepal, Sikkim en Bhutan in het Himalaya-
gebergte berichten over een grote opstand in het noord-oosten van
Tibet, het gebied van de onstuimige Goloks. De rebellen zouden reeds
een derde van Tibet in handen hebben. Het is moeilijk deze berichten
te controleren, maar dat er iets aan de hand is, staat wel vast. Peking
heeft tenminste een „vredesmissie" van Boeddhistische hoogwaardig
heidsbekleders naar Lhasa gezonden, aldus de Christian Science
Monitor.
Al hebben dan de communisten
ook beloofd de veranderingen in
Tibet in langzaam tempo te zullen
voltrekken, toch is de bevolking in
een periode van ingrijpende her
vormingen aangeland, waarvan
het eindresultaat zal zijn, dat het
keiharde communistische stelsel
zal worden opgelegd aan het tot
nu toe gemakkelijke en gastvrije
land. Tenzijhet verzet mocht
winnen.
Hartelijk onthaal
Voor de komst van de Chinese
communisten leefden de Tibetanen
gelukkig in hun afgelegen hoge land.
Veel bezoek van buitenaf had men
niet, maar wie het klaar speelde om
door te dringen tot vlak voor de zetel
van de priesterlijke bestuurders van
Tibet, kon verzekerd zijn van een
hartelijke ontvangst. Men werd over
voerd met tsamba (gerstemeel) en
koppen vol prikkelende boterthee.
Na het uiteenvallen van 't Chi
nese keizerrijk in 1911 bevestigde
de priester-heerser „Dalai Lama"
de onafhankelijkheid van Tibet
weer. Gedurende twee wereldrevo
luties wist het land van de Lama's
zijn reputatie „mysterieus en on
doordringbaar" te handhaven.
Toen kwam 1949 en de commu
nistische zege in China. Rond ok
tober 1950 stroomde de commu
nistische stortvloed bij Tatsienlu,
de poort van China naar Tibet,
binnen.
De nog jonge Dalai Lama vlucht
te voor korte tijd, maar kwam
weldra terug om onderhandelin
gen met Peking aan te knopen.
Als uitvloeisel van een door de
communisten opgelegd verdrag arri
veerden laat in 1951 eenheden van
het „volksbevrijdingsleger" bij Lha
sa. Tibet kwam achter het bamboe-
gordijn te liggen.
Verdeel en heers
Met hun gebruikelijke taktiek van
„verdeel en heers", brachten de
communisten hun beschermeling, de
Panchen Lama, die van zijn prille
jeugd af onder hun controle had ge
staan, het land binnen. In 1952 werd
Volledige versie ontdekt
van Thomas-evangelie
Een Franse geleerde heeft maan
dag bekend gemaakt dat de eerste
volledige versie van een evangelie
volgens de apostel Thomas is ont
dekt. Professor Henri Charles Puech
van het College de France zei dat
de documenten in het Koptisch wa
ren geschreven en zich bevonden in
het Koptisch museum in Cairo.
Prof. Puech is hoofd van een groep
deskundigen in primitieve christelijke
lectuur die in Cairo onderzoekingen
doet. Hjj beschreef de nieuwe vondst
als een eeuwenoud mystiek manus
cript, het evangelie behelzend vol
gens de „ongelovige" apostel Tho
mas. Het bevatte aan Jezus toege
schreven woorden, die nooit eerder
bekend zgn geweest.
hij in het Tashilumpoklooster bij
Shigatse geïnstalleerd.
De Chinese communisten besloten
een commissie in te stellen voor het
autonome district, om het staatsbe
stuur in Tibet in overeenstemming te
brengen met dat van andere natio
nale onderhorige gebieden.
De plechtigheid ter gelegenheid
van het in werking treden van de
voorbereidende commissie van dit
„autonome gebied" ging met veel
tam-tam gepaard.
Het autonome bewind zal, wanneer
het eenmaal vast in zijn schoenen
Panchen "Lama
missie van het
slorpen.
Maar in
vrflf.
Chamdo volk
op-
-laar intussen broeit er iets in het
bergland
Of dit alles er echter op zal uit
lopen, dat de communisten er hele
maal uitgegooid zullen worden, moet
worden afgewacht-
ZIJ REED IN EEN KLEIN GOUDEN KOETSJE
Treinongeluk in Duitsland
kosi drie mensenlevens.
Drie mannen zijn gedood en vijf
werden gewond toen dinsdag in
Schwerte (Roergebied) een trein by.
het binnenlopen van het station de
railleerde.
De locomotief van een passagiers-
trein liep uit de rails, naar men
meent doordat een eerder gepasseer
de goederentrein een wissel bescha
digd had. De wagons van de trein
schoven langs en over elkaar, de ma
chinist van de diesellocomotief en
twee passagiers kwamen onder de
locomotief en werden verpletterd
Eerste vliegtuigbouwster
Aan de technische hogeschool te
Delft is voor de eerste maal een
vrouwelyke student in de afdeling
der vliegtuigbouwkunde ingeschre
ven. Het is de zestienjarige Koo Siu
Ling. Zij werd in Malang geboren en
volgde in Djakarta de hJj.s.
Koo Siu Ling is nog nooit eerder
in Nederland geweest. Haar vader
heeft aan de vroegere handelshoge
school te Rotterdam gestudeerd.
Rotterdamse tram ramde
Wachthuisje
Toen de Rotterdamse tram, lijn
drie (wagen en aanhangwagen)
maandagavond van de Groene Zoom
de Lange Geer op wilde draaien, liep
de tram opeens uit de rails. De tram
kwam in botsing met een wacht
huisje, dat geheel werd vernield. Een
meisje, dat stond te wachten zag nog
juist kans tijdig weg te springen.
'Vier passagiers werden gewond,
maar er bestaat voor hen geen le
vensgevaar.
Illllllllllllllillllllllllilllllilllllllllilllllllliilllllllllllllllllll
Wij waren hartelijk welkom in
het domein, waar jarenlang
vloeiende handtekeningen voor
links- en andere onhandigen
werden geboren. Onmiddellijk
sohoof men ons een lei toe,
waarop de drie regels bloedei
gen schrift gegriffeld moeten
worden, die de voorwaarde zijn
voor een bij de persoon in kwes
tie passende handtekening.
„Uiterst bizar", hoorden we de
man mompelen, toen hij onze
povere en grillige hanepoot in
ogenschouw nam. „Hoogst bi
zar" en hij zonk weg in ge
peins. Nu werkt het brein, be-
grepe.. we. Creërend, ergens
een krulletje toevoegend en dan
het geheel weer doorstrepend
om een nieuw ontwerp op sta
pel te zetten.
Dat was onze ervaring toen we
een bezoek brachten aan het
Amersfoortse instituut „Signa
ture". Een handtekeningpro
ducent, uniek „all over the
world". Op eenzelfde schertsen
de wijze heeft de heer J. Pot
ons van zijn werkzaamheden
verhaald, omdat hij zelf heel
goed het amusante van deze
wonderlijke zaak inziet.
Toen de heer Pot in vroeger ja
ren de lagere school bezocht,
had hij niet zelden last van
maagkrampen. Daar was een
oorzaak voor. Voor de prijs van
één ijsje voorzag hij alle brief
jes, geschreven om argeloze
ouders op de hoogte te stellen
van zoonliefs wangedrag, van
een passende handtekening.
Vandaar die kramp.
„Schrijft dit niet in de krant",
zegt de heer Pot ons, „mijn
kinderen weet u". Zo merkte de
jonge Pot, dat hij met de pen
tot grotere capriolen in staat
was dan zijn kameraadjes.
Toen hij later de handelsschool
bezocht, waar allerlei werk
stukken een signatuur verlang
den, gaf hij van te voren onder
richt aan minder begaafden op
de pen. Nu wilde het, dat de
heer Pot zich in die tijd niet be
perkte tot zijn krulletjes en
streepjes, maar tevens redac
teur van het schoolblad was.
Bij het verlaten van de schooi
bleek niemand bereid, om deze
functie van hem over te ne
men. Hij bleef er voor zorgen,
maakte er een flinke krant van
envroeg, om de kosten te
dekken, voortaan 1.40 voor
'n handtekening. Er werd enige
ruchtbaarheid aan de zaak ge
geven en de aankomende hand
tekeningmagnaat begon naam
te maken. Een arts, die over
deze zaak hoorde, bezag zijn
onleesbaar receptenschrift, be
dacht zich niet langer en
klampte de heer Pot aan. De
volgende dag signeerde hij een
brief, met een krabbel, die per
omgaande de jalouzie van zijn
huisgenoten opwekte. Slechts
enkele uren later waren echt
genote, dochter en dienstbode
in het bezit van een ragfijne,
fekochte handtekening.
!en gezin van zestien personen
(laat ons het gemakshalve X.
noemen), heette ongelukkiger
wijze Heridrik, Herman, Hiide-
brand, Henny en ga zo maar
door. Kortom allemaal H. X.
De gave om H.H (H.X.)
op zestien manieren te schrij
ven, misten ze en de heer Pot
kwam er aan te pas. Kijk, dat
waren zo van die kleine geval
letjes, die hem deden besluiten
het instituut „Signature" in het
leven te roepen.
Advertenties in alle grote bla
den. Een vlotte handtekening
voor een artiest, een zakelijke
voor een zakenman en een
uiterst hoekige voor een steen
houwer. Zelfs liet eens een
filmsterretje uit het verre
Amerika haar filmnaam door
de heer Pot in een pittig teke
ningetje vastleggen.
Onleesbare handtekeningen
verfoeit de heer Pot. Maar al
te dikwijls leest men onder een
schrijven: w.g. onleesbaar. Hij
vindt dit hoogst onbeleefd. Een
hooggeplaatst militair werd
bespot, om zgn handtekening
van zes bij zeven centimeter.
Ten einde raad vroeg-hij advies
bg instituut Signature.
„Schrijft uw ondertekening de
helft kleiner", raadde men hem
daar. De man was gered.
minimi
'Tijdens een marine-schouw op de Sei
ne in Parijs is een helikopter, door
dat een landing op een ponton-brug
misluktein de rivier terechtgeko
men. De Franse kolonel Curie en een
journalistdie in de wentelwiek
zaten, kwamen er rülend van het
koude bad met de schrik af. De foto
laat zien hoe de verdronken vogel
op het droge werd gehesen.
Schoolvoeding en -kleding
In het staatsblad is gepubliceerd
het K. B. tot uitvoering van het ar
tikel betreffende schoolvoeding en
-kleding van de Leerplichtwet.
Het maximum bedrag waarvoor 'n
gemeenteraad ter bevordering van
het schoolbezoek aan schoolgaande
kinderen kleding en voeding mag
verstrekken is in dit besluit omhoog-
gebracht van 55 tot 70 per jaar.
Hebt U na uw pensionering in
1949 nog gevaren?
Ja, één keer naar Amerika, waar
een van m'n dochters woont.
Maar niet meer met de marine.
Dat zou ook een veel te moeilij
ke situatie aan boord hebben ge
geven. Maar van mijn medeleven
met het wel en wee van de
vloot, mag men nog altijd over
tuigd zijn. Met de techniek be
moei ik me natuurlijk niet meer.
Om dat bij te kunnen houden,
moet je er midden in zitten.
Maar de strategie heeft nog
altijd mijn volle aandacht.
Herdenking van een showprinses
Yoorai rond de eeuwwisseling waren op de bennissen menselijke
rariteiten de hoofdzaak. Bescheiden van formaat staat tussen hen in:
Pauline Musters. Er was onder de rariteiten veel bedrog, maar zij
was echt: inderdaad bestond er ter wereld geen kleiner mens dan deze
Pauline. „Prinses Pauline" werd ze genoemd door Jozef Verschuren,
haar impressario, die dit miniatuur-mensje had ontdekt in Ossen
drecht. Zij mat slechts acht en veertig centimeter op haar 18e jaar.
Zonder blikken of blozen durfde Jozef Verschuren dan ook twaalf
mille uit te loven voor hem of haar die kleiner was dan Pauline en
nochtans achttien jaren telde.
Pauline Musters, die in 1878 uit
normale ouders was geboren, vormde
tot haar achttiende jaar uitsluitend
een „bezienswaardigheid" van het
kleine Ossendrecht. Doch zoals te be
grijpen is, waren de Ossendrechtena
ren spoedig gewend aan het minia
tuur-meisje, toen het eenmaal ge
woon op straat verscheen en met de
andere kinderen speelde.
Eind 1892 vernam men in Ossen
drecht opeens, dat Pauline Musters
weieens wereldberoemd kon wor
den. Zij was „ontdekt"! Jozef Ver
schuren had iets in haar gezien.
„Acteren kan ze niet", zei hij, „en
zingen nog veel minder, maar ik
zal haar meenemen naar de ker
missen. Daar zijn ze gek op dit
soort spelingen der natuur
Showbusiness
Zijn „ontdekking" van het meisje
Is een verhaal apart. Jozef was een
Vlaming die kennis kreeg aan één
van de meisjes Musters in Ossen
drecht. Het kwam tot een huwelijk en
Jozef werd geheel de vertrouweling
van het gezin waarin ook de kleine
Pauline opgroeide. Wat niemand ge
daan had gekregen, lukte Jozef Ver
schuren. Hij mocht het kind op ten
toonstellingen vertonen.
Aanvankelijk ging dat allemaal
nogal primitief. Het was kermisge-
doe. Pas in Amerika werd het „show
business", waarbij de hele familie
Musters wel voer. Maar toch kwam
Pauline al in Berlijn, Hannover, Lon
den, Parijs en andere Europese ste
den.
Tijdens een van de voorstelling*
conts
kreeg Jozef Verschuren
te toneel. Hij zag kans Paulii
naar Broadway te brengen. De
Vlaming pleitte bij Paulines farni-
"lie en deze stond hem „de levende
pop" (want zo werd zij in feite be
handeld) af voor een overzeese
toernee,
In het Proctor-theater te New York
werd Pauline voor het eerst aan de
Amerikanen getoond. Er werd voor
Pauline een heel klein gouden koetsje
gebouwd, dat slechts 90 cm groot
was. De managerstruc had succes.
Het. publiek sprak meer over dat klei
ne koetje dan over het nog kleinere
meisje dat er in placht te zitten tij
dens de voorstellingen. Overal werd
Pauline begroet als een heuse prin
ses. Duizenden dollars stroomden in
de zakken van Jozef Verschuren. De
duurste hotels bewoonde het
troepje, het kón niet op.
Helaas, het sprookje van de kleine
Pauline zou weldra eindigen. In 1895
werd het meisje ziek. Zij werd ver
pleegd als een echte prinses maar on
der de handen van de beroemde art
sen die haar behandelden, stierf zij.
Ze was toen net een maand in New
York
Theaterbezoekers rouwden alsof
een groot actrice was heengegaan en
door Nederland voer een golf van
sympathie. Pauline zou begraven
worden op het kerkhof van haar ei
gen dorp. De overtocht naar Neder
land kostte meer dan 1000 gulden,
maar alles zou in stijl gaan. Geld was
geen bezwaar.
Duizenden New Yorkers stonden
aan de kade, toen het schip met de
aandoenlijk kleine kist aan boord, de
haven verliet. Het lijkje was gebal
semd en neergelegd in een bronzen
kist. Daaromheen was een tweede
kist, die geheel van glas was en ten
slotte kwam een praohtige eikenhou
ten kist.
De begrafenis te Ossendrecht was
indrukwekkender dan menige staats
begrafenis. Duizenden waren naar
het dorp gekomen om het kleinste
meisje ter wereld, dat met een even
grote ziel als ieder ander de eeuwi~~
heid was binnengegaan, de laats
eer te bewijzen.
Herdenking
Nog steeds spreekt de geschiede
nis van prinses Pauline tot de ver
beelding. Er is een grote kans,
dat weldra weer in heel Nederland
over haar gesproken zal worden.
De burgemeester van Ossendrecht
de heer F. Vos de Wael, heeft na
melijk het plan opgevat om in
1958, als het 80 jaar geleden is dat
Pauline Musters werd geboren,
een herdenking te houden. Of dit
zal doorgaan kan men nu nog niet
Wel verzamelt de burgemeester nu
reeds allerlei materiaal voor een her
denkingstentoonstelling. De resten
van Pauline's graf moeten op het
kerkhof van Ossendrecht nog te vin
den zijn. Men wil trachten het graf,
dat vergeten en verwaarloosd Is, een
wat waardiger aanzien te geven, bv.
door plaatsing van een eenvoudig
monument.
Daardoor zal wederom jaren na
Iiaar dood hulde worden gebracht
aan een mensenkind, dat aan de we
reld niet anders had te bieden dan
een bescheiden, om niet te zeggen:
mismaakt lichaam. Hoeveel goud
haar ook toevloeide, zï.j zou het graag
hebben gegeven in ruil voor een nor
maal postuur. Wanneer de herden
king in dit teken staat en met dit in
zicht wordt gehouden, zal zij werke
lijk waardig kunnen zijn.
Strategie heeft nog altijd
zijn volle aandacht
(Van onze speciale verslaggever)
Conrad E. L. Helfrich, oud-bevel
hebber van onze zeestrijdkrachten en
thans nog lid en voorzitter van „vele
machteloze verenigingen", zoals hij
zelf zegt, wordt donderdag zeventig
jaar. Hij vindt het zelf een onbe
langrijk feit. Belangrijk is het alleen,
omdat het de actieve marine aanlei
ding heeft gegeven hem een receptie
aan te bieden op 12 oktober in de
statige Trevèszaal van het ministerie
van verkeer en waterstaat.
De jaren tekenen deze oud-marine
man nog niet. Kaarsrecht is zijn hou
ding, en in zyn stem klinkt nog de
kracht van een vijftiger.
In zijn smaakvol ingerichte flat
woning aan het Haagse Louis Cou
perusplein hangen en liggen vele her
inneringen aan een belangrijke car
rière. Samen met de oud-admiraal
hebben we ons gebogen over de in
Prinses Pauline in haar gloriedagen.
Een foto uit het kleine zorgvuldig be
hoede archief van de burgemeester
van Ossendrecht. dié het initiatief
wil nemen tot een herdenking van
Pauline Musters.
leer gebonden foto-copie van de acte,
waarmee de onvoorwaardelijke over
gave van Japan werd bezegeld. „De
ondertekening er van geschiedde aan
boord van het Amerikaanse slagschip
„Missouri". Ik tekende als vertegen
woordiger van het koninkrijk der
Nederlanden. Kijkt U maar „King
dom of the Netherlands". Het „king
dom" was eerst vergeten. Ik heb er
MacArthur op gewezen, dat het ver
anderd diende te worden. Het werd
veranderd."
En met een knipoog naar ons, zegt
de oud-bevelhebber: „Het hele ko
ninkrijk, dat was dus Nederland èn
de overzeese rijksdelen."
Er zijn nog meer herinneringen in
de kamer. Machtige foto's, een mo
del van een onderzeeër. Eén van de
foto's Intrigeert ons. Een groepsfoto
aan boord van Hr. Ms. „Sumatra".
„Gekregen bij mijn afscheid in 1937
als eskader-commandant in Neder-
lands-Indië. Twee jaar woonde ik aan
boord van Hr. Ms. „Sumatra". Eén
van de mooiste periodes uit mijn le
ven. Tja, voegt hij er aan toe, wan
neer je zoals ik zes-en-veertig jaar
actief met de marine bent opgetrok
ken, een ongewoon langdurige car
rière, heb je wel het een en ander
meegemaakt. Trouwens U weet, ik
schreef er „memoires" over
Wat we uit de oorlogsjaren hebben
kunnen leren? Meer dan ooit, dat
marine en koopvaardij bij elkaar ho
ren. Samen vormen ze onze zee
macht. De koopvaardij is het trans
port, de marine de beveiliging van
dat transport. Ik zou graag zien, dat
het Nederlandse volk zich nog meer
bewust werd, dat we nog altijd een
zeevarende natie zijn, die beschermd
moet worden niet alleen door ande
ren, maar ook door onszelf. De oor
zaak van de geringe belangstelling
van de jongeren? Ik geloof, dat men
te materialistisch is ingesteld. Men
vergelijkt de betaling en de accom
modatie aan boord met die van wal-
banen. Maar dat gaat niet. Men moet
roeping hebben voor het zeemansbe-
drijf."
