G
Agente van politie: veelzijdig
beroep voor jonge
vrouwen
C iet OZÓUH)
en OffervnAVi
J
ZATERDAG 22 SEPTEMBER 1958
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
11
nze
~Dz0Mtvenf>rtgin#
GEZAG DAT ZWAAR WEEGT
Maar van honderden sollicitantes
zijn slechts weinigen uitverkoren....
De eerste Nederlandse vrouwelijke agent van politie, die ik van m'n
leven zag, stond achter een raam van het hoofdbureau van politie te Am-
sterdam. Ze duwde haar overhemd, dat dezelfde allures om uit de rok te
kruipen bleek te hebben als het bloesje van Iedere vrouw, met een paar
vingers weg tussen haar rokband. En ze schudde haar hoofd. Ik was er
zeker van dat dit laatste niets te maken had met haar kleding, maar
alles met myn onvoorzichtig oversteken, zo vlak onder haar ogen. Want
man of vrouw: voor rnjj blijft politie nog altijd politie.
Het blijft daarom ook een zonderlinge gewaarwording om inplaat* van
ondervraagd te worden door de politie, de politie te ondervragen.
„Maar het is niet meer zoals vroeger!" Juffrouw Schouten uit Middel
burg en juffrouw Elzlnga uit Emmen, beiden agente van professie ln Am
sterdam, vonden het een overbodige vraag: of de kinderen haar nu als
boeman zagen of niet.
„Als U eens nagaat wat de vrouwelijke politie allemaal doet, dan lijkt
r.y eerder op een service-bedrijf
De zwaar aangezette romantiek
van „onschuldige bloedjes van meis
jes" uit gevaarlijke kroegen halen, is
er niet by. Voor het overige is de
dienst voor mannen en vrouwen ge
lijk, al is er heel wat werk, dat de
mannen van harte aan de vrouwen
overlaten; het bestrijden van balda
digheid onder de jeugd; toezicht op de
verkeersbrigadiertjes; in de vakan
ties de kinderen, die een dagje in on
georganiseerd verband naar buiten
gaan, door de drukke stad wegbren
gen naar het verzamelpunt en daar
des avonds weer ophalen. Maar ook
controle op de bussen, waarmee
schoolreisjes gemaakt worden; het
regelen van het verkeer met stopbord
of stoplichten; controleren van vis-
acten en v'erkeersovertreders op hun
fouten wijzen en zo nodig beboeten.
Moeilijkheden hebben ze bij dat laat
ste nooit ondervonden; de mensen
bleven altijd correct.
Ook de vrouwelijke politie heeft de
taak het publiek te beschermen tegen
euveldaden van anderen. En er zijn
gevallen bekend, waarin het publiek
moord en brand schreeuwde als dat
gebeurde, en andere gevallen, waarin
het te keer ging omdat het niet ge
beurde.
Juist op dit punt: het handhaven
van het gezag weegt de verantwoor
delijkheid van de agente het zwaarst.
Er wordt van haar een objectiviteit
verlangd, en tegelijkertijd een inzicht
in de menselijke verhouding onder
ling, die maar weinig meisjes van
haar leeftijd zullen hebben.
Want de gemiddelde leeftijd van
de vrouwelijke agenten ligt zo
rond de 23 jaar. Om voor de op
leiding, die in Amsterdam een
jaar duurt, maar in Den Haag
bijvoorbeeld een half jaar, in aan
merking te komen, moeten de
meisjes minstens meerderjarig
zijn en een mulo-diploma hebben.
Voor het echter zover is hebben
zij een zware keuring te door
staan, worden er bezoeken ge
bracht aan het gezin waaruit ze
komen en wordt er terdege na
gegaan of er niets op hun gedrag
in het openbaar is aan te merken
Ook tijdens de opleiding en later
de diensttijd blijft altijd een wa
kend oog de meisjes volgen. De
ze serieuze bezorgdheid voor de
meisjes zal er wel de reden van
zijn, dat zoveel ouders van harte
hun dochters agente zien wor
den.
Maar al die meisjes, die agente wil
den worden, zijn het niet geworden.
Van de honderd sollicitanten in 1954
in Amsterdam bleven er zeven over;
van de 162 in Den Haag deze zomer
ook niet meer dan zeven. Rotterdam
heeft de eis mulo al laten vallen, om
een lonend aantal cursisten bij elkaar
te krijgen. Of deze cijfers andere
eventuele sollicitanten hebben afge
schrikt? Een feit is het, dat de aan
meldingen de laatste tijd sterk zijn
teruggelopen. Nog nergens is men
aan het vormen van een kader toe
gekomen.
Er is natuurlijk wel enig verschil
ln de opleiding van de diverse steden.
De Haagse meisjes b.v. zullen in de
toekomst ook stranddienst moeten
doen en speciaal aan het zwemmen
wordt bij hen veel aandacht besteed.
„Ja, een strand, dat zouden we hier
ook moeten hebben", vonden de Am
sterdamse agentes. Voor de meeste
meisjes, die niet uit „de grote stad"
komen was de overgang in het begin
wel heel groot. Weg uit een rustige
omgeving, vaak van huis uit meteen
op kamers.
Maar de diensttijden zijn zo, dat ze
ruim de tijd hebben voor haar eigen
huishoudentje fe zorgen en eventueel
nog verder te studeren. Want wie
„hogerop" wil en niet al te vlug trou
wen, dus de dienst verlaten wil, kan
ook eventueel voor het vervullen van
een vacature bij de kinder- of zeden
politie in aanmerking komen.
Maar het is vooral ook het salaris
even groot als dat van de mannen
dat in het begin, wanneer de meis
jes zoveel veranderingen tegelijk te
verwerken krijgen, veel vergoedt.
Pet of hoedje
Als meer gemeenten in ons land er
toe zullen overgaan vrouwelijke agen
ten van politie aan te stellen, zal er
wel een landelijk voorschrift voor de
kleding komen. Maar op het ogenblik
heeft ieder korps zijn eigen fanta
sieën op de kleding van de agente bot
gevierd. Inderdaad „bot" wat betreft
de vormloze zware overjas en de sma
keloze kleppet van de Rotterdamse
agente. De meisjes, in Den Haag in
opleiding, hebben al vast vol schrik
protest aangetekend voor het geval
nen „zoiets" letterlijk boven het hoofd
zou hangen.
De eenvoudige cap van de Amster
damse agente staat vrijwel ieder type.
Het uniform en speciaal de tuniek is
in Amsterdam het andere onderwerp
van diepgaande discussies geweest.
Het mocht riiet te luxe, niet te mo-
dieus, maar ook niet te mannelijk
zijn. Volgens de verhalen heeft er in
Amsterdam een stille strijd gewoed
over „wel coupenaden" en „geen cou
penaden" in de tuniek. En na ver
loop van tijd werd in plaats van het
bestaande en al gedragen uniform
een ontwerp goedgekeurd van een
van de meisjes zelf. Mét coupenaden,
doch niet te getailleerd, met flatteuze
zakken, waarop de uitmonstering een
strenge versiering vormt. En de over
hemden kregen losse boorden, uit
praktische overwegingen. Zelfs de
voorschriften wat betreft de kousen
werden iets darteier!
Onder de Amsterdamse jeugd is
één jongetje, dat één van de
agentes tot zHn tante heeft uit
geroepen, en zich door haar altijd
enige malen achter elkaar laat
overzetten. En ook de ouders, die
by de huisuitzetting plotseling
met hun kinderen „zaten" heb
ben een goede herinnering aan de
vrouwelijke politie. Want zy pas
ten op het kroost terwijl de
ouders achter de paperassen aan
gingen.
Wat paperassenmisère is, weten de
meisjes zelf maar al te goed! Want
zij hebben ook een deel van het ad
ministratieve werk gekregen: het uit
zoeken bijvoorbeeld wie de eigenaar
is van auto merk zo-en-zo, nummer
dit-en-dat, die daar-en-daar, op die-
en-die dag verkeerd geparkeerd
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Door de ongewone garnering van nertz waarop een roos werd ge-
hecht, zijn in dit dubbelgerande hoedje van wolgrjjs fluweel winter
en zomer verenigd. Het ontwerp i$ van Butcher en werd. onlangs
getoond op een show in het Dorchester Hotel, waar de verenigde
Londense hoedenontwerpers hun nieuwste modellen voor de herfst j
toonden.
Greet (29) liftte
naar Israël
Op een regenachtige ochtend om
trent midden juni is Greet Schuuring
29 jaar, klein van stuk op de
dijk gaan staan voor haar ouderlyk
huis in Monnikendam om een lift te
pakken naar Israel. Nu, twee— en-
een halve maand later, is ze weer
thuis. Ze heeft niet alleen haar doel
bereikt, maar terloops ook nog even
een uitstapje van een week naar Tur
kije gemaakt, een goed deel van Grie
kenland, Joegoslavië, Oostenrijk,
Duitsland, Italië en Zwitserland ge
zien, en het. bevredigende gevoel over
gehouden, dat de zwerftocht haar
niet meer dan vijfhonderd gulden
heeft gekost.
Haar reisdoel was in Israël een
werkkamp van de Quakers in Har-
tuv, waar een school gebouwd moest
worden en de grondslag daarvoor zou
worden gelegd door een klein groepje
idealisten.
Aan dit kamp bewaart Greet de
beste herinneringen. Het duurde maar
veertien dagen, maar in die korte tijd
heeft ze ruimschoots kunnen genieten
van de prachtige geest, die er heers
te. Vijf-en-twintig jongelui van acht
nationaliteiten namen er aan deel.
Hun instelling was: niet praten, maar
doen. Met de stenen van de verwoes
te huizen, die eenmaal een Arabisch
dorp hadden gevormd, werd een weg
verharding gemaakt, waarover de
materiaal-aanvoer voor de bouw van
de school kon plaatsvinden. Met rots
blokken werd het fundament voor de
school gelegd. Na veertien dagen
maakte dit kamp plaats voor een vol
gende groep. Het was ook voor Greet
liet sein verder te trekken. Een week
lang verzamelde ze zwervend van
oost naar west en van noord naar
zuid indrukken over het zich zo on
stuimig ontwikkelende jonge land,
dat Israël heet. alvorens zich in Haifa
weer in te schepen voor de terugreis.
Een riskante onderneming voor een
jong meisje, liftend door de wereld
te trekken? „Voor de jonge meisjes
ongetwijfeld", is Greets mening.
„Maar ik kan U verzekeren, dat het
me maar zelden gebeurd is, dat ik
automobilisten trof met duistere be
doelingen. Ik geloof, dat daarbij veel
afhangt van jé eigen houding. Ik was
in het begin altijd gereserveerd, en
ik moet zeggen, dat wijwei iedereen
altijd plezierig tegen me is geweest
en er alleen maar op uit was om me
verder te helpen. Het is dan ook stel
lig niet de laatste keer geweest!"
stond. Het meelopen in een défilé, het
zorgen voor straatafzetting, het weg
wijzen aan een troep drukdoende
Amerikaanse verlofgangers levert
met elkaar minder moeilijkheden op
dan 't administratieve gepietepeuter.
De agentes zijn blij, als ze voor haar
surveillance op haar dienstfietsen
kunnen stappen en de stad inrijden.
Niemand, die de agentes ziet, zou
zeggen dat het vroeger waarschijnlijk
ook meisjes geweest zijn, die bang
waren voor een geheimzinnige plooi
in het gordijn van hun schemerige
slaapkamer of die schichtig omkeken
voor een voetstap achter zich in het
donker.
En het publiek, dat of volkomen
serieus, of met een tikkeltje spot in
de stem vraagt: „Hoe moet ik U nu
aanspreken?" „O, gewoon met juf
frouw?", heeft deze nieuwe draagster
van het gezag volkomen aanvaard als
het in de knel zit.
Modeshows in Middelburg
Evenals vorig seizoen worden ook
nu in het mantelmagazijn „De Duif"
te Middelburg enkele herfstmode-
shows voor genodigden gehouden.
Deze shows zijn bepaald op a.s. maan
dagmiddag, maandagavond en dins
dagmiddag.
Cocktailjapon, uit de collectie-Offer
man, gemaakt naar een Duits
ontwerp.
Niet alleen wij zijn in Parijs gaan
afkijken hoe de wïntermodè wor
den moet, ook de Nederlandse
confectionnairs hebben dat gedaan en
ook de grote winkeliers die het van
de echte mode hebben moeten. En ze
hebben zich zelfs niet beperkt tot Pa
rijs alleen. Ze zijn ook in Italië gaan
neuzen, in Londen, in Zwitserland
dat de mooiste jersey modéllen heeft,
en een enkele zeer ondernemende
ging zélfs naar Madrid en naar Ber
lijn, Want overal bloeit de mode
en overal bloeit ze eender, dit keer:
met capes.
We zagen dat op de grote en wat
opzet betreft zélfs de grootste shoio
van Ferry Offerman te Amsterdam.
Een enorme collectie wintermode, ge
showd door acht mannequins. En net
Najaarsmode 1956, gerealiseerd in
een kostuum van Metz.
zo internationaal als zijn mannequins
waren Offermans modellen. De mooi
ste van Spanje, het. zwierigst en het
meest charmant. En dan de Neder
landse modéllen, en duuma de Duit
se. Die Duitse mode is perfect veel
té perfect. Want de charme van een
goed geklede modieuze vrouw is ei
genlijk nét een tikje nonchalance.
Spaanse- mode heeft die charme van
liet nonchalance wel, in een pakje
bijvoorbeeld van grijze wol, met hal
verwege de rug een cape-je en op dat
cape-je dan weer twee loshangende
punten.
f an de Nederlandse confectie mo-
y dellen vielen ons heel wat bij
zonderheden op die vermeldens
waard zijn, allereerst de prijs: win-
terjurkjes van eerste klasse behoe
ven niet duurder te zijn dan tachtig
tot honderd tien gulden mantels
niet duurder dan honderd tien tot
honderd tachtig, en dan zit er al een
leuke en dure bontgarnering op.
Er waren heel xoat Holland-rokken,
zoals Parijs die wil, de aangerimpeld
in de taille gezette rokken die ons het
zo gewenste thee-muts-effect ver
schaffen. Ze stond en heel leuk op
mannequins. En ze zullen ook wel
leuk staan op heel slanke vrouwen.
Mooier vonden we de echte dikke
duffelse wintermantels, die, afhan
gend van de schouders, opzij twee
zware plooien hadden, zodat de man
tel van achter een heel wijd cape-ef
fect kreeg, ofschoontoch van vorén
slank blijvend. Ongetwijfeld zullen
deze Nederlandse mantels een groot-
succes hebben, ook in Parijs.
1/ ervolgens Metz een in vele
Y landen beroemde Nederlandse
zaak, met eigen huizen in Lon
den en New York. Metz is Metz
een eigen stijl. Een stijl van een stel
jonge kunstenaars die men in de ate
liers hun gang laat gaan. En als zo'n
jonge kunstenaar het in zijn hoofd
krijgt een rok te willen maken van
een groene wollen déken, dan wordt
zo'n groene wollen deken als rok ge
showd. Dat is nog leuk ook en lek
ker warm. Het is tenminste leuk
thuis, want het is niet iets om mee
op visite te gaan.
De Metz-coTlectie zat vol vreemde
kunstzinnige invallen. Van een ro
mantisch kunstenaar: ochtendgewa
den met een randje kant dat uit de
wijde mouwen kom tvan een op kleur
verzotte jongeman een complet van
mantel in groene wol, gevoerd met
paars, over een groene wollen rok,
en met een paarse jumper er onder.
Of een paars middagjurkje met een
sleepje. Of bij een zwarte broek een
huisjasje van citroengeel vilt, met
zwarte sterren er op geplakt. Ook erg
Metzerig waren de hoeden, vooral de
grote, die op lampekappen leken, met
véél franje. We zagen veel mantels
met peller ines, capes of heel brede
kraag. Heel mooi was een avondtoilet
van rode gefronste nylon, met een
cape met capuchon er over, die werd
vastgehouden door een brede hals
band. Een halsband, zoals vroeger
slaven droegen, wél mooi eigenlijk,
I al dachten de slaven er terecht an-
ders over.
Slank worden... door lekker te eten!
„Slank worden door lekker té
eten" het lykt een zo paradoxale
uitspraak dat geen vrouw (en zeker
geen gezette vrouw!) er geloof aan
zal hechten. Toch is het mogelijk om,
al lekker etend, slank te blijven. Ster
ker nog: slank te worden
De Amerikaan Martin Lederman
heeft tenminste een boek geschreven
over deze op het oog nogal moeilijke
kunst. Dat hoek draagt m de Neder
landse vertaling de aanlokkelijke
titel „De slanke fijnproever" en naar
Lederman verzekert is hij zelf het le
vende bewijs van zijn stelling, dat
men vreugde aan elke maaltijd kan
beleven en toch tegelijkertijd precies
zoveel aan gewicht kan verliezen, als
men zelf wil. Want eens woog Leder
man zelf 200 pond en om af te vallen
deed hij jaren achtereen verschillende
vermageringskuren. Kuren waarbij
hij zich niet alleen doodongelukkig
voelde, maar na afloop waarvan hij
bovendien altijd weer evenveel in ge
wicht toenam als hij was afgeval
len.
Lederman ontwikkelde toen een
systeem om lekker eten te gebrui
ken als een middel om slank te
worden. Resultaat: hij viel zeven
tig pond af zonder zijn gezondheid
te schaden en zonder zijn plezier
in eten te verliezen
Hoe hij dit klaarspeelde? In „De
slanke fijnproever" is het antwoord
op deze vraag te vinden. De auteur
vertelt U, hoe iedereen voor zichzelf
kan bepalen, hoeveel hij of zij mag en
kan eten; hoe uw gewicht blijvend
verminderd kan worden, hoe u met
een gerust hart kunt snoepen en wat
U te doen staat, wanneer U te lang
zaam of te snel afvalt. En dit zyn
slechts enkele van de tientallen on
derwerpen, welke onder de loep ge
nomen worden in dit allerplezierigste
boek. Het is vlot en amusant geschre
ven, de raadgevingen van Ledermann
zijn medisch verantwoord (de voed-
selspecialist dr. J. Doyer had de su
pervisie op de Nederlandse uitgave),
en de vertaling van M. Molt is heel
goed. „De slanke fijnproever" is een
uitgave van Contact te Amsterdam.
„Wonderflat" op negende
Femina-beurs
Op de „Femina", de beurs voor mo
de en huishouding, die van 28 sep
tember tot 10 oktober in het Ahoy-
gebouw te Rotterdam voor de negen
de maal wordt gehouden, zal een flat
in de werkelijke afmetingen worden
opgetrokken in z.g. atlassteen, een
tamelijk nieuwe steensoort, die bijna
nog niet gebruikt wordt. In twee
dagen kan een dei-gelijk huis, volgens
de organisatoren van de beurs, in
grote lijnen klaar zijn. De snelheid
Dij het bouwen zou bereikt worden,
doordat deze stenen in elkaar grij
pen. Overigens wijzen de organisato
ren er op, dat het geen „model-flat"
zal worden. Het is een normaal huis
voor een middelgroot gezin, geheel
volgens de voorschriften van de we
deropbouw en met een maximum aan
woongerief en gemakken voor de
huisvrouw.
In de „glazen zaal" zal de volauto
matische „keuken van uw dromen"
worden ingericht. In deze zaal kun
nen de huisvrouwen verder bedreven
heids-testen ondergaan in kookkunst,
bloemen schikken, zilver poetsen e.d.
OZCMV
Als lk een vrouw op jaren was, al
leen gebleven na een gelukkige
echt en bedrijvig moederschap,
wat voor een verblijf zou ik mij dan
als laatste tehuis wensen? Ik weet
niet, of U zich deze vraag wel eens
gesteld heeft. Mij lijkt het niet on
dienstig toe die laatste eenzame ja
ren althans eens als mogelijkheid t*
overwegen.
In het eigen vertrouwde huis blij
ven, met zyn duizend herinneringen
en tienduizenden echo's van gesprek
ken. gelach en gezang? Als het mo
gelijk was: ja. Wie eens gelukkig is
geweest kent nooit meer volledige
eenzaamheid. Een trap kan nog kra
ken van lang verstorven voetstappen,
een lege stoel kan altijd nog een ge
stalte omvatten. Maar een nuis, hoe
klein ook, brengt zijn lasten mee. En
de eenzuamheid mag vol geluiden en
herinneringen zijn zij maakt ook
weerloos en is niet zonder gevaar.
Zou intrekken bij een kind. een ka
mer in een vertrouwde omgeving, dan
niet het verkies!ijkst zijnOch, nie
mand zet ongestraft een nieuwe lap
lAiner en voeren
u
op een oud kleed maar het omge
keerde is al evenmin raadzaam. Wat
voor aanrakingspunten heeft de oude
dag nog met het jonge geslacht en
waar moet de grenslijn van beider
„privacy" getrokken worden? De
oude dag is rijker aan ervaring, maar
stijver in de gewrichten van het aan
passingsvermogen. En de jonge ge
neratie, nog maar nauwelijks ver
trouwd met het moeilijke op eigen
benen staan, is met het kleinste stoot
je van kritiek of gezag uit het even
wicht.
Een oude vrouw in een jong gezin:
het geeft altijd strubbelingen, want
welke ervaren huismoeder geeft
gauw het bedisselen op, en welke
grootmoeder het opvoeden? En dan
worden de kleinkinderen, in de wieg
zo verrukt geadoreerd, tot dagelijkse
springlevende stokebranden tussen
de twee geslachten en dragen on
schuldig de schade van het botsen
der tegenstrijdige opvattingen.
Daarom: ik zou nooit willen in
trekken bij een kind van mij,
zelfs al kreeg ik een verdieping
tot mijn beschikking. Want ik zou,
nog afgezien van alle andere strubbe
lingen, toch weinig voelen voor de rol
van inwonende baby-sitter terwijl
ik daarnaast geen jonge huisvrouw
met de verpleging van een afgetakel
de moeder zou willen belasten.
Nee, als lk het trof dat ik myn le
vensavond alleen moest slijten: Ik zon
een kamer willen hebben in een licht
en ruim en vooral modern huis, met
trappen van niet meer dan tien treden
en gangen en portalen van een hel
dere frisse schoonheid.
Ik zou in die kamer de vertrouwde
meubels om my heen willen hebben,
de tafel die lk zo vaak had gedekt,
de stoelen die ik jarenlang had opge
wreven. Ik zou willen luisteren, als
lk niet slapen kon naar het tikken
van de klok die als een levend wezen
voor my geworden was. Ik zou de
kleinkinderen van myn gekoesterde
kamerplanten willen zien groeien en
bloeien ln de zonnige vensterbank, en
de dierbaarste boeken uit myn bezit
dag aan dag voor ogen willen hebben.
Maar buiten myn kamer, waar
myn tyd gestold was tot herinnering,
daar zou ïk de nieuwe tyd willen ont
moeten. In meubels, in vloerbedek
king, ln wandversiering en decoratie.
Want ik zou. tot het allerlaatst,
nieuwsgierig blijven naar de mens en
zijn gedragingen, zijn gedachten en
gevoelens, zijn geestelijk klimaat. En
nergens openbaart hij zich zozeer als
in ae dingen waarmee hij zich om
ringt, de kleur van zijn wanden en
gordijnen, de vorm van zijn meubels.
Het ganse gebouw, met zijn ruimte
werking en lichtval, zijn kleuren en
materialen kon mij niet modern ge
noeg zyn, want het zou misschien de
enige uiting van die tijd worden welke
nog voor mij bereikbaar was
Waarom ik U dit alles zo uitvoe
rig vertel Omdat ik dezer da
gen dat huis gezien en betre
den heb, de perfecte realisatie van
mijn droom. En dat stemde mij niet
alleen vergenoegd omdat het een van
de goede kanten van onze nieuwe tijd
vertegenwoordigt: een oplettende,
tactvolle zorg voor ieder die op zijn
oude dag alleen in het leven staat.
Maar ook, omdat hier verzorgd wordt
zonder bedillerrj. het persoonlijke in
tact wordt gelaten binnen de muren
van het eigen vertrek, dat geheel de
voorbije tijd ademt, Maar daaromheen
staat de nieuwe tijd gebouwd met alle
voordelen van verlichting en verwar
ming. van gladde, frisse vloeren en
lichte wanden, van strakke meubels
en heldere kleuren.
Alleen: ik zou uit mijn raam niet
enkel een park willen zien, maar de
bedrijvigheid en de fleur van een
nieuwe woonwijk. Van vrouwen die de
was ophangen en kinderen die over
de gazons buitelen, van mannen die
in hun tuin werken tot binnenshuis de
lamp opgaat. Ik zou niet zachtjes
verbannen willen worden naar een
sereen eiland van bejaarde rust, maar
tot het laatste ogenblik willen thuis
horen in een wereld die werkt en
speelt, die lacht en huilt, die zingt en
kibbelt die fleurig en driftig lééft.
SASKIA.
Maak eens gehakt van vis
Inplaats van gekookte of gebakken
vis kunnen we ook wel eens visge-
hakt op tafel brengen. Hier is het
recept: 250 gr. ontgrate, gekookte
vis, 1 kleine ui, 1 ei, 1 eetlepel fijnge
hakte peterselie, peper, zout, sap van
citroen, 2 eetlepels bloem, paneer
meel, boter.
De ris fijnhakken, mengen met de
gesnipperde ui en de andere bestand
delen én op smaak afmaken met zout
en peper. Er niet te grote koekjes van
vormen, deze door paneelmeel halen
en in de koekepan gaar en mooi bruin
bakken. Dit visgehakt kan gegeven
worden met gemengde sla en aard
appelen.