G Agente van politie: veelzijdig beroep voor jonge vrouwen C iet OZÓUH) en OffervnAVi J ZATERDAG 22 SEPTEMBER 1958 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 11 nze ~Dz0Mtvenf>rtgin# GEZAG DAT ZWAAR WEEGT Maar van honderden sollicitantes zijn slechts weinigen uitverkoren.... De eerste Nederlandse vrouwelijke agent van politie, die ik van m'n leven zag, stond achter een raam van het hoofdbureau van politie te Am- sterdam. Ze duwde haar overhemd, dat dezelfde allures om uit de rok te kruipen bleek te hebben als het bloesje van Iedere vrouw, met een paar vingers weg tussen haar rokband. En ze schudde haar hoofd. Ik was er zeker van dat dit laatste niets te maken had met haar kleding, maar alles met myn onvoorzichtig oversteken, zo vlak onder haar ogen. Want man of vrouw: voor rnjj blijft politie nog altijd politie. Het blijft daarom ook een zonderlinge gewaarwording om inplaat* van ondervraagd te worden door de politie, de politie te ondervragen. „Maar het is niet meer zoals vroeger!" Juffrouw Schouten uit Middel burg en juffrouw Elzlnga uit Emmen, beiden agente van professie ln Am sterdam, vonden het een overbodige vraag: of de kinderen haar nu als boeman zagen of niet. „Als U eens nagaat wat de vrouwelijke politie allemaal doet, dan lijkt r.y eerder op een service-bedrijf De zwaar aangezette romantiek van „onschuldige bloedjes van meis jes" uit gevaarlijke kroegen halen, is er niet by. Voor het overige is de dienst voor mannen en vrouwen ge lijk, al is er heel wat werk, dat de mannen van harte aan de vrouwen overlaten; het bestrijden van balda digheid onder de jeugd; toezicht op de verkeersbrigadiertjes; in de vakan ties de kinderen, die een dagje in on georganiseerd verband naar buiten gaan, door de drukke stad wegbren gen naar het verzamelpunt en daar des avonds weer ophalen. Maar ook controle op de bussen, waarmee schoolreisjes gemaakt worden; het regelen van het verkeer met stopbord of stoplichten; controleren van vis- acten en v'erkeersovertreders op hun fouten wijzen en zo nodig beboeten. Moeilijkheden hebben ze bij dat laat ste nooit ondervonden; de mensen bleven altijd correct. Ook de vrouwelijke politie heeft de taak het publiek te beschermen tegen euveldaden van anderen. En er zijn gevallen bekend, waarin het publiek moord en brand schreeuwde als dat gebeurde, en andere gevallen, waarin het te keer ging omdat het niet ge beurde. Juist op dit punt: het handhaven van het gezag weegt de verantwoor delijkheid van de agente het zwaarst. Er wordt van haar een objectiviteit verlangd, en tegelijkertijd een inzicht in de menselijke verhouding onder ling, die maar weinig meisjes van haar leeftijd zullen hebben. Want de gemiddelde leeftijd van de vrouwelijke agenten ligt zo rond de 23 jaar. Om voor de op leiding, die in Amsterdam een jaar duurt, maar in Den Haag bijvoorbeeld een half jaar, in aan merking te komen, moeten de meisjes minstens meerderjarig zijn en een mulo-diploma hebben. Voor het echter zover is hebben zij een zware keuring te door staan, worden er bezoeken ge bracht aan het gezin waaruit ze komen en wordt er terdege na gegaan of er niets op hun gedrag in het openbaar is aan te merken Ook tijdens de opleiding en later de diensttijd blijft altijd een wa kend oog de meisjes volgen. De ze serieuze bezorgdheid voor de meisjes zal er wel de reden van zijn, dat zoveel ouders van harte hun dochters agente zien wor den. Maar al die meisjes, die agente wil den worden, zijn het niet geworden. Van de honderd sollicitanten in 1954 in Amsterdam bleven er zeven over; van de 162 in Den Haag deze zomer ook niet meer dan zeven. Rotterdam heeft de eis mulo al laten vallen, om een lonend aantal cursisten bij elkaar te krijgen. Of deze cijfers andere eventuele sollicitanten hebben afge schrikt? Een feit is het, dat de aan meldingen de laatste tijd sterk zijn teruggelopen. Nog nergens is men aan het vormen van een kader toe gekomen. Er is natuurlijk wel enig verschil ln de opleiding van de diverse steden. De Haagse meisjes b.v. zullen in de toekomst ook stranddienst moeten doen en speciaal aan het zwemmen wordt bij hen veel aandacht besteed. „Ja, een strand, dat zouden we hier ook moeten hebben", vonden de Am sterdamse agentes. Voor de meeste meisjes, die niet uit „de grote stad" komen was de overgang in het begin wel heel groot. Weg uit een rustige omgeving, vaak van huis uit meteen op kamers. Maar de diensttijden zijn zo, dat ze ruim de tijd hebben voor haar eigen huishoudentje fe zorgen en eventueel nog verder te studeren. Want wie „hogerop" wil en niet al te vlug trou wen, dus de dienst verlaten wil, kan ook eventueel voor het vervullen van een vacature bij de kinder- of zeden politie in aanmerking komen. Maar het is vooral ook het salaris even groot als dat van de mannen dat in het begin, wanneer de meis jes zoveel veranderingen tegelijk te verwerken krijgen, veel vergoedt. Pet of hoedje Als meer gemeenten in ons land er toe zullen overgaan vrouwelijke agen ten van politie aan te stellen, zal er wel een landelijk voorschrift voor de kleding komen. Maar op het ogenblik heeft ieder korps zijn eigen fanta sieën op de kleding van de agente bot gevierd. Inderdaad „bot" wat betreft de vormloze zware overjas en de sma keloze kleppet van de Rotterdamse agente. De meisjes, in Den Haag in opleiding, hebben al vast vol schrik protest aangetekend voor het geval nen „zoiets" letterlijk boven het hoofd zou hangen. De eenvoudige cap van de Amster damse agente staat vrijwel ieder type. Het uniform en speciaal de tuniek is in Amsterdam het andere onderwerp van diepgaande discussies geweest. Het mocht riiet te luxe, niet te mo- dieus, maar ook niet te mannelijk zijn. Volgens de verhalen heeft er in Amsterdam een stille strijd gewoed over „wel coupenaden" en „geen cou penaden" in de tuniek. En na ver loop van tijd werd in plaats van het bestaande en al gedragen uniform een ontwerp goedgekeurd van een van de meisjes zelf. Mét coupenaden, doch niet te getailleerd, met flatteuze zakken, waarop de uitmonstering een strenge versiering vormt. En de over hemden kregen losse boorden, uit praktische overwegingen. Zelfs de voorschriften wat betreft de kousen werden iets darteier! Onder de Amsterdamse jeugd is één jongetje, dat één van de agentes tot zHn tante heeft uit geroepen, en zich door haar altijd enige malen achter elkaar laat overzetten. En ook de ouders, die by de huisuitzetting plotseling met hun kinderen „zaten" heb ben een goede herinnering aan de vrouwelijke politie. Want zy pas ten op het kroost terwijl de ouders achter de paperassen aan gingen. Wat paperassenmisère is, weten de meisjes zelf maar al te goed! Want zij hebben ook een deel van het ad ministratieve werk gekregen: het uit zoeken bijvoorbeeld wie de eigenaar is van auto merk zo-en-zo, nummer dit-en-dat, die daar-en-daar, op die- en-die dag verkeerd geparkeerd llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll Door de ongewone garnering van nertz waarop een roos werd ge- hecht, zijn in dit dubbelgerande hoedje van wolgrjjs fluweel winter en zomer verenigd. Het ontwerp i$ van Butcher en werd. onlangs getoond op een show in het Dorchester Hotel, waar de verenigde Londense hoedenontwerpers hun nieuwste modellen voor de herfst j toonden. Greet (29) liftte naar Israël Op een regenachtige ochtend om trent midden juni is Greet Schuuring 29 jaar, klein van stuk op de dijk gaan staan voor haar ouderlyk huis in Monnikendam om een lift te pakken naar Israel. Nu, twee— en- een halve maand later, is ze weer thuis. Ze heeft niet alleen haar doel bereikt, maar terloops ook nog even een uitstapje van een week naar Tur kije gemaakt, een goed deel van Grie kenland, Joegoslavië, Oostenrijk, Duitsland, Italië en Zwitserland ge zien, en het. bevredigende gevoel over gehouden, dat de zwerftocht haar niet meer dan vijfhonderd gulden heeft gekost. Haar reisdoel was in Israël een werkkamp van de Quakers in Har- tuv, waar een school gebouwd moest worden en de grondslag daarvoor zou worden gelegd door een klein groepje idealisten. Aan dit kamp bewaart Greet de beste herinneringen. Het duurde maar veertien dagen, maar in die korte tijd heeft ze ruimschoots kunnen genieten van de prachtige geest, die er heers te. Vijf-en-twintig jongelui van acht nationaliteiten namen er aan deel. Hun instelling was: niet praten, maar doen. Met de stenen van de verwoes te huizen, die eenmaal een Arabisch dorp hadden gevormd, werd een weg verharding gemaakt, waarover de materiaal-aanvoer voor de bouw van de school kon plaatsvinden. Met rots blokken werd het fundament voor de school gelegd. Na veertien dagen maakte dit kamp plaats voor een vol gende groep. Het was ook voor Greet liet sein verder te trekken. Een week lang verzamelde ze zwervend van oost naar west en van noord naar zuid indrukken over het zich zo on stuimig ontwikkelende jonge land, dat Israël heet. alvorens zich in Haifa weer in te schepen voor de terugreis. Een riskante onderneming voor een jong meisje, liftend door de wereld te trekken? „Voor de jonge meisjes ongetwijfeld", is Greets mening. „Maar ik kan U verzekeren, dat het me maar zelden gebeurd is, dat ik automobilisten trof met duistere be doelingen. Ik geloof, dat daarbij veel afhangt van jé eigen houding. Ik was in het begin altijd gereserveerd, en ik moet zeggen, dat wijwei iedereen altijd plezierig tegen me is geweest en er alleen maar op uit was om me verder te helpen. Het is dan ook stel lig niet de laatste keer geweest!" stond. Het meelopen in een défilé, het zorgen voor straatafzetting, het weg wijzen aan een troep drukdoende Amerikaanse verlofgangers levert met elkaar minder moeilijkheden op dan 't administratieve gepietepeuter. De agentes zijn blij, als ze voor haar surveillance op haar dienstfietsen kunnen stappen en de stad inrijden. Niemand, die de agentes ziet, zou zeggen dat het vroeger waarschijnlijk ook meisjes geweest zijn, die bang waren voor een geheimzinnige plooi in het gordijn van hun schemerige slaapkamer of die schichtig omkeken voor een voetstap achter zich in het donker. En het publiek, dat of volkomen serieus, of met een tikkeltje spot in de stem vraagt: „Hoe moet ik U nu aanspreken?" „O, gewoon met juf frouw?", heeft deze nieuwe draagster van het gezag volkomen aanvaard als het in de knel zit. Modeshows in Middelburg Evenals vorig seizoen worden ook nu in het mantelmagazijn „De Duif" te Middelburg enkele herfstmode- shows voor genodigden gehouden. Deze shows zijn bepaald op a.s. maan dagmiddag, maandagavond en dins dagmiddag. Cocktailjapon, uit de collectie-Offer man, gemaakt naar een Duits ontwerp. Niet alleen wij zijn in Parijs gaan afkijken hoe de wïntermodè wor den moet, ook de Nederlandse confectionnairs hebben dat gedaan en ook de grote winkeliers die het van de echte mode hebben moeten. En ze hebben zich zelfs niet beperkt tot Pa rijs alleen. Ze zijn ook in Italië gaan neuzen, in Londen, in Zwitserland dat de mooiste jersey modéllen heeft, en een enkele zeer ondernemende ging zélfs naar Madrid en naar Ber lijn, Want overal bloeit de mode en overal bloeit ze eender, dit keer: met capes. We zagen dat op de grote en wat opzet betreft zélfs de grootste shoio van Ferry Offerman te Amsterdam. Een enorme collectie wintermode, ge showd door acht mannequins. En net Najaarsmode 1956, gerealiseerd in een kostuum van Metz. zo internationaal als zijn mannequins waren Offermans modellen. De mooi ste van Spanje, het. zwierigst en het meest charmant. En dan de Neder landse modéllen, en duuma de Duit se. Die Duitse mode is perfect veel té perfect. Want de charme van een goed geklede modieuze vrouw is ei genlijk nét een tikje nonchalance. Spaanse- mode heeft die charme van liet nonchalance wel, in een pakje bijvoorbeeld van grijze wol, met hal verwege de rug een cape-je en op dat cape-je dan weer twee loshangende punten. f an de Nederlandse confectie mo- y dellen vielen ons heel wat bij zonderheden op die vermeldens waard zijn, allereerst de prijs: win- terjurkjes van eerste klasse behoe ven niet duurder te zijn dan tachtig tot honderd tien gulden mantels niet duurder dan honderd tien tot honderd tachtig, en dan zit er al een leuke en dure bontgarnering op. Er waren heel xoat Holland-rokken, zoals Parijs die wil, de aangerimpeld in de taille gezette rokken die ons het zo gewenste thee-muts-effect ver schaffen. Ze stond en heel leuk op mannequins. En ze zullen ook wel leuk staan op heel slanke vrouwen. Mooier vonden we de echte dikke duffelse wintermantels, die, afhan gend van de schouders, opzij twee zware plooien hadden, zodat de man tel van achter een heel wijd cape-ef fect kreeg, ofschoontoch van vorén slank blijvend. Ongetwijfeld zullen deze Nederlandse mantels een groot- succes hebben, ook in Parijs. 1/ ervolgens Metz een in vele Y landen beroemde Nederlandse zaak, met eigen huizen in Lon den en New York. Metz is Metz een eigen stijl. Een stijl van een stel jonge kunstenaars die men in de ate liers hun gang laat gaan. En als zo'n jonge kunstenaar het in zijn hoofd krijgt een rok te willen maken van een groene wollen déken, dan wordt zo'n groene wollen deken als rok ge showd. Dat is nog leuk ook en lek ker warm. Het is tenminste leuk thuis, want het is niet iets om mee op visite te gaan. De Metz-coTlectie zat vol vreemde kunstzinnige invallen. Van een ro mantisch kunstenaar: ochtendgewa den met een randje kant dat uit de wijde mouwen kom tvan een op kleur verzotte jongeman een complet van mantel in groene wol, gevoerd met paars, over een groene wollen rok, en met een paarse jumper er onder. Of een paars middagjurkje met een sleepje. Of bij een zwarte broek een huisjasje van citroengeel vilt, met zwarte sterren er op geplakt. Ook erg Metzerig waren de hoeden, vooral de grote, die op lampekappen leken, met véél franje. We zagen veel mantels met peller ines, capes of heel brede kraag. Heel mooi was een avondtoilet van rode gefronste nylon, met een cape met capuchon er over, die werd vastgehouden door een brede hals band. Een halsband, zoals vroeger slaven droegen, wél mooi eigenlijk, I al dachten de slaven er terecht an- ders over. Slank worden... door lekker te eten! „Slank worden door lekker té eten" het lykt een zo paradoxale uitspraak dat geen vrouw (en zeker geen gezette vrouw!) er geloof aan zal hechten. Toch is het mogelijk om, al lekker etend, slank te blijven. Ster ker nog: slank te worden De Amerikaan Martin Lederman heeft tenminste een boek geschreven over deze op het oog nogal moeilijke kunst. Dat hoek draagt m de Neder landse vertaling de aanlokkelijke titel „De slanke fijnproever" en naar Lederman verzekert is hij zelf het le vende bewijs van zijn stelling, dat men vreugde aan elke maaltijd kan beleven en toch tegelijkertijd precies zoveel aan gewicht kan verliezen, als men zelf wil. Want eens woog Leder man zelf 200 pond en om af te vallen deed hij jaren achtereen verschillende vermageringskuren. Kuren waarbij hij zich niet alleen doodongelukkig voelde, maar na afloop waarvan hij bovendien altijd weer evenveel in ge wicht toenam als hij was afgeval len. Lederman ontwikkelde toen een systeem om lekker eten te gebrui ken als een middel om slank te worden. Resultaat: hij viel zeven tig pond af zonder zijn gezondheid te schaden en zonder zijn plezier in eten te verliezen Hoe hij dit klaarspeelde? In „De slanke fijnproever" is het antwoord op deze vraag te vinden. De auteur vertelt U, hoe iedereen voor zichzelf kan bepalen, hoeveel hij of zij mag en kan eten; hoe uw gewicht blijvend verminderd kan worden, hoe u met een gerust hart kunt snoepen en wat U te doen staat, wanneer U te lang zaam of te snel afvalt. En dit zyn slechts enkele van de tientallen on derwerpen, welke onder de loep ge nomen worden in dit allerplezierigste boek. Het is vlot en amusant geschre ven, de raadgevingen van Ledermann zijn medisch verantwoord (de voed- selspecialist dr. J. Doyer had de su pervisie op de Nederlandse uitgave), en de vertaling van M. Molt is heel goed. „De slanke fijnproever" is een uitgave van Contact te Amsterdam. „Wonderflat" op negende Femina-beurs Op de „Femina", de beurs voor mo de en huishouding, die van 28 sep tember tot 10 oktober in het Ahoy- gebouw te Rotterdam voor de negen de maal wordt gehouden, zal een flat in de werkelijke afmetingen worden opgetrokken in z.g. atlassteen, een tamelijk nieuwe steensoort, die bijna nog niet gebruikt wordt. In twee dagen kan een dei-gelijk huis, volgens de organisatoren van de beurs, in grote lijnen klaar zijn. De snelheid Dij het bouwen zou bereikt worden, doordat deze stenen in elkaar grij pen. Overigens wijzen de organisato ren er op, dat het geen „model-flat" zal worden. Het is een normaal huis voor een middelgroot gezin, geheel volgens de voorschriften van de we deropbouw en met een maximum aan woongerief en gemakken voor de huisvrouw. In de „glazen zaal" zal de volauto matische „keuken van uw dromen" worden ingericht. In deze zaal kun nen de huisvrouwen verder bedreven heids-testen ondergaan in kookkunst, bloemen schikken, zilver poetsen e.d. OZCMV Als lk een vrouw op jaren was, al leen gebleven na een gelukkige echt en bedrijvig moederschap, wat voor een verblijf zou ik mij dan als laatste tehuis wensen? Ik weet niet, of U zich deze vraag wel eens gesteld heeft. Mij lijkt het niet on dienstig toe die laatste eenzame ja ren althans eens als mogelijkheid t* overwegen. In het eigen vertrouwde huis blij ven, met zyn duizend herinneringen en tienduizenden echo's van gesprek ken. gelach en gezang? Als het mo gelijk was: ja. Wie eens gelukkig is geweest kent nooit meer volledige eenzaamheid. Een trap kan nog kra ken van lang verstorven voetstappen, een lege stoel kan altijd nog een ge stalte omvatten. Maar een nuis, hoe klein ook, brengt zijn lasten mee. En de eenzuamheid mag vol geluiden en herinneringen zijn zij maakt ook weerloos en is niet zonder gevaar. Zou intrekken bij een kind. een ka mer in een vertrouwde omgeving, dan niet het verkies!ijkst zijnOch, nie mand zet ongestraft een nieuwe lap lAiner en voeren u op een oud kleed maar het omge keerde is al evenmin raadzaam. Wat voor aanrakingspunten heeft de oude dag nog met het jonge geslacht en waar moet de grenslijn van beider „privacy" getrokken worden? De oude dag is rijker aan ervaring, maar stijver in de gewrichten van het aan passingsvermogen. En de jonge ge neratie, nog maar nauwelijks ver trouwd met het moeilijke op eigen benen staan, is met het kleinste stoot je van kritiek of gezag uit het even wicht. Een oude vrouw in een jong gezin: het geeft altijd strubbelingen, want welke ervaren huismoeder geeft gauw het bedisselen op, en welke grootmoeder het opvoeden? En dan worden de kleinkinderen, in de wieg zo verrukt geadoreerd, tot dagelijkse springlevende stokebranden tussen de twee geslachten en dragen on schuldig de schade van het botsen der tegenstrijdige opvattingen. Daarom: ik zou nooit willen in trekken bij een kind van mij, zelfs al kreeg ik een verdieping tot mijn beschikking. Want ik zou, nog afgezien van alle andere strubbe lingen, toch weinig voelen voor de rol van inwonende baby-sitter terwijl ik daarnaast geen jonge huisvrouw met de verpleging van een afgetakel de moeder zou willen belasten. Nee, als lk het trof dat ik myn le vensavond alleen moest slijten: Ik zon een kamer willen hebben in een licht en ruim en vooral modern huis, met trappen van niet meer dan tien treden en gangen en portalen van een hel dere frisse schoonheid. Ik zou in die kamer de vertrouwde meubels om my heen willen hebben, de tafel die lk zo vaak had gedekt, de stoelen die ik jarenlang had opge wreven. Ik zou willen luisteren, als lk niet slapen kon naar het tikken van de klok die als een levend wezen voor my geworden was. Ik zou de kleinkinderen van myn gekoesterde kamerplanten willen zien groeien en bloeien ln de zonnige vensterbank, en de dierbaarste boeken uit myn bezit dag aan dag voor ogen willen hebben. Maar buiten myn kamer, waar myn tyd gestold was tot herinnering, daar zou ïk de nieuwe tyd willen ont moeten. In meubels, in vloerbedek king, ln wandversiering en decoratie. Want ik zou. tot het allerlaatst, nieuwsgierig blijven naar de mens en zijn gedragingen, zijn gedachten en gevoelens, zijn geestelijk klimaat. En nergens openbaart hij zich zozeer als in ae dingen waarmee hij zich om ringt, de kleur van zijn wanden en gordijnen, de vorm van zijn meubels. Het ganse gebouw, met zijn ruimte werking en lichtval, zijn kleuren en materialen kon mij niet modern ge noeg zyn, want het zou misschien de enige uiting van die tijd worden welke nog voor mij bereikbaar was Waarom ik U dit alles zo uitvoe rig vertel Omdat ik dezer da gen dat huis gezien en betre den heb, de perfecte realisatie van mijn droom. En dat stemde mij niet alleen vergenoegd omdat het een van de goede kanten van onze nieuwe tijd vertegenwoordigt: een oplettende, tactvolle zorg voor ieder die op zijn oude dag alleen in het leven staat. Maar ook, omdat hier verzorgd wordt zonder bedillerrj. het persoonlijke in tact wordt gelaten binnen de muren van het eigen vertrek, dat geheel de voorbije tijd ademt, Maar daaromheen staat de nieuwe tijd gebouwd met alle voordelen van verlichting en verwar ming. van gladde, frisse vloeren en lichte wanden, van strakke meubels en heldere kleuren. Alleen: ik zou uit mijn raam niet enkel een park willen zien, maar de bedrijvigheid en de fleur van een nieuwe woonwijk. Van vrouwen die de was ophangen en kinderen die over de gazons buitelen, van mannen die in hun tuin werken tot binnenshuis de lamp opgaat. Ik zou niet zachtjes verbannen willen worden naar een sereen eiland van bejaarde rust, maar tot het laatste ogenblik willen thuis horen in een wereld die werkt en speelt, die lacht en huilt, die zingt en kibbelt die fleurig en driftig lééft. SASKIA. Maak eens gehakt van vis Inplaats van gekookte of gebakken vis kunnen we ook wel eens visge- hakt op tafel brengen. Hier is het recept: 250 gr. ontgrate, gekookte vis, 1 kleine ui, 1 ei, 1 eetlepel fijnge hakte peterselie, peper, zout, sap van citroen, 2 eetlepels bloem, paneer meel, boter. De ris fijnhakken, mengen met de gesnipperde ui en de andere bestand delen én op smaak afmaken met zout en peper. Er niet te grote koekjes van vormen, deze door paneelmeel halen en in de koekepan gaar en mooi bruin bakken. Dit visgehakt kan gegeven worden met gemengde sla en aard appelen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1956 | | pagina 7