O nze Dzoutvenpatjina Schoorsteenvegen is een werkje dat vakkennis eist C tel ozouw Nederland en het daaglijks brood ZATERDAG 8 SEPTEMBER 1956 PROVINCIALS ZBBUW8B COURANT c GEEN EENVOUDIG BEROEP Uu) leven kan gemoeid zijn met een ondeskundig gereinigd rookkanaal! Als by U dit najaar een man aanbelt, die vraagt om de schoorsteen te mogen vegen, pas dan op. Zelfs als hij een beroet pakje aan heeft en het vertrouwde sohoorsteenvegersattribuut: touw-met-to ezem-en-kogel zwierig over de schouder heeft geslingerd. Ook wanneer U hem deskundig en over tuigend „hoeiiii" hebt horen roepen en een vertrouwd gestommel in de schoorsteen hebt gehoord, dan nog hebt U bijzonder weinig zekerheid, dat U met een echte schoorsteenveger te doen had. Enige tijd geleden hebben de leden van de Nederlandse Schoorsteen vegers Patroonsvereniging in Den Haag een kleine verzameling voorwerpen tentoongesteld die in schoorstenen we rden teruggevonden en in een soort museum in zijn huis aan de Nieuwe Kerkstraat te Amsterdam heeft de voor zitter van deze vereniging, de heer Vitali, een indrukwekkend arsenaal van wat alle mogelijke beunhazen in dit vak bij U in de rookkanalen achterlaten. Er bestaat bij deze lieden een zeer besliste voorkeur voor raamgewichten. Maar stukken pijp, kilogewichten, bezems, stukken touw, worden eveneens geregeld teruggevonden. En dan vaak in schoorstenen, die niet schoon zijn. En juist daarom heeft de heer Vitali zoveel moeite gedaan, al dat fraais bjjeen te brengen. Want uw leven kan gemoeid zijn met een verstopte schoorsteen: kolendampvergiftiging komt dagelijks voor, zij het dan, dat de oorzaak ook een andere kan zijn, zoals bijvoorbeeld een slecht sluitende kachel of een lekke kachelpijp. Met hun tentoonstelling, die wel licht ook nog een aantal andere plaat sen van ons land zal bezoeken, heb ben de schoorsteenvegers het gevaar van beunhazerij duidelijk willen ma ken. Nu kan men stellen, dat wie een Perzisch" kleedje aan de deur koopt, er om vrddgt, opgelicht te worden en dat men zich evenzo niet moet inla ten met lieden, die 1/ngs de deur ko men om de schoorsteen te vegen. Maar het verschil met een tapijtje is, dat men bij aankoop daarvan en dan vaak nog van lieden, voor wie zeer geregeld wordt gewaarschuwd hoogstens goed geld weggooit, maar toch verder geen gevaar loopt. Bovendien: ze roepen „hoeiiize maken flink lawaai en ze zorgen er heus wel voor, dat er wat roet onder het schoorsteengat kan worden opge veegd. En ze geven een kwitantie af. Daar gaat het vele huisvrouwen uit eindelijk om, want die moeten ze de huisbaas kunnen tonen, als er ooit eens een schoorsteenbrandje zou ont staan. Veel verder denkt men niet: eens per jaar de schoorsteen ve- fen, dat móét. Maar wie dat. nu oet vindt men niet belangrijk en evenmin, hóé het is gedaan. Tot op een goede dag de kachel niet meer wil trekken, de rook in de kamer staat of ergerhet binnenste van de schoorsteen in brand gaat. Dan vraagt men zich af. „Zou die vent wel een echte schoorsteenve ger zijn geweest?" Of men heeft geen gelegenheid meer, zich dit af te vragen, want het koolmonoxide heeft zijn werk al gedaan. Dat was te vermijden geweest. Want in iedere wat grotere plaats is een goede schoorsteenveger te vin den, die men kan laten komen en in kleinere plaatsen zijn gewoonlijk wel de smid of metselaar voldoende be kwaam, om het vegen behoorlijk te verrichten. Er is dus geen enkele reden, ge bruik te maken van de diensten van beunhazen, die er een centje willen bijverdienen. De huisvrouwen dit bij te brengen, is het eerste doel van onze bonafide Nederlandse schoorsteenvegers, die overigens vaak zeer on-Nederlandse namen dragen. De voorzitter van de bond heeft Italiaanse voorouders en daar zijn dan verder nog de Togni's, Baratta's, Antonioli's, Ravelli s of Corbelli's namen die herinneren aan jongens, die eeuwen geleden uit hun doodarme geboorteland wegtrok ken om een vak te gaan beoefenen, dat men in noordelijke streken te vies en te gevaarlijk vond. Zij zijn trots op dit vak, dat vaak van vader op zoon is overgegaan, en waarvoor men vier jaar nodig heeft, om het goed te leren. „Gevestigd sedert 17-zoveel" staat vaak op hun aanbeveling. En in Duitsland hadden zich al in de 14e eeuw Italiaanse schoorsteenvegers gevestigd. Traditie Het is een oud beroep met veel tra ditie en dat willen zrj in stand hou den. Gedurende de laatste .oorlog en in de jaren daarna werd dit vak be schermd door vestigmgs- en be kwaamheidseisen. Dat is nu niet meer zo. Want al heeft het ministerie van Economische Zaken, dat in deze materie nauw samenwerkt met de In spectie van het Brandweerwezen, be grip voor de noodzaak van een be hoorlijk vakmanschap al was het alleen maar in het belang van de klant, wiens leven hiervan kan af hangen men ziet toch geen aanlei ding aan te sturen op vestigingseisen. Temeer, omdat tegenwoordig van de smid, de aannemer-metselaar en de brandstoffenhandelaar wettelijk een zodanige kennis geëist wordt van schoorstenen en rookkanalen en van de eigenschappen van verschillende soorten brandstoffen, dat aangeno. men mag worden, dat deze groepen eveneens in staat moeten ziin, een schoorsteen behoorlijk te reinigen. En in de praktijk zullen deze laatsten ook het werk op het platteland moe ten opknappen, want de gespecialï- seei'de schoorsteenveger vindt men alleen in de grotere plaatsen. Wanneer de bona-fide schoor steenvegers zich thans onbe schermd voelen in een beroep, waarvoor weinig animo meer be staat, dan is dit heel goed te be grijpen. Maar op traditie alleen kan men niet blyven dryven. En gelukkig weten de meeste mensen de goede schoorsteenveger wel te vinden. De beste propaganda voor dit werk wordt dan ook naar ons f evoel gemaakt door tentoonstel- ingen, zoals er in Den Haag een werd gehouden. Door de huis vrouw op deze manier en langs al le daarvoor geschikte wegen te vvyzen op het grote belang van een schone schoorsteen zullen zn hun beroep in stand kunnen houden. Dat de bonafide schoorsteenve gers ijveren voor een wettelijke rege ling, zoals deze in tal van Europese landen bestaat, waarbij het vegen verplicht is gesteld, is een tweede kwestie. Doch al ziet de overheid de wenselijkheid hiervan wel in, de con trole, vooral op het platteland, maakt deze thans onmogelijk. Daarom juist is het des te belang rijker, zich ervan te overtuigen, dat het werk goed gebeurt. De beste ga rantie is daarbij het in de arm nemen van een goed bekend staand bedrijf. En het niet „etven" door een manne tje, dat aan de deur komt, te laten opknappen. Want die doet het beslist niet goed! Huidverzorging is geen luxe! De vakantie heeft veel ontspanning gegeven, en vóór alles hebben we van ae buitenlucht geprofiteerd. Bij dit buitenleven heeft de juiste verzorging van de huid wel wat te wensen over gelaten; aan make-up werd praktisch niet gedacht tijdens deze terug-naar- de-natuur-periode. Daarom wordt het nu tijd weer wat meer zorg aan het uiterlijk te besteden. Het is niet doenlijk hier in enkele woorden te vertellen hoe die huind- verzoriing moet plaats vinden. Daar is de schoonheidsspecialist(e) voor die, aangesloten bij de Alg. Bond van Nederlandse Schoonheidsspecialisten en met het verplichte rijksdiploma, „vakmanschap" garandeert. De wijze van verzorging van de huid is afhan kelijk van bet huidtype. Te onder scheiden zijneen vette, normale, dro ge, te slappe, onzuivere gecompliceer de en jeugdige huid. Weet U niet on der welke categorie uw huid moet worden gerangschikt laat dan eens een huidanalyse maken. U kunt er Een taartje voor zondag De vakantie is voor de meesten van ons voorbij en voor de huisvrouw be tekent dit dat ze langzamerhand weer terugkeert tot de normale gang van haar huishouden. Het is prettig om nu weer eens een extraatje klaar te maken voor de zondag. Wat denkt U- b.v. van zo'n kwetsentaart, die bij zonder fris en smakelijk is en niet eens zo heel veel tijd vraagt Hier is het recept: voor het deeg: 250 gram bloem, 125 gram boter, 90 fram suiker, 5 a 10 gram vanillesui- er, zout, 1 ei, citroenrasp, 2 a 3 eet lepels melk. Voor de vulling: 1 kg kwetsen, 2 3 eetlepels gemalen amandelen, 50 gram suiker, y2 dl water, iets ci troensap. Voor het deeg de boter door de ge zeefde bloem snijden en er met de rest van de bestanddelen een stevig deeg van maken, hiermee de beboter de open vruchtentaartvorm voeren, de andere delen er in strooien en daarna de gehalveerde kwetsen (de pit verwijderen!) er in leggen. Hier- overheen de suiker, die in net water is opgelost en waaraan iets citroen sap is toegevoegd, gieten en de taart 30 40 minuten in een matig hete oven bakken. Najaarsmodeshows in Zeeland De eerste Zeeuwse modeshows van dit seizoen zijn in aantocht. In Vlis- singen wordt a.s. dinsdag (11 septem ber) in „Britannia" een show van na- jaars- en winterkleding met bijpas sende hoeden gebracht, des middags om half drie en des avonds om 8 uur. De traditionele modeshow in het „Strandhotel" te Vlissingen wordt dit najaar gehouden op maandag 1 ok tober (des avonds om acht uur) en dinsdag 2 oktober (om half drie en acht uur). Op deze show worden na- jaars- en winterkleding, hoeden, schoenen, tassen en handschoenen ge toond. ~Oan ozoMV Het was zomaar een losse opmer king van een verheugde moe der, maar het zette mij aan het denken. De moeder vertelde mij na melijk, dat haar dochter dit najaar, na de theorie van de behaalde akte, nu de springlevende praktijk ging binnenstappen. Met september stond zij voor het eerst voor haar eigen klas. En dat feit, hoe heuglijk en lichtelijk opwindend ook, vervulde haar in het allerdiepste putje van haar jeugdig en zorgeloos hart toch wel met enig vrezen en beven. Is een dergelijke debutante met plankenkoorts in deze rubriek ooit ter sprake gekomen? Nee zomin als al dat jonge onervaren goed dat van de onbezorgde vakan tie-zomer in de verantwoordelijke beroeps'nerfst stapt. Getrouwde vrou wen, altijd maar getrouwde vrouwen, om wier wel en wee elk vrouwenblad, elite vrouwenkolom zich met fronsen de wenkbrauwen bekommert. Maar I wie heeft er voldoende aandacht en geduld behalve misschien de be roepskeuze specialisten voor wat eens zo schilderachtig de jonge vrij ster heette? Dit is geen zonnejurkje, al kunt U het wel als zodanig gebruiken wan neer die beloofde warme na-zomer tóch mocht komen. Dit kledingstuk is een schortje, dat geheeL om het lichaam sluit. Het heeft, de moderne lyn van de zomerjaponnen welke dit jaar zo veel te zien waren: laag-aan- gezette, gerimpelde rok, lang boven lijfje en een halslyn die aan een boot hals doet denken. Het ontwerp is van de bekende Franse katoenfaiJi.kant Boussac, die er gestreepte katoen voor uitkoos, en hiermee ook de kno pen liet overtrekken. Voor maat 42 hebt U 21/2 meter stof van 90 cm breed nodig. Verder spreekt de teke ning voor zichzelf: handige naaisters zullen niet veel moeite nebben met het namaken van dit schortje, dat, U niet haastig behoeft af te doen en In een hoek te gooien, wanneer plotse ling de bel gaat! Een marktonderzoek inzake brood, dat de Nederlandse Stichting voor Statistiek enige tijd geleden heeft in gesteld, heeft interessante gegevens aan het licht gebracht ten aanzien van dit uitermate belangrijke voe dingsmiddel. Tijdens dit onderzoek, dat werd verricht in opdracht van de Nederlandse Vereniging van Meelfa brikanten, werden ruim 1600 huis vrouwen ondervraagd. Zo werd onder meer vastgesteld, dat het gemiddeld broodverbruik per hoofd (kinderen beneden 1 jaar niet meegerekend), op normale werkda gen ongeveer 290 gram bedraagt. Verder, dat het broodverbruik lager is, naarmate de welstand stijgt, dat in het zuiden meer brood wordt ge geten dan in de overige provincies en dat op het platteland het brood verbruik relatief het hoogst is. Over het algemeen wordt tijdens de week ends minder brood gegeten dan op werkdagen. Veertig procent van de ondervraagde gezinnen neemt voor de zondag krentenbrood in huis en verder vooral duurder witbrood dan op werkdagen, of kadetjes. Twee derde deel van de gezinnen verkiest witbrood boven bruinbrood en bijna 30 procent van de onder vraagden koopt wel eens verpakt brood, als regel gesneden. Wilt U zich eens wagen aan een na jaarsmantel van jersey Hiernaast ziet U een geslaagd voorbeeld een Engels model, nauwsluitend, ver vaardigd uit beige jersey. Een warme mantel, licht in gewicht, ideaal dus om mee te nemen op reis Dit-klas sieke model kan trouwens bij velerlei gelegenheden gedragen worden. De meerderheid van de onder vraagden vindt het brood van tegen woordig lekkerder dan dat van voor de oorlog en van vijf jaar geleden. Zesentachtig procent van de huis vrouwen laat het brood thuis bezor gen en de overige 14 procent (gro tendeels woonachtig in de steden) haalt het liever zelf, of laat het ha len. Waar de bakker 's middags zijn brood bezorgt, riskeert hij ontevre den gezichten. Een achtste deel van de huisvrouwen, die laten bezorgen, is namelijk niet tevreden over de be zorgtijd en geeft in het algemeen de voorkeur aan bezorging in de och tenduren. Overigens blijkt de Neder landse huisvrouw zeer trouw aan haar bakker te zijn: een vijfde deel heeft hem al van voor de oorlog en gemiddeld bedraagt de tijd, dat men bij dezelfde bakker komt, ongeveer 8V2 jaar. De getrouwde mannen, die 's ochtends met hun pakje brood de deur uitgaan en vrouw en kin deren niet eerder dan 's avonds terugzien, kunnen zich troosten met de gedachte, dat 46 procent van alle huisvaders brood mee neemt naar het werk. In rond vier-vijfde van die pakjes brood zitten vier boterhammen of meer. Warme maaltijden blijken op het werk nagenoeg niet gebruikt te worden. Wat het ontbijt betreft, thee is hier verreweg de meest gebruikte drank. In het zuiden van het land wordt evenwel veel koffie gedronken. Uit de statistieken blijkt, dat de mannen verhoudingsgewijs meer melk bij het ontbijt drinken dan de vrouwen. Waarom praten wij eigenlijk nooit over haar Waarom be schouwen wij haar stilzwij gend feitelijk als een wezen dat óók nog eens vrouw belooft te wórden? Is het toch misschien weer het ge volg van een dier hardnekkige voor oordelen, dat een vrouw eerst haar bestemming bereikt als zij trouwt? Dan moeten wij toch nodig eens bréken met dat hardnekkig misver stand, alsof alles in de maatschappij behoort te draaien om de vrouw-en- moeder. Met alle hulde voor de vele voor treffelijke exemplaren van dit slag, waarvoor de maatschappij niet dank baar genoeg kan zijn: diezelfde maatschappij zou hopeloos en ruïneus vastlopen als alle vrijgezellinnen, jonge en oudere, uit puur dépit om dat eeuwig ophemelen van de ge- Na Parijs komt Rome met de mode, doch elk seizoen weer stellen we ons de vraag: is dat nog wel zo 7 Is het zoetjesaan niet bijna omge keerd: eerst komt Romedan Pa rijs f Rome heeft heel wat vóór op Parijs. Om te beginnen zijn alle Italiaanse ontwerpers veel jonger dan die in Parijs en veel minder vermoeid. Of dacht U dat een man als Dior er niet dóódmoe van wordt nu al zoveel jaren achter elkaar elke lente en elke herfst weer iets totaal nieuws te moe ten bedenken De jongelui in Rome hebben dat nog niet: de ideeën komen hen aan gewaaid. En ze hebben veel meer eer zucht: ze zullen en ze moeten Parijs inhalen Parijs overtroeven. Vlak na de oorlog bleek dat, toen in Rome de eerste modehuizen gesticht wer den, die zich een internationale faam wilden verwerven. Ze werden merk waardigerwijs gesticht door zeer adellijke dames, die totaal verarmd waren. Wat ze nog over hadden was een uitermate verfijnde smaak én oude paleisjes vol met mooie spulle tjes met brocaten en kanten en sieraden. Zulke verarmde adellijke dames be gonnen mooie japonnen te maken voor de nieuwe rijken die vlak na de oorlog van veel ellende in Italië kon den profiterende adel hield uitver koop. Doch er waren vooraanstaande Amerikanen in Rome en zij moeten de eersten geweest zijn die zo'n arme bleke comtessa Antonelli vertelden dat er meer zat in de mode dan een uitverkoop van familiestukken r wee jaar later hielden de Italiaan- se mode-ontwerpers hun eerste grootse internationale show en ze 2den het meteen goed: in Parijs. Eerst moesten de Parijse mode- vorsten geglimlacht hebben; later waren ze woedend. Want alle schat rijke Amerikaanse inkopers van gro te Amerikaanse confectiebedrijven, die in Parijs modéllen komen kopen, gaan thans óók naar Florence naar het Palazzo Pitti, waar de Ita liaanse mode gezamenlijk showt Elk half jaar en elk half jaar be ter. Men showt ook m Rome zélf na tuurlijk, in zo n prachtige omgeving als de binnenplaats van 't Etruskisch museum hijvoorbeeld. Heel jong en stoutmoedig zijn de Romeinse ontwerpers. Iemand als Capucci bijvoorbeeld: hij ica.s acht tien toen hij zijn eerste show hield en hij kivam er zelfs mee naar Amster dam. Een heel gekke collectie mode had hij eigenlijk, in wat hij noemde: de lijn van de Duivel met veel rood en zwart. Al zijn jurken waren volkomen ondraagbaar, maar hoe origineelHij is thans wat ouder en los van de duivel en zijn wilde ideeën, maar origineel is hij nog steeds. Eerder dan Parijs bracht Rome dit seizoen de cape bijvoorbeeld. En eerlijk gezegd,: een veel draag baarder cape. Een cape, die een sie raad werd op een tailleur of een man tel, inpiaats van een hindernis voor de vrouw die zich vrij wil beivegen. Capes, die doorgaans op de rug blij ven en voor zover ze naar voren door lopen althans de ellebogen vrij laten. En Rome bracht een iets langere rok, maar ook al zo dat geen enkele le venslustige moderne vrouw de krie bels in de knieën krijgt omdat ze zich niet meer bewegen kan. Heel verfijnd zijn voorts in de Italiaanse mode de kleur-combinaties, vooral in de wol len stoffen. En dat is vooral verwon derlijk: de prachtige winterse stoffen, die de Italianen in de mode brengen echt voor het buitenland, want zo veel winter hebben ze in Italië zélf niet. Op de foto ziet U een ontwerp van Galton uit Rome: de nieuwe lijn •Nike". Dit herfstmodel in donker grijze ruige wollen stof toont een slanke, rechte lijn. De draperieën van 1 het bovenstuk lopen uit in een soort gedraaide sjaal van geriiite wol in twee tinten grijs. trouwde vrouw plotseling het bijltje erbij neerlegde. Scholen, winkels, kantoren, ziekenhuizen zouden leeg- stromen. en heel het kwetsbaar maatschappelijk raderwerk zou tot stilstand komen. Nee, wij moeten eens ophouden de vrouwenwereld domweg te ver delen in getrouwde en onge trouwde. Het is al erg genoeg dat de ongetrouwde vrouw, hoe hard en voortreffelijk zij ook werkt en hoe veel diensten zij de samenleving ook jaar in jaar uit bewijst, nog altijd fi nancieel onevenredig zwaar gestraft wordt voor haar burgerlijke staat door een overmatig zware belasting heffing. Een onrecht dat zij niet al leen met de vrijgezellen, maar ook met de werkende getrouwde vrouwen deelt. Maar dit is weer een ander thema. Vooralsnog houden wij het op dat hupse jonge schoolmatresje, dat de deur van haar eigen lokaal voor het eerst achter zich sluit en oog in oog staat met het kleine beweeglijke uit geslapen monster dat „klas" heet. Zal zij het, helemaal alleen met en kel het papieren wapen van haar akte-van-bekwaamheid, zover kunnen temmen dat zij het niet alleen aan een zijden lintje kan meevoeren, maar het ook en bovenal nog iets kan leren? Laten wij eens hartelijk knipogen boven het ruitje van die lokaal deur en haar verzekeren: zij zal het klaarspelen. Mits en dit prik ken wij als gTatis advies ter dage lijkse overpeinzing op haar lesse naar: mits zij er in slaagt te blijven wat zij op dit moment zonder twijfel is: het idool van datzelfde heerlijke monstertje. Op dit ogenblik heeft zij alles voor: haar bloeiende jeugd, haar on bevangenheid, haar optimisme, haar idealisme. Een kinderoog onder scheidt scherp, en is uitermate kri tisch. Laat zij ervoor waken dat zij blijft die zij is, en nimmer van haar voetstuk tuimelen: De ongemakke lijkste woelwater zal haar blindelings gehoorzamen. Maar dan moet zij een dagelijkse zelfdiscipline kunnen opbrengen, die verre van mal5 is, zowel uiterlijk als innerlijk. Uiterlijk, dat voorop. Dat nvlon-bloesje moet altijd schoon zijn, die zwierende rok zonder kreukels of vlekken, die halsketting in harmo nie met het ensemble, die krullebol glanzend, die handen onberispelijk verzorgd. Veertig paar scherpe klei ne arendsogen nemen haar elke dag op en al haar doen en laten vindt on middellijk navolging. Laat zij daarom onverstoorbaar rustig zijn, eindeloos geduldig, scrupuleus rechtvaardig. Al heeft het kleine cherubijntje op de voorste bank nog zulke beeldige krulletjes en snoezige oogjes laat haar niet altijd de schriften uitdelen, maar gun dat privilege ook minstens even dikwijls aan het gebrilde sproe tige jochie in de allerverste uithoek van het lokaal. Als er in het dagelijks bedrijf dan ook nog een flinke scheut humor kan geschonken worden, en ergens achter ae kastdeur onzichtbaar een doos vol verhalen beschikbaar staat, dan zal zij het niet alleen voortreffelijk klaarspelen in het heden maar tot in lengte van dagen in veertig men senlevens stralend op haar voetstuk blijven staan, SASKIA.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1956 | | pagina 11