Egypte's culturele leven wordt
met politiek doordrenkt
Een nieuw toneel van rassenstrijd
VOOR BETHESDA, MELAATSEN
INRICHTING IN SURINAME
POSTZEGELS VOOR SCHOTLAND,
WALES EN KANAAL-EILANDEN
VRIJDAG 31 AUGUSTUS 1956
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
11
NASSERS „KULTURKAMPF" LAAT NIETS ONBEROERL
(Advertentie)
Gebrekkig Arabisch maakt
iemand tot verdachte....
Met de nationalisatie van het Suezkanaal bewijst president Gamal
Abdel Nasser, dat hij zich op het gebied van de buitenlandse politiek
sterk voelt. Met de vorming door zijn ministerie van sociale zaken
van een „comité voor gebruiken en gewoonten", dat richtlijnen moet
opstellen voor het gedrag van vertegenwoordigers van de staat bij
officiële gelegenheden en dat de vrouwen moet voorschrijven, hoe zij
zich behoren te kleden, bewijst hij, dat hjj gelijk andere dictators
zonder mededogen in het privéleven van zjjn volk wil ingrijpen.
Ook intellectuelen en kunstenaars zijn voor hem niet veilig. Veel
zeggend is de oprichting van een ministerie van voorlichting, waarvan
de afdelingschefs overwegend officieren zijn, die er veel waarde aan
hechten met hun militaire titel te worden aangesproken. Ook de minis
ter van opvoeding is een jonge officier van de Revolutionaire Garde.
Zo bemerkt men overal in Egypte, dat men zich bevindt in een mili
taire staat, die op totalitaire leest is geschoeid.
Men hoeft slechts te luisteren
om dat te kunnen vaststellen. In
alle Arabische landen laat men ra
dio's en grammofoons graag - kei
hard spelen. Men wordt voortdu
rend door de nogal jammerende
Arabische muziek omgeven. Maar
in het hedendaagse Egypte geeft
marsmuziek de toon aan.
Op de straten en pleinen van
Cairo zijn thans vele luidsprekers
aangebracht, waarmee de bevol
king door oproepen en klinkende
muziek er aan wordt herinnerd, dat
voor Egypte een nieuw tijdperk is
begonnen. De teksten van deze
marsen verheerlijken overduidelijk
de revolutie en de „zegenrijke toe
komst van Egypte". Zelfs schla
gers hebben propagandistische
teksten.
Een bekende zangeres, Esmat Abd
en Alim, heeft het zeer populaire lied
„Ik ben een Egyptenaar' geschreven.
De neo-Egyptische muziek, die uit
de jaren na 1925 stamt, was in feite
Europees beïnvloede propagandisti
sche muziek. De grootmeester Yous-
sef Greiss schreef „In de woestijn",
Medhat Assem componeerde de
„Egyptische Rapsodie" en Samy
Ohaoua de „Groeten van een sfinx'
Wat daarentegen thans wordt gecom
poneerd, moet aansluiten aan de Ara
bische traditie, vooral nadat in de in
januari afgekondigde grondwet was
vastgelegd, dat Egypte een Arabische
staat is. Overigens: terwijl vroeger in
de Opera van Caïro voornamelijk Ita
lianen, Engelsen en Fransen de gast
rollen vervulden, haalt men nu bij
voorkeur gastspelers uit Joego-Slavië
en Rusland om de nieuwe buitenland
se politiek ook cultureel te bevesti
gen.
Het toneelleven in Egypte bestaat
goed 85 jaar. Het werd door Liby-
sche en Syrische toneelspelers in
het leven geroepen. In 1910 richtte
de in Frankrijk gevormde Georges
Bev Abiad het eerste Egyptische
toneelgezelschap op dat Shake
speare en Edmond Rostand voor
de eerste maal in het Arabisch
speelde. Sinds 1923 heeft de
„Egyptische Max Reinhardt",
Youssef Bey Wahby, merkbare in
vloed op film en toneel. De Egyp-
tenaren zijn uitstekende comedian-
ten en hét publiek houdt vooral
van blijspelen. Thans echter wor
den volgens de richtlijnen van de
regering tendens-films en tendens
stukken gegeven, waarin, zoals
dat meestal het geval is, de propa
ganda de kunst verstikt. De ten
dentieuze toneelstukken zijn voor
al voor de arbeiders en boeren be
dacht, waarop Nassers regering in
feite steunt. Ook is in Caïro een
politiek studententoneel in het le
ven geroepen.
De Egyptische film is in de Arabische
wereld een grote concurrent van de
Amerikaanse film. In Egypte nemen
films thans na lcatoen de tweede
plaats in op de exportlijst. De Egypti
sche films zijn in Marokko even zo
feliefd als iri Indonesië, terwijl zy in
uropa en Amerika eenvoudig niet
aan de markt komen. De films wor
den eveneens politiek tot in de klein
ste details uitgedacht. Zelfs een on
schuldige showfilm bevat opmerkin
gen tegen de „piraten en uitbuiters
van het westen", zoals Nasser het
graag uitdrukt.
De kansen voor de Egyptische films
stijgen ongetwijfeld steeds meer door
bijvoorbeeld de invoer van een film
censuur door India, waai-door meer en
meer Europese en Amerikaanse films
worden gebannen, die beledigende
scènes voor kleurlingen bevatten. In
de wereld van de ontwikkelde Egyp-
tenaren speelde de Franse en Engelse
cultuur altijd een doorslaggevende
rol. Engels en Frans werden tot nu
toe in de hogere kringen van Caïro
boven het Arabisch geprefereerd. Ook
dat bevalt de revolutionaire regering
niet. In de nieuwe grondwet is even
eens bepaald, dat het Arabisch de eni
ge landstaal is. Er zijn instellingen,
die, in tegenstelling tot vroeger, stuk
ken, die niet in het Arabisch zijn ge
steld, niet meer aannemen hetzelf
de wordt ook uit andere landen van
de Arabische Liga gemeld.
Moderne Egyptenaren hebben tot
nu toe veelvuldig romans, gedich
ten en essays in het Engels en
het Frans geschreven. Nu leren zjj
Arabisch. Be heb het zelf meege
maakt, dat bekende persoonlijkhe
den zonder twijfel goede pa
triotten 'als ieder ander ver
dacht werden doordat zij niet fout
loos Arabisch spraken of schre
ven. Nasser zelf houdt tegenwoor
dig graag politieke redevoeringen
in een volksdialect om ook daar
door zijn volksdemocratische in
stelling te doen blijken. Egyptena
ren hébben mij verteld, dat eens
llllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllinttnill
De journalist, Afrika-ken-
ner en schrijver Rolf Itali
aander is na afloop van zijn
laatste expeditie door Afrika
te gast geweest by intellec
tuelen en kunstenaars in
Caïro. Hg beschrijft in dit
artikel het beeld, dat zyn
gastheren hem hebben gege
ven van de culturele revolu
tie, die zich thans in Egypte
voltrekt. Rolf Italiaander
heeft zich door talryke reizen
in Afrika een veelomvatten
de kennis van dit continent
verworven, die in een tiental
boeken is neergelegd.
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIM
Engels en Frans slechts door bui
tenlanders gesproken zullen mo
gen worden.
Het minst van politiek doordrenkt ls
tot nu toe de beeldende kunst, die in
Egypte toch al een achterstand had.
Toch kon ik op tentoonstellingen van
scholieren en studenten, die natuur
lijk ook allen politiek georganiseerd
zijn, dat in Egypte de schilders, beeld
houwers, schrijvers en componisten
eens, naar het bekende voorbeeld, van
formalisme beschuldigd zullen wor
den.
Dit is temeer te verwachten daar
Nasser zijn land wil maken tot een
voorbeeld'voor alle Arabische staten.
In Caïro is de zetel van de Arabische
Liga. Deze heeft een zeer actieve af
deling voor culturele zaken. Wat hier
op touw wordt gezet mag natuurlijk
slechts aan de revolutionaire doelein
den van de politici der Arabische we
reld dienstbaar zijn.
Het westen zou zich meer dan tot
nu toe om de kunst en de geest van
de Arabische staten moeten bekom
meren dan zouden gebeurtenissen al»
de nationalisering van de Suez-ka-
naalmaatschappij niet zulk een ver
rassing zijn als kort geleden het g®-
val is geweest.
Nieuw vrouwenpaviljoen
dringend noodzakelijk.
Ds. W. J. Sijthoff, secretaris van
het centraal comité Bethesda. Sir-
jansland, schrijft ons het volgende
over de ziekte der uitgestotenen,
waarmede de melaatsen bedoeld wor
den.
In Suriname, waar ruim V-< dei-
bevolking aan deze vreselijke ziekte
lijdt, en men menigmaal uit angst
slechts over „de ziekte" spreekt, is
het voorschrift, dat een ieder die
lepreus verklaard geworden is, zich
laat opnemen in 'n melaatsen-kolo
nie.
Uit een brief die onlangs bij het
centraal comité Bethesda in Neder
land binnen kwam, schrijft de echtge
note van de directeur der melaatsen-
inrichting Bethesda in Suriname, me
vrouw Kolk, dat er wel af en toe,
dank zij de zo prachtig helpende D.
D. S.-tabletten, patiënten genezen
ontslagen kunnen worden, maar dat
er momenteel geen enkele plaats
meer vrij is voor mannelijke patiën
ten. Alles is vol! Voor de vrouwen
waren er nog enkele plaatsen
„Onze oudste patiënte", aldus me
vrouw Kolk, „is m mei j.l. in de leef
tijd van 84 jaar overleden. Zij werd
hier ruiim 31 jaar verpleegd
Toch kon er dit jaar ook een 68-
jarige vrouw genezen ontslagen wor
den, die daar 28 jaar lang verpleegd
was.
Maar al keren dan nu wel lepralij
ders genezen naar huis, het zoge
naamde leeuwenmasker behouden zy
vaak. Vooral zij, die zoveel jaren me
laats waren.
Helaas verkeren enkele vrouwen
paviljoens in zo'n erbarmelijke toe
stand, dat het niet goed mogelijk is
daar nog mensen, die toch al zo ont-
In het uitbreidingsplan van Scherpe-
nisse vlak bij het nieuwe Holland-
huis en de lagere landbouwschool
verrijst een modern scholencomplex,
waarin de bijzondere en de openbare
school een plaatsje zullen vinden.
(Foto P.Z.C.)
zettend veel moeten missen, in be la
ten wonen.
Het centraal comité Bethesda
(adres Hen'. Pastorie Sïrjansland
(Z.) giro 58033. heeft dan ook op
dracht gegeven een nieuw stenen pa
viljoen te laten bouwen, waarin 16
vrouwen een behoorlijk onderkomen
ontvangen.
Het geld dat daarvoor nodig is,
kan niet geheel uit de regelmatig
binnen-komende contributies etc. ko
men. Vandaar dat wij een beroep op
de lezers doen hun steentje voor een
nieuw vrouwenpaviljoen te willen bij
dragen.
Kunnen wij tezamen niet zorgen
dat deze mensen, de lange tijd dat zij
verpleegd moeten worden, een een
voudig maar toch fatsoenlijk onder
komen hebben? Bedenk dat Jezus
eens gesproken heeft: Voor zoveel gij
dit een van deze Mijne minste broe
ders gedaan hebt, zo hebt gij dat Mij
De Tsjechische regering heeft volgens
radio-Praag besloten tot mobilisatie van
speciale „arbeidsbrigades" en tot 't ver
zamelen van landbouwwerktuigen om 't
hoofd te bieden aan de bedreiging van
de oogsten door het „abnormale weer".
Althoff maakt kort geding
tegen Bottini aanhangig.
De directeur van circus Althoff,
Franz Althoff, heeft zijn advocaat,
mr. A. W. Kymmell te Amsterdam,
opdracht gegeven rechtsmaatregelen
te nemen tegen het circus Boltinl.
Dit circus rijdt met wagens, waar
op staat te lezen „Grand Cirque In
ternational mit Althoff". Alle woor
den, behalve het woordje „mit", zijn
met kapitale letters geschilderd, zo
dat men de indruk krijgt met het
Duitse circus Althoff te doen te heb
ben. Boltini's enige relatie met de
naam Althoff is echter, dat er bij
hem een artist werkt, die zo heet.
Boltini gebruikt aanplakbiljetten
met de naam Althoff als blikvanger.
Franz Althoff zal tegen Boltini een
kort geding aanhangig maken, en
eisen dat hem misbruik van de naam
Althoff zal worden verboden.
CONSERVATISME DOORBROKEN
Ook postzegel-separatisme
in Noord-Ierland en op Man.
De Schotten hebben de kat. de bel
aangebonden. Zij wilden voor hun
land eigen postzegels. Blijkens een
mededeling van de Postmaster-Gene
ral (directeur-generaal der Britse
posterijen) krijgen ze die ook, aldus
berichtte The Listener).
En niet alleen Schotland, maar ook
Wales, Noord-Ierland, de Kanaalei
landen en het eiland Man zullen eigen
postzegels hebben in de komende tij
den.
Tot dusver waren op alle postkan
toren in het Verenigd Koninkrijk de
zelfde postzegels te koop. Zo is het
Zwarte dreiging in Rhodesia
In het bondsparlement van Salisbury zijn de zes en een half miljoen
inboorlingen van Zuid-Rhodesia, Noord-Rhodesia en Niassaland door
zes zwarte afgevaardigden vertegenwoordigd.- Op de resterende 29
zetels van de wetgevende vergadering zitten Europeanen. De Afri
kaanse politici beweren nu, wijzend op de wanverhouding van de aan
tallen afgevaardigden (er zijn 215.000 blanken in het land) dat het
parlement geen echte volksvertegenwoordiging is. „Het dient prac-
tisch alleen maar de belangen van de heersende minderheid, die nau
welijks drie procent van alle onderdanen van de in 1953 gestichte
Centraal-Afrikaanse Federatie uitmaakt, een kortgeleden uitgedacht
instrument van de oude koloniale despotie".
Op zulke argumenten, zo schrijft
Hans Jürgen Kriiger aan de Frank
furter Allgemeine Zeitung uit Salis
bury grondvesten de zwarte afge
vaardigden een oppositie, die de in
druk wekt dat zakelijke discussies
dikwijls onmogelijk zijn, of liet nu om
de kwestie van de militaire dienst
plicht of om betrekkelijk onbelang
rijke details van de staatshuishouding
gaat. De huidkleur van een spreker
wordt het uitgangspunt van de de
batten, en het parlement wordt tot
een toneel van de rassenstrijd. De
regering, van de minister-president
tot zijn vijf afdelingschefs, is alleen
nog maar „een deel van die machine
rie, die de onderdrukking van de
zwarte massa's door een handvol
bevoorrechte Europeanen voor onbe
paalde tijd in stand moet houden."
Dit criterium geldt naar de mening
van de afgevaardigde Daoeti Yamba
in bijzondere mate voor de instelling
van de staat als zodanig en men han
teert het speciaal in het noorden van
waar Yamba afkomstig is. Daar
heerst hevige tegenstand tegen de
federatie en haar tegen 1960 in het
vooruitzicht gestelde zelfstandigheid
als dominion.
Het programma van Lord Malvern
en sir Koy Welenslty waarin tegen
over de Zuidafrikaanse politiek van
do apartheid (rassenscheiding) de
idee van het „partnerschap" wordt
gesteld (samenwerking van alle res-
sen) en waarmee men geleidelijk de
zegeningen van de beschaving in het
avondland ook in de verste neder
zetting van de wildernis wil uitdra
gen, wordt niet ernstig genomen.
Het is naar de opvatting van de
negers, te veel in tegenspraak met
de traditie van de blanke, die op dit
continent als veroveraar zijn intrede
deed en tot op de huidige dag; als
lieer erover regeerde. „Wij zullen",
zo zegt een man als Daoeti Yamba
boos en bitter, „ook als partner
steeds niet meer dan uitvoerders van
bevelen blijven".
Yamba, die studeert en zich in het
parlement tot tolk van dc miljoenen
analfabeten heeft gemaakt, wiens
woorden door de kranten worden
doorgegeven en door de agitatoren
van het Afrikaanse Nationale Con
gres aan de rand van de steden in
de sloppen herhaald, deze Yamba
moet het weten. ..De regering kent
alleen maar blanke ministers
Miljoenen spreken het hem na. Een
man als Yamba, een Afrikaan, moet
minister worden. En Yamba, de Afri
kaan, wil dat wel.
De rede, waarmee hij op het
eind van juli bij het debat over de
begroting ook buiten de bonds-
frenzen nogal opzien wekte een
uistere dreiging aan het adres
van de blanke heeft de revolu
tionaire ambities van Daoeti
Yamba en diens volgelingen ta
melijk duidelijk gemaakt. „Wij
denken er niet aan om nog meer
eeuwen te wachten op deelneming
aan een regering", zei Yamba bij
:en plotselinge afwijking van het
agendapunt: de staatsuitgaven en
Ie belastingwetgeving. Het „on
zinnige systeem'dat zes en een
half miljoen Afrikanen „voor al
tijd onder het toezicht van een of
andere Europeaan houdt" moet
veranderd worden. En het zal ver
anderen.
Yamba zei niet, met welke midde
len deze verandering teweeg gebracht
moet worden. Een opstand zoals in
Kenya, zo beloofde hij troostend, een
oorlog volgens het patroon van de
Mau-Mau-opstand zal zich niet voor
doen. „Maar misschien", zo voegde
hij er aan toe. „misschien iets an
ders". Staking? Boycott Yamha zei
het niet. Hij legde de kaarten niet op
tafel.
geweest sedert de uitgifte van de
eerste postzegels in 1840. Eén uitzon
dering is er tot dusver-gemaakt. Dat
was in 1948, toen de Britse posterij
en twee zegels uitgaven ter herden
king van de bevrijding van de Ka
naaleilanden die alleen op die eilan
den (en aan de filatelistenloketten in
enige grote steden) verkrijgbaar wa
ren.
De postzegels, die nu in gébruik
zullen komen voor Schotland, Wales,
Noord-Ierland, de Kanaal-eilanden en
het Isle of Man zullen uitsluitend ver
krijgbaar zijn in die gebieden zelf,
doch geldigheid bezitten in het ge
hele Verenigd Koninkrijk.
De filatelisten alom op aarde zul
len stellig belangstelling voor de
nieuwe zegels gaan koesteren, temeer
zo, omdat Engeland tot dusver steeds
„conservatief" is geweest, dus niet
heeft deelgenomen aan de in zoveel
andere landen gebruikelijk geworden
„lawine van nieuwe uitgiften en ge
legenheidszegels."
De vraag rijst, of dit Britse
„postzegelvoorbeeld" navolging
verdient. Hoe zou het zijn, als in
Nederland bijvoorbeeld Friesland
en Limburg aparte postzegels kre
gen?
Of in België Vlaanderen en Wal.
Jonië? Het zou geen verwondering
baren, als in andere landen stem
men zouden opgaan, die zouden
pleiten voor „postzegel-separatis-
TOEKOMSTIGE BRITSE 1
PO^T7Crttri ^coiirnrM
