O. Interieurvernieuwing vaak nodig na verhuizen bij herverkaveling nze 'öimiven'pagLna 'Se ktiwsit veeleisende -werbzjeefsfev 14 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT ZATERDAG 14 JULI 1956 COMPROMIS VAN OUD EN NIEUW het ging er hier om een zekere tra ditie te doorbreken en tóch iets van de boerderijsfeer te bewaren; om iets moderns te brengen dat in overeenstemming is met de opvat ting van de bewoners (want er is niets in deze voorbeeldige boerderij aangeschaft, zonder dat de heer en Plattelandsvrouw kan ideeën opdoen in Gelderse „voorbeeldboerderij" De nieuwe boerdery aan de Bommelsekade nummer 8 in Zaltbommel is een „voorbeeld-boerderij" geworden. Het is de bedoeling, dat plattelands vrouwen uit de Bommelerwaard, de hele Betuwe en wellicht het hele land eens een kijkje gaan nemen in die boerdery van de heer en mevrouw D. Kra-ayvan Loon. Hoe dat gekomen is? De ruilverkaveling was de eerste aanleiding. Met het „in bezit nemen" van de nieuwe grond ging ook het bou wen van nieuwe behuizingen gepaard en toen die er eenmaal stonden, gin gen de gezinnen verhuizen. Daarby kwamen ze voor het probleem te staan: hoé richten we dat nieuwe huis in? Het was modern, het was gerieflijk, het was gemakkelijker schoon te houden dan de boerderij maar het was in ve le gevallen aanmerkelijk kleiner. Wat moest er met de meubels gebeuren, hoe moest de nieuwe woning aan de bestaande behoeften worden aangepast? Zezyndaarin Zaltbommel heel nucht er en heel praktisch tè werk gegaan. Ze hebben met elkaar gepraat en overlegd. En zo ontstond op verzoek van de Komgrondenstichting in december 1955 de „Werkgroep huishoudelijke voorlichting in de ruilverkavelingsgeb ieden van de Bommelerwaard". Die werkgroep met de lange naam deed het niet alleen, maar zocht en vond sa menwerking met de talrijke instanties en instellingen die de welvaart van de Bommelerwaard als oogmerk hebben. De bedoeling was dus voorlichting te geven, en hoe kan men dat beter doen dan door eei^voorbeeld te laten zien? Mejuffrouw A. H. Vorkink, secreta resse van de Gelderse maatschappij voor Landbouw te Arnhem, vertelde op de dag, dat deze voorbeeldboerderij geopend werd: „De eerste stap was al gezet door de woningtentoonstelling in 1954. Toen de mensen in Zeeland na de ramp hun huis of him nieuwe woning weer betrokken, heeft deze tentoonstelling heel veel nut gehad. Aan iets dergelijks werd in dit geval ook gedacht. Maar de wensen gingen veelal uit naar een blijvend voorbeeld dat werd van belang geacht voor de eigen streek en voor de gebieden rondom". En zo kwam in Zaltbommel een praktisch, geriefelijk huis tot stand, ingericht naar de eisen des tijds met gebruikmaking van nieuw en oud meubilair, geheel naar de smaak van de bewoners gemeubeld en zó, dat het als voorbeeld kan dienen voor hen die door de niilverkaveling -met het zelfde probleem komen te zitten. Men verwacht excursies van vele vrouwen verenigingen, die onder leiding staan van mejuffrouw G. A. Muntinga uit Zaltbommel. Mejuffrouw J. A. Bosman, binnen- huisarchitecte, heeft de inrichting op zich genomen. Zij is thans wo- mngconsulente in dienst van de herverkaveling Zeeland en was tot april van dit jaar werkzaam bij de Nederlandse bond van plattelands, vrouwen. Zelf komt ze ook van het platteland uit Groningen na melijk- en ze weet dus, hoe men daar, meer dan in de stad, gehecht raakt aan zijn eigen spulletjes en meubeltjes. Men zal bij die herverkaveling komen te staan voor de vraag: wat nemen we mee uit het oude huis, wat kopen we nieuw, wat kan veranderd wor den? Joop#Bosman is er in geslaagd om oud en nieuw te combineren en tóch het streekeigen en het specifieke, dat een boerderij kenmerkt, te bewaren. Die boerderij moet U zich als volgt voorstellen: beneden een zït-eetka- mer, met aan drie kanten ramen, een keuken, bijkeuken met verbinding naar de stal, halletje, trap naar bo ven, en daar zijn dan drie slaapkamers met een douchecel. De vloerbedekkingkokos ver trouwd element in de boerenbehuizin- gen werd gecombineerd met een „zitje" in sobere strakke lijnen en met een werkhoek waarin moderne gelak te stoelen staan rondom een oude ta fel, geverfd in het moderne zwart., Lichte gordijnen, een divan die door het wegnemen van de „kop" gemoder. niseerd is, wat vrolijke kussens en door het grote raam zonder vitrages een onbelemmerd uitzicht over de' Bommelerwaard. Een keuken met veel bergruimte, een groot aanrecht en een boiler; een slaapkamer waarin het oude slaapkamerameublement wérd opgefleurd door een moderne lichte stoffering Wie dit leest, zal misschien den ken: is het nu zo iets bijzonders? Zoiets wordt toch wel vaker toe gepast?Dat is wel waar. maar Advertentie Eén mislukking maar toen werd ze wijzer Moeder en moeders moeder gebruikten dl MAÏZENA DU RYE Adus bestelde 't jonge vrouwtje 't ook. Maar zij verzuimde te doen, wat die ervaren moe ders deden en nog doen: toezien dat zèookMAIZENA DU RYEA krijgen. De naam op 't pak, daarop moet U letten, om zeker te zijn dat ge inderdaad MAÏZENA DURYEA koopt, die ver maarde MAÏZENA voor 't binden pan groenten, soepen en sausen. Iets extra's met fruit De beste manier va.n fruit eten is, om het vers dus rauw te ge bruiken. Wie eens iets extra's met fruit wil doen, kan er echter ook al lerlei nagerechten van maken. Het volgende recept'is bestemd voor vier personen: Schuimige vruchtenpudding, 500 gr. aardbeien of andere zachte vruchten, 10Ö gr. (ruim V2 kopje) suiker, liefst basterdsuiker, 18 gr. (9 blaadjes) gelantine, 3 dl. melk, 2 ei witten. De vruchten schoonmaken en was sen. Een paar apart houden voor garnering, de rest door een zeef wrij ven. De gelatine in ruim koud water weken, totdat hij zacht is, daarna uit-! knijpen. De melk aan de kook bren gen, van het vuur nemen en de ge latine en suiker er door roeren. De vloeistof laten afkoelen tot. zij enigs zins drillig wordt. Het vruchtenmoes' er door roeren. De eiwitten stijf slaan en voorzichtig, met de pudding-, massa vermengen. Deze desgewenst op smaak afmaken met citroensap. De pudding overdoen in een geoliede puddingvorm en op cèn koele plaats laten opstijven. Voor het storten de puddingvorm even in heet water houden. De pud ding garneren met de achtergehou den vruchten, die met suiker enige tijd weggezet zijn (en naar verkie- zine met stijfgêslagen room of wa feltjes). Voor plattelandsvrouwen uit de lierverkavelingsgcbieden kan een bezoek aan de „voorbeeldboerderij" te Zaltbommel interessant en nuttig zij». Op .bovenstaande foto is de werkhoek van de kamer te zien. Het donkere hout van de stoelen komt uitstekend uit tegen de lichtere tinten van de gordij nen en muur. In de boekenkast heeft de radio ook een plaatsje gevonden, en in de laadjes kunnen paperassen opgeborgen worden mevrouw Van Loon liet er mee eens waren), zonder dat het nu di rect „duur" is. Voor jonge, pasbeginnende gezinnen is het eenvoudiger zich in te richten dan voor bestagnde families. Verhui zen in de stad gebeurt nog al eens, daar is het niet zo'n probleem, maar verhuizen op het platteland is een gebeurtenis, dié vrijwel nooit voor komt. Nu door de ruilverkaveling zovelen hun oude boerderij moeten verlaten en een heel nieuw huis gaan betrek ken, kan het niet genoeg toegejuicht worden, dat zij met raad en daad wor den bijgestaan bij de inrichting- daar van. Bovendien kan men zodoende le ren, hoe goed het moderne meubel het „doet" ook voor nietstadsmen- sen. In de (mode) leer bij de tsarina's LONDEN, juli. Een van de be kendste Britse mannequins, Cherry Marshall, .die onlangs met een Brit se modeshow in Moskou is geweest, heeft in een interview verklaard dat de Russische vrouwen wat do mode betreft het best in de leer zouden kunnen gaan bij de tsarina's, die over Rusland hebben geregeerd of gehuwd waren met de Russische tsaren. Cherry, een knappe brunette, is naast mannequin tevens-leidster van een Loudens mode-ohtwèrpbédrijf. „Er zijn tal van knappe vrouwen in de Sowjet-Unie. Dat hebben wij met onze eigen ogen kunnen zien, al droegen ze vormloze japonnen en waren ze slecht opgemaakt", aldus Cherry. „Zij zijn .werkelijkknap. Niet van een fragiele maar van een soort vor stelijke schoonheid, met vol-vrouwe- ljjko figuren,-een mooie gezonde huid en prachtig haar." Zij vertelde verderft dat de Russi sche ontwerpers dé laatste twee jaar erg hun best doen om, de enorme mo de-achterstand op - hét3 westen in te lopen. „Zij ontwerpen mooie japonnen, mantelpakjes en rokken, welke een slank aanzien geven en wes pentailles hebben maar daar mee komen zij waarschijnlijk nooit veel verder dan de tekenka mer", zo vertelde de Britse mari: nequin. -j. „Zij zouden beter regelrecht naar het Kremlin kunnen gaan om hun schetsen te maken, want daar worden de prachtige japon nen en gewaden tentoongesteld, welke de tsarina's uit het vroege re Rusland hebben gedragen." Miss Marshall was van mening, dat de Russische mode op deze vor- stélijke dracht, deze elegante japonr nen moest aansluiten. Ook 'is ei- nog een ander belangrijk punt waarop volgens haar dé Russische mode-ont werpers meer moesten letten na melijk de traditie. „In een gewone Russische woning kan men prachtig- houtsnijwerk en de mooiste snuisterijen vinden. In Mos kou kun je overal sierlijk bewerkte bloemenvazen kopen, maar goéde ac cessoires zijn nergens te vinden", zo vertelde zij. Wedstrijd machineschrijven tijdens Damesbeurs Het nationale kampioenschap in machineschrijven, dat sedert 1951 jaarlijks ter gelegenheid van de Da mesbeurs van de Dameskroniek wordt gehouden, zal dit jaar op 29 september in de rotonde van de Houtrusthallen plaats vinden. Er zal f;een onderscheid worden gemaakt ussen elektrische en niet-elektrische machines. Een extra aecuratesseprijs wordt uit geloofd voor de deelnemer die het minste aantal fouten maakt. Het is wellicht nuttig, er reeds nu op te wijzen dat bij de vorige wed strijden is gebleken, dat zij die niet boven de 250 aanslagen per minuut uitkomen, geen enkele kans hebben. Indien het aantal foutieve aansla gen V$ van het totale aantal aan slagen overschrijdt, is men al even zeer kansloos. In dit opzicht is de Nederlandse jury strenger dan die in Frankrijk en Italië, waai', evenals bij de wereldkampioenschappen te Mo naco, die op 31 juli 1955 werden ge houden, dit percentage 1 be draagt. Iets minder verstandig Montreal, juli Een goed stel hersenen kan een vrouw een carrière helpen opbouwen, maar de man heeft haar nog steeds liever „iets minder ver- ij standig", zo heeft een Canadese socioloog verteld op een verga ai dering der internationale fede- ratje van werkende vrouwen te Montreal. De socioloog, pro- El fesscr dr. Aileen Rosse van de McGill-uniVérsiteit, voegde daaraan toe dat „ontegenzeg- jü lijk vele vrouwen de universi- teit bezoeken op zoek naar een man, en niet zozeer om tc stu- deren". Mejuffrouw Elisabeth Feller uit Zürich, voorzitster van de Zwitserse vereniging, beklem- toonde de behoefte aan vrouwen in leidende functies om haar on- partijdigheid, diplomatie en persoonlijkheid. Zij herkennen gemakkelijker de psychologi- s sche en menselijke facetten in de industrie, aldus mej. Feller, die besloot met de voorspelling dat „eens alleen de persoonljjk- heid zal gelden, niet de man of vrouw". De presidente van de Zweed- si se organisatie, het Kamerlid mejuffrouw Brita Elmen uit Gothenburg, vertelde dat zij in de politiek was gegaan om de sociale misstanden 'waarover ze i wel eens had geklaagd, van i meer nabij te leren kennen. I „Wij vrouwen moeten helpen een betere samenleving opi te i bouwen", zó verklaarde zij. llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllH Bovenstaande jakjes die tot de heupen reiken, zijn bestemd om snel over bad- of slrandkostuums te worden afgeschoten, wanneer de zon zich ach ter de wolken terugtrekt. Opdat deze kledingstukken niet al te warm zouden worden, heeft de ontwerpei' ze mouwloos gelaten. Het bovenste model heeft een nauwsluitende capuchon en is uit hemelsblauwe jersey gemaakt. Daar onder een stevig gebreid jack, dat door de grote boord en de witte dwars- strepen een Uitgesproken sportieve inslag heeft. De mode schenkt bijzondere aandacht aan het jonge vrouwtje, dat een baby verwacht en ook in deze zomermaanden 'aantrekkelijk gekleed wil gaan. Voor haar werden de twee wijde loshangende blouses ontworpen. De bovenste, gemaakt uit wit met blauwe piqué, heeft kokette schouderbandjes; het grootste deel van de ruimte is in de rugzijde verwerkt. De tweede blouse is uit poplin vervaardigd en heeft driekwart mouwen. Dit eenvoudige model is voor dagelyks gebruik bijzonder geschikt. Het woord kunstenaar wekt bij 't merendeel van de ewone1 mensen allerlei tegenstrijdige re acties op. Iets van minachting is daarbij,, minachting voor de -nutteloos rondschawélende figuur die niet net jes geregeld werkt', iets van afweer 'ook, afweer tegen de verleiding die er uitgaat van het ongebonden be staan; iets van verwijt ook, 't ver wijt van de armoede die de meeste kunstenaars kenmerkt en die voor een deel zijn oorsprong vindt bij de burgerdie zich afzijdig houdt en dé voortbrengselen van de kunste naar niet koopt. De kunstenaar daarentegen heeft welbewust met de wereld der „bur gers" moeten breken. Kunst is niet. te vangen in vaste werkuren en een vast salaris met pensioen in het voor uitzicht. De begaafden die niet sterk in de schoenen staan bezwijken voor de verleidingen van de burgermaat schappij en worden populaire kitsch- fabnkanten, illustratoren met een handig maniertje, knederé van snoe perige beeldjes. Voor vrouwen is de zaalc zo mo gelijk nog moeilijker. Haar neemt men nog minder gauwserieus. Dat zij „wat in de kunst doen", dat wordt wel geaccepteerd. Dames uit de „betere stand'.' konden per slot van rekening vroeger allemaal lief jes aquarelleren en zij borduurden de in gewikkeldste voórstellwigen. Maar dat 'n vrouw echt van haar kunst wil leven, of liever, dat zij 'n beeldend kunstenaar van formaat zou kunnen zijn, dat wordt niet zo licht aan vaard. Als een jonge vróuw zich dus in deze richting beweegtdan moet zij viel overtuigd zyn van haar kunnen en heel. stevig in haar schoe nen staan zoals Josje Smit, een jon- ge vrouw die de noodzaak voelde zich op een of andere manier te uiten, maar merkwaardigerwijze niet zon der meer wist hoe. Vóór alles leek toneelspelen haar roeping, maar dat was het niet; de film evenmin en ook dansen was het'niet. Totdat zij klei in de handen kreeg! Klei en kleuren waren middelen waarmede zij leerde uitdrukken wat haar inner lijk beroerde. Niet een school of aca demie, maar eigen werkdrift en wat raad van vrienden vormden haar tot wat zij nu is: een uiterst knap en persoonlijk ceramisch kunstenares in wier werk alle indrukken die zij on dergaatterug te vinden zijn. Een enkele maal waagt zij zich aan mas sief werkdat veelbelovend is, maar haar meeste stukken zijn hol, met de hand gevormd. Hiermede is echter de figuur van Josje Smit niet volledig. Tijdens een langdurige ziekte was haar begrijpe lijkerwijze het boetseren niet, moge lijk. Een hoop lapjes bracht uitkomst voor het meisje dat niet stil kon lig gen en wier scheppingsdrang sterker was dan de ziekte. Josje begon lap jes samen te voegen en daarop te borduren. Schilderen met textiel zou den wij haar appliqueerioerk willen noemen, dat even diep persoonlijk en even krachtig is als haar kleifiguren, en even wisselend van toon en tech niek. Josje Smit experimenteert aan één stuk door. Zij heeft niet, één be paalde techniek waarin zij rustig evolueertzij probeert voortdurend nieuwe dingen en vrijwel altijd met succes. Van de gemeente Amsterdam kreeg zij opdracht voor enkele beton-reliefs in het nieuwe West, ter versiering van een huizenblok. Wekenlang kroop zij op haar knieën over de vloer om de schetstekeningen te makenWekenlang stond zij op lad ders om de werktekeningen op ware grootte uit te werken. Nog slechts de kleur behoeft zij nu in de reliefs aan te brengen, dan is dit grootste van haar werken af. Maar niet. de invloed die zij ervan heeft onder gaan. Het heeft haar geïnspireerd, tot tegeltableaux, die van .een bijzonde re charme zijn. I n haar atelier op de O.Z. Voorburg- I wal, uitziende op de eerbiedwaar dige Oude Kerk in Amsterdam, neemt alles ivas zij beleeft, vorm aan in klei of stof. Vreemde vormen soms voor de leekdie in ceramiek graag iets nuttigs'wil zien. Als Jos- 'je uit Portugal terugkomt en een karbouw maakt waarvan de romp een schaalvorm heeftvraagtmen haar wa* men ermee moet doen; een figuur die een nauwe opening heeft van boven, kan men als vaas niet waarderen. Het is moeilijk te aan vaarden, dat iets hol kan zijn en toch alleen maar mooi en niet nuttig. Maar Josje verkeert in de gelukkige omstandigheid dat haar werk door velen gewaardeerd wordt. Van haar is werk te vinden in verschillende mu sea in binnen en buitenland. In Pa rijs en in Zweden, in Brazilië en in ons eigen land. overal kunt u haar gro tere en kleinere plastieken en scha len vinden, evenals haar wandlappen. Zij zal niet het slachtoffer worden van liet maniertje dat bij het publiek zo in de smaak valt, want voordat ie-, mand tijd heeft gehad een. stuk te wijzen, is zij alweer aan iets anders bezig in een heel andere stijl, in an- I dere kleuren, in een andere techniek. Zij gunt, sie/i. de tijd niet dé lappen on haar doeken vast te naaien, dat i doet haar moeder voor haar, terwijl zij zelf het borduurwerk aanbrengt, j De kunst kan geen halfbakken i wensen in haar dienst velen. Zij eist -terke figuren en beloont deze maar karig in geld en goederen. Het werk zelf is de grootste beloning. "Dan otCMv C tct OZÓUU) Het kwam alles door de haast, want naar ik dacht had ik nog krap 5 minuten om mijn trein te halen. Zodat zelfs de strengste auteur van „Hoe hoort het eigenlijk" mij zal vergeven dat ik overhaast uit de auto dook, die mij gedienstig voor de ingang had gereden. Een soort snoek sprong met de tas aan de hand. het kaartje in de handschoen en één arm in de regenjas, zo'n licht glad geval dat gemakkelijk over elk mantelpak En dat glijden deed nu juist de deur dicht, bij wijze van spreken. Want nauwelijks drentelde ik, toch rijkelijk bijtijds op het stille perron heen en weer, of ik genoot de starre aandacht, van twee wachtende dames op een bank, kennelijk moeder en docliIer. Er was iets in haar staren dat mij een vaag gevoel van onbehagen gaf. zo van: er is iets niet in ae haak maar wat? Toen, bij het ten derde male passeren, vatte de oudste van het tweetal moed en waagde een wei felend: „Mevrouw?" „Gelukkig, zij staat tenminste stil", zeiden de beide gezichten opgelucht, en nu nam ook de jongste een aan loop: „Hebt U zit uw mantel wel goed?" Het was eruit, en de starre blik van beiden begon wezenlijk te knipperen: „Wat gaat er nu gebeu ren? Als zij gaat slaan zijn wij ten minste vlak bij de deur Da mantel zat natuurlijk niet góed: buiten was naar binnen gestulpt, en op mijn argeloze rug prijkte levensgroot het fabrieksmerk met di verse' loftuitingen ten gerieve van het publiek. Ik schoot in de lach, niet zozeer vanwege dit schouwspel als wel om de beduchtheid waarmee die twee mijn reacties in het oog bleven houden. En terwijl ik de jas het bin nenste buiten keerde en naar behoren aantrok, bedankte ik moeder en doch ter dan ook met geruststellende uit voerigheid. Zij hadden dat blijkbaar wel nodig want zelfs mama, die er r.och heus niet verlegen uitzag, ademde zicht baar op. En bekende, toén zij mij weer presentabel uitgedost zag: ,.Ja, r~ .Km dje-roer mij-niet mijn dochter had het direct in de ga ten, maar zij dorst U er niet over aan te spreken. U weet hoe dat gaat: liet kan goed uitpakken-,. maar meestal valt het verkeerd... Toen zei ik: Nou ja, ik waarschuw toch maar even wat kan me gebeuren?" Indei'daad: wat kan een vriendelijk mens nu helemaal gebeuren bij een dergelijke attente opmerking? Blij kens het gedrag van deze twee van alles! Het was zo absurd, dat ik er iri de trein een half uur mee zoet ben' ge weest. Zijn Wij vrouwen dus zó? Las tig, humeurig, lichtgeraakt direct bovèii iri dé paal zodra iemand ons, met de beste bedoelingen, op eeü fout attent maakt? Het moet wel zo zijn: niet alleen de opluchting- van déze twee bewees dat, maar- honderden kleinigheden in het leven van alledag. Een vrouw? Precies een hoogspan ningsdraad: aanraken levensgevaar lijk Laat een welmenende winkeljuf frouw eens de moed hebben om een klant zachtzinnig aan het verstand te brengen dat zij met haar breedte toch werkelijk geen levensgrote bloempatronen of dwarse strepen of naaldspitse hakken of voyante oor bellen moet dragen.. De winkel is te klein voor Haver Majesteits toorn, dat verzeker ik U. Wijs uw ondergeschikte, al is het nog zo tactvol óp een fout, e'en ver zuim, een misgreep tien tegen een dat zij het hoofd in de nek gooit on de lippen op elkaar klemt or, weg- stampend, met de deur slaat al naar de mate van uw overwicht. Vraag maar aan welke meerdere ook, of het nu een lerares, een hoofd verpleegster, een chef-verkoopster of een clubleidster is: het vrouwsper soon, oud of jong, dat een verdiende aanmerking of terechtwijzing' niet als een persoonlijke belediging opvat, is werkelijk met een kaarsje te zoe ken. Terwijl diezelfde lichtgeraakte dame meestal gul en gauw bij de hand pleegt te zijn met baar eigen kritiek op andermans tekortkomin gen. Het is een bedenkelijk verschijnsel want, in wezen verraadt het een onvolgroeidheid, een gebrek aan volwassenheid en een slecht geca moufleerd minderwaardigheidsgevoel. Lichtgeraaktheid, opstuiven by een aanmerking, elke kritiek als een per soonlijke aanval opvatten: het is de normale reactie van een jong ding in de buskruit-atmosfeer van de puber teit. De kleine kribbekat van vijftien, die op een aanmerking var haar kooklerares over soep, die te zout is, haar kin vooruitsteekt en mompelt, dat zij het natuurlijk weer gedaan heeft, zij is een volkomen normaal verschijnsel. Maar de vrouw van vijf en veertig die, op een aanmerking van haar ge maal dat haar soep vandaag zo zout is, onmiddellijk informeert of hij soms haar schort aan wil hebben: zij is een wezen dat dertig jaar in groei is achtergebleven. Met uitzondering van haar tenen. SASKIA. er zijn die op een „brommen"

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1956 | | pagina 6