O.
Interieurvernieuwing vaak nodig
na verhuizen bij herverkaveling
nze
'öimiven'pagLna
'Se ktiwsit veeleisende -werbzjeefsfev
14
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
ZATERDAG 14 JULI 1956
COMPROMIS VAN OUD EN NIEUW
het ging er hier om een zekere tra
ditie te doorbreken en tóch iets
van de boerderijsfeer te bewaren;
om iets moderns te brengen dat in
overeenstemming is met de opvat
ting van de bewoners (want er is
niets in deze voorbeeldige boerderij
aangeschaft, zonder dat de heer en
Plattelandsvrouw kan ideeën opdoen
in Gelderse „voorbeeldboerderij"
De nieuwe boerdery aan de Bommelsekade nummer 8 in Zaltbommel is
een „voorbeeld-boerderij" geworden. Het is de bedoeling, dat plattelands
vrouwen uit de Bommelerwaard, de hele Betuwe en wellicht het hele land
eens een kijkje gaan nemen in die boerdery van de heer en mevrouw D.
Kra-ayvan Loon. Hoe dat gekomen is? De ruilverkaveling was de eerste
aanleiding. Met het „in bezit nemen" van de nieuwe grond ging ook het bou
wen van nieuwe behuizingen gepaard en toen die er eenmaal stonden, gin
gen de gezinnen verhuizen. Daarby kwamen ze voor het probleem te staan:
hoé richten we dat nieuwe huis in? Het was modern, het was gerieflijk, het
was gemakkelijker schoon te houden dan de boerderij maar het was in ve
le gevallen aanmerkelijk kleiner. Wat moest er met de meubels gebeuren,
hoe moest de nieuwe woning aan de bestaande behoeften worden aangepast?
Zezyndaarin Zaltbommel heel nucht er en heel praktisch tè werk gegaan.
Ze hebben met elkaar gepraat en overlegd. En zo ontstond op verzoek van
de Komgrondenstichting in december 1955 de „Werkgroep huishoudelijke
voorlichting in de ruilverkavelingsgeb ieden van de Bommelerwaard". Die
werkgroep met de lange naam deed het niet alleen, maar zocht en vond sa
menwerking met de talrijke instanties en instellingen die de welvaart van
de Bommelerwaard als oogmerk hebben.
De bedoeling was dus voorlichting te
geven, en hoe kan men dat beter doen
dan door eei^voorbeeld te laten zien?
Mejuffrouw A. H. Vorkink, secreta
resse van de Gelderse maatschappij
voor Landbouw te Arnhem, vertelde
op de dag, dat deze voorbeeldboerderij
geopend werd: „De eerste stap was al
gezet door de woningtentoonstelling
in 1954. Toen de mensen in Zeeland
na de ramp hun huis of him nieuwe
woning weer betrokken, heeft deze
tentoonstelling heel veel nut gehad.
Aan iets dergelijks werd in dit geval
ook gedacht. Maar de wensen gingen
veelal uit naar een blijvend voorbeeld
dat werd van belang geacht voor
de eigen streek en voor de gebieden
rondom".
En zo kwam in Zaltbommel een
praktisch, geriefelijk huis tot stand,
ingericht naar de eisen des tijds met
gebruikmaking van nieuw en oud
meubilair, geheel naar de smaak van
de bewoners gemeubeld en zó, dat
het als voorbeeld kan dienen voor hen
die door de niilverkaveling -met het
zelfde probleem komen te zitten. Men
verwacht excursies van vele vrouwen
verenigingen, die onder leiding staan
van mejuffrouw G. A. Muntinga uit
Zaltbommel.
Mejuffrouw J. A. Bosman, binnen-
huisarchitecte, heeft de inrichting
op zich genomen. Zij is thans wo-
mngconsulente in dienst van de
herverkaveling Zeeland en was tot
april van dit jaar werkzaam bij de
Nederlandse bond van plattelands,
vrouwen. Zelf komt ze ook van
het platteland uit Groningen na
melijk- en ze weet dus, hoe men
daar, meer dan in de stad, gehecht
raakt aan zijn eigen spulletjes en
meubeltjes.
Men zal bij die herverkaveling komen
te staan voor de vraag: wat nemen
we mee uit het oude huis, wat kopen
we nieuw, wat kan veranderd wor
den?
Joop#Bosman is er in geslaagd om
oud en nieuw te combineren en tóch
het streekeigen en het specifieke, dat
een boerderij kenmerkt, te bewaren.
Die boerderij moet U zich als volgt
voorstellen: beneden een zït-eetka-
mer, met aan drie kanten ramen, een
keuken, bijkeuken met verbinding
naar de stal, halletje, trap naar bo
ven, en daar zijn dan drie slaapkamers
met een douchecel.
De vloerbedekkingkokos ver
trouwd element in de boerenbehuizin-
gen werd gecombineerd met een
„zitje" in sobere strakke lijnen en met
een werkhoek waarin moderne gelak
te stoelen staan rondom een oude ta
fel, geverfd in het moderne zwart.,
Lichte gordijnen, een divan die door
het wegnemen van de „kop" gemoder.
niseerd is, wat vrolijke kussens en
door het grote raam zonder vitrages
een onbelemmerd uitzicht over de'
Bommelerwaard. Een keuken met
veel bergruimte, een groot aanrecht
en een boiler; een slaapkamer waarin
het oude slaapkamerameublement
wérd opgefleurd door een moderne
lichte stoffering
Wie dit leest, zal misschien den
ken: is het nu zo iets bijzonders?
Zoiets wordt toch wel vaker toe
gepast?Dat is wel waar. maar
Advertentie
Eén mislukking
maar toen
werd ze wijzer
Moeder en moeders moeder
gebruikten dl MAÏZENA
DU RYE Adus bestelde 't
jonge vrouwtje 't ook.
Maar zij verzuimde te
doen, wat die ervaren moe
ders deden en nog doen:
toezien dat zèookMAIZENA
DU RYEA krijgen. De naam
op 't pak, daarop moet U
letten, om zeker te zijn dat
ge inderdaad MAÏZENA
DURYEA koopt, die ver
maarde MAÏZENA voor 't
binden pan groenten, soepen
en sausen.
Iets extra's met fruit
De beste manier va.n fruit eten is,
om het vers dus rauw te ge
bruiken. Wie eens iets extra's met
fruit wil doen, kan er echter ook al
lerlei nagerechten van maken. Het
volgende recept'is bestemd voor vier
personen:
Schuimige vruchtenpudding,
500 gr. aardbeien of andere zachte
vruchten, 10Ö gr. (ruim V2 kopje)
suiker, liefst basterdsuiker, 18 gr. (9
blaadjes) gelantine, 3 dl. melk, 2 ei
witten.
De vruchten schoonmaken en was
sen. Een paar apart houden voor
garnering, de rest door een zeef wrij
ven. De gelatine in ruim koud water
weken, totdat hij zacht is, daarna uit-!
knijpen. De melk aan de kook bren
gen, van het vuur nemen en de ge
latine en suiker er door roeren. De
vloeistof laten afkoelen tot. zij enigs
zins drillig wordt. Het vruchtenmoes'
er door roeren. De eiwitten stijf
slaan en voorzichtig, met de pudding-,
massa vermengen. Deze desgewenst
op smaak afmaken met citroensap.
De pudding overdoen in een geoliede
puddingvorm en op cèn koele plaats
laten opstijven.
Voor het storten de puddingvorm
even in heet water houden. De pud
ding garneren met de achtergehou
den vruchten, die met suiker enige
tijd weggezet zijn (en naar verkie-
zine met stijfgêslagen room of wa
feltjes).
Voor plattelandsvrouwen uit de lierverkavelingsgcbieden kan een bezoek
aan de „voorbeeldboerderij" te Zaltbommel interessant en nuttig zij». Op
.bovenstaande foto is de werkhoek van de kamer te zien. Het donkere hout
van de stoelen komt uitstekend uit tegen de lichtere tinten van de gordij
nen en muur. In de boekenkast heeft de radio ook een plaatsje gevonden,
en in de laadjes kunnen paperassen opgeborgen worden
mevrouw Van Loon liet er mee
eens waren), zonder dat het nu di
rect „duur" is.
Voor jonge, pasbeginnende gezinnen
is het eenvoudiger zich in te richten
dan voor bestagnde families. Verhui
zen in de stad gebeurt nog al eens,
daar is het niet zo'n probleem, maar
verhuizen op het platteland is een
gebeurtenis, dié vrijwel nooit voor
komt.
Nu door de ruilverkaveling zovelen
hun oude boerderij moeten verlaten
en een heel nieuw huis gaan betrek
ken, kan het niet genoeg toegejuicht
worden, dat zij met raad en daad wor
den bijgestaan bij de inrichting- daar
van. Bovendien kan men zodoende le
ren, hoe goed het moderne meubel
het „doet" ook voor nietstadsmen-
sen.
In de (mode) leer
bij de tsarina's
LONDEN, juli. Een van de be
kendste Britse mannequins, Cherry
Marshall, .die onlangs met een Brit
se modeshow in Moskou is geweest,
heeft in een interview verklaard dat
de Russische vrouwen wat do mode
betreft het best in de leer zouden
kunnen gaan bij de tsarina's, die over
Rusland hebben geregeerd of gehuwd
waren met de Russische tsaren.
Cherry, een knappe brunette, is
naast mannequin tevens-leidster van
een Loudens mode-ohtwèrpbédrijf.
„Er zijn tal van knappe vrouwen
in de Sowjet-Unie. Dat hebben wij
met onze eigen ogen kunnen zien, al
droegen ze vormloze japonnen en
waren ze slecht opgemaakt", aldus
Cherry.
„Zij zijn .werkelijkknap. Niet van
een fragiele maar van een soort vor
stelijke schoonheid, met vol-vrouwe-
ljjko figuren,-een mooie gezonde huid
en prachtig haar."
Zij vertelde verderft dat de Russi
sche ontwerpers dé laatste twee jaar
erg hun best doen om, de enorme mo
de-achterstand op - hét3 westen in te
lopen.
„Zij ontwerpen mooie japonnen,
mantelpakjes en rokken, welke
een slank aanzien geven en wes
pentailles hebben maar daar
mee komen zij waarschijnlijk
nooit veel verder dan de tekenka
mer", zo vertelde de Britse mari:
nequin. -j.
„Zij zouden beter regelrecht
naar het Kremlin kunnen gaan
om hun schetsen te maken, want
daar worden de prachtige japon
nen en gewaden tentoongesteld,
welke de tsarina's uit het vroege
re Rusland hebben gedragen."
Miss Marshall was van mening,
dat de Russische mode op deze vor-
stélijke dracht, deze elegante japonr
nen moest aansluiten. Ook 'is ei- nog
een ander belangrijk punt waarop
volgens haar dé Russische mode-ont
werpers meer moesten letten na
melijk de traditie.
„In een gewone Russische woning
kan men prachtig- houtsnijwerk en de
mooiste snuisterijen vinden. In Mos
kou kun je overal sierlijk bewerkte
bloemenvazen kopen, maar goéde ac
cessoires zijn nergens te vinden", zo
vertelde zij.
Wedstrijd machineschrijven
tijdens Damesbeurs
Het nationale kampioenschap in
machineschrijven, dat sedert 1951
jaarlijks ter gelegenheid van de Da
mesbeurs van de Dameskroniek
wordt gehouden, zal dit jaar op 29
september in de rotonde van de
Houtrusthallen plaats vinden. Er zal
f;een onderscheid worden gemaakt
ussen elektrische en niet-elektrische
machines.
Een extra aecuratesseprijs wordt uit
geloofd voor de deelnemer die het
minste aantal fouten maakt.
Het is wellicht nuttig, er reeds nu
op te wijzen dat bij de vorige wed
strijden is gebleken, dat zij die niet
boven de 250 aanslagen per minuut
uitkomen, geen enkele kans hebben.
Indien het aantal foutieve aansla
gen V$ van het totale aantal aan
slagen overschrijdt, is men al even
zeer kansloos. In dit opzicht is de
Nederlandse jury strenger dan die in
Frankrijk en Italië, waai', evenals bij
de wereldkampioenschappen te Mo
naco, die op 31 juli 1955 werden ge
houden, dit percentage 1 be
draagt.
Iets minder
verstandig
Montreal, juli Een goed stel
hersenen kan een vrouw een
carrière helpen opbouwen,
maar de man heeft haar nog
steeds liever „iets minder ver-
ij standig", zo heeft een Canadese
socioloog verteld op een verga
ai dering der internationale fede-
ratje van werkende vrouwen te
Montreal. De socioloog, pro-
El fesscr dr. Aileen Rosse van de
McGill-uniVérsiteit, voegde
daaraan toe dat „ontegenzeg-
jü lijk vele vrouwen de universi-
teit bezoeken op zoek naar een
man, en niet zozeer om tc stu-
deren".
Mejuffrouw Elisabeth Feller
uit Zürich, voorzitster van de
Zwitserse vereniging, beklem-
toonde de behoefte aan vrouwen
in leidende functies om haar on-
partijdigheid, diplomatie en
persoonlijkheid. Zij herkennen
gemakkelijker de psychologi-
s sche en menselijke facetten in
de industrie, aldus mej. Feller,
die besloot met de voorspelling
dat „eens alleen de persoonljjk-
heid zal gelden, niet de man of
vrouw".
De presidente van de Zweed-
si se organisatie, het Kamerlid
mejuffrouw Brita Elmen uit
Gothenburg, vertelde dat zij in
de politiek was gegaan om de
sociale misstanden 'waarover ze i
wel eens had geklaagd, van i
meer nabij te leren kennen. I
„Wij vrouwen moeten helpen
een betere samenleving opi te i
bouwen", zó verklaarde zij.
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllH
Bovenstaande jakjes die tot de heupen reiken, zijn bestemd om snel over
bad- of slrandkostuums te worden afgeschoten, wanneer de zon zich ach
ter de wolken terugtrekt. Opdat deze kledingstukken niet al te warm zouden
worden, heeft de ontwerpei' ze mouwloos gelaten. Het bovenste model heeft
een nauwsluitende capuchon en is uit hemelsblauwe jersey gemaakt. Daar
onder een stevig gebreid jack, dat door de grote boord en de witte dwars-
strepen een Uitgesproken sportieve inslag heeft.
De mode schenkt bijzondere aandacht aan het jonge vrouwtje, dat een
baby verwacht en ook in deze zomermaanden 'aantrekkelijk gekleed wil
gaan. Voor haar werden de twee wijde loshangende blouses ontworpen. De
bovenste, gemaakt uit wit met blauwe piqué, heeft kokette schouderbandjes;
het grootste deel van de ruimte is in de rugzijde verwerkt. De tweede blouse
is uit poplin vervaardigd en heeft driekwart mouwen. Dit eenvoudige model
is voor dagelyks gebruik bijzonder geschikt.
Het woord kunstenaar wekt bij 't
merendeel van de
ewone1
mensen allerlei tegenstrijdige re
acties op. Iets van minachting is
daarbij,, minachting voor de -nutteloos
rondschawélende figuur die niet net
jes geregeld werkt', iets van afweer
'ook, afweer tegen de verleiding die
er uitgaat van het ongebonden be
staan; iets van verwijt ook, 't ver
wijt van de armoede die de meeste
kunstenaars kenmerkt en die voor
een deel zijn oorsprong vindt bij de
burgerdie zich afzijdig houdt en
dé voortbrengselen van de kunste
naar niet koopt.
De kunstenaar daarentegen heeft
welbewust met de wereld der „bur
gers" moeten breken. Kunst is niet.
te vangen in vaste werkuren en een
vast salaris met pensioen in het voor
uitzicht. De begaafden die niet sterk
in de schoenen staan bezwijken voor
de verleidingen van de burgermaat
schappij en worden populaire kitsch-
fabnkanten, illustratoren met een
handig maniertje, knederé van snoe
perige beeldjes.
Voor vrouwen is de zaalc zo mo
gelijk nog moeilijker. Haar neemt
men nog minder gauwserieus. Dat
zij „wat in de kunst doen", dat
wordt wel geaccepteerd. Dames uit
de „betere stand'.' konden per slot
van rekening vroeger allemaal lief jes
aquarelleren en zij borduurden de in
gewikkeldste voórstellwigen. Maar
dat 'n vrouw echt van haar kunst wil
leven, of liever, dat zij 'n beeldend
kunstenaar van formaat zou kunnen
zijn, dat wordt niet zo licht aan
vaard.
Als een jonge vróuw zich dus in
deze richting beweegtdan moet
zij viel overtuigd zyn van haar
kunnen en heel. stevig in haar schoe
nen staan zoals Josje Smit, een jon-
ge vrouw die de noodzaak voelde zich
op een of andere manier te uiten,
maar merkwaardigerwijze niet zon
der meer wist hoe. Vóór alles leek
toneelspelen haar roeping, maar dat
was het niet; de film evenmin en
ook dansen was het'niet. Totdat zij
klei in de handen kreeg! Klei en
kleuren waren middelen waarmede
zij leerde uitdrukken wat haar inner
lijk beroerde. Niet een school of aca
demie, maar eigen werkdrift en wat
raad van vrienden vormden haar tot
wat zij nu is: een uiterst knap en
persoonlijk ceramisch kunstenares in
wier werk alle indrukken die zij on
dergaatterug te vinden zijn. Een
enkele maal waagt zij zich aan mas
sief werkdat veelbelovend is, maar
haar meeste stukken zijn hol, met de
hand gevormd.
Hiermede is echter de figuur van
Josje Smit niet volledig. Tijdens een
langdurige ziekte was haar begrijpe
lijkerwijze het boetseren niet, moge
lijk. Een hoop lapjes bracht uitkomst
voor het meisje dat niet stil kon lig
gen en wier scheppingsdrang sterker
was dan de ziekte. Josje begon lap
jes samen te voegen en daarop te
borduren. Schilderen met textiel zou
den wij haar appliqueerioerk willen
noemen, dat even diep persoonlijk en
even krachtig is als haar kleifiguren,
en even wisselend van toon en tech
niek. Josje Smit experimenteert aan
één stuk door. Zij heeft niet, één be
paalde techniek waarin zij rustig
evolueertzij probeert voortdurend
nieuwe dingen en vrijwel altijd met
succes.
Van de gemeente Amsterdam kreeg
zij opdracht voor enkele beton-reliefs
in het nieuwe West, ter versiering
van een huizenblok. Wekenlang
kroop zij op haar knieën over de
vloer om de schetstekeningen te
makenWekenlang stond zij op lad
ders om de werktekeningen op ware
grootte uit te werken. Nog slechts
de kleur behoeft zij nu in de reliefs
aan te brengen, dan is dit grootste
van haar werken af. Maar niet. de
invloed die zij ervan heeft onder
gaan. Het heeft haar geïnspireerd, tot
tegeltableaux, die van .een bijzonde
re charme zijn.
I n haar atelier op de O.Z. Voorburg-
I wal, uitziende op de eerbiedwaar
dige Oude Kerk in Amsterdam,
neemt alles ivas zij beleeft, vorm
aan in klei of stof. Vreemde vormen
soms voor de leekdie in ceramiek
graag iets nuttigs'wil zien. Als Jos-
'je uit Portugal terugkomt en een
karbouw maakt waarvan de romp
een schaalvorm heeftvraagtmen
haar wa* men ermee moet doen; een
figuur die een nauwe opening heeft
van boven, kan men als vaas niet
waarderen. Het is moeilijk te aan
vaarden, dat iets hol kan zijn en toch
alleen maar mooi en niet nuttig.
Maar Josje verkeert in de gelukkige
omstandigheid dat haar werk door
velen gewaardeerd wordt. Van haar is
werk te vinden in verschillende mu
sea in binnen en buitenland. In Pa
rijs en in Zweden, in Brazilië en in ons
eigen land. overal kunt u haar gro
tere en kleinere plastieken en scha
len vinden, evenals haar wandlappen.
Zij zal niet het slachtoffer worden
van liet maniertje dat bij het publiek
zo in de smaak valt, want voordat ie-,
mand tijd heeft gehad een. stuk te
wijzen, is zij alweer aan iets anders
bezig in een heel andere stijl, in an- I
dere kleuren, in een andere techniek.
Zij gunt, sie/i. de tijd niet dé lappen
on haar doeken vast te naaien, dat i
doet haar moeder voor haar, terwijl
zij zelf het borduurwerk aanbrengt, j
De kunst kan geen halfbakken i
wensen in haar dienst velen. Zij eist
-terke figuren en beloont deze maar
karig in geld en goederen. Het werk
zelf is de grootste beloning.
"Dan otCMv
C tct OZÓUU)
Het kwam alles door de haast,
want naar ik dacht had ik nog
krap 5 minuten om mijn trein te
halen. Zodat zelfs de strengste auteur
van „Hoe hoort het eigenlijk" mij
zal vergeven dat ik overhaast uit de
auto dook, die mij gedienstig voor de
ingang had gereden. Een soort snoek
sprong met de tas aan de hand. het
kaartje in de handschoen en één arm
in de regenjas, zo'n licht glad geval
dat gemakkelijk over elk mantelpak
En dat glijden deed nu juist de deur
dicht, bij wijze van spreken. Want
nauwelijks drentelde ik, toch rijkelijk
bijtijds op het stille perron heen en
weer, of ik genoot de starre aandacht,
van twee wachtende dames op een
bank, kennelijk moeder en docliIer.
Er was iets in haar staren dat mij
een vaag gevoel van onbehagen gaf.
zo van: er is iets niet in ae haak
maar wat? Toen, bij het ten derde
male passeren, vatte de oudste van
het tweetal moed en waagde een wei
felend: „Mevrouw?"
„Gelukkig, zij staat tenminste stil",
zeiden de beide gezichten opgelucht,
en nu nam ook de jongste een aan
loop: „Hebt U zit uw mantel wel
goed?" Het was eruit, en de starre
blik van beiden begon wezenlijk te
knipperen: „Wat gaat er nu gebeu
ren? Als zij gaat slaan zijn wij ten
minste vlak bij de deur
Da mantel zat natuurlijk niet góed:
buiten was naar binnen gestulpt,
en op mijn argeloze rug prijkte
levensgroot het fabrieksmerk met di
verse' loftuitingen ten gerieve van
het publiek. Ik schoot in de lach, niet
zozeer vanwege dit schouwspel als
wel om de beduchtheid waarmee die
twee mijn reacties in het oog bleven
houden. En terwijl ik de jas het bin
nenste buiten keerde en naar behoren
aantrok, bedankte ik moeder en doch
ter dan ook met geruststellende uit
voerigheid.
Zij hadden dat blijkbaar wel nodig
want zelfs mama, die er r.och heus
niet verlegen uitzag, ademde zicht
baar op. En bekende, toén zij mij
weer presentabel uitgedost zag: ,.Ja,
r~
.Km dje-roer mij-niet
mijn dochter had het direct in de ga
ten, maar zij dorst U er niet over aan
te spreken. U weet hoe dat gaat: liet
kan goed uitpakken-,. maar meestal
valt het verkeerd... Toen zei ik: Nou
ja, ik waarschuw toch maar even
wat kan me gebeuren?"
Indei'daad: wat kan een vriendelijk
mens nu helemaal gebeuren bij een
dergelijke attente opmerking? Blij
kens het gedrag van deze twee van
alles!
Het was zo absurd, dat ik er iri de
trein een half uur mee zoet ben' ge
weest. Zijn Wij vrouwen dus zó? Las
tig, humeurig, lichtgeraakt direct
bovèii iri dé paal zodra iemand ons,
met de beste bedoelingen, op eeü fout
attent maakt? Het moet wel zo zijn:
niet alleen de opluchting- van déze
twee bewees dat, maar- honderden
kleinigheden in het leven van alledag.
Een vrouw? Precies een hoogspan
ningsdraad: aanraken levensgevaar
lijk
Laat een welmenende winkeljuf
frouw eens de moed hebben om een
klant zachtzinnig aan het verstand
te brengen dat zij met haar breedte
toch werkelijk geen levensgrote
bloempatronen of dwarse strepen of
naaldspitse hakken of voyante oor
bellen moet dragen..
De winkel is te klein voor Haver
Majesteits toorn, dat verzeker ik U.
Wijs uw ondergeschikte, al is het
nog zo tactvol óp een fout, e'en ver
zuim, een misgreep tien tegen een
dat zij het hoofd in de nek gooit on
de lippen op elkaar klemt or, weg-
stampend, met de deur slaat al
naar de mate van uw overwicht.
Vraag maar aan welke meerdere
ook, of het nu een lerares, een hoofd
verpleegster, een chef-verkoopster of
een clubleidster is: het vrouwsper
soon, oud of jong, dat een verdiende
aanmerking of terechtwijzing' niet
als een persoonlijke belediging opvat,
is werkelijk met een kaarsje te zoe
ken. Terwijl diezelfde lichtgeraakte
dame meestal gul en gauw bij de
hand pleegt te zijn met baar eigen
kritiek op andermans tekortkomin
gen.
Het is een bedenkelijk verschijnsel
want, in wezen verraadt het een
onvolgroeidheid, een gebrek aan
volwassenheid en een slecht geca
moufleerd minderwaardigheidsgevoel.
Lichtgeraaktheid, opstuiven by een
aanmerking, elke kritiek als een per
soonlijke aanval opvatten: het is de
normale reactie van een jong ding in
de buskruit-atmosfeer van de puber
teit.
De kleine kribbekat van vijftien,
die op een aanmerking var haar
kooklerares over soep, die te zout is,
haar kin vooruitsteekt en mompelt,
dat zij het natuurlijk weer gedaan
heeft, zij is een volkomen normaal
verschijnsel.
Maar de vrouw van vijf en veertig
die, op een aanmerking van haar ge
maal dat haar soep vandaag zo zout
is, onmiddellijk informeert of hij
soms haar schort aan wil hebben: zij
is een wezen dat dertig jaar in groei
is achtergebleven. Met uitzondering
van haar tenen.
SASKIA.
er zijn
die op een
„brommen"