O
Als „Alice in Wonderland" op
bezoek bii Helena Rubinstein
Jonkvrouwe mr. C. W.l. Wiiewaall
van Stoetwegen
Ha
VRIJDAG 27 APRIL 1956
PROVIN CI ALE ZEEUWSE COURANT
KUNST EN SCHOONHEIDSVERZORGING
Ambitieus Pools meisje werd een
beroemde schoonheidsspecialiste
(Van een speciale correspondente)
NEW YORK PARK AVENUE, HALF ZES 'S MIDDAGS.
Een ononderbroken stroom van acht rijen auto's beweegt zich langzaam
„up"- en „down"-town. Chic geklede vrouwen laten rood-gejaste poedels
uit. Gegalonneerde portiers openen Cadillac- en ,,Cab"-deuren.
Mjjn taxi stopt op no. 625, een grijze steenmassa, hoog, Ieljjk en toch
Imponerend. Het is de residentie van prinses Gourielli, geboren Helena Ru
binstein, de beroemde schoonheidsspecalïste, die me uitgenodigd heeft voor
©en cocktail en een praatje.
De lift suist naar de twaalfde etage en een Chinese butler opent zwijgend
de deur. Ik ben plotseling in een andere wereld en voel me als Alice-in-
Wonderland. Palmen en witte beelden versieren de als wintertuin inge
richte hall; er staan originele, witte meubels van als kant gesneden teak
hout. De vloer ziet er uit als een gigantisch schaakbord; een zwygende
butler doet een tweede „zet": hij verplaatst my naar de „groene" salon.
Evenals Alice voel ik me in een toverwereld. Evenals zij val ik van de
©ne verbazing in de andere. Er is een magnifieke verzameling werken van
Portinari (Braziliaan)prachtige doeken van Dufy met een opdracht aan
Picasso, Modigliani, Degas, Chagall, Matisse,, Léger, Toulouse Lautrec,
madame Rubinstein; portretten van haar door Marie Larencin, Tchelitchew
en Portinari. Op de schoorsteenmantel een unieke verzameling primitief
Afrikaans beeldhouwwerk; elders ongelooflijk knap gobelinwerk van ma
dame Cuttoly, vry naar schilderijen van Rouault.
Helena Rubinstein heeft haar on
metelijk fortuin, verdiend met het
„schilderen" van miljoenen gezicht
jes, uitstekend gebruikt. Ze schiep
voor familie en vrienden een magni
fiek milieu en schonk jonge artiesten
vele doeken zijn gekocht toen de
echilders nog op hun dakkamer
zwoegden aanmoediging en steun.
En dan maakt madame la Prin-
cesse (ze was getrouwd met prins
Artchil Gourielli. een Rus) haar en
tree. Ze is een kleine, gezette vrouw
zonder-leeftijd, die reeds een gouden
bruiloft met de beauty-culture ach
ter de rug heeft. Madame, zoals ze
wordt genoemd, draagt een groen-
met-rose gebloemd huisgewaad,
paarse schoentjes, zes strengen
groene kralen en een paar van haar
Karakteristieke „zigeuner" oorbellen
van diamant en smaragd. Een
kostuum-uit-duizend-en-één-nacht,
volkomen in harmonie met de fan
tastische omgeving.
Nadat ik opgebiecht heb welk een
diepe indruk de sprookjesachtige
kunstcollectie maakt, vertelt ze:
„Verzamelen is mijn zwak; als
kind al kocht ik voor mrjn beetje
zakgeld poppekleertjes en poppe-
meubels. Later heb ik van alles bij
eengebracht. Antieke juwelen, Afri
kaans beeldhouwwerk, Russische
Ikonen. Mexicaanse primitieven en
on revient toujours a son premier
amour miniatuur meubels! Wilt
U mijn collectie poppenkamers eens
Zien?"
Madame wijst de weg en „Alice"
beleeft weer een nieuw avontuur.
Ze komt binnen in een vertrek,
dat de unieke verzameling bevat
van zeventien poppenhuizen.
Iedere „kamer strikt gehouden
in een bepaalde stijl, is een ju
weeltje van stijl, kleur en inhoud.
Een renaissance boudoir staat
naast een Biedermeier eetkamer;
een Weense muziekkamer grenst
aan een Tudor slaapvertrek. Er
zijn Spaanse, Engelse, Italiaan
se en Amerikaanse „huisjes".
Vrouwen in de
politiek
(Van onze parlementaire redacteur)
Lange jaren hebben de vrouwen
de politiek een opbegrijpelijke bezig
heid van de mannen gevonden. Zij be
moeiden zich er niet mee en zij wilden
zich er niet mede bemoeien, omdat er
hun in het algemeen niet veel verhef
fends van verteld werd.
Steeds meer zijn de vrouwen ech
ter gaan beseffen, dat de politiek
zich wel met hen bemoeit. By het
vraagstuk van de gelijke beloning
van mannen en vrouwen voor gelijk
waardige arbeid; bij de strijd om de
vrijheid van arbeid voor de gehuwde
ambtenares; by het streven.naar de
opheffing van de handelingsonbe
kwaamheid van de gehuwde vrouw
om enkele voorbeelden van de laatste
tijd te noemen zijn de vrouwen
uiteraard ten nauwste betrokken.
Er zijn tegenwoordig veel vrouwen
die zeer bewust met de Nederlandse
politiek meeleven. Dat is een aantal
jaren geleden sterk bevorderd door
de verlening van het passieve en het
actieve kiesrecht aan de vrouwen.
Onder het eerste, liet passieve kies
recht, verstaat men het recht van de
vrouwen om in vertegenwoordigende
lichamen in de beide Kamers der
Staten-Generaal, in de Provinciale
Staten en de gemeenteraden geko
zen te worden. Actief kiesrecht is het
recht om mee te stemmen voor de
aanwijzing van de volksvertegen
woordigers.
De grondwet van 1917 kende voor
het eerst het passieve en het actieve
kiesrecht aan de vrouwen toe. Het
passieve werd onmiddellijk verleend,
met het resultaat, dat bij de verkie
zingen in 1918 de eerste vrouw, Suze
Groeneweg, haar intrede in de Twee
de Kamer deed. Thans zijn tien van
de honderd Tweede Kamerleden vrou
wen en twee van de vijftig Eerste
Kamerleden eveneens.
Wie zijn nu de tien vrouwen in de
Vele Parijse ontwerpers werden dit Tweede Kamer vier van de P.v.d.
voorjaar geïnspireerd door een ro- A.; twee van de K.V.P.; twee van de
zenmotieGeneviève Fath puste het V-V.D.; één van de C.H.IJ. en één van
toe in dit cocktailtoiletje van ivoor- de O.P.N. «n de twee vrouwen in
kleuriae faille, geborduurd met ro- de Eerste Kamer, heiden behorend
zen. Bet japonnetje heeft de nieuwe de P.v.d.A.?
hoge faillelijn"; er hoort een moder- in een aantal parlementaire mi
ne korte bolero niet korte strakke j niaturen" zullen wij ze in de komende
mouwtjes bij. weken aan U voorstellen.
Iedere klok of kandelaber, elk
naaimandje of servies is authen
tiek; alles is gemaakt door be
gaafde handwerkslieden uit de
16e, 17e, 18e, 19e en 20e eeuw.
Er zijn 20.000 voorwerpjes, som
mige niet groter dan een boor-
deknoop. die alle door madame
persoonlijk zijn verzameld.
„Alice" volgt haar schoonheids
koningin gedwee naar de Salvador
Dali-zaal, waar drie wanden bespan
nen zijn met doeken, geheten
„Dawn", „Heroic Noon" en „Eve
ning", voorstellend, in typische Dali-
esque stijl, jeugd, bloeitijd en levens
avond van Helena Rubinstein.
Sprookjescarrière
Terug in de groene salon vertelt
de a.ssepoester-ale-prinses-werd, on
der het genot van een „drink" en een
zoutje, over haar romantische
sprookjescarrière, compleet met
roem, rijkdom en Prince Charming.
Het is het levensverhaal van een
meisje, dat wist, wat ze wilde en het
recept voor haar fabuleus succes be
stond uit vier delen: wetenschap,
handelsgeest, psychologie (vrouwen
houden van chic en duur) en gevoel
voor reclame (uitvoerige adverten
ties).
Leergierig en ambitieus vertrok ze
heel jong uit haar geboorteplaats
Krakau (Polen) om in Zürich medi
cijnen te studeren. Maar de zieken
huisluchtjes vielen tegen en Helena
ging in Australië haar fortuin zoe
ken. Ze vond het door middel van
haar eigen perzikhuidje! De prach
tige teint van de jonge Poolse maak
te furore in het land-van-wind-en-
droogte. Vrouwen wilden weten hoe
ze die donzige wangen behield. „Zalf
van huis meegebracht (en moeder
natuur!)", was het antwoord op deze
vraag. Helena zag de kans van haar
leven; ze bestelde in Polen een aan
tal kisten „Wake-Up cream" en de
magische potjes vlogen weg voor één
dollar per stuk een klein fortuin
in het Melbourne van 1902!
Helena huurde een kamer, ver
kocht overdag crème en advies,
studeerde des nachts huidverzor
ging en chemie. In twee jaar
verdiende Australië's eerste „ca-
reer-girl" honderdduizend dollar.
De eerste „Rubinstein" salon
was geboren. In Melbourne be
gon de victorie.
Nog steeds leergierig en ambi
tieus, zag Helena haar levens
weg voor zich: huidsnecialiste,
duur, kundig en exclusief. Ze
stak de Oceaan over en liep col
lege bij dermatologen en chemi
ci. De eerste „echte" Helena Ru
binstein-salon werd geopend in
1908 in het super-elegante huis
van lord Salisbury in het Lon-
dense Mayfair. ET kwam een ex
clusief publiek, dat exclusieve
cheques uitschreef voor een ex
clusieve gezichtsmassage. So-
cietydames smeekten om een pri
vé consult; het instituut was een
groot succes.
In 1912 was Parijs aan de beurt,
ze kwam, ze zag en overwon
Prinses Gourielligeboren Helena Ru
binstein: de wereldberoemde schoon
heidsspecialiste die een fantastische
carrière maakte, en vandaag de dag
in Amerika in een even fantastische
omgeving leeft
dagen nadat men zich in de kaas
stad heeft gevestigd, verschijnt ze.
Aan haar arm hangt een gezellige
hengseltas, waarop in kleurige let
ters de woorden „Wees Welkom!"
geborduurd staan. In de tas zitten
surprises in de vorm van een boe-
Deze modellen van Christian Dior zijn bestemd voor vrouwen, die van ex
clusieve kleding houden! Links een mantel, gemaakt uit lichte wollen stof,
maar beslist niét bestemd voor dames met brede heupen Slechts „slan
ke dennetjes" zullen er goed en apart uitzien in deze mantel met de dubbe
le rij knopen, de diepe halslijn en de tamelijk wijde mouwen.
Rechts een marineblauw kostuum, waarin Dior zijn nieuwe troef verwerk
te: de caraco, het zeer korte bolerootje. Het kostuum heeft twee rokken:
een nauwe met een taillestuk en voorts een wijde overrok, welke in
de voorbanen praktische, grote steekzakker heeft.
Alkmaar heeft „Wees welkom"-dame
bons, teneinde direct al een plezieri-
door haar bezoek verrast ge sfeer te wekken voor een ge-
Mevrouw J. Oliemans-Addeson te j sprek, bedoeld om de nieuwe ingeze-
Alkmaar heeft naar Amerikaans tenen een beetje wegwijs te maken
voorbeeld voor ons land het initia-in hun omgeving. „lo-omopn
tief genomen om nieuwe stadgeno-1 U weet hoe het over het algemeen
ten welkom te gaan lieten. Enkele gaat bij een verhuizing. Men komt
in een volslagen vreemde omgeving.
De man vindt in zijn werkkring al
spoedig contactmensen, die hem een
beetje wegwijs maken. De vrouw is
daartoe meestal aangewezen op de
buren. Dat kunnen mensen zijn, die
begrip hebben voor de situatie, maar
ook mensen, die er zich weinig aan
gelegen laten liggen, zodat het de
nieuwe stadgenote vaak heel veel
moeite kost een beetje ingeburgerd
te raken.
Mevrouw Oliemans echtgenote
van een ronde zeeman treedt nu
de inwoners tegemoet. Ze kent de
stad op haar duimpje en vertelt er
dus het een en ander van. mede aan
de hand van een stedelijke platte
grond, die een andere verrassing is
uit haar hengselmandje.
De inlichtingen die ik geef, zijn
zo gevarieerd als het leven zelf",
verklaart deze Alkmaarse „miss
Welcome". „De ene huisvrouw zal
misschien willen weten, waar ze een
tennisclub zal kunnen vinden, de
andere voelt misschien meer voor
een gymnastiek- of toneelvereni
ging. Al dit soort dingen komen er
in het gesprek wel uit".
Hoe mevrouw Oliemans tot dit
initiatief is gekomen?
„Het gemeentebestuur staat er
buiten. Wel heb Ik uitvoerig mijn
plannen met de burgemeester be
sproken en die was er enthousiast
over. Maar daarbij is het dan ge
bleven. Het idee heb ik uit Ame
rika, waar de „Miss Welcome" al
een begrip is geworden, dat za
kelijk toegepast wordt bij de ge
boorte van een nieuwe wereld
burger, of bij huwelijken, verlo
vingen. enzovoorts. Een zakelij
ke basis voor mijn r itreden heb
ik gevonden bij een grote groep
van middenstandsbedrijven. Die
zorgen ervoor, dat ik niet met le
ge handen behoef te komen.
Het idee is enorm ingeslagen.
Iedere ingezetene die ik bezocht heb,
vond het bijzonder verrassend en
leuk. De mensen krijgen inderdaad
het gevoel „er bij te hor i", en dat
maakt hun entree elders ook veel
gemakkelijker.
Als „Wees-Welkom-dame" geef ik
in feite een meer huiselijke en uit
gebreide vorm aan wat winkeliers
elders al individueel doen, door nieu
we mensen in hun wijk op een of
andere manier tegemoet te treden.
Behalve een zakelijk aspect geef ik
er echter en dit eigenlijk in de
eerste plaats een ideële tint aan.
Ik treed de mensen op prettig men
selijke wijze tegemoet. Juist na een
drukke verhuizing blijkt men er bij
zonder gevoelig voor te zijn".
Mevrouw Oliemans gelooft .gezien
de reacties, volledig te zullen slagen.
Ze ziet haar Wees-Welkom-organi-
satie zelfs uitgroeien tot een activi
teit, die wijksgewijs zal moeten wor
den aangepakt, en hoopt in de verre
toekomst ook in andere steden van
ons land te kunnen starten.
PARLEMENTAIRE MINIATUREN
(Van onze parlementaire redacteur)
Wanneer de belangstellende toe
schouwer in de Tweede Ka
mer een korte, enigszins ge
zette, correct doch eenvoudig en in
getogen geklede vrouw op een van de
voorste banken van de rjj der Chris-
teliik-Historische Unie ziet zitten of
voor de vergaderr_al ziet wandelen,
dan is dat jonkvrouwe mr. C. W. I.
Wttewaall van Stoetwegen, een van
de innemendste vrouwelijke Kamer
leden van ons parlement.
Zij is de hartelijke „freule" met welke
benaming zij doorgaans aangesproken
en aangeduid wordt die voor ieder
een vriendelijke groet of een mede
levend woord over heeft. Zij is door
ieder geacht en in het debat moet
het de andere Kamerleden wel leed
doen als zij van de katheder af een
enkele maal openlijk moeten getui
gen, dat zij het niet met „de ge
achte afgevaardigde jonkvrouwe
Wttëwaal] van Stoetwegen" eens zijn.
Vaak komen conflicten tussen haar
haar medeleden niet voor. Zij
spreekt niet dikwijls; haar activitei
ten liggen vooral in de commissies,
waarin zy veel, nuttig en algemeen
gewaardeerd werk verricht.
Als zij in de Kamer het woord
voert, dan doet zij dat in klare, bon
dig geformuleerde en gearticuleerd
uitgesproken zinnen. Misschien van
opwinding, maar meer wellicht nog
van de spanning vormt zich dan soms
een blosje op haar wangen.
bijzondere belangstelling
gaat uit naar juridische zaken,
kwesties de vrouw betreffende
en de problemen van het gevangenis-
en het opvoedingswezen. Dat stemt
overeen met haar overige arbeid bin
nen en buiten het parlement. Zij is lid
van de sectie Gevangeniswezen van
de Centrale Raad van Advies voor
het Gevangeniswezen, de Psychopa
tenzorg en de Reclassering. Voorts
maakt zij deel uit van de Persraad
en van de Permanente Vreemdelin
gencommissie.
De „freule" komt rechtstreeks voor
haar mening uit. Zy schroomt niet
van haar eigen fractiegenoten af te
wijken, wanneer zij overtuigd is. dat
haar opvattingen juister zijn dan die
van.de andere leden van do ehriste-
liik-historisehe groep. Nimmar word'
zij echter fel. nimmer onaangenaam,
al betekent dit niet, dat zy niet met
beslistheid haar mening verkondigt.
Jonkvrouwe Wttewaall van Stoet
wegen heeft persoonlijke moed. Zij
heeft dat trouwens in de illegaliteit
al bewezen. Zij is vooruitstrevend, en
begiftigd met een sterk democratisch
gevoel.
Haar karaktereigenschappen, haar
belangstelling en haar gedegen ken
nis hebben haar op de vooraanstaan
de plaats gebracht, die zij thans in
neemt. Zij onderhoudt vriendschap
pelijke betrekkingen met de koningin.
Naar men zegt naar buiten wordt
dit uiteraard moeilijk bekend
spreekt de koningin haar bij persoon
lijke ontmoetingen aan met haar
voornaam Bob, zoals zij genoemd
wordt
t onkvrouwe Wttewaall van Stoet-
I wegen, die ongehuwd is en in Den
Haag woont, werd op 1 januari
1901 geboren. In Leiden bezocht zij
het gymnasium en daar studeerde zij
aan de universiteit. Zij is secretares
se geweest van de Nederlandse Chris
ten Vrouwenbond.
Op 20 november 1945 deed deze be
minnelijke vrouw haar intrede in de
Tweede Kamer. Bijzondere verdien
sten verwierf zij zich als lid var
het begin af van Ie parlementair'
Enquête-commissie Regeringsbeleir 1
1940-1915" in welke commissie zi
veel moeilijke arbeid heeft verricht en
van haar scherpzinnigheid heeft blijk
gegeven.
~Oan ozchw
C tótOZCUH)
Als U soms dacht, dat U al van
mij af Was wat betreft de huis
vrouw met „uithuizige" inte
ressen, dan hebt U het mis. Dat ligt
niet zozeer aan mfl als wel aan de
lezeressen, die op papier voorlopig
nog niet uitgepraat zijn.
Om de geringste schyn te vermy-
den dat in deze kolom niet iedereen
desverlangd het woord kan krijgen,
wil ik ditmaal eens een brief van een
tegenstandster citeren al moet ik
er dadelijk bij zeggen dat ik met
goed raad weet met haar argumen
tatie, die mij volledig boven de per
manent gaat. Luistert U maar:
„Wanneer een vrouw zich geroe
pen voelt tot haar taak in huis en
I gezin en zich daar volkomen geluk
kig in voelt heeft U geen recht haar
te verwijten, dat zij met ook nog voor
de buitenwereld klaar staat.
Anders wordt het geval wanneer
een vrouw zich niet op haar plaats
voelt als huisvrouw en zich verveelt.
Dan moogt U haar wijzen op de vele
andere manieren, waarop men zich
nuttig kan maken.
U schrijft of van die „vrije uren
van de doktersvrouw niet een deel
kan worden „gereserveerd voor een
of andere maatschappelijke functie,
die toch minstens even belangrijk is
als de geboende vloeren en het over
hoorde huiswerk".
Die geboende vloeren en dat huis
werk zijn natuurlijk op zichzelf hele
maal met belangrijk, maar zij horen
bij de sfeer en het geluk van de dok
tersvrouw. Terwijl een „maatschap
pelijke functie" de gedachten afleidt
van datgene wat zy zich tot levens
doel gesteld heeft, n.l. het welzijn
van haar fezin, en ze heeft geen zin
om zich te laten afleiden.
En dan schrijft U: ..Als alle vrou
wen zich zo eens terugtrokken
Dit zal zeke: niet gebeuren. Het
standpunt van deze doktersvrouw is
tamelijk zeldzaam. Er zijn veel meer
vrouwen die zich vervelen in huis.
Deze vrouwen zorgen wel voor de
bloeiende vrouwenorganisaties, en zij
zorgen t.z.t. voor onze politieke
rechtenDe doktersvrouw zal zich
daar niet druk over maken.
/LLUmaaL oeioellnq
Vrouwenorganisaties voor gezellig
heid, nuttigheid of politiek kunnen
alleen geleid worden door vrouwen
die dit graag doen. U moet niet neer
kijken op vrouwen, die daar geen be
langstelling voor hebben, en bun ge
luk op andere manier vinden. Wy
hebben ieder onze eigen taak, en die
behoeft niet speciaal buitenshuis te
liggen."
Dat „verwijten" en „neerzien op
vrouwen zonder belangstelling
laten wij nu maar voor wat het
is. Als ik de toon van deze kolom, en
die van vele geestdriftige „pro" brie
ven goed onderscheid, gaan wij daar
in gezamenlijk juist nogal rustig, ad
viserend en waarderend te werk,
t^rwyl de „contra" brieven .zoals
deze, zich opvallend kenmerken door
een kribbige, snibbige toon en wel
héél duidelijk neerzien op vrouwen
die graag nog iets anders doen dan
huishouden en kinderen verzorgen.
Dit is trouwens niet van vandaag of
gisteren.
Sinds het allereerste begin van de
vrouwenemancipatie is er niet alleen
door mannen, maar ook en vooral
door vrouwen heftig betoogd, dat een
vrouw alléén in een gezin haar geluk
kan po behóórt te vinden, en dat de
ze taak wel zo veelomvattend is dat
7,ij daarbuiten eenvoudig niets kan
doen. Als zij het toch waagt, is zy
dus. dat blijkt zonneklaar, een sléch
te huisvrouw en moeder.
En ontelbaar zijn de karikaturen,
die deze volkomen absurde stelling
moesten bewijzen. De vermako'iikste
:s mïssoh'en wel de onvergetelijke
nits. .kll''hv nit ..Bleak Ho'ise" van
I Pharlos Dickens: de zozeer van zen-
d'ngsiiver voor de inboorlingen van
BorH«;bnnla-Gha bezeten dame, dat
haar huis in een stal en haar kinde
ken !n verwaarloosde stakkers ver-
kperdpnEn dat dit generaties-
lan-r ingehamerd° vooroordeel nog
*naie wortels heeft, bewijst weer eens
d^ze brief.
Nu ja, een vrouw, die zich voor
het een of ander buitenshuis
interesseert is dan niet direct
een slons, maar zij vervéélt zich. Een
bedenkelijk plichtsverzuim, want hoe
kan een vrouw, die voor haar gezin
lééft en zich daaraan volledig wijdt,
ooit last van verveling hebben?
Maar goed, het is voor dit soort
tweederangs huisvrouwen dan mis
schien wel beter dat zij iets omhan
den hebben, een bestuursfunctie of
iets in de politiek of zo
U neemt mij niet kwalijk dat ik
hier onbedaarlijk in de lach schiet
als ik denk aan het beteuterde ge
zicht van alle volijverige vrouwelijke
bestuursleden, die deze be: huldiging
onder ogen krijgen.
Al die fikse vrouwen van de Bond
van Plattelandsvrouwen, al die kor
date dames van de Vereniging van
Huisvrouwen, al die mevrouwen in
oudercommissies, in besturen van
zangkoren en gymnastiekverenigin
gen, alle wethoudsters en Kamerle
den en noem maar op.
Het is maar dat U het weet. da
mes, maar U zit daar enkel en al
leen maar de hamer te hanteren, de
notulen bn te houden, de centjes te
beheren of de belangen van stad en
land te behartigen, omdat U zich in
uw huis en gezin zo allergruwelijkst
vervééltSchéiLmt U zich niet?
SASKIA.
(Advertentie)