Een luchtige leerschool voor een luchthartige vakantie Het meest bizarre café van het continent HEUSECHTE ZWARTE TULP BESTAAT NIET.... WOENSDAG 25 APRIL 1956 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT A.N.W.B,-OEFEN KAMPEN ZIJN Tussen „Kali" en „Rocky Mountains" En toen zaten wij met z'n allen in die ene grote tent met Sondom onsde wolvenèn een gegrom, èn een gehuil Je werd er akelig van. Wat te doen?Enfin, wij pakten eerst alle pannen die er in de tent te vinden waren om er een ketelconcert mee te beginnen en de wolven te verdryven. Maar ze gingen niet weg hoorNiks d'r van. En toenja, toen konden wij nog maar één ding doen om ons leven te redden en dat was het was wel heel erg, maar de enige uitkomst die er nog restte één van ons de tent uit en voor de wolven te gooien. Maar wie? Dat was de grote vraag. Niemand van ons had natuur lijk zin zijn leven voor de anderen op te offeren en daarom besloten wij maar om mét een aftelversje „Iene miene mutte, tien pond grutte" het slachtoffer aan te wijzen. Het was heel erg, toen tenslotte i helpen, maar ook: het jezelf zo ge- w »n rtii,!,» wffwMHir o* i makkelijk mogelijk maken. Er moet veel worden aangeleerd, meer nog worden afgeleerd. Het moeilijkst hebben het de huis vrouwen, die plotseling niet meer in de gelegenheid blijken te zijn te ko ken met een batterij van 36 pannen op 4 gasfornuizen, maar met 3 pan nen op één pitje moeten zien klaar te komen. Koffiedik en aardappelschillen kunnen niet meer in de vuilnisbak ge deponeerd worden en dus moet je 'n putje graven. Maar hoe moet zo'n putje er eigenlijk uitzien? Moet het een putje ,,an sich" zijn, of dient het gecombineerd te worden met een „af- gietdeksel". En hoe en waarvan maak je dan zulk een deksel? Wat doe je als het regent? Loop je dan met jas en al de tent binnen, of vouw je je mantel nog vóór het binnenkomen op om hem dan buiten onder een afdakje te leggen En waarom dat alles niet „zus", maar wel „zo"?. Waarom gooi je de luci fers niet zo maar neer, maar steek nog een dikke, oude juffrouw niet af geteld bleek te zijn. Zy had nog zo graag een poosje willen leven. Maar ja, d'r zat niets anders op. Ze zag 't zelf ook wel in en toen..., toen heb ben wij héér eruit gesmeten! Wij hoorden haar nog even gillen en daarna nog wat bottengekluif en toen was het afgelopen. De wolven' waren tevreden gesteld, dropen af en wij... wij waren gered. Het kampvuur flakkert hoog op en tien twintig paar kinderogen staren in opperste spanning naar de verteller van deze avond, de grote held, die „oom Kees" heet en die zo juist een verhaal verteld heeft dat toch „lekker niet echt gebeurd is". Maar oom Kees kent nog een heleboel verhalen die wèl echt gebeurd zijn. Wie is die „oom Kees" eigenlyk? Kan hij alleen maar spannende kamp- vuurverhalen vertellen en verder niks of doet hij ook nog iets anders voor de kost? Het antwoord luidt bevestigend. Oom Kees, alias J. C. Lichtvoet, oud bestuursambtenaar uit het voormali- fe Nederlands Oost-Indië heeft, toen ij na de oorlog met zoveel ander „oud roest" op de „grote hoop" ge smeten werd (om zijn eigen woorden te gebruiken) het B.B.-stof van zijn schoenen geschud en is A.N.W.B.- man geworden. En met zijn 24 jaar tropen- en kampeerervaring is hij de aangewezen man gebleken om zijn „opgezouten ervaringen" op dit ge bied aan Nederlandse kampeerders mee te delen. Niet alleen organiseert hij nu A.N.W.B.-tentoonstellingen, zo als de expositie „Goed Kamp", die onlangs weer zoveel bekyks trok, maar ook leidt hij ieder jaar de oe fenkampen, die in het werk van de A.N.W.B. zulk een belangryke plaats zijn. gaan innemen. Wij hebben aan éen van deze kampen eens een be zoek gebracht. Aan Ommen, waar het kamp ge houden werd en daar hadden we onze eei'ste positieve ervaring. Daar bleek ons namelijk, dat het kamp was op gebroken en dat de levende have zich op trektocht naar elders verplaatst had. Hé vonden wij toch anders dan wy gedacht hadden. Toen snoven wij de lucht op, bukten ons om een spoor te vinden, volgden dit als er varen woudlopers door de bossen rondom Ommen en kwamen toen te recht in de buurt van Hardenberg. Het waren niet de „Rocky Moun tains", waar de „troep" zich bleek neergelaten te hebben, maar wel „De kleine Belties" bij Heemse en toen wij eenmaal met een meneer Drenth, gemeente-ontvanger uit een Gronings f'laatsje, met mijnheer Lichtvoet en enslotte met nog zoveel anderen een praatje hadden gemaakt, toén moes ten wij tot onze schaamte bekennen, dat wy over dit prachtige stukje so ciaal toerisme veel te „min" hadden gedacht. Aanleren en afleren Twaalf dagen lang biedt de A.N. W.B. tegen een vergoeding, die aan zienlijk beneden de kostprijs ligt, on ervaren mensen de gelegenheid om door middel van het kamperen een volkomen geestelijke ontspanning te vinden. Dat dit, vooral in het begin, met enige instructie gepaard gaat, doet hier niets aan af, maar blijkt reeds na twee, drie dagen een welko me steun te zijn. Want kamperen betekent jezelf je ze in de grond, waarom kook je nooit vóór, maar wel naast of achter de tent, waarom slaap je beter op 'n schuimrubbermat dan op een lucht matras Het zijn allemaal zaken waarop je niet zo gauw een antwoord kunt vin den, een groot aantal „o ja's" als je. ze allemaal weet. één grote mand met „eieren van Columbus". Leren lopen Om één ding moet „Apache" Licht voet steeds weer lachen en dat is wanneer hij zijn kampeervrienden leertlopen. Legio mensen, die in het „oefenkamp" verzeild geraken, kunnen dit niet meer. De arts, die in 14 jaar niet met vakantie is geweest, kan alleen nog maar autorijden. De manager van fabriek X te Y rijdt eveneens alleen nog auto, de textiel- man uit Twente loopt alleen nog maar tussen zijn weefgetouwen door, de huisvrouw met haar gezin van 5 kinderen kan alleen nog maar fiet sen. Maar lopen, écht wandelen en genieten, dat moeten velen weer op nieuw gaan beleven. En groot is dan ook dé verbazing, soms ook de weer zin," als de „grote speurder naar ver loren gegane eigenschappen" zijn mensen voor een flinke wandeling uitnodigt. Maar het beschryven van de opgetogenheid als de „leerlingen" van zulk een wandeling terugkomen, is in vele gevallen nauwelijks moge lijk. In een A.N.W.B.-oefenkamp Russen bouwen vliegtuig voor 150 personen De Sowjet-Unie is bezig met de bouw van een viermotorig turbine-schroef-, vliegtuig, dat 150 personen kan ver voeren en hoopt het tegen het voor jaar van 1957 in dienst te kunnen stellen. Dit heeft volgens de voorzit ter van de B.O.A., sir Miles Thomas, de Russische vliegtuigontwerper Toe- polew maandag gezegd, nadat, hij de met vier straalmotoren uitgeruste Britannia die 120 passagiers kan be vatten op London Airport had bezich tigd. Fantasierijk „schrijver" in arrest De Haagse politie heeft de 22-jarige R. R. H., zonder beroep, aangehou den. H. zocht contact met Haagse dames, die hy allerlei verhalen vertelde, onder andere: dat hy huizen in Frankrijk had, dat hy een Amerikaanse schrijver en vlieger was, dat hij een rijke tante aan de Rivièra had wo nen en dat hij verscheidene debiteuren had die hem niet direkt konden be talen. Het eindigde er altyd mee, dat hy enig geld te leen vroeg. Zo is thans by de politie aangifte binnengekomen van een dame die H. in het tijdvak van november 1955 tot februari 1956 voor 800 moet hebben opge licht. Voor die tijd zou II. op deze wijze 3.000 in bezit hebben weten te krijgen. Bovendien zijn er aangiften binnengekomen van winkeliers, waar hij inkopen deed zonder te betalen. Op deze wijze wist hy o.a. een film camera in de wacht te slepen. H. is gehuwd. Een hoekje van restaurant Stutten burgh in Monnikendam. Landbouw in n.-o. Nederland klaagt over landbouwbeleid „Prijsgrenzen van een crisispolitiek" Het Drents Landbouwgenootschap, de Groninger Maatschappij van Land bouw eii de Veenkoloniale Boeren bond hebben besloten in een adres aan de Tweede Kamer uiting te geven over hun ongerustheid en ongenoe gen over het gedurende de laatste ja ren gevoerde landbouwbeleid. „Het is ons ten enen male onduide- delyk, zo schryft men onder meer „waarom wy als boeren genoegen dienen te nemen met de prysgrenzen van een crisispolitiek, terwyl de rest van het nationale bedrijfsleven zich in het klimaat van een hoogconjunc tuur bevindt. Wij menen, dat het agrarische bedrijf "let buiten dit kli maat mag en kan worden gesloten". Naar het gevoelen van de adres santen wordt hiermede een onrecht vaardigheid bedreven, die in onze de mocratische samenleving niet past, in welk gevoelen men nog temeer ge sterkt wordt door. de wetenschap te produceren op een Europees verant woord peil, ja zelfs leidinggevend te zijn in dit vak. Tot de verlangens behoort o.a. dat voor de oogst 1956 van fabrieksaard appelen een garantieprijs tot stand zal komen. Wapens van neo-fascisten gevonden nabij Rome Dertig jeugdige leiders van hun bed gelicht Een afdeling van de Italiaanse po litieke politie heeft een inval gedaan in een kantoor van de Italiaanse neo- fascistische beweging, de M.S.I., in de Romeinse voorstad Prenestina. De politie doorzocht het gebouw en vond een krachtige, zelfgemaakte bom. een aantal pistolen en „andere wapens". Naar aanleiding van deze vondst werden 30 jeugdige leiders van de beweging in de loop van de nacht door de politie van hun bed gelicht en naar het hoofdbureau van politie overgebracht om ondervraagd te worden. In politiekringen gelooft men, dat in het plaatselijk hoofdkwartier ge vonden wapens bestemd waren voor een terroristische aanval of demon stratie op 28 april, de dag, waarop elf jaar geleden Benito Mussolini door partisanen doodgeschoten werd. DESKUNDIGEN ZEGGEN Maar Canadese kweker rekent op 100.000 dollar Er is een verhaal in de wereld over een Nederlandse bollenkweker, die 100.000 dollar (380.000 gulden) betaalt voor de bol van een echte zwarte tulp. Wat daar van waar is, onthult dit verhaal, dat wel geschre ven ljjkt te zijn voor de Canadese amateur-tuinier Ray Fahlman, die er in is geslaagd (dat zegt hij), een zwarte tulp te kweken „aie zo zwart is als de nacht bij nieuwe maan...." Mr. Fahlman vertélt er bij, dat hij al zes jaar lang zwarte tulpen in zijn tuintje heeft. Hij wil nu nog wat ver der kweken en in het volgend voor jaar contact opnemen met die Neder landse collega Het lijkt een hopeloze opgave, in Nederland op zoek te gaan naar een bollenkweker die honderdduizend dol lar wil geven voor de bol van een echte zwarte tulp. Maar wij waren sneller terecht dan wij hadden durven hopen. Bij het Centraal Bloembollen Comité te Haarlem glimlachte men begrijpend en bevestigde men ons, dat er inderdaad een Nederlandse Nieuw werk van Churchill „Geschiedenis van Engels sprekende volken" De eerste editie van het eerste deel van sir Winston Churchill's „Geschie denis van de Engels sprekende vol ken" kwam maandag uit. De Engelse uitgevers, Cassells, verwachten an derhalf miljoen exemplaren van de vier delen te zullen verkopen. De Amerikaanse en Canadese uitgevers, Dodd Mead Co., verwachten er nog eens vier miljoen te zullen kwjjtra- ken. Churchill zal er waarschijnlijk een slordige elf miljoen gulden aan verdienen. Het eerste plan voor dit werk da teert van 1939, maar door de oorlog werd het aanzienlijk vertraagd. Een speciaal daarvoor aangestelde staf verzamelde gegevens, die aan Chur chill werden voorgelegd en die ze verwerkte. Sir Winston verklaarde, dat het werk niet bedoeld is om ge schiedkundige werken van academi sche aard te vervangen. De pers is over het algemeen gunstig: van voor aanstaande geschiedkundigen is ech ter nog weinig reactie binnengeko men. Wat voor de fantast Oosterbaan eerst was: muziek voor zijn café, is nu zijn liefhebberij geworden. Speeldoosjes en speeldozen t?t alle soorten en maten. Als het Oudhollandse deurtje onder mijn handdruk geweken is, en het daaraan bevestigde koebel letje nog schor en ongemakkelijk hangt na te kleppen, sta ik oog in oog met een uitdragerswinkel vol, stampvol van de grootste verza meling antiek, die ik ooit aan schouwd heb. Uit een achterdeur, verhuld door ouderwetse kasten, een spinet en een overvloed van bibelotjes, duikt een kleine, stille kellner op, de ogen wat bijziende achter'de dikke bril. Hij rent langs vier speeldozen, windt ze op, zodat de klokkeklankjes over en door elkaar buitelen, steekt een paar olielampjes en -kaarsenluchtertjes aan, en staat dan voor mij. „Me neer, U wenst?" En dat is mijn entree in het meest bizarre café van het conti nent naar mijn vaste overtui ging, en wel het café-restaurant Stuttenburgh, waarheen vele weg wijzende pijlen mij in Monniken dam hebben gelokt. Ik bestel mijn kleintje koffie, maar loop eerst wat rond. Mijn verbazing wordt paniek. Ik tel 12 speeldozen, twee miniatuur draaiorgeltjes, acht auto-piano's, waarvan er een ne gentig jaar oud! volautomatisch en de eerste jukebox ter wereld is, ik zie een oude Edisongrammofoon met originele wasrollen uit 1886, een automatische en een half-automati sche citer, een tachtig jaar oude dia tonische schippersharmonica, en ik zie een 127 jaar oude Franse tingel tangelpiano, een platte piano en een spinet, een oud Amerikaans dans- orgeltje en ik raak verward in een Speelgoed voor de toerist in Monnikendam a-»***-***** overstelpende hoeveelheid beeldjes, potjes en pannetjes, lampjes, klokjes en siervoorwerpjes, alles onder een laag balkendak rond een prachtige Oudhollandse smeedijzeren haard. En als die onhoorbaar naderbij tredende kellner me dan vertelt dat ik al dat speelgoed zelf gerust eens graaf met zachte dwang straat, waar hij op het geveltje van Stuttenburgh juist het kleurenplaat je van zijn leven staat te maken, en dan rennen we een uurtje of wat ge tweeën door deze super uitdragers winkel, door deze wensdroom van al le verzamelaars, speeldozen opwin dend, kiezend tussen La Fille du Re giment en Sur le Pont d'Avignon net zo lang tot we achter in deze droomzaak op de eigenaar stuiten, de Monnikendammer D. Oosterbaan, in een lusteren jasje gehuld, de ar men geheven in een gebaar van: ..Rustig, jongens, je hebt immers alle tijd Alle speeldozen klingelen nog. als we met nem aan een tafeltje bij de schouw gaan zitten, om de koud ge worden koffie uit gebloemde kopjes door de dorstige kelen te laten glij den. En de grote fantast Oosterb.aan moet hard praten om boven al zijn speeldozen uit te komen. Idee „Twee jaar geleden ..wam ik op dit idee", zegt hij. „Toen was dit hier een gewone pahngschuur. Maar ik zag dat al die toeristen, die naar Marken wilden of er vandaan kwa men. in Monnikendam gauw waren uitgekeken, en toen dacht ik: die moet je iets laten zien. Ik begon hier ihyn café-restaurant en ik wist niets van het vak, want ik was visroker en exporteur van ge rookte bokking en paling. Maar één ding stond me wel voor ogen, het moest een zaak met veel antiek wor den. Ik begon met een oude varen vaas van myn grootmoeder, maar scharrelde daar al gauw hier en daar In de buurt van alles bij: stoelen van grootmoeders, kasten, tafels, pluchen kleden met balletjes-franje, vaasjes, lampjes, kroontjes, beeldjes, klokjes In een café hoort muziek, dacht ik, maar noch mijn radio, noch mijn platenwisselaar vielen bij mijn klan ten in de smaak. „Zet dat ding af!" hoorde ik de hele dag. Dat was het Op een dag was ik in Amsterdam bij een uitdrager, op zoek naar nog meer oud spul. Ik wring me door een nauw gangetje, stoot wat ruw tegen een oude kast en daar klinkt me uit het binnenste daarvan ineens de ouverture „Die lustige Wit- we" tegemoet, compleet met belletjes en orgeltoontjes. Een autopiano, een soort superspeeldoos met een grote blikken schijf in plaats van een rol. Dat was het! Ik kocht het ding gelijk, en toen is voor mij een rage begonnen. Nu heb ik acht van die auto piano's. en het pronkstuk is deze, die automatisch is. Je stopt er een 2 Vu centstuk in, met dit handle kan je je „plaat" kiezen enenfin hoort u maar. Met een stuiver gaat het ook." Ik kies mijn plaat ,.La Fille du Regiment" en ik heb goed geko zen, want de kast trekt alle registers open. Niet alleen de ping"' muziek van de speeldoos-tongetje.., maar ook belletjes, een trommeltje enfin zo mooi, zo schitterend, dat je alleen maar kan staan grijnzen van plezier. Even later zitten we weer aan de koffie en de heer Oosterbaan vertelt weer. „U snapt wel, het toverwoord hier is: Amerikanen, ofschoon we heel goed weten, dat ook Duitsers en Fransen, Scandinaviërs en Aziaten hier niet hun oren staan te klappe ren. Meneer, dit is uniek, en er is een heleboel kitsch bij, dat weet ik. maar het is ouderwets en het is zo Hollands als het maar kan. En dat trekt." Die meneer Oosterbaan, daar aan het haventje van Monnikendam, weet overigens tóch wel, wat trekt. Dat bewezen de 80.000 bezoekers, die naar zijn droomcafé kwamen kij ken in die twee jaarHij biedt dan ook niet alleen het speeldozen- paleis, maar ook een kaboutertuin, een zonneterras, een koepelzaal met een bassin met levende paling, een tuin met arresleden, boerenwagen (in de zomer als het ware „bekleed"), het bokkewagentje van koningin Juliana, een hek, waarop vele Ame rikaanse toeristen hun oude auto nummerplaten hebben vastgespij kerd, en hij biedt binnenkort in zijn oude rokery'schuur aan de overkant ook een „Gropt Spektakel", waar men m een Zuiderzeediorama de vis kweker is die dit aanbod wereldkun dig heeft gemaakt. BS ver 1 daar wel 100.000 dollar voor zou wil len geven, wantde zwarte tulp be staat niet.... De bollenkwekerij is voor de groot ste ingewijde toch nog steeds een vak met verrassingen, want de klem-va riaties in verband met de erfelijk heid maken soms rare en onverwach te sprongen. Nu moest het Bioemenbollen Comi té wel direct vertellen, dat alleen de échte (met nadruk op dit woord) zwarte tulp niet bestaat. „Er zijn zwarte tulpen en wel twee soorten: De Queen of Night (de nachtkohin- gin) en La Tulipe Noire (Frans voor zwarte tulp), maar die zijn niet ge heel zwart. Er zit bij beide 'n bruine gloed in de bloem, die de bron van veel zorgen is voor de kwekers. Neemt U maar aan, dat er naar de échte zwarte tulp koortsachtig ge zocht wordt. Iets anders is, of men in vakkrin gen aanneemt, dat er waar ook ter wereld eens, wellicht per ongeluk een zwarte, een échte, geheel zwarte tulp zou kunnen worden gekweekt. Wel, die mogelijkheid acht men niet uitgesloten, maar de kweker, die nu met zo'n koninklijk gebaar een ton heeft geboden voor een bol, zal de laatste zijn om van die ontdekking te schrikken. Want met die bol en zijn nazaten valt nog wel wat meer geld te verdienen dan 100.000 dollar... „Ze ker is, dat als meneer Fahlman in Canada gelijk heeft en hy erin ge slaagd is, een werkelijk geheel zwar te tulp te kwken en hij ermee naar Nederland komt, er een hele opschud ding in de bollenwereld zal ontstaan. Iedereen zal zich van de waarheid van dit wereldwonder willen overtuigen. Voor een kweker is zo'n zwarte tulp wel een angstig bezit, want de kans is niet uitgesloten dat als hij met die bol gaat kweken, hij ineens weer op rode tulpen uitkomt...." Ja, een wisselvallig vak maar zeker is, dat de koper van zo'n zwar te tulp, heus geen strop zal heb benI Wie kweekt de zwarte tulp? kan zien zwemmen en gevangen wor den, waar men een klompenmakerij, een visrokerij in bedrijf kan zien, en waar een miniatuur „waterorgel" door de bezoekers zelf bespeeld kan worden. Verder komt daar: de slag op de Zuiderzee van 1572, waar Bos- su tegen admiraal Cornelis Dirks vocht en vele andere attracties, die nog in de smaak zijn. Automatische conducteurs in Italië Het Italiaanse mi nisterie van verkeer houdt zich op 't ogen. blik bezig met een uit vinding, die op de jaar. beurs te Milaan reeds de aandacht heeft ge trokken en die kan bij dragen tot veraange naming van de trein reis. Dit is de „automati sche conducteur", die dan de soms ietwat on vriendelijke piet-auto matische conducteur moet vervangen bij het geven van inlichtingen aan treinpassagiers. De techniek is nog niet zover voortge schreden, dat zij ook een automatische treinpassagier" heeft bedacht, die alleen maar intelligente vra gen stelt, maar de au tomatische conducteur is er, en heeft het voor deel, zijn geduld niet te verliezen, hoe dom de vragen ook zijn, hoe slecht het weer, hoe haastig het ontbijt De automatische con ducteur is verpakt in een plexiglas doos, ter grootte van een schoe nendoos. Het apparaat moet opgewonden wor den, doch werkt dan vanzelf gedurende een rit van 5506 kilometer. In twee talen vertélt het, waar en wanneer de trein stopt, welke bezienswaardigheden men passeert en vrijwel alles wat men wil we ten. Tien minuten voor aankomst waarschuwt de automaat de passa giers. Desverlangd kan men er zich zelfs door laten wekken.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1956 | | pagina 3