O De „kitsch" viert hoogtij aan de wanden van onze woonkamers VAN VROUW T01 VROUW ~üzctAH)cn/paq'ma VROUWEN IN ZEELAND (II) PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT ONGELOFELIJK VEEL ROMMEL.. Dure „schilderijen" worden vaak aan de lopende band gemaakt! (Van onze redacteur beeldende kunsten)- Geachte lezeres, mag ik even in uw kamer rondkijken? Laat U zich vooral niet storen in uw bezighe den! Ik zwijg en kijk alleen maar even, want er zijn in uw interieur maar een paar dingen, die me in teresseren. Wat mij bezighoudt is de vraag: Wat hangt er aan de wand Ik zie het al: de befaamde oud-Hol landse doek, een paar landschapjes of stillevens, misschien wel een enkel plaatje van een moeder met een kind je in een boereninterieurtje of een ouderwets binnenhuisje. Ja, inder daad, dat zijn zo de dingen, die men tegenwoordig nog in een „kunsthan del" koopt. Vindt U die doek mooi Is ze in derdaad antiek? Weet U, ik heb een groot bezwaar tegen dingen, die niet echt zijn. Of liever: tegen dingen, die zich anders voordoen dan ze werke lijk zijn. Datzelfde hebt U toch ook bij mensen? Waarom zou het dan bij de dingen aan onze wand anders zijn In een echte, oude doek heeft eens een handwerksman iets van zijn we zen gelegd. Hij heeft zijn best ge daan, een mooi stuk te maken en be leefde aan de groei er van genoegen. Aan de namaak heeft echter nie mand plezier gehad. Die is met grote machines bij honderden tegelijk ver vaardigd en vervolgens op de markt febracht, omdat u, mevrouw, zo'n oek bij een vriendin hebt zien han gen en er nu ook een wilt bezitten. Weet U, er wordt op het gebied van woningversiering en woning inrichting zo ontzettend veel ge daan wat een ander doet. Men aapt elkander na, vaak niet eens omdat men zijn keus werkelijk mooi vindt, maar omdat men het gevoel heeft, niet achter te mo gen blijven. Men voelt zich dat min of meer aan zijn stand ver plicht. En voor dat uiterlijk ver toon van welstand steekt men zich soms in de schuld Mag ik het eens eerlijk zeggeh? Er is op het gebied van wandversiering ongelooflijk veel rommel. Ik praat verder niet over die doeken. Ditmaal wil ik alleen maar eens spreken over dc schilderijen, die men aan de wand hangt. Waar het me om gaat, is de ze vraag: Waarom is het leeuwen deel van de schilderijen en de platen, die de kunsthandel aan de man (en de vrouw) probeert te brengen, uit een oogpunt van schoonheid beneden de maat? Kort en goed: omdat het zich voor doet als mooi, maar het in werke lijkheid helemaal niet is. Zo'n schil derij wordt aangeprezen als te zijn „echte verf op linnen" en de lijst heeft als voornaamste kwaliteit, dat ze verguld is. Dat geeft een indruk van deugdelijkheid en duurzaamheid en daaraan ontleent men dan het recht, er tachtig of honderd gulden voor te vragen. Maar weet dat uw bosgezicht in fabrieken bij tientallen tegelijk aan de lopende band wordt geschil derd en dat bijvoorbeeld het loof niet zelden met een spons met verf wordt opgebracht? En weet U, dat dat kleine bloemstuk daar door de een of andere knutselaar tegen een paar gulden per stuk bij series wordt ver vaardigd? Ik heb zo'n man eens aan de gang gezien. Hij was niet in staat een fatsoenlijk schilderij te maken, maar de bloemstukjes het waren orchideeën in een vaasje gingen hem gladjes af, uitsluitend vanwege de routine die hy had opgedaan. Denkt U dat al deze „artisten" ook maar iets voelen van een stemming, die een bepaald onderwerp kan ken merken Of dat ze ook maar een mo ment moeite doen, hun kleuren met zorg samen te stellen? Dat is voor hen van geen belang. Het publiek vraagt plaatjes, waarvan je kunt zien wat het voorstelt. En ze moeten vooral niet te duur zijn. Aan die eis voldoen ze. En dat binnenhuisje? Een zestig tot tachtig jaar geleden werden ze zo geschilderd, toen grote kunste naars het Gooi ontdekten en zich gingen interesseren voor het leven en deomstandigheden van de men sen daar. Op het ogenblik worden der. gelijke binnenhuisjes alleen nog maar gemaakt vanwege het sentimentele geval. Dit valse gevoel trekt velen aan, maar ze worden eigenlijk bedro gen. Renoir vervalst Goe, U koopt geen schilderij, maar een reproductie, een aardig plaatje in een aantrekkelijke lijst. Er is zoveel onder, dat dezelfde be oordeling verdient als de schilder stukken, hierboven besproken: kitsch. Er is zelfs veel onder, dat nog erger is dat bedenkelijk gaat in de richting van de vervalsing. Om er twee te noemen, die op het ogen blik zeer in trek zijn. Het ene is een prentje van Franse herkomst: een fris juffertje in een japonnetje van ongeveer vijftig jaar geleden, een hoedje met bloemen op. Ogenschijn lijk een aardig stukje maar het type wordt thans uitentreuren her haald, met een telkens andere naam onder. En het voorbeeld van al de- dametjes kunt U vindenin een plaatwerk over de Franse schil der Renoir. Het is eenvoudig overge nomen Wat grover maakt liet een meneer Jean Dufy. Het is een neef van de enige tijd geleden gestorven Franse schilder Raoul Dufy. De ze placht in waterverf zeer'vlotte frisse verbeeldingen te schetsen van het leven op en om renbanen, in openbare parken, aan jachtha vens en soortgelijke plaatsen van vermaak en ontspanning. De schil der is er beroemd mee geworden, omdat zijn werk zo verrukkelijk spontaan en geestig was. Wat doet nu neef Jean? Die schildert op ongeveer dezelfde wijze als Raoul, alleen veel grover van lijn en kleur en met de reproducties van zijn plaatjes worden de lief hebbers op het ogenblik verrast. „Een moderne Franse kunstenaar, mevrouw". Ja, maar een, die het voor de waar achtige kunstenaar op een onbehoor lijke manier bederft. De Parijse ontwerper Balenciaga, Spanjaard van geboorte, werkt voor een zeer select publiek. Zijn modellen zijn strak van lijn en hebben niets overbodigs. Soms lijken ze onaan vaardbaar, maar dan blijkt toch steeds na enige seizoenen hoe belang rijk zijn lijnen zijn geweest voor de algemene ontwikkeling van het nieu we silhouet! Vele insiders beschou wen Balenciaga, die een zeer gereser veerd leven leidt, als de grootste on der de couturiers. De mysterieus uitziende manne quin op de foto draagt een van Ba- lenciaga's scheppingen: een ruime ze venachtste mantel, over een strakke japon. Zwarte wollen stof is het ma teriaal. De mantel heeft naast de korte pelerine een gedrapeerde hals afwerking, welke als capuchon dienst kan doen. „Jawel, maar wat moeten we dan?" „Er „moet" niets, mevrouw. U kiest uw wandversiering uit, geheel naar uw eigen smaak en voorliefde. Maar mag ik U niettemin nog eens komen opzoeken, om wat met U te babbelen over goede kunst, die niet duur behoeft te zijn? Althans niet overmatig veel duurder dan de stuk ken die U nu aan de wand hebt hangen? Misschien hebt U er iets aan misschien niet. Maar dat zien we nog wel". Kruipennen en papilotten zijn, w de mode van het korte haar, uit de> boze. Maar zij, die hardnekkig tege alle wetten der kappers is ingegaa behoeft zich evenmin nog met pen nen en lapjes te vertonen. Amerika heeft daar iets heel vernuftigs op ge vonden: een kleurig hoofddoekje ,id U.I.. ...ju, yj.i d.M.-iuunt bosje kunstkrullen uitgluurt. Het opent vele perspectieven! Zijn er ergens in Zeeland twee andere steden te vinden, die zo Jicht bij elkaar liggen en tegelykertyd zo'n enorm contrast vormen als V'lissingen en Veere? Vlissingen, bedrijvige marinebasis, levendige industrie- en ha venstad, waar de activiteiten van scheepvaart en scheepsbouw tot in de nacht voortduren Veere, lieflijk en romantisch plaatsje, unieke exponent van Zeeuws stedeschoon, waar slechts het zomerse toeristenseizoen avond lijk gedruis met zich meebrengt Hoe is het leven van een burgemeestersvrouw in deze beide zozeer ver schillende Zeeuwse steden Teneinde deze vraag te kunnen beantwoorden, had onze redactrice interviews met mevrouw M. Kolff-Kruisinga, echtgeno te van Vlissingens burgemeester, en met mevrouw A. de Beer Poortu- gael-Nanninga, echtgenote van de burgemeester van Veere. Het resultaat van beide interviews vindt U in de rubriek „Vrouwen in Zeeland" van deze week. (Van onze redactrice De „eerste burgeressen" van Vlissingen en Veere, me vrouw M. KolffKrui- singa en mevrouw A. den Beer PoortugaelNanninga, zijn geen van beiden Zeeuwse van geboorte. Toevallig zijn zij in hetzelfde jaar 19Jf6 naar Zeeland gekomen, tericijl dat jaar bovendien voor hen beiden het begin van haar loopbaan" als burgemeestersvrouw bete- MEVROUW M. KOLLF— KRUI SIN" GA les geven.... kende. Met deze drie feitenhoudt de overeenkomst tussen beider' persoonlijkheid eigenlijk op tenzij we hieraan nog zouden toevoegen, dat beide dames zich snel aan het leven in onze pro vincie hebben aangepast! Van mevrouw Den Beer Poortugael kan men zelfs zeggen, dat zij zch volkomen geassimileerd heeft in de Zeeuwse samenle ving Weinig overeenkomst blijkt er ook te zijn tussen de plaatsen, welke élk van deze beide burgemeestersvrouwen in haar eigen gemeente inneemt. In de middelgrote plaats Vlis singen is de taak van de echtge note van de burgemeester voor namelijk representatief. In een kleine stad als het nog geen elfhonderd inwoners tellende Veere blijkt deze taak echter op een ander vlak te liggen. Het begrip „eerste vrouwleeft in zo'n kleine gemeenschap veel sterker; .men beschouwt de burgemeestersvrouw als „een van ons" en er wordt van haar dan ook een geheel andere in stelling gevraagd dan in de grote stad t oor dat- zij, nu bijna 10 jaar Y geleden, haar plaats als burgemeestersvrouw van Zeélands grootste gemeente in nam, heeft mevrouw Kolff nooit ook maar één ogenblik ge dacht aan de mogelijkheid, dat zij eens een dergelijke functie zou gaan bekleden. Het kwam allemaal vrij onverwacht: de benoeming van haar man, het vertrek naar Zeeland en de in stallatie met man en vier kin deren te Vlissingen; en mevr. Kolff accepteerde de verande ringen als vanzelfsprekend, zoals zij ook volgens haar eigen woorden een vertrek naar bijvoorbeeld Californië zou hebben geaccepteerd. Een uitspraak, getuigend van twee plezierige eigenschappen: opti misme en nuchterheid, wélke te zamen met enkele andere eigen schappen zoals geest en ge- voél voor humor een kennis making met Vlissingens burge meestersvrouw tot een bijzon der prettige ervaring maken Mevrouw Kolff vervult uiter- aard enkele functies in het maatschappelijke en vereni gingsleven; zij is o.m. presiden te van de afdeling Vlissingen der Nederlandse Federatie voor Vrouwelijke Vrijwillige Hulp verlening. Een van de aantrek kelijkste aspecten van haar loopbaan als burgemeesters vrouw van Vlissingen vindt zij nog steeds hel bijwonen van de tewaterlatingen op ,fie Schei- dé'. „Zo'n gebeurtenis geeft mij steeds opnieuw een zeer bij zondere emotie Mijn verdere liefhebberijen Lezen, reizen en les geven!" Mevrouw Kolff is voor haar huwelijk lerares in Grieks en Latijn geweest en haar liefde voor het onderwijs is in al die jaren niet verflauwd. Eigenlijk zou ze nog wél eens voor een klas willen staan. In- plaats daarvan helpt ze af en toe voor zover nodig de 'kinderen maar bi; het huiswerk, en dus kruipt het bloed toch, waar het niet gaan kan! /n één opzicht verschillen de burgemeestersvrouwen van Vlissingen en Veere radi caal van mening: daar waar het de specifieke aantrekkelijk heden van beider standplaats betreft. Mevrouw Kolff prefe reert de middelgrote stad, die Vlissingen is, verreweg boven een klein stadje van duizend in woners, omdat in een dergelijke kleine plaats de burgemeesters vrouw meestal zoveel plichten te vervullen heeft, dat haar privé-leven er dikwijls groten deels bij inschiet. Voor me vrouw Den Beer Poortugael moeder van drie kinderen maken al deze kleine, veelvul dig terugkerende plichten en het is duidelijk, dat deze „plich ten" voor haar slechts genoe gens zijn juist de charme uit van haar leven in Veere. Wie met haar praat, bemerkt spoe dig, dat Veere's burgemeesters vrouw de juiste vrouw op de juiste plaats is! ..Ik ben nogal romantisch aangelegd", bekent ze, en dus is het ook geen won der dat ze volop geniet van el ke dag van haar leven, in Veere doorgebracht, en met heel haar hart houdt van al deze eeu wenoude schoonheid. Van haar eigen oude woning „Oosten- rijck" „een huis met een ziel!" in de eerste plaats „Alle hoogtijdagen vier je hier als een grote familie, tezamen met de bevolking. Plaatselijke hoogtijdagen zoals de Markie- zaatsfeesten met het Koninklijk bezoek van dit jaar evengoed als de individuele feestelijkhe den: een gouden of een dia manten bruiloft, de verjaardag van een Verenaar die een res pectabel kroonjaar heeft be reikt Veere wordt zo vaak ten on rechte een dood stadje ge noemd, maar het lééft, in al zijn geledingen! „Er gebeurt hier él ke dag wel iets, dat de moeite waard ié', zegt Veere's burge meestersvrouw en ongetwijfeld kan zij deze uitspraak met zo veel overtuiging lanceren, om dat zij oog heeft voor de beteke nis die in de heel kleine, schijn baar onbelangrijke dingen kan schuilen In deze weken vóór de vijfde Decémber bereidt Veere's bur gemeestersvrouw zich voor op een kleine taak, die zjj ieder jaar vrijwillig op zich neemt. Als „vazal" van St. Nicolaas brengt zij dan, gestoken in de traditionele kleurige Pieterba zendracht een bezoek aan de Veer se kinderen. Dat is de eni ge keer in het jaar dat zij zich schminkt en wel in de onge bruikelijke tint zwart Mevrouw Den Beer Poortu gael spreekt graag over Veere, „haar" Veere; zij weet op boei ende wijze te praten over de schoonheid van een maanlichte avond aan de Oosterschel.de, over de sfeer van het oude MEVROUW A. DEN BEER POORTUGAEL— NANNINGA ....romantisch..... stadje op een mistige dag Het is wel zéker, dat Veere zich geen betere ambassadrice wen sen kan dan deze burgemees tersvrouw! Een aanwinst voor vele garderobes! Past U het papieren patroon eerst even, voor U de schaar in de stof zet? Wilt U een aardig hoofddeksel aan uw garderobe toevoegen? Maak dan in een verloren uurtje zo'n leuk dopje. U kunt er allerlei materiaal voor gebrui ken: fluweel, mantelstof, peau de suède, popeline, enz. Is de stof dun, dan knipt tl het patroon er tweemaal uit, eenmaal voor de buitenkant en eenmaal voor de voering. Naden extra aanknippen. Van beide delen de mid dennaad sluiten, ze in elkaar schuiven en de voorkanten op elkaar zomen. Heeft U een dikkere stof, dan knipt U het patroon eenmaal van voering en eenmaal van stof en daarbij een ca 8 cm brede rand (zie stippellijn) van stof. U schuift het voeringkapje in dat van de stof en hecht het. even in de naad. ,U sluit het naadje van de rand, legt deze met de goede kant op kapje en stikt de buitenkanten op elkaar. Daarna vouwt U de rand naar binnen, waar U hem aan de voering hecht. De achterkant wordt volgens de vouw omgeslagen. De punt van het bolletje duwt U een weinig naar binnen. Hier is het dopje gegarneerd met een koord en een pompoen. Bent U niet meer zo „piep", dan steekt U er een aardige speld op, of een strikje in de zelfde tint. Ook kunt U het heel goed ""•der enige garnering dragen. ELLA BEZEMER. T uist was ik van zins nu eens met I een fikse slag de vulpen los te schroeveh om eindelijk de schrijf sters van uitvoerige werkschema's royaal het woord te geven of de inkt stolde in diezelfde pen van schrik. Want mijn nieuwsgierig oog viel ter- zelfdertijd op een ontstellende adver tentie. Nu lag dat niet aan het geadverteer de artikel, stel U gerust. De ijverige opsteller had enkel maar zoiets huise lijks en vertoonbaars als pantoffels op zijn hart en in zijn voorraad, en hij moest zien onze dwalende aandacht daarvoor vast te houden. Hetgeen hij niet beter meende te kunnen klaarspe len dan door vertrouwelijk uit te roe pen: „U loopt er driekwart van de dag op 1" Het is toch niet waar, was mijn ver schrikte reactie. Driekwart van de dag: wou die man beweren dat de gemiddelde Nederlandse huisvrouw elf uren van de lieve lange dag op pantof fels voortschuifelt? Als dat werkelijk waar is, dan vraag ik mij af, wanneer en waarvoor zij dan schoenen aan trekt? Om boodschappen te gaan doen of de kinderen uit school te halen mis schien of om poesmooi op visite te zitten of uit te gaan? Nu, daar zijn per dag wel een uur of vier mee vol. En de rest: sjok-sjok op platte zolen en wijd uitgelopen ka meelharen voethobbezakken door het huis? Ik ben maar blij, dat die advertentie mij nog even van die werkschema's heeft teruggehouden. Want nu besef ik dat er eerst een veel belangrijker vraag aan de orde is: „Bent U als huis vrouw wel voldoende in conditie" Of vindt U dat dit er eigenlijk minder op aankomt? Spookt U misschien de dwa ze, generaties lang aangeprate slagzin door het hoofd: dat een moeder „zich zelf moet wegcijferen voor haar ge- *J)as ef} uzelfi! zin?" En dat dus eerst en vooral, in elk opzicht, dat gezin aan de kop mar cheert en daarachter, na ettelijke lege straten, de wegcijferende moeder komt aanstrompelen voor wie geen enkel greintje eigenbelang is toegestaan, die zichzelf tot het uiterste uitbuit en verwaarloost omdat zij er heilig van overtuigd is dat dit bij de moederlijke opoffering behoort Maar als dan het strakgespannen draadje van de weer stand eindelijk knapt, als moeder maanden plat op haar rug komt te lig gen, zonder hulp en sidderend van on- - geduld, of als zij „alleen maar" een lastig, zeurend kwaaltje meesleept, een verwaarloosd gebit of uitgezakte voeten, een zenuwhoofdpijn of een pijnlijke rug: dan is dat vooropmarche- rende gezin daarmee allesbehalve ge baat. en liggen al die jaren van opoffe ring renteloos Een portie gezond eigenbelang is iets, dat elke huisvrouw zich moet gunnen, wil zij niet van steunpilaar tot obstakel vervallen. En op eigen gezondheid passen is uiteinde lijk winst voor het gezin. Want wat is, afgezien van kwaaltjes of rustkuren een erger plaag dan een door moeheid en verwaarlozing voortdurend krib bige moeder? Daar wegen het keurig ste huis en de netste garderobe niet tegenop. Wat een huisvrouw in haar zwaar be roep allereerst nodig heeft, is een on verwoestbare vitaliteit. En om die te behouden moet zij angstvallig voor haar gezondheid waken. Als die l) lief is, berg dan eerst eens die pantoffels op tot de avond, en loop uw huishouding na op stevig, ruim schoeisel met een behoorlijke hak. Zorg verder dat 1) voldoende slaap krijgt, óók en vooral als U midden in de kleine kinderen zit. Een half uitge slapen moeder is humeurig, prikkel baar, verstrooid en down vier din gen die kleine kinderen vooral niet kunnen gebruiken. Ja, maar U rust 's middags Hoe? Eventjes loodzwaar op een bed of een divan neervallen, waar IJ ongemerkt in slaap sukkelt om plotseling, met droge keel en pijnlijke ogen wakker te schrikken en dan nog eens zo hard aan het jachten te gaan? Als U rusten wilt, doe het dan in porties, na ieder uur werken als het moet. Leg de voeten hoger dan het hoofd, houd altijd een paar vochtige watjes (met kamillenthee of oogwater) bij de hand om die op uw ogen te leg gen, en bind er desnoods een zakdoek overheen. Wanneer U kans ziet uw spieren, van hoofd tot voeten, lekker slap te ontspannen, zodat U zich de onverschilligste mens van de wereld voelt dan hebt U aan tien minuten liggen ruim voldoende om opgefrist weer aan de slag te gaan En verder: verwen U niet met gloeiend heet gestookte kachels; de overgang naar de kille keuken met dat tochtige tuimelraam boven uw hoofd is net geschikt om U een chronische verkoudheid te bezorgen. Eet matig, niet te vet en niet te zoet, maar neem er vooral de tijd voor. Vlieg niet drie keer van tafel om iets uit de keuken te halen, gun uw maag even rust na de maaltijd. Werk vlug en beslist, maar ga niet jagen, dan gebeuren er steevast onge lukken. Houd U aan de goede vaste ge woonte: op tijd naar bed, minstens éénmaal fruit per dag, zoveel mogelijk werk zittend doen en een straatje om lopen voor het slapen gaan. Slik des noods de levertraan van uw kroost meehet zal er wél bij varen SASKIA.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1955 | | pagina 15