Vérgaande samenwerking in het
internationaal spoorwegverkeer
MINIATUUR RADIOZENDER
WERKT OP STEM-ENERGIE
KLEIN AFZETGEBIED VOOR
MARIHUANA IN NEDERLAND
herdacht in de abdij van Averbode
Vrienden kwamen samen
10
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
VRIJDAG 21 OCTOBER 1985
CONFERENTIE IN WIESBADEN
Soms een strijd om minuten....
In de hal van het Kurhaus in Wiesbaden strekte zich op de stenen vloer
een groot, veelkleurig bloembed lilt. In contrast met deze kleurenpracht
hingen in deze hal enkele dichtbedrukte bladzijden van reisgidsen: 'n vrien
delijk en toepasselijk gebaar van de tuinman tegenover de 170 gedelegeer
den, die deelnamen aan de Europese Conferentie voor het samenstellen
van internationale trelnschema's en de Europese conferentie voor het aan
schaffen van spoorwagens. Zo bloemrijk als de welkomstgroet van de tuin
man, zo nuchter was het werk van de afgevaardigden.
Reeds 83 jaar wordt geregeld een
Europese conferentie voor reissche
ma's gehouden. De eerste maal was
in Keulen in 1872. Daarna vergader
de men tweemaal per jaar tot 1916,
het derde jaar van de Eerste Wereld
oorlog. Zwitserland probeerde als
neutrale mogendheid de spoorwegen
weer aan één tafel te verenigen, en
dat gelukte in 1920. Sedert aie da
tum lcwam men weer ieder jaar bij
een, echter niet meer zoals vroe
ger aan het begin van zomer- en
winterseizoen, maar slechts éénmaal,
namelijk in het begin van October.
De laatste vergadering, die in Duits
land werd gehouden, was in 1936 in
Baden-Baden. De staatssecretaris,
professor Frohne, eerste president
van de Deutsche Bundesbahn, nodig
de bij de laatste conferentie in Boe
dapest de afgevaardigden uit om
naar West-Duitsland te komen. Zo
kon het gebeuren, dat men na 29
jaar weer in een Duitse badplaats
bijeen kwam, een badpplaats, die
echter ook in 1910 al een keer als
gastvrouw optrad. Men heeft het ele
gante Wiesbaden niet maar zo toe
vallig gekozen, want volgens een oud
gebruik nemen aan de conferentie
niet alleen experts op het gebied van
reisschema's deel, maar ook hun echt
genoten en ongetrouwde dochters.
„Wij spoorwegmensen vormen een
grote familie", zei Frohne op de ope
ningsdag, ,,en tot een familie beho
ren vanzelfsprekend ook de vrou
wen".
Wij moeten ons zo nauw mogelijk
aaneensluiten, want ieder besluit van
de conferentie moet met algemene
stemmen genomen worden. Dat bete
kent, dat wij allemaal wel eens zul
len moeten toegeven. „En familie" is
dat eenvoudiger. Juist de laatste ja
ren is de nauwe samenwerking nog
versterkt, omdat machtige concur
renten opkomen: het lucht- en weg
verkeer.
Concurrenten
President Frohne bezwoer
daarom ook op de openingszit
ting zijn collegae: „Het mono
polie van de spoorwegen is
voorbü- Het moderne verkeer
heeft door de snelheden, die
op de grote autowegen en in
de lucht worden bereikt, de af
standen tussen de verschillen
de landen verkort. Dit maakt
het noodzakelijk, dat de spoor
wegmaatschappijen van Euro
pa het gemeenschappelijk be
lang van hun taak inzien en
zich steeds enger aaneenslui
ten. Als het ons lukt, om door
nauwe samenwerking de erva
ringen van alle Europese spoor,
wegen uit te wisselen en ons
ten nutte te maken, dan zullen
wij in staat zijn om binnen het
raam van het gehïed, dat de
huidige ontwikkeling van de
techniek aan de spoorwegen
heeft toegewezen, uitstekende
prestaties te bereiken en veel
van het reeds verloren terrein
weer terug te winnen".
Het zou zinloos zijn, indien alle
170 afgevaardigden zich tegelijk zou
den opwinden over de vraag of de
Oriëntexpress misschien hier 2 mi
nuten zou kunnen uitsparen of daar
drie minuten langer zou moeten stil
staan om op een aansluiting te wach
ten. Deze moeilijkheden, waaraan
meer dan driehonderd voorstellen ten
grondslag liggen, worden opgelost in
vergaderingen van commissies, waar
men elkaar gemakkelijker in de ha
ren kan vliegen.
Alles bij elkaar hebben de gedele
geerden van het huidige congres het
gemakkelijker dan hun voorgangers,
die door noeste arbeid, het door de
oorlog volkomen in de war gelopen
internationale verkeer weer op gang
moesten brengen. Frohne zei dan ook:
„Het doel van deze conferentie is
eerder het stabiliseren van het be
reikte en het bijschaven van de on-
Bij kun aankomst uit de Sowjet-Unie
in 't kamp voor repatriërende krijgs
gevangenen te Friedland, droegen eni
ge krijgsgevangenenzoals deze foto
laat zien, een bord, waarop met grote
letters stond geschreven: Wij danken
dr. Adenauer". De mannen schreven
hun dankbetuiging met zwarte
schoencrème op een beddelaken en
moesten tijdens hun tocht door com
munistisch Oost-Duitsland hun span
doek met de uuisi verdedigen tegen
lieden die het wilden verscheuren.
effenheden, die hij de snellere weder
opbouw onvermijdelijk waren".
Men vecht om minuten en daarom
Hjkt het een anachronisme, dat men
by een douanekantoor internationale
treinen een uur of langer kan vast
houden als men een bagage- of pas-
sencontröle eens nauwkeurig wil
uitvoeren. Dat zijn principiële moei
lijkheden, waaraan alle spoorweg
maatschappijen lijden.
Deze worden in een plenaire zit
ting behandeld, opdat de belangheb
bende autoriteiten uit de eerste nand
met dergelijke moeilijkheden kennis
kunnen maken, hebben de ministe
ries van binnenlandse zaken en finan
ciën waarnemers naar Wiesbaden ge
zonden. De tegemoetkomende houding
van deze ministeries bijvoorbeeld
door vliegende passencontröles
heeft in enkele gevallen het opont
houd aan de grenzen reeds sterk kun
nen bekorten. Eén zwaluw maakt
echter nog geen zomer en wat in het
internationale verkeer voorlopig nog
uitzondering is, moet in de toekomst
regel worden.
Bindend
>rden d'
tijden van de trans-territoriale
nen en het internationale lange af
standsverkeer voor alle partijen bin
dend vastgelegd. Het in de Franse en
Duitse taal opgestelde protocol lijkt
op een verdrag, dat nu toe nog nie
mand heeft durven verbreken. Ook
de staten achter het IJzeren Gordijn,
die voltallig zijn komen opdagen, heb
ben zich loyaal aan de afspraken ge
houden, .hoewel het voor de verschil
lende maatschappijen niet altijd ge
makkelijk is om met dergelijke over
eenkomsten in te stemmen en er zich
aan te houden; immers, het netwerk
van het internationale verkeer moet
zonder kinken in het skelet van de
internationale lijnen gepast worden,
een karwei waarvoor wiskundige be
gaafdheid en technische handigheid
vereist is.
Ook het wagenpark bezorgt de ex
perts eindeloos veel hoofdbrekens.
Het is nog een bonte verzameling en
komt over het algemeen niet over
een met de voorstelling, die een ver
wende reiziger er van heeft. Daarom
is de conferentie voor de aanschaf
van wagons in het leven geroepen.
Zo onuitsprekelijk als haar naam is,
zo moeilijk is ook haar taak om de
nationale spoorwegmaatschappijen
over te halen om wagons voor grote,
doorlopende treinen aan te schaffen.
Juist hier worden altyd weer de
woorden over de noodzakelijke sa
menwerking aangehaald, totdat men
toegeeft om het een te doen of het
andere te laten.
Zender-ontvanger in
een luciferdoosje.
De mens heeft steeds weer opnieuw
naar andere energiebronnen gezocht
of getracht bekende bronnen prac-
tisch te benutten. Thans zijn we zo
ver, dat de menselyke stem in staat
is, zelf de energie op te wekken, wel
ke benodigd is, om een radiozender te
doen functionneren. De Verbindings
dienst van het Amerikaanse leger
heeft namelijk, naar „Time" meldt,
een zendertje ontwikkeld, dat geen
andere energie nodig heeft, dan de
electrieiteit, welke door de stem van
de spreker worijt opgewekt.
Met radiobuizen zou dit onmogelijk
zijn geweest. Dit apparaat werkt ech
ter met een enkele transistor, welke
slechts zeer weinig stroom nodig
heeft. Wanneer ue spreker in de
microfoon praat wordt voldoende
stroom opgewekt om de transistor te
doen werken en de stem uit te zen
den.
Het eerste model, dat klein genoeg
is, om het op te bergen in het mond
stuk van een telefoontoestel, heeft
een draagwijdte van 200 meter-
George Bryan, de man, die dit zen
dertje ontwikkelde, meent, dat vol
gende modellen waarschijnlijk de an
derhalve kilometer zullen halen.
De volgende stap zal dan zijn, dat
men een ontvanger gaat bouwen,
welke zijn energie eveneens krijgt uit
de trillingen van de menselijke stem.
De „stem-electriciteit", die wordt ver
kregen tijdens het spreken, zal dan
een batterij opladen en later gebruikt
worden bij het luisteren. Bryan
meent, dat dit gehele aparaat zal
kunnen worden opgeborgen in een
plastic-etui niet groter dan een luci
fersdoosje. In massaproductie zal het
niet meer behoeven te kosten dan 20
dollar, dat is dus rond 75 gulden.
Wij kunnen ons voorstellen, dat 'n
dergelijk apparaat bijzonder nuttig
zal kunnen zijn als communicatiemid
del ter vervanging van huistelefoons,
bijvoorbeeld op bouwwerken of ande
re tijdelijke installaties, waar het
leggen van lijnen niet goed mogelijk
of te kostbaar is.
Ere-doctoraat voor Deense
professor Hammerich.
Aan de Rijksuniversiteit te Gro
ningen is Woensdag tijdens een plech
tige senaatszitting honoris causa ge
promoveerd de Deense prof. dr. L. L.
Hammerich, hoogleraar aan de uni
versiteit te Kopenhagen. Promotor
was prof. dr. Th. C. van Stockum,
die o.m. wees op de nauwe banden
tussen prof. Hammerich en Neder
land en in het bijzonder de Groninger
Rijksuniversiteit.
Prof. Van Stockum noemde de bij
zondere verdiensten van prof. Ham
merich, die ten grondslag liggen aan
zijn ere-promotie. De meeste nadruk
legde hij daarbij °P de Germanistiek,
die de hoogleraar sedert 1922 te Ko
penhagen en een jaarlang ook te
Utrecht heeft gedoceerd.
De Marokkaanse Troonraad, die de
bevoegdheden van de afgetreden Sul
tan Ben Arafa zal overnemen en tot
eerste taak heeft een Marokkaanse
regering te vormen, is ingesteld. Op
de foto resident-generaal Boyer de La-
tour (links aan de tafel) tegenover
de vier leden van de Troonraad, v.l.n.r.
generaal Si Beklcai, de Pasja van Sa-
lé, Si Sliibi, grootvizier El Molckri en
den Kandi van de Marinoucha-Ber-
bers, Si Tahar Ouasou, tijdens de
installatie.
Auto door dieseltrein
gegrepen te Winterswijk.
Bestuurder gedood.
Op de onbewaakte overweg aan
Dennendijk te Winterswijk is
Woensdagmorgen omstreeks tien
uur een personenauto door een die-
sel-electrische trein gegrepen. De
bestuurder, de 49-jarige heer H. H.
te W. uit Rekken gemeente Eiber
gen werd gedood. Hij was ge
huwd en vader van twee kinderen.
De auto, die geheel werd vernield,
werd over een afstand van meer dan
200 meter door de trein meegesleurd.
Nog een opname uit Willemstad
tijdens het bezoek van het
Koninklijk Paar.
Het Raadhuis te Willemstad in een
zee van licht. De rechtervleugel van
dit gebouw wordt in beslag genomen
door het Hof van Justitie. Links de
griffie en de Raadszaal, waarin de
buitengewone zitting plaats vond.
Belangrijk landschap in
Limburg wordt behouden.
De Vereniging tot Behoud van
Natuurmonumenten in Nederland
heeft op de Dinsdag te Valkenburg
gehouden publieke veiling het kas
teel Genhoes met bijbehorende gron
den ter grootte van 85 ha aange
kocht. Het kasteel Genhoes dateert
grotendeels uit de lie eeuw en ligt
in de onmiddellijke nabijheid van de
Geul. Het wordt omgeven door een
fraai typisch Limburgs landschap.
Tot de aangekochte gronden be
hoort verder het benedendeel van
het Gerendal, wel het meest gave
Limburgse dal, dat beroemd is om
zijn orchideeënrijke hellingbossen,
waarvan thans enkele van de voor
naamste eigendom van de vereni
ging zijn geworden.
Plannen tot restauratie van het
kasteel zijn in overweging. Hiervoor
zal de medewerking van het Rijk
worden
GELUKKIG GEEN EXCESSEN
Scherpe maatregelen noodzakelijk
(Van onze speciale verslaggever)
Kort na elkaar zijn er de afgelopen weken twee rechtbankzaken geweest,
waarin de Marihuana-sigaretten een rol hebben gespeeld. Het gebruik bleef
nog beperkt tot een vry kleine kring van psychisch en maatschappelijk la
biele figuren rond de Amsterdamse en Rotterdamse haven.
Niettemin, zelfs dit geringe gebruik is een potentieel gevaar voor onze
samenleving. De Marihuana-sigaretten behoren tot de verdovende middelen,
waartoe mensen hun toevlucht nemen, als ze niet geheel zeker meer zijn
van zichzelf en een toestand verlangen, waarin ze een hogere prestatie van
zichzelf eisen, dan ze zonder dat zouden kunnen opbrengen. Marihuana Is
een product van de Indische hennep en als genotmiddel al eeuwenlang be
kend onder de volkeren van het Nabije Oosten, Afrikaanse negerstammen
en de oude Indiaanse stammen van Amerika.
Gelukkig zijn in ons land ernstige
excessen nog niet voorgekomen. Men
mag verwachten, dat het hier zo ver
ook niet zal komen, omdat er met
grote kracht tegen wordt opgetreden
sinds ongeveer zes jaar geleden ont
dekt werd, dat negeropvarenden van
Amerikaanse schepen het gevaarlijke
spul ons land binnen smokkelden. Hoe
streng dit optreden is, de jongste pro
cessen hebben het nogmaals onder
streept, toen behalve de handelaars in
dit artikel ook de gebruikers zware
vrijheidsstraffen werden opgelegd,
teneinde de vaak jonge mensen tegen
zichzelf in bescherming te nemen.
Deze bescherming is nodig. De heer
A. Kruysse, plaatsvervangend Phar-
maceutisch hoofdinspecteur voor de
Volksgezondheid en specialist inzake
narcotia, bevestigde dit.
„De desastreuze gevolgen van het
gebruik van Marihuana openbaren
zich niet zo vlug als by sterkere r
cotïca als morphine, héroïne of co
caïne. Maar misschien is het daarom
juist des te gevaarlijker. Men merkt
het niet, dat men de eerste stap heeft
gezet op het pad van de geestelijke
verslaving en daarmee van physieke
en psychische neergang. En weldra
raakt men ermee verzoend om in een
toestand van extase een deel van zijn
verstandelijke en zintuiglijke vermo
gens buiten werking te stellen. Zo
goed als de eerste borrel de drinker
van later maakt, zo is ook de eerste
Marihuana-sigaret de eerste stap naar
een uiterst onmaatschappelijke leef
wijze, die niemand, maar dan ook nie
mand begeert, die het nodige zelfres
pect heeft.
TUSSEN DE DEMER EN DE NETE, op de grens van Belgisch Bra
bant, in het hart van het prachtige Vlaanderen, ligt Averbode. Een onaan
zienlijk plaatsje, waar de malse weiden zich als groene tapijten uit
strekken op de zacht glooiende hellingen van de heuvels, die de Kempen
haar adembenemende schoonheid geven. Temidden van de bossen rijst
plotseling een kolossaal gebouwencomplex omhoog. Het is de abdij van
Averbode, een witte abdij, tot ver buiten Vlaanderen beroemd, in eigen
land een bedevaartsoord voor duizenden. Een hoge muur en gedeelten van
een oude slotgracht, door onkruid overwoekerd, scheiden het klooster van
de wereld. Maar de oude poort omstreeks 1600 door de broeders neer
gezet is nooit en voor niemand gesloten. Bij het eerste bellen aan de
priorij opent gastenpater Leo wijd de deur. Ge zijt welkom hier in dit
oord van rust en devotie. Welkom vooral, als ge het goed meent met de
Vlaming en zijn schone kunsten, wan t dan pas raakt ge echt het hart
van de gastvrije paters in hun wit habijt.
Wanneer de gebruikers het gevaar
ervan direct uit de lichamelijke ge
waarwordingen zouden kunnen aflei
den, zouden velen zich wel driemaal
bedenken voor ze eraan begonnen. Het
gevaar openbaart zich echter niet di
rect. Soms gaan er zelfs jaren over
heen. En dan is het te laat".
Nederland niet rijp.
Met verschillende mensen, die iets
met de bestrijding van de illegale
handel in narcotica en dus ook van
Marihuana te maken hebben, spraken
we nog over dit onderwerp. Ze vertel
den ons, dat er zeker geen sprake is
van een georganiseerde sluikhandel in
dit verderfelijke spul. Zeelui brengen
het incidenteel aan de wal, maar heb
ben vaak de grootste moeite het aan
de man te brengen. Vooral sinds ge
bleken is, dat enige malen voor duur
geld waardeloze rommel in de vorm
van gedroogde en gehakte acaciabla
den is verstrekt.
De sociale constellatie hier te lande
is overigens niet gunstig voor de ont
wikkeling van een ryk afzetgebied
voor verdovende middelen. De Neder
landers zijn er te nuchter voor en
staan gelukkig moreel nog te sterk in
hun schoenen. In enkele Icroegjes,
waar een kleurlingen-publiek vaste
klant is musici, of verlopen artïs-
ten wordt het in Amsterdam en
Rotterdam verhandeld. De recher
cheurs kennen de adressen nauwkeu
rig, slaan toe, wanneer het hun goed
dunkt en hopen daarmee de risico's
voor de heren handelaars zo groot te
maken, dat zelfs een priis van drie of
vier gulden per Marihuana-sigaret
niet lonend meer zal zijn.
Gezien deze voorzorgen en de be
perkte omvang van de handel, is er
dus stellig geen reden voor de door
sommige ouders al geuite ongerust
heid, dat ons land straks in dezelfde
mate een Marihuana-gebruik zou ken
nen als Amerika, waar ook de stude
rende jeugd eraan verslaafd raakte en
daardoor talloze misdrijven op haar
naam kreeg. In studenten-kringen
hier te lande had men zelfs nog nooit
gemerkt, dat de Marihuana-„doping"
werd toegepast.
In de sober, maar met smaak ge
meubileerde kamer van pater Prior
leert ge de mensen kennen, die
naar hier gekomen zijn op deze
stralende najaarsdag om gezamen
lijk hun vriend te herdenken, die
acht jaar geleden afscheid nam
van het aardse bestaan: Felix Tim-
Een openbaring...
Felix ging, maar zijn
:ef hecht aaneen-
mermans.
vriendenkring bleeJ
gesmeed. Flor van Reeth, de bouw
meester, Renaat Veenemans, de
musicus, Ernest Claes, de schrijver.
Zij zijn slechts enkelen van de goe
de vrienden van de grote Felix.
Hun medestrijders in de Vlaamse
Btrijd, die allen Felix Timmermans
bewonderen en vereren als de man
die met zijn begenadigde kunst het
Vlaamse leven in zijn schoonste
facetten deed herleven, sloten zich
op deze- dag bij hen aan. De dag,
die vooraanstaande geleerden, kuns
tenaars en kunstminnenden uit alle
delen van het Vlaamse land tezamen
brengt in Averbode. In en rond de
kerk, waar de Felix zo vaak in ge
bed verzonk. In de abdij, waar één
van zijn beste verhalen, „Ik zag Ce
cilia komen" gesitueerd is.
Het is met de Vlamingen als met
de abdij: keer op keer waren er
sterkere machten dan zij, die ogen
schijnlijk alles vernielden, wat met
moeite en zorg tot stand was ge
bracht. Maar zoals ook de abdij van
Averbode enkele malen een prooi
werd van oorlog, overheersing of
natuurrampen om nu in al z'n glo
rie pal te staan temidden van de
bossen, zo is ook de Vlaamse Leeuw
vele malen verwond maar nooit
verslagen. De abdij werd nog in
1942 voor een groot deel door het
vuur verteerd, maar de muren ble
ven staan, zoals ze alle woelingen
en natuurrampen daarvoor al had
den getrotseerd. In de oorlogsjaren
en daarna heeft ook de Vlaamse be
weging gevoelige verliezen geleden:
aan mensenlevens maar niet minder
aan prestige.
Deze Vlaamse gedachte mag een
rol spelen bij de Timmermans-her
denking: centraal staat toch de
liefde van de vriendenkring yan de
De oude abdij van Averbode, waar de
sterfdag van de Vlaamse dichter-
schrjjver Felix Timmermans door zijn
vrienden werd herdacht.
te vroeg verscheiden en zo hoog
bewonderde Felix.
De trom wordt nooit geroerd voor
deze dag. De vaste vriendenkring
weet, wanneer Averbode roept. Een
enkele Hollandse gast, die Vlaande
ren bemint omdat hij de kunste
naars er van heeft leren kennen, is
uitgenodigd. Verder geen drukte.
Die komt pas over twee jaar, als
de tiende sterfdag van Timmer
mans in gans Vlaanderen herdacht
zal worden en in Averbode een Pal-
lieterstoet zal worden gêformeérd.
Wij hebben het zeldzame genoe
gen mogen smaken om in Averbode
te zijn. Alleen al de gastvrijheid
van de Witheren, de bezichtiging
van het mooie klooster met z'n
rijke verzameling kunstschatten en
z'n adembenemende mooie kerk
(door een leerling van Rubens ge
bouwd met een rijkdom, die zelfs
de meest verwende deskundige ver
steld doet staan) was de gang naar
Averbode waard. De herdenking
daarenboven was een gebeurtenis,
die de Hollander 't schaamrood naar
de kaken joeg. Zulk een stijlvolle
en op zo hoog peil staande bijeen
komst lijkt in het nuchtere Noor
den ondenkbaar.
In de abdij, waar men door de
vensters van een sober, maar sfeer
vol aangeklede zaal het machtige
door de herfstzon in een gulden
kleed gestoken Kempense landschap
als een wijds decor kon zien, las
mejuffrouw Teresa van Marcke en
kele treffende passages uit het werk
van de overleden schrijver, waarna
de letterkundige, André Desmedts,
de betekenis van Felix Timmermans
belichtte. Geen duffe verheerlijking
van de schrijver hield zijn rede in,
maar een uitermate goed gedocu
menteerd ontledend betoog, dat
Timmermans op die plaats zette, die
hem toekomt. Niet de plaats van de
groote romancier, maar wel die
van, de schilder met woorden, die
zijn land liefhad, de humor van zijn
volk kende, die geen problemen
schiep, maar probleemloos de
schoonheid van de mensen en de na
tuur verheerlijkte. De man, die
fililliöêöên in de wêfëld vréugde gaf
en die voor zijn vrienden onverge
telijk bleef.
Zo'n ware vriendschapsband, Ziilk
een opreGhtê liefde voor wat sa
menbindt, zoveel stijl in herdenking
ei. z'on opófferende trouw: het was
een openbaring. Moge het ook één
voorbeeld zijn voor anderen.
