Vijfduizend schoolkinderen waren plotseling verdwenen mm JIMMY BROWN opent een rijschool DE WERELD OVER DERTIG JAAR RUSSEN WORDEN VOORGELICHT OVER A- EN H-WAPENS VekJtcuSe 12 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT DINSDAG H «5ULI 1955. IN ARABISCHE VLUCHTELINGENKAMPEN Rantsoen voor „spijbelaars" werd echter trouw afgehaald „Nee, veel gat zit er inderdaad niet in. Dat moet ik toegeven. Tenminste op het ogenblik niet. Maar aan de andere kant moet je ook weer niet denken, dat al die vluchtelingen uit Hebron, Jericho, Ramallah, Bethle hem en weet ik op welke plaatsen ze nog meer in kampen huizen, daar nu maar zitten te zitten. Ik weet niet wat je in de tijd dat je in onze kam pen hebt rondgestruind zelf al te we- JIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIH g Oriëntatie in de Oriënt (2) j§ door Werner Spruit liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiil ten bent gekomen, maar als je de in druk hebt gekregen dat er onder de ze mensenmassa s geen verschuivin- fen plaats vinden en dat er bijvoor- eeld een duidelijke „trek naar het Oosten" is ingezet, nou... dan moet je je voelhorens toch nóg eens uit steken. Al moet ik je er bij zeggen, dat het om de drommel niet mee zal vallen dit te constateren. Want zelfs de leiding der kampen merkt in de xegel niet dat in de loop van, laat ik zeggen een maand, honderden en als je een groter gebied neemt, duizenden verdwenen zijn. Ja, zo maar verdwe nen!" Geen sprookjes „Waarachtig, kerel, zit me maar niet zo aan te kijken! Ik vertel je heus geen sprookjes, hoor, alleen maar de pure waarheid. Ik zal het je uitleggen: „Op zekere dag pakte ik het vlieg tuig uit Beiroet en vloog naar Jorda nië om m'n schoolkindertjes in een bepaald grensgebied te inspecteren. En daar ontdek ik tot mijn verras sing dat er maar liefst 5000 verdwe nen zyn. Zo maar ff ft weg! Ik denk: „Dat kan niet hè! Die kunnen niet zo maar onder het zand verdwe nen of in de Jordaan verdronken zjjn. Daar moet dus meer achter zit ten". Van de „Campofficers" werd ik niet veel wtjzer. Plechtig verklaarden ze me dat de 5000 rantsoenkaarten van al die Aclimedjes en Ibrahimpjes iedere maand ingeleverd en afgete kend werden en dat... nou ja, ze wil den niet zeggen dat ik dam wel abuis zou zijn, maar toch, dat, enfin, hmm! kortom die 5000 kinderen zouden dan wel het normale percentage vor men dat als gewone spijbelaars moest worden beschouwd". „Nu zijn de Arabische kinderen van tegenwoordig buitengewoon leergie rig" vervolgt de heer Van Diffelen, „dus kon ik de verklaringen van onze officials niet voetstoots aannemen. Mijn statistieken spreken trouwens ook andere taal. Terwijl ik een poosje later nog eens over dit probleem zit na te pie keren, wordt er plotseling een spoed- brief op myn bureau gesmeten met het verzoek om als de weerga maar liefst tien scholen in Amman te bou wen Het raadsel was opgelost. Vijfdui zend kinderen hadden met hun ou ders de grenskampen verlaten en in het Oosten „huisvesting" en werk ge vonden. Maar iedere maand stuurden zij een vriendje naar het thuiskamp om daar hun rantsoenen op te halen. ie kampadministraties die op rantsoenkaarten zijn gebaseerd, had den van deze volksverhuizing niets gemerkt... Maar niet alleen onze schoolkinde ren vertonen neiging om er op boven genoemde manier tussenuit te knij pen, ook de onderwijzers, die we hier aan de lopende band aan het opleiden zijn, houden het niet lang in de kam pen uit. Krijtje vasthouden Ik pak een knul die zó van de HBS komt en leer hem om te beginnen hoe hij een krijtje moet vasthouden. Niks geen psychologie of paedagogïek. Daar is geen tijd voor! Kan je een maal behoorlijk op een schoolbord schrijven (en dat vind ik al heel wat) dan stop ik hem een bos bloemen in zijn handen en zeg ik: „Bloemen schikken". Hij stumpert er een beetje mee, maar als ik dan zeg: „Nee, niet zo, maar zus" wel, dan heeft hij het gauw genoeg in de gaten. En als ik hem dan een Arabisch „Klein, klein kleutertje" en nog een paar andere versjes heb laten Ieren en hem ten slotte heb laten zien uit welk boekje hij nu maar onderwijzen moet, laat ik hem „los". En hy redt het! Hij doet zijn werk zo goed, dat hij na twee jaar met een enorm salaris verdwijnt naar één van de „olielan den" die hier in de buurt liggen. En of ik dat nu leuk vind of niet, in ieder geval blijken onze jonge on derwijzers een prachtig „export-pro duct" te zijn. Zo vindt er ondanks alle tegenwer kende invloeden en propaganda een zekere afvloeiing uit de enorme vluchtelingenreservoirs aan Israëls grenzen plaats. Het is niet veel. Dat is waar. Maar toch... enfin, je be grijpt me wel, nietwaar!" In de krant van 17 Juni. Duitse Weermacht in opbouw. Op 1 Juli hadden zich 143.000 vrijv willigers voor het te vormen West- duitse leger aangemeld. Onder hen be vinden zich 35.000 voormalige officie- ai. Voor vervulling van de administra tieve posten in het leger hebben zich tot nu toe meer dan 100.000 gegadigden opgegeven. FANTASIE VAN EEN GELEERDE Het weer regelen. 44. Jimmy s.oeg met zyn ..Mercurla" de richting in van Grasdijk. ..Ik moet en ik za! wat meer te weten komen van die meneer „Kuuntje" en dier.s handel en wandel", dacht hij. „Die vent vertrouw ik niet en ik geloof, dat hij een niet al te mooie rol in deze hele geschiedenis speelt". Jimmy drukte eens flink op de gaspedaal en het was precies kwart over zeven in de morgen, toen hij Grasdijk binnenreed. Hij parkeerde de „Mercuria" op een pïein- tje en wandelde vandaar naar de gracht, waar hij de vorige avond zijn oude wagentje had neergezet. Het stond er nog heel netjes onder een boom. Het was nog wat erg vroeg om nu al bij baron Van Kuunen aan te bellen. Bo vendien wist Jimmy niet eens waar hij wóónd'eHij stapte een klein café binnen in de hoop er een kop koffie te kunnen drinken. Het was maar een onaanzienlijk kroegje waar een waard met een slaperig gezicht hem kwam vragen wat hij wenste. „Koffie?" vroeg hij. een gezicht trekkend alsof Jimmy een portie rattenkruid had besteld, „koffie schenk ik niet. Alleen bittertjes of bier". Jimmy had in geen van beide trek, maar er was iets in dit kroegje dat hem toch deed antwoorden: „Nou tap me aan möar een glas bier. Ik heb dorst". Het was Jimmy namelijk opgevallen dat er op een tafeltje alle maal boekjes en tijdschriften lagen over automobie lenOok hingen er foto's van auto's aan de wandl ONTLEEND AAN DE AMERIKANEN Verouderde beschrijving (Speciale correspondentie) De Sowjet-Russische regering heeft een begin gemaakt met de voor lichting van het volk over de geheimen van de atoomwapens en het geweld van de waterstofbom-explosie. Harry Schwartz vertelt hierover iets in de „New York Times" en geeft daarby de schetsen weer, die het betoog in de Russische bladen moeten verduidelijken. Dezer dagen verscheen voor het eerst een artikel in de grote Sowjet-krant, de Komsomolskaya Prawda, het orgaan van de Jonge Communistische Liga. Hierin werd het volk ook verteld, dat de waterstofbom een kracht kan bezitten, die gelyk staat aan die van millioenen of zelfs tientallen millioenen tonnen T.N.T, Opera over Rembrandt De minister van O., K. en W. heeft met het oog op de herdenking van de 350ste geboortedag van Rembrandt, aan Henk Badings op dracht gegeven tot het componeren van een opera. Het gegeven is ont leend aan de laatste levensjaren van de meester. Dè componist heeft J. W. F. We- rumeus Buning bereid gevonden het libretto te schrijven. Het is de bedoeling, dat de eerste uitvoering van deze opera zal wor den gegeven door de Nederlandse opera tijdens het Holland-Festival 1956 Donderdagavond is op de provinciale- weg te Assendelft een gecompliceerd auto-ongeluk gebeurd waarbij vijf per sonen min of meer ernstig werden ge wond. li e zijn leuk met beidjes zegt Stannie tegen Stannie-in-de-spiegel. Dat schijn bedriegt, zal die kleine wijs neus gauw genoeg merken. Maar weet U wat geen schijn is? Dat het „kleding stuk", dat ze aan heeft, dubbel schoon is. Dubbel schoon door Omo. Want alles wat U in Omo wast wordt ten eerste piekfijn wit, en ten tweede óók nog zonder een vlekje. Bij gebruik van een ander wasmiddel moet U meestal met één van die twee voordelen tevreden wezen. Heus, hei mag gezegd worden èn zuiver wit èn vlekkeloos, dat 's Omo-schoon. Alleen het moderne Omo bezit het geheim van de z.g. dubbele waskracht Alléén Omo geeft een resultaat, dat U met recht doet zeggen: „Omo voor de schoonste was van Uw leven".0.253.B (Speciale correspondentie). Zullen wy in het jaar 1980 het weer door een druk-op-de-knop kunnen re- gelen? Zal de energie zo vrij en gra- s zijn als vandaag de lucht, die wij inademen? Zijn dit zo maar fanta sieën? Misschien, maar dan toch van een man. di© allerminst een fantast Is. Van John von Neumann namelyk een der grootste mathematici en physici van de gehele wereld. Deze John von Neumann werd kort geleden door president Eisenhower benoemd tot lid van de machtige atoomcommissie van de V.S. Daarmee verliet deze geleerde zijn laboratorium in Princeton, waar hij sedert 1933, on der andere samen met Einstein, had gewerkt. Daar ook staat zijn beroem de electronische brein, de „MANIAC", een der grootste electronische reken automaten ter wereld. Het „Hamburger Abendblatt" ver telt over nog andere grote werken van deze veelzijdige geleerde, waartoe bij voorbeeld behoort zijn boek „Theory of Games and Economie Behavior", 'n theorie over het pokerspel, het krijgs- spel en de economie. Ook aan de ont wikkeling van de H-bom heeft hij een belangrijk aandeel gehad. Als deze geleerde zich met het weer bezighoudt kunnen wij dus nog moei lijk volhouden, met een fantast te ma ken te hebben. Het „maken van het weer" of liever gezegd de verande ring van het weer in genele streken heeft von Neumann al heel lang be zig gehouden. In een uitgebreid arti kel in het Amerikaanse blad „Fortu ne" gaat hy uit van het regenmaken. Maar dit is, naar hij zegt, nog maar een kinderachtig begin. Alle weers- verschynselen ter wereld worden ten slotte bepaald door de zon-energie, waarvan de aarde haar deel krijgt. „Een wijziging van de hoeveelheid zon-energie ligt natuurlijk buiten het vermogen van de mens. Waarop het echter in feite aankomt, is niet zo zeer de hoeveelheid energie, die de aarde bereikt, maar de fractie van die energie, die de aarde vasthoudt. Want de stralen, die naar de wereldruimte teruggekaatst worden, zijn natuurlijk nutteloos". Wat wil von Neumann nu doen? Al lereerst wijst hij er op, dat bijvoor beeld de verrijking van onze atmos feer met kooldioxy.de uit kolen en olie de industrie-afval de wereld reeds enigszins „verwarmd" heeft. De grote ijsvelden zijn slechts „eeuwig" omdat het ijs de zonnestra ling zo sterk reflecteert. Een vlies dunne laag kleurstof op het ijs of in de atmosfeer daarboven zou enorme polaire ijsmassa's tot smelten kunnen brengen. „De kosten zouden niet ho ger zyn, meent von Neumann, dan bij voorbeeld de opbouw van een spoor wegnet. De moeilykheid ligt hoofd zakelijk nog daarin, dat de gevolgen van een dergelijke drastische ingreep zich niet laten overzien. Maar onze kennis van de krachten, die de atmosfeer beheersen nadert snel het punt, waarop wij de gevolgen voor spellen kunnen. Het is mogelijk, dat binnen enige tientallen jaren ingrepen in het klimaat zullen worden gedaan, die thans nauwelijks voorstelbaar zijn. „De winters zouden verzacht kunnen worden, tropische stormen, zoals tor nado's zouden niet meer behoeven op Advertentie j CHOCOLADE... Aan het artikel van de hand van luitenand-kolonel I. A. Naumenko gaat een inleiding van de redactie vooraf, waarin gezegd wordt, dat de Sowjet Unie er op voorbereid moet zijn, „iedere agressor met alle wapens te ontvangen". Met dit doel zal het blad een serie artikelen publiceren jonge mensen vertrouwd te maken met alle typen van moderne wapens en de mogelijkheden tot verdediging hiertegen. De meeste inlichtingen, die nu ge geven worden blijken dezelfde te zijn, als die, welke tien jaar geleden in de V. S. verschenen in de officiële ge schiedenis van de atoombom, het zo genaamde „Smyth Report", van prof. Henry D. Smyth van de Princeton Uni versiteit. Op dit rapport zijn in de volgende jaren aanvullingen verschenen over nieuwere ontwikkelingen. De Russen schijnen deze niet volledig te hebben bijgehouden want een recente publica tie van de Commissie voor Atoom te treden. Voor de wereldlandbouw zou het een revolutie betekenen. GEDULD. SOEPELHEID, INTELLIGENTIE. Tot zover dan het weer. Een andere mogelijkheid van de komende tiental len jaren: vrye beschikking over de energie. Het atoomtijdperk staat vol gens von Neumann nog in de eeuw van de postkoets en grote verrassin gen zijn op dit gebied mogelijk. Het belangrijke van dit artikel, dat in een fantastische toekomst verwijlt, is echter, dat aan de denkbeelden van John von Neumann een diep philoso- phisch inzicht ten grondslag ligt. al deze fantasieën vragen om wereldom vattende aanpak. De techniek van on ze twintigste eeuw dringt door tot in de uithoeken van de aarde. Zij denkt in werelddelen en wereldzeeën. Zij heeft een dubbel gezicht: de zoëven aangeduide mogelijkheden tot contró- le op het klimaat kan even goed een machtig wapen zyn om gehele conti nenten te vernietigen. De mensheid moet zich op enorme veranderingen voorbereiden. Zal haar dit gelukken? „Het meest hoonvolle antwoord is", zo besluit von Neumann, dat het schepsel mens reeds aan meerdere van zulke beproevingen blootgesteld is geweest en een aangeboren ge schiktheid schijnt te bezitten om zich deze problemen aan te passen. Het zou onverstandig zijn tevoren een vol- I ledig recept te verlangen. Wij kunnen hier slechts drie menselijke eigen schappen noemen, die nodig zullen zijngeduld, soepelheid en intellegen- tie." Energie over een „tien-megaton wa pen" met dezelfde uitwerking als 10 millioen ton T.N.T. maakt de Russische beschrijving van de water stofbom verouderd. A-hom doodgezwegen „De schetsen", zegt Harry Schwartz, zijn „tekeningen van artisten" die ge maakt kunnen zijn en in feite ook ge maakt zijn naar beschrijvingen. Tot dusver heeft de niet-technische Russi sche pers feiten over atoomwapens en hun uitwerking doodgezwegen of en bagatelle behandeld, kennelijk om de bevolking niet te verontrusten. Zo heeft de Sowjet-pers bij de weergave van de toespraak van President Eisen hower voor de Verenigde Naties op 8 December 1953 alles daaruit wegge laten, dat betrekking had op zijn me dedeling over atoombommen met een vernietigende kracht van 500.000 ton T.N.T. en waterstofbommen „met een explosieve kracht van millioenen ton nen T.N.T." In diezelfde rede deed Eisenhower een beroep op de Sowjet- Unie aan een internationale organisa tie van atoomkracht voor vredesdoel einden mede te werken. Thans schrijft de Komsomolskaya Prawda: „Hoe groot de kracht van atoom- en waterstofexplosies ook mag zijn, er bestaan voldoende effectieve verdedigingsmiddelen tegen hun uit werking". Kolonel Naumenko schrijft, dat zowel atoom- als waterstofbom men niet ingewikkeld zijn. Na de beschrijving van de atoom bom gaat Naumenko over op de wa terstofbom. Ook hier is zijn uiteenzet ting zeer summier. Hij beschrijft de kettingreactie in de waterstofbom en goochelt met neutronen. Verder zegt hij dat een waterstofexplosie tempera turen veroorzaakt van tientallen mil lioenen graden en een druk van ien milliard atmosfeer. Het opmerkelijke van deze verklaring is, dat zij afwijkt van de Grote Sowjet Encyclopedie, waarin in Mei 1950 werd gepubliceerd, dat de druk van een waterstofexplosie in de millioenen atmosfeer liep een veel lagere waarde dus. Terwijl dus deze eerste openbare lés sen aan het Russische volk in geen enkel opzicht iets nieuws bieden, kan men wel een andere conclusie trek ken, zo meent Harry Schwartz: sedert het begin van 1950 heeft men hetzij de methoden van meting verbeterd, dan wel een hom beproefd, die krach tiger is, dan die van de eerst gesigna leerde explosie in de Sowjet-Unie van September 1949. WOENSDAG 6 JULI. HILVERSUM I. 402 m 746 kc/s. 7.00 VARA. 10.00 VPRO. 10.20 VARA. 19.30 VPRO. 20.00—24.00 VARA. VARA: 7.00 Nws. 7J0 Gram. 7.15 Gym. 7.30 Gram. 8.00 Nws. 8.18 Gram. 8.25 Va- cantlekalender. 8.30 Gram. 8.50 Voor de huisvrouw. 9.00 Gym. voor de vrouw. 9.10 Gram. (9.35—9.40 Waterst.) VPRO: 10.00 „Vijftig jaren letterkundig leven", caus. 10.05 Morgenwijding. VARA: 10.20 Voor de vrouw. 11.00 R.V.U.: „De plaats van d'e vrouw in de huidige samenleving", door Mevr. Mr. J. M. Stoffels—v. Haaften. Eer ste lezing. 11.30 Gram. 12.30 Land- en tuinb. meded. 12,33 Voor het platteland. 12.38 Orgelspel. 13.00 Nws. 13.15 Tentoon stellingsagenda. 13.18 Omr. ork. 14.00 Me dische kron. 14.10 Instr. trio. 14.30 Voor de jeugd. 16.00 Voor de zieken. 16.30 Voor de kinderen. 16.50 Gram. 17.35 Pianospel. 17.50 Regeringsuitz.: Rijksdelen Overzee: Jeugduitz. Correspondentieclub „De brie venbus gaat open" oJ.v. Regina Zwart. Tour de France. 18.30 R.V.U.: „Indrukken van de Verenigde Staten van Amerika 18.00 Nws. en comm. 18.20 Rep. van de door Prof. Dr. J. P. Kruyt. a. Godsdien sten. 19.00 Instr. kwint. 19.15 „Studenten die een dubbel leven leiden", lezing. VPRO: 19.30 Voor de jeugd. VARA: 20.00 Nws. 20.05 Promenade ork. 20.35 „Een d'ag als alle andere dagen", hoorspel. 21.30 Lichte muz. 21.50 „Tussen mens en nevel vlek", caus. 22.05 Lichte muz. 22.30 Sport. 22.40 Harprecital. 23.00 Nws. en SOS-ber. 23.15 Soe, nws, in Esperanto. 23.20 Orgel spel. 23.40—24.00 Gram. HILVERSUM H. 298 m. 1007 kc/s. 7.00— 24.00 NCRV. NCRV: 7.00 Nws. 7.10 Gewijde muz. 7.30 Gram. 7.45 Een woord voor de dag. 8.00 Nws.- en weerber. 9.15 Gram. 9.00 Voor de zieken. 9.30 Voor de vrouw. 9.35 Gram. 10.30 Morgendienst. 11.00 Gram. 11.15 „De eerste brigade", hoorspel. 12.15 Gram. 12.30 Land- en tuinb.med'ed. 12.33 Zigeuner kwint. 12.53 Gram. en act. 13.00 Nws. 13.15 Marinierskapel'. 14.00 Gram. 14.45 Piano recital. 15.15 Gram. 15.40 Interscholair jeugdtournool. 16.00 Voor d'e jeugd. 17.15 Pianomuz.. 17.40 Koersen. 17.45 Orgelspel. 18.15 Lichte muz. 18.45 Spectrum van het Chr. Organisatie- en Verenigingsleven. 19.00 Nws.- en weerber. 19.10 Gram. 19.30 Buitenl. overz. 19.50 Gram. 20.00 Radio krant 20.20 Salonork. 20.45 Wonderlijke Wetenswaardigheden. 21-.00 Intern. Orgel concours 1955. 22.45 Avondoverdenking. 23.00 Nws. en SOS-ber. 23.15—24.00 Gram. FEUILLETON Daar hij niets van zijn kleine blonde moeder had, kwam Dorinda tot de conclusie, dat hij op zijn vader moest lijken. In dat geval was het wel verklaarbaar, dat Oak ley Sr. zich door de oorlog tot een welvarend man had omhoog ge werkt. Marty immers was de meest „hebberige" kleine jongen, die zij ooit ontmoette. Alles wat hij zag wilde hij hebben en dan sprong hij op en neer in de welgevulde kussens, aan één stuk dwingend-vragend. Als hij niet kreeg wat hij begeerde, loeide hij als een stier; dan zei mrs Oakley geërgerd: „Heus, Miss Cole!,r Het eerste wat hij begeerde was een kleine zwarte geit, die aan een ketting langs de berm van de weg stond. Ofschoon de auto er in een oogwenk voorbij schóót, bleef het jongmens luid om de geit schreeu wen tot zijn oog viel op Dorinda's broche. Zijn mond, die zo wijd mo gelijk geopend was, klapte dicht en smoorde halverwege een sirene-ach- tlg geloei, waarop een normaal jon- gensstemmetje zei: „Wat is dat?", terwijl een smerig vingertje zijn be doeling verduidelijkte. „Dat is een broche", zei Dorinda „Waarom is het een broche?" „Waarom ben jij een kleine jon- door PATRICIA WENTWORTH gen?" Marty begon weer te springen. „Waarom is het een broche? Ik wil het zien. Geef het mij". „Je kan het van jouw plaats heel goed zien of je kunt ook hier ko men en het bekijken, 't Is een Schot se broche; ze was van mijn over grootmoeder. Die gele stenen zijn „cairngorms", want ze komen uit het Cairngorm-gebergte". „Hoe komen ze er uit?" „Mensen hebben ze daar gevon den". „Ik wil er ook heen om ze te vin den. Ik wil er nu dadelijk heen". Dorinda hield zich kalm. „Het zou nu veel te koud zijn. Er ligt overal dik sneeuw en je zou de stenen niet kunnen vinden". Marty was ondertussen blijven heen en weer springen. „Hoe dik zou de sneeuw liggen?" „Tot over je hoofd". Marty wa.s een lelijke, donker uitziende kleine jongen. Een dof rood overtoog zijn gezicht. Hij sprong nog harder, „Ik wil nu gaan! Ik wil je bro che! Doe ze af dadelijk!" „Dat kan ik niet doen". „Waarom niet? Ik wil ze hebben". Mrs. Oakley, die achterover had geleund met gesloten ogen, sloeg ze nu op en zei berustend: „Als hij ze niet krijgt gaat hij gillen". Dorinda ljeek haar belangstellend aan. „Geeft U hem altijd zijn zin als hij gilt?" Mrs. Oakley sloot opnieuw haar ogen. „O, ja. Hij blijft gillen tot ik het doe en mijn zenuwen kunnen er niet tegen". Dorinda vroeg zich af, of niemand ooit had geprobeerd, wat een flinke harde ooi-veeg zou uitwerken. Ze was op het punt ernaar te informe- meren, maar achtte het bij nader inzien beter, dit achterwege te laten Marty had zijn mond geopend en blijkbaar was een geloei op komst. Zijn vingers beefden toen ze de broche losmaakten en vasthielden. Met een onbeschaamde glimlach pakte hy de speld, prikte ze in haar been en wierp toen schreeuwlachend de broche uit 't venster, dat van boven een eindje open stond. Toen de auto eindelijk tot stilstand was gebracht, bleek de juiste plek uiterst moeilyk te vinden. Nadat er zo'n beetje naar gezocht was, werd de rit voortgezet, terwijl de broche van Dorinda s overgrootmoeder er gens langs de weg bleef liggen. „Marty heeft een uitstekend oog voor richting", zei mrs. Oakley. „Het zal Martin plezier doen. Stel je voor, zo precies boven door het venster te mikken". Zelfs Dorinda met haar zachte hu meur vond geen antwoord. Florence Cole had klaarblijkelijk alle pogingen opgegeven, 't Was een bleke nogal kortademige jonge vrouw, die ge leerd had, hoewel met moeite, om door de neus te ademen. Als de auto stopte, kon men 't dui delijk horen. Marty ging voort met springen en schreewen om een wild konijn, waarvan het staartje juist in een heg verdween; om het uithangbord van 'n herberg, een wit hert op groene ach tergrond voorstellend; om een kat, die voor een villaraam lag te slapen en tenslotte om chocolade. Waarop miss Cole, steeds luid ademend haar tas opende en een reep te voorschijn haalde. Na zijn gezicht en handen er overvloedig mee besmeerd te hebben, viel hij in slaap. De nu volgende rust was bijna te mooi om waar te zijn. Hij bleef slapen tot ze Mill House bereikten, 't Huis was omgeven door veel struikgewas en een donkere, sombere laan, met overhangende bo men, leidde spiraalsgewijze tot de top van de heuvel, waar het huis zich verhief, naar drie zijden vrijstaand. Het was een groot en erg lelijk huis met overal figuren van rode en gele baksteen op de gevel verspreid en afschuwelijke torentjes en balkons waar maar mogelijk. Mrs. Oakley huiverde, maar toen werd Marty wakker en begon om thee te brullen. Dorinda was er benieuwd naar of zij ook kinderkamer-thee zou krijgen en voelde zich zelfzuchtig op gelucht toen ze ontdekte, dat dit niet het geval was. Maar zij verwachtte niet langer, dat Florence Cole tegen het einde van de maand zou heen gaan. Het was nog slechts de vraag, of zij de laatste trein die avond of de eerste de volgende morgen zou nemen In welk geval zij Dorinda niet de zorg voor Marty op zich zou laden, niet voor duizenden ponden per jaai'ten zij men haar de vrye hand liet. Ze gebruikte de thee met mrs. Oakley in een wanhopig-verwyfd ap partement, dat haar meesteres zo waar een „boudoir" noemde. Nooit tevoren had Dorinda een boudoir ontmoet, behalve in een ouderwetse roman. Het wekte herinneringen aan haar malste dromen, met het rose en ivoorkleurige tapijt, de dito gordynen afgezet met lichter rose, 'n divan met meer kussens dan zij ooit bij elkaar had gezien en algeheel de indruk ge vend, dat het hopeloos veel geld moest hebben gekost. Mrs. Oakley, gehuld in een rose negligé, bezet met stroken, had zich tussen de kussens genesteld, terwijl Dorinda op een zeer ongemakkelijke stoel zat en thee schonk. Juist toen ze klaar waren werd er op de deur geklopt. Mrs. Oakley riep tamelyk verrast: „binnen" en toen verscheen Florence Cole, nog in haar buiten kleren. Zij had een vastbesloten uit drukking op het gezicht en nog voor zij de mond open deed, wist Dorinda wat ze zeggen zou. De gouvernan' sprak luid en beslist. j „Het spijt me mrs. Oakley, maar ik blijf niet. Om zes uur gaat er een trein 1 en die zal ik nemen. Ik heb dat kind thee gegeven en hem by de dienstbode gelaten. Ze vertelde me, dat zijn vroe gere kindermeid in het dorp woont en dat zij hem kan regeren. Ik kan het niet. Als er werkelijk iemand is, die het wèl kan, zoudt U verstandig doen haar terug te nemen. Hy heeft daarnet geprobeerd, heet water over mijn voet te schenken. Als U 't mjj vraagt, is hy niet te vertrouwen". ,,H\j is zo levendig", zei mrs. Oakley „Hij moest met ae zweep hebben antwoordde Miss Cole, terwijl het bloed haar naar de wangen steeg. „Wilt U mij betalen voor de tien da gen, dat ik met hem ben opgetrok ken, Mrs. Oakley? U is er niet wet telijk toe verplicht, maar iedereen zou zeggen, dat ik het verdiend heb, dunkt me zo". Mrs. Oakley keek verbysterd rond en zei: „Ik weet niet, waar ik mijn beurs heb gelaten. Ik denk, dat ze in de slaapkamer ligt Als U eens zou wil len zien, miss Brown, misschien sa men met miss Cole. Kijkt U maar in de tas, die ik bij me had op reis". Toen de beurs gevonden was en Florence Cole haar loon plus een royale bijslag voor de treinreis had ontvangen, werd zij zachter gestemd. „Als U wilt, mrs. Oakley, kan ik wel even b\) juffrouw Mason aanlo- oen op mijn weg door het dorp. Do- is zegt dat ik het huis niet kan mis sen", (Wordt vervolgd.)

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1955 | | pagina 8