Vijfduizend schoolkinderen waren
plotseling verdwenen
mm
JIMMY BROWN opent een rijschool
DE WERELD OVER DERTIG JAAR
RUSSEN WORDEN VOORGELICHT
OVER A- EN H-WAPENS
VekJtcuSe
12
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
DINSDAG H «5ULI 1955.
IN ARABISCHE VLUCHTELINGENKAMPEN
Rantsoen voor „spijbelaars"
werd echter trouw afgehaald
„Nee, veel gat zit er inderdaad niet
in. Dat moet ik toegeven. Tenminste
op het ogenblik niet. Maar aan de
andere kant moet je ook weer niet
denken, dat al die vluchtelingen uit
Hebron, Jericho, Ramallah, Bethle
hem en weet ik op welke plaatsen ze
nog meer in kampen huizen, daar nu
maar zitten te zitten. Ik weet niet
wat je in de tijd dat je in onze kam
pen hebt rondgestruind zelf al te we-
JIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIH
g Oriëntatie in de
Oriënt (2)
j§ door Werner Spruit
liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiil
ten bent gekomen, maar als je de in
druk hebt gekregen dat er onder de
ze mensenmassa s geen verschuivin-
fen plaats vinden en dat er bijvoor-
eeld een duidelijke „trek naar het
Oosten" is ingezet, nou... dan moet
je je voelhorens toch nóg eens uit
steken. Al moet ik je er bij zeggen,
dat het om de drommel niet mee zal
vallen dit te constateren. Want zelfs
de leiding der kampen merkt in de
xegel niet dat in de loop van, laat ik
zeggen een maand, honderden en als
je een groter gebied neemt, duizenden
verdwenen zijn. Ja, zo maar verdwe
nen!"
Geen sprookjes
„Waarachtig, kerel, zit me maar
niet zo aan te kijken! Ik vertel je
heus geen sprookjes, hoor, alleen
maar de pure waarheid. Ik zal het je
uitleggen:
„Op zekere dag pakte ik het vlieg
tuig uit Beiroet en vloog naar Jorda
nië om m'n schoolkindertjes in een
bepaald grensgebied te inspecteren.
En daar ontdek ik tot mijn verras
sing dat er maar liefst 5000 verdwe
nen zyn. Zo maar ff ft weg! Ik
denk: „Dat kan niet hè! Die kunnen
niet zo maar onder het zand verdwe
nen of in de Jordaan verdronken
zjjn. Daar moet dus meer achter zit
ten".
Van de „Campofficers" werd ik
niet veel wtjzer. Plechtig verklaarden
ze me dat de 5000 rantsoenkaarten
van al die Aclimedjes en Ibrahimpjes
iedere maand ingeleverd en afgete
kend werden en dat... nou ja, ze wil
den niet zeggen dat ik dam wel abuis
zou zijn, maar toch, dat, enfin, hmm!
kortom die 5000 kinderen zouden
dan wel het normale percentage vor
men dat als gewone spijbelaars moest
worden beschouwd".
„Nu zijn de Arabische kinderen van
tegenwoordig buitengewoon leergie
rig" vervolgt de heer Van Diffelen,
„dus kon ik de verklaringen van onze
officials niet voetstoots aannemen.
Mijn statistieken spreken trouwens
ook andere taal.
Terwijl ik een poosje later nog
eens over dit probleem zit na te pie
keren, wordt er plotseling een spoed-
brief op myn bureau gesmeten met
het verzoek om als de weerga maar
liefst tien scholen in Amman te bou
wen
Het raadsel was opgelost. Vijfdui
zend kinderen hadden met hun ou
ders de grenskampen verlaten en in
het Oosten „huisvesting" en werk ge
vonden. Maar iedere maand stuurden
zij een vriendje naar het thuiskamp
om daar hun rantsoenen op te halen.
ie kampadministraties die op
rantsoenkaarten zijn gebaseerd, had
den van deze volksverhuizing niets
gemerkt...
Maar niet alleen onze schoolkinde
ren vertonen neiging om er op boven
genoemde manier tussenuit te knij
pen, ook de onderwijzers, die we hier
aan de lopende band aan het opleiden
zijn, houden het niet lang in de kam
pen uit.
Krijtje vasthouden
Ik pak een knul die zó van de HBS
komt en leer hem om te beginnen hoe
hij een krijtje moet vasthouden. Niks
geen psychologie of paedagogïek.
Daar is geen tijd voor! Kan je een
maal behoorlijk op een schoolbord
schrijven (en dat vind ik al heel wat)
dan stop ik hem een bos bloemen in
zijn handen en zeg ik: „Bloemen
schikken". Hij stumpert er een beetje
mee, maar als ik dan zeg: „Nee, niet
zo, maar zus" wel, dan heeft hij het
gauw genoeg in de gaten. En als ik
hem dan een Arabisch „Klein, klein
kleutertje" en nog een paar andere
versjes heb laten Ieren en hem ten
slotte heb laten zien uit welk boekje
hij nu maar onderwijzen moet, laat
ik hem „los". En hy redt het!
Hij doet zijn werk zo goed, dat hij
na twee jaar met een enorm salaris
verdwijnt naar één van de „olielan
den" die hier in de buurt liggen.
En of ik dat nu leuk vind of niet,
in ieder geval blijken onze jonge on
derwijzers een prachtig „export-pro
duct" te zijn.
Zo vindt er ondanks alle tegenwer
kende invloeden en propaganda een
zekere afvloeiing uit de enorme
vluchtelingenreservoirs aan Israëls
grenzen plaats. Het is niet veel. Dat
is waar. Maar toch... enfin, je be
grijpt me wel, nietwaar!"
In de krant van 17 Juni.
Duitse Weermacht
in opbouw.
Op 1 Juli hadden zich 143.000 vrijv
willigers voor het te vormen West-
duitse leger aangemeld. Onder hen be
vinden zich 35.000 voormalige officie-
ai.
Voor vervulling van de administra
tieve posten in het leger hebben zich
tot nu toe meer dan 100.000 gegadigden
opgegeven.
FANTASIE VAN EEN GELEERDE
Het weer regelen.
44. Jimmy s.oeg met zyn ..Mercurla" de richting in van
Grasdijk. ..Ik moet en ik za! wat meer te weten komen
van die meneer „Kuuntje" en dier.s handel en wandel",
dacht hij. „Die vent vertrouw ik niet en ik geloof, dat hij
een niet al te mooie rol in deze hele geschiedenis speelt".
Jimmy drukte eens flink op de gaspedaal en het was
precies kwart over zeven in de morgen, toen hij Grasdijk
binnenreed. Hij parkeerde de „Mercuria" op een pïein-
tje en wandelde vandaar naar de gracht, waar hij de
vorige avond zijn oude wagentje had neergezet. Het stond
er nog heel netjes onder een boom. Het was nog wat erg
vroeg om nu al bij baron Van Kuunen aan te bellen. Bo
vendien wist Jimmy niet eens waar hij wóónd'eHij
stapte een klein café binnen in de hoop er een kop koffie
te kunnen drinken. Het was maar een onaanzienlijk
kroegje waar een waard met een slaperig gezicht hem
kwam vragen wat hij wenste. „Koffie?" vroeg hij. een
gezicht trekkend alsof Jimmy een portie rattenkruid
had besteld, „koffie schenk ik niet. Alleen bittertjes of
bier". Jimmy had in geen van beide trek, maar er was
iets in dit kroegje dat hem toch deed antwoorden: „Nou
tap me aan möar een glas bier. Ik heb dorst". Het was
Jimmy namelijk opgevallen dat er op een tafeltje alle
maal boekjes en tijdschriften lagen over automobie
lenOok hingen er foto's van auto's aan de wandl
ONTLEEND AAN DE AMERIKANEN
Verouderde beschrijving
(Speciale correspondentie)
De Sowjet-Russische regering heeft een begin gemaakt met de voor
lichting van het volk over de geheimen van de atoomwapens en het geweld
van de waterstofbom-explosie. Harry Schwartz vertelt hierover iets in de
„New York Times" en geeft daarby de schetsen weer, die het betoog in
de Russische bladen moeten verduidelijken. Dezer dagen verscheen voor
het eerst een artikel in de grote Sowjet-krant, de Komsomolskaya Prawda,
het orgaan van de Jonge Communistische Liga. Hierin werd het volk ook
verteld, dat de waterstofbom een kracht kan bezitten, die gelyk staat aan
die van millioenen of zelfs tientallen millioenen tonnen T.N.T,
Opera over Rembrandt
De minister van O., K. en W.
heeft met het oog op de herdenking
van de 350ste geboortedag van
Rembrandt, aan Henk Badings op
dracht gegeven tot het componeren
van een opera. Het gegeven is ont
leend aan de laatste levensjaren van
de meester.
Dè componist heeft J. W. F. We-
rumeus Buning bereid gevonden het
libretto te schrijven.
Het is de bedoeling, dat de eerste
uitvoering van deze opera zal wor
den gegeven door de Nederlandse
opera tijdens het Holland-Festival
1956
Donderdagavond is op de provinciale-
weg te Assendelft een gecompliceerd
auto-ongeluk gebeurd waarbij vijf per
sonen min of meer ernstig werden ge
wond.
li e zijn leuk
met beidjes
zegt Stannie
tegen Stannie-in-de-spiegel.
Dat schijn bedriegt, zal die kleine wijs
neus gauw genoeg merken. Maar weet
U wat geen schijn is? Dat het „kleding
stuk", dat ze aan heeft, dubbel schoon
is. Dubbel schoon door Omo. Want
alles wat U in Omo wast wordt ten
eerste piekfijn wit, en ten tweede óók
nog zonder een vlekje. Bij gebruik van
een ander wasmiddel moet U meestal
met één van die twee voordelen tevreden
wezen. Heus, hei mag gezegd worden
èn zuiver wit èn vlekkeloos, dat 's
Omo-schoon.
Alleen het moderne Omo bezit het
geheim van de z.g. dubbele waskracht
Alléén Omo geeft een resultaat, dat U
met recht doet zeggen: „Omo voor de
schoonste was van Uw leven".0.253.B
(Speciale correspondentie).
Zullen wy in het jaar 1980 het weer
door een druk-op-de-knop kunnen re-
gelen? Zal de energie zo vrij en gra-
s zijn als vandaag de lucht, die wij
inademen? Zijn dit zo maar fanta
sieën? Misschien, maar dan toch van
een man. di© allerminst een fantast Is.
Van John von Neumann namelyk een
der grootste mathematici en physici
van de gehele wereld.
Deze John von Neumann werd kort
geleden door president Eisenhower
benoemd tot lid van de machtige
atoomcommissie van de V.S. Daarmee
verliet deze geleerde zijn laboratorium
in Princeton, waar hij sedert 1933, on
der andere samen met Einstein, had
gewerkt. Daar ook staat zijn beroem
de electronische brein, de „MANIAC",
een der grootste electronische reken
automaten ter wereld.
Het „Hamburger Abendblatt" ver
telt over nog andere grote werken van
deze veelzijdige geleerde, waartoe bij
voorbeeld behoort zijn boek „Theory
of Games and Economie Behavior", 'n
theorie over het pokerspel, het krijgs-
spel en de economie. Ook aan de ont
wikkeling van de H-bom heeft hij een
belangrijk aandeel gehad.
Als deze geleerde zich met het weer
bezighoudt kunnen wij dus nog moei
lijk volhouden, met een fantast te ma
ken te hebben. Het „maken van het
weer" of liever gezegd de verande
ring van het weer in genele streken
heeft von Neumann al heel lang be
zig gehouden. In een uitgebreid arti
kel in het Amerikaanse blad „Fortu
ne" gaat hy uit van het regenmaken.
Maar dit is, naar hij zegt, nog maar
een kinderachtig begin. Alle weers-
verschynselen ter wereld worden ten
slotte bepaald door de zon-energie,
waarvan de aarde haar deel krijgt.
„Een wijziging van de hoeveelheid
zon-energie ligt natuurlijk buiten
het vermogen van de mens. Waarop
het echter in feite aankomt, is niet zo
zeer de hoeveelheid energie, die de
aarde bereikt, maar de fractie van die
energie, die de aarde vasthoudt. Want
de stralen, die naar de wereldruimte
teruggekaatst worden, zijn natuurlijk
nutteloos".
Wat wil von Neumann nu doen? Al
lereerst wijst hij er op, dat bijvoor
beeld de verrijking van onze atmos
feer met kooldioxy.de uit kolen en olie
de industrie-afval de wereld
reeds enigszins „verwarmd" heeft.
De grote ijsvelden zijn slechts
„eeuwig" omdat het ijs de zonnestra
ling zo sterk reflecteert. Een vlies
dunne laag kleurstof op het ijs of in
de atmosfeer daarboven zou enorme
polaire ijsmassa's tot smelten kunnen
brengen. „De kosten zouden niet ho
ger zyn, meent von Neumann, dan bij
voorbeeld de opbouw van een spoor
wegnet. De moeilykheid ligt hoofd
zakelijk nog daarin, dat de gevolgen
van een dergelijke drastische ingreep
zich niet laten overzien. Maar onze
kennis van de krachten, die de
atmosfeer beheersen nadert snel het
punt, waarop wij de gevolgen voor
spellen kunnen. Het is mogelijk, dat
binnen enige tientallen jaren ingrepen
in het klimaat zullen worden gedaan,
die thans nauwelijks voorstelbaar zijn.
„De winters zouden verzacht kunnen
worden, tropische stormen, zoals tor
nado's zouden niet meer behoeven op
Advertentie j
CHOCOLADE...
Aan het artikel van de hand van
luitenand-kolonel I. A. Naumenko
gaat een inleiding van de redactie
vooraf, waarin gezegd wordt, dat de
Sowjet Unie er op voorbereid moet
zijn, „iedere agressor met alle wapens
te ontvangen". Met dit doel zal het
blad een serie artikelen publiceren
jonge mensen vertrouwd te maken
met alle typen van moderne wapens
en de mogelijkheden tot verdediging
hiertegen.
De meeste inlichtingen, die nu ge
geven worden blijken dezelfde te zijn,
als die, welke tien jaar geleden in de
V. S. verschenen in de officiële ge
schiedenis van de atoombom, het zo
genaamde „Smyth Report", van prof.
Henry D. Smyth van de Princeton Uni
versiteit.
Op dit rapport zijn in de volgende
jaren aanvullingen verschenen over
nieuwere ontwikkelingen. De Russen
schijnen deze niet volledig te hebben
bijgehouden want een recente publica
tie van de Commissie voor Atoom
te treden. Voor de wereldlandbouw
zou het een revolutie betekenen.
GEDULD. SOEPELHEID,
INTELLIGENTIE.
Tot zover dan het weer. Een andere
mogelijkheid van de komende tiental
len jaren: vrye beschikking over de
energie. Het atoomtijdperk staat vol
gens von Neumann nog in de eeuw
van de postkoets en grote verrassin
gen zijn op dit gebied mogelijk.
Het belangrijke van dit artikel, dat
in een fantastische toekomst verwijlt,
is echter, dat aan de denkbeelden van
John von Neumann een diep philoso-
phisch inzicht ten grondslag ligt. al
deze fantasieën vragen om wereldom
vattende aanpak. De techniek van on
ze twintigste eeuw dringt door tot in
de uithoeken van de aarde. Zij denkt
in werelddelen en wereldzeeën. Zij
heeft een dubbel gezicht: de zoëven
aangeduide mogelijkheden tot contró-
le op het klimaat kan even goed een
machtig wapen zyn om gehele conti
nenten te vernietigen. De mensheid
moet zich op enorme veranderingen
voorbereiden. Zal haar dit gelukken?
„Het meest hoonvolle antwoord is",
zo besluit von Neumann, dat het
schepsel mens reeds aan meerdere
van zulke beproevingen blootgesteld
is geweest en een aangeboren ge
schiktheid schijnt te bezitten om zich
deze problemen aan te passen. Het
zou onverstandig zijn tevoren een vol-
I ledig recept te verlangen. Wij kunnen
hier slechts drie menselijke eigen
schappen noemen, die nodig zullen
zijngeduld, soepelheid en intellegen-
tie."
Energie over een „tien-megaton wa
pen" met dezelfde uitwerking als
10 millioen ton T.N.T. maakt de
Russische beschrijving van de water
stofbom verouderd.
A-hom doodgezwegen
„De schetsen", zegt Harry Schwartz,
zijn „tekeningen van artisten" die ge
maakt kunnen zijn en in feite ook ge
maakt zijn naar beschrijvingen. Tot
dusver heeft de niet-technische Russi
sche pers feiten over atoomwapens en
hun uitwerking doodgezwegen of en
bagatelle behandeld, kennelijk om de
bevolking niet te verontrusten. Zo
heeft de Sowjet-pers bij de weergave
van de toespraak van President Eisen
hower voor de Verenigde Naties op
8 December 1953 alles daaruit wegge
laten, dat betrekking had op zijn me
dedeling over atoombommen met een
vernietigende kracht van 500.000 ton
T.N.T. en waterstofbommen „met een
explosieve kracht van millioenen ton
nen T.N.T." In diezelfde rede deed
Eisenhower een beroep op de Sowjet-
Unie aan een internationale organisa
tie van atoomkracht voor vredesdoel
einden mede te werken.
Thans schrijft de Komsomolskaya
Prawda: „Hoe groot de kracht van
atoom- en waterstofexplosies ook mag
zijn, er bestaan voldoende effectieve
verdedigingsmiddelen tegen hun uit
werking". Kolonel Naumenko schrijft,
dat zowel atoom- als waterstofbom
men niet ingewikkeld zijn.
Na de beschrijving van de atoom
bom gaat Naumenko over op de wa
terstofbom. Ook hier is zijn uiteenzet
ting zeer summier. Hij beschrijft de
kettingreactie in de waterstofbom en
goochelt met neutronen. Verder zegt
hij dat een waterstofexplosie tempera
turen veroorzaakt van tientallen mil
lioenen graden en een druk van ien
milliard atmosfeer. Het opmerkelijke
van deze verklaring is, dat zij afwijkt
van de Grote Sowjet Encyclopedie,
waarin in Mei 1950 werd gepubliceerd,
dat de druk van een waterstofexplosie
in de millioenen atmosfeer liep een
veel lagere waarde dus.
Terwijl dus deze eerste openbare lés
sen aan het Russische volk in geen
enkel opzicht iets nieuws bieden, kan
men wel een andere conclusie trek
ken, zo meent Harry Schwartz: sedert
het begin van 1950 heeft men hetzij
de methoden van meting verbeterd,
dan wel een hom beproefd, die krach
tiger is, dan die van de eerst gesigna
leerde explosie in de Sowjet-Unie van
September 1949.
WOENSDAG 6 JULI.
HILVERSUM I. 402 m 746 kc/s. 7.00
VARA. 10.00 VPRO. 10.20 VARA. 19.30
VPRO. 20.00—24.00 VARA.
VARA: 7.00 Nws. 7J0 Gram. 7.15 Gym.
7.30 Gram. 8.00 Nws. 8.18 Gram. 8.25 Va-
cantlekalender. 8.30 Gram. 8.50 Voor de
huisvrouw. 9.00 Gym. voor de vrouw. 9.10
Gram. (9.35—9.40 Waterst.) VPRO: 10.00
„Vijftig jaren letterkundig leven", caus.
10.05 Morgenwijding. VARA: 10.20 Voor de
vrouw. 11.00 R.V.U.: „De plaats van d'e
vrouw in de huidige samenleving", door
Mevr. Mr. J. M. Stoffels—v. Haaften. Eer
ste lezing. 11.30 Gram. 12.30 Land- en
tuinb. meded. 12,33 Voor het platteland.
12.38 Orgelspel. 13.00 Nws. 13.15 Tentoon
stellingsagenda. 13.18 Omr. ork. 14.00 Me
dische kron. 14.10 Instr. trio. 14.30 Voor
de jeugd. 16.00 Voor de zieken. 16.30 Voor
de kinderen. 16.50 Gram. 17.35 Pianospel.
17.50 Regeringsuitz.: Rijksdelen Overzee:
Jeugduitz. Correspondentieclub „De brie
venbus gaat open" oJ.v. Regina Zwart.
Tour de France. 18.30 R.V.U.: „Indrukken
van de Verenigde Staten van Amerika
18.00 Nws. en comm. 18.20 Rep. van de
door Prof. Dr. J. P. Kruyt. a. Godsdien
sten. 19.00 Instr. kwint. 19.15 „Studenten
die een dubbel leven leiden", lezing.
VPRO: 19.30 Voor de jeugd. VARA: 20.00
Nws. 20.05 Promenade ork. 20.35 „Een d'ag
als alle andere dagen", hoorspel. 21.30
Lichte muz. 21.50 „Tussen mens en nevel
vlek", caus. 22.05 Lichte muz. 22.30 Sport.
22.40 Harprecital. 23.00 Nws. en SOS-ber.
23.15 Soe, nws, in Esperanto. 23.20 Orgel
spel. 23.40—24.00 Gram.
HILVERSUM H. 298 m. 1007 kc/s. 7.00—
24.00 NCRV.
NCRV: 7.00 Nws. 7.10 Gewijde muz. 7.30
Gram. 7.45 Een woord voor de dag. 8.00
Nws.- en weerber. 9.15 Gram. 9.00 Voor
de zieken. 9.30 Voor de vrouw. 9.35 Gram.
10.30 Morgendienst. 11.00 Gram. 11.15 „De
eerste brigade", hoorspel. 12.15 Gram. 12.30
Land- en tuinb.med'ed. 12.33 Zigeuner
kwint. 12.53 Gram. en act. 13.00 Nws. 13.15
Marinierskapel'. 14.00 Gram. 14.45 Piano
recital. 15.15 Gram. 15.40 Interscholair
jeugdtournool. 16.00 Voor d'e jeugd. 17.15
Pianomuz.. 17.40 Koersen. 17.45 Orgelspel.
18.15 Lichte muz. 18.45 Spectrum van het
Chr. Organisatie- en Verenigingsleven.
19.00 Nws.- en weerber. 19.10 Gram. 19.30
Buitenl. overz. 19.50 Gram. 20.00 Radio
krant 20.20 Salonork. 20.45 Wonderlijke
Wetenswaardigheden. 21-.00 Intern. Orgel
concours 1955. 22.45 Avondoverdenking.
23.00 Nws. en SOS-ber. 23.15—24.00 Gram.
FEUILLETON
Daar hij niets van zijn
kleine blonde moeder had, kwam
Dorinda tot de conclusie, dat hij op
zijn vader moest lijken. In dat geval
was het wel verklaarbaar, dat Oak
ley Sr. zich door de oorlog tot een
welvarend man had omhoog ge
werkt. Marty immers was de meest
„hebberige" kleine jongen, die zij
ooit ontmoette. Alles wat hij zag
wilde hij hebben en dan sprong hij
op en neer in de welgevulde kussens,
aan één stuk dwingend-vragend. Als
hij niet kreeg wat hij begeerde,
loeide hij als een stier; dan zei mrs
Oakley geërgerd: „Heus, Miss
Cole!,r
Het eerste wat hij begeerde was
een kleine zwarte geit, die aan een
ketting langs de berm van de weg
stond. Ofschoon de auto er in een
oogwenk voorbij schóót, bleef het
jongmens luid om de geit schreeu
wen tot zijn oog viel op Dorinda's
broche. Zijn mond, die zo wijd mo
gelijk geopend was, klapte dicht en
smoorde halverwege een sirene-ach-
tlg geloei, waarop een normaal jon-
gensstemmetje zei: „Wat is dat?",
terwijl een smerig vingertje zijn be
doeling verduidelijkte.
„Dat is een broche", zei Dorinda
„Waarom is het een broche?"
„Waarom ben jij een kleine jon-
door PATRICIA WENTWORTH
gen?"
Marty begon weer te springen.
„Waarom is het een broche? Ik
wil het zien. Geef het mij".
„Je kan het van jouw plaats heel
goed zien of je kunt ook hier ko
men en het bekijken, 't Is een Schot
se broche; ze was van mijn over
grootmoeder. Die gele stenen zijn
„cairngorms", want ze komen uit
het Cairngorm-gebergte".
„Hoe komen ze er uit?"
„Mensen hebben ze daar gevon
den".
„Ik wil er ook heen om ze te vin
den. Ik wil er nu dadelijk heen".
Dorinda hield zich kalm.
„Het zou nu veel te koud zijn.
Er ligt overal dik sneeuw en je zou
de stenen niet kunnen vinden".
Marty was ondertussen blijven
heen en weer springen.
„Hoe dik zou de sneeuw liggen?"
„Tot over je hoofd".
Marty wa.s een lelijke, donker
uitziende kleine jongen. Een dof
rood overtoog zijn gezicht. Hij
sprong nog harder,
„Ik wil nu gaan! Ik wil je bro
che! Doe ze af dadelijk!"
„Dat kan ik niet doen".
„Waarom niet? Ik wil ze hebben".
Mrs. Oakley, die achterover had
geleund met gesloten ogen, sloeg ze
nu op en zei berustend: „Als hij ze
niet krijgt gaat hij gillen".
Dorinda ljeek haar belangstellend
aan. „Geeft U hem altijd zijn zin als
hij gilt?"
Mrs. Oakley sloot opnieuw haar
ogen.
„O, ja. Hij blijft gillen tot ik het
doe en mijn zenuwen kunnen er niet
tegen".
Dorinda vroeg zich af, of niemand
ooit had geprobeerd, wat een flinke
harde ooi-veeg zou uitwerken. Ze
was op het punt ernaar te informe-
meren, maar achtte het bij nader
inzien beter, dit achterwege te laten
Marty had zijn mond geopend en
blijkbaar was een geloei op komst.
Zijn vingers beefden toen ze de broche
losmaakten en vasthielden. Met een
onbeschaamde glimlach pakte hy de
speld, prikte ze in haar been en wierp
toen schreeuwlachend de broche uit 't
venster, dat van boven een eindje
open stond. Toen de auto eindelijk tot
stilstand was gebracht, bleek de juiste
plek uiterst moeilyk te vinden. Nadat
er zo'n beetje naar gezocht was, werd
de rit voortgezet, terwijl de broche
van Dorinda s overgrootmoeder er
gens langs de weg bleef liggen.
„Marty heeft een uitstekend oog
voor richting", zei mrs. Oakley. „Het
zal Martin plezier doen. Stel je voor,
zo precies boven door het venster te
mikken".
Zelfs Dorinda met haar zachte hu
meur vond geen antwoord. Florence
Cole had klaarblijkelijk alle pogingen
opgegeven, 't Was een bleke nogal
kortademige jonge vrouw, die ge
leerd had, hoewel met moeite, om door
de neus te ademen.
Als de auto stopte, kon men 't dui
delijk horen.
Marty ging voort met springen en
schreewen om een wild konijn,
waarvan het staartje juist in een heg
verdween; om het uithangbord van 'n
herberg, een wit hert op groene ach
tergrond voorstellend; om een kat,
die voor een villaraam lag te slapen
en tenslotte om chocolade. Waarop
miss Cole, steeds luid ademend haar
tas opende en een reep te voorschijn
haalde. Na zijn gezicht en handen er
overvloedig mee besmeerd te hebben,
viel hij in slaap. De nu volgende rust
was bijna te mooi om waar te zijn.
Hij bleef slapen tot ze Mill House
bereikten, 't Huis was omgeven door
veel struikgewas en een donkere,
sombere laan, met overhangende bo
men, leidde spiraalsgewijze tot de top
van de heuvel, waar het huis zich
verhief, naar drie zijden vrijstaand.
Het was een groot en erg lelijk huis
met overal figuren van rode en gele
baksteen op de gevel verspreid en
afschuwelijke torentjes en balkons
waar maar mogelijk. Mrs.
Oakley huiverde, maar toen werd
Marty wakker en begon om thee te
brullen. Dorinda was er benieuwd
naar of zij ook kinderkamer-thee zou
krijgen en voelde zich zelfzuchtig op
gelucht toen ze ontdekte, dat dit niet
het geval was. Maar zij verwachtte
niet langer, dat Florence Cole tegen
het einde van de maand zou heen
gaan. Het was nog slechts de vraag,
of zij de laatste trein die avond of de
eerste de volgende morgen zou nemen
In welk geval zij Dorinda niet de zorg
voor Marty op zich zou laden, niet
voor duizenden ponden per jaai'ten
zij men haar de vrye hand liet.
Ze gebruikte de thee met mrs.
Oakley in een wanhopig-verwyfd ap
partement, dat haar meesteres zo
waar een „boudoir" noemde. Nooit
tevoren had Dorinda een boudoir
ontmoet, behalve in een ouderwetse
roman. Het wekte herinneringen aan
haar malste dromen, met het rose en
ivoorkleurige tapijt, de dito gordynen
afgezet met lichter rose, 'n divan met
meer kussens dan zij ooit bij elkaar
had gezien en algeheel de indruk ge
vend, dat het hopeloos veel geld
moest hebben gekost.
Mrs. Oakley, gehuld in een rose
negligé, bezet met stroken, had zich
tussen de kussens genesteld, terwijl
Dorinda op een zeer ongemakkelijke
stoel zat en thee schonk. Juist toen
ze klaar waren werd er op de deur
geklopt. Mrs. Oakley riep tamelyk
verrast: „binnen" en toen verscheen
Florence Cole, nog in haar buiten
kleren. Zij had een vastbesloten uit
drukking op het gezicht en nog voor
zij de mond open deed, wist Dorinda
wat ze zeggen zou. De gouvernan'
sprak luid en beslist. j
„Het spijt me mrs. Oakley, maar ik
blijf niet. Om zes uur gaat er een trein 1
en die zal ik nemen. Ik heb dat kind
thee gegeven en hem by de dienstbode
gelaten. Ze vertelde me, dat zijn vroe
gere kindermeid in het dorp woont
en dat zij hem kan regeren. Ik kan
het niet. Als er werkelijk iemand is,
die het wèl kan, zoudt U verstandig
doen haar terug te nemen. Hy heeft
daarnet geprobeerd, heet water over
mijn voet te schenken. Als U 't mjj
vraagt, is hy niet te vertrouwen".
,,H\j is zo levendig", zei mrs. Oakley
„Hij moest met ae zweep hebben
antwoordde Miss Cole, terwijl het
bloed haar naar de wangen steeg.
„Wilt U mij betalen voor de tien da
gen, dat ik met hem ben opgetrok
ken, Mrs. Oakley? U is er niet wet
telijk toe verplicht, maar iedereen zou
zeggen, dat ik het verdiend heb,
dunkt me zo".
Mrs. Oakley keek verbysterd rond
en zei:
„Ik weet niet, waar ik mijn beurs
heb gelaten. Ik denk, dat ze in de
slaapkamer ligt Als U eens zou wil
len zien, miss Brown, misschien sa
men met miss Cole.
Kijkt U maar in de tas, die ik bij
me had op reis".
Toen de beurs gevonden was en
Florence Cole haar loon plus een
royale bijslag voor de treinreis had
ontvangen, werd zij zachter gestemd.
„Als U wilt, mrs. Oakley, kan ik
wel even b\) juffrouw Mason aanlo-
oen op mijn weg door het dorp. Do-
is zegt dat ik het huis niet kan mis
sen",
(Wordt vervolgd.)