„Een vrouw in rook en regen",
door mevrouw Greup-Roldanus
Louis Heymans neemt afscheid
als docent in de tekenvakken
Een mans-toneel is vooral
het domein der vrouw
Filmcarrière op komst voor
een jong toneelechtpaar
ZATERDAG 18 JUNI 1955
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
9
IN HISTORISCH GEWAAD
Eveneens een in de pruikentijd
spelende, onderhoudende roman
NA DE ZO GESLAAGDE, in het achttiende-eeuwse Middelburg spelen
de roman „De humeuren in de straat der weduwen" (waarvoor de schrijf
ster vorig jaar een derde van Middelburgs stadsprijs kreeg), publiceer
de mevrouw S. GreupRoldanus reeds een tweede, eveneens in de prui
kentijd spelende roman, getiteld: „Een vrouw in rook en regen" waarin
Haarlem de plaats van handeling is.
Een boek, dat door onderwerp en uitwerking zyn voorganger in herin
nering brengt, en dat die vergelijking doorstaan kan, ook al gaat onze
voorkeur tenslotte uit naar mevr. Greups eerste boek, dat beslist pittiger
en kleurryker was, vooral ook van stijl. Laten we hier echter onmiddel
lijk aan toevoegen dat ook „Een vrouw in rook en regen" een zeer on
derhoudende, onberispelijke roman is, waarop zelfs de izegrimmigste cri
ticus moeilijk aanmerkingen zou kunnen maken.
De opbouw is origineel, de karakters
zijn duidelijk getekend en goed vol
gehouden, de intrigue is interessant
en de kennis die mevr. Greup van het
betreffende tijdvak, de achttiende
eeuw, heeft, is grondig. Dat blijkt uit
allerlei details zonder dat zij er ooit
in het minst opdringerig mee is.
Maaren wat nu volgt is geen
aanmerking, eerder een kantteke
ning: de boeken van mevr.. Greup (het
geldt ook voor „De humeuren") zijn
toch maar zeer vaagjes „historische
romans". Ze spelen in het verleden,
er is geen foutje in aan te wyzen
(voor zover onze kennis reikt al
thans) maar ze doen een tikje aan
een perfecte verkleedpartij denken:
moderne mensen in een ouderwets
decor. Psychologische, zo ge wilt
karakterromans, in historische zet
ting. Het moge een bezwaar zijn dat
de historische roman als genre über
haupt aankleeft, hier valt het te meer
op, "omdat de noodzakelijkheid van
de verkleedpartij bij mevr. Greup
geenszins duidelijk is. Dat bezwaar
geldt nog sterker voor deze tweede,
aan voor haar eerste roman, en het
maakt dat dit boek, ondanks de on
berispelijke keurigheid, toch niet bo
ven het genre bijzonder goede ont
spanningslectuur uitkomt.
Op de vraag: waarom heeft de
schrijfster haar bijzonder levendi
ge figuren in dat oudenvetse ge
waad gestoken, blijft men het ant
woord eerlijk gezegd schuldig;
haar karakters zijn van alle tij
den en de omgeving is, zoals ge
zegd, nergens meer dan een tot
in de puntjes verzorgd décor. Een j v
sterft ook na enkele jaren, maar
voor haar tweelingzuster, die Jacob
weldra huwen zal, is een langer hu
welijksleven weggelegd, al is net een
leven met veel verdriet, want haar
talrijke kinderen sterven allen op
één jongen na die haar overleeft,
doch die niet normaal blijkt te zyn.
Zoals er in „De humeuren" een
verbindingsfiguur was in de persoon
van de vertrouwde rechtsgeleerde
Van Hoey, is het in „Een vrouw in
rook en regen" Ronna van Rixtel die
het hele verhaal samenhoudt.
Deze verstandige, in alle hoeda
nigheden (behalve in schoonheid)
uitmuntende vrouw heeft, hoewel
ze geenszins blind is voor Jacobs vele
gebreken, van jongsaf aan van hem
MEVROUW GREUP-ROLDANUS
tweede roman
gehouden, en heel hun leven is innig
verstrengeld, daar Jacob de huis
vriend van de Van Rixtels was. Méér
eigenlyk dan Jacob zelf, die als ge
boren egoïst en comediant in zekere
zin theatraal zijn tragische leven sa
voureerde, leed zij, Ronna, onder de
harde slagen die hem werden toege
bracht. Als zij er tenslotte in toe
stemt zijn vrouw te worden is het
om in een mariage blanc een oude,
ziekelijke man en een moeilijk, ab
normaal kind te verzorgen.
Het karakter van deze kranige
zakenvrouw heeft wel in het bijzon
der mevr. Greups volle liefde gehad.
OPMERKELIJK VERSCHIJNSEL
Letterkundige kroniek
door HAXS WARREN
uitbeelding van een tijdvak geeft
ze niet. Men zou haast zeggen,
althans bij het onderhavige werk,
dat zij hét deed om gemakkelijk
een ryk-dramatische stof te heb
ben.
Want een moderne held te vinden
die" achtereenvolgens drie vrouwen
in het kraambed verliest, die onge
veer een dozijn kinderen (we zijn
eerlijk de tel kwijtgeraakt, maar
er blijft er in elk geval niet één
over) zeer jong aan de dood af moet
staan, terwijl voorts nog ouders,
broers en zusters en anderen in de
loop van het verhaal de laatste adem
uitblazen zo'n held en zo'n massa
le slachting door ziekten zijn thans
(oorlogen e.d. daargelaten, maar die
komen er in het boek slechts héél
in de verte voor) ondenkbaar, enkel
en alleen door de gelukkige omstan
digheid dat de geneeskunde sedert
de 18e eeuw een aardige stap gevor
derd is. En zelfs toen moet een ge
val als dat van Jacob Blauhulk ex
ceptioneel geweest zijn.
DE INHOUD.
We laten echter deze gissing voor
wat ze is, om in het kort de inhoud
van deze bewogen geschiedenis te
vertellen:
Jacob Blauhulk, handelaar in ga
ren en band, is gestorven, en op een
dag in Juli van het jaar 1760 ruimt
zijn weduwe (de vierde vrouw), gebo
ren Ronna van Rixtel, zijn nagela
ten papieren op.
Hij heeft ze systematisch volgens
zijn vier huwelijken in zijn bureau
laden gerangschikt, en zo ontrolt
zich, telkens onderbroken door een
kort hoofdstukje waarin we Ronna
van Rixtel die we de 3e Juli bezig
zien de oude souvenirs te schiften
en te verbranden, het veelbewogen
leven van de rijke koopmanszoon
voor onze ogen.
Jacob Blauhulk was een knappe,
beminnelijke, maar slappe, althans
voor de zaken minder geschikte fi
guur, die langzaam maar zeker de
bloeiende handel die zijn vader hem
nagelaten had in het riet had ge
stuurd. Hij was een typische verte
genwoordiger van dat merkwaardige
geslacht uit de pruikentijd dat nog
nateerde op de rijkdommen, met
noeste vlijt vergaard door de vade
ren, maar dat zelf weinig pit meer
had. Dat in die tijd ook het ras der
harde werkers geenszins uitgestorven
was, zien we in vele andere figuren,
o.a. in die van Jacobs zuster, Josi-
ne, in de perfecte zakenvrouw Ron
na van Rixtel zelf, en in haar beide
broers, Jacobs vrienden.
Hoewel Ronna te laat Jacobs vrouw
wordt, is zij toch het hele leven
door zijn grootste tegenspeelster.
Jacob Blauhulk zelf wijdt zich veel
liever aan de schone letteren (al ge
tuigen zijn dicht- en stelproeven van
wemig talent) en aan andere liefheb
berijen, dan dat hij zijn tijd op het
handelskantoor doorbrengt.
In zijn jeugd stuurt zijn vader
hem op een lange buitenlandse za
kenreis, tijdens welke hij in Parijs
het beminnelijke maar onbemiddelde
meisje ontmoet dat gedwongen zijn
eerste vrouw wordt. Eigenlijk is de
hele familie opgelucht als de arme
Adè' -■ mèt. hei kindje, bij de beval-
ling s.erft, zodat die faux-pas spoe
dig uitgewist is. Zijn tweede vrouw,
een bloeiende Vlaamse uit een be
vriend en rijk Kortrijks handelshuis,
Nel Oosthout boekte
in Engeland succes
(Van onze toneelmedewerker).
Het is opvallend, dat de kunst-
trm, welke men solo-toneel of een-
manstoneel pleegt te noemen, in ons
land en voor zover ons bekend ook
elders in hoofdzaak, of zelfs bij
na uitsluitend, wordt beoefend door
vrouwen. Met de voordrachtkunst,
die p.r mee verwant is ondanks tegen
gesteld uitgangspunt, is het al evenzo
gesteld.
Tegenover een vrij grote schare van
als voordrachtkunstenares optredende
vrouwen staan slechts enkele mannen.
Waarom gevoelen vrouwen zich tot
deze kunstvorm meer geroepen dan
mannen Is deze van nature vrouwe
lijk geaard, zoals men, gezien de mu-
ziekpraktijk, geneigd zou zyn te ver
onderstellen van het harpspel? Of
heeft de vrouw een fijner en doel
matiger bewerktuiging voor het ly
rische element, dat zeker in de voor
drachtkunst een belangrijke rol
speelt
Het is niet eenvoudig om in het
korte bestek van 'n artikel op zulke
vragen te antwoorden, als dit al mo
gelijk is. Voor zover echter de uit
voerenden gebruik maken van de
middelen van het toneel kan de ver
klaring misschien hierin liggen, dat
vrouwen, indien verschillend geaarde
karakters worden uitgebeeld, of zo
men wil: aangeduid, beter slagen met
het doen leven van mannenkarakters
dan mannen met het weergeven van
vrouwen. Wij hebben persoonlijk al
tijd sterk de indruk gekregen, dat
vrouwen beter een mannenstem kun
nen nabootsen dan mannen een vrou
wenstem en dat de mannen vooral te
kort schieten in het treffen.van de
uiterlijke verschijning en houding van
n vrouw.
Wij willen echter geenszins be
weren, dat dit mede een der rede
nen zou zijn, waarom het enige
mannelyke fenomeen, dat voor
enige jaren in het solo-toneel be
wondering werkte, Max Croiset,
naar het enaemblespel is terugge
keerd. Men ziet ook 't omgekeer
de gebeuren, zoals met Charlotte
Kohier, waarbij echter misschien
meer van bijzondere omstandig
heden dan van uitgesproken voor
keur sprake kan zyn geweest.
Vast staat wel, dat zij de uitbeel
dingstechniek van de toneelspeelster
aanwendt, doch het solo-toneel in de
zin, dat zij geheel alleen al de rollen
van een toneelstuk uitbeeldt, beoefent
zij niet, omdat zij verhalen voor
draagt.
Voor zover ons bekend, zijn er in
ons land slechts twee kunstenares
sen, die dit wél presteren. Nel Oost
hout en Hélène Oosthoek. De eerste
is van huis uit toneelspeelster, ech
ter met een bijzondere scholing, wel
ke haar de beoefening van deze
kunstvorm mogelijk maakt. De laat
ste is geen toneelspeelster doch
heeft als vrouw van de veelbeloven
de toneelspeler en regisseur Bob
Oosthoek, die zijn werk in de illega
liteit tydens de bezetting met zijn
leven betaalde, in zijn toneel-arbeid
aandeel gehad. Zij debuteerde voor
een aantal jaren zeer veelbelovend
met „Iphigeneia in Aulis" en heeft
later met maskers geëxperimenteerd
in een eenpersoons-vertoning van
„Elckerlyc." Naar verluidt heeft
men in Amerika in televisie-kringen
belangstelling voor haar solo-toneel,
dat uiteraard moet worden uitge
voerd met Engelse tekst.
ENTHOUSIASTE PERS.
Nel Oosthout, die een groot re
pertoire heeft van belangrijke avond
vullende toneelstukken, beheerst
daarvan drie in de Engelse taal n.l.
„Saint Joan" van Shaw, „Don Qui-
chotte verbannen" van de voormalige
Russische volkscommissaris Loenats-
jarski en de „Krijtkring" door de
Duitse dichter Klabund naar het
Chinees bewerkt.
Het eerste en het laatste stuk
heeft zij kort geleden in het Gata-
way Theatre in Edinburg gespeeld
en de persuitingen daarover zijn niet
minder enthousiast dan toen zij en
kele jaren geleden in Birmingham
optrad.
Als de Schotse kranten, nadat Nel
Oosthout in Edinburgh is opgetreden
in de landstaal, schrijven „Als ac
trice is Nel Oosthout uniek" en „Kom
gauw terug", dan is er dunkt ons
alle reden om haar te beschouwen als
een ambassadrice voor de Nederland
se toneelspeelkunst, wier uitzending
naar Engels sprekende landen medé
een zaak der overheid zou kunnen
zijn.
Intussen werd bekend, dat Nel Oost
hout in September naar Londen zal
vertrekken om te gaan filmen met
Madame Theodora Olembert, die de
film over Leonardo da Vinei heeft
gemaakt. Madame Olembert is cultu
reel attaché van de Unesco geweest.
In October zal Nel Oosthout „The
Foolish Immortals" van de Ameri
kaanse schrijver Paul Gallico spelen.
De premières daarvan gaan in Am
sterdam en Den Haag.
Gaudeamus-muziekweek
te Bilthoven
Ter gelegenheid van het tienjarige
bestaan van de stichting „Gaudeamus"
te Bilthoven zal van 27 Augustus tot 2
September aldaar een internationale
muziekweek worden gehouden. Het
programma vermeldt onder andere
kamermuziekconcerten met werken
van buitenlandse en Nederlandse com
ponisten, alsmede een aantal lezingen
over hedendaagse muzikale vraagstuk
ken. Voor deze eigen-werken-concer-
ten hebben 39 componisten uit 8 lan
den in totaal 47 composities ingezon
den. Van deze 38 componisten waren
er 15 Nederlanders, %vaaronder 6' be
horende tot de Gaudeamusgroep en
voorts 7 Engelsen, 1 Noor. 1 Saarlan-
der. 7 Duitsers, 3 Zwitsers. 1 Frans
man er. 4 Jo'egoslaven
Het Nederlandse eigcn-werken-con-
cen, dat tijdens de Internationale mu
ziekweek zal worden gegeven op Dins
dagavond 3U Augustus, is nog niet sa
mengesteld. Het buitenlandse eigen
wei ken-concert wordt gehouden op
Vrijdagavond 2 Septembei Uitgevoerd
zullen worden werken van Engelmann
(Duitsland), Schibler (Zwitserland),
Millner (Engeland), Huber (Zwitser
land), Fricker (Engeland) en Kelkel
(Saarland
De internationale muziekweek zal
3 September worden gesloten met een
gala-concert door het Nederlands ka
merkoor onder leiding van Felix de
-Nobel.
Maar alle personen, zelfs de bijfigu
ren, zijn zeer goed getekend. B.v.
Jacobs zuster Josine, levenslang Ron-
na's tegenstandster, een vrouw wier
huwelijk spoedig misliep. Het eerlij
ke gesprek tussen die twee wreed
door het leven gefrustreerde vrou
wen, als Josine reeds op haar sterf
bed ligt, is wel een der aangrijpend
ste passages in het boek.
Die opruimingsdag, de derde Juli
1760, eindigt met de plotselinge dood
van het enige overlevende zoontje
van Jacobs derde vrouw. Ronna blijft
alleen achter terwijl de regen de rook
in de schouw neerslaat, zich afvra
gend welke zin al die mensenlevens
hebben gehad.
H. W.
- Arbeidspers, A'dam geb. ƒ4,90.
MEN ZAG EEN FOTO...
Nu bij Ned Comedie
(Van een speciale verslaggever).
Het jonge Amsterdamse toneel
echtpaar Maxim Hamel (26 jaar)
en Winnifred Bosboom (24 jaar),
die beiden na hnn opleiding aan de
Toneelschool gecontracteerd werden
door de Nederlandse Comedie, gaat
geheel onverwachts een buitenland
se filmcarrière tegemoet. Ze heb
ben namelijk met ingang van 1
September a.s. een jaarcontract ge
kregen van een Duits-Italiaanse
Filmcombinatie ,die hen in verschil
lende rollen op het witte doek gaat
brengen. We hebben het ongetwij
feld fotogenieke echtpaar eens in
hun kleine woning aan de Leidse-
dwarsstraat te Amsterdam bezocht.
„Neenwe hebben eigenlijk
nooit aan de film gedacht", aldus
Notes autres", een recent werk
van Louis Heymans.
..AESTHETISCH TESTAMENT"
„Grote kinderenmoeten lesgeven
aan kleine kinderen"
(Van een onzer redacteuren)
,JJOUIS HEYMANS GAAT dit jaar met -pensioenze\ onlangs een
onderwijzer oud-leerling van de Middelburgse Rijkskweekschool tot
een collega en deze keek verbaasd op: WatIs die al zover?" Een be
grijpelijke verbazingwant iedereendie de Middelburgse docent-kunste
naar Heymans kent en nu diens naam verbonden ziet aan de plechtige uit
drukking „pensioengerechtigde leeftijd" moet wel even glimlachen. Hey
mans? Dat is een kaarsrechte gestaltedoordringende ogenbewegelijke
handen, een man wel ter tale en niet bepaald een vermoeide „pensioen
gerechtigde" figuur. „Ik voel me divars tegen mijn leeftijd in", zegt hij
er zelf van en anderen denken er ook zo over. Onlangs nog werd hij uit
genodigd door de Nederlandse Vereniging voor Tekenonderwijs om op
een driedaags congres te Rotterdam te spreken over de vernieuwing van
het tekenonderwijs. Toen bleek, dat de „oude" Heymans in zyn opvattingen
jonger was dan menig jeugdig collega
Heymans studeerde aan de Haag
se Academie, werkte in diverse ate
liers van kunstnijverheid en solli
citeerde „gewoon, omdat er een
vacature was naar Vlissingen.
Hier werd hij benoemd tot vakle
raar tekenen aan dc openbare Ulo
en enkele jaren later ging hij over
naar de Rijkskweekschool. Vijf en
dertig jaar doceert hij nu aan deze
onderwijsinstelling en bijna even
lang aan het Gemeentelijk Gymna
sium. In die jaren heeft het teken
onderwijs een evolutie doorgemaakt,
die wanneer men de opvattingen
in de beginperiode van Heyman's
loopbaan met de huidige vergelijkt
misschien beter een „revolutie"
kan worden genoemd. In de dagen
van toen werd er braaf en keurig
gewerkt, werden keurig allerlei on
derwerpen getekend, maar aan het
creatieve element, de drang die in
elke mens aanwezig is zélf iets te
scheppen, ochdaarover dacht
men toen nog niet. Dat is nu anders.
Nu gaat het er bij de tekenles
niet meer om, om van de leerlin
gen schilders-in-dop te maken,
maar wil men hen vormen tot
harmonische mensen, die zich
door middel van het rijk-geva
rieerde tekenmateriaal kunnen
i uitdrukken. De werkelijkheid,
zoals men die 30 jaar geleden
zag, 'n natuur-getróuwe copie
van 'n fles, 'n kruik, lijntje voor
trouwd, wordt niet meer als
kelijkheid aanvaard. Die ziet
men nu anders, die is zoals elke
mens afzonderlijk haar beleeft,
een wereld op zichzelf, desnoods
afgebeeld zonder bepaalde voor
stelling, abstract.
Deze opvatting nu heeft Louis
Heymans met volle overtuiging
aanvaard en meer dan ooit geniet
hij daardoor van zijn docentschap.
Want van zijn tekenlessen leert hij
zo goed als zijn leerlingen: Nu be
grijp ik, waarom Paul Klee zei:
„eigenlijk moest ik mijn leerlingen
betalen in plaats van omgekeerd".
Op een stille avond de laatste
zonnestralen speelden nog in het
ruime tekenlokaal van de Middel
burgse Rijkskweekschool heeft
Heymans ons werk getoond van zijn
kweeksch ooi stu denten,
werk dat ook tijdens de
Rotterdamse conferen
tie van de Nederlandse
tekenleraren met gro
te aandacht werd beke
ken. ..Mijn aesthetïsch
testamentsprak
Heymans wat weemoe
dig. Maar onmiddellijk
daarop was hij weer de
vitale'docent en kunste
naar. die op indringen
de wijze van zijn op
vattingen getuigde.
Leer de kinderen het
materiaal, laat ze ont
dekken, wat ze er mee
kunnen doen: met pen
seel, grafiek, griffel
flo-master, pastel,
aardappelstempel, lino
leum, krantenknipsels,
ja zelfs met behangsel
pap. Laat ze er mee
werken en ontdekken,
hoe ze zich door mid
del van dit materiaal
kunnen uitdrukken".
En al vertellend rang
schikte Heymans meer
dan honderd tekenin
gen in een dertigtal
technieken, over het al
gemeen werk. waaron
(Vervolg op pag. 13)
Heymans, zelfportret.
WINNIFRED BOSBOOM EN
MAXIM HAMEL
....filmen....
vertelde Winnifred ons, „het over
viel mij eigenlijk een beetje. Kijk,
het is zo gegaande directeur
van de Omega-filmmaatschappij te
München was voor zaken in Am
sterdam en bladerde op een gege
ven ogenblik wat verveeld in net
Theaterjaarboek. Daarin vond hij
een foto van mij
Het bleek, dat Winnifred zeer veel
leek op een bepaald historisch type,
dat door een onverwacht ziek ge
worden Tsjechische ster in een Mon-
tovani-film gespeeld zou worden. De
opnamen waren reeds begonnen
en nu zat men ineens vast. De be
trokken filmmanager zocht contact
met de jonge Nederlandse actrice,
waarop zij een kleine proefscène (in
technicolor) moest spelen.
„Het stelde niets voorhet
is eigenlijk niet de moeite waard
om te vertellen", zegt Winnifred
en we bestuderen weer haar won
derlijk gelaat, dat voortdurend
een starre uitdrukking houdt,
terwijl de grote blauwe ogen zeer
expressief werken. Zij praat op
een effen toon en we merken
eerlijk gezegd weinig van
vreugde om het bijzondere suc
ces. Maar hoe dan ook: zij is
stellig een „type" en zo hoeft het
dan ook niet te verwonderen,
dat de deskundigen bij het af
draaien van de proefscène goed
keurend knikten en zeiden: „Ja,
die moeten we hebben
Van Winnifred tot Maxim was r
toen nog maar een kleine stap; bij
de volgende onderhandelingen kwam
hij vrijwel automatism naar voren.
Hij hoefde niet als Winnifred naar
Duitsland te vliegen en kon voor de
nodige proefopnamen bij de Duit
se regisseur Staudtke terecht, die
naar Amsterdam gekomen was om
Ciske de Rat te verfilmen. En toen
de experts Maxim zagen debuteren
op het projectiescherm, beslisten ze:
„We moesten ze alle twee maar ne
men
Maar.... er viel weinig te „nemen",
want tenslotte had de Nederlandse
Comedie de oudste rechten. Maxim
trad op dat moment op in „De Zee-
wolF' on Winnifred in „Lessen in
laster", zodat het devies slechts kon
luiden: wachten.
VICKI BAUM.
Het ligt echter in de bedoeling,
dat het jonge Nederlandse toneel-
echtpaar in de toekomst zal mee
werken aan een film naar de roman
van de bekende joodse schrijfster
Vicki Baum: „Stud. chem. Kelene
Willfuer", geschreven in 1929.
„Omega" vervaardigt op het ogen
blik ongeveer 14 films per jaar en
het echtpaar Hamel tast omtrent de
aard van verschillende rollen zelf
nog enigszins in het duister. Het is
echter geenszins onmogelijk al
dus vertelde Maxim ons dat ook
een optreden onder auspiciën van
een Engelse filmcombinatle door
gang vindt. Veel meer konden Win
nifred en Maxim niet vertellen,
want: „We weten zelf niet meer...
en het is alles betrekkelijk vlug ge
gaan. Zo af en toe komt er wel eens
een kort brief ie van Omega
maar goed, we zullen wel zien".
Voorlopig houdt het ionge toneel
echtpaar het huis in Amsterdam
aan, „want je kunt nooit weten".
Indien 't na een jaar filmen gedes-
illusionneerd terug zon keren naar
Amsterdam, is hel altijd prettig,
wanneer men de sleutel 'zomaar m
de deur van het eigen smaakvol en
modern ingerichte flatje hoeft te
steken om weer „thuis" te zijn.
Unieke fenloons(e"/ng
in Rijksmuseum
in het Rijksmuseum te Amster
dam wordt van 2 Juli 16 October
de jaarlijkse zomertentoonstelling
gehouden, ditmaal gewijd aan het
manierisme. Deze expositie staat
onder auspiciën van de Raad van
Europa, die financiële en organisa-
torische medewerking verleende, en
draagt tot titel: De triomf van het
manierisme - de E uopese stijl van
Michelangelo tot El Greco.
Dit is de tweede tentoonstelling
onder auspiciën van de Raad. de
eerste, over het Europese humanis
me. werd vorig jaar in België ge
houden. Het is voor de eerste keer
in de geschiedenis, dat er aan het
manierisme als Europees verschijn
sel een tentoonstelling op grote
schaal wordt gewijd, waarbij alle
takken van beeldende kunsten ver
tegenwoordigd zijn.
Er komen inzendingen uit twaalf
landen, die per vliegtuin schip, auto
en trein naar ms lan'l worden aan
gevoerd Tol degenen die stukken
in bruikleen afstaan behoren twee
vorstinnen. Koningin Juliana en Ko
ningin Elisabeth van Engeland.