Onze "Dzcutoenfjagina Het bedrukken van stoffen, een eeuwenoud handwerk NAAR PARIJSE MOVESHOW... PER ABUIS! FLEURIGE KLEEDJES VOOR ONZE MEISJES LESSEN IN WELSPREKENDHEID VOOR ZEEUWSE VROUWEN VAN VROUW 701 VROUW ZATERDAG 14 MEI 1955 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 11 ONDANKS MECHANISATIE EN ATION ALISERING Techniek komt oorspronkelijk uit Oosterse landen De tijd van mechanisatie, waarin wij leven, heeft ons zo vertrouwd ge maakt met het idee van massaproductie, dat wij er nauwelijks bij stilstaan hoe het vroeger geweest moet zijn. Nu heeft de mechanisatie voor de groeiende wereldbevolking vele goede kanten gehad, en ieder van ons ge bruikt en ziet ontelbare malen per dag de voorwerpen, welke er het resul taat van zijn. Doch dat neemt niet weg, dat wij soms geneigd zijn allerlei moderne producten, waarop het woord „handwerk" is vermeld, met bijzon dere aandacht te bekijken en hoger aan te slaan dan de machinaal vervaar digde. Deze voorkeur is in vele gevallen gerechtvaardigd. Een van de goe de hoedanigheden van het handwerk is immers de nooit volkomen gelijk vormigheid, zelfs als daarnaar gestreefd wordt, terwijl de machine niet an ders kan dan volkomen gelijke pro ducten voortbrengen. Denken wij bijvoorbeeld eens aan 't bedrukken van stoffen. Machinaal bedrukte stoffen kunnen een groot of klein patroon hebben, het zal steeds volkomen hetzelfde zijn, of men nu een stuk van 5 of van 50 meter bekijkt. Het patroon van een met de hand bedrukte stof vertoont daarentegen dikwijls kleine afwijkingen, een ver schil in kleur-nuance, een kleine ver schuiving van het dessin, die het kenmerk van de echtehanddruk waren. Wij zeggen met opzet „wa ren", want het wonderlijke feit doet zich voor, dat, waar de handdruk- kers een zo volkomen mogelijke ge lijkvormigheid nastreven, de fabri kanten van machinaal bedrukte weefsels soms, in de duurdere soor ten, opzettelijk kleine afwijkingen in hét dessin aanbrengen-, waardoor de stof dan een aspect krijgt alsof deze met de hand bedrukt is. Be schouwt men deze weefsels echter nauwkeurig, dan wordt al spoedig duidelijk dat deze „afwijking* steeds op dezelfde afstanden terug komt, daardoor het karakter van de druk verradend. Natuurlijk zijn er nog andere ver schillen. Zo is de machinale wijze van bedrukken „diepdruk", terwijl voor de bewerking met de hand vrij wel altijd de „hoogdruk" wordt ge bruikt-, doch zonder ons te zeer in technische details te verdiepen, wil den wij ditmaal eens iets van de laatste manier vertellen. Het bedrukken van stof werd naar alle waarschijnlijkheid het eerst in India gedaan, waar de materialen op primitieve wijze werden gedecoreerd door de zij kant van de hand met kleur in te smeren en deze dan tegen de stof te persen. Men beweert wel eens, dat dit de oorsprong geweest moet zijn van het wel bekende kaschmir „palm" des sin, omdat de buiging van de pink en de zijkant van de hand een dergelijk dessin zouden af drukken, doch te bewijzen is dit niet. In ieder geval kenden de Chinezen en Egyptenaren de techniek van het handdrukken duizenden jaren geleden al en hun methode verschilde heel weinig van de onze. Eeuwen gingen voorbij, voor de handdruk in Europa bekend werd. Dat ook in onze maatschappij de handdruk zich ondanks iedere ratio nalisering heeft kunnen handhaven, is te danken aan het feit, dat dit één van de weinige manieren is, waarop kleine hoeveelheden tame lijk economisch kunnen worden be drukt en ook, dat een dergelijke fijnheid aan detail en rijkdom aan Als Moeder Natuur haar kinderen |n een feestelijk kleed steekt, willen wy niet bij haar achterblijven. We zoeken een aardig stofje uit en gaan voor onze meisjes ook een fleurig jurkje maken. Het hier afgebeelde modelletje kan zowel in een vrolijke effen kleur als in gebloemde of genop te stof worden uitgevoerd. Het heeft aangeknipte mouwtjes en van de schouder tot de taille is het voorpand aan weerskanten in een diepe plooi gelegd, die zich in het wijde rokje voortzet. U heeft ervoor nodig ca. 2.50 m van 90 breedte. Voorzijbaan en achterbaan (2x knippen) kunnen aan één stuk ge houden worden, zoals hier getekend, maar desgewenst kan men het pa- troon ook langs de zijnaad doorknip pen. U verbindt de voorbaan met de voorzijbaan van de rok, legt x op o vallend de plooien in en naait de on derkant van het voorpand licht ge rimpeld aan de rok. Vanaf de schou der wordt de plooi over een lengte van ca. 10 cm, 2% cm breed afgestikt. By het effen jurkje is hierbij gelijktijdig een zig-zag-ba'ndje of een andere aar dige bandgarnermg meegenaaid. Bij het linkse jurkje zijn de stiknaden in een afstekende kleur uitgevoerd en afgewerkt met een „vliegje". De achternaad van de rok dicht- stikken. Bij de rugpandjes vouwt U het beleg naar binnen en brengt de knoopsluiting aan. De onderkant licht ingerimpeld met de achterbaan ver binden en de schouder-, mouw- en zij naden sluiten. De hals-rand wordt tussen de dubbele stof van de kraag- deeltjes genaaid; de mouwtjes werkt U met schuine reepjes stof af. Inplaats van de rugsluiting kunt U naar verkiezing een split je in het voorpand maken dat met een knoop en lusje aan de hals sluit. Bij het kraagpatroon laat U dan het aan geknipte 2 cm brede patje vervallen en knipt U de kraag aan één stuk. In de ceintuur brengt U knoopsgaten aan, die op knopen in de taille van de voorbaan sluiten. ELLA BEZEMER kleur op andere wijze zeer moeilijk bereikt kunnen worden. Vaklieden Het maken van de blokken, waar mee de dessins op de stof gedrukt moeten worden, is een uiterst pre cies werk, dat alleen door uitsteken de vaklieden gedaan kan worden, evenals het drukken trouwens, maar dat is weer een ander chapiter. Het principe van deze blokken is het zelfde, waarop o.a. ook onze stem pels en de linoleumdruk gebaseerd zijn; het teveel wordt weggesneden, zodat de overblijvende delen, met inkt ingesmeerd, de gewenste af druk geven. Nu heeft men voor iedere kleur in het dessin een ander blok nodig, want hierdoor ontstaat juist het pa troon, en hoe meer kleuren er in voorkomen, hoe meer blokken er dus gemaakt moeten worden. Deze blokken worden alle met de hand gesneden uit ahornhout, aat zich hiervoor bijzonder goed leent. Toch is ook dit hout niet sterk genoeg voor het drukken van heel fijne lij nen. Dit doet men dan door in het hout een strip koper te hameren. Het maken van zo'n blok is een uiterst tijdrovend en veel geduld eisend werk; er gaan soms wel zes weken overheen, voor een bevredigend resultaat is bereikt! In sommige geval len worden ook wel metalen blokken gebruikt, die dan in een matrijs gegoten worden. Zijn de blokken eenmaal gereed en is de verf in de gewenste kleu ren gemengd, dan kan de drukker aan het werk gaan. Hij begint met de stof, meestal zuivere zijde, op zijn volkomen gladde tafel vast te plakken met gom, zo, dat deze wer kelijk op alle plaatsen vastgekleefd zit. Dan neemt hij het eerste blok, brengt de kleur er op aan, en plaatst het op de stof, waarna hij het met een hamer bewerkt om de kleur stof zo diep mogelijk te laten door dringen. Dan met hetzelfde blok verder, weer kleur opbrengen, op de stof plaatsen, aanslaan enz., tot de gehele oppervlakte van de eerste kleur voorzien is. Dan de tweede, de derde enz. Tien tot twaalf ver schillende kleuren is werkelijk niet uitzonderlijk. Wanneer u bedenkt, dat deze blokken doorgaans niet froter zijn dan 25-30 cm2 wordt het uidelijk, dat deze drukmethode wat snelheid betreft, nooit tegen de ma chine zal kunnen concurreren. PRATEN ZONDER PLANKENKOORTS" Resultaten zijn tot nu toe moedgevend (Van onze redactrice) Toen de presidente der afdeling Zeeland van de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen, mevrouw L. N. Huysman-Griep, in de loop van de achter ons liggende winter haar „cursussen in welsprekendheid" voor leden van de bond begon, heeft zij wellicht niet durven hopen, dat de belangstel ling voor deze cursussen zo groot zou z(jn. Endat ze al spoedig zulke goede resultaten zouden voortbrengen! Die resultaten kwamen Donderdag j.l. op verrassende wtfze aan het licht tijdens een openbare les in hotel „De Eenhoorn" te Oostburg, waar cursisten van de afdeling West-Zeeuwsch-Vlaanderen de door haar verworven kennis in de praktyk kwamen brengen. lijk applaus der aanwezigen: in elk geval brachten alle volgende executanten haar eerste spreek beurt in het openbaar met be trekkelijk weinig symptomen van plankenkoorts, tot een goed ein de! Doordat de onderwerpen, welke de spreeksters gekozen hadden, nog al uiteenliepen, werd het een afwis selend „programma". Men sprak over „De vrouw vroeger en nu en wees in dit verband nog eens op de vele vrijheden, welke de moderne vrouw dank zij de strijd van haar voorgangsters haar privilege mag noemen. Een sport-enthousiaste wijdde enkele minuten aan de ten nissport, en onmiddellijk hierop volgde een causerietje over „room boter en margarine!" Twintig leden van deze afdeling hebben ae uit acht lessen bestaan de „cursus welsprekendheid" ge volgd, en veertien van haar beste gen deze middag achtereenvolgens net podium om voor de geheel ge vulde zaal gedurende enkele minu ten te spreken over het door haar uitverkoren onderwerp. Dat er in de zaal in het bijzonder onder de adspirant-spreeksters! nogal eni ge spanning heerste totdat „het gro te ogenblik" aanbrak, valt te begrij pen. Elke vrouw die ooit tevoren in het openbaar het woord gevoerd heeft, zal vermoedelijk wel even kippenvel krijgen bij het vooruit zicht, over enkele minuten te moe ten spreken voor een zo groot aan tal nauwgezet luisterende toehoor sters Merkwaardigerwijze verdween deze spanning grotendeels, toen het moment was aangebroken waarop de eerste spreekster haar debuut maakte. Misschien werk te de vlotte wijze, waarop zij haar praatje hield, stimulerend op haar „collega's" van deze mid dag, of wellicht was het de gunstige invloed van het harte- Wy hebben de feestioeek weer veilig en wel achter de rug. Met. vlaggen en mutsen en optoch ten en aubades en vuurwerk hebben wij daadwerkelijk aan getoond hoe geweldig blij wij zijn dat we alweer tien jaar heelhuids bevrijd gebleven zijn. Het is geen kleinigheid om zoiets te vierendat wil ik U vertellen. ,jHet Feest'" schijnt vandaag de dag een ingewik kelde en moeizame opgave, waar heel wat aan georgani seerd en van hogerhand gere geld moet worden. Voor het Na tionaal rrogramma hebben wij gelukkig altijd de muzikale grabbelton bij de hand, en met de Oudhollandse boerendansen, Valerius' Gedenckklank en een nummertje verzetspoëzie krijg je achter de microfoon altijd gauw een uur of ivat vol. Want het beluisterd worden is op zo'n dag toch niet urgent: de mees te knoppendraaiers lopen im mers op straat. Maar op die openbare straat wordt de feestelijkheid wat veeleisender, want daar moet altijd iets te kijken en te doen zijn. Vooral te doen. Dat valt niet altijd mee, stel ik mij zo voor, sinds wij het verrukkelijke maar vrij prijzige kijkspul van de historische optochten hebben afgeschaft en voorlopig nog niet aan de zelfwerkzaamheid van de feestvierende menigte toe zijn. Dat schone begrip tiert al leen nog maar in het verborgene op de lagere scholen. Voorlopig komt het de arran geurs dus nog op menig zioeet- druppel te staan, en slaan ge nieën in dit genre zoals Carel Briels onherroepelijk bankroet bij gebrek aan klankbodem. Dies worden de burgervaders nog ambtshalve ingeschakeld om kinderspelen voor grote mensen in te studeren en ver volgens met enthousiasme te leiden, en laten de grote men sen die binnenkort nooit kind zijn geweest, zich gelaten bezig houden op élke obligate feest dag Weet U, het is iets om bij na der inzien diep te zuchten. Want georganiseerde feestelijk heid is zo'n afgrijselijke tegen strijdigheid, net als destijds het oefenen in „spontaner BeifaTl" bij de Hitlerjeugd. Want voor feestelijkheid zijn drie dingen nodig: een kinder lijk gemoed, een verheugde stemming en een vindingrijke fantasie. Daarom hébben wij nooit zo goed feest gevierd als tien jaar geleden, toen wij van dolblije uitgelatenheid niet wis ten, wat wij deden, volslagen lak hadden aan alle publieke stemmigheid en onvervaard uit het berooide niets van vijf plun- derjaren complete gekostu meerde optochten uit de grond stampten. Toen wij zo maar, iedereen met iedereen, een dansje waagden op de openbare straat. Toén ja toen vierden we X De vrijheid van erfgoed X jT somaar feest van niks met niks. We stondeti naar vijf branden de kaarsjes voor een onverduis- terd raam te kijken alsof we nog ziooit zoveel licht bij elk aar hadden gezien. En wij ston den met opgeheven gezicht stil om naar de vlag uit het galm gat van de toren te knipogen, en de tanden in de lip te zetten bij de eerste klanken van het carillon: „Gelukkig is het land, dat God de Heer be schermt Zó zullen wij nooit meer feestvieren, daar helpen geen lieve landsmoeder en hon derd burgervaders met de ambtsketen en de ingestudeer de zevensprong aan. Want feestvieren is alweer veel te ge woon en te alledaags geworden, net als het wittebrood en de chocolade-repen. Wij hebben zo volhardend tien jaar lang bloe men- en zeil- en heide- en kaas- koninginnen ingehaald, zoveel lichtjes zien branden en zoveel luidsprekers horen schetteren, zoveel gondels zien varen en zoveel praalwagens zien rijden, dat wij zoetjesaan voor de va riatie het ook eens een echte tractatie zouden vinden om zes dagen achtereen te mogen wer ken. En het lijkt mij wezenlijk geen kleinigheid om de eerst volgende tien jaar dat bevrij dingsfeest het matte hoofd bo ven water te laten houden. Mis schien dat het nog vanzelfspre kender gelukken zou, als wij die vijfde Mei van vrijheid vrijwil lig lieten voorafgaan door een vierde Mei van onderdrukking. Als wij, één dag in het jaar, de vale vleermuis van de bezetting zouden laten neerzien over élk dorp en élke stad in Neder land Alle auto's van de vjegen en alle f ietsen achter slot. Alle eta lages leeg, alle vensters geblin deerdalle gastoevoer en élec- trische stroom stopgezet, de straatlantaarns gedoofd en met het vallen van de duisternis ie dereen binnenshuis gejaagd door de sirene van het lucht alarm. Zó was het, zou het dan klinken in de huiskamers: zó, stil, beklemd, gevangen ver nederd. Met de honger daarbij als het scherpste zwaard, en het isolement als de grootste een zaamheid. Of die morgen van de vijfde Mei, met 't sein Alles veilig!" en beierende klokken, met vlag gen uit alle torens en muziek op alle bruggen, o?is ook opgelucht en opgetogen op straat zou vin den, glimlachend om de zingen de kinderen en met een bloem in het knoopsgat! Maar zolang zo'n generale re petitie 7ioaal bezware7i ont- moet: laten wij als moeders ten minste de bezetting levend hou den voor een opgroeie7id ge slacht, dat over fien jaar dat woord aïleeji 7iog maar van ho- re7i zeggen ke7ii. Laten wij ons eigen bezettingsmuseujn in ere houden, 7net ingeplakte bonnen en textielpunten, met kra-7ite7i- knipséls en foto's met kluwens surrogaatwol en een zorgvuldig opgepoetste Rus, met, wie weet, een vervalst persoo7isbewijs en de loze triplexplaat dié de schuilplaats afsloot. Met de eer ste vrije kranten en de laatste herdenkingsnummers, met alles wat die tijd tastbaar voor ons levend houdt Dan waait de vlag op vijf Mei nooit 7iutteloos van de toren en zal over tien jaar, zo God wil en wij 7iog leven, élk kind in Ne derland weten wat bevrijding is. SASKIA. (Van onze redactrice) Parijs, Mei Hoe zou de huis vrouw, die op de eerste dag van haar wèl-verdiende vacantie terecht komt in een van huishoudelijke be drijvigheid gonzende omgeving, zich voelen Vermoedelijk precies als uw redactrice die na een Neder lands voorjaarsseïzoen met héél veel beroepshalve bijgewoonde mode shows op haar eerste vacantiedag in Parijs per abuis een modeshow te aanschouwen kreeg Moe van het winkelen in één van de grote Parijse warenhuizen, be gaf ik mij per roltrap naar het res taurant op de bovenste verdieping... om te ontdekken dat hier binnen enkele minuten een modeshow zou beginnen. Ik besloot onmiddellijk tot weggaan, maar reeds verscheen de eerste mannequin op het plankier en ik zwichtte voor de verleiding om eens iets te zien van de Franse confectie welke in tegenstelling tot de Franse couture in het bui tenlands modenieuws meestal een vrij geringe plaats toebedeeld krijgt- Wel, deze „collection robes d'été et bains de mer" een collectie dus van zomerjaponnen en strand- costuums blijkt, evenmin als de Nederlandse confectie-collecties, een slaafse navolging van hetgeen de grote Parijse couturiers brengen. Ook dit grote Franse warenhuis past in zijn confectie de vaak bi zarre modelijnen van dit seizoen op zeer gematigde wijze toe! De vier mannequins twee donkere, een roodharige en een hoogblonde lijken ook in niets op haar dikwijls bleke en magere, vaak sphinx-aclitige zusteren uit de grote Parijse couture-salons. Het zijn jonge vrouwen, die er volkomen na tuurlijk en gezond uitzien, met volmaakte figuren en perfect opgemaakte gezichtjes Zij weten zich vorstelijk te be wegen en zijn toch allerminst hau tain; zij hebben vanaf het eerste moment contact met haar publiek, zonder opdringerig te zijn, en er gens achter de schermen leidt een onzichtbare hand deze gehele show zo snel en zeker, dat binnen ander half uur de gehele collectie van vijfenvijftig modellen de revue ge passeerd is. De japonnen zijn bij zonder eenvoudig, maar met vaak geraffineerde details. Het zijn mo dellen welke iedere Europese vrouw zou kunnen dragen afgezien dan van de taillematen, want die zijn berekend op het slanke middeltje van de Francaise! Het eenvoudige jurkje van 2900 francs is in zijn soort even gedistingeerd als de ge klede japonnen met haar mondaine namen „Lido", „Rivièra", „Nuit d'été" -=- waarvan de prijzen tot vèr boven de tienduizend francs lo pen De strandcostuums uit deze „col lection" zijn stuk voor stuk een verrukking voor het oog: geestige combinaties van shorts en kuitbroe ken met jasjes; prachtige badpak ken, vaak gecompleteerd door een „poncho", de uitheems aandoende badcape van felgele, knalgroene of helrode badstof, afgezet met diep zwarte franjeMaar de Pari- sienne die, roerend in haar thé-ci- tron, met een zakelijk oog deze show zit gade te slaan, wordt er blijkbaar niet heet of koud van. Wellicht zit zij hier niet in de eer ste plaats om te kopen, maar om ideeën op te doen. Als zij straks naar huis trippelt door de straten van het reeds in volle bloei staande Parijs, completeert zij vermoedelijk in gedachten deze ideetjes tot een zelf te maken „robe...". Want in de Franse hoofdstad is het leven niet goedkoop, en menig Frangaise moet heel wat puzzlen alvorens haar kle- ding-budget haar enige armslag geeft! Historie Twee deelneemsters gunden de aanwezigen een blik in de historie met respectievelijk een vermakelijk verslag van een reisje Zuidzande- Axel in vroeger tijden, en een over zicht van de wijze, waarop in die zelfde vervlogen tijden de wekelijk se was werd gedaan; een karwei, waarbij vergeleken de huidige mo derne wasbehandelingen inderdaad maar kinderspel lijken! Er werd gesproken over „Een Amerikaanse feestmaaltijd" en over „Wij en onze kleding"; één der da mes had „Vrijetijdsbesteding" tot onderwerp gekozen, een ander „Een reisje naar Denemarkeii", en een natuurliefhebster sprak over „Bloe men". Een inwoonster uit Groede bracht op enthousiaste wijze histo rische en toeristische bijzonderhe den van haar woonplaats naar vo ren; twee dames wierpen zich op als pleitbezorgsters voor „Tandver- zorging" en voor de stelregel „Geen alcohol bij snelverkeer", zodat ook het opvoedend element op deze mid dag niet ontbrak! De laatste spreek ster sloot de rij met een praatje over een speciale lekkernij van ons gewest: de beroemde Zeeuwse bab belaars. Het hartelijk applaus dat na af loop van deze openbare les weer klonk, was niet alleen bestemd voor de spreeksters, maar ook voor de docente van de cursus, mevrouw Huijsman, die bovendien enkele stoffelijke' blijken van waardering ontving van de afdeling West- Zeeuwsch-Vlaanderen. Mevrouw Huijsman heeft in ove rig Zeeland nog zeven „cursussen welsprekendheid" lopen, met een to taal van ongeveer 150 deelneem sters, wier leeftijden variëren van achttien tot zestig jaar. „Elke mo derne vronw moet zonder spreek angst in het openbaar het woord kunnen voeren", is haar stelregel. Als al haar cursisten haar lessen volgen met hetzelfde succes als de West-Zeeuwsch-VIaamse dames dan zal de presidente der afdeling Zeeland van de Plattelandsvrouwenbond haar initiatief rijkelijk beloond zien! Lezeressen schrijven: „Spiegelt u aan haar" „Geachte redactie. In het artikel „Het leven is onvrien delijk voor de Joegoslavische vrouw" (Vrouwenpagina P.Z.C. 29 April) wordt ons vrouwen aangeraden, ons aan deze uitgebuitten te spiegelen. Waarom? Om uit haar treurig lot tevredenheid voor ons beter lot te ha len Ik meen dat vele vrouwen anders zullen reageren en verontwaardiging en mededogen zullen voelen over zulk een slechte behandeling. Wanneer een vrouw van vijfentwintig er als vijfen veertig uitziet door meedogenloze ar beid, dan is dat heel erg voor haar en voelen de vrouwen daar leed om. Dat zij er mede tevreden zijn, is nog erger. Slaaf zijn is altijd mensont erend, al beseft de slaaf het zelf niet meer. In de „Verklaring van de rechten van de mens" zijn alle mensen in rechten gelijk, mannen en vrouwen. Laat ons hopen, dat de idee van de rechten van de mens veld zal winnen, overal op de wereld en dat de Joego slavische vrouwen zichzelf zullen be vrijden van degenen die haar uitbuiten op alle gebieden des levens en haar bovendien nog wys maken dat ze niet op de wereld zrjn om gelukkig te zijn, maar om haar lot te dragen. Dat is het regiem van de macht van de sterkste. Laat ons hopen, dat ook daar eens de zin der beschaving door zal breken, dat is: overal macht door recht te vervangen". M. I. R. W. te Vlissingen

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1955 | | pagina 7