West Duitsland kreeg weer
„souverein" drinkwater
Huiduitslag
WENNEKER
MR. B0UMAN ZIET AF VAN
DE VERDEDIGING
JIMMY BROWN opent een rijschool
debraline
FRANSE LANDBOUWGEBIEDEN
STEEDS MEER ONTVOLKT
Oude Proever
Daar ging de ^Liefde
4
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
VRIJDAG 13 MEI 1955
BEPERKING VAN DE CENSUUR
Geallieerde onderdanen moeten
thans belasting betalen
(Van onze correspondent)
Op 5 Mei j.I. drie dagen voor de 10e verjaardag van Duitslands on
voorwaardelijke capitulatie is, voor zover het de „Westelijke Drie" be
treft, Duitsland weer een souverein land geworden. Op die dag werden in
Bonn tussen Engeland, Frankrijk en de Westduitse Bondsregering de ra
tificatie-oorkonden der Parijse Verdragen gewisseld en trad ook het Saar-
accoord tussen Frankrijk en Westduitsland in werking. Hiermede is dan
een einde gekomen aan de geallieerde bezetting van Duitsland, met uitzon
dering van Berlijn.
De Amerikaanse-, Engelse-, Belgi
sche- en Franse troepen ztfn van nu
af aan op het grondgebied van West
duitsland als „gasten", die tevens zul
len meehelpen aan de verdediging van
hun gastheren, zo die eens mochten
worden aangevallen. De metamor
phose van „bezettings-" in „gasttroe-
pen" is overigens maar één van de
vele veranderingen, die in West Duits
land gaan plaatshebben en die zich
overigens door een deel aan de on-
middelrjke waarneming zullen ont
trekken.
Andere daarentegen zullen duidelijk
zichtbaar zjjn. West Duitsland krijgt
nu b.v. ook „souverein drinkwater".
De geallieerden hebben namelijk kort
na him machtsovername in 1945 een
flinke dosis chloor in het Westduitse
drinkwater .laten gooien, hetgeen het
daarmede naar het oordeel van velen
tegelijk ondrinkbaar maakte. Daarop
zijn vele spotliedjes gemaakt. Goud
vissen gingen er in dood. De koffie (al
dan geen „Ersatz") smaakte niet
meer. Velen gingen regenwater op
vangen en drinken. Men vond het chlo
ren van het water in West Duitsland
eigenlijk even onzinnig nis het aan
kleden van de Venus van Milo.
Geen wonder, dat er in het West
duitse parlement al direct na de
machtsoverdracht werd gevraagd, of
het drinkwater nu maar kon ont-
chloord worden. De minister van bin
nenlandse zaken vindt het een goed
idee, maar heeft verklaard, dat het
langzaam aan moet gaan, naarmate
de bezettingsordonnanties buiten wer
king treden.
Niet meer vogelvrij
Dat is dus voor de Westduitsers een
waarlijk smaakvol gevolg van de her
wonnen souvereiniteit. Minder aan
nemelijk zal voor hen zijn, dat de
post- en telefooncensuur, die door de
geallieerden werd ingesteld, voorlopig
nog zal worden gehandhaafd, doch
van nu af aan zal worden uitgevoerd
in overleg met de Westduitse autori
teiten. dus niet meer onbeperkt.
En verder gaat er veel verdwenen.
Bijvoorbeeld alle bureaux, die werk
zaamheden verrichten, die verband
hielden met de geallieerde militaire
bezetting. De hoogste instantie, die op
dit niveau bestond de geallieerde
Controle Commissie, die tien jaren
lang over West Duitsland heeft „ge
regeerd" heeft zichzelf ontbonden.
Politieke inlichtingendiensten der ge
allieerden verdwijnen ook. Slechts de
gewone militaire „intelligence" blijft,
doch van nu af aan zullen de geallieer
den hun informaties moeten delen met
de nieuwe bondgenoot in N.A.T.O-ver-
band, de Duitse Bondsrepubliek.
West Duitsland gaat weer over zijn
eigen buitenlandse politiek beslissen
en er komen vele veranderingen in de
Duitse diplomatieke dienst, die tege
lijkertijd aanzienlijk zal worden uit
gebreid. Geallieerde soldaten zijn on
derworpen aan de Duitse wet en niet
langer .vogelvrij". De Amerikaanse
sergeant Jim Miller zal nu zijn rij
bewijs moeten tonen aan de Westduit
se politieagent Heinz Müller, In be
slagneming van woonruimten door
geallieerde autoriteiten is van de
baan. Bestaande requisities behouden
nog een jaar haar rechtsgeldigheid.
Betalen
Voor kazerne en andere ruimten
moeten de geallieerde „gasttroepen"
nu huur gaan betalen aan de West
duitse regering. Wetenschappelijk on
derzoek, ook op het gebied der atoom
energie, is nu ook toegankelijk voor
Duitsers. Alle beperkingen van de in
dustriële ontwikkeling (ook verande
ringen op het gebied der vliegtuig
ontwikkeling en -bouw) zijn opgehe
ven. Zo ook de beperkingen op de be
wapening der grenswacht, de rugge-
graat van het komende Westduitse
leger, dat tenslotte ongeveer 500.000
man zal gaan tellen.
Onderdanen der geallieerde landen
zullen binnenkort (met terugwerken
de kracht tot 1 April 1955, het begin
van het fiscale jaar in Westduitsland)
de zeer hoge Duitse belastingen moe
ten gaan betalen en in het algemeen
zal het leven voor hen aanzienlijk
duurder worden. Ook hun auto's val
len nu onder de Duitse belastingen en
moeten Westduitse nummerborden
gaan voeren. En er zullen voor onder
danen der geallieerde landen van nu
af aan veel minder vrije dagen zijn.
Alle nationale feestdagen, waarin
vooral de Engelsen en Amerikanen zo
sterk zijn, worden in Westduitsland
nu niet meer gevierd. En voor hun
honden zullen ze belasting moeten
gaan betalen (60 mark per jaar maar
liefst). Ook aan de spoorwegen zullen
ze „vol" moeten betalen (tot dusver
maar half geld). Dit gaat natuurlijk
niet allemaal ineens en in de eerst
komende maanden zal men er waar
schijnlijk weinig van merken.
Geen rooie cent meer
Er verandert echter niet alleen iets
voor de geallieerde onderdanen. Nu
West Duitsland souverein is, gaat het
ernst worden met de herbewapening,
die geld zal gaan kósten, mifiiarden
marken. Dit zal de Westduitser straks
wel op z'n aanslagbiljet merken. Bo
vendien breekt binnenkort (over een
jaartje misschien) het tijdstip aan,
waarop de jonge Westduitser zijn mi
litaire plicht te vervullen zal krijgen.
Intussen is er in Bonnse kringen
scherpe critiek op de „regie" der ge
beurtenissen op de dag der souverei-
niteitsverklaring. Naar men weet, ls
die vrij web zonder plechtigheden voor
bij gegaan. De Westduitse Bondsdag
herdacht het feit in een heel gewone
zitting en Bondskanselier Adenauer
richtte per radio een proclamatie tot
het volk. Maar dat was alles. En het
was juist, menen velen, dat men er
geen ophef van maakte.
Anderen beweren, dat er méér had
moeten worden gedaan. De gewone
Westduitse burger heeft er in ieder
geval niets van gemerkt. De postbode
zei me, dat hij geen rooie cent méér
dan voor de souvereiniteit op zak had.
En ik heb zo het gevoel, dat daarmede
de gevoelens van de meerderheid der
Westduitsers ten opzichte van de her
wonnen souvereiniteit wel is weer
gegeven.
HET PROCES-JUN GSCHLAGER
In de elfde zitting van het landgerecht van Djakarta van de zaak Jung-
schlager werd een brief voorgelezen van mr. Bouman, die tot dusver als ver
dediger van de verdachte optrad. Dir. Bouman deelt in deze brief mede, dat
hjj het besluit heeft genomen de verdediging aan een ander over te dragen,
aangezien hij zichzelf van geen nut meer acht, in verband met de moeilijk
heden, die hij heeft ondervonden. Hij brengt naar voren, dat hem buiten de
rechtszaal geen waarborg kan worden gegeven tegen vervolgingsmaat
regelen, waarvan hjj binnen de rechtszaal gevrijwaard is.
De Indonesische verdedigster, mr.
Nany Razak, was evenmin ter zitting
aanwezig, naar rechter Maengkom
opmerkte, in verband met de Islami
tische vastentijd. Jungschl&ger ver
klaarde, dat hij deze verdedigster al
geruime tijd niet heeft gezien en ver
zocht vervolgens verdaging van de
zitting, omdat hij de Engelse advocaat
mr. Curtis Bennett als verdediger ver
wacht. De rechter zeide aanvankelijk
bezwaren te hebben deze reeds lang
lopende zaak andermaal uit te stellen.
Hrj meende, dat zolang er in Indonesië
nog voldoende volwaardige advocaten
beschikbaar zijn, er geen aanleiding is
een buitenlandse advocaat met de ver
dediging te belasten. Een ander geval
was het met de R.M.S'.-zaak, waarin,
nu de Nederlander mr. Stoffels op
treedt, omdat daar geen enkele Indo
nesische advocaat gevonden kon wor
den om verdachten voor de krijgsraad
in Djogja te verdedigen.
2. Toen Jimmy's besluit, een autorijschool te begin
nen, eenmaal vast stond, pakte hij de zaak stevig aan.
Hij kocht naast zijn huis een lapje grond en daar be
gon hij zelf een flinke garage te metselen, een garage
waarin minstens twee wagens zouden kunnen staan,
want als de zaak een beetje zou lopen, kon Jackte
hem later misschien wel helpen. Jimmy legde eerst het
fundament en daarna begon hij de muren op te met
selen en toen er ruim drie weken voorbij waren ge
gaan stond de garage er. Het was een eenvoudig ge
bouwtje. maar het zag er netjes en degelijk uit. Bo
ven de ingang had Jimmy een tamelijk groot bord ge
spijkerd waarop met duidelijke letters te lezen stond
„Rijschool Brown" en toen dat er op zat, riep hij Mie
bet, die moest zeggen of zij het mooi genoeg vond. Jim
my's huishoudster sloeg haar handen van verbazing in
elkaar. „O meneer Brown", zei ze in extase, „wat ziet
alles er keurig uit en wat staat dat bord netjes. Rij
school Brown 't maakt juist indruk door z'n een
voud. Ik hoop nu maar, dat er gauw wat klanten zul
len opdagen. Weet U wel, dat ik zelf ook aan 't spa
ren ben om wat rijles te nemen, 't Lijkt me énig om
achter het stuur van een auto te zitten en dan lekker
door de bochten te scheuren". Jimmy knikte maar wat,
maar hij was blij dat Miebet eensklaps wegsnelde, om
dat ze geloofde, dat de aardappels aan het overkoken
(Advertentie;
vergalt Uw leven. Gij zult j
verbaasd zijn over de snelle
en afdoende werking van het -=
beroemde huidgeneesmiddel
Regering-Scelba blijft nog
De Italiaanse regering-Scelba zal,
in elk geval tot de 5 Juni a.s. op
Sicilië te houden verkiezingen aan
het bewind blijven. De kleine par
tijen, waarmede de Christen-demo
craten (R.K.) in de regering samen
werken, namelijk de liberalen en de
rechtse socialisten onder Saragat,
hebben besloten tot die datum met
hnn coalitiegenoten te zullen blijven
samenwerken.
Wanneer Seelba dus Donderdag
formeel het ontslag van zijn regering
aan de nieuw gekozen president
Gronchi zal aanbieden, zal laatstge
noemde hem danken voor dat „ge
baar", doch hij zal het niet aanvaar
den.
Overigens houdt dit niet ln, dat de
geschillen in de boezem der Chris
ten-democratische party en tussen
de liberalen en de socialisten zijn op
gelost. Wat laatstgenoemden betreft
willen de Saragat-socialisten een
meer linkse en de liberalen een meer
rechts gerichte regeringspolitiek.
Geen visum
Mi*. Van Deinse, van het Neder
landse Hoge Commissariaat, zeide,
dat Curtis Bennett reeds driemaal een
plaats in een vliegtuig had gereser
veerd, doch tot dusver niet kon af
reizen, omdat hem nog geen visum
was verleend. De rechter bepaalde,
dat de zitting zal worden uitgesteld
tot 27 Mei en zei, dat deze dan ook on
voorwaardelijk zal doorgaan, omdat
verdachte reeds voldoende gelegen
heid is geboden zijn verdediging te
regelen.
'a afloop van de zitting zeide rech-
Maengkom, dat nog zal worden
overwogen of mr. Curtis Bennett als
verdediger zal worden toegelaten,
wanneer hij eenmaal in Indonesië is
aangekomen. Do rechter meende, dat
er geen bezwaar tegen kan bestaan
als een Engelse advocaat als adviseur
zou optreden van de verdedigers, dat
wil zeggen, dat hy dus niet in recht
streeks contact met verdachte zou
staan. Hij zou buiten de rechtszaal
kunnen helpen.
(Advertentie)
De Pr
oei bewijst
de betere
kwaliteit
Een tabakskenner van beroep voelt,
ziet en ruikt onmiddellijk
wat klasse-
Virginia is
De tabak in King's Cross
Virginia is echter zó
goed, dat ook millioenen
rokers het sinds
jaar en dag
blijft 'n klasse beter!
EEN ALARMERENDE ONTWIKKELING
De stadsbevolking neemt op
verrassende wijze toe
(Speciale Correspondentie)
Volgens de laatste telling bedraagt de bevolking van Frankrijk 47.774.445
mensen, heel precies in cijfers uitgedrukt, misschien té precies, volgens de
mening van sommige sociologen, die een dergelijke nauwkeurigheid betwij
felen, omdat daarbjj geen rekening is gehouden met de onbewuste en onop
zettelijke fouten, zoals deze bij iedere volkstelling onvermijdelijk zijn. Maar
belangrijker dan de cyfers, waarover verschil van mening kan bestaan, is
het karakter van de volksbeweging zelf. Deze vertoont namelyk, in het
licht van de nieuwe cijfers, een aanwas van 5 procent tegenover 1946 en
2 procent tegenover 1936 en brengt verschijnselen van bijzondere aard aan
de dag.
Dat de Franse bevolking toegeno
men is, zegt niet, dat deze toeneming
in gelijke mate over het hele land
plaats vindt. Bij nadere beschouwing
moet men namelijk constateren, dat
de ontwikkeling zich op het land en
in de steden op verschillende wijze
heeft voltrokken. In het -algemeen ge
sproken is de toeneming bijzonder
duidelijk in de grote steden met meer
dan 100.000 inwoners. Terwijl men na
melijk in 1936 20 steden in Frankrijk
telde, die deze grens achter zich had
den gelaten, zijn er tegenwoordig 24
van deze grootte.
De bevolkingsaanwas is bijzonder
opvallend in Brest (48 procent), Nice
Toul
procent), Straatsburg, Grenoble,
ilon, Dijon en de Parijse voorste
den.
Na de hoofdstad komt Marseille op
de tweede plaats met 661.000 inwo
ners, Lyon met 471.000, Toulouse met
269.000 en Bordeaux met 258.000.
Wederopbouw
Het sterkste nemen daarbij die ste
den toe, die onder de oorlog het meest
geleden hebben, maar waar de weder
opbouw ook het actiefste en het snel
ste gevorderd is. Op deze wijze zet de
Beweging van concentratie zich voort
naar de grote industriële centra, die
onder de last van de overbevolking
dreigen te stikken.
Het duidelijkst is dit in het Noorden
van Frankrijk waar te nemen. Al
vertoont de bevolkingsaanwas ook
verschillen van het ene departement
tegenover het andere, toch lijdt het
geen twijfel, dat de gebieden van lie
de France, de departementen van het
Noorden en Oosten het levendigst,
het meest dynamisch zijn. Daar be
draagt de aanwas van de bevolking
gemiddeld meer dan 5 procent, een
percentage, dat in lie de France, de
departementen Loire-Inférieure, Pas
de Calais en Moselle nog overtroffen
wordt. Ongetwijfeld is de sterke eco
nomische activiteit in deze streken
hiervan de oorzaak. In ieder geval is
de aanwas niet alleen toe te schrijven
aan het geboorteoverschot, doch is zij
ook het gevolg van een binnenlandse
beweging. En hier doen zich opmer
kelijke feiten voor.
Terwijl men in 51 departementen
een aanwas van de bevolking kan
constateren, is in 36 andere een ont
volking waar te nemen. Hieirtoe be
horen het gebied van het centrale
massief" en speciaal Dordogne. Hau-
te-Viënne, Hérault, Aude, Agrlège,
Cei's en Loire-et-Cher, de een zone
vormen waar de bevolking afneemt.
Deze vermindering bedraagt 5 pro
cent en in bepaalde streken nog meer.
In het bijzonder de grote steden wor
den hierdoor getroffen.
Perpignan bijvoorbeeld- dat tegen,
woorcug 70.050 inwoners meldt, heeft
6.58 procent verloren.
Kleine dorpen
Het aantal dorpen met minder dan
300 inwoners neemt in beangstigende
mate toe. Het heeft thans reeds de
20.000 overschreden. Er zijn in Frank
rijk meer dan 500 gemeenten, die niet
eeng 50 inwoners hebben. Meer dan
10 zijn volkomen verlaten. De streken,
die zich ontvolken zijn in het alge
meen landbouwgebieden. Daar is de
grond arm en tevens ontbreken de
voorwaarden voor een industriële ont
wikkeling. Het natuurlijke gevolg is,
dat de mensen naar de industriecen
tra trekken, waar betere bestaansmo
gelijkheden zijn en het ligt evenzeer
voor de hand, dat in deze door de na
tuur weinig begunstigde gebieden het
geboortecijfer zeer laag is.
Door de verantwoordelijke instan
ties wordt deze ontwikkeling als alar,
merend beschouwd. Het staat abso
luut niet vast, dat de industriecentra
steeds in staat zullen zijn de nieuwe
bewoners werk en brood te bieden.
Het is ook ondenkbaar, dat men de
armere streken maar aan zichzelf zou
overlaten. Een programma van alge
mene opbouw, van modernisering van
de Franse economie zou dan ook niet
de taak over het hoofd mogen zien de
bloedarm wordende delen van het
volks- en gemeenschapslichaam met
nieuwe levensstof te vullen en van de
zich ontvolkende gebieden, door vesti
ging van geschikte nijverheid en ont
wikkeling van het vreemdelingenver
keer, welvarende landstreken te ma
ken.
(Advertentie)
ZEER OUDE GENEVER
FEUILLETON
door MARY BURCHELL
Toen ze opkeek, zag ze dat Er-
rol haar wederom gadesloeg op een
wijze die haar het gevoel gaf dat
hij haar gedachten las.
„Ik ga accoord met alles wat u
over de kinderen voorstelt. U bent
bijzonder edelmoedig en goed voor
hen".
„Kost het moeite om dat te zeg
gen?" vroeg hij met een grimmig
lachje.
Ze deed alsof ze hem niet hoor
de en vervolgde zo rustig als ze
kon: „Nu ze het hier zo goed zul
len hebben, denk ik morgenavond
bijtijds naar de stad terug te ke
ren. Ik kan hun bagage opsturen of
- of misschien komen ze me spoedig
zelf eens con dag opzoeken. Maar ik
wil zelf greng morgen terug".
„Natuurlijk", beaamde hij droog,
voordat ze kon zeggen dat ze de reis
liever niet op Maandagochtend wil
de maken of zoiets, en ze had het
afschuwelijke gevoel dat hij precies
wist waarom zij terug wilde naar
Londen, ja zelfs dat er achter haar
verlangen Ijskoude angst schuilde.
Wonderhaarlijkerwijze mengde
mevrouw Tamberley, als voelde ze
de noodzaak van een luchtig ge
sprek, zich opnieuw in de conversa
tie, en voordat ze naar bed gingen
werd er niets belangrijks meer be
sproken.
Mevrouw Tamberley slaagde er
de volgende dag in dezelfde sfeer
van plezierige luchtigheid te hand
haven, en ditmaal was Hope cr bij
na dankbaar voor. Ze wenste hier
geen drama of crisis - ze wilde zo
gauw en zo onopvallend mogelijk
terug naar Londen, en zich er van
vergewissen dat zich ook daar geen
drama of crisis zou afspelen. Als ze
er maar zeker van kon zijn dat de
gebeurtenissen van de laatste we
ken geen invloed zouden hebben op
haar toekomst met Richard, was ze
bereid het de rest van haar leven
zonder luxe te stellen.
De kinderen toonden wel enige
verbazing, maar geen teleurstelling
toen ze hun meedeelde, dat ze die
zelfde dag naar Londen zou terug
keren, terwijl zij de rest van hun
vacantie hier zouden blijven. Ze
hadden de nieuwe regeling ln prin
cipe reeds aanvaard, en de belofte
dat ze spoedig een dagje bij haar
in Londen móchten doorbrengen,
Stelde hen volkomen tevreden.
Bridget keek nogal ernstig toen
ze hen vaarwel kuste, maar ze wa
ren er aan gewend haar in de va
cantie alleen tijdens de weekends
te zien, en er was niets bijzonders
aan voor een week of tien dagen
afscheid van haar te moeten nemen.
Dr. Tamberley reed haar naar het
station, en ze spraken weinig. Ze
vroeg zich af of hij de brutaliteit
zou nebben op Richard terug te ko
men. Hij was zo doorlopend in haar
gedachten, dat ze vreesde, dat haar
metgezel dat moest voelen en er een
opmerking over zou maken. Maar
Errol Tamberley toonde voor het
eerst de neiging zich met eigen za
ken te bemoeien.
Gedurende de enkele minuten dat
ze op de trein stonden te wachten,
maakte hij slechts één opmerking
van belang.
„Ik weet niet of mijn moeder u
dat voldoende duideliik heeft ge
maakt, maar beschouwt u dit hier
zowel als uw thuis als dat van de
tweelingen zolang u dat wilt. Op
gevaar af weer als strenge voogd
te worden betiteld, moet ik nog eens
herhalen dat uw vader me heeft ver
zocht voor u allen te zorgen".
„Dat is heel vriendelijk van u",
zei Hope. maar bij de herinnering
aan wat hij over Richard had ge
zegd slaagde ze er niet in haar stem
enige warmte te geven. Ook kon ze
er zichzelf niet toe brengen de be
leefde leugen uit te spreken, dat ze
graag van de uitnodiging gebruik
zou maken,
Ze was blij - en ze veronderstelde
hij ook - dat de trein hierna spoedig
binnenreed. In ieder geval keek hij
somber en niet bijster goedgehu
meurd, toen ze afscheid namen. Het
was een onnoemelijke opluchting
voor haar achterover op naar zit
plaats geleund te bedenken, dat er
bijna zeker tijd zou zijn om met
Richard te telefoneren, ja zelfs hem
te zien, nu ze er in geslaagd was
nog eerder weg te komen dan ze
had gehoopt. Aan het Charing Cross
station nam ze dankbaar een taxi
en pas toen ze er goed en wel in
zat, dacht ze: „Ik moet 't nu voort
aan met bussen gaan doen in plaats
van met taxi's. Maar het was te
laat om zich daar nu nog druk over
te maken en bovendien was dit een
te, en ze rende de trappen op in
plaats van de lift te nemen, daar zo
een plotselinge onbedwingbare be
hoefte aan activiteit had. Haar hand
beefde zo, dat ze moeite had het
sleutelgat te vinden. Maar toen ze
eenmaal de deur had geopend en
weer achter zich had gesloten, kreeg
ze het gevoel uit een koortsachtige
droom tot de heerlijke werkelijk
heid te zijn teruggekeerd.
Minder dan zes en dertig uren ge
leden had ze deze kamer verlaten,
in de wetenschap dat, wat er ook
gebeurde, Richard en zij samen zou
den trouwen. Nu keerde, terwijl ze
al die bekende voorwerpen terug
zag - zelfs de stoel waarin Richard
de vorige dag had gezeten - haar
vertrouwen terug, en ze wist dat
niets van wat Errol Tamberley had
de verhouding tussen haar
en Richard had veranderd - of kon
veranderen.
Zonder zich zelfs de tijd te gun-
m haar mantel uit te doen, greep
Hope de telefoon en draaide Ri
chards nummer, en pas toen ze de
bel aan het andere eind hoorde
overgaan, nam ze de moeite een
stoel te pakken en te gaan zitten.
„Hallo".
„Richard!" Ze begroette opgelucht
zijn vertrouwde stem. „Wat heer
lijk dat je thuis bent!"
„Hope, lieveling" - Vreemd ge
noeg klonk Richards stem niet min
der opgelucht dan de hare. „Ben je
werkelijk al thuis? Ik durfde het
niet te hopen. Ik dacht dat jij en de
kinderen
„Ik heb de kinderen daar gela
ten. O, ik heb zoveel vertellen!
Wanneer zien we elkaar?"
„Nu. Mag ik dadelijk bij je ko
men? Ik moet je zien, Hope. Er is
iets gebeurd en -"
„Wat is er gebeurd?" Op onver
klaarbare wijze vlamde al haar
angst weer op. „Toch niets dat -
dat de dingen kan bederven?"
„Natuurlijk niet. Ik kan het niet
door dé" telefoon uitleggen, maar
„Hou je nog net zoveel van me
als altijd?"
Hope hoorde Richard lachen.
„Neen. Meer dan ooit".
„En wat er ook gebeurt, we trou
wen binnenkort?"
„Morgen, als het aan mij ligt".
Haar hart bonsde van dankbaar
heid.
„Dan doet de rest er niet toe".
„Niets?"
„Niets ter wereld".
„De hemel zij dank dat je dat zegt"
kwam het antwoord onverwacht hef
tig.
„Zo denk ik er ook over. Wanneer
wc getrouwd zijn kunnen we de
moeilijkheden samen het hoofd bie
den".
„O, ja Richard! Ik moet je een
hoop vertellen over het bezoek aan
Orterville - niet alles even prettig
- maar het hindert allemaal niets
zolang we elkaar hebben".
„Nee, lieveling. Kan ik dan dade
lijk bij ie komen? Ik moet je iets
vragen".
„Natuurlijk. Ik heb ook een boel
te vertellen -"
„Ik ben binnen het half uur bij
je".
Ze begon te zeggen dat ze wat
eten klaar zou maken, maar hij had
al afgebeld, blijkbaar verlangend zo
spoedig mogelijk bij haar te zijn.
Hoe minderwaardig en kleingees
tig schenen die spottende opmerkin
gen van Errol Tamberlev nu. dacht
Hope triomfantelijk, terwijl ze haas
tig naar de keuken ging om koffie
en een paar boterhammen klaar te
maken.
Ze vroeg zich af wat Richard haar
had te vertellen. Kennelijk iets dat
hem hinderde, en waarvan hit vrees
de, dat het haar zou ersroren of te
leurstellen. Waarom zou zijn stem
anders zo opgelucht hebb«n e,.Klon
ken toen ze had gezegd dat niets er
toe deed zolang ze elkaar maar had
den?
(Wordt vervolgd.)
