c
Franse boerenzoon ging van de
post in de litteratuur
J
Witfe tónden
Frisse
1IMMY op het onbekende eiland
Fiona's tweestrijd
AKKERTJES ff
DE WERELDOMROEP IN 1954
Knap óp die kale schuur met Buïtenhijts
KL4M\
crnrfEfftER
DONDERDAG 7 APRIL 1955
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
„FOURNIER IS EEN ZONDERLING
Eliever exploiteert angstige
dromen van herderinnetje
(Van onze correspondent in Parijs).
Wanneer ge op een goede dag in het Franse dorp Chenay lcomt zal het
U opvallen dat de helft van de boerderijen in verval is geraakt. Er woont
niemand meer, de deuren waaien met de wind open en dicht, de dakpannen
glijden van de daken. De boerenjongens willen niet meer op het land wer
ken, vooral hier niet waar de grond schraal is, zodat men er eigenlijk alleen
schapen kan houden.
In dit grijze en armoedige dorp woont een hele vreemde seigneur, de zoon
van een protestantse boer. Hij vindt al gauw dat hy te fijn is gebouwd voor
het harde boerenwerk. Hy wordt eerst postbode, brengt de weinige brieven
en de zeer zeldzame telegrammen rond. In zijn vrye tijd studeert hy Grieks
en Latijn, hetgeen heel het dorp een zotterny vindt. Onze vriend, die Elie
ver Fournier heet, blijft twintig jaar bij de P.T.T. om dan tot de conclusie
te komen, dat hij eigenlijk voor iets beters in de wieg was gelegd. Leent
geld en begint een boomkwekerij. Van zyn vruchten maakt hij zelf jam, die
hij van deur tot deur gaat verkopen.
dorp een boek te laten schrijven.
Nu is natuurlijk de grote moeilijk
heid iemand te vinden, die hier ge
schikt voor is. Eliever probeerde het
eerst met zyn dochter. Maar die was
het Pirn en Mien-stadium riog niet te
boven. Toen liet hij zijn oog vallen op
een veertienjarig herderinnetje, dat
heel de dag in de heuvels moet passen
op de schapen van haar vader. Een
kind dat heel moeilijk kon lezen en
nauwelijks kon schrijven.
Onze fantasievolle Eliever ging da
gen met haar mee en liet haar maar
praten. Hy bleek geluk te hebben.
Het is intussen oorlog geworden en
zijn potjes gaan gretig van de hand.
Maar onmiddellijk na de bevrijding
worden zijn klanten lastiger en zeld
zamer. Eliever vindt opnieuw dat hij
beneden zijn geestelijke stand leeft
en hij verandert van beroep. Werpt
zich hals over kop in de literatuur,
zijnde een begrip, die tot dat moment
in het dorp nog niet is doorgedron
gen.
door JAN BRUSSE
Monsieur Fournier is langzamer
hand kaal geworden. Hij lijkt op
Schopenhauer, meent" hy, maar nie
mand in het dorp kent deze wijsgeer.
Eliever is een zonderling, vinden zyn
dorpsgenoten. Hij zit heel de dag en
tot diep in de nacht op een oude
schrijfmachine te tikken en een
maand later is zijn eerste roman
klaar. Een machtig stuk werk. He
laas blijkt er uit dat hij geen literai
re talenten heeft. En dat zijn werk
waardeloos is. Ook dit was voor onze
ex-postbode geen bezwaar. Hij krijgt
nu inderdaad een heel slimme inge
ving, werkt die uit en heeft succes.
Om te vertellen wat hij vond is het
goed, dat we eerst over wat anders
praten.
Ongeveer twee jaar geleden was er
een toen zeventienjarig meisje, Fran-
coise Sagan dat, wanneer ze klaar
was met haar huiswerk, een roman
schreef. Zo ontstond „Bonjour Tris-
teste", de best-seller van de laatste
jaren. Dit keurige meisje uit een zeer
welgestelde familie schreef met een
bijzonder talent een uitermate ge
waagde geschiedenis over haar vader
en zijn maitresse.
De vader is een don Juan en alles
wat zyn vroegrijpe dochter doet vindt
hy prachtig.
Maar de d
Vlaar de dochter is jaloers op de
vriendin van haar vader. Op een af
schuwelijke geraffineerde manier
ruimt de dochter haar toekomstige
stiefmoeder uit de weg.
Het boek is grandioos geschreven.
Maar het is vooral ook zo'n succes
geworden, omdat het gemaakt werd
door een zeventienjarig meisje. Fran-
coise Sagan verdiende er tot nu toe
200.000 gulden mee. Dit aanlokkelijke
voorbeeld werd natuurlijk nagevolgd.
Een ander jong meisje Francoise Ma-
let, schreef een nog ondeugender ro
man, waarvan we de inhoud niet eens
kunnen weergeven. Ook zij verdiende
hier een fortuin mee.
Deze successen hebben onze vriend
Eliever Fournier op een idee ge
bracht. Een van de meisjes van het
(Advertentie)
Verjaagdat lusteloze gevoel-Neem'nAKKERTJE"
om weer monter en fris te worden en/ó^Ë?^\
misschien een griep te voorkomen.
he/pen direct.'
LEZERS SCHRIJVEN
Op reis naar Schouwen
In de P.Z.C. van 2 April plaatste
U een artikel over de Westhoek van
Schouwen. Jammer, dat er in plaats
van 1 bladzijde, niet een halve cou
rant aan gewijd kon worden. Ik zag
ze duidelijk voor me, al die mensen,
wier portretten U afdrukte. Ik be
leefde weer de schoonheid en de rust
van al die mooie plekjes. Maar vot
de rest van Zeeland is dat moois
haast onbereikbaar. En dat is heel
jammer. Als ik de afstand op de
kaart meet, hemelsbreed, van Bors-
sele naar Haamstede, is het 30 km.
Daarover reisde, ik op Zaterdagmor
gen van 's morgens 8 uur tot 's mid
dags 1 uur. Vijf uren, mijnheer de
redacteur. De andere dag terug,
's Morgens om 7 u. 42 vertrekt de
bus uit Haamstede (Zondagsdienst).
En om kwart voor 2 was ik weer te
Borssele. Ruim 6 uren onderweg van
de Westhoek naar Borssele. Als we
in Zeeland geen betere verbindingen
krijgen, is liet maken van reclame
voor het een of andere mooie plekje
overbodig. Wij kunnen net zo vlug
naar de Veluwe.
Er is nog ruim tijd, voor de zo
merdienst begint. Misschien dat er
aan de „aansluitingen" de nodige
aandacht kan worden besteed. Dat
wij Schouwen niet bezoeken is geen
onwil, maar onmacht.
Borssele. M. J. Van 'T HOF.-
Verrukkelijke pepermuntsmaak
COLGATE - DE MEEST VERKOCHTE TANDPASTA TER WERELD
Ook als het herderinnetje alleen was
vertelde zij zichzelf allerlei wonderlij
ke verhalen. Griezelige, ongezonde
fantasieën over negers, die haar had
den willen vangen. Monsieur Four
nier vond het heerlijk. Hy wist op een
hele slimme manier hoe hij haar aan
moest zetten om haar dromen hardop
te vervolgen. Het kind begreep wei
niet precies waarom het ging, maar
zy vond het interessant dat er
iemand naar haar wilde luisteren.
Nu moesten deze wilde, angstige
verhalen op schrift gezet worden.
Eliever kocht tien schoolschriften
van honderd pagina's en hij stelde het
herderinnetje tot taak deze cahiers
vol te schrijven. Dit ging moeilijk.
Berthe beschikt maar over een hele
kleine woordenschat en bovendien is
de helft van wat zij zegt patois. Haar
meester vertaalde hier en daar een
beetje in gangbaar Frans, maar ver
der liet hy de „romancière" haar gang
gaan. Zo kwam de roman tot stand.
„Coupez-Coukaput" staat er op
de kaft (Om hals brengen, kapot).
Het is een verschrikkelijk boek. Per
vers en toch naïef, sadistisch en dom.
Het gehele boek is opgebouwd met
niet meer dan 1000 verschillende
woorden. Kindertaal, die de meest
verschrikkelijke dingen vertelt. Een
kwade droom.
Erg veel Fransen nemen het meneer
Eliever byzonder kwalijk dat hij op
deze manier te werk is gegaan. Men
kan zich ook afvragen welk gedeelte
van deze zwarte roman zuiver het
werk is van het veertienjarige herde
rinnetje dat al zoveel lelijke dingen
heeft gezien en welk deel voortkomt
uit de troebele fantasie van de ex-
postbode.
Toen men Berthe Grimault vroeg
of zij het prettig vond om een „femme
de lettres" te worden, bleek dat zy
niet eens wist wat dat was. Waarom
zij al die caliiers volgeschreven had?
Omdat meneer Fournier dat wilde.
Waarom meneer Fournier haar dat
gevraagd had Om geld te verdienen.
Wat zij met haar gela zou gaan doen?
Een fiets kopen en schoenen met ho
ge hakken en een baljurk om op Za
terdagavond uit te kunnen gaan.
De vader van Berthe begrijpt maar
niet hoe het mogelijk is dat zijn doch
ter al die pagina's vol heeft kunnen
fantaseren. Thuis zegt ze nooit wat
en men dacht tot nu toe dat zij eer
der dom was voor haar leeftijd. Maar
papa Grimault hoopt dat het boek
succes zal hebben en dat de millioe-
nen francs binnen zullen stromen. Nu
moet hij het als landarbeider met 220
gulden in de maand doen.
Berthe heeft een van de eerste ex
emplaren van haar roman aan de pre
sident van de republiek gestuurd. Die
zal er wel niet zo blij mee zijn. Het is
echt geen boek waar men iemand een
plezier mee doet. Het ware beter ge
weest het zwijgzame herderinnetje,
rustig bij haar schapen te laten. Nu
heeft de heer Eliever Fournier alleen
gespeculeerd op de ongezonde
nieuwsgierigheid van het publiek.
Millioenen francs zullen er ook zeker
niet verdiend worden,
(Advertentie.)
UITBREIDING ZENDERPARK
Huisvesting onvoldoende
(Van onze Haagse redacteur).
Voor Radio Nederland Wereldom
roep is het jaar 1954 zeer belang
rijk geweest. Met name omdat het
bewezen heeft, dat de Wereldomroep
in de tien jaar na de oorlog pro
grammatisch, technisch en organisa
torisch temidden van binnen- en
buitenlandse omroeporganisaties een
alleszins verantwoorde plaats is gaan
innemen. Voorts om de publicatie
van het Voorlopig Verslag van de
Tweede Kamer over het ontwerp-
Omroepwet en tenslotte om de voor
uitgang, die gemaakt is bij de mo
dernisering van het Nederlandse kor-
tegolfzenderpark.
De regering besloot in 1954, zo
vermeldt het verslag verder, dat de
derde en laatste 100 kw-kortegolf-
zender in Lopik wordt geplaatst. Dat
betekent een verheugende afronding
van het zenderproject. De ingebruik
neming van de eerste nieuwe zender
is voor het einde van 1955 te ver
wachten.
De vreugde over de zenderbouw
kan echter niet doen vergeten, dat
nog steeds een diepe kloof bestaat
tussen de verrichtingen en verplich
tingen van de Wereldomroep aan de
ene en zijn „gereedschap" in de
ruimste zin van het woord aan
de andere kant. De tegenwoordige
huisvesting in vier ouderwetse villa
panden herinnert aan de toestand in
de Binnelandse Omroep van een
kwart eeuw geleden.
Internationaal worden, met name
voor transcriptiewerk, steeds stren
gere eisen gesteld. In primitieve stu
dioruimten moeten de medewerkers
jaar in jaar uit werk van hoog ge
halte verrichten. De Wereldomroep
vraagt zich af, waar het in deze om
standigheden naar toe moet met de
taken, die in de naaste toekomst
wachten: de noodzakelijke uitbreiding
van de uitzendingen voor emigran
ten, wier aantal jaarlijks met dui
zenden toeneemt; en vervolgens het
export bevorderende werk door mid
del van commerciële uitzendingen,
dat door de regering reeds in 1953
is aangewezen als doelstelling
Advertentie.
a m rPTA - BEVER
IN 11 FLEURIGE
TINTEN. HAT
EN GLANZEND
„Ziezo, meneer Kassi", zei Jimmy, toen hij Ras
Kassibo onschadelijk had gemaakt. „Je spelletje met
ons is uit. Ik weet alles. Je gewaardeerde kameraad
meneer Mawa of Wama of hoe hij mag heten, heeft
flink doorgeslagen en-nu zullen wij eens kijken, wie aan
het langste eind trekt. Om te beginnen, smijt ik jou
in deze grot en dan ga ik eens op m'n gemak met die pi
loot van de vliegende schotel kennis maken". De reac
tie, die volgde, had Jimmy venvacht. De dwerg had
geen kik gegeven, toen Jimmy hem was besprongen
en evenmin had hij een woord geuit, toen Jimmy hem
had gebonden, maar toen deze over de piloot van de
vliegende schotel was begonnen, barstte hij in gewee
klaag uit. „Meneer Brown", kermde hij, „doe dat niet,
doe dat niet. Er zullen de vreselijkste dingen gebeu
ren. Zijn wraak zal vreselijk zijn, voor u en voor het
volk der...." Jimmy viel hem hier in de rede. „Ja, ik
weet het al, voor dat arme volk der Ras Kakaboelen.
Nu, dat lap ik aan mijn zolen. Het gaat er om, dat mijn
reisgenoten en ik zonder kleerscheuren van dit ellen
dige eiland afkomen. Dat alleen is voor mij belang
rijk. Wat jij en je soortgenoten met die vreemde snui
ters van een andere planeet of wat zij dan cok mogen
zijn, uitspoken, laat me koud". Ras Kassibo begon nu
nog luider te jammeren. „Dat zal het einde van mijn
volk betekenen", griende hij. „U laadt een vreselijke
verantwoordelijkheid op uw geweten, heer B'rown",
jammerde hij. „Kom tot u zelf en doe niets onberadens.
Ook u zal hun slachtoffer worden". Jimmy haalde zijn
schouders op. „Je kunt me nog meer vertellen", grom
de hij.
VRIJDAG 8 APRIL.
HILVERSUM L 402 m 746 k1/t. 7.00—
24.00 KRO.
KRO: 7.00 Nws. 7.10 Gram. 7.45 Morgen
gebed en liturg, kal. 8.00 Nws. en weer-
ber. 8.15 Gram. 8.25 Plechtigheden van
Goede Vrijdag. 9.45 Gram. 9.55 Waterst.
10.00 Gram. 11.00 Voor de zieken. 11.40
Radio Philh. koperkwart. 12.05 Gram.
12.30 Land- en tuinb. meded. 12.33 Wij
vrouwen van het land. 12.40 Strijk-octet.
12.55 Zonnewijzer. 13.00 Nws. en kath.
nws. 13.20 Gram. 13.45 Alt en piano. 14.00
Gram. 14.10 „Johannes Passion". Bach (In
de pauze: 15.0016.00 De Heilige Kruis
weg). 17.30 Voor de kleuters. 17.45 Pas
sieliederen. 18.15 Brabants ork. en soüst.
19.00 Nws. 19.10 Kamerork., koor en so
list. 19.30 Avondgebed en liturg, kal. 19.45
Eyzantijns koor. 20.10 Fragm. Passiespel
„Van Gabbatha naar Golgotha." 21.10
Gram. 21.15 „Pleidooi voor het hart",
caus. 2120 „Parsifal", opera. (2e bedrijf).
22.50 Gram. 23.00 Nws. 23.15—24.00 Gram.
HILVERSUM H. 298 m 1007 kr/. 7.00
VARA. 10.00 VPRO. 10,20 VARA. 12.00
AVRO. 16.00 VARA. 19.30 VPRO. 21.00
VARA. 22.40 VPRO. 23.00—24.00 VARA.
VARA: 7.00 Nws. 7.10 Gram. 7.15 Gym.
7.30 Gram. 8.00 Nws. 8.18 Gram. 6.45 Voor
de huisvrouw. 9.00 Gym. 9.10 Gram.
VPRO: 10.00 „Thuis", caus. 10.05 Morgen
wijding. VARA: 10.20 Voor de kleuters.
10.40 Tenor en gitaar. 11.00 Radiofeuille
ton. 11.20 Gram. 11.35 Orgelspel. AVRO:
12.00 Amus. muz. 12.30 Land- en tuinb.
meded. 12.33 Sport en prognose. 12.48 Gr.
13.00 Nws. 13.15 Meded. en gram. 13.25
Amus. muz. 14.00 Gevar. muz. 14.35 Voor
dracht met muz. 15.20 Kamerork., koor
en sol. VARA: 16.00 Gram. 16.30 Voor de
kinderen. 17.00 Lichte muz. 17.20 Muz.
caus. 18.00 Nws. 18.15 Act. 18.20 Dansmuz,
18.45 „De strijd voor meer welvaart",
caus. 19.00 Voor de jeugd. 19.10 Tokkelork.
VPRO: 19.30 Avondmaalsdienst. 20.35
Goede Vrijdag-muz. 20.55 Nws. VARA:
21.00 „Leert Uw landgenoten kennen",
klankbeeld *21.35 Buitenl. overz. 21.50
Lichte muz. 22.20 „De grote man van het
Witte Huis", klankb. VPRO: 22.40 „Van
daag", caus. 22.45 Avondwijding. VARA:
23.00 Nws. 23.15—24.00 Gram.
Advertentie)
FEUILLETON
door MARGARET MALCOLM
40
„Fiona", klonk Waynes stem.
„Lieveling, ik heb juist je cadeau
ontvangen. Het is prachtig!"
„Ja, vind je het mooi?" vroeg Fi
ona met verlangen in haar stem.
„Echt mooi
Ze hoorde hem zachtjes lachen.
„Ik geloof dat ik maar even langs
zal komen om je to bewijzen dat-ik-
hem-eeht-mooi-vind", stelde hij voor,
ieder woord beklemtonend.
„O ja. of neen, misschien toch beter
niet", Fiona was te zeer in de war om
te weten wat ze zei, „ik moet naar
de naaister".
„Goed, dan wacht ik wel met be
danken tot we niet meer op naaisters
hoeven te wachtenheel binnen
kort".
„Ja", hijgde ze en hing toen snel dé
hoom op de haak want ze vertrouwde
zichzelf niet good meer.
De burgerlijke plechtigheid had
plaats vóór de kerkelijke en slechts
Wayne en Fiona, mr. en mrs Brinds-
ley en Waynes bruidsjonkers waren
daarbij tegenwoordig.
Het leek alles zo onwezenlijk. De
kerkelijke inzegening zou om twaalf
uur plaats hebben, maar ze gingen om
half elf eerst naar het stadhuis. Fio
na droeg gewone kleren, net als de
anderen en het was in enkele minuten
voorby. Wayne kreeg het trouwboekje
dat de predikant moest zien en toen
gingen ze naar de wachtende auto's.
Wayne met zijn bruidsjonker naar
huis om zich te verkleden en Fiona
met haar oom en tante terug naar
Kilclief.
Fiona voelde een brok in haar keel.
Ze wenste wel dat Wayne en zij op
dat ogenblik samen hadden kunnen
eclipseren, in plaats van te scheiden
tot de tweede plechtigheid, die nu een
anticlimax scheen. Plotseling merkte
ze echter dat Wayne vlak achter haar
stond en voelde ze hoe haar hand in
een wanne greep werd gehouden.
„Het hindert niet", fluisterde hij.
„Ik wou dat we dadelijk door hadden
kunnen gaan naar de kerk, maar zo
leek het beter. Vergeet echter niet dat
je nu al mrs. Wayne Mansard bent!"
En daarmee verliet hij haar. Maar
dat onwezenlijke gevoel was verdwe
nen. Ze was mrs. Wayne Mansard.
Daar kon niets meer aan veranderd
worden.
De tweelingen waren verschrikkelijk
opgewonden toen ze terugkwamen.
Het zou nog gruime tijd duren voor
dat ze weg moesten, maar ze wilden
nu al worden aangekleed,
„Geen kwestie van", sprak hun
moeder beslist. „Jullie zouden er uit
zien als vodden tegen de tijd dat we
weg moesten. Jullie zyn het aller
laatst aan de beurt. Maar jij kunt
beter beginnen, Fiona, jc mag niet te
laat zijn en het duurt zo lang voor je
sluier goed geschikt is".
Langzaam ging Fiona naar boven
en dromerig stond ze te staren naar
de beeldige witte bruidsjapon die ze
zou dragen. Ze stond daar nog steeds
onbeweeglijk toen mrs. Brindsley
binnenkwam.
„Mijn lieve kind, wordt eens wak
ker!" spoorde ze haai1 aan. „De tijd
schiet op!"
Fiona knikte.
„Ja" en toen le^de ze met een
verlegen gebaar haar hand op de arm
van haar tante. „Tante Nella ik
vindt u het vervelend dat ik met Way
ne trouw? In plaats van Lys, bedoel
ik?"
Mrs. Brindsley haalde haar schou
ders op en bevrijdde zich zachtjes van
Fiona's aanraking.
„Kindlief, in zulke kwesties is het
altijd maar het beste de beslissing
over te laten aan de mensen wie het
aangaat. Lys heeft voor zichzelf be
slist wat ze wilde en Wayne en jij
hebben hetzelfde gedaan. Ik hoop al
leen dat jullie gelukkig zullen zijn
julh'e hebben evenveel kans op geluk
als de meeste andere mensen".
Dat klonk niet erg bemoedigend,
maar ze had nu geen tijd meer te ver
liezen. De kamenier van haar tante
hielp haar de beeldige japon over haar
hoofd te doen glijden en mrs. Brinds
ley hield toezicht op het schikken van
de sluier.
„Natuurlijk voor het gezicht", drong
ze aan. „Toen ik trouwde was het
juist uit de mode, maar op het ogen
blik wordt het weer algemeen ge
daan".
Toen was het voor mrs. Brindsley
tijd om te gaan de beide tweelin
gen, zedig en met grote ogen in hun
bruidsmeisjesjurken, volgden haar op
de voet.
Nog een kort ogenblik van wachten,
een glas wijn dat ze op aandringen
van mr. Brindsley opdronk en toen
vertrokken zij naar de kerk.
Fiona had ook graag aan haar oom
gevraagd of hy het vervelend vond
dat ze met Wayne trouwde, maar na
de koele ontvangst van die vraag door
haar tante durfde ze hem niet nog
maals te stellen. Mr. Brindsley zelf
zei echter met iets als een zucht:
„Wel, als het dan Lys niet kon zijn,
dan "ben jij degene die ik het liefst
met Wayne getrouwd zie, Fiona".
Dat was ongetwijfeld vriendelijk be
doeld, maar pas toen ze naast Wayne
stond, keerden haar moed en vertrou
wen terug. Toen de bedwelmende geur
van de beeldige bouquet die Wayne
haar had gegeven om hen opsteeg,
vergat ze alles om zich heen. En ae
parels die ze van hem had gekregen,
lagen glad en koel om haar hals.
Toch scheen zelfs nu alles nog een
droom. Dit kon onmogelijk haar, Fio
na Merryn, overkomen -neen, niet
meer Merryn Mansard. Ze was nu
Waynes vrouw. Met een hart boorde
vol dankbaarheid legde zc de gelofte
af die hier zoveel meer betekenis had
dan de korte verklaring in het stad
huis. Toen was alles voorby
Ze tekenden het kerk-register en
iemand sloeg Fiona's sluier terug. Er
klonken gelukwensen en mrs. Brinds
ley trad naar voren om haar te kus
sen, maar Wayne sloeg zijn arm om
Fiona heen.
„Ik de eerste", sprak hy koel, en
kuste haar op haar zachte roze lip
pen.
Ze bloosde hevig, want hij had in de
weken die op hun engagement waren
gevolgd, nimmer getracht haar te
kussen gek om getrouwd te zijn
met een man die je nog nooit had aan.
geraakt.
Ze reden naar Kilclief terug in een
stilzwijgen dat ze geen van belden
durfden breken totdat bij het naderen
van het huis van haar oom allemaal
kleuters, kinderen van de mannen en
vrouwen die op de onderneming werk
ten uit het niets te voorschijn spron
gen en de wagen bedolven onder een
schat van bloemen.
Lachend keken ze elkaar aan en de
stille betovering was verbroken.
Wayne drukte even haar hand en
zei vertrouwelijk: „Weet je, ik heb het
nog nooit in mijn leven zo benauwd
gehad, zelfs niet toen ik mijn eerste
parachutesprong deed! Als jij niet zo
koel en beheerst naast me had ge
staan, was ik vast weggelopen".
Koel en beheerst! Als hij het wilde
kloppen van haar hart en "het vurige
gebed voor hun toekomstig geluk
eens had kunnen horen!
„Je ziet er allerliefst uit, Fiona",
fluisterde hij en met stralende ogen
en halfgeopende lippen wendde ze zich
naar hem toe.
Maar ze hadden het huis bereikt en
de auto stond stil. Wayne stapte uit
en reikte haar de helpende hand.
Toen ze het huis echter wilden bin
nengaan. hoorden ze een zachte, ge
voileerde stem en een slank figuurtje
uit een waranda-stoel.
„Jammer dat ik net te laat voor de
plechtigheid was. maar laat ik de
eerste zijn om jullie geluk te wensen".
Haren die de zon gevangen schenen
te houden, donkere glanzende ogen
die precies geleken op degene die
Fiona iedere dag gewend was in de
spiegel te zien
Dat was Lys.
Dat kon niet anders.
(Wordt vervolgd).
