C
D
Amerikaanse publiek heeft groot
vertrouwen in Eisenhower
NIEUWS UIT DE KERKEN
Altijd alle negen
80 ct.
PAMIR" GAAT WEER VAREN
afgesloten
PROVINCIALE ZEEUWSE C O U RANT ZATERDAG 12 FEBRUARI 1953
GEEN VREES VOOR NIEUW CONFLICT
Unanieme steun voor krachtige
houding van Washington
(Van onze correspondent)
NEW YORK. Het Amerikaanse publiek neemt de Formosa-crisis als
nog met een korreltje zout. Anders gezegd: de kopregels van de dagbladen
zjjn vetter, en de uitspraken van de radio-commentators feller, dan de
openbare reactie in den lande.
Een oorzaak daarvan is uiteraard, dat ook het Amerikaanse publiek
langzamerhand is afgestompt door de schier eindeloze opeenvolging van
crises gedurende de laatste jaren. Vooral sedert de Koreaanse oorlog is
men eraan gewend geraakt met een regelmaat vrijwel als van de maan
delijkse giro-afrekening voor een nieuwe, gapende internationale kloof
te staan. Ogenschijnlijk en op dat woord ligt de nadruk werden deze
te elfder ure steeds nog overbrugd. Zo is hier, al is dit wellicht enigszins
overdreven gesteld, de neiging ontstaan de heftig bruisende internationale
wervelstroom aan te zien voor een „dood water". Er bestaat daarbij een
grenzeloos vertrouwen, dat de regering-Eis- diower er ook in zal slagen
de nieuwe dreiging van een groot conflict in het Verre Oosten, met alle
consequenties daarvan te voorkomen.
De enig merkbare Irritatie geldt
veeleer de traagheid, waarmee de
Amerikaanse Senaat de door presi
dent Eisenhower gevraagde machti
gingen inzake Amerika's optreden in
en om het gebted van Formosa, heeft
verleend. Opmerkelijk is het vertrou
wen, dat het publiek in president
Eisenhower stelt als handhaver van
de vrede; men ziet in hem een man,
die juist omdat hij de oorlog beter
kent dan iemand anders, de vrede
zal nastreven.
Het Amerikaanse publiek Is op dit
ogenblik n.1. eensgezind.
door ROBERT KIEK.
Het meest frappante blijk daarvan
is gegeven door de reacties van het
merendeel van de vrouwen en moe
ders, die door rood China waren uit
genodigd haar mannen c.q. zoons te
komen bezoeken, die daar in krijgs
gevangenschap leven. De meeste
vrouwen en moeders waren er tegen
de uitnodiging aan te nemen, ook al
konden zij het zich financieel ver
oorloven. „De invitatie is een truc",
zeiden sommigen; „ik zou het niet
kunnen verdragen de terugreis zon
der mijn man te moeten maken", zei
een tweede, maar de meesten stelden
haar persoonlijke gevoelens op de
achtergrond: „ik zou er mijn land
geen dienst mee bewijzen", was hun
commentaar. Indien de Chinese com
munisten door hun uitnodiging had
den beoogd op de sentimenten van
het, doorgaans makkelijk geëmotio
neerde, Amerikaanse publiek te wer
ken, kwamen zij ditmaal bedrogen
uit.
Zelfs voor de Amerikaanse volks
massa, die nauwelijks geschoold is in
de finesses van de wereldproblemen
zijn deze twee facetten van de inter
nationale situatie kristal-helder ge
worden.
a. dat elke nieuwe internationale
conferentie met de Russen of Chine
se communisten neerkwam op Ame
rikaanse concessies, of anders ge
zegd, successen voor de autoritaire
regimes;
b. dat de invloed der Westelijke
bondgenoten op Washington steeds is
aangewend om Washington tot deze
concessies te bewegen.
Het grote Amerikaanse publiek
onderschrijft momenteel in overwel
digende meerderheid de principiële
stelling van president Eisenhower,
dat het ogenblik is aangebroken
waarop de lijn tussen Oost en West
scherp getrokken moet worden.
De vraag, hoe en waar deze lijn
moet worden getrokken is veel min
der een kwestie ter beoordeling van
de grote massa. Diplomatieke, natio-
nasu-politieke en strategische over
wegingen beïnvloeden het antwoord
er op. Doch het publiek kan wel met
het blot oog zien, dat een wapen
stilstand, eventueel tussen rood Chi
na en Tsjiang Kai Sjek tot stand ge
bracht, neer zou komen op weer een
nieuwe concessie jegens de commu
nistische elementen. Een wapenstil
stand is immers slechts mogelijk in
dien beide partijen erin toestemmen
elkaar met rust te laten. Voor rood
China is dit inderdaad een conces
sie; maar Mao-Tse en Tsjoe En-Lai
verbinden zich daarmee niet hun agi
tatie in b.v. Indo-China te staken.
Tsjiang, daarentegen (en de Ver
enigde Staten) verbinden zich door
een wapenstilstand de Chinees-Na
tionalistische strijdmacht op Formo
sa tot nietsdoen te doemen. Rood
China heeft dus één potentiële be
dreiging van het vasteland geneutra
liseerd, waartegenover geen enkele
rode concessie van betekenis staat.
Diplomatiek zou de situatie daar
bij bovendien rijp zjjn geworden voor
de verwezenlijking van het Britse
concept om rood China als de con-
tinentaal-Chlnese macht toe te laten
in de organisatie der Verenigde Na
ties, terwijl Tsjiangs regime nog
slechts als de regering van het eiland
Formosa zou erkend worden.
Het is zeker zo, dat een dergelij
ke situatie de wereldverhouding van
het ogenblik nauwkeuriger zou weer
spiegelen. De these dat rood China's
aanwezigheid in de Verenigde Naties
het Westen de gelegenheid zou bie
den een wig te drijven tussen Mos
kou en Reking zou dan eveneens op
de proef kunnen worden gesteld.
Doch deze constellatie is, op het
ogenblik, voor het Amerikaanse pu
bliek vrjjwel onaanvaardbaar. Niet
omdat de Amerikaan zo kortzichtig
is dat hy bezwaar zou hebben be-
Tot opvolger van de huidige presi
dent van het Internationale Comité
van het Rode Kruis, minister Riieg-
ger, heeft het comité eenstemmig be
sloten, professor Léopold Boissier te
benoemen, die op het ogenblik de
functie van vice-president van dit co
mité bekleedt. Professor Boissier, die
sinds 191(6 lid van het comité is ge
weest, was professor in het vergelij
kend administratief recht aan de Uni
versiteit van Genève. Hij werd gebo
ren op 16 Juli 1893.
Professor Boissier zal zijn nieuwe
post op 1 September aanstaande be
trekken.
staande verhoudingen op onze we
reldbol te erkennen; maar omdat hij
hierin slechts nieuwe overwinningen
voor Peking zou zien, die alleen
maar de deur zullen openen voor
nieuwe eisen van de communistische
regimes, welke weer op straffe van
oorlog zullen moeten worden inge
willigd.
Het is deze vicieuze cirkelgang,
welke de Amerikanen van de ene
concessie naar de volgende diploma
tieke nederlaag heeft gevoerd, die
het Amerikaanse volk te lange leste
wenst te doorbreken. Vandaar de
sympathie waarmee men de melo
dramatische uitlatingen van gene
raal McArthur in zijn te San Fran
cisco gehouden rede heeft begroet,
waarin McAtrhur sprak van de
noodzaak terug te keren naar „ons
ouderwetse concept van vaderlands
liefde".
Geen heil in oorlog
Ook de Amerikaan ziet geen heil
in de vernietigingsoorlog; het be
wustzijn, dat bij een wereldconflict
zowel winner als verliezer zwaar ge
havend uit de strijd te voorschijn zal
komen, leeft ook hier. Men is ech
ter niet zo dèfaitistisch, dat dit con
cept alle denken overheerst, of dat
het als doorslaggevende factor zou
worden beschouwd om voort te gaan
het internationale communisme te
blijven paaien. Want dat is juist de
grootste vrees, die sedert de confe
rentie te Genève alom wordt gekoes
terd.
Vandaar, dat het Amerikaanse
volk de president ten volle steunt bij
het afbakenen van een „tot-hier-en-
niet-verder"-lijn. Het overschrijden
daarvan stempelt de communistische
regimes als agressors een daad
waarvoor zij in elk opzicht de ver
antwoordelijkheid dragen.
De Amerikaan gelooft niet, dat
Moskou of Peking daartoe bereid
zijn. Vandaar de betrekkelijke rust
onder het anders zo licht tot emoties
geprikkelde Amerikaanse volk en
het vertrouwen dat het Formosa-be-
leid de tegenstander in zgn overmoed
zal remmen.
Er is altijd baas boven baas.
Er zijn altijd prestaties, die
vèr braven de rest uitsteken.
Oók. op sigarcttengebïed!
Daarom is her af jarenlang een
onbetwistbaar feit:
VIRGINIA
yfi it Mzéte
20 stuks
DE GROTE ZEILVAART
99
(Speciale Correspondentie).
HAMBURG, Februari. Achten
vijftig van de zeilvaart bezeten zee
lieden zullen de „Pamir" bemannen,
als zij de volgende week weer zee
kiest voor een grote reis een la
ding cement zal naar Argentinië ge
zeild worden waarmee dan de
Hamburgse traditie van zeevaart-'
romantiek ook nu gehandhaafd
wordt, ondanks straalmotoren en
atoomduikboten.
Kapitein Herman Eggers, 45 jaar,
kan alleen nog maar in dichteriyke
bewoordingen zijn geestdrift uitdruk
ken over zijn benoeming tot gezag
voerder van het reuzenzeüschip „Pa
mir". Tot nu toe voer hij als kapi
tein op de „Diana": een passagiers
schip dat tussen Travemünde en Ko
penhagen pendelde, een móói schip:
er waren kranen voor alle mogelijke
vloeistoffen: warm en koud water,
wqn, bier en cognac en zelfs jenever
en achter de bar stond de mooiste
waardin, die men had kunnen vinden.
Ze kon bovendien zo prachtig zingen,
dat de meeuwen niet meer van het
schip weg te slaan waren.
Maar als iemand Eggers vleide met
de woorden: „Dit is nu toch eindelijk
het juiste schip voor de juiste man",
antwoordde deze: „Allemaal goed en
wel, maar dat gedoe hier op de
stadsgrachtjes van de Oostzee is me
toch niet het ware. Ik wil weer een
oceaanzeiler onder de voeten hebben."
Het zeilen is blijkbaar een onge-
neeselijke ziekte, meent het „Ham
burger Abendblatt."
Bijna twee jaar heeft kapitein
Eggers vroeger op de „Pamir" als
eerste officier gevaren; voor de oor-
Jog voer hij jaren op de grote zeil
schepen van Laeisz. Hij heeft genoeg
practgk en is voldoende bezeten van
de zeilvaart om, met vol vertrouwen
van zijn reeders, deze nieuwe post te
vervullen.
Zh'n eerste officier, Helmut Grub-
be is minstens zo bezeten en zeker
even ervaren: hij is 47 jaar en heeft
nooit anders dan op zeilschepen ge
varen. Toen in de crisis van de der
tiger jaren de schepen opgelegd wer
den en dit hem het zeilen onmoge
lijk maakte, leerde hij vliegen. Na de
(Advei tentie.j
oorlog nam hij zijn hobby, de zeil
vaart, weer op: twee jaar heeft hij
aan boord van de „Pamir" gewerkt
met een paar even enthousiaste men
sen, om het schip voor deze reis in
orde te maken. Hij voelt zich nu als
een kind, dat uitziet naar de dag
van het schoolreisje
GEEN KOOI VOOR WIT-
TENHAGEN.
En met de overige officieren, Kra
mer, Wittenhagen en Behn, is het al
net zo: zij zijn allemaal op zeilsche
pen opgeleid. De enige moeilijkheid
voor Wittenhagen zal net slapen zijn:
hij is 1 meter 94 en geen kooi op de
„Pamir" heeft die lengte.
Eggers heeft ook verder een pracht-
bemanning: zij hebben stuk voor stuk
vroeger in de zeilvaart gewerkt.
Bootsman Richard Klihl ls 65 Jaar,
wordt ieder jaar jonger volgens zijn
kapitein, en ging 25 jaar geleden als
voorlaatste van boord, toen zijn schip,
de „Monte Cervantes" ergens bij
Vuurland verging. Steward Ahrens
heeft de laatste maanden niets an
ders gedaan, dan van zee uit tele
grammen sturen: „Houd mijn plaats
open."
Ondanks al die alcoholische kraan
tjes en de mooie barjuffrouw, is de
telegrafist van de „Diana" met zgn
kapitein meegegaan: „Geef mg maar
de Oceaan."
De vaste bemanning van 25 ma
trozen wordt aangevuld met 25
scheepsjongens. Bijna allemaal zijn
het stuurmansleerlingen en er is er
geen bij, die zich niet als ideaal voor
ogen houdt, eens zelf als kapitein te
varen.
En zo zal dan de „Pamir" uitva
ren met een bemanning van „gentle-
man-sailors". Aan hen zal het niet
liggen als deze reis geen succes
wordt; zij móet het overigens wor
den, want daarna ligt de „Passat",
ook al geen onbekende in de zeil
vaart, te hunkeren naar de oceaan
golven en te rukken aan haar tros
sen. Van de reis van de „Pamir" zal
Na de overstromingen in Djambi
Het water van de rivier Muara Tem-
besl in Djambi is anderhalve meter
gezakt, maar aanzienlijke gebieden
staan nog onder water, waaronder
ongeveer 60 kampongs in de Batang-
Harl-vallei, waar omstreeks 36.000
mensen nog afgesloten zijn van de
buitenwereld.
In enkele gehuchten leeft de bevol
king reeds tien dagen van bananen en
andere vruchten. In andere gebieden
zijn de mensen er in geslaagd hoger
gelegen gebieden te bereiken. De stad
Djambi zelf is door het water in drie
gedeelten gedeeld, waarvan het hoge
re gedeelte overbevolkt is door men
sen die daar hun toevlucht zochten.
Baranes in hongerstaking
André Baranes, een der beklaagden
in de .zaalc van het uitlekken van de*
fensiegeheimen in Frankrijk, Is In
hongerstaking gegaan als protest te
gen de wijze, waarop het onderzoek
tegen hem wordt geleid.
Hij spreekt van „discriminatie". Ba
ranes heeft voorts besloten op geen
enkele vraag meer te antwoorden.
Zijn verdedigers hebben de rechter
van instructie meegedeeld, dat het
hun niet langer mogelijk is zich met
de verdediging van hun cliënt te be
lasten. Zij noemen een aantal perso
nen tegen wie ook beschuldigingen
zijn ingebracht, maar die niet gevan
gen genomen zijn, noch ook maar ver
hoord worden.
het afhangen, of ook zij In de vaart
kan worden gebracht. Eigenlijk kijkt
heel Hamburg met critische ogen
naar deze poging, de „grote" zeil
vaart nieuw leven in te blazen, maar
Hamburg wil niet anders, dan de
traditie voortzetten.
Huis voor predikantsweduwen.
De grote woningnood, die ook in Noor
wegen heerst, heeft ernstige problemen
geschapen, o.a. voor predikantsweduwen,
die door de dood van hun echtgenoot uit
de pastorie moeten om plaats te maken
voor het nieuwe predikantsgezin. Men
heeft thans het initiatief genomen tot het
oprichten van een „huis voor predikants
vrouwen" in Oslo, waar predikantswedu
wen tegen bescheiden vergoeding de be
schikking zullen krijgen over een aantal
kamers. Bovendien zal in dit predikants
vrouwenhuis een vergaderzaal worden in
gericht, daar immers de predikantsvrou
wen dikwijls op de achtergrond de stuwen
de kracht zijn geweest bg het vele kerke
lijk werk in de gemeente. Er is in kerke
lijke arbeid een voortdurende behoefte aan
de rijke gaven en het vaak zo wijze in
zicht van deze vrouwen; men heeft daar
om goede reden om te zorgen voor een
juiste entourage waarbinnen deze waar
devolle activiteit zich kan ontplooien, zo
dat de predikantsweduwen niet gedwongen
zullen zijn „op dood spoor" te worden ge
rangeerd, omdat him man er niet meer is.
Finse kerk en het huwelijk.
De kerkelijke pers in Finland heeft be
langwekkend statistisch materiaal verza
meld betreffende vragen aangaande het
huwelijk. De bevolking in Finland telt 4
millioen zielen. De industrialisatie gaat
met rasse schreden voorwaarts, ook op
het platteland. In 1920 leefde 65 van de
landbouw, ln 1940 was dit getal gedaald
tot 51 en in 1951 tot 32 van de to-
tale bevolking. In 1938 werden 1600 schei
dingen genoteerd tegen 5600 in 1945 en
3398 in 1952. (Het aantal huwelijken be
droeg 32.231).
Tegen deze achtergrond heeft de Finse
Kerk een nieuw arbeidsveld geopend: bij
stand te verlenen in huwelijksproblemen.
In Helsingfors en Tampere zgn permanen
te adviesbureaux opgericht, waaraan ook
een psychiater en een jurist medewerken.
De leider van het bureau in Helsingfors
is een predikant, die zijn gehele tijd aan
dit werk geeft. Men heeft in de laatste
jaren cursussen gehouden voor jonge ge
zinnen, en alleen in Helsingfors al namen
2000 jonggehuwden hieraan deel.
Christenen en Mohammedanen.
In Bhamdoun, 24 km van Beiroet in
Libanon, is een congres gehouden, dat
waarschijnlijk het eerste Is in zijn soort in
de geschiedenis van het Christendom en
de Islam. Een gelijk aantal Mohammeda
nen en Christenen, uit 22 landen, zijn bij
een geweest met het doel: na te gaan in
hoeverre Islam en Christendom kunnen sa
menwerken om het gemeenschappelijk doel
te bereiken: de respectievelijke geestelijke
waarden door te geven aan de jongere ge
neratie. Er werd slechts Engels en Ara
bisch gesproken, en er was voor tolken
gezorgd.
Er wordt gemeld, dat het congres een
zeer hamonisch verloop had. Men gevoel
de zich als één familie. Des Vrijdags was
er een Islamietische, en des Zaterdags een
Christelgke godsdienstoefening belegd. Zo
wel Mohammedanen als Christenen namen
met grote eerbied aan deze beide gods
dienstoefeningen deel. Met nadruk werd
gezegd, dat het doel van dit congres re
ligieus noch politiek was, maar een poging
om te komen tot gemeenschap, begrip en
samenwerking.
Zij die wel komen, doen het omdat zij
verstaan hebben dat een mens van amu
sement alleen niet leven kan, maar van
alle woord dat uit de mond Gods uitgaat.
Wat ik maar zeggen wil: uw kerkgang
betekene niet: de tgd verdrijven, maar de
eeuwigheid zoeken.
Ds, A. J. Meyer schrijft in het Evang.
Luthers weekblad:
Knopen zijn blijkbaar duurder geworden.
Ze komen althans nog maar sporadisch
voor in de collectezak. Maar dit betekent
nog niet dat de collectanten alleen maar
gangbaar geld ontvangen. Er zit nog wel
eens een Westeuropees muntje tussen, dat,
ondanks BeNeLux, EDG, WEU en EBU,
bij ons nog niet geaccepteerd wordt Maar
zulk geld is nog wel te wisselen. In de
dagen van het Nieuwe Testament waren
er zelfs speciale wisselaars in de tempel.
Die hebben we nu niet meer nodig. Er is
altijd wel een kerkeraadslid dat een bui
tenlandse munt wil overnemen. Maar on
langs zijn ze bij ons toch met een munt
blijven zitten. Er was niemand die er een
cent voor gaf. Toen hebben ze hem maar,
heel royaal, de dominee aangeboden: een
koperen munt ter grootte van een stuiver.
Blijkbaar een Engelse of Amerikaanse
automatenpenning. Aan de ene zjjde staat:
Part Property of the Machine, aan de
andere: For Amusement Only.
Dit wil dus zeggen, dat dit muntje al
leen maar bestemd is voor amusement, of
tewel tijdverdrijf, zoals mijn woordenboek
zegt. Daar zou je over kunnen nadenken.
Stel je eens voor dat deze penning niet
per ongeluk in de collectezak is ge
raakt, maar dat de offeraar inderdaad bezig
was „de tgd te verdrijven." De tijd verdrij
ven is hetzelfde als „de tijd doden", en
ook wie de tgd doodt is een moordenaar.
Hoevezl van zulke moordenaars zouden
er onder het gehoor van de predikanten zit
ten Mensen die alleen maar gaan ter ver
strooiing, ter distractie, voor vermaak,
for amusement only? Mij dunkt toch wel
minder dan vroeger. De minder goed be
zochte kerkdiensten zgn óók een gevolg
van het feit dat zij die „amusement on
ly" zoeken, in onze tijd gemakkelijk aan
hun trek kunnen komen: bioscoop, concert,
radio, televisie.
Hindoeïsme en de kerken.
In het blad van de Evangelische Alli
antie „Evangelical Christendom" wordt
een uiteenzetting gegeven van de ontwik
keling in de situatie van de Christelgke
gemeente in India.
Gesproken wordt van de toenemende
vijandschap van kleine, doch krachtige Hin
doe bevolkingsgroepen tegen iedere zen
dingsactiviteit. „De twee voornaamste En
gelse dagbladen, die nu in handen van Hin-
doe's zijn, berichten bijna dagelijks van
klachten tegen het zogenaamde maken van
proselieten
Nog een teken deze van groeiende afkeer
tegen de zending is de activiteit van een
klein aantal Parlementsleden, dat de afge
vaardigden lastigvalt met vragen over
zendingsactiviteit, vooral in de grensgebie
den, Terwijl de houding van de Minister
van Binnenlandse Zaken uitgesproken on
welwillend is en hg liefst de grondwet zo
zou willen uitleggen, dat alleen aan de
eigen bewoners van het land het recht tot
verbreiden van het geloof wordt toege
staan, is de premier meermalen bemidde
lend tussenbeide gekomen, en zijn redevoe
ringen hebben over het algemeen een ge
ruststellende uitwerking gehad.
Twee dingen moeten evenwel duidelijk
worden gemaakt: allereerst dat deze vij
andige stemming tegen de zending uitgaat
van een weliswaar kleine groep, maar van
een die grote macht bezit.
Het tweede is dat de goede gezindheid
van de massa tegenover de zending en haar
arheïd gebleven is."
Het artikel besluit met op te merken,
dat „indien dit alles tenslotte zal beteke
nen, dat de dagen van de zendingsarbeid
in India geteld zijn, daar tegenover moet
worden vastgesteld, dat op talloze zen-
dingsposten, die bezocht werden, de zen
dingsarbeiders zich verheugen in de grootst
mogelijke vrijheid bg hun werk en onge
hinderd het Evangelie kunnen verkondi
gen."
