Huldiging van 80-jarige Churchill
in Westminster Hall
Dirigent Wilhelm Furtwangler
Baden-Baden overleden
in
KLANKBORD
ONMISBARE STOF VOOR HET
MENSELIJK LICHAAM
VIRULY VERTELT OVER START
OP VLIEGVELD SHANNON
WOENSDAG 1 DECEMBER 1954
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
DE LAATSTE VAN DE GROTE REDENAARS
„Het volk had het hart van een
leeuw, ik had het geluk, dat
ik mocht brullen"
De Britse eerste minister, Sir Winston Churchill, is Dinsdag, de dag
waarop hij tachtig jaar is geworden, hartelyk toegejuicht door de menigte
in de Londense straten, toen hij zich van zijn ambtswoning naar het parle
mentsgebouw begaf, waar Koningin Elizabeth de troonrede uitsprak.
Na naar de troonrede geluisterd te hebben, begaf Churchill zich naar de
Westminster Hall om huldeblijken van parlementsleden in ontvangst te
nemen. Toen de oude premier de 850 jaar oude zaal betrad, werd op trom
mels het V-teken, de V van Victorie, geslagen. In de Westminster Hall ont
ving Churchill, die vergezeld was van zijn echtgenote uit handen van de
leider van de oppositie, Attlee, een door Graham Lutherland geschilderd
portret van de jarige.
In zijn toespraak bracht Attlee de
hoogtepunten van Churchills carrière
sedert hij 54 jaar geleden lid werd
van het Lagerhuis in herinnering.
Hij noemde Churchill „de laatste
van de grote redenaars". Tot slot
sprak Attlee de hoop uit, dat Church
ill het begin zal mogen zien van een
tijdperk van vrede in de wereld na de
stormen die hij heeft moeten weer
staan.
Vervolgens bood David Grenfell,
die de titel van „vader" van het La
gerhuis draagt, omdat hij het langst
onafgebroken zitting er in heeft ge
had, Churchill het geschenk van het
Lagerhuis, een prachtig gedenkboek
met handtekeningen van vrijwel alle
Lagerhuisleden aan.
Rede van Churchill
Toen Churchill opstond om te ant
woorden, werd hij luide toegejuicht.
De premier, die de handen op zijn
Sir Winston verlaat zijn woning in
Downing Street 10 te Londen op weg
naar de Westminster Hall.
VAARWEL. Een Duitser in Goslar
ontving dezer dagen een rekening
voor de kosten van. zijn eigen begra
fenis. Niet in het minst uit het veld
geslagen, belde hij het kerkhof op,
zei dat hij sprak als overledene en
vroeg de verbaasde klerk, hoe de zaak
kon worden geregeld.
Na enkele soconden stilte kwam
het antwoord: „Ergens moet een ver
gissing zijn gemaakt. Vergeet U
alstublieft die rekeningen vaar
wel."
GAST. Een merkwaardige gast ont
ving Zondagmorgen vroeg om drie
uur meneer Gerard Coiffeur in Gent.
Hij hoorde een doffe slag en daarna
gekreun. Hij ging kijken en zag dat
een individu van een muurtje was
afgesprongen, maar op de vuilnisbak
terecht gekomen. Aan de vreemde
bezoeker, die enigszins versuft was,
werd door de politie gratis onderdak
verschaft. Hij ontkent, een onguur
element te zijn.
SCHOUW. Ook te Broek in Water
land blijkt de komkommertijd voorbij
te zijn. Dezer dagen bereikte ons na
melijk uit Broek het bericht, dat daar
de traditionele schouw werd gehou
den ter contröle of de straten gerei
nigd, van grassprieten ontdaan en
met wit zand bestrooid zijn
WARM. Winston Churchill is er ter
gelegenheid van zijn tachtigste ver
jaardag warmpjes ingezet. Van een
bewonderaarster heeft hij een speci
aal voor hem gebreide pullover gekre
gen, waarvoor hij zelf de maat had
opgegeven (borstwijdte 110 cm, leng
te 59 cm, lengte der mouwen 53 cm)
en op de verjaardagsreceptie in
Westminster Hall kreeg hij de be
schikking over een verwarmde stoel.
Ook de stoelen van lady Churchill en
de voorzitter van het Lagerhuis, Wil
liam Morrison, waren voor deze ge
legenheid op temperatuur gebracht.
MOMENTJE. Op de prijskaart van
een Zwitsers hotel: „Het uitzicht op
de Mont Blanc wordt u geheel gratis
door de directie aangeboden."
borst sloeg, zeide: „Dit is voor my de
meest gedenkwaardige openbare ge
beurtenis in mijn leven. Niemand is
ooit tevoren een dergelijk eerbewijs
deelachtig geworden. Er is nog nooit
zoiets in de Britse geschiedenis ge
beurd".
„Ik moet echter wel zeggen", zo
zeide Churchill schertsend, „dat deze
plechtigheid met al haar pracht en
praal misschien zal blijken mijn con
troversiële waarde als partijpoliticus
te hebben aangetast".
Over zijn redevoeringen uit de oor
logstijd zeide hij, dat hij nooit had
aanvaard, dat hij het volk met geest
drift had vervuld, zoals door velen zo
vriendelijk was gezegd. Het was het
volk, dat het hart van de leeuw had.
Ik had het geluk dat ik mocht brul
len.
Na een kort ogenblik van zwijgen
zeide de premier: „Dames en heren,
ik nader nu het einde van mijn reis.
Ik hoop, dat ik nog enkele diensten
kan bewijzen". Wat er ook gebeure
moge, ik ben er zeker van, dat ik de
emotie van deze dag nooit zal verge
ten".
Na deze woorden liep hjj langzaam
buigend en glimlachend de zaal uit.
Verjaar dags fonds
Sir Winston Churchill zal een lief
dadigheidsorganisatie in het leven
roepen met de gelden, die hem uit alle
delen van de wereld ter gelegenheid
van zijn verjaardag zijn geschonken,
aldus werd Dinsdagavond te Londen
bekendgemaakt.
Een deel van het geld zal worden
gebruikt om Churchuls landhuis te
Chartwell in Kent in te richten als
een museum, gewijd aan Churchill.
Een afvaardiging onder leiding van
de secretaris van het verjaardags
fonds, Lord Moynihan, heeft Dinsdag
avond Churchill een cheque van
1.500.000 gulden overhandigd.
Koningin Elizabeth wenste Sir Win
ston Churchill „nog vele gelukkige
jaren", toen zy hem in tegenwoordig
heid van de koningin-moeder en prin
ses Margaret Dinsdagavond ontving.
Te Oostburg werden gisteren "keurin
gen gehouden van hengsten en mer
ries. Het was een drukte van belang
op de Markt, waar de dieren werden
voorgeleid.
(Foto P.Z.C.)
HET ZOUT DES LEVENS
Is ons hunkeren naar zout schadelyk of onschadelijk? Een deskundige,
die onlangs op deze vraag een antwoord gaf in het British Medical Journal,
was de laatst genoemde opinie toegedaan. Maar al gauw ontving het blad
een protest van een ander medicus, die meende dat zout aanleiding geeft
tot verhoogde bloeddruk en andere onprettige symptomen. Hij kon dit niet
positief bewijzen, maar als een dieet met weinig zout tot lagere bloeddruk
leidt, waarom zou dan omgekeerd een dieet met veel zout niet leiden tot
hoge bloeddruk?
Proefnemingen met ratten hebben op dit probleem enig licht geworpen.
Gebleken is dat wanneer het dieet meer zout bevat dan noodzakelijk is, er
inderdaad kans bestaat op een nierkwaal en hoge bloeddruk.
Dit wil niet zeggen dat ook mensen op dusdanige wijze zullen reageren.
De schrijver van het genoemde artikel legde daar in zijn repliek de na
druk op, evenals op het feit dat de proefnemingen tot dusver niet overtui
gend zijn.
Wel kan men als vaststaand aanne
men dat patiënten met hoge bloed
druk of met bepaalde soorten hart-
ONDERZOEK NAAR „TRITON-RAMP"
Istandig. Intussen klommen we nog
steeds. Het rode, lichtje, dat een uit-
getrokken landingsgestel aangeeft, ging
uit. Dat betekende dus, dat het geheel
De tweede dag van het onderzoek ingetrokken was in de romp. Op dat
Mac Bride stelde vele
vragen
naar de oorzaak van het verongeluk
ken van het K.L.M.-toestel „Triton"
werd besloten met het verhoor van
commodore Viruly. Uiterlijk ietwat
bleekjes en nerveus betrad hij de ge
tuigenbank in de grote zaal van Kings
Inns te Dublin. De heer MacBride stel
de verschillende vragen aan de gezag
voerder o.a. betreffende de reis van
Amsterdam naar Shannon.
Viruly verklaarde, dat men een nor
male reis had gemaakt behalve dat de
„high frequency" van de radio uit
viel.
MacBride: ,,Die is vernieuwd op
Shannon. Maar er was bovendien ver
traging in Amsterdam geweest".
Viruly: „Ja, de remmen waren ge
repareerd".
Voor de start volgde de gebruikelij
ke contröle. De vlieger zeide, dat toen
alles normaal was. Hij had de rem
men geprobeerd en de motoren laten
diaaien. Op dit punt verzocht de pre
sident de heer MacBride geen vragen
meer te stellen doch Viruly zelf eerst
aan het woord te laten.
Remmen los
Viruly zeide: „Ik gooide de remmen
los, zodat de machine vooruit begon
te rollen en langzamerhand vaart
kreeg. Ik stuurde aanvankelijk met
het stuurwiel totdat we een snelheid
hadden van 60 knopen (111 ki
lometer per uur). Daarna gaat de be
sturing met het roer. Steeds sneller
schoot de machine vooruit- Toen we
125 knopen hadden, kwam het mo
ment om de lucht in te gaan.
Precies op dat moment hoorde ik
althans dacht ik te horen een eigen
aardig geluid, dat van bakboord
kwam. Het scheen mij even toe alsof
een van de linkermotoren een ander
geluid begon te maken. Het was dus
geen klap of zo iets.
In een flits keek ik opzij naar Par-
fitt en naar de boordwerktuigkundige
om te zien of zij het ook hoorden.
Maar zij toonden geen enkele reactie
en toen hoorde ik het vreemde geluid
ook neit meer, zodat er geen reden was
cm er op te letten. Op hetzelfde mo
ment trok ik de machine normaal de
lucht in".
„Had u zich wel even ongerust ge
maakt over het geluid?" interrum
peerde de president.
„Inderdaad", antwoordde Viruly,
„met zo'n vol en zwaar geladen toe
stel. Ik bemerkte, dat we geen vlakke
klim hadden, dat we niet snel stegen
Ik liet het landingsgestel daarom snel
intrekken. Terwijl het omhoog kwam
vlogen we nog boven het vliegveld
naar de waarschuwingslichten, vlak
boven het veld. Ik stuurde nog visu
eel om er zeker van te zijn, dat we
veilig opstegen en dat ik op goede
hoogte over die lichten zou komen.
Dat gebeurde. Het was onmogelijk
precies te zeggen hoe hoog we er over
heen gingen. Daarna begon ik aan een
steilere klim omdat we inmiddels
meer vaart hadden gekregen. Bij 10
knopen snelheid vroeg ik om enige
vermindering van vermogen. Op dat
moment wordt de kracht van de mo
toren n l. iets teruggebracht door de
boordwerktuigkundige.
Dit kunnen wij op de instrumenten
controleren, maar hij deed het zelf-
moment zag ik de naald van de hoog
temeter de 250 voet voorbijgaan. Zeer
kort daarna gaf ik de opdracht: vleu-
gelklappen intrekken. Het toestel ging
circa 150 knopen. Nadat de klappen
in waren, verzocht ik om extra klim-
vermogen. De snelheidsmeter gaf toen
160 of meer aan.
Op dat moment kreeg ik de indruk,
dat er iets absoluut verkeerd was met
de machine. Het gebeurde nog voor
we de tijd hadden gehad alle normale
routine-werkzaamheden van contröle
na de start uit te voeren".
Viruly vertelde daarna van de om
standigheden, waaronder het toestel
verongelukte. Vandaag wordt zijn ver
hoor voortgezet.
kwaal er baat bij hebben indien hun
dieet geheel zoutvrij wordt gehouden.
Geheel zoutvrij, want een verlaging
van het zoutgehalte alleen blijft zon
der uitwerking.
Voor vele patiënten, die erg op zout
gesteld zgn, is het even moeilijk om
net zonder zout te stellen als voor
dronkaards om het zonder drank te
doen. De keus is echter: geen zout of
minder levenskans. De grootste moei
lijkheid op dit gebied is uit de weg
geruimd toen een stof ontdekt werd
die aan zoutloos voedsel een zoute
smaak geeft, een aangename wijze
van zelfbedrog.
Zout Is een eenvoudige scheikundi
ge stof, bestaande uit natrium en
chloor, stoffen die de mens en vele
dieren absoluut nodig hebben. Zout
moet in de bloedstroom aanwezig zijn
tot regeling van de hoeveelheid vloei
stof en ook om het zuurgehalte van 't
lichaam op een constant peil te hon
den. Daar er door het lichaam voort
durend zout wordt afgescheiden moet
het lichaam ook regelmatig zout op
nemen. Onder normale omstandighe
den komt dit neer op ongeveer 10
gram per dag.
Wanneer men lichamelijk werk ver
richt, en vooral in warm weer, ver
liest het lichaam een belangrijke hoe
veelheid zout door de poriën. Het uit
gezwete zout moet zonder verwijl
worden vervangen om spierkramp te
voorkomen. In een bepaalde diepe
mijn, waar de temperatuur normaal
boven de 100 graden F. is, leed een
aanzienlijk aantal mijnwerkers aan
felle hoofdpijn. Telkens weer moesten
de mannen daarvoor een behandeling
ondergaan.
Tot het de hun behandelende ge
neesheer te binnen viel dat het mis
schien ging om een tekort aan zout.
Nadat hjj nun de raad had gegeven
dagelijks een glas zout water te drin
ken, verdween de hoofdpijn als by to
verslag.
Zout als soldij
Het spreekt vanzelf dat zont, dat
voor onze levensfuncties zo belangrijk
is, vaak een rol in het bijgeloof is
gaan spelen. Zout wordt reeds ver
meld in een geschrift dat 2700 jaar
voor onze jaartelling werd samenge
steld. Ook de Bijbel heeft het over
zout. De middeleeuwse ontdekkings
reiziger Marco Polo schreef er over.
De oude Chinezen wonnen bergzout en
verkregen eveneens zout door het ver
dampen van zeewater. En nog steeds
wordt van deze beide methoden ge
bruik gemaakt.
Maar niet alleen de beschaafde
mens kent het zout. Waar ontdek
kingsreizigers ook zgn doorgedron
gen, overal hebben ze waargenomen
lat de primitieve mens het zout op
prijs stelt. Vaak heeft de mens zout
evonden door het spoor te volgen van
üeren op zoek naar zout.
In de oudheid wonnen de handeldry-
vende en zeevarende Phoeniciërs zout
door water uit de Middellandse Zee
te laten verdampen.De oude Grieken
kochten en verkochten slaven en men
prees een slaaf door te zeggen dat hg
„zgn gewicht aan zout waard" was.
De soldaten der Romeinse legioenen
ontvingen een deel van hun soldy in
de vorm van zout. Het geld dat men
hen gaf om zout te kopen noemde
men hun salarium, vandaar ons woord
„salaris". Naarmate de Romeinse be
schaving zich om het Middellandse-
zeebekken verspreidde, nam de vraag
naar zout toe, zodat zich weldra pro
ductie- en transport-moeilijkheden
voor deden. Bij hun opmars door Eu
ropa waren de Romeinen er dus
steeds op uit om zoutlagen te ontdek
ken. Menige zoutmgn is dan ook van
Romeinse oorsprong.
Ook in onze manieren heeft het
zont vaak een rol gespeeld. Na de Re
naissance yverd het zout een symbool
van waardigheid. De groten zaten aan
tafel „boven het zout", dat in prach
tige vaten binnen hun hereik stond.
De lager geplaatsten zaten dan „on
der het zout".
W. Jos de Gruyter
naar Groningen
Tot directeur van het museum van
oudheden te Groningen is met ingang
van 1 Maart 1955 benoemd de heer W.
Jos. de Gruyter, thans redacteur voor
beeldende kunsten van „Het Vader
land" in Den Haag.
VEEL-OMSTREDEN FIGUUR
In 1935 had hij een geheime
ontmoeting op Vlissingens station
Dinsdag is op 68-jarige leeftijd te Baden-Baden overleden de dirigent
dr. Wilhelm Furtwangler. Hij was eerste dirigent van het Berlgns Phil-
harmonisch Orkest en het Weens Philharmonisch Orkest, Furtwangler
werd in een sanatorium verpleegd in verband met een ernstige longontste
king. Op 25 Januari 1886 werd hij te Berlijn geboren als zoon van een be
kend Duits archeoloog. Furtwangler kreeg zijn eerste grote kans als ope
ra- en concert-dirigent in 1915 te Mannheim, nadat hij reeds enige erva
ringen had verworven met orkesten te Zurich, Straatsburg en Lübeck.
In 1920 volgde hij Richard Strauss op als dirigent van symphonie concer
ten met het orkest van de Berlijnse Staatsopera. Hij was de opvolger van
Wilhelm Mengelberg als dirigent van de concerten van het Frankforter
Museum. Hij werd in 1922 als opvolger van Artur Nikisj benoemd in de
belangrijkste dirigentenpost van Duitsland leider van het Leipzig Ge-
wandhaus-Orkcst en van het Berlijnse Philharmonisch Orkest.
In de afgelopen twintig jaren ves
tigde hij niet alleen de aandacht van
de gehele wereld op zich door zgn
muzikale activiteiten, maar vooral
ook door zijn vaak tweeslachtig poli
tiek optreden. In 1933 kreeg hg on
aangenaamheden met de nazi's, om
dat deze nieuwe bewindslieden in
Duitsland orkestleden van Joodsen
bloede uit zgn orkest wilden verwg-
deren. Met nadruk betoogde hg, dat
vele Joodse kunstenaars Duitsland 'n
wereldnaam hadden gegeven: „Het
moet duidelgk worden uitgesproken,
dat mannen als Bruno Walter, Otto
Klemperer en Reinhardt en anderen
ook in de toekomst in Duitsland aan
het woord moeten komen", zo ver
klaarde hg, en hg nodigde prominente
Joodse kunstenaars uit het buiten
land uit naar Duitsland te komen.
In deze uitnodiging verdedigde hij
het standpunt, dat kunst en politiek
niets met elkaar hadden te maken.
Bekend is vooral geworden het ant
woord, dat Bronislaw Hubermann
daarop aan Furtwangler zond en
waarin de grote violist het standpunt
van de dirigent volkomen afwees:
„Het gaat hier om de elementairste
voorwaarden van onze Europese cul
tuur", zo schreef Hubermann.
Stap voor stap werd Furtwangler
verder in *et Duitsland van Hitier in
gekapseld en steeds meer moest hij
het hoofd buigen. In 1934 ontstond
een conflict met Goebbels over het al
of niet uitvoeren van Hindemith's
„Mathis der Maler", waarbij Furt
wangler partij koos voor Hindeminth
en zgn ontslag aanbood. Zgn actie
bleef echter zonder resultaat.
In het buitenland had men veel cri-
tiek op zijn houding, omdat hij wei
gerde consequent de nazi's te bestrg-
den. Hij bleef er bij, dat kunst en po
litiek niets met elkaar hadden te ma
ken. Hij sloeg een uitnodiging in 1936
om Toscanini bij het New Yorkse
Philharmonische Orkest op te volgen
als permanent dirigent af na krachti
ge protesten van anti-Nationaal-so-
cialistisch gezinde Amerikanen.
Furtwangler's Joodse secretaresse,
dr. Berta Geissmar werd gedwongen
naar Amerika te emigreren.
TE VLISSINGEN.
Merkwaardig is, dat hij in 1935 een
geheime ontmoeting met haar had en
dat deze ontmoeting zich afspeelde
op het station te Missingen. Sinds een
jaar was mevrouw Geissmar ergens
in het Derde Rijk ondergedoken ge
weest, zodat Furtwangler geen enkel
contact met haar had. Toen zij via
Den Haag naar de V.S. zou gaan,
kwam Furtwangler juist uit Londen.
Hij schreef dr. Geissmar dat hij zijn
reis in Nederland wilde onderbreken
voor een bespreking. Zijn tijd was
echter beperkt. Slechts 24 uren lagen
tussen zijn concert in Londen en het
daarop volgend in Dortmund. Mevr.
Geissmar reisde daarop naar Missin
gen, waar de Zeeland-boot met orkest
en dirigent arriveerde. Zij ging in de
gereedstaande trein naar Roosendaal
zitten en wist hem een boodschap in
handen te spelen, terwijl hij van het
schip kwam. De trein naar Duitsland
stond op het volgende perron en toen
de dirigent vergezeld van een kruier
langs de coupé kwam, waarin mevr.
Geissmar zat, wist ze zijn aandacht te
trekken.
In 1939 werd hg benoemd tot direc
teur van het muziekleven in Wenen
een nazi-regeringsbenoeming.
Het geallieerde militaire bestuur
sloot hem na de oorlog een jaar lang
uit van leidende functies in het Duit
se muziekleven. Zijn eerste concert in
Berlgn na zgn zuivering verwierf gro
te bijval. Gedurende zgn proces kon
Furtwangler aantonen, dat hy ver
scheidene malen zgn officiële positie
had aangewend om Joodse musici te
helpen. Hg zei, dat het eenvoudig voor
hem zou zijn geweest om naar het
buitenland te gaan, maar hg had ,,de
voorkeur gegeven aan de moeilijke
taak om in Duitsland te blgven".
Het Wereldgebeuren
Struisvogel
Er is een tijd geweest, dat geen vor
stin zich in wandeltoilet aan den
volke vertoonde zonder getooid te
zijn met een hoed, waarop een of
meer struisveren prijkten.
Die tijd was de glorietijd van de
struisvogelfokkers in Zuid Afrika.
Wanneer men toen een struisvogel
farm bezat, werd men „staartveren-
plukkende" rijk.
Vandaar dat 35 jaar geleden de jon
ge Johannes Gerhardus Strijdom na
zijn rechten-studie aan de Universi
teit van Stellenbosch Zuid-Afrika) er
helemaal niet voor gevoelde advocaat
te worden. Hij werd struisvogelhouder
in het district Willowmore, waar hij
geboren was.
Maar de struisvogel-mode ging
voorbij. Andere versierselen kwamen
in zwang en ook de dierenbescher
mers spraken een woordje mee. Die
beschemers vonden het staartveren-
plukken van de vogel struis maar een
wrede bezigheid. Er brak een volledi
ge struisvogel-malaise uit.
De Zuidafrikaanse fokkers verdien
den niet langer het zout in hun „mie
lies-pap" en Johannes Gerhardus was
genoopt naar een andere bestaansbron
uit te zien.
Hij besloot de veren de verwisselen
voor de schrijfpen m een ambtelijk
bureau te Pretoria. Vier jaar later trok
hij de advocatentoga aan om de be
volking van Nijlstroom te assisteren
op het moeilijke pad naar recht en bil
lijkheid.
Dit belette hem overigens niet om
er ook nog een fikse vee-boerderij op
na te houden.
O? dit ogenblik is Strijdom 61 jaar
oud. Gisteren is in de fractiever
gadering van de Zuidafrikaanse
Nationale Partij de beslissing gevallen
dat hij de 80-jarige dr. Daniel Malan
zal opvolgen als Zuidafrikaans pre
mier.
Tegencandidaat van Strijdom was
de 71-jarige minister van financiën
Nicolaas C. Havenga. die gesteund
werd door dr. Malan.
Die steun van Malan heeft Havenga
niet mogen baten.
Men schatte Havenga wel hoog in
de partij en men waardeerde zijn
werk als minister van financiën, maar
gevoelens van warme vriendschap
wist Havenga nimmer op te wekken.
Daarvoor had hij in de ongeveer 21
jaren van zijn beheer over de land's
financiën al te zeer de gematigheid
betracht en de weg van het compro
mis gezocht.
Hij maakte zelfs deel uit van de
Brits-Afrikaanse compromis-regering,
die van 1933 tot 1939 aan het bewind
was.
De thans gekozen premier Strijdom
is een geheel andere figuur. Hij
s een verwoed republikein. Zijn
volgelingen zien in hem de eerste pre
sident van de Zuid-Afrikaanse repu
bliek, die geheel los zal staan van het
Britse Empire.
Herhaaldelijk kwam hij in conflict
met de thans afgetreden dr. Malan,
die weliswaar ook geporteerd was
voor een republiek, maar die meende,
dat Zuid-Afrika toereikend souverein
was om bij het streven naar een repu
bliek gematigdheid te kunnen betrach
ten.
Overigens waren zowel Strijdom
als Havenga aanhangers van de apart
heid-politiek, welke door dr. Malan
v.erd voorgestaan. Van Strijdom moet
zeker verwacht worden, dat hij deze
pclitiek onverkort zal handhaven en
dat hij alles zal doen om de scheiding
tussen de blanke en de neger-bevol
king van Zuid-Afrika nog verder door
te voeren.
Voor de Engelse regering komt de
verkiezing van Strijdom als een on
prettige verrassing. Zij rekende op de
verkiezing van Havenga, die kort ge
leden nog zeide: „Onze tegenwoordige
betrekkingen met het Britse Gemene
best dienen de hoogste belangen van
Zuid-Afrika".
Nu Strijdom gekozen is zijn de kan
sen op wrijving aanmerkelijk geste
gen.
NICOLAAS HAVENGA
geen premier van Znid-Afrika.