Indianen houden de aanleg van de Frans-Canada-weg op door de*8 C: m WENNEKER Curie Proever DE OPSTAND IN ALGERIJE Rassenscbending op Amerikaanse scholen ZEEWIER-ETENDE SCHAPEN PRODUCEREN ZACHTE WOL 'D.D.D. 20 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT VRIJDAG 26 NOVEMBER 1954. CONFLICT IN ALBERTA Krachtens verdrag, dat geldt „zo lang de zon schijnt en het water stroonit" (Vari onze C.B.C.-correspondent) Tussen Calgary en Banff in Alberta ligt een reservaat van de Zwartvoet- Indiunen. Het, ligt aan de voet van het Rotsgebergte en de grond is er hard en schraal. Maar de natuur is er prachtig en toen de regering van Alberta besloot een moderne autoweg van Calgary naar Banff aan te leggen, was het plan deze weg door het reservaat te laten lopen. De weg zou meteen 'n verlengstuk zijn van de Trans-Canada Highway, de grote verkeersweg dwars door Canada, die men aan het bouwen is en die eens van de kust van de Atlantische- tot de kust van de Grote Oceaan zal lopen. Iedereen was het er over eens, dat de nieuwe weg beter aan de eisen van het moderne verkeer zou voldoen dan de bestaande weg. Alberta de de federale Canadese re! Ottawa, die de helft van dé kosten van de aanleg van de Trans-Canada Highway draagt en Ottawa ging met het plan accoord. Maar bij deze be sprekingen „op hoog niveau" werd één fout gemaakt: niemand had er aan gedacht de Indianen van het Zwartvoeten-reservaat om toestem ming te vragen. De Indianen hadden dit land gekregen krachtens een ver drag, dat geldig blijft „zo lang als de zon schijnt en het water stroomt". Nu lopen er al electrisehe kabels en hout vesterswegen door het reservaat en toen de Indianen van de nieuwe auto weg hoorden, begonnen zij te morren. Toen herinnerde men zich het verdrag en de regering van Alberta zond in al lerlei een aantal ondergeschikte be stuursambtenaren naar de Indianen om hen te bewegen, hun toestemming te geven. Geert vredespijp De raad van ouden van de stam ontmoette de blanke afgevaardigden in een kamer van het kantoor van het Bureau voor Indiaanse Zaken op het reservaat. Aan de muren hingen por tretten van koningin Elizabeth en de hertog van Edinburgh. Of er tijdens de bijeenkomst gerookt is, weten wij niet, maar in ieder geval heel zeker niet de vredespijp, want de Indianen waren werkelijk woedend. „Ik heb een hoop geleerd van de blanke wilden" zei één hunner, een voormalig stam hoofd. De Indianen verklaarden, dat zij nog helemaal niet besloten hadden of zij hun toestemming zouden ge ven, maar zo zeiden zij als zjj dat deden, dan zouden ze het niet doen voor een paar snuisterijen en nog wat meer armzalig land," maar alleen voor harde Canadese dol lars. De nieuwe snelverkeersweg zou dwars door het beste weiland op het reservaat lopen en precies in het hartje van het Indiaanse ge bied de rust verstoren met alle la waai en narigheid van het moder ne automobiel-verkeer. Bovendien zouden een paar huizen moeten verdwijnen. Het woord van een blanke De meeste blanke bewoners van het omliggende gebied geven toe, dat de Indianen gelijk hebben en zijn van mening, dat zij behoorlijk betaald moeten worden voor het land, dat zij zouden moeten afstaan. Maarde onderhandelingen mislukten. De afge vaardigden van Alberta wezen er op, dat die nieuwe weg; toch zo'n mooi en Advertentie. ZEER OUDE GENEYER BUITENLANDSE ACTIVITEIT Thans 70.000 man troepen aanwezig De Franse minister van binnen landse zaken, Mitterand, heeft in de Raad van de Republiek (Eerste Ka mer) verklaard, dat in Algerië een opstand werd beraamd door de ultra- nationalistische „beweging voor de overwinning van de democratische vrijheden". Deze opstand had in Janu ari moeten uitbreken, doch „enige jonge activisten" hadden, „gehoor ge vend aan oproepen uit het buiten land", de actie vervroegd. Volgens de minister bestond er na de Indochinese oorlog vrijwel geen Frans leger meer in Noord-Afrika. Aan de vooravond van de eerste No vember de dag van de eerste ge welddaden in het Auresgebergte was er 50.000 man in Algerië gele gerd. Thans waren er 20.000 militai ren bijgekomen, nog afgezien van de compagnieën veiligheidstroepen, die onder het ministerie van binnenland se zaken staan. Minister Mitterand deelde voorts mee, dat de regering niet van plan is haar hervormingsplannen voor Alge rije gedurende de strijd tegen de op standelingen te laten rusten. Wat de verliezen betreft zeide de minister, dat er 23 burgers en vijf Franse militairen zijn gedood, terwijl 32 burgers en tien militairen verwon dingen hebben opgelopen. De verliezen onder de opstandelingen waren gro ter. Aan het einde van het debat aan vaardden de senatoren met 260 tegen achttien stemmen een resolutie, waarin de opstandige beweging wordt veroordeeld, medeleven met de slachtoffers wordt betuigd en de re gering wordt verzocht om zich te verzetten tegen alle provocaties en inmengingen van buitenlandse zijde en voorts de economische en sociale ontwikkeling en de politieke hervor mingen in Algerije voort te zetten. nuttig ding zou zijn. De Indianen re pliceerden met de vraag: voor wie? Ook voor hen, Indianen? Wat de Zwartvoeten vooral dwars zat, was het feit, dat de regering van Alberta al haar plannen gemaakt had zonder te denken aan het verdrag en zonder de stamhoofden te raadplegen. Enfin de vergadering eindigde zon der dat de Indianen him toestemming gegeven hadden. En dus kan nu de Trans-Canada Highway in Alberta niet worden doorgetrokken naar het touristen-centrum Banff. De provin ciale regering kan er niets tegen be ginnen. De federale regering wel, na melijk bij bijzonder besluit van de mi nisterraad. Het staat nog te bezien of de regering dit zal doen. Als zij het doet, kan zij stellig een ongunstige re actie verwachten van de openbare mening. De Indianen hebben tal van vrienden in Canada en die zouden zich zeker roeren. Zeker zouden er in het Canadese parlement vragen aan de re gering gesteld worden. En bovendien zouden de Indianen zich terecht af vragen, wat het woord van een blan ke waard is. Bij een volgende gelegen heid, waarbij de rechten der Indianen betrokken zijn, zullen de provinciale besturen voorzichtiger en met meer tact te werk moeten gaan. Gewestelijke regeling bepleit De Amerikaanse minister van ju stitie, Brownell, heeft 't opperste ge rechtshof voorgesteld, dat de afschaf fing van de rassenscheiding op de openbare scholen op gewestelijk ni veau zal worden uitgevoerd, onder leiding van de federale districtsrecht banken in de betrokken gebieden. Dit neemt echter niet weg, aldus de mi nister, dat het opperste gerechtshof de jurisdictie in de kwestie moet be houden, „ten einde eventueel die ver dere orders uit te vaardigen, welke noodzakelijk mochten zijn." Brownells voorstel komt overeen met suggesties aan het opperste ge rechtshof van de zijde van vier Zuide lijke staten en van advocaten van de belanghebbende negerouders. De sta ten verzochten, aan de lagere rech terlijke organen een ruime vrijheid van handelen te geven, terwijl de ad vocaten van de negerouders het op perste gerechtshof hadden gevraagd, een nauwkeurige termijn vast te stellen, waarbinnen de rassenschei ding zou moeten worden afgeschaft. Huisbrandstoffen onder Warenwet De Nederlandse Huishoudraad heeft te bevoegder plaatse het verzoek in- fediend, huisbrandstoffen in de toe- omst onder de warenwet te doen val len. Daardoor zou op deze brandstof fen controle volgens de warenwet mo gelijk worden. De wevers van Bute. (Van een medewerkster). Voor de Westkust van Schotland, ter hoogte van Glasgow, ligt het eiland Bute. Het is een middelgroot eiland, een van de vele die hier en Noordelijker met kwistige hand zijn rondgestrooid. Na de oorlog bleek, dat er voor de toenemende bevolking niet voldoende bestaansmogelijkheden waren en dat van de huiswaartskerende soldaten velen niets om handen hadden. Het was duidelijk dat er iets gebeuren moest en dat ook op Bute een industrie moest komen, wilde het eiland niet steeds verder achteruitgaan. De Markies van Bute, die als een aartsvader over de eilandbewoners waakt en er zelf ook woont, heeft toen het initiatief genomen er een in dustrie van met de hand geweven tweeds te vestigen. In centrale werk ruimten, men zo haast van een fa briek kunnen spreken, zitten de we vers achter hun getouwen. Daar ma ken ze de fjjne wollen stoffen, die lichter en steviger zijn dan welke an dere handgeweven tweed ook. Het geheim hiervan schuilt, naar men zegt, in het grote aantal inslagdra den, welke het weefsel bijzonder ste vig en vormvast maken. Dank zij hun uitstekende kwaliteiten en ongewone dessinering en kleuren hebben deze tweeds nu, zeven jaar na de vestiging van de industrie reeds hun weg ge vonden naar de ateliers van Parrjse en Londense ontwerpers, zoals Chris tian Dior, Pierre Balmain, Ronald Patterson en John Camanagh. Door hun fijnheid zijn deze stoffen zeer ge schikt voor elegante japonnen en tail leurs. Hoe fijn ze wel zijn blijkt uit hun gewicht, bij een breedte van 70 cm, gemiddeld 200 gram per meter, terwijl de „zware" tot 300 gram per meter gaan! Ook buiten de kringen der Haute Couture bestaat veel belangstelling voor de resultaten van de industrie op Bute. Uit meer commercieel inge stelde landen als de Verenigde Staten, Canada en Zuid-Afrika zijn tenmin ste ook grote orders voor deze tweeds binnengekomen, zodat het eerste op- Verder naar het Noorden liggen twee andere eilandengroepen, de Or kaden en de Shetlana-eilanden. Van de boomloze, rotsige Shetland-eilan- den, waarvan er maar negen door mensen bewoond worden terwijl ze ventig eiland schapen herbergen, is een prachtige wolsoort afkomstig. Stoffen hiervan zijn dit seizoen ook door vele Parijse ontwerpers in hun collecties verwerkt. Het weer op deze vooruitgeschoven Schotse post, waar de Noordzee in de Atlantische Oceaan overgaat, is zel den bijzonder koud; veeleer zacht en vochtig. Er komt dan ook niet veel sneeuw of vorst voor en aan deze omstandigheden en aan het speciale voedsel wordt de ongewone zachtheid' van de wol der schapen toegeschre ven. De schapen op deze eilanden eten van het gras en van de hei en boven dien zo nu en dan zeewier, speciaal zoals dit vochtig en wel door de afne mende vloed op het strand wordt achtergelaten. De resulterende wol is een mengsel van dikke en dunne ha ren, lang en kort. De vacht kan, wat de zachtheid heterft met cashmere vergeleken worden. Deze wol is niet altijd wit, maar dikwijls grijs, bruin, halfbruin of zwart en het is dan ook niet de gewoonte hem te vervende natuurlijke kleuren worden zorgvul dig gesorteerd en tot dessin verwerkt. Hierin hebben speciaal de vrouwen van deze eilanden grote, vaardigheid. FEUILLETON De ^Untel door PATRICIA WENTW0RTH „Hm", zei Frank. „Weet ze met een revolver om te gaan?" „Dat geloof ik wel. Meneer Don- caster schoot graag op een schijf. Volgens juffrouw Sophy heeft hij daarmee het leven van zijn dochters tot een last gemaakt en was het voor de buren heel onaangenaam". „Maar dat alles is geen bewijs. De kwestie is: Wat deed ze Dins dagavond?"' Frank sloeg de bladen van zgn notitieboek om. O, hier staat het: Pennycott-Doncasters. De dienstbo de was in de keuken en heeft niets gehoord, ging ook niet uit. De in valide zuster zat boven in de ach terkamer, met de radio aan en hoor de ook niets van het schot. Juffrouw Lucy Ellen was bij haar zuster, uit gezonderd vijf minuten tussen half tien en tien uur, toen ze een brief ging posten in de bus tegenover de oude pastorie (ze denkt zo om en bij tien uur). Ze ontmoette niemand en hoorde evenmin iets. Dat is alles. Gelegenheid om de moord te plegen heeft ze gehad, maar was er ook een motief? Mijn inziens kan er één ge weest zijn. Het is mogelijk, dat de geestdrift voor Hitier nog altijd be stond en haar deed besluiten, de na zi's te'helpen. Het lijkt haast niet te geloven, maar ze zou niet de enige zijn. Ik weet niet, hoe ze er toe ko men, maar het feit ligt er toe. Kan er nog iets anders geweest zijn. bij voorbeeld een gevoel van wrok je gens Harseh. Had hij haar misschien op de, nogal lange, tenen getrapt?" „Daarvan heb ik niets vernomen. Maar natuurlijk zou het niet zo moeilijk zijn geweest, haar te kwet sen, haar karakter in aanmerking genomen". Nu barstte Frank weer in harte lijk lachen uit. Dt noem ik een meesterstuk van voorzichtige omschrijving!" zeide hij. Mevrouw Mottram trok op huize Pennycott aan de bel. Brj de oude pastorie zou ze zelf de deur hebben geopend en luid naar binnen hebben gejubeld, maar de dames Doncaster Hechtten zeer aan wat ze de vormen van beschaafde samenleving noem den en het diende nergens toe, hen voor het hoofd te stoten. Bovendien, wat een leven voor die beide oudjes! Jaar op jaar zonder enige variatie en intussen steeds maar droger en zuurder worden! Ida's hart, inder daad zacht als was, gevoelde diep medelijden met die twee. Daarom kwam ze, ondanks hun onvriende lijkheid en critiek, steeds weer aan zetten, nu eens met een paar eieren of een koolblad vol frambozen, dan weer met een van die niet al te ern stige tijdschriften, die vrienden bij de luchtmacht haar deden toekomen. Nu had zij er een bij zich, waarop de afbeelding van een tot duiken ge reed staande dame in een rood bad pak, dat scherp afstak bij de helder blauwe zee. Na door de bejaarde dienstbode te zijn binnengelaten, snelde ze vrolijk de trap op, zich welbewust van haar jeugd en levenslust. Ze trof juf frouw Mary Anne alleen in de saaie kamer met haar prullen-rommel-zo en doodse, muffe atmosfeer. Voor de bezoekster was het een soort op luchting, dat zij slechts met één van de zusters te maken had. Ze schud de de invalide de hand, voelde hoe de slappe, koude vingers wegslipten en zag een blik uit kleurloze ogen afkeurend glijden over. haar gele trui en nogal erg lichtblauwe lange broek, waarna hij op de plaat met de vuurrode waternimf bleef rusten. „Lucy Ellen is uit", zei juffrouw Mary Anne op brommerige toon. „Ik kan me niet begrijpen, waarom ze eigenlijk altijd uitgaat. Ze beweert, dat ze winkelt, maar wat valt er hier in Bourne te winkelen? Zeker prentbriefkaarten kopen bij me vrouw Bush. En dan elke week naar Marbury. Wat ze déar uitvoert, zou ik wel eens willen weten. Ik denk, dat ze alleen maar wat door de win kelruiten kijkt, dan thee gaat drin ken in de „Ram" en daarna hier te rugkeert". Mary Anne's dikke, kla gende stem deed aan stroop die zuur wordt denken. Ida Mottram achtte zich niet in staat, op al die boosaardigheid een antwoord te vinden. Ze begon met een stokje het kwijnende haardvuur op te rakelen. „Geen wonder, dat u het koud heeft", sprak ze. „Ik zal dit vuur eens flink opstoken. In sommige din gen mag ik dan dom zijn, maar haardvuren aanmaken en onderhou den is mijn specialiteit. Wacht u maar even." „Lucy Ellen vindt het niet prettig, dat iemand anders zich met de haard bemoeit." „Ja, maar als ze uit is, kan zjj 't zelf niet doen, wel? Kijk, het gaat al prachtig!" Meteen duwde zij een van de houtblokken naar voren, liet een ander blok schuin overhellen, blies een stukje gloeiend hout ver der aan en smaakte het genoegen, de vlam hoog te zien oplaaien. Terwjjl ze daar zo zat met het lichtschijnsel op 't gezicht? begon ze juffrouw Mary Anne alles over Bun- ty's ontmoeting met een hommel te vertellen. „En ze bracht het diertje op haar hand naar me toe en vroeg, of ik het wilde aaien." „Wat verbazend dom! Ze werd ze ker gestoken?" „O, neen", gichelde Ida, „het beest was blijkbaar op haar gesteld! Maar ik zei, dat ze het weer op een van de rozen moest neerzetten, 't Kind was zo teleurgesteld, want ze had het mee naar bed willen nemen. Vindt u dat niet erg lief?" Juffrouw Mary Anne liet een on geduldig gesnuif horen. Hommels of Bunty Mottram konden haar geen steek schelen. Daarentegen wilde ze •zo gauw mogelijk te weten komen, of Garth Albany met Janice Meade was verloofd en er Lucy Ellen mee voor zijn. Tegenover haar zuster koester de ze altijd een soort stille wrok, die ze gaarne zoveel mogelijk bevredig de. Zij mocht dan aan haar kamer gekluisterd zijn, terwijl Lucy Ellen overal vrij nieuws kon vergaren, naar Marbury gaan en in de „Ram" thee drinken, toch waren er ook voor haar, Mary Anne, nog wel eens ogen blikken van triomf. Als ze 't nu van Garth en Janice maar het eerste wist, zou Lucy Ellen lelijk schaakmat zijn gezet. Misschien wist Ida Mottram iets Die gedachtengang volgend, begon de invalide vragen te stellen, welke het onderwerp in kwestie steeds meer benaderden. In die kunst muntte ze uit en Ida was geen partuur voor haar. Mevrouw Mottram had niets te verbergen en was dus zo openhartig mogelijk. O, ja, ze dacht wel, dat ze van elkaar hieldenwaarom zou den ze ook niet? 't Zou heel prettig zjjn, geloofde juffrouw Mary Anne dat ook niet? En zou juffrouw So phie er ook niet mee in haar schik zijn?" „Als hQ het ten minste ernstig meent", zei juffrouw Mary Anne somber. „Tegenwoordig breken ze zich daar het hoofd niet mre", gichelde Ida; „ze gaan eenvoudigweg trouwen." Intussen begon ze rond te kijken naar iets waarmee ze het vuur wat kon afschermen, 't Was nu fel gaan branden en haar huid schroeide zo vlug. Reeds voelde ze, hoe haar lin ker wang gloeide. Daarom greep ze op goed geluk een stuk papier van ccn ordeloze stapel op een tafeltje bij de divan van juffrouw Mary Anne. Toen ze het nader bekeek, zag ze, dat het een catalogus van een kwe kersfirma was en dat op het omslag peren, appelen, pruimen, frambozen, bessen enz. enz. in felle kleuren ston den afgebeeld. Ida wilde juist vragen, of de dames Doncaster fruitbomen hadden besteld, toen Mary Anne op merkte, dat die jongelui uit het leger echte „flirts" waren en dat Garth Albany's moeder in haar jeugd nogal lichtzinnig moest zijn geweest. Met de catalogus op haar schoot, luis terde de bezoekster naar de inder daad schokkende mededeling over de kus, die nu wijlen mevrouw Albany eens Garth' toekomstige vader op 'n Kerstfeest onde rde mistletoe had gegeven„En toen waren ze nog niet eens verloofd, dus je begrijpt wel wat voor soort meisje ze was." (Wordt vervolgd) Is Uw rook-budget ook met 6% gestegen? Het is U graag gegund, maar nodig is 't niet... als U tenminste Croydon rookt. Dan heeft U voor 70 cent per pakje een kwaliteit waar iedereen op afvliegt! tien en a/'cve?.nieuWe SENATOR Tijdens het te Brussel gehouden natio nale kampioenschap voor postsorteerders wist de Antwerpenaar J. van Cauter de eerste prijs te veroveren door in 11 minu ten 9 seconden 1000 brieven te sorteren. HU vergiste zich hierbij slechts één keer. (Advertentie.) Krabben en peuteren rfïïBfl* maakt de kwaal steeds erger. De helder vloeibare llIÏSlaa D-D:D- dringt diep In de poriën door, zuivert, ont smet en geneest de huid. Advertentie.) LIKDOORNS SETouT Weg met onhandige Ukdoornrlngen en gevaarlijke scheermesjes. Een nieuw vloeibaar middel. NOXACORN. neemt le pun weg in 60 seconden. Eeltplekken en eksterogen verschrompelen met wor tel en al. Bevat gezuiverde wonderolie, lodium en het pijnstillende benzo- caine. Een flesje NOXACORN, Antisep- tlscb Likdoornmiddel van f. 1.35 be- -mnnrt U veel ellende 0 Het Britse Lagerhuis heeft met 300 te gen 268 stemmen een Labour-motie over de wet op de commerciële televisie ver worpen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1954 | | pagina 12