Indianen houden de aanleg van
de Frans-Canada-weg op
door de*8
C:
m
WENNEKER
Curie Proever
DE OPSTAND IN ALGERIJE
Rassenscbending op
Amerikaanse scholen
ZEEWIER-ETENDE SCHAPEN
PRODUCEREN ZACHTE WOL
'D.D.D.
20
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
VRIJDAG 26 NOVEMBER 1954.
CONFLICT IN ALBERTA
Krachtens verdrag, dat geldt „zo lang
de zon schijnt en het water stroonit"
(Vari onze C.B.C.-correspondent)
Tussen Calgary en Banff in Alberta ligt een reservaat van de Zwartvoet-
Indiunen. Het, ligt aan de voet van het Rotsgebergte en de grond is er hard
en schraal. Maar de natuur is er prachtig en toen de regering van Alberta
besloot een moderne autoweg van Calgary naar Banff aan te leggen, was
het plan deze weg door het reservaat te laten lopen. De weg zou meteen
'n verlengstuk zijn van de Trans-Canada Highway, de grote verkeersweg
dwars door Canada, die men aan het bouwen is en die eens van de kust van
de Atlantische- tot de kust van de Grote Oceaan zal lopen.
Iedereen was het er over eens, dat
de nieuwe weg beter aan de eisen van
het moderne verkeer zou voldoen dan
de bestaande weg. Alberta
de de federale Canadese re!
Ottawa, die de helft van dé kosten
van de aanleg van de Trans-Canada
Highway draagt en Ottawa ging met
het plan accoord. Maar bij deze be
sprekingen „op hoog niveau" werd
één fout gemaakt: niemand had er
aan gedacht de Indianen van het
Zwartvoeten-reservaat om toestem
ming te vragen. De Indianen hadden
dit land gekregen krachtens een ver
drag, dat geldig blijft „zo lang als de
zon schijnt en het water stroomt". Nu
lopen er al electrisehe kabels en hout
vesterswegen door het reservaat en
toen de Indianen van de nieuwe auto
weg hoorden, begonnen zij te morren.
Toen herinnerde men zich het verdrag
en de regering van Alberta zond in al
lerlei een aantal ondergeschikte be
stuursambtenaren naar de Indianen
om hen te bewegen, hun toestemming
te geven.
Geert vredespijp
De raad van ouden van de stam
ontmoette de blanke afgevaardigden
in een kamer van het kantoor van het
Bureau voor Indiaanse Zaken op het
reservaat. Aan de muren hingen por
tretten van koningin Elizabeth en de
hertog van Edinburgh. Of er tijdens
de bijeenkomst gerookt is, weten wij
niet, maar in ieder geval heel zeker
niet de vredespijp, want de Indianen
waren werkelijk woedend. „Ik heb een
hoop geleerd van de blanke wilden"
zei één hunner, een voormalig stam
hoofd.
De Indianen verklaarden, dat zij
nog helemaal niet besloten hadden
of zij hun toestemming zouden ge
ven, maar zo zeiden zij als zjj
dat deden, dan zouden ze het niet
doen voor een paar snuisterijen en
nog wat meer armzalig land," maar
alleen voor harde Canadese dol
lars. De nieuwe snelverkeersweg
zou dwars door het beste weiland
op het reservaat lopen en precies
in het hartje van het Indiaanse ge
bied de rust verstoren met alle la
waai en narigheid van het moder
ne automobiel-verkeer. Bovendien
zouden een paar huizen moeten
verdwijnen.
Het woord van een blanke
De meeste blanke bewoners van het
omliggende gebied geven toe, dat de
Indianen gelijk hebben en zijn van
mening, dat zij behoorlijk betaald
moeten worden voor het land, dat zij
zouden moeten afstaan. Maarde
onderhandelingen mislukten. De afge
vaardigden van Alberta wezen er op,
dat die nieuwe weg; toch zo'n mooi en
Advertentie.
ZEER OUDE GENEYER
BUITENLANDSE ACTIVITEIT
Thans 70.000 man
troepen aanwezig
De Franse minister van binnen
landse zaken, Mitterand, heeft in de
Raad van de Republiek (Eerste Ka
mer) verklaard, dat in Algerië een
opstand werd beraamd door de ultra-
nationalistische „beweging voor de
overwinning van de democratische
vrijheden". Deze opstand had in Janu
ari moeten uitbreken, doch „enige
jonge activisten" hadden, „gehoor ge
vend aan oproepen uit het buiten
land", de actie vervroegd.
Volgens de minister bestond er na
de Indochinese oorlog vrijwel geen
Frans leger meer in Noord-Afrika.
Aan de vooravond van de eerste No
vember de dag van de eerste ge
welddaden in het Auresgebergte
was er 50.000 man in Algerië gele
gerd. Thans waren er 20.000 militai
ren bijgekomen, nog afgezien van de
compagnieën veiligheidstroepen, die
onder het ministerie van binnenland
se zaken staan.
Minister Mitterand deelde voorts
mee, dat de regering niet van plan is
haar hervormingsplannen voor Alge
rije gedurende de strijd tegen de op
standelingen te laten rusten.
Wat de verliezen betreft zeide de
minister, dat er 23 burgers en vijf
Franse militairen zijn gedood, terwijl
32 burgers en tien militairen verwon
dingen hebben opgelopen. De verliezen
onder de opstandelingen waren gro
ter.
Aan het einde van het debat aan
vaardden de senatoren met 260 tegen
achttien stemmen een resolutie,
waarin de opstandige beweging wordt
veroordeeld, medeleven met de
slachtoffers wordt betuigd en de re
gering wordt verzocht om zich te
verzetten tegen alle provocaties en
inmengingen van buitenlandse zijde
en voorts de economische en sociale
ontwikkeling en de politieke hervor
mingen in Algerije voort te zetten.
nuttig ding zou zijn. De Indianen re
pliceerden met de vraag: voor wie?
Ook voor hen, Indianen? Wat de
Zwartvoeten vooral dwars zat, was
het feit, dat de regering van Alberta
al haar plannen gemaakt had zonder
te denken aan het verdrag en zonder
de stamhoofden te raadplegen.
Enfin de vergadering eindigde zon
der dat de Indianen him toestemming
gegeven hadden. En dus kan nu de
Trans-Canada Highway in Alberta
niet worden doorgetrokken naar het
touristen-centrum Banff. De provin
ciale regering kan er niets tegen be
ginnen. De federale regering wel, na
melijk bij bijzonder besluit van de mi
nisterraad. Het staat nog te bezien of
de regering dit zal doen. Als zij het
doet, kan zij stellig een ongunstige re
actie verwachten van de openbare
mening. De Indianen hebben tal van
vrienden in Canada en die zouden zich
zeker roeren. Zeker zouden er in het
Canadese parlement vragen aan de re
gering gesteld worden. En bovendien
zouden de Indianen zich terecht af
vragen, wat het woord van een blan
ke waard is. Bij een volgende gelegen
heid, waarbij de rechten der Indianen
betrokken zijn, zullen de provinciale
besturen voorzichtiger en met meer
tact te werk moeten gaan.
Gewestelijke regeling
bepleit
De Amerikaanse minister van ju
stitie, Brownell, heeft 't opperste ge
rechtshof voorgesteld, dat de afschaf
fing van de rassenscheiding op de
openbare scholen op gewestelijk ni
veau zal worden uitgevoerd, onder
leiding van de federale districtsrecht
banken in de betrokken gebieden. Dit
neemt echter niet weg, aldus de mi
nister, dat het opperste gerechtshof
de jurisdictie in de kwestie moet be
houden, „ten einde eventueel die ver
dere orders uit te vaardigen, welke
noodzakelijk mochten zijn."
Brownells voorstel komt overeen
met suggesties aan het opperste ge
rechtshof van de zijde van vier Zuide
lijke staten en van advocaten van de
belanghebbende negerouders. De sta
ten verzochten, aan de lagere rech
terlijke organen een ruime vrijheid
van handelen te geven, terwijl de ad
vocaten van de negerouders het op
perste gerechtshof hadden gevraagd,
een nauwkeurige termijn vast te
stellen, waarbinnen de rassenschei
ding zou moeten worden afgeschaft.
Huisbrandstoffen onder
Warenwet
De Nederlandse Huishoudraad heeft
te bevoegder plaatse het verzoek in-
fediend, huisbrandstoffen in de toe-
omst onder de warenwet te doen val
len. Daardoor zou op deze brandstof
fen controle volgens de warenwet mo
gelijk worden.
De wevers van Bute.
(Van een medewerkster).
Voor de Westkust van Schotland, ter hoogte van Glasgow, ligt het eiland
Bute. Het is een middelgroot eiland, een van de vele die hier en Noordelijker
met kwistige hand zijn rondgestrooid. Na de oorlog bleek, dat er voor de
toenemende bevolking niet voldoende bestaansmogelijkheden waren en dat
van de huiswaartskerende soldaten velen niets om handen hadden. Het was
duidelijk dat er iets gebeuren moest en dat ook op Bute een industrie moest
komen, wilde het eiland niet steeds verder achteruitgaan.
De Markies van Bute, die als een
aartsvader over de eilandbewoners
waakt en er zelf ook woont, heeft
toen het initiatief genomen er een in
dustrie van met de hand geweven
tweeds te vestigen. In centrale werk
ruimten, men zo haast van een fa
briek kunnen spreken, zitten de we
vers achter hun getouwen. Daar ma
ken ze de fjjne wollen stoffen, die
lichter en steviger zijn dan welke an
dere handgeweven tweed ook. Het
geheim hiervan schuilt, naar men
zegt, in het grote aantal inslagdra
den, welke het weefsel bijzonder ste
vig en vormvast maken. Dank zij hun
uitstekende kwaliteiten en ongewone
dessinering en kleuren hebben deze
tweeds nu, zeven jaar na de vestiging
van de industrie reeds hun weg ge
vonden naar de ateliers van Parrjse
en Londense ontwerpers, zoals Chris
tian Dior, Pierre Balmain, Ronald
Patterson en John Camanagh. Door
hun fijnheid zijn deze stoffen zeer ge
schikt voor elegante japonnen en tail
leurs. Hoe fijn ze wel zijn blijkt uit
hun gewicht, bij een breedte van 70
cm, gemiddeld 200 gram per meter,
terwijl de „zware" tot 300 gram per
meter gaan!
Ook buiten de kringen der Haute
Couture bestaat veel belangstelling
voor de resultaten van de industrie
op Bute. Uit meer commercieel inge
stelde landen als de Verenigde Staten,
Canada en Zuid-Afrika zijn tenmin
ste ook grote orders voor deze tweeds
binnengekomen, zodat het eerste op-
Verder naar het Noorden liggen
twee andere eilandengroepen, de Or
kaden en de Shetlana-eilanden. Van
de boomloze, rotsige Shetland-eilan-
den, waarvan er maar negen door
mensen bewoond worden terwijl ze
ventig eiland schapen herbergen, is
een prachtige wolsoort afkomstig.
Stoffen hiervan zijn dit seizoen ook
door vele Parijse ontwerpers in hun
collecties verwerkt.
Het weer op deze vooruitgeschoven
Schotse post, waar de Noordzee in de
Atlantische Oceaan overgaat, is zel
den bijzonder koud; veeleer zacht en
vochtig. Er komt dan ook niet veel
sneeuw of vorst voor en aan deze
omstandigheden en aan het speciale
voedsel wordt de ongewone zachtheid'
van de wol der schapen toegeschre
ven. De schapen op deze eilanden eten
van het gras en van de hei en boven
dien zo nu en dan zeewier, speciaal
zoals dit vochtig en wel door de afne
mende vloed op het strand wordt
achtergelaten. De resulterende wol is
een mengsel van dikke en dunne ha
ren, lang en kort. De vacht kan, wat
de zachtheid heterft met cashmere
vergeleken worden. Deze wol is niet
altijd wit, maar dikwijls grijs, bruin,
halfbruin of zwart en het is dan ook
niet de gewoonte hem te vervende
natuurlijke kleuren worden zorgvul
dig gesorteerd en tot dessin verwerkt.
Hierin hebben speciaal de vrouwen
van deze eilanden grote, vaardigheid.
FEUILLETON
De ^Untel
door PATRICIA
WENTW0RTH
„Hm", zei Frank. „Weet ze met
een revolver om te gaan?"
„Dat geloof ik wel. Meneer Don-
caster schoot graag op een schijf.
Volgens juffrouw Sophy heeft hij
daarmee het leven van zijn dochters
tot een last gemaakt en was het
voor de buren heel onaangenaam".
„Maar dat alles is geen bewijs.
De kwestie is: Wat deed ze Dins
dagavond?"'
Frank sloeg de bladen van zgn
notitieboek om. O, hier staat het:
Pennycott-Doncasters. De dienstbo
de was in de keuken en heeft niets
gehoord, ging ook niet uit. De in
valide zuster zat boven in de ach
terkamer, met de radio aan en hoor
de ook niets van het schot. Juffrouw
Lucy Ellen was bij haar zuster, uit
gezonderd vijf minuten tussen half
tien en tien uur, toen ze een brief
ging posten in de bus tegenover de
oude pastorie (ze denkt zo om en
bij tien uur). Ze ontmoette niemand
en hoorde evenmin iets. Dat is alles.
Gelegenheid om de moord te plegen
heeft ze gehad, maar was er ook een
motief? Mijn inziens kan er één ge
weest zijn. Het is mogelijk, dat de
geestdrift voor Hitier nog altijd be
stond en haar deed besluiten, de na
zi's te'helpen. Het lijkt haast niet te
geloven, maar ze zou niet de enige
zijn. Ik weet niet, hoe ze er toe ko
men, maar het feit ligt er toe. Kan
er nog iets anders geweest zijn. bij
voorbeeld een gevoel van wrok je
gens Harseh. Had hij haar misschien
op de, nogal lange, tenen getrapt?"
„Daarvan heb ik niets vernomen.
Maar natuurlijk zou het niet zo
moeilijk zijn geweest, haar te kwet
sen, haar karakter in aanmerking
genomen".
Nu barstte Frank weer in harte
lijk lachen uit.
Dt noem ik een meesterstuk van
voorzichtige omschrijving!" zeide hij.
Mevrouw Mottram trok op huize
Pennycott aan de bel. Brj de oude
pastorie zou ze zelf de deur hebben
geopend en luid naar binnen hebben
gejubeld, maar de dames Doncaster
Hechtten zeer aan wat ze de vormen
van beschaafde samenleving noem
den en het diende nergens toe, hen
voor het hoofd te stoten. Bovendien,
wat een leven voor die beide oudjes!
Jaar op jaar zonder enige variatie
en intussen steeds maar droger en
zuurder worden! Ida's hart, inder
daad zacht als was, gevoelde diep
medelijden met die twee. Daarom
kwam ze, ondanks hun onvriende
lijkheid en critiek, steeds weer aan
zetten, nu eens met een paar eieren
of een koolblad vol frambozen, dan
weer met een van die niet al te ern
stige tijdschriften, die vrienden bij
de luchtmacht haar deden toekomen.
Nu had zij er een bij zich, waarop de
afbeelding van een tot duiken ge
reed staande dame in een rood bad
pak, dat scherp afstak bij de helder
blauwe zee.
Na door de bejaarde dienstbode te
zijn binnengelaten, snelde ze vrolijk
de trap op, zich welbewust van haar
jeugd en levenslust. Ze trof juf
frouw Mary Anne alleen in de saaie
kamer met haar prullen-rommel-zo
en doodse, muffe atmosfeer. Voor de
bezoekster was het een soort op
luchting, dat zij slechts met één van
de zusters te maken had. Ze schud
de de invalide de hand, voelde hoe
de slappe, koude vingers wegslipten
en zag een blik uit kleurloze ogen
afkeurend glijden over. haar gele trui
en nogal erg lichtblauwe lange
broek, waarna hij op de plaat met
de vuurrode waternimf bleef rusten.
„Lucy Ellen is uit", zei juffrouw
Mary Anne op brommerige toon. „Ik
kan me niet begrijpen, waarom ze
eigenlijk altijd uitgaat. Ze beweert,
dat ze winkelt, maar wat valt er
hier in Bourne te winkelen? Zeker
prentbriefkaarten kopen bij me
vrouw Bush. En dan elke week naar
Marbury. Wat ze déar uitvoert, zou
ik wel eens willen weten. Ik denk,
dat ze alleen maar wat door de win
kelruiten kijkt, dan thee gaat drin
ken in de „Ram" en daarna hier te
rugkeert". Mary Anne's dikke, kla
gende stem deed aan stroop die zuur
wordt denken.
Ida Mottram achtte zich niet in
staat, op al die boosaardigheid een
antwoord te vinden. Ze begon met
een stokje het kwijnende haardvuur
op te rakelen.
„Geen wonder, dat u het koud
heeft", sprak ze. „Ik zal dit vuur
eens flink opstoken. In sommige din
gen mag ik dan dom zijn, maar
haardvuren aanmaken en onderhou
den is mijn specialiteit. Wacht u
maar even."
„Lucy Ellen vindt het niet prettig,
dat iemand anders zich met de haard
bemoeit."
„Ja, maar als ze uit is, kan zjj 't
zelf niet doen, wel? Kijk, het gaat
al prachtig!" Meteen duwde zij een
van de houtblokken naar voren, liet
een ander blok schuin overhellen,
blies een stukje gloeiend hout ver
der aan en smaakte het genoegen,
de vlam hoog te zien oplaaien.
Terwjjl ze daar zo zat met het
lichtschijnsel op 't gezicht? begon ze
juffrouw Mary Anne alles over Bun-
ty's ontmoeting met een hommel te
vertellen.
„En ze bracht het diertje op haar
hand naar me toe en vroeg, of ik het
wilde aaien."
„Wat verbazend dom! Ze werd ze
ker gestoken?"
„O, neen", gichelde Ida, „het beest
was blijkbaar op haar gesteld! Maar
ik zei, dat ze het weer op een van
de rozen moest neerzetten, 't Kind
was zo teleurgesteld, want ze had
het mee naar bed willen nemen.
Vindt u dat niet erg lief?"
Juffrouw Mary Anne liet een on
geduldig gesnuif horen. Hommels of
Bunty Mottram konden haar geen
steek schelen. Daarentegen wilde ze
•zo gauw mogelijk te weten komen, of
Garth Albany met Janice Meade was
verloofd en er Lucy Ellen mee voor
zijn. Tegenover haar zuster koester
de ze altijd een soort stille wrok, die
ze gaarne zoveel mogelijk bevredig
de. Zij mocht dan aan haar kamer
gekluisterd zijn, terwijl Lucy Ellen
overal vrij nieuws kon vergaren,
naar Marbury gaan en in de „Ram"
thee drinken, toch waren er ook voor
haar, Mary Anne, nog wel eens ogen
blikken van triomf. Als ze 't nu van
Garth en Janice maar het eerste wist,
zou Lucy Ellen lelijk schaakmat zijn
gezet. Misschien wist Ida Mottram
iets
Die gedachtengang volgend, begon
de invalide vragen te stellen, welke
het onderwerp in kwestie steeds meer
benaderden. In die kunst muntte ze
uit en Ida was geen partuur voor
haar. Mevrouw Mottram had niets te
verbergen en was dus zo openhartig
mogelijk. O, ja, ze dacht wel, dat ze
van elkaar hieldenwaarom zou
den ze ook niet? 't Zou heel prettig
zjjn, geloofde juffrouw Mary Anne
dat ook niet? En zou juffrouw So
phie er ook niet mee in haar schik
zijn?"
„Als hQ het ten minste ernstig
meent", zei juffrouw Mary Anne
somber.
„Tegenwoordig breken ze zich daar
het hoofd niet mre", gichelde Ida;
„ze gaan eenvoudigweg trouwen."
Intussen begon ze rond te kijken
naar iets waarmee ze het vuur wat
kon afschermen, 't Was nu fel gaan
branden en haar huid schroeide zo
vlug. Reeds voelde ze, hoe haar lin
ker wang gloeide. Daarom greep ze
op goed geluk een stuk papier van
ccn ordeloze stapel op een tafeltje bij
de divan van juffrouw Mary Anne.
Toen ze het nader bekeek, zag ze,
dat het een catalogus van een kwe
kersfirma was en dat op het omslag
peren, appelen, pruimen, frambozen,
bessen enz. enz. in felle kleuren ston
den afgebeeld. Ida wilde juist vragen,
of de dames Doncaster fruitbomen
hadden besteld, toen Mary Anne op
merkte, dat die jongelui uit het leger
echte „flirts" waren en dat Garth
Albany's moeder in haar jeugd nogal
lichtzinnig moest zijn geweest. Met
de catalogus op haar schoot, luis
terde de bezoekster naar de inder
daad schokkende mededeling over de
kus, die nu wijlen mevrouw Albany
eens Garth' toekomstige vader op
'n Kerstfeest onde rde mistletoe had
gegeven„En toen waren ze nog
niet eens verloofd, dus je begrijpt wel
wat voor soort meisje ze was."
(Wordt vervolgd)
Is Uw rook-budget ook met 6% gestegen?
Het is U graag gegund, maar nodig is 't niet...
als U tenminste Croydon rookt. Dan heeft
U voor 70 cent per pakje een kwaliteit
waar iedereen op afvliegt!
tien en a/'cve?.nieuWe SENATOR
Tijdens het te Brussel gehouden natio
nale kampioenschap voor postsorteerders
wist de Antwerpenaar J. van Cauter de
eerste prijs te veroveren door in 11 minu
ten 9 seconden 1000 brieven te sorteren.
HU vergiste zich hierbij slechts één keer.
(Advertentie.)
Krabben en peuteren
rfïïBfl* maakt de kwaal steeds
erger. De helder vloeibare
llIÏSlaa D-D:D- dringt diep In de
poriën door, zuivert, ont
smet en geneest de huid.
Advertentie.)
LIKDOORNS SETouT
Weg met onhandige Ukdoornrlngen en
gevaarlijke scheermesjes. Een nieuw
vloeibaar middel. NOXACORN. neemt
le pun weg in 60 seconden. Eeltplekken
en eksterogen verschrompelen met wor
tel en al. Bevat gezuiverde wonderolie,
lodium en het pijnstillende benzo-
caine. Een flesje NOXACORN, Antisep-
tlscb Likdoornmiddel van f. 1.35 be-
-mnnrt U veel ellende
0 Het Britse Lagerhuis heeft met 300 te
gen 268 stemmen een Labour-motie over
de wet op de commerciële televisie ver
worpen.