SPORT--*
Sleutel
Belgische veekoopman in oorlog
met Nederlandse staat
Spreek met oordeel... lijm met VELPON
„SHANE", EEN FRISSE EN
OORSPRONKELIJKE WESTERN
«sof
j
4
PROVINCIALE ZEEUWSE CO URANT
ZATERDAG 9 OCTOBER 1954
OP INTERNATIONAAL NIVEAU
Hakt bomen om) verspert wegen
en wil huishuren verhogen
(Van onze speciale verslaggever)
Vanuit een typlsch-Belgische boerdery in Weelde-Statlc, even over de
grens langs de weg van Breda naar Turnhout, voert een veekoopman nu
al anderhalf jaar een verbitterde éénmansstr(|d tegen de regering van Ne
derland. Sooy van den Eynde heet hy en een grensgeschil-ln-miniatuur
Is de Inzet, van z(jn stryd. Sooy heeft vroeger nooit nauwkeurig geweten
hoe precies de grens kronkelde in de chaotische warwinkel, die Nederland
en België in de contreien van Boarlc-Xassau van hun onderlinge gebieds-
scheiding hebben gemaakt Maar sinds Sooy in Februari 1953 negen hul
zen bij het Molenrletven van de Nederlandse Spoorwegen kocht, weet hy
heel precies te vertellen dat in elk geval die negen huizen op Belgisch ge
bied liggen.
In de woonkamer van zijn hoofd
kwartier tovert hy promt allerlei of
ficiële kaarten en documenten op ta
fel om te bewijzen dat zyn nieuwe be
zittingen op Belgisch territoir gele-
fcn zyn in lijnrechte tegenstelling
us tot de sinds jaar en dag ingebur
gerde opvatting, dat het omstreden
stukje grond Nederlands zou zijn. En
zijn papieren zyn zo goed, dat de Bel
gische regering achter hem is komen
staan en nu ter wille ,van de koppige
veekoopman met de regering van ons
land de zaak op diplomatiek niveau
aan het uitzoeken is.
Roulette.
Sooy van den Eynde voelt zich
sterk. Hij is in het bezit van een
Belgische politiekaart, een Belgische
stafkaart en een kaart van het Bel
gische kadaster en volgens alle drie
is de omstreden enclave Belgisch ter
ritoir. Hetzelfde zegt de foto-copie
van de kaart, die bij het Verdrag van
Maastricht van 1843 behoort.
In Den Haag heeft men natuurlyk
ook een kaart van 1843, maar daarop
is volgens Sooy juist de omstreden
grónd onzichtbaar gemaakt door
een inktvlek. Sooy vindt al die inkt
maar erg bedenkelijk en voor de rech
ten van de Nederlandse regering
geeft hij geen cent.
„Als Belg wil ik Belgische rechten
doen gelden op Belgisch grondgebied"
verklaart Sooy. Toch heeft hy ook
andere dan vaderlandslievende mo
tieven. Als de huizen op Belgisch
gebied liggen mag hy namelijk net
zoveel huur vragen als hy zelf maar
wil, maar als het Nederlandse huizen
zyn heeft hy zich te houden aan de
huurstop, die voor alle Nederlandse
huizen geldt.
Vechtjas.
Voor de bewoners van de negen
huizen was het een hevige schrik,
toen zy een gepeperde Belgische re
kening kregen. Niet alleen vanwege
die huurverhoging. Jarenlang hadden
ze daar rustig vier kilometer ten Zui
den van Baarle-Nassau gewoond en
nooit beter geweten of ze leefden op
Nederlandse grond. Zij leefden en
stemden totnogtoe Nederlands. Daar
om moeten ze er niet aan denken wat
de gevolgen kunnen zyn als zou bly-
ken dat ze zonder het te weten al vele
jaren in België hebben gewoond.
Maar om zulke gevolgen bekom
mert zich een" vechtjas als Sooy van
den Eynde niet. Sooy wil aan zyn
trek komen en als dat op de gewone
manier niet kan, doet hy het onge
woon.
Hij zocht en vond andere wegen om
de publieke aandacht op zyn financi
ële noden te vestigen. Zo werd het
geschil een oorlogje, waarin de om
standigheden hem bijzonder gunstig
waren, want de politie van beide lan
den durfde aanvankelijk niet optre
den in het omstreden gebied.
Toen kwam de dag, dat Sooy drie
bomen omzaagde en er de Turnhout-
seweg mee versperde. Het verkeer
werd geruime tijd gestagneerd en
Sooy kreeg alle publiciteit die hy
wenste, maar het geval liep met een
sisser af en de beslissing van hoger
hand bleef uit.
Weldra zag Sooy een nieuwe kans.
Een van de negen huizen kwam leeg
te staan. \e burgemeester van Baar
le-Nassau kon het gedurende het Ne
derlands-Belgische bestand voor het
tydelyke stukje Niemansland niet
vorderen. Sooy besloot er zelf te gaan
wonen, in naam althans. Hy laadde
een hittenwagentje vol met overtollig
meubilair en trok er mee over de
grens.
De volgende dag ging Sooy met
een tweede lading op weg, maar dit
maal bleef de slagboom dicht. De
douane had -ontdekt, dat de plaats
van bestemming volgens de Neder
landse regering op Nederlands gebied
lag en dus moesten er invoerrechten
worden betaald. Sooy weigerde te be
talen, zette kar en paard aan de kant
van de weg en liet alles rustig staan
tot hy bericht zou krijgen dat hij de
grens over mocht. Maar de douane
gaf niet toe en het open karretje
staat er nu nog, als protest van een
Belgische veekoopman tegen de na
burige staat.
Speelclub.
In die dagen bezorgde de activiteit
van de Belgische justitie hem een bui
tenkansje. Enkele speelclubs in
Baarle-Hertog, reeds eerder verdre
ven uit het Westen van Nederland,
werden door de gendarmes gesloten.
„Komen jullie dan maar by my", zei
Sooy tegen het bestuur van de „Sea
side Club", die uit Scheveningen naai
de Brabantse bossen was verhuisd,
maar haar naam behouden had, „dan
gebeurt er niets". Sooy kreeg gelijk...
Nieuwe plannen.
En nog is Sooy's ongebreidelde fan
tasie niet uitgeput. Onlangs bracht
hy de nummerbordjes van de negen
huizen naar de secretarie van Baar
le-Nassau terug. Want Nederlandse
nummers op Belgische huizen, dat
past immers niet? Met dezelfde rol
vastheid bepeinst hij nu al hardop,
dat er nog oomen genoeg staan langs
de Turnhoutseweg. „Binnenkort zaag
ik er misschien wel weer een paar
om", vertrouwt hy ons toe.
Soms gaan zyn gedachten een boos
aardiger richting uit: „Het kan ook
zyn, dat we van de winter van één
van de huizen de pannen van het dak
halen. En dat doen we dan natuurlijk
niet met erg mooi weer. Anders jaag
ik een paar van die lui de straat op,
maar dat weet ik nog niet precies.
In elk geval zal er binnenkort wel
ietö gaan gebeuren, want we hebben
al zo n tya niets gedaan".
Zo beraamt Sooy van den Eynde in
zyn hofstede in Weelde-Statie zyn
plannen voor zyn eenzame, opzienba
rende stryd tegen de Nederlandse
Staat. Maar op het Ministerie van
Buitenlandse Zaken wacht men in
middels nog vergeefs op antwoord
van de Belgische regering, nadat on
langs van Nederlandse zfjde een op
lossing door het ruilen van wederzijd
se enclaves werd voorgesteld. Daarby
houdt Nederland echter vast aan het
standpunt, dat de omschryving van
de betwiste percelen als Belgisch ge
bied in het Verdrag 1843 op een ver
gissing berust. In het algemeen tonen
de beschikbare bescheiden namelijk 't
tegendeel aan.
Wat tenslotte de beschuldigingen
van Sooy van den Eynde betreft: zelfs
by Buitenlandse Zaken valt wel eens
een inktpot om, gaf men ons daar on
omwonden toe. Maar Nederland smijt
beslist geen inktvlekken over kaar
ten om er een bevriende natie mee
te benadelen. En met deze indirecte
reactie zal Sooy van den Eynde het
moeten stellen, want met 'een vee
koopman, die tegen ons land een één-
mansoorlogje voert, debatteren onze
ministers van Buitenlandse Zaken
niet.
(Nadruk verboden).
DIT MERK
garandeert Uoo
motechtheid na
herhaald wasse
en chemisch
reinigen
WENDING.
Een plotselinge wending heeft
thans Amsterdam en met name
Blauw-Wit en het Olympisch
Stadion in de frontlijn van de
stryd tussen K.N.V.B. en N.B.
V.B. gebracht. De le Iclasser
Blauw-Wit wil namelijk tot
volledig beroepsvoetbal over
gaan. Tenzij de K.N.V.B. op
korte termijn bakzeil haalt
voor wat betreft do overschryf-
bepalingen. De club heeft een
N.V., ,De Zebra's" genaamd
opgericht en het bestuur hier
van nam reeds contact op met
de N.B.VJ3. Dit blijkt uit mede
delingen van Blauw-Wifs ere
voorzitter, de heer F. X. A.
Drilling. Het is niet geheel dui
delijk geworden of de heer Dril
ling namens het bestuur van
Blauiv-Wit spreekt. En als dit
wel het geval is zal de leden
vergadering van de club haar
goedkeuring toch nog aan de
bestuurlijke plannen moeten
hechten. Een van de conse-
quenties, die deze plannen bij
hun verwezenlijking medebren
gen, is, dat het Olympisch Sta
dion voor de Beroepsbond be
schikbaar komt. Want Blauw-
Wit heeft een contract om dit
stadion te bespélen. ,£>e Ze
bra's" is een soort dochteron
derneming van Blauw-Wit en
valt zodoende ook onder de be
palingen van het contract. Een
feit is, dat Blauw-Wit het in
deze competitie niet best doet.
Dat kan ook niet anders, want
de club is een vijftal van de
beste spelers aan de N.B.V.B.
kwijt geraakt. En het publiek
kwam in steeds mindere mate.
De overschrijvingsbepalingen
belemmeren Blauw-Wit thans
het elftal te versterken met
nieuwe krachten. Dit zou de
Amsterdammers anders niet zo
moeilyk vallen, want zij keren
hoge premies uit.
EERSTE SCHAAP?
Maar het lykt er op, dat de ver
klaring van Blauw-Wit nog een
andere en misschien voorna
mere oorzaak heeft. Die oor
zaak heet de profclub „Amster
dam", wélke begerige blikken
op het Olympisch Stadion heeft
geworpen. En directeur Dick
Bessem staat er niet onwelwil
lend tegenover, hoewél hij tot
dusver nog geen toenadering
gezocht schijnt te hebben. Heet
goed mogelijkdat de stadion
directeur thans zijn houding
kaleidoscoop
heeft bepaald en dat liet er voor
Blauio-Wit somber uitziet. De
club heeft dan te kiezen of te
delen. Gezien de verklaring lijkt
het dan ook niet onaannemelijk,
dat én ,JDe Zebra's" én „Am
sterdam" in het Olympisch
Stadion zullen gaan spélen,
mits deze plannen doorgaan.
Waarbij de clubs en het sta
dion zelf, ivat publieke belang
stelling betreft, zeer zeker ge
baat zullen zijn. De plannen van
Blauw-Wit zullen vermoedelijk
wel doorgang vinden, want het
is voor de K.N.V.B. onmoge
lijk stante pede de overschrij
vingsbepalingen buiteil wer
king te stellen. Het lagere voet
bal zal zich er tegen kanten,
indien zulk een voorstel op de
komende bondsvergadering zou
worden behandeld. Een meer
derheid zou er niet voor te vin
den zijn. Dus zwaait Blauw-Wit
om. Het eerste schaap over de
dam?
SOMBERE
VOORUITZICHTEN.
Het voorgaande bewijst eens te
meer, dat het gist in onze voet
balwereld. Machten zijn in bot
sing gekomen op een tijdstip,
dat de voetbalconjunctuur zich
op dieptepunt bevindt. Wie nog
mocht menen, dat het met het
Nederlandse voetbal goed gaat,
zal uit het drama van Woens
dagmiddag, dat zich in het
Olympisch Stadion afspeelde,
wel lering hebben getrokken.
De Tsjechische kampioenen
Spartak versloegen er het Ne
derlands elftal op smadelijke
icijze met 61. Een feit is, dat
doelman Steiger een aantal fou
ten beging, die niet nodig wa
ren. Maar de rest van het team
bood geen enkel lichtpunt.
Zwak is het enige woord, dat
hier op zyn plaats is. Met deze
ploeg kan België op SA October
in Antwerpen een spelletje van
kat en muis spelen! Niets dan
sombere vooruitzichten en die
pe teleurstelling resten thans.
Een veeg teken is nog, dat de
publieke belangstelling voor de
wedstrijd tegen Spartak zeer
gering was. Nog geen 7000 toe
schouwers zatenby plukjes
in het stadion verspreid.
Vroeger konden véle malen
meer kaartjes voor een derge
lijke wedstryd worden verkocht
dan er plaatsen beschikbaar
waren. Het publiek gaat zyn
belangstelling voor dit voetbal
verliezen. Blyft slechts de hoop,
dat de mannen aan het roer
van de K.N.V.B. gelet op al
deze factoren eindelijk wijs
heid zullen tonen.
FILMS IN ZEELAND.
Reprise in Goes van
„Roman Holiday"
Naast de Cinemascope-premières,
welke zoals gemeld deze week iu
twee bioscopen gaan, trekt in het
filmprogramma van deze week by-
zonder de aandacht de film „Shane"
(Electro, Middelburg).
Regisseur George Stevens immers
wist van een oud thema Wild West
een fris en oorspronkelijk filmwerk
te maken, dat bovendien min of meer
documentarische waarde heeft.
In „Shane" herleeft namelyk Ame-
rika's „Wilde Westen" van een halve
eeuw geleden.
Het verhaal, waarin de man Shane
de heldenrol vervult, is zeker niet
verbijsterend van originaliteit, maar
het zijn de details, de situatie-tekening
en de sfeer, welke regisseur Stevens
wist te scheppen, die van deze film
de waarde bepalen. Het Amerika van
die dagen, met de stryd om ware en
vermeende rechten op grondgebied,
komt in „Shane" opnieuw tot leven en
dat nu onderscheidt deze Wild West
in bijzonder gunstige zin van de tal
loze andere producten in dit genre,
die de Hollywood-keuken in de loop
der jaren verlaten hebben.
De hoofdrollen in deze film zijn by
Alan Ladd, Van Heflin en Jean Ar
thur in goede handen.
Advertentie.
Zó boeiend is nu PANORAMA
Wie de (inmiddels gehuwde) en in
korte tijd uitermate populair gewor
den actrice van Nederlandse afkomst,
Audrey Hepburn, nog niet aan
schouwd mocht hebben in haar glans
rol als prinses in „Roman Holiday",
kan alsnog terecht in (Grand, Goes),
waar deze kostelijke rolprent in re
prise gaat. Tezamen met Gregory
Peck maakte zy van deze amuse
mentsfilm een der beste ontspan-
-ningsproducten der laatste jaren, me
de ook dank zij William Wyleris re
gie. „Roman Holiday" werd in deze
rubriek reeds eerder besproken, wes
halve wij thans kunnen volstaan met:
Goede wijn behoeft geen krans.
Hetgeen eveneens geldt voor Ab
bott en Costello, die zij het op an
der niveau een uitstekende repu
tatie genieten. Deze filmkomieken
van het zuiverste water „opereren"
in „De schatgravers van doodskop
eiland" (Luxor, -Vlissingen) en zo
langzamerhand mag bekend worden
verondersteld, hoe Abbott en Costel
lo plegen te opererenAan dol
dwaze situaties is ook in deze rol
prent weer geen gebrek!
Cinemascope.
Zoals reeds uitvoerig gemeld wordt
deze week in (Alhambra, Vlissingen)
en de (Schouwburgbioscoop, Middel
burg) gestart met cinemascope-voor
stellingen. In Alhambra gaat op het
„brede doek" in kleuren de film „The
Robe" naar het bekende boek van
Lloyd C. Douglas, waarin zoals
bekend verhaald wordt van de Ro
meinse officier Marcellius Gallio en
waarin de aangrijpendste gebeurte
nissen uit het Nieuwe Testament op
nieuw beschreven zyn. Het behoeft
geen betoog, dat de verfilming van
zulk een werk, zoals wij reeds schre
ven, een uiterst delicate opdracht is
geweest. „The Robe" werd geen uit
gesproken kwetsende film, maar niet
temin ontbreekt de waarachtige diep
te. welke een film over een religieus
onderwerp nu eenmaal vereist. On
danks deze bedenkingen dient even
wel gezegd, dat „De Mantel" indruk
wekkende scènes bevat en dat van de
cinemascope-^nogelykheden (massa-
Hoofd"-stuWcen WV'lief "KveirUeTfRnfiil®ïïètrmbl
Voor mannenzdie
geen hoed {dragen;
is het dubbel noodzakelijk het' haar regelmatig'ta1: wassen.-
„Maar denk er om, niet met zeep*', raadt moeder Allemaal1
haar zoon Karei. „Zeep maakt het haar stug en dof. Alsje*
blieft, hier is de fles FAMBRO. Dat ia wat anders, wat beterst
De beste familie-shampoo, die er is. Een en al reinigende
kracht, een en al schuim en toch een en al zachtheid voor
haar en hoofdhuid. Wy allemaal gebruiken. FAMBRO; Dat
kan best, want zo'n grote gezinsflacon kost maar-ƒ.1.25;
voldoende voor 30 wassingen. Goedkopc^eajbetctf kan oiett?
f, 1.25 per.grof» gqzimflacon
regie!) een dankbaar gebruik is ge
maakt. Het spel is over het algemeen
goed en weet soms zelfs te ontroeren.
„Prins Valiant" (Schouwburgbios
coop, Middelburg) eveneens reeds
in deze rubriek besproken is een
oppervlakkig amusementsproduct,
dat echter ook weer dank zij cinema
scope uitgroeide tot een alleszins on
derhoudend sprookje in kleuren. Een
middeleeuws schouwspel, waarin ko
ning Arthur en de Ridders van de Ta
felronde schitteren en met de avon
turen van Prins Valiant als „leitmo
tiv". Ook hier weer vele massa
scènes, welke soms min of meer im
poneren.
Skelet-fragment van
de holenbeer
In de grot Ramioul, gelegen in Bel
gië op de rechteroever van de Maas
tegenover de grot van Engis, provin
cie Luik, is een fragment schouder
blad van een holenbeer gevonden. De
holenbeer dateert uit het Tubantien.
In vroeger tijden werden skelet-
delen van de holenbeer in ons land
aangetroffen o.a. in Caberg by Maas
tricht. Sedert 1860 zyn ze echter
spoorloos verdwenen.
FEUILLETON
23
„Hoor eens hier, Janice. Gister
avond vroeg tante Sophy me, uit de
bovenste lade van haar schryfbureau
een kiek te halen van Eliza Pincott
met haar drieling. In die lade be
waart tante immers haar sleutel van
de kerk. Welnu, die sleutel was er
niet. Ik heb toen niets gezegd, om
dat ik niet wist, dat hy er in moest
liggen en juffrouw Brown zag niets,
omdat ze piano speelde met de rug
naar ons toe. Kort na middernacht
keek ik uit myn venster en zag ik
juffrouw Brown de tuin in komen in
haar zwart kanten japon, die ze by
het eten had gedragen. Nu kun je óf
geloven, dat ze een luchtje ging
scheppen óf dat ze naar buiten was
geslipt om op het kerkpad iemand te
ontmoeten".
„Maar Garth
„O ze is heus op het kerkpad ge
weest. Gisteren heeft Tommy Pin
cott daar een melkfles stuk laten val
len. Juffrouw Brown heeft een splin
ter ervan aan haar japon meegeno
men en die vond ik vanmorgen voor'
iemand nog beneden was op de trap
loper. Ik vroeg me af, wie ze wel
ontmoet kon hebben, want het is niet
aan te nemen, dat je om middernacht
naar het kerkpad gaat om van je
eigen gezelschap te genieten. En ge
durende het onderzoek in het dorps
huis ontdekte ik het, toen Madoc zyn
benen over elkaar kruiste; aan een
van zijn schoenen zat óók een glas
scherf".
„Garth
„Wacht even. Toen we van het „in
quest" terugkwamen, bracht ik tan
te Sophy naar haar bureaulade, om
haar te laten zien, dat de sleutel niet
lap-, waar juffrouw Brown juist on
der ede had verklaard, dat ze hem
had neergelegd. Endaar lég de
sleutel, precies bovenop de drielingen.
Heel onachtzaam van Medora, maar
ik neem aan, dat ze wat in de war
was. Als ze zo verstandig was ge
weest, de sleutel onder de foto te leg
gen, had ze kunnen zweren, dat hy
er al tyd had gelegen. Zy heeft die
sleutel daar gelegd tussen het uur
ran naar bed gaan gisteravond en
door PATRICIA WENTWORTH
het lunchuur vandaag. Ik veronder
stel, dat iemand anders de sleutel had
sinds Dinsdag; dat zy er zich vrese
lijk benauwd over heeft gemaakt en
dat ze vannacht is uitgegaan om hem
terug te halen. Ik hoorde de deur van
de studeerkamer kraken toen ze het
huis verliet en ik heb haar zien te
rugkomen. Ze is niet langer dan een
kwartier weggebleven dus ver weg
kan ze niet geweest zyn. Toen ik zag
dat Madoc een stuk glas aan zyn rub
berzooi had hangen, meende ik te we
ten. naar wie ze toen was gegaan en
toen ik ontdekte, dat de sleutel weer
in de la van tante Sophy lag, geloof
de ik ook de .reden te kennen
Terwijl hy sprak, was al het bloed
uit Janice's gezicht verdwenen. Ze
maakte op hem de indruk van „een
kleine, door de zon verbrande geest
verschijning". Met verschrikte ogen
hem aanstarend, sprak ze tenslotte:
„O, neen, hy kan niethy zal
niet! Waarom zou hy ook?"
Garth haalde de schouders op.
„Redenen genoeg. Kies maar uit.
Hy had een heimeiyke passie voor,
Medora en hy was jaloers op Harsch.
Dat is een veronderstelling, maar je
kunt nooit weten, nietwaar? Boven
dien is daar de koude, harde waar
heid, dat hy Harsch' enige executeur-
testamentair en erfgenaam is."
„Maar Garth, er is geen geld. Me
neer Harsch had niets om na te la
ten."
„Wie spreekt er van geld? Hy liet
Madoc al zyn aantekeningen, papie
ren en berekeningen na. Dit betekent
„harschite!" Hy Tiet het na aan Ma
doc. Er kan een heleboel geld in zit
ten, maar er kan ook een gewetens
vraag in schuilen, waarin een zonder
ling zich zou verlustigen. M.i. is dat
laatste met Madoc het geval. Zyn
geweten zou hem niet toestaan om
wat hy noemt „een agent van de
duivel" los te laten op „een reeds
zo bezeten wereld". Als We de geld
kwestie terzyde laten en Ik geloof
dat er al moorden zyn begaan om
een paar dubbeltjes denk je dan
niet, dat een man als Madoc kan be
zweken zyn voor de prachtkans om
„agent nummer één", oftewel Har
schite, onschadeiyk temaken?"
Janice schudde het hoofd.
„Hy kan het niet gedaan hebben;
hy kan niet!"
„Beste meid, van een zonderling
kun je alles verwachten. Ik kan me
Madoc voorstellen als vrywlllig mar
telaar. volgeng de allerbeste tradities
de rechterhand in het vuur houdend.
Het woord „dweper" staat op zyn
hele wezen geschreven je hebt zelf
gezegd, dat hy er een ls van de bo-
venste plank. Welnu, hy zou zich ter-
wille van zijn opvattingen laten ver
branden en bij die mentaliteit is het
niet zo'n grote stap om ook een an
der ten vure te doemen."
„Garth, houd ophet is vrese-
ïyk!"
„Natuurlijk is het dat. Maar daar
mee heb ik niets te maken. Ik ben
hier om uit te zoeken of het wéér is.
Er hangt meer van af dan het pakken
van de moordenaar, Janice. Je weet,
dat Harsch werd doodgeschoten dade-
ïyk nadat hy zyn laatste proefneming
had voltooid en onmiddeliyk voor hy'
de resultaten kon overhandigen. Er
was maar zeer korte tyd voor de mis
daad beschikbaar. Om zes uur onge
veer kwam hy Dinsdagavond thuis.
Hij belde Sir George, die een bood
schap verwachtte op, en maakte een
afspraak voor Woensdagmorgen.
Minder dan vier uur na het telefoon
gesprek was hy dood. Wie wist, hoe
ver hy met zyn werk gevorderd was
en hoe na hy by de voltooiing stond?
Er had een berichtje in sommige
kranten gestaan. Niemand schynt te
weten, hoe 't daarin is gekomen,
maar het was heel vaag er viel fel-
teiyk erg weinig uit op te maken. De
enigen die wisten hoe dicht hy by het
welslagen was, waren Sir George en
zyn experts, maar ze hoorden eerst
dat de laatste proef was geslaagd,
toen Harsch om half zeven opbelde.
Als Iemand anders het wist, moet hij
direct in contact met Harsch zelf
hebben gestaan en zyn vertrouwen
hebben bezeten. Ik kom weer terug
op Madoc, een collega in de weten
schap, hetzelfde huis bewonend, een
vriend, waarop hy staat maakte."
„Nee, nee, het is niet waar!"
„Wie anders zou hy hebben ge
kend?"
„Je hebt de telefoon vergeten."
„Je bedoelt, dat iemand het ge
sprek kan hebben afgeluisterd. Laat
eens zien: Wie was in huis? De huis
houdster, juffrouw Madoc Madoc
zelf en jy. Tussen twee haakjes, hoe
zit het met die zuster? Ze lykt me
ongevaarlyk."
„Dat is ze ookeen vriendeiyk
wat sullig mens erg gehecht aan
haar broer, doodsbang hem te hinde
ren."
„En de huishoudster?"
„O, neen, die is zo zacht als een
lam".
„Dan komen we weer terug op
Madoc, tenzij jy zelf het hebt gedaan.
Er was toch niemand anders, die kon
luisteren, wel?" Plotseling viel zijn
mond open. „Drommels, dat had ik
vergeten!"
Er was iets uitdagends in de ma
nier, waarop Janice haar kin voor
uitstak en haar ogen schitterden on
deugend
„Ja, dat dacht ik ook. We hebben
nog altijd de oude gemeenschappelijke
lyn en ieder abonné kon, als hy luis
terde. hebben gehoord wat meneer
Harsch tot Sir George Rendal zei."
„Dat is het toppunt! Wil je daar
mee zeggen, dat er nog altijd maar
die ene lijn is en dat ieder, die tele
foon heeft kan meeluisteren?"