Boesman en zijn vrouw Nini minnen het avontuur Joke Maaslandsnelste vrouw van Nederland BLINDEN WERKEN MEE AAN BOUW VAN BOMMENWERPERS MOEILIJKE STRIJD TEGEN DE VERKEERSONVEILIGHEID WOENSDAG 29 SEPTEMBER 1954. PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 7 ALS EEN SPEELBAL BOVEN DE WOLKEN Na hengelen de rustigste sport (Van een speciale verslaggever) Bij de heer J. Boesman thuis aan de Rusthoekstraat in Scheveningen be hoeft men niet lang in het onzekere te blijven over de liefhebberij van huis heer en echtgenote beiden. Men werpe maar een bescheiden blik in de boeken kast: „Naar een breder vlucht", lezen we in een verloren ogenblik op de rug kant van een der boeken in die kast. En „Wir Luftschiffer", „The romance of a modern Airway", „Histoiri de l'aviation", 16.940 m. boven de aarde',' Flieger und was sie erlebten". Het zijn zo maar enkele willekeurige titels. We hadden er zeker nog vyftig meer kunnen noteren. Maar deze kleine collectie verschafte ons reeds voldoende zekerheid, dat we inderdaad spraken met de bekende ballon-commandant en zyn echtgenote, welke laatste door geheel Nederland by de voornaam Nini genoemd wordt. Waarom we een ogenblik getwij feld hebben, of we wel op het goe de adres waren? Wel, we hadden een denkfout gemaakt, die zo verzekerde de heer Boesman heel Nederland maakt: men verwacht al tijd een bejaarder echtpaar te ont moeten. Zoiets als een man met een baard en een vrouw van navenante leeftijd. Maar de heer Boesman is (nog maar) 38 jaar en zijn vrouw uiteraard daaromtrent. De denkfout is verklaarbaar. De heer Boesman zegt het zelf: „De ge dacht leeft dat de ballonsport hoogst verouderd is, volkomen overvleugeld werd door de superioriteit van het vliegtuig, en dus eigenlijk thuis hoort in het museum. Wie zich daar nog mee bezig houden, moeten mensen zijn van een vorige generatie". EIGENWAARDE. Wie zo dom is die gedachtengang van de grote„men" tegenover de neer Boesman enthousiast te bevestigen, krijgt de wind van voren. „De ballon heeft nog een heel eigen waarde naast het vliegtuig. En wanneer men de allergrootste hoogten wil bereiken, moet men altijd nog gebruik maken van de ballons. Zelfs is het tegen woordig zo, dat men onbemande ra ketten eerst tot zo'n twintig kilome ter hoogte brengt met een ballon, alvorens ze op eigen kracht verder te laten gaan. Het onderzoek van de stratosfeer voor het toekomstig stra- tosfeerverkeer geschiedt eveneens met een ballon. Denk maar aan pro fessor Piccard, die toch tot twintig kilometer de lucht in geweest is in een gesloten gondel, in Amerika worden tegenwoordig ook veel onbe mande ballons met instrumenten aan boord losgelaten om de hoogste re gionen te leren kennen. Dit zijn zo maar enkele practische toepassingen van de ballon. Maar er zijn er nog veel meer. Zelfs heb ik eens het ge drag van postduiven kunnen volgen, 's Morgens vroeg, terwijl er nog een donzig neveldek over de aarde ge spreid lag:, hergaf ik de duiven de vrijheid. Het merkwaardige was, dat ze er geen prijs op schenen te stellen. Terwijl de dieren van nature bang zijn voor het gevaarte, dat ballon heet. bleven ze zitten, en keerden zelfs terug, toen ik ze eindelijk ver jaagd had. Pas nadat de zon gaten gebrand had in de wollen deken on der ons, verdwenen ze. Overigens moet U niet denken, dat wy, mijn vrouw en ik dus, met onze ballon- sport de dingen zoeken, die ik zo even noemde. Voor ons ïs het alleen sport en toerisme. We willen niet veel meer bereiken, dan ook comfortabeler en avontuurlijke wjjze zo ver mogelijk van huis raken. Van Pottum, de Ne derlandse ballonvaarder met de baard, die velen zich nog van jaren geleden herinneren, maakte er veel meer een beroep van. Wij komen in cidenteel op het meer practische ter rein, zo zullen we aanstonds op ver zoek van de Rijksluchtvaartdienst een experimenteel radarscherm mee voeren. Het is namelijk zo, dat wjj niet meer te volgen zijn, wanneer we eenmaal los van de grond zyn. De ruimte in de gondel is te beperkt om er al de instrumenten te heb ben, die de navigatie ten dienste staan in een modern vliegtuig". ABSOLUTE STILTE. „Wat is de grootste bekoring van de ballonsport?" „De intense stilte om je heen, zo dra je een paar duizend meter bo ven de grond zit. Die stilte is zo im posant, dat je niet meer hard durft te praten. Je begint tegen elkaar te fluisteren, net als wanneer je in een kathedraal komt. Tot 200 meter kan je nog met de mensen op de begane grond converseren. Daarna tot on geveer op duizend meter, hoor je al lerlei bijzondere geluiden, als de hoefslag van een paard, en het ge loei der koeien. Het laatste aardse geluid, dat het oor bereikt van de ballonvaarder, is het hoge fluiten van een stoomtrein en van het sjirpen van de krekels. Die geluiden hoor je nog wel tot 1800 meter hoogte". „Oriënteert de ballonvaarder zich niet dikwijls door een gesprek met de „landrotten?" „Inderdaad. Wanneer wij de weg kwijt zijn door grondmist bijvoor beeld laten we ons zakken tot een hoogte van ongeveer 150 meter. Ko men we dan nog niet door het wol kendek heen, dan beginnen we maar eens te .roepen: „We zitten in een luchtballon. Hoe heet het hier?" Op een keer hebben we die vraag wel tweemaal herhaald, toen we voetstappen in het grind hoorden knerpen. Het enige antwoord, dat wij verstonden, was: „Hè?!". We be grepen er niets van. En dat zeiden we ook tegen elkaar in de gondel. Na tuurlijk met het verwijt erbij, dat het bepaald een grote stommeling moest zijn, die man daar beneden..." Toen we een week later thuis kwamen, lag er een briefkaart bij me in de bus van de „stommeling". Hij had ons hele gesprek duidelijk kunnen volgen. Wij hadden hem al leen niet goed verstaan. Op onze vraag had hij tweemaal geantwoord: „Herveld". Sindsdien weten we, dat dit een klem gehucht is in de Be tuwe. „MISLUKT". „Hoe lang bedrijft u deze sport al?" „Sinds m'n achttiende jaar. Ja, ik ben eigenlijk een mislukte candidaat- notaris. Maar een notaris heeft m'n belangstelling ervoor gaande ge maakt. Notaris Kruisinga uit Vne- zenveen. Die heeft eens geschreven, dat dit dè sport voor jongeren was, en dat het erg jammer was, dat Ne derland geen balloncommandanten meer had. Zo heb ik in '37 mijn bre vet in België gehaald, zonder te be seffen, welke rol dit in mijn leven zou gaan spelen. Nini en ik zijn de enige ballonvaarders ter wereld, die hun huwelijksreis per ballon gemaakt hebben. Dat was in '46 met een nieu we ballon van de Haagse ballonclub, die na onze huwelijksvoltrekking in stadhuis en kerk, gedoopt werd op het Malieveld. De heer Damme deed dit en merkte daarbij op, dat dit de eerste keer in zijn leven was, dat hy op een huwelijksfeest een doop moest verrichten". „Hoeveel ballon-commandanten zyn er nu in Nederland?" „Nog maar drie. Mijn vrouw en ik dus, en de heer De Vos Klootwijk uit Rotterdam, met wie wij bijzonder plezierig samenwerken. Over de hele wereld zijn er zestig. Het Neder landse team heeft de beschikking over drie ballons: alle eigendom van de Haagse ballonclub, die het be perkte aantal van plm. 40 leden telt". „Is het een gevaarlijke sport?" „Het is na hengelen de veiligste sport", meent de heer Boesman. „Na tuurlijk zyn er risico's. De zee, storm onweer, mist en hoogspanningsdra den zyn onze gevaarlijkste vijanden. Maar wanneer elke vaart hetzelfde zou zyn, zou het avontuur er spoe dig af zyn. De sport moet sport blyven. En dan nog is het 'n sport, die nog tot op hoge leeftijd beoefend kan wonden. In Frankrijk is een 82- jarige ex-coupeur nog altijd een ac tief ballonvaarder". Mutaties bij de Marine Kapitein ter zee A. M. Valkenburg wordt met ingang van 21 October a.s. eervol ontheven van het bevel van Hr. Ms. vliegdekschip „Karei Door man". Hij wordt in deze functie op gevolgd door kapitein ter zee L. J. Goslings, die thans is geplaatst bij het commandement der zeemacht te Den Helder. Kapitein ter zee Valkenburg wordt geplaatst op het bureau van de vlag officier materieel. Zoals bekend, zal hij zeer binnenkort worden benoemd tot plaatsvervangend vlagofficier materieel als opvolger van comman deur H. H. L. Pröpper die op zijn beurt vice-admiraal C. W. Heringa zal opvolgen als vlagofficier matrieel. Kapitein-luitenant ter zee C. L. J. F. Douw van der Krap is met ingang van 1 October a.s. eervol ontheven van zijn functie van hoofd van het bu reau operaties van de marinestaf. Hij wordt belast met de functie van eerste officier van Hr. Ms. kruiser „De Ruy- ter". Joke Maasland houdt van autorennen en van honden. Deze poedel was haar lievelingshond. Nooit meer In 1949 is het driemanschap Boesman-De Vos Klootwijk eens opgestegen in Enschede. Men dacnt Zwitserland te kun nen halen, maar men kwam te recht in Noord-Frankrijk en dreef op de rug van een storm naar de Atlantische Oceaan. Men begreep, dat het een ge forceerde landing zou moe ten worden. De Vos stond klaar met de scheurlijn, de heer Boesman met een zak zand en de ventiel- lijn, en mevrouw Boesman hing over de railing om de hoogte af te roepen. Met een enorme knal kwam men in een wijn gaard terecht. De mand sloeg om, haakte achter een paar stammetjes, maar kwam weer los. Door de schok sloegen De Vos en de heer Boesman over boord. Mevrouw Boesman ging de lucht weer in door het ge wichtsverlies van 150 h 160 kg in de mand. De heer Boesman voelde zich niet erg gelukkig. Hij had zijn schouderblad gebroken en zag zijn vrouw in een hache lijke situatie verdwijnen. De heer De Vos was als een rol- mops uit de mand getold en mankeerde weinig. Met de moed der wanhoop is mevrouw Boesman er twintig kilometer verderop in een kwartier afgelegd in ge slaagd nog juist op tijd te lan den. Ze had alsmaar gas laten ontsnappen uit de ballon, hele zandzakken overboord gezet en tenslotte de buiten boord slin gerende scheurlijn in handen weten te krijgen. Onder de in druk van de angst, die ze door staan had, verklaarde ze in tranen, dat ze nooit en nooit meer de lucht in zou gaan. Veertien dagen later, zat ze alweer in de gondelen dezer dagen zal de heer Boes man zijn 100ste vaart maken. Encyclopaedic over land-, tuin- en bosbouw. Omvangrijk werk. Binnenkort verschijnt een encyclo paedic voor landbouw-, tuin- en bos bouw en alle aanverwante gebieden. Het zal de eerste encyclopaedic en een unicum op dit gebied zijn. Het werk bestaat uit drie delen, en is samengesteld onder leiding van een redactie-commissie, bestaande uit prof. dr. ir. G. Minderhout, voorzitter, dr. A. E. H. R. Boonstra, secretaris, Êrof. dr. J H. Becking, dr. J. G. B. eumer, prof A. Dumon, dr. Th. de Geest en prof. ir. A. H. Sprenger. On geveer 200 specialisten hebben aan deze encyclopaedic meegewerkt, on der wie hoogleraren en docenten van de Landbouwhogeschool te Wagenin- gen en de Universiteit te Leuven en deskundigen uit de practijk. proefsta tions en laboratoria in Nederland en België. De Nederlandse minister van Land bouw, Visserij en Voedselvoorziening, de heer Mansholt, schrijft in een voorwoord, dat hiermee voor het eerst dit omvangrijke werk in de Neder landse taal zijn afsluiting heeft ge vonden. De Belgische minister van Landbouw schrijft, dat een uitgelezen schare geleerden haar inspanningen heeft samengevoegd om in het werk het essentiële van haar kennis neer te leggen en te beoordelen. Fabrikant gebeel buiten vervokmg gesteld. Het gerechtshof te Amsterdam heeft de heer J. A. van Herwaarden, wo nende te Aerdenhout en directeur van de N.V. van Herwaarden's kalk-zand- steenfabrieken te Hillegom, buiten vervolging gesteld van alle feiten, welke hem in de laatste 2\& jaar ten laste waren gelegd. Deze beslissing is inmiddels onher roepelijk geworden, zodat er thans een einde is gekomen aan deze ge ruchtmakende zaak, welke op 10 Maart 1952 begon, toen de politie in het huis van de heer Van Herwaar den en in zijn fabrieken te Katwijk en Hillegom een onderzoek instelde. Er was nl. beweerd, dat aanzienlijke bedragen zouden zijn verduisterd ten nadele van de N.V. en van het pen sioenfonds. Tastzin ongeëvenaard. (Van een bijzondere corres pondent). Circa honderd blinde Amerikanen zyn ingeschakeld bij de productie van moderne straalbommenwerpers en transportvliegtuigen in de fabriek van Lockheed in Marietta (Georgia). In de uitgestrekte montagehallen worden namelijk elke dag de vloeren geveegd en in dat opveegsel bevinden zich per maand gemiddeld vier ton klinknagels, schroefjes, ringetjes, moertjes, klemmetjes en andere on derdeeltjes, die by elkaar altijd nog een flink bedrag vertegenwoordigen. Het was dan ook niet uitsluitend uit menslievende overwegingen, dat men bij Lockheed blinden in dienst nam om al deze onderdeeltjes op nieuw te sorteren. Blinden hebben een sterk ontwikkeld tastzintuig dan ziende mensen. Eerst geloofde de directie van Lockheed niet, dat blinden in staat zouden zijn sorteerwerk te doen, maar de opzichter van een blinden- werkplaats in Georgia. Vaughn Ter rell hield een warm pleidooi voor zijn mensen en men besloot de proef op de som te nemen. Men zond een kist vol fabrieksafval naar de blinden- werkplaats en Terrell zette zijn men sen aan het werk volgens een be paald, door hem zelf uitgedacht sy steem. De inhoud van die afvalkist werd korte tyd later, keurig in zak jes gesorteerd, naar Lockheed terug gezonden en het bleek dat het expe riment voor honderd procent geslaagd was. Er was zelfs een speciaal zakje bij met onderdeeltjes, die volgens Terrell niet deugden! Inderdaad bracht een uauwkeurig onderzoek in het fabriekslaboratorium aan het licht, dat de tastende vingers van de blinden defecten hadden ontdekt, die de zienden waren ontgaan. Radlo-Warschau heeft Zaterdag ge meld. dat er een groep spionnen, die werkte voor de West-Duitse spïonnage- organisatie Gehlen, is ontdekt en gear resteerd. De groep trad in Polen op. Ve len van hen waren in West-Berlijn ge- recruteerd en naar Polen overgebracht. GENERALE STAF VAN HET VERKEER Commissie geïnstalleerd De „generale staf van het verkeer, officieel de „vaste commissie velllg- verkecr" geheten, is gisteren door de secretaris-generaal van het ministe rie van verkeer en waterstaat mr, D. G. YV. Spitzen namens minister Algera geïnstalleerd. Hiermede is een suggestie van Ir. C. A. Kuysten van de A.N.W.B., gedaan in het Ned. wegencongres van J950, welke suggestie in zeer brede kring bUval vond, verwerkelijkt. Mr. Spitzen zeide in zijn installatie rede o.m. dat thans de stryd tegen de blaam op onze samenleving, de ver keersonveiligheid, zal worden aange gaan. Dit wordt een moeilijke strijd, omdat zich geen middelen aftekenen, die radicaal een oplossing kunnen ge ven. De vraagstukken strekken zich voor een groot deel uit op het terrein van de menselijke geest, waar onze kennis nog maar zeer gebrekkig is. Want, aldus mr. Spitzen, het is niet de buiten ons staande natuur, die ons door ziekten of natuurrampen be slaat, het zijn, zoals tot onze schande gezegd, moet worden, wijzelf, die als weggebruikers elkaar leed berokke nen. Chronische kwaal. Wij hebben ons hiermede vertrouwd gemaakt als met een chronische kwaal, die men in lijdzaamheid moet aanvaarden. In 1953 vielen 1390 do den in 't verkeer, behoudens het aan tal gevallen van zwaar en niet te her stellen letsel en vele millioenen scha de. Het snel in omvang toenemend verkeer mag ons geen ogenblik een schijn van berusting geven bij het be zien van deze constateringen. De ramp in 1953 kostte ons ruim 1800 slachtoffers. In een jaar en vier maanden eist het moderne verkeer evenveel levens en daarboven een groot aantal verminkten. Ook als wij letten op ongevallen met vliegtuigen, die ieder op zichzelf als een ramp ge voeld worden, dan zien we. dat deze Nieuwe loonregeling in het bioscoopbedrijf. Het college van rijksbemiddelaars heeft de nieuwe loonregeling voor het bioscoopbedrijf goedgekeurd. Inmiddels is tussen werkgevers- en werknemersorganisaties overeen stemming bereikt over een verhoging vari 6 pet van alle nieuwe rechtens geldende lonen in de loonregeling op te nemen en ze van kracht te doen worden met ingang van 1 October a.s Aan de by de Nederlandse bioscoop bon aangesloten werkgevers is gead viseerd de 6 pet ook te betalen aan de werkneryers in het bioscoopbedrijf wier lonen niet in een C.A.O. of loon regeling zijn vastgesteld. per jaar niet meer doden eisen, dan het wegverkeer in een tiental dagen. Mr. Spitzen zeide dankbaar te zijn voor de grote belangstelling in ons volk en zijn organisaties voor de vraagstukken van verkeersveiligheid. Hoewel de commissie van beperkte omvang moet zyn, is het de bedoeling dat zij open oor hoeft voor suggesties van buitenstaanders en. waar dit raadzaam is, van hun werkkracht en ervaring gebruik zal maken. Aan het slot van zijn installatierede bracht mr. Spitzen het onlangs door het Verbond voor Veilig Verkeer aan minister Algera uitgebrachte rapport over de veiligheid van de voetganger in herinnering. Hii beval het warm ter bestudering en advies aan. Nog zeer veel werk. In zijn antwoord aan mr. Spitzen, zeide de voorzitter van de commissie, mr. dr. R. H. baron De \ros van Steen- wijk, dat, hoewel in verloop van jaren het aantal verkeersongevallen in ver houding tot de toeneming van het aan tal motorvoertuigen is gedaald, nog zeer veel werk in het verschiet ligt. Het wordt een veelomvattende en verantwoordelijke taak, die de com missie te volvoeren krygt. Zowel op het gebied van de wegen- techniek, alsook op dat van de con- trdle op de verkeersveiligheid en op dat van de vorkeersopvoeding krijgt men z\jn arbeidsveld. Als voorbeelden noemde spr. o.m. het vraagstuk of de niet-gelimiteerde maximumsnelheid overal gehandhaafd zal kunnen wor den. Velen reilen met onverantwoorde lyke snelheden door dorpen, geen re kening houdende met kinderen en ou den van dagen. Voorts is het vraagstuk van de bromfiets, zijn plaats op pad of weg en het al of niet invoeren van een rij bewijs hiervoor, nog niet afdoende opgelost. Een belangrijk werk zal zijn om de mentaliteit van de weggebrui kers te verbeteren, waarbij spr. het rondschrijven van minister Cals aan de scholen, inzake verkeersopvoe ding verheugend noemde. "Wij moe ten", aldus spr. .,de mens doordringen van het feit. dat hij in het verkeer uitsluitend plichten heeft. De commis sie zal", zo besloot hij. „denkbeelden en suggesties van buitenstaanders gaarne aanvaarden". VERLIEFD OP SNELHEID. Wij weten wat we doen" (Van onze speciale verslaggever). Het gebeurde nu vijf weken geleden. Joke Maasland reed haar eerste in ternationale autorace. Met haar gloednieuwe Ferrari, die ze twee dagen eerder zelf van de fabriek, helemaal uit Italië had gehaald, wilde ze een van haar concurrenten passeren. Ze drukte, het gaspedaal dieper naar be neden, zodat ze met een snelheid van over de 140 kilometer per uur over het glanzende asfalt snorde. En toen„ik weet nog precies hoe het gebeur de", vertelt ze nu. „Vlak voor me vloog een auto in brandEen fractie van een seconde had ik om een beslissing te nemen. Voorbij de brandende en remmende wagen kon ik niet. Ik moest er bovenop of de duinen in. In een reflex koos ik het laatste. Toen werd alles donkerDe prachtige wagen, waarop Joke urenlang had zitten poetsen om elk vuiltje er af te krygen, duikelde omlaag. Het meisje zelf kwam een meter of twintig verder in het zand terecht. Pas in het ziekenhuis merkte ze, dat de race voor haar afgelopen was. Nu zijn we vyf weken verder. Tus sen een schat van bloemen en dozen bonbons zit het dappere Voorburgse meiske weer thuis. Een beetje pips ziet ze er nog wel uit in haar flat teuze diekwartbroek en gele jumper- tje, maar ze lacht het leven weer vro lijk tegemoet. De dokters hebben haar weer aardig opgelapt, hoewel ze de eerste maanden haar rechter arm nog niet goed zal kunnen ge bruiken en ze zich ook verder nog niet helemaal honderd procent voelt. Geen kwajongen. Het is een charmant meisje, die Joke Maasland. Niet een soort op geschoten kwajongen, zoals u mis schien zou denken. Integendeel, ze is een echte vrouw, vriendelijk, gastvrij, elegant in haar bewegingen en niet te vergeten, graag mooi gekleed. Dat is ze zelfs, als ze achter het stuur van haar racewagen klimtin een. onbe rispelijk zittende, helblauwe overall, waarop een elegante broche prijkt. Of die overall nu, na dit ongeluk, voorlopig in de kast zal blijven Joke lacht. Vriendelijk, maar beslist. „Waarom? Zo'n ongeluk kan de bes te overkomen. Als ik wist, dat het te wijten was geweest aan mijn on kunde, dan zou het wat anders zijn, maar nu..." Het lijdt geen twijfel, of Joke Maasland is het volgend jaar weer van de partij. In ieder geval in Januari bij de Rallye van Monte Car lo en daarna bij de Tulpenrallye en natuurlijk op Zandvoort. Ze kan het niet laten. Ze is bezeten van de autosport. „Het is heerlijk zo hard mogelijk te rijden en toch te we ten, dat je je wagen helemaal in je macht hebt". Het is de drang naar snelheid, maar tegelijk de drang naar zeker heid. De mensen denken allemaal zo gek over het racen. Ze weten niet, wat de sport is. Het gaat er niet om, roekeloos te ryden en veel te wagen uit een ongezonde sensatiezucht. Wat heb je er aan, als je over de kop gaat. Daarmee win je immers niets. Het is de kunst om precies zoveel uit je wagen te halen, dat je die nog per fect beheerst. Ga je daar boven uit, dan is het fout. Het klinkt misschien eigenwijs, maar ik vertrouw volko men op m'n capaciteiten. Ik weet heel zeker, dat ik de zaak in m'n macht heb als ik achter het stuur zit. Daarom ga ik er ook mee door." Er zullen misschien vele schouders opgehaald worden om deze theorie van dit 23-jarig meisje. Maar heeft ze niet gelijk, als ze een beetje boos wordt als ze denkt aan de mensen, die haar en haar sportbroeders idio ten noemen. „Wij rijden op een per fecte weg en weten wat we doen. Die anderen, die als gekken langs de ge wone weg jagen, soms met halve en vaak zelfs met helemaal geen remmen en met materiaal, waarin hun leven iedere seconde aan een zij den draadje hangt, zijn de idioten en wjj niet". Enerverend. Uiteraard is Joke's sportcarrière nog niet erg lang. Maar enerverend is die wel geweest. Dat begon al, toen ze voor het eerst in een auto stapte en kort daarna de rif. Scheve ningenLuxemburg reed. Ze had net zo lang gezeurd, dat papa een Singer sportwagentje klaar maakte voor zijn snelle dochter. Ze reed er in met een vriendin en kwam als eerste te rug in Den Haag, waar vader en moeder met de bloemen aan de finish stonden. Dat was een beetje voor barig, want Joke had onderweg geen enkele controle gezien, zo hard had ze gereden. En zonder stempels doe je in een rallye niet mee, als het om de prijzen gaat Later heeft Joke heel wat meer successen gehad in de ritten, waar voor ze inschreef. Maar ze kwam toch pas goed op dreef, toen haar broer, ook al een enthousiast cou reur, naar Canada emigreerde en diens B.M.W.-sportwagentje zonder stuurman achterbleef. Papa Maas land had het zien aankomen en de wagen verkocht, maar toen Joke het klaarspeelde om van de nieuwe ei genaar toestemming te krijgen, er in knieën. te starten, ging hij Hij kocht het B.M.Vv.ije terug en sindsdien zijn Joke en het gele sport wagentje onafscheidelijk aan elkaar verbonden. Bijna was die vriendschap afge broken, toen de B.M.W. dit voor jaar in Zandvoort in brand vloog, maar dank zij het koelbloedig optre den van Joke ging de breuk niet door. Ze reed op topsnelheid, toen de wagen in brand vloog. De vlammen sloegen de kloeke berijdster in het gezicht, maar toen bewee3 ze, dat Joke in actie in de Ferrari, die haar vader kocht, omdat het B.M.W.-tje zr'n dochter niet hard genoeg meer ging. ze niet toevallig in een race-auto zit, maar er voor in de wieg gelegd is. Ze remde en sprong er uit, toen de snelheid tot zo n 40 km gereduceerd was. Daar stond het meisje, in haar blauwe overall, terwijl haar auto, haar dierbaarste bezit, brandend op de duinen toereed. „M'n hemel, die auto. was alles wat ik dacht", lacht ze nu. „Ik heb gelopen, alsof mijn leven er van af hing in ik haalde hem in. Toen ik de handrem greep zag ik gelijk het brandblusapparaat en daar heb ik de vlammen mee gedoofd. Ge lukkig want het wagentje staat er nu nog. Ik heb er ook mee gereden, toen het zo regende op Zandvoort. Heer lijk was dat. Je reed, terwijl je wist, dat de weg spiegelglad was. En als je dan voelt, dat je het aan kunt, dat je de wagen in je macht hebt... er is niets mooiers". Het enthousiasme, waarmee dit meisje over haar sport praat, de gloed die in haar ogen komt, als ze denkt aan het ogenblik, waarop de snelheidsmeter weer naar de twee honderd zal trillen; 't doet de buiten staander misschien vreemd aan. Maar alle mensen houden nu eenmaal niet van snélheid, om dezelfde reden dat ook niet iedereen even graag bloemkool lust. Joke is nu eenmaal verliefd op die snelheid. Met alle hartstocht van een 23-jarig meisje. Het deert haar niet, dat de mensen haar niet begrijpen. Alleen doet het haar wel eens pijn, als ze merkt dat al die duizenden rond het circuit zo vaak alleen maar om de sensatie ko men. „Soms denk ik wel eens. ik laat me niet als een sensatie-pop gebruiken", zegt ze. „Maar ach. wat geeft het ei genlijk ook. Je rijdt voor je eigen ple zier. Je rydt voor de sport". Die sport Is voor Joke niet een on gezonde sensatiezucht of een over moedig bravoorvertoon. Het is eigen lijk meer een kunst dan een sport. De kunst om het juiste evenwicht te vin den tussen je eigen kunnen en de kracht van je auto. Grijp je te hoog... Maar Joke grijpt niet te hoog. Ze vertrouwt zichzelf, zoals nok haar ouders haar vertrouwen. En boven dien, ze houdt veel te veel van haar nieuwe Ferrari om daar nu weer brokken mee te maken.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1954 | | pagina 7