Boesman en zijn vrouw Nini
minnen het avontuur
Joke Maaslandsnelste vrouw
van Nederland
BLINDEN WERKEN MEE AAN
BOUW VAN BOMMENWERPERS
MOEILIJKE STRIJD TEGEN DE
VERKEERSONVEILIGHEID
WOENSDAG 29 SEPTEMBER 1954.
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
7
ALS EEN SPEELBAL BOVEN DE WOLKEN
Na hengelen de rustigste sport
(Van een speciale verslaggever)
Bij de heer J. Boesman thuis aan de Rusthoekstraat in Scheveningen be
hoeft men niet lang in het onzekere te blijven over de liefhebberij van huis
heer en echtgenote beiden. Men werpe maar een bescheiden blik in de boeken
kast: „Naar een breder vlucht", lezen we in een verloren ogenblik op de rug
kant van een der boeken in die kast. En „Wir Luftschiffer", „The romance of
a modern Airway", „Histoiri de l'aviation", 16.940 m. boven de aarde','
Flieger und was sie erlebten". Het zijn zo maar enkele willekeurige titels. We
hadden er zeker nog vyftig meer kunnen noteren. Maar deze kleine collectie
verschafte ons reeds voldoende zekerheid, dat we inderdaad spraken met de
bekende ballon-commandant en zyn echtgenote, welke laatste door geheel
Nederland by de voornaam Nini genoemd wordt.
Waarom we een ogenblik getwij
feld hebben, of we wel op het goe
de adres waren? Wel, we hadden
een denkfout gemaakt, die zo
verzekerde de heer Boesman heel
Nederland maakt: men verwacht al
tijd een bejaarder echtpaar te ont
moeten. Zoiets als een man met een
baard en een vrouw van navenante
leeftijd. Maar de heer Boesman is
(nog maar) 38 jaar en zijn vrouw
uiteraard daaromtrent.
De denkfout is verklaarbaar. De
heer Boesman zegt het zelf: „De ge
dacht leeft dat de ballonsport hoogst
verouderd is, volkomen overvleugeld
werd door de superioriteit van het
vliegtuig, en dus eigenlijk thuis hoort
in het museum. Wie zich daar nog
mee bezig houden, moeten mensen
zijn van een vorige generatie".
EIGENWAARDE.
Wie zo dom is die gedachtengang
van de grote„men" tegenover de neer
Boesman enthousiast te bevestigen,
krijgt de wind van voren. „De ballon
heeft nog een heel eigen waarde
naast het vliegtuig. En wanneer men
de allergrootste hoogten wil bereiken,
moet men altijd nog gebruik maken
van de ballons. Zelfs is het tegen
woordig zo, dat men onbemande ra
ketten eerst tot zo'n twintig kilome
ter hoogte brengt met een ballon,
alvorens ze op eigen kracht verder
te laten gaan. Het onderzoek van de
stratosfeer voor het toekomstig stra-
tosfeerverkeer geschiedt eveneens
met een ballon. Denk maar aan pro
fessor Piccard, die toch tot twintig
kilometer de lucht in geweest is in
een gesloten gondel, in Amerika
worden tegenwoordig ook veel onbe
mande ballons met instrumenten aan
boord losgelaten om de hoogste re
gionen te leren kennen. Dit zijn zo
maar enkele practische toepassingen
van de ballon. Maar er zijn er nog
veel meer. Zelfs heb ik eens het ge
drag van postduiven kunnen volgen,
's Morgens vroeg, terwijl er nog een
donzig neveldek over de aarde ge
spreid lag:, hergaf ik de duiven de
vrijheid. Het merkwaardige was, dat
ze er geen prijs op schenen te stellen.
Terwijl de dieren van nature bang
zijn voor het gevaarte, dat ballon
heet. bleven ze zitten, en keerden
zelfs terug, toen ik ze eindelijk ver
jaagd had. Pas nadat de zon gaten
gebrand had in de wollen deken on
der ons, verdwenen ze. Overigens
moet U niet denken, dat wy, mijn
vrouw en ik dus, met onze ballon-
sport de dingen zoeken, die ik zo
even noemde.
Voor ons ïs het alleen sport en
toerisme. We willen niet veel meer
bereiken, dan ook comfortabeler en
avontuurlijke wjjze zo ver mogelijk
van huis raken. Van Pottum, de Ne
derlandse ballonvaarder met de
baard, die velen zich nog van jaren
geleden herinneren, maakte er veel
meer een beroep van. Wij komen in
cidenteel op het meer practische ter
rein, zo zullen we aanstonds op ver
zoek van de Rijksluchtvaartdienst
een experimenteel radarscherm mee
voeren. Het is namelijk zo, dat wjj
niet meer te volgen zijn, wanneer
we eenmaal los van de grond zyn.
De ruimte in de gondel is te beperkt
om er al de instrumenten te heb
ben, die de navigatie ten dienste
staan in een modern vliegtuig".
ABSOLUTE STILTE.
„Wat is de grootste bekoring van
de ballonsport?"
„De intense stilte om je heen, zo
dra je een paar duizend meter bo
ven de grond zit. Die stilte is zo im
posant, dat je niet meer hard durft
te praten. Je begint tegen elkaar te
fluisteren, net als wanneer je in een
kathedraal komt. Tot 200 meter kan
je nog met de mensen op de begane
grond converseren. Daarna tot on
geveer op duizend meter, hoor je al
lerlei bijzondere geluiden, als de
hoefslag van een paard, en het ge
loei der koeien.
Het laatste aardse geluid, dat het
oor bereikt van de ballonvaarder, is
het hoge fluiten van een stoomtrein
en van het sjirpen van de krekels.
Die geluiden hoor je nog wel tot
1800 meter hoogte".
„Oriënteert de ballonvaarder zich
niet dikwijls door een gesprek met
de „landrotten?"
„Inderdaad. Wanneer wij de weg
kwijt zijn door grondmist bijvoor
beeld laten we ons zakken tot een
hoogte van ongeveer 150 meter. Ko
men we dan nog niet door het wol
kendek heen, dan beginnen we maar
eens te .roepen: „We zitten in een
luchtballon. Hoe heet het hier?"
Op een keer hebben we die vraag
wel tweemaal herhaald, toen we
voetstappen in het grind hoorden
knerpen. Het enige antwoord, dat wij
verstonden, was: „Hè?!". We be
grepen er niets van. En dat zeiden we
ook tegen elkaar in de gondel. Na
tuurlijk met het verwijt erbij, dat
het bepaald een grote stommeling
moest zijn, die man daar beneden..."
Toen we een week later thuis
kwamen, lag er een briefkaart bij
me in de bus van de „stommeling".
Hij had ons hele gesprek duidelijk
kunnen volgen. Wij hadden hem al
leen niet goed verstaan. Op onze
vraag had hij tweemaal geantwoord:
„Herveld". Sindsdien weten we, dat
dit een klem gehucht is in de Be
tuwe.
„MISLUKT".
„Hoe lang bedrijft u deze sport al?"
„Sinds m'n achttiende jaar. Ja, ik
ben eigenlijk een mislukte candidaat-
notaris. Maar een notaris heeft m'n
belangstelling ervoor gaande ge
maakt. Notaris Kruisinga uit Vne-
zenveen. Die heeft eens geschreven,
dat dit dè sport voor jongeren was,
en dat het erg jammer was, dat Ne
derland geen balloncommandanten
meer had. Zo heb ik in '37 mijn bre
vet in België gehaald, zonder te be
seffen, welke rol dit in mijn leven
zou gaan spelen. Nini en ik zijn de
enige ballonvaarders ter wereld, die
hun huwelijksreis per ballon gemaakt
hebben. Dat was in '46 met een nieu
we ballon van de Haagse ballonclub,
die na onze huwelijksvoltrekking in
stadhuis en kerk, gedoopt werd op
het Malieveld. De heer Damme deed
dit en merkte daarbij op, dat dit
de eerste keer in zijn leven was, dat
hy op een huwelijksfeest een doop
moest verrichten".
„Hoeveel ballon-commandanten
zyn er nu in Nederland?"
„Nog maar drie. Mijn vrouw en ik
dus, en de heer De Vos Klootwijk uit
Rotterdam, met wie wij bijzonder
plezierig samenwerken. Over de hele
wereld zijn er zestig. Het Neder
landse team heeft de beschikking
over drie ballons: alle eigendom van
de Haagse ballonclub, die het be
perkte aantal van plm. 40 leden
telt".
„Is het een gevaarlijke sport?"
„Het is na hengelen de veiligste
sport", meent de heer Boesman. „Na
tuurlijk zyn er risico's. De zee, storm
onweer, mist en hoogspanningsdra
den zyn onze gevaarlijkste vijanden.
Maar wanneer elke vaart hetzelfde
zou zyn, zou het avontuur er spoe
dig af zyn. De sport moet sport
blyven. En dan nog is het 'n sport,
die nog tot op hoge leeftijd beoefend
kan wonden. In Frankrijk is een 82-
jarige ex-coupeur nog altijd een ac
tief ballonvaarder".
Mutaties bij de Marine
Kapitein ter zee A. M. Valkenburg
wordt met ingang van 21 October a.s.
eervol ontheven van het bevel van
Hr. Ms. vliegdekschip „Karei Door
man". Hij wordt in deze functie op
gevolgd door kapitein ter zee L. J.
Goslings, die thans is geplaatst bij het
commandement der zeemacht te Den
Helder.
Kapitein ter zee Valkenburg wordt
geplaatst op het bureau van de vlag
officier materieel. Zoals bekend, zal
hij zeer binnenkort worden benoemd
tot plaatsvervangend vlagofficier
materieel als opvolger van comman
deur H. H. L. Pröpper die op zijn
beurt vice-admiraal C. W. Heringa zal
opvolgen als vlagofficier matrieel.
Kapitein-luitenant ter zee C. L. J.
F. Douw van der Krap is met ingang
van 1 October a.s. eervol ontheven van
zijn functie van hoofd van het bu
reau operaties van de marinestaf. Hij
wordt belast met de functie van eerste
officier van Hr. Ms. kruiser „De Ruy-
ter".
Joke Maasland houdt van autorennen
en van honden. Deze poedel was haar
lievelingshond.
Nooit meer
In 1949 is het driemanschap
Boesman-De Vos Klootwijk
eens opgestegen in Enschede.
Men dacnt Zwitserland te kun
nen halen, maar men kwam te
recht in Noord-Frankrijk en
dreef op de rug van een storm
naar de Atlantische Oceaan.
Men begreep, dat het een ge
forceerde landing zou moe
ten worden.
De Vos stond klaar met de
scheurlijn, de heer Boesman
met een zak zand en de ventiel-
lijn, en mevrouw Boesman hing
over de railing om de hoogte
af te roepen. Met een enorme
knal kwam men in een wijn
gaard terecht. De mand sloeg
om, haakte achter een paar
stammetjes, maar kwam weer
los. Door de schok sloegen De
Vos en de heer Boesman over
boord. Mevrouw Boesman ging
de lucht weer in door het ge
wichtsverlies van 150 h 160 kg
in de mand.
De heer Boesman voelde
zich niet erg gelukkig. Hij had
zijn schouderblad gebroken en
zag zijn vrouw in een hache
lijke situatie verdwijnen. De
heer De Vos was als een rol-
mops uit de mand getold en
mankeerde weinig.
Met de moed der wanhoop is
mevrouw Boesman er twintig
kilometer verderop in een
kwartier afgelegd in ge
slaagd nog juist op tijd te lan
den. Ze had alsmaar gas laten
ontsnappen uit de ballon, hele
zandzakken overboord gezet en
tenslotte de buiten boord slin
gerende scheurlijn in handen
weten te krijgen. Onder de in
druk van de angst, die ze door
staan had, verklaarde ze in
tranen, dat ze nooit en nooit
meer de lucht in zou gaan.
Veertien dagen later, zat ze
alweer in de gondelen
dezer dagen zal de heer Boes
man zijn 100ste vaart maken.
Encyclopaedic over land-,
tuin- en bosbouw.
Omvangrijk werk.
Binnenkort verschijnt een encyclo
paedic voor landbouw-, tuin- en bos
bouw en alle aanverwante gebieden.
Het zal de eerste encyclopaedic en
een unicum op dit gebied zijn.
Het werk bestaat uit drie delen, en
is samengesteld onder leiding van
een redactie-commissie, bestaande uit
prof. dr. ir. G. Minderhout, voorzitter,
dr. A. E. H. R. Boonstra, secretaris,
Êrof. dr. J H. Becking, dr. J. G. B.
eumer, prof A. Dumon, dr. Th. de
Geest en prof. ir. A. H. Sprenger. On
geveer 200 specialisten hebben aan
deze encyclopaedic meegewerkt, on
der wie hoogleraren en docenten van
de Landbouwhogeschool te Wagenin-
gen en de Universiteit te Leuven en
deskundigen uit de practijk. proefsta
tions en laboratoria in Nederland en
België.
De Nederlandse minister van Land
bouw, Visserij en Voedselvoorziening,
de heer Mansholt, schrijft in een
voorwoord, dat hiermee voor het eerst
dit omvangrijke werk in de Neder
landse taal zijn afsluiting heeft ge
vonden. De Belgische minister van
Landbouw schrijft, dat een uitgelezen
schare geleerden haar inspanningen
heeft samengevoegd om in het werk
het essentiële van haar kennis neer
te leggen en te beoordelen.
Fabrikant gebeel buiten
vervokmg gesteld.
Het gerechtshof te Amsterdam heeft
de heer J. A. van Herwaarden, wo
nende te Aerdenhout en directeur van
de N.V. van Herwaarden's kalk-zand-
steenfabrieken te Hillegom, buiten
vervolging gesteld van alle feiten,
welke hem in de laatste 2\& jaar ten
laste waren gelegd.
Deze beslissing is inmiddels onher
roepelijk geworden, zodat er thans
een einde is gekomen aan deze ge
ruchtmakende zaak, welke op 10
Maart 1952 begon, toen de politie in
het huis van de heer Van Herwaar
den en in zijn fabrieken te Katwijk
en Hillegom een onderzoek instelde.
Er was nl. beweerd, dat aanzienlijke
bedragen zouden zijn verduisterd ten
nadele van de N.V. en van het pen
sioenfonds.
Tastzin ongeëvenaard.
(Van een bijzondere corres
pondent).
Circa honderd blinde Amerikanen
zyn ingeschakeld bij de productie van
moderne straalbommenwerpers en
transportvliegtuigen in de fabriek
van Lockheed in Marietta (Georgia).
In de uitgestrekte montagehallen
worden namelijk elke dag de vloeren
geveegd en in dat opveegsel bevinden
zich per maand gemiddeld vier ton
klinknagels, schroefjes, ringetjes,
moertjes, klemmetjes en andere on
derdeeltjes, die by elkaar altijd nog
een flink bedrag vertegenwoordigen.
Het was dan ook niet uitsluitend
uit menslievende overwegingen, dat
men bij Lockheed blinden in dienst
nam om al deze onderdeeltjes op
nieuw te sorteren. Blinden hebben
een sterk ontwikkeld tastzintuig dan
ziende mensen.
Eerst geloofde de directie van
Lockheed niet, dat blinden in staat
zouden zijn sorteerwerk te doen,
maar de opzichter van een blinden-
werkplaats in Georgia. Vaughn Ter
rell hield een warm pleidooi voor zijn
mensen en men besloot de proef op
de som te nemen. Men zond een kist
vol fabrieksafval naar de blinden-
werkplaats en Terrell zette zijn men
sen aan het werk volgens een be
paald, door hem zelf uitgedacht sy
steem. De inhoud van die afvalkist
werd korte tyd later, keurig in zak
jes gesorteerd, naar Lockheed terug
gezonden en het bleek dat het expe
riment voor honderd procent geslaagd
was. Er was zelfs een speciaal zakje
bij met onderdeeltjes, die volgens
Terrell niet deugden! Inderdaad
bracht een uauwkeurig onderzoek in
het fabriekslaboratorium aan het
licht, dat de tastende vingers van de
blinden defecten hadden ontdekt, die
de zienden waren ontgaan.
Radlo-Warschau heeft Zaterdag ge
meld. dat er een groep spionnen, die
werkte voor de West-Duitse spïonnage-
organisatie Gehlen, is ontdekt en gear
resteerd. De groep trad in Polen op. Ve
len van hen waren in West-Berlijn ge-
recruteerd en naar Polen overgebracht.
GENERALE STAF VAN HET VERKEER
Commissie geïnstalleerd
De „generale staf van het verkeer, officieel de „vaste commissie velllg-
verkecr" geheten, is gisteren door de secretaris-generaal van het ministe
rie van verkeer en waterstaat mr, D. G. YV. Spitzen namens minister Algera
geïnstalleerd.
Hiermede is een suggestie van Ir. C. A. Kuysten van de A.N.W.B., gedaan
in het Ned. wegencongres van J950, welke suggestie in zeer brede kring
bUval vond, verwerkelijkt.
Mr. Spitzen zeide in zijn installatie
rede o.m. dat thans de stryd tegen de
blaam op onze samenleving, de ver
keersonveiligheid, zal worden aange
gaan. Dit wordt een moeilijke strijd,
omdat zich geen middelen aftekenen,
die radicaal een oplossing kunnen ge
ven.
De vraagstukken strekken zich
voor een groot deel uit op het terrein
van de menselijke geest, waar onze
kennis nog maar zeer gebrekkig is.
Want, aldus mr. Spitzen, het is niet
de buiten ons staande natuur, die ons
door ziekten of natuurrampen be
slaat, het zijn, zoals tot onze schande
gezegd, moet worden, wijzelf, die als
weggebruikers elkaar leed berokke
nen.
Chronische kwaal.
Wij hebben ons hiermede vertrouwd
gemaakt als met een chronische
kwaal, die men in lijdzaamheid moet
aanvaarden. In 1953 vielen 1390 do
den in 't verkeer, behoudens het aan
tal gevallen van zwaar en niet te her
stellen letsel en vele millioenen scha
de. Het snel in omvang toenemend
verkeer mag ons geen ogenblik een
schijn van berusting geven bij het be
zien van deze constateringen. De
ramp in 1953 kostte ons ruim 1800
slachtoffers. In een jaar en vier
maanden eist het moderne verkeer
evenveel levens en daarboven een
groot aantal verminkten. Ook als wij
letten op ongevallen met vliegtuigen,
die ieder op zichzelf als een ramp ge
voeld worden, dan zien we. dat deze
Nieuwe loonregeling in
het bioscoopbedrijf.
Het college van rijksbemiddelaars
heeft de nieuwe loonregeling voor het
bioscoopbedrijf goedgekeurd.
Inmiddels is tussen werkgevers- en
werknemersorganisaties overeen
stemming bereikt over een verhoging
vari 6 pet van alle nieuwe rechtens
geldende lonen in de loonregeling op
te nemen en ze van kracht te doen
worden met ingang van 1 October a.s
Aan de by de Nederlandse bioscoop
bon aangesloten werkgevers is gead
viseerd de 6 pet ook te betalen aan de
werkneryers in het bioscoopbedrijf
wier lonen niet in een C.A.O. of loon
regeling zijn vastgesteld.
per jaar niet meer doden eisen, dan
het wegverkeer in een tiental dagen.
Mr. Spitzen zeide dankbaar te zijn
voor de grote belangstelling in ons
volk en zijn organisaties voor de
vraagstukken van verkeersveiligheid.
Hoewel de commissie van beperkte
omvang moet zyn, is het de bedoeling
dat zij open oor hoeft voor suggesties
van buitenstaanders en. waar dit
raadzaam is, van hun werkkracht en
ervaring gebruik zal maken.
Aan het slot van zijn installatierede
bracht mr. Spitzen het onlangs door
het Verbond voor Veilig Verkeer aan
minister Algera uitgebrachte rapport
over de veiligheid van de voetganger
in herinnering. Hii beval het warm ter
bestudering en advies aan.
Nog zeer veel werk.
In zijn antwoord aan mr. Spitzen,
zeide de voorzitter van de commissie,
mr. dr. R. H. baron De \ros van Steen-
wijk, dat, hoewel in verloop van jaren
het aantal verkeersongevallen in ver
houding tot de toeneming van het aan
tal motorvoertuigen is gedaald, nog
zeer veel werk in het verschiet ligt.
Het wordt een veelomvattende en
verantwoordelijke taak, die de com
missie te volvoeren krygt.
Zowel op het gebied van de wegen-
techniek, alsook op dat van de con-
trdle op de verkeersveiligheid en op
dat van de vorkeersopvoeding krijgt
men z\jn arbeidsveld. Als voorbeelden
noemde spr. o.m. het vraagstuk of de
niet-gelimiteerde maximumsnelheid
overal gehandhaafd zal kunnen wor
den. Velen reilen met onverantwoorde
lyke snelheden door dorpen, geen re
kening houdende met kinderen en ou
den van dagen.
Voorts is het vraagstuk van de
bromfiets, zijn plaats op pad of weg
en het al of niet invoeren van een rij
bewijs hiervoor, nog niet afdoende
opgelost. Een belangrijk werk zal zijn
om de mentaliteit van de weggebrui
kers te verbeteren, waarbij spr. het
rondschrijven van minister Cals
aan de scholen, inzake verkeersopvoe
ding verheugend noemde. "Wij moe
ten", aldus spr. .,de mens doordringen
van het feit. dat hij in het verkeer
uitsluitend plichten heeft. De commis
sie zal", zo besloot hij. „denkbeelden
en suggesties van buitenstaanders
gaarne aanvaarden".
VERLIEFD OP SNELHEID.
Wij weten wat we doen"
(Van onze speciale verslaggever).
Het gebeurde nu vijf weken geleden. Joke Maasland reed haar eerste in
ternationale autorace. Met haar gloednieuwe Ferrari, die ze twee dagen
eerder zelf van de fabriek, helemaal uit Italië had gehaald, wilde ze een
van haar concurrenten passeren. Ze drukte, het gaspedaal dieper naar be
neden, zodat ze met een snelheid van over de 140 kilometer per uur over het
glanzende asfalt snorde. En toen„ik weet nog precies hoe het gebeur
de", vertelt ze nu. „Vlak voor me vloog een auto in brandEen fractie
van een seconde had ik om een beslissing te nemen. Voorbij de brandende
en remmende wagen kon ik niet. Ik moest er bovenop of de duinen in. In
een reflex koos ik het laatste. Toen werd alles donkerDe prachtige
wagen, waarop Joke urenlang had zitten poetsen om elk vuiltje er af te
krygen, duikelde omlaag. Het meisje zelf kwam een meter of twintig verder
in het zand terecht. Pas in het ziekenhuis merkte ze, dat de race voor haar
afgelopen was.
Nu zijn we vyf weken verder. Tus
sen een schat van bloemen en dozen
bonbons zit het dappere Voorburgse
meiske weer thuis. Een beetje pips
ziet ze er nog wel uit in haar flat
teuze diekwartbroek en gele jumper-
tje, maar ze lacht het leven weer vro
lijk tegemoet. De dokters hebben
haar weer aardig opgelapt, hoewel
ze de eerste maanden haar rechter
arm nog niet goed zal kunnen ge
bruiken en ze zich ook verder nog
niet helemaal honderd procent voelt.
Geen kwajongen.
Het is een charmant meisje, die
Joke Maasland. Niet een soort op
geschoten kwajongen, zoals u mis
schien zou denken. Integendeel, ze is
een echte vrouw, vriendelijk, gastvrij,
elegant in haar bewegingen en niet
te vergeten, graag mooi gekleed. Dat
is ze zelfs, als ze achter het stuur van
haar racewagen klimtin een. onbe
rispelijk zittende, helblauwe overall,
waarop een elegante broche prijkt.
Of die overall nu, na dit ongeluk,
voorlopig in de kast zal blijven Joke
lacht. Vriendelijk, maar beslist.
„Waarom? Zo'n ongeluk kan de bes
te overkomen. Als ik wist, dat het
te wijten was geweest aan mijn on
kunde, dan zou het wat anders zijn,
maar nu..." Het lijdt geen twijfel, of
Joke Maasland is het volgend jaar
weer van de partij. In ieder geval in
Januari bij de Rallye van Monte Car
lo en daarna bij de Tulpenrallye en
natuurlijk op Zandvoort.
Ze kan het niet laten. Ze is bezeten
van de autosport. „Het is heerlijk zo
hard mogelijk te rijden en toch te we
ten, dat je je wagen helemaal in je
macht hebt".
Het is de drang naar snelheid,
maar tegelijk de drang naar zeker
heid. De mensen denken allemaal zo
gek over het racen. Ze weten niet,
wat de sport is. Het gaat er niet om,
roekeloos te ryden en veel te wagen
uit een ongezonde sensatiezucht. Wat
heb je er aan, als je over de kop
gaat. Daarmee win je immers niets.
Het is de kunst om precies zoveel uit
je wagen te halen, dat je die nog per
fect beheerst. Ga je daar boven uit,
dan is het fout. Het klinkt misschien
eigenwijs, maar ik vertrouw volko
men op m'n capaciteiten. Ik weet
heel zeker, dat ik de zaak in m'n
macht heb als ik achter het stuur zit.
Daarom ga ik er ook mee door."
Er zullen misschien vele schouders
opgehaald worden om deze theorie
van dit 23-jarig meisje. Maar heeft ze
niet gelijk, als ze een beetje boos
wordt als ze denkt aan de mensen,
die haar en haar sportbroeders idio
ten noemen. „Wij rijden op een per
fecte weg en weten wat we doen. Die
anderen, die als gekken langs de ge
wone weg jagen, soms met halve
en vaak zelfs met helemaal geen
remmen en met materiaal, waarin
hun leven iedere seconde aan een zij
den draadje hangt, zijn de idioten en
wjj niet".
Enerverend.
Uiteraard is Joke's sportcarrière
nog niet erg lang. Maar enerverend
is die wel geweest. Dat begon al,
toen ze voor het eerst in een auto
stapte en kort daarna de rif. Scheve
ningenLuxemburg reed. Ze had net
zo lang gezeurd, dat papa een Singer
sportwagentje klaar maakte voor zijn
snelle dochter. Ze reed er in met
een vriendin en kwam als eerste te
rug in Den Haag, waar vader en
moeder met de bloemen aan de finish
stonden. Dat was een beetje voor
barig, want Joke had onderweg geen
enkele controle gezien, zo hard had
ze gereden. En zonder stempels doe
je in een rallye niet mee, als het om
de prijzen gaat
Later heeft Joke heel wat meer
successen gehad in de ritten, waar
voor ze inschreef. Maar ze kwam
toch pas goed op dreef, toen haar
broer, ook al een enthousiast cou
reur, naar Canada emigreerde en
diens B.M.W.-sportwagentje zonder
stuurman achterbleef. Papa Maas
land had het zien aankomen en de
wagen verkocht, maar toen Joke het
klaarspeelde om van de nieuwe ei
genaar toestemming te krijgen, er in
knieën.
te starten, ging hij
Hij kocht het B.M.Vv.ije terug en
sindsdien zijn Joke en het gele sport
wagentje onafscheidelijk aan elkaar
verbonden.
Bijna was die vriendschap afge
broken, toen de B.M.W. dit voor
jaar in Zandvoort in brand vloog,
maar dank zij het koelbloedig optre
den van Joke ging de breuk niet
door. Ze reed op topsnelheid, toen de
wagen in brand vloog. De vlammen
sloegen de kloeke berijdster in het
gezicht, maar toen bewee3 ze, dat
Joke in actie in de Ferrari, die haar
vader kocht, omdat het B.M.W.-tje
zr'n dochter niet hard genoeg meer
ging.
ze niet toevallig in een race-auto zit,
maar er voor in de wieg gelegd is.
Ze remde en sprong er uit, toen de
snelheid tot zo n 40 km gereduceerd
was.
Daar stond het meisje, in haar
blauwe overall, terwijl haar auto,
haar dierbaarste bezit, brandend op
de duinen toereed. „M'n hemel, die
auto. was alles wat ik dacht", lacht ze
nu. „Ik heb gelopen, alsof mijn leven
er van af hing in ik haalde hem in.
Toen ik de handrem greep zag ik
gelijk het brandblusapparaat en daar
heb ik de vlammen mee gedoofd. Ge
lukkig want het wagentje staat er nu
nog. Ik heb er ook mee gereden, toen
het zo regende op Zandvoort. Heer
lijk was dat. Je reed, terwijl je wist,
dat de weg spiegelglad was. En als
je dan voelt, dat je het aan kunt, dat
je de wagen in je macht hebt... er is
niets mooiers".
Het enthousiasme, waarmee dit
meisje over haar sport praat, de
gloed die in haar ogen komt, als ze
denkt aan het ogenblik, waarop de
snelheidsmeter weer naar de twee
honderd zal trillen; 't doet de buiten
staander misschien vreemd aan.
Maar alle mensen houden nu eenmaal
niet van snélheid, om dezelfde reden
dat ook niet iedereen even graag
bloemkool lust. Joke is nu eenmaal
verliefd op die snelheid. Met alle
hartstocht van een 23-jarig meisje.
Het deert haar niet, dat de mensen
haar niet begrijpen. Alleen doet het
haar wel eens pijn, als ze merkt dat
al die duizenden rond het circuit zo
vaak alleen maar om de sensatie ko
men.
„Soms denk ik wel eens. ik laat me
niet als een sensatie-pop gebruiken",
zegt ze. „Maar ach. wat geeft het ei
genlijk ook. Je rijdt voor je eigen ple
zier. Je rydt voor de sport".
Die sport Is voor Joke niet een on
gezonde sensatiezucht of een over
moedig bravoorvertoon. Het is eigen
lijk meer een kunst dan een sport. De
kunst om het juiste evenwicht te vin
den tussen je eigen kunnen en de
kracht van je auto. Grijp je te hoog...
Maar Joke grijpt niet te hoog. Ze
vertrouwt zichzelf, zoals nok haar
ouders haar vertrouwen. En boven
dien, ze houdt veel te veel van haar
nieuwe Ferrari om daar nu weer
brokken mee te maken.