Drie inzenders delen Stadsprijs
Middelburg voor Litteratuur
f KLANKBORD)
Litteraire reportage over
Walcheren en Middelburg
Lou Vleugelhof, geboren en
getogen in Zeeland
Mevr. Greup bracht jeugd
in Middelburg door
WOENSDAG 8 SEPTEMBER 1954
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
3
Jury beoordeelde ruim 100 werken
Geringe onderlinge verschillen
iussen de bekroonde werken
In de lente van dit jaar loofde het gemeentebestuur van Middelburg ter
gelegenheid van de afsluiting van Walcherens wederopbouw en herstel
prijzen uit voor beeldende kunst en voor litteratuur. Reeds enkele maanden
geleden kon gemeld worden aan wie de Stadsprijs Middelburg Beeldende
Kunst ten deel gevallen was. Onlangs kwam ook de jury voor de littera-
tuurprijs, bestaande uit mej. dr. H. C. M. Ghijsen, mr. j. C. J. van Schagen,
beiden Domburg en prof. dr. Garmt Stuiveling. Hilversum, alsmede wet
houder jhr. mr. T. A. J. W. Schorer als onpartijdig voorzitter, met haar
arbeid gereed. Zij kreeg ruim 100 inzendingen te beoordelen. Uit het bij B.
en W. van Middelburg ingediende rapport blijkt, dat de jury voorstelt de
prijs van 750 in drieën te splitsen. Zij adviseert de inzendingen van me
vrouw S. Greup-Roldanus, Amsterdam, mej. Tina Keller, Middelburg en
de heer Louis Vleugelhof, Rotterdam, elk met een bedrag van 250 te
waarderen. Voor de Jeugdprjjs bleek zeer weinig belangstelling te be
staan. Er kwamen namelijk slechts twee inzendingen binnen. De jury stelt
voor een aanmoedigingsprijs toe te kennen aan de 19-jarige H. P. Colm jon
uit Breda. B. en W. van Middelburg hebben het advies van de jury opge
volgd.
De opgave, waaraan de inzenders
diende te voldoen, luidde, dat hun
werken moesten passen in het kader
van de beoogde herdenking, hetzij
geïnspireerd op de rampen, die Wal
cheren troffen, of op de wijze waar
op deze werden doorstaan dan wel op
een Middelburgs of Walchers onder
werp in het algemeen.
In het juryrapport wordt opgemerkt,
dat de onderlinge verschillen tussen
de drie bekroonde werken te gering
zijn om een zekere gradering toe te
passen. Om die reden adviseerde men
splitsing van de prijs.
Mevrouw Greup-Roldanus won haar
prijs met 't reeds gepubliceerde
boek „De humeuren in de straat
der weduwen", dat in Middelburg
speelt en onlangs door Hans Warren
in zijn litteraire kroniek in dit blad
werd besproken.
De jury zegt over dit boek: „Een
verdienstelijk werk met verschillende
sympathieke hoedanigheden, dat zich
overigens wel zeer aan de peripherie
van de gestelde stofbegrenzing be
weegt en in wezen in weerwil van
de aangebrachte couleur locale
weinig specifiek Walchers of Middel
burgs behelst."
„Walachria"
Onder het motto „Walachria"
(Walcheren) zond mej. Tina Keller
„Het uitverkoren eiland" in, een serie
gedichten in proza.
De jury merkt over deze inzending
in haar rapport op: „min of meer
eveneens het thema behandelend in
een reeks van close-ups, die over het
algemeen juist gekozen en goed ver
antwoord zijn en opvallen door pun
tige, originele zienswijze en een zeke
re bekorende fraicheur".
„Anno Domini MCMLHI" is de titel
van Louis Vleugelhof's inzending on
der het motto „Luctor er Emergo".
Dit werk vormt een declamatonum
„Aan de Landsvrouwe", zoals de op
dracht luidt. Het bestaat uit 11 ge
dichten in kwatrijnen.
„Een collier van monologen in vers
vorm beurtelings gezegd door de
boer, de dijk en het water", aldus de
jury. Zij erkent verder „De muzische
bewogenheid, de poëtische kracht af
en toe en de oorspronkelijkheid, die
uit dit werk spreekt".
De jeugdige Colmjon, die vroeger in
Middelburg woonachtig was. noemde
zijn inzending „De vloed". Hij ont
vangt er een aanmoedigingsprijs van
50 voor. De gehele Jeugdprijs be
droeg 100.
De jury motiveert dit advies als
volgt: „Hoewel niet al te sterk heeft
deze inzender af en toe een eigen ge
luid en een oorspronkelijke vondst".
Voortgaan op deze weg
Door hun mededinging naar de
Stadsprijs Middelburg Litteratuur
hebben de inzenders, wier werk be
kroond werd, zich verbonden hun
geesteskinderen voor eerste publicatie
m het Zeeuwsch Tijdschrift beschik
baar te stellen.
De inzending van mevrouw Rol-
danus is een reeds in de handel zijnd
boek. Of het Zeeuwsch Tijdschrift tot
publicatie van een der andere twee
werken zal overgaan, is thans nog
niet bekend. Voor het overige be-
Jhr. mr. T. A. J. W. Schorer, wethou
der voor kunstzaken van Middelburg
die ons in kennis stelde van de uifr-
slag, verklaarde desgevraagd nog,
dat het in de bedoeling ligt van het
gemeentebestuur om voortgaande op
deze weg te streven naar het regel
matig houden van culturele manifes
taties. Hoe men deze in het vervolg
denkt en welke specifieke Middel
burgse of Walcherse doeleinden er
mee gediend kunnen worden, kon jhr.
Schorer thans nog niet zeggen.
Journalistieke inzendmg
hna Keiler schreef gedichten in proza
over „Zeelands tuin"
REPORTAGES VAN TINA KELLER zullen vele lezers van de Prov.
Zeeuwse Courant zich ongetwijfeld herinneren; nog onlangs, bij de uitgave
van het extra nummer ter gelegenheid van Walcherens herstel, schreef
deze Middelburgse journaliste voor de P.Z.C. boeiende artikelen over „de
tuin van Zeeland", vóór en na de inundatie.
Een „litteraire reportage" zou men het kunnen noemen en thans kreeg
Tina Keller voor znlk een reportage, uitvoeriger geschreven dan voor een
dagblad mogelijk is, een alleszins verdiende onderscheiding!
„Waar ik helemaal niet op had gerekend!", zo luidde haar eerste reactie
Want collega Tina Keller, die mo
menteel met vacantie in het zomer
huisje „Schouwhoek" in Vrouwenpol
der vertoeft, was zelf eigenlijk hele
maal niet zo erg tevreden over het
verhaal, waar zij veertien dagen voor
de termijn van inzending sloot, mee
begon. „De laatste dag heb ik het
vlug gepost, daarna bij het nale
zen van de doorslagen beviel het
me toch niet", zo vertelde zij. Het
geen niet zó verwonderlijk bleek,
want uit het gesprek dat volgde
kwam wel vast te staan, dat Tina
Keller beschikt over een goede jour-
ONDERWIJZERSTEKORT. Minyster
Cals zit in zak en as vanwege het
onderwijzerstekort. Een halve eeuw
feleden was dat in Nederland an-
erstoen was er een groot over
schot. In 1904 slaakte een Friese on
derwijzer een juichkreet, omdat hy
na zijn 90ste sollicitatie succes had.
Anderen beklaagden zich, dat ze na
hun vijftigste sollicitatie nog werk
loos waren en enkelen verzekerden
dat ze al vier jaar zonder baantje
liepen
BURGEMEESTER. Monsieur Achille
Peretti is burgemeester van Neuilly
sur Seine in la douce France.
Kort geleden werd hij in zijn va
cantie gestoord. De politie rappor
teerde, dat op een binnenplein van
een groot gebouw een zak was ach
tergelaten door een huurder. De zak
bleek levende slangen te bevatten,
die snel een uitweg zochten en aller
lei capriolen uithaalden.
De burgemeester met z'n politie
mannen moest onverwijld op slangen-
jacht!
Het burgemeesterschap in Neuilly
is geen sinecure!!
BIOSCOOP. Volgens het blad News
week (Verenigde Staten) is de 12-ja-
rige Anthony Santangelo record
bioscoopbezoeker. Zonder zijn ouders
te waarschuwen, maar goed voorzien
van water en brood dook hij onder
in een bioscooptheater, waar hjj zich
vier dagen en nachten schuil wist
te houden. Hij zag zevenmaal „A girl
for you", drie keer was hü bij „Gone
with the wind", zevenmaal vocht hij
een „Duel in the Sun" uit, vier keer
kwam hij in een „Garden of Evil" te
recht en toen hij driemaal „Living it
Up" had doorstaan kwam de politie
en bracht hem naar zijn verontruste
ouders terug.
HOND. In Chicago is de hond Tang
tot de heldhaftigste hond van de Ver
enigde Staten verklaard. Het is voor
hem nu elke dag carbonade en het
fijnste hondenvoer geblazen. Boven-
dien is er een spaarrekening van 1000
dollar op zijn hondennaam geboekt.
Op zijn halsband zitten gouden ster
ren en een goud plaatje vermeldt zijn
naam.
Allemaal omdat de mensen zeggen
dat Tang vier kinderen van de weg
jaagde, waarover een auto aansuis-
de, die deze kinderen gedood zou heb
ben als Tang er niet geweest was.
Wij begrijpen dat, maar zou Tang
er ook maar het kleinste sikkepitje
van verstaan f
Prijs voor een dichter
Zijn verzen getuigen van heimwee naar
het ,Jand van herkomst
LOU VLEUGELHOF is een pseudoniem. Achter deze naam verschuilt
zich een Rotterdams onderwijzer, die overigens een geboren en getogen
Zeeuw is, een zoon van Ovezande! Uit zijn schuilnaam blijkt de verwant
schap met Zeeland, want zijn grootouders bewoonden een boerderij ergens
in de zak van Zuid-Beveland, die de naam „Vleugelhof" droeg. En ook uit
het werk van deze jonge dichter hij is 29 jaar spreekt zijn verbonden
heid met de streek, waar hij werd geboren en opgroeide. Niet alleen het
deelainatorium, dat met de prijs van de stad Middelburg werd bekroond
getuigt daarvan, maar ook zijn andere gedichten. „Het kan toch ook niet
anders", zo zei hij ons, „het land, waar de dichter zijn eerste contacten met
mens en wereld heeft opgedaan, oefent nu eenmaal een blijvende invloed
op hem uit.
Sinds 1950 woon in in Rotterdam en van die tijd af schrijf ik verzen over
Zeeland. Het is als het ware het uitzingen van de heimwee naar de oor
sprong
OorsprongDat wordt ook de titel van een nieuwe gedichtenbundel,
die binnenkort van Lou Vleugelhof verschünt, een titel, die in dit verband
geen nadere uitleg van node heeft.
Het thans bekroonde declamatorium
werd geschreven op 10 Februari 1953
en kwam tot stand onder de invloed
van de ontstellende berichten, die uit
Zeeland kwamen na de ontzagwek
kende stormramp:
„O, Heer, wil onze nood te hulpen
komen, Gij die de stormen temde met
uw hand, Wiens voeten liepen op de
waterstromen, kom ons te hulp in
ons verdronken land"
zo bidt de boer in dit gedicht. Maar
hij zag ook de toekomst, als het wa
ter weer zou zijn uitgedreven: „En
als de watergrijze roep der stormen,
weer scheren zal over het winterland,
dan klampt de polder vaster in haar
vormen, dan zijn de dijken weerbaar
en bestand".
Uit deze kleine citaten zonder
bepaalde voorkeur gekozen blijkt
dat Vleugelhof niet tot de experi
mentelen behoort. „Toch geloof ik,
dat zij goed werk doen", zegt hij,
de taal is door hun kunst verrijkt.
LOU VLEUGELHOF
heimwee
Maar als Rooms-Katholiek kan ik
hun levensovertuiging niet aanvaar
den".
„Verzen schrijven doe ik al lang.
Na de oorlog werden er hier en daar
gepubliceerd, o.a. in „De Gids", en
in de „Kroniek voor kunst en cul
tuur". Ik sc.hryf graag gedichten
Of liever: ik vind het plezierig, als
ik er een geschreven heb. En het
gekke is, dat ik er dan ook niet veel
meer om geef
Deze opmerking wijst er op, dat
Vleugelhof niet behoort tot de poëten
van het slag „Ik-wil-gelezen-worden".
„Sommige van mijn verzen heb ik
zelf niet meer, omdat ik ze uitge
leend heb. In vind het natuurlijk wel
fijn, wanneer ze gedrukt worden of
zelfs uitgegeven, maar ik moet er
niet te veel moeite voor moeten
doen
Reeds eerder publiceerde Vleugel
hof met twee jonge Katholieke dich
ters een bundel, die onder de naam
„Triple Alliantie" verscheen. In de
eerste jai'en na de oorlog was hjj ook
in ander opzicht actief dichter: met
collega's organiseerde hij namelijk in
verschillende steden van het land
voorlichtingsavonden, om te trachten
het publiek in de moderne dichtkunst
in te leiden. Daarover kan Vleugel
hof met smaak vertellen, want het
is een onderwerp, dat hem interes
seert, de plaats van de kunstenaar in
de maatschappij. „Maar dan moeten
we er een paar uur voor uittrek
ken
Het spreekt vanzelf, dat Vleu
gelhof erg in zijn nopjes is met
zijn bekroning. „Ik dacht er he
lemaal niet meer aan. Maar ik
vind het bijzonder prettig
Zijn declamatorium verscheen in
het AprilMei-nummer 1953 van
de „Dietse Warande en Belfort".
Er heerste gisteren een opgewekte
stemming in de woning van deze
Zeeuwse dichter. Met zijn gezin
woont hij in een groot flatgebouw in
het hart. van het nieuwe Rotterdam,
maar zyn dichtershart is in Zeeland,
het „land van herkomst En is
het niet om verheugd te zjjn als
blijkt, dat ook anderen getroffen zjjn
door eigen kunst?
nalistieke eigenschap, zelf-critiek na
melijk
Het verhaal, dat zij inzond on
der het pseudoniem „Walachria",
een oude naam voor Walcheren,
handelt over het Walcheren van
voor de laatste wereldoorlog en
bevat tevens impressies over de
oorlogsjaren, de verwoesting van
Middelburg en de inundatie. Het
is een serie gedichten in proza
vorm: „Het uitverkoren eiland".
Walcheren neemt een grote plaats
in het hart van deze jonge, nu 34-
jarige, slanke, blonde vrouw in. Zij
woont in Zeeland sinds 1921; reeds
een jaar na haar geboorte vertrok
ken haar ouders uit Tilburg en Tina
Keller kreeg haar schoolopleiding in
Middelburg. Na in Utrecht het diplo
ma leeszaal-assistente behaald te
hebben keerde zij in de herfst van
1944 naar Middelburg terug.
Op reportage
Direct na de bevrijding kwam Tina
Keller in de journalistiek en heel
Walcherens herstel, heel het epos van
de dijkdichting woonde zij bij. Zoals
zij ook de tragedie van de inundatie
had bijgewoond.
„Met een bootje zeilde ik over het
verdronken Walcheren"
Haar werk, dat nu bekroond werd,
is dan ook met liefde gewrocht: liefde
voor het eiland Walcheren, dat Tina
Tina Keller, die haar werk bekroond
zag met dc litteraire prys van de
stad Middelburg, geniet op het ogen
blik van een welverdiende vacantie
en JPeterde forse viervoeter, ge
niet mee! Waar zij vacantie houdt?
Waar anders dan op Walcheren, het
eiland waar zij zo boeiend over weet
te schrijven?
(Foto P.Z.C.)
Keiler leerde kennen in voor- en te
genspoed en waarvan zij getuigde in
haar reportages, die altyd méér wa
ren dan een simpel ooggetuigenver-
haal.
Sinds December 1946 is zij thans
werkzaam bij de Oecumenische Raad
van Kerken m Nederland te Utrecht,
o.m. als redactrice van het maand
blad „Gemeenschap der Kerken" en
voorts als free-lance. Van haar hand
verscheen „In Gods Smidse", een
(goed ontvangen) inleiding tot de
oecumenische beweging.
Plannen
Voorlopig niet. Tezamen met de
heer N. G. J. van Schouwenburg, di
recteur van het persbureau der Ned.
Hervormde Kerk en met ds. H. van
der Linden te Middelburg werkt Ti-
na Keiler thans aan een internatio
nale, interkerkelijke verhalenbundel.
Waarmede zij al bezig was, toen de
mededinging mogelijk werd naar de
litteraire prijs van de stad Middel
burg. „Eerst dacht ik er dan ook niet
aan om mee te doen, maar naderhand
besefte ik. dat ik daar later mis
schien spijt van zou krijgen".
Wel, het is goed, dat Tina Keiler
tijdig „tot inkeer" is gekomen!
Het Wereldgebeuren
Mevrouw GREUP-ROLDANUS
Middelburgse jeugd
Roman werd bekroond
Een geboren docente bleek over litterair
talent te beschikken
MEVROUW GREUP-ROLDANUS is een geboren docente. Dat hoort
men aan haar manier van spreken: gedecideerd, terwijl zy haar zinnen
kloek en zonder aarzelen formuleert. Zij is lerares aan het Gemeentelijk
Lyceum voor meisjes te Amsterdam in geschiedenis en staatsinrichting,
maar daarnaast is zij een schrijfster van formaat. Haar vak evenwel de
geschiedenis is zij als auteur trouw gebleven, want zowel dc drie meis
jesboeken, die van haar hand verschenen als het werk, dat thans door het
gemeentebestuur van Middelburg werd bekroond, hebben een historische
inslag. „De humeuren in de straat der weduwen", de thans bekroonde ro-
speelt in het achttiende eeuwse Middelburg. Waarom koos zij deze
stad als plaats van handeling voor dit boek? „Ik heb in Middelburg mijn
jeugd doorgebracht", zegt mevrouw Greup, „Van 1904 tot 1913 namelijk
en later was ik van 1916 tot 1920 lerares Nederlands aan dc R.H.B.S.".
Eigenlijk zeggen deze jaartallen genoeg, want zy vertellen van een tyd,
waarin (le Zeeuwse hoofdstal nog het „oude" Middelburg was, een tijd ook,
die in wezen heel weinig verschilde van de periode, waarin mevrouw Greup
haar roman laat spelen.
Als jong meisje dochter van een
hoofdofficier, commandant van de
Landweer nam zij intensief deel
aan het uitgaansleven van die
dagen. De Schouwburg („ik zie het
nog precies voor mede Con
cert- en Gehoorzaal („met de onver-
fetelijke concerten van Cleuver..."),
e oude families, waar de tradities
van eeuwen werden bewaard, dit al
les heeft grote indruk op haar ge
maakt. „Maar om misverstand te
voorkomen: het gegeven van mijn
boek en de figuren, die er in optre
den, zyn volkomen fictief „zegt me
vrouw Greup glimlachend.
„Hoe ik tot net schrijven van deze
Middelburgse roman gekomen ben?
Tot voor enige jaren had ik alleen
maar meisjesboeken geschreven,
maar toen een prijsvraag van de
kring Amsterdam van de Broeder
schap van notarissen werd uitge
schreven, probeerde ik ook eens. Mijn
historische verhaal „Instrumentum
secretum" werd bekroond, hoewel
niet met de eerste prijs. Na afloop
zei dr. Ritter, lid van de juiy: „Ik
begrijp niet, dat U alleen maar jeugd
boeken schrijftDaarop ben ik
begonnen met deze roman".
Als mevrouw Greup vertelt, dan
spreekt ook uit haar trekken de do
cente: streng en zakelijk. Maar af en
toe verzacht «Ie uitdrukking van haar
gezicht. Dat is wanneer zij spreekt
over haar jeugdherinneringen of
wanneer zij over haar man vertelt.
Enige jaren geleden overleed de heer
Regtdoorzee Greup en zijn dood was
mede de aanleiding tot de sombere
titel van het boek „De humeuren in
de straat der weduwen". In de Am
sterdamse straat waar mevrouw
Greup woont, overleden namelijk kort
na elkaar verscheidene bewoners en
het was haar, alsof zij woonde in de
„straat der weduwen" „Uit een
soort galgehumor werd de titel gebo-
Overigens schrijft mevrouw Greup
niet alleen romans, maar ook ge
schiedkundige bijdragen in de vak-
Sers. Deze artikelen publiceert zij on
er haar volledige naam: dr. 5. C. I werd'
In de schuld
Hans Hedtoft was oorspronkelijk
drukker van beroep, maar op
jeugdige leeftyd trok de politiek
hem aan en zo kon het gebeuren, dat
hn als man van slechts 26 jaar (in
1929secretaris werd van de sociaal
democratische partij in Denemarken.
Een paar jaar later deed hjj zijn
intrede in het parlement, waar men
grote verwachtingen van hem koes
terde.
Tydens de wereldoorlog was hij een
leidende figuur in het verzet. Na die
oorlog haastte hij zich de sociaal-de
mocratische jeugdbeweging in Dene
marken te reorganiseren, omdat de
jongeren al te zeer gefascineerd
raakten door de communistische pro
paganda Dat communistisch gevaar
wist hy af te weren.
Nadat hij een tijdlang minister van
sociale zaken was geweest werd hij
in 1947 een de - jongste minister-pre
sidenten van Denemarken.
Sedertdien ging het minder goed
met Hans Hedtoft. Hfl mocht dan
een zeer sociaal-voelend man
zijn. die vóór alles streefde naar het
gelijkelijk uitstrijken van de welvaart
over het gehele Deense volk, hn was
geen financier. Hij miste de koop-
manskyk op de „deviezenpot", hy
nam te grote risico's bij het schep
pen van werkgelegenheid en hy zag
te weinig de grenzen van de beperkte
Deense mogelijkheden.
Op 9 Augustus 1950 moest hij af
treden. ornaat het volkomen mis was
met de Deense betalingsbalans
Anderen hebben toen de Deense
financiën gesaneerd.
Ongeveer een jaar geleden kwam
Hedtoft weer aan de macht om
dat men uit de politieke conflic
ten geen andere uitweg zag dan door
het vormen van een socialistische
minderheidsregering. Men zou menen,
dat hij uit zijn eerste debacle iets ge
leerd had. maar 't bleek niet zo te zyn.
Er werd een fraai plan ontworpen
voor de ontwikkeling van de buiten
landse handel en de uitbreiding van
de binnenlandse werkgelegenheid.
Het plan werkte niethet had
tot gevolg, dat de deviezenvoorraad
van Denemarken wegsmolt als
sneeuw voor de zon en dat Dene
marken thans inplaats van een de
viezenvoorraad te bezitten, in de
schuld is geraakt.
Nu is men dan zover in Denemar
ken. dat morgen Donderdag
het parlement in spoedzitting
bijeen zal komen om ten tweede male
tot Hans Hedtoft ernstige verwijten
te richten.
Enkele dagen geleden heeft
de Deense minister van handel J, O.
Kraft hij is tevens de plan-des
kundige van de sociaal-democratische
partij een reeks noodmaatregelen
aangekondigd. De regering wil haar
uitgaven sterk verminderen, de indi
recte belastingen op tabak, alcohol
enz. aanzienlijk verhogen, geen bij
zondere uitgaven doen zolang de de-
viezencrisis aanhoudt en een stelsel
van beloningen invoeren voor het
prikkelen van de spaarzin.
Maar deze maatregelen komen te
veel achteraf, en het laat zich boven
dien aanzien, dat de regering het eco
nomische getij tegen zich heeft. De
oogst in Denemarken is namelijk te
gengevallen
Om de veestapel in stand te hou
den zal de normale graanimport on-
feveer verdrievoudigd moeten wor-
en en dat zal deviezen kosten
Bovendien is er een groot woning-
bouwprogram in uitvoering dat maar
niet in een handomdraai kan worden
stopgezet.
Ook in sociaal-democratische krin
gen begint men er echter van
overtuigd te raken, dat het ver
bruik in Denemarken naar beneden
zal moetendat men te royaal is
geweest met consumptieve importen
uit het buitenland en dat de Denen
wat soberder moeten leven.
Morgen zal daarover in het parle
ment net nodige gezegd worden. Het
zal een kleinigheid zyn de regering
Hedtoft ten val te brengen want zy
is verre in de minderheid wat stem-
menaantal betreft. Maar het zal vol
strekt geen kleinigheid zijn daarna
een nieuwe regering te vormen en
daarom heeft Hans Hedtoft nog wel
een kans om aan het roer van de
Deense staat te blijven, tenminste
als hij beterschap belooft.
Hans Hedtoft de Deense
deviezenpot opgesoupeerd.
Regtdoorzee GreupRoldanus. In
derdaad deze schrijfster is gepromo
veerd. In 1936 kreeg zij cum laude de
doctorstitel op een proefschrift „De
Haarlemmer blekerijen".
Zij is een vrouw met een brede be
langstelling, want behalve voor haar
docentschap en haar boeken, heeft zij
grote liefde voor de muziek. Onder
Cleuver heeft zy nog wel solo gezon
gen in Middelburg en thans is zy di-
rigente van het Lyceumkoor.
Jaarlyks komt zij nog in Middel
burg: „Ook dit jaar was ik er. Na
tuurlijk heb ik er de Dwarskaai be
zocht, waar we vroeger woonden in
een huis met een prachtige lange
gang. En met het uitzicht op het
mooie Oostindische Huis. U begrijpt,
llflf it.' arfr hlii Kdn /lof mUn
dat ik erg bly ben, dat juist" mijn
boek door Middelburg bckroc -J
