De Westduitse teleurgesteld bondskanselier houdt vol maar C is J Anstige belevenissen in een hoofdstedelijke disco-bar EUROPESE LANDBOUWMARKT VOORLOPIG NOG DENKBEELDIG NIEUWE BEPALINGEN VOOR DE RUILVERKAVELING r VRIJDAG 23 JULI 1954 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT EEN GESPREK MET ADENAUER Hij twijfelt aan het welslagen van zijn politieke streven (Van onze speciale verslaggever). Bonn, Juli Een ernstig: sympathiek gezicht, waarin diepe groeven wa ren gebeiteld. Kleine, melancholische, weinig expressieve ogen. Dunne, ach terover gekamde, grauwe liaren; brede, bijna Slavische jukbeenderen; op elkaar geperste lippen. Zo zag dr. Konrad Adenauer er uit, toen wij voor hem zaten. Zijn costuum was fonkelnieuw en van een smetteloos zwart. De blauw geaderde handen lagen rustig op de gekruiste knieën. In Bonn wordt de Westduitse Bondskanselier wel eens „de vader aller vossen" genoemd. Sluw is hij, ad rem en intelligent. Op overtuigende wijze bewees hij dit telkens weer tijdens het gesprek, dat we met hem hadden, op onze vragen b.v., welke we op zijn uitdrukkelijke verzoek schriftelijk hadden ingediend, ging hij uit tactische overwegingen niet in chronologi sche volgorde in. Wel sneed hjj ze in zijn inleidende woorden kris en kras aan zonder er eigenlijk één op bevredigende wjjze te beantwoorden „Zijn er nog verdere vragen?" vroeg hjj toen critieke moment niet bruskeren", zei hij kort, daarbij elke conversatie over Frankrijk de pas afsnijdend. Maar denken doet hij beslist. Met het aan de regering komen van een krachtfiguur als Mendès-France is Adenauer de Fransen en hun argu menten plotseling moe geworden. Hij kan de politieke situatie in eigen land nog nauwelijks in de hand hou den. Frankrijk aarzelt trainee i'.. ja, saboteert „De Duitse jeugd wordt ongedul dig", vervolgde de Bondskanselier. „Ze wil resultaten zien; mogelijkhe denZe kan tot nu toe alleen op mislukkingen terugblikken... Strese- mann en Briand Bruening en Dala- dier ook Adenauer en Schumann Het alternatief voor het Westen is voor de jeugd het Oosten Het woord Rapallo nam Adenauer niet in de mond. Maar het Verdrag van Rapallo van 1922 het begin van de economische en politieke toe nadering tussen Duitsland en Rus land na de eerste wereldoorlog wordt door de Duitsers zowel door ex- Bondskanselier Bruening als door het parlementslid Pfleiderer ten voor beeld gehouden. In feite is de laatste reeds bij de Russische Hoge Commis saris in Duitsland, Semjonow, op be zoek geweest om zijn denkbeelden, welke in alle parlementaire geledin gen steun ondervinden, voor te dra gen. De sluwheid van de Westduitse Bondskanselier -minister-president, zeggen we in Nederland gaat ech ter niet met onoprechtheid gepaard. Adenauer is een eerlijk man, zij het niet altijd even openhartig. Doch dat brengt zijn functie nu eenmaal mee. Eerlijk, jazeker, maar ook teleur- Ëesteld! De man, die de Duitsers in et Europese spoor heeft gebracht, die ze, ondanks hun „Ohne Mich"-ge- roep, achter de Europese Verdeai- gings Gemeenschap heeft kunnen scharen, is gaan twijfelen aan het welslagen van zijn politieke streven. Hij heeft de snaren van het Duitse nationalisme aangeroerd, zonder er op te kunnen tokkelen. Hij heeft bij de Duitsers verwachtingen gewekt, welke nog steeds niet verwezenlijkt zijn. Zal hij het Franse parlement, de Franse pubieke opinie, alsnog tot een positieve instelling jegens de EVG kunnen bewegen? Zullen er nieuwe garanties moeten worden gegeven, nog meer concessies worden gedaan? Niet over Frankrijk FrankrijkItalië, dat het EVG-ver- drag ook nog niet geratificeerd heeft, is onder de nuidige omstandigheden van minder groot belang kan men de nagel aan zijn doodkist noemen. Zelf beweerde de Bondskanselier dit zeker niet. „Ik mag de zaak op dit INGEWIKKELDE ZAAK. Druk van belangengroepen houdt realisatie tegen. (Door onze economische medewerker). Van de wereldbevolking van 2>/2 milliard zielen woont 17 in Europa doch slechts 7 van alle landbouwgronden in de wereld is in Europa te vinden. Europa is dus voor zijn voedselvoorziening op de andere wereldde len aangewezen doch de kaarten zyn ook daar niet zó geschud, dat de vol keren van Europa kunnen rekenen op een ononderbroken aanvulling uit andere werelddelen. In Azië b.v. ligt wel 1/5 van alle landbouwgronden, doch daar woont meer dan de helft van de wereldbevolking. Gegeven verder het lage productiepeil, is in Azië eerder van onderconsumptie dan van overproductie sprake, enkele speciale producten uitgezonderd. Oeeanië met 11 van alle land bouwgronden en ook Noord-Amerika met 14 van dat areaal zouden gezien de betrekkelijk geringe bevol king zeker grote quanta landbouw- artücelen naar Europa kunnen expor teren, doch die werelddelen zouden door J. B. KELHOLT dan bereid moeten zijn groter quanta industrieproducten ter betaling te ac cepteren. De mogelijkheden hiervoor zijn echter door de neiging tot meer protectie in die landen niet al te groot. De enige weg. De enige uitweg is dus, dat Europa plannen beraamt meer uit eigen bo dem te halen: technisch en econo misch. Met dat economisch bedoelen wij dan het scheppen van stabiele marktverhoudingen, opdat de land bouwer verzekerd is van zoveel mo gelijk stabiele opbrengsten. Alleen dan zal hij bereid zijn de productie zo hoog mogelijk op te voeren. Deze stabiele verhoudingen zijn on denkbaar in een versplinterd Europa, waarin elk land de productie, de prij zen, de distributie naar eigen inzicht regelt met het gevolg o.m., dat de handel in landbouwproducten in Europa thans geringer is dan 25 jaar geleden. De enige oplossing voor een grotere {iroductie in Europa kan dan ook al- een oen gemeenschappelijke markt zijn. Men weet dit en men zit hoe groot de moeilijkheden ook zijn niet stil. Een voorbeeld hiervan is de bijeenkomst in Parijs op Dinsdag 6 Juli j.l. van 17 vertegenwoordigers van Westeuropese landen, waaronder Nederland, voor het bespreken van de mogelijkheid tot het vormen van een gemeenschappelijke markt. Mocht men tot de vorming van een land- bouwgemeenschap besluiten, dan zou men het eerst overgaan tot een ge meenschappelijke markt voor granen, suiker, tabak, fruit en groenten, vlees, zuivelproducten en hout. Ingewikkelde zaak. De idee voor een „groene pool" werd in 1951 bijna gelijktijdig gelan ceerd door de Franse minister van Landbouw, de heer M. Eflimlim en door zijn Nederlandse collega, de heer S. J. Mansholt. In Maart 1952 werd al een conferentie belegd, die in Maart 1953 door een tweede werd gevolgd. Alles echter zonder resul taat. zij het dan dat besloten werd een commissie in te stellen, die de problemen op een Europese land bouwmarkt moest bestuderen. Die problemen zijn buitengewoon ingewikkeld, vooral door de bescher- mings-politiek, welke de regeringen de laatste decennia hebben gevoerd. Door de barrières die ter bescher ming van de landbouw werden opge worpen, is er in vele landen van aan lassing en rationalisatie in de land- iouw niet al te veel terecht gekomen (Nederland en Denemarken vormen de gunstigste uitzonderingen). De internationale samenwerking beoogt nu de autonome bevoegdhe den der landen uit te schakelen, be voegdheden t.o.v. de productie, de prijsvorming, de contingentering, de invoerrechten, de nationalisatie, de lonen, de inschakeling van arbeids krachten enz. Doch elk der landen zal eerst dan bereid zijn eigen bevoegdheid en ver antwoordelijkheid uit handen te ge ven, als het de zekerheid krijgt, dat dit internationale lichaam kan zor gen voor een redelijke stabiliteit en voor een redelijk geacht welvaarts niveau van de landbouwers. Na een kort verblijf in het Paleis op de Dambegaf de Franse president Coty zich te voet naar het Nationaal Monument, waar hy een krans legde. Tijdens de kranslegging door presi dent René Coty, achter hemmet ambtsketen, burgemeester Mr. Am. J. D'Ailly. „De Russen zullen ons ongetwijfeld met open armen ontvangen", ging Adenauer verder. „En het ideaal van de Duitse jeugd is nog steeds een verenigd Duitsland Dit praten over Rusland, dit drei gen met Rusland, moeten we bijna zeggen, behoort natuurlijk tot de tac tiek van Adenauer. Maar hei blijft 'n bedenkelijk verschijnsel dat deze stok achter de deur noodzakelijk is. Het lijkt wel of Mendès-France en de zij nen de Westduitse Bondskanselier met schrik hebben vervuld. Adenau er is er blijkbaar van overtuigd, dat de nieuwe Franse regering haar standpunt inzake de E.V.G. niet zal wijzigen, ook niet, wanneer er een accoord in Indo-China is bereikt. Andere wegen De Bondskanselier zelf wilde zich om begrijpelijke redenen niet wat dit punt betreft compromiteren. Een politicus blijft tenslotte altnd hopen, ook als de zaak verloren scnijnt. Dit neemt echter niet weg, dat hij alter natieve wegen tracht te zoeken. En dat is hetgeen wat Adenauer heeft gedaan, voor 't geval zijn aanvankelij ke politieke doeleinden onbereikbaar zijn. Amerika en Engeland hebben West- duitsland hiermee vlot geholpen. Ze hebben de vorige week in Londen be sloten Duitsland zijn souvereiniteit terug te schenken, zonder, zoals des tijds in Bonn werd bepaald, de algë- hele ratificatie van de E.V.G. af te wachten. Het enige voorbehoud is voor het leger gemaakt. Duitsland zal geen nationaal leger mogen heb ben. Maar het steeds krachtiger wor dende streven van Amerika om Duits land militair bij 't Westen in te scha kelen, kan van deze hele bepaling wel eens een farce maken, te meer, daar Adenauer al heeft beweerd geen ge noegen met een onmondig Duits le ger te zullen nemen. Haast. Adenauer is oud en moe. Hij is 78 jaar een jaar jonger dan Churchill en hij heeft haast. Zal hjj zijn le vensideaal: het tot stand komen van de E.D.G. nog bereiken, of zal hij in verband met zyn leeftijd onvoorzich tige dingen gaan doen? Wij geloven niet, dat Adenauer te genover het Westen zal falen. Tij dens een gesprek met hem krygt men zeker niet de indruk met een man te doen te hebben, die eerzuchtig is en die tèn koste van alles voor zijn dood succes wenst te hebben. Maar wie volgt hem op? Wat doet het Duitse volk na Adenauer? Duitsland verkeert op 't ogenblik in een politieke impasse, waarby het waard is even stil te staan. Luchtvaartenthousiasten uit Nederland naar V.S. Evenals vorige jaren zal ook thans van eind Juli tot midden Augustus een groot aantal jeugdige luchtvaart enthousiasten uit Europa, Zuid-Ame- rika en Canada als speciale gast In de Verenigde Staten vertoeven en zal te gelijkertijd een even groot aantal Noordamerikaanse geïnteresseerden een drieweeks bezoek brengen aan de landen, die vertegenwoordigers naar Amerika afvaardigen. De wederzijd se bezoeken hebben, zoals gebruike lijk, plaats overeenkomstig het pro gramma voor internationale uitwisse ling van luchtvaartcadetten van de Amerikaanse „Civil Air Patrol" (C. A.P. De Nederlandse groep, die op 23 Ju li naar Amerika zal vertrekken, be staat uit Frans de Bruin uit Rotter dam, Johan Haffmans uit Bussum, Hans Janssen uit Zwolle, Pim Reime- ring uit Den Haag en Chris Schwen- cke, eveneens uit Den Haag. Deze jongemannen worden geëscorteerd door mr. W J. Blaisse, lia van het hoofdbestuur der K.N.V.V.L., en ka pitein-vlieger E. J. H. Smitshuvsen van de Nederlandse Luchtmachtstaf. Am. onderscheidingen voor Korea-vrijwilligers In de Prins Bernhard Kazerne te Amersfoort is Dinsdagochtend aan vier en intig leden van de Konink lijke Landmacht, die in het Neder lands detachement in Korea gestre den hebben, een Amerikaanse onder scheiding uitgereikt voor „hun moe dig gedrag in dienst van de strijd krachten der Verenigde Naties". De Amerikaanse ambassadeur H. Freeman Matthews reikte het ere teken van legionnair in het „Legion of Merit" en 23 bronzen sterren uit tijdens een plechtigheid op de binnen plaats van de „Prins 'Bernhard Ka- Een afdaling in de Pyreneeën met het machtige ruwe berglandschap op de achtergrond. Over een prachtige gladde weg suizen de renners in de Tour de France geleid door de Zwit ser Huao Koblet, die Woensdag het bijltje er bij neerlegde, naar beneden. Sommigen voelen zich zo zeker van hun stuur, dat zij zich even rust gun nen door er hun handen af te nemen tijdens de afdaling. Tante Pos kwam tien jaar te laat In Oostrum is dezer dagen een brief gearriveerd die bijna tien jaar onderweg is geweest van Deventer naar Oostrum. In September 1944 was de brief in Deventer gepost, ge adresseerd aan een fabriek in Oost rum. De brief was een dag later op het postkantoor te Gennep gearri veerd. Daar werd echter juist die dag het postkantoor gesloten we gens de oorlogshandelingen, en ver scheidene brieven werden toen ter beveiliging onder de vloer gestopt en vergeten. Totdat zij een week geleden bij herstellingswerkzaamheden op het postkantoor te Gennep werden te rug gevonden; Met een excuserend briefje bezorgde Tante Pos ze ech ter alsnog op de bestemde plaats. Verscheidene inwoners van Noord- Limburg hebben dezer dagen dan ook nog een brief gekregen, die in 1944 was gepost. MENING VAN EERSTE KAMER Hoger tempo gevraagd Verschenen is het voorlopig ver slag van de commissie van rappor teurs uit de Eerste Kamer over het ontwerp van wet houdende' nieuwe bepalingen betreffende ruilverkave ling. Aan dit verslag is het volgende ontleend: Bij de overweging van dit wetsont werp gaf men algemeen blyk daar mede in te stemmen. Alleen de mate van enthousiasme, waarmede men aan deze instemming uiting gaf. liep uiteen. Had het niet aanbeveling verdiend, zo vroegen vele leden zich af. dat het ontwerp zich eer had beperkt tot het vastleggen van de beginselen, waarvan bij de ruilverkaveling moet worden uitgegaan, alles wat de uit voering betreft overlatend aan een andere regeling bij algemene maatre gel van bestuur? Inderdaad is niet altijd gemakkelijk aan te geven wat als beginsel en wat als uitvoering is huidige te beschouwen, doch bij de AMSTERDAMS PODIUM. Verregende touristen en een chaos van gramofoonlawaai Amsterdam was vol vreemdelingen, het was middag en het regende. Er zijn, lykt me, weinig iteden in dit land zó huiveringwekkend miserabel als Amsterdam bij regen. Het regende dus, en nóg droefgeestiger dan die aeerzijgende watervloed waren de gezichten onzer toeristen. Er zaten er wat achter de beslagen ruitjes van een bootje, dat een „romantic watertrip on the river Amstel" deed. Een groep Duitsers perste tegen me aan in lijn 24 van onze histo rische Straszenbahn. Een van hen hoorde ik zeggen, dat het maar het beste was naar Unser Herrgott. unter 'm Dache te gaan. Eerst veel later drong het tot m'n traagwerkend brein door, dat daarmee wel eens Onze Lieve Heer op Zolder bedoeld kon zijn. Fransen, Duitsers en Amerikanen (vooral Amerikanen) sjokten door de stad en de wrevel en verveling lie pen haast zichtbaar met hen mee. Wat baat het Franse toeristen excur sions en canot aan te praten met zulk weer! Wat Zweden stonden ver gramd te staren naar verlepte bloemen.op de wellknown Fiowermarket. Amerikanen en Britten zochten wat droogte in de portieken en vestibules van enkele worldfaraous and exclusive gift shops. Niemand kocht iets en de meisjes in de curiosity shops stonden er maar timide by. In een snackbar zei de ene Ameri kaan tegen de andere dat het maar het beste was er tussenuit te gaan. Maar de andere zei dat het overal re gende in dit land. Ook in Laren, the garden of Amsterdam (The Gay and Lively Artist's Centre; Open Air- Dancing) Ook in Baam (The Roman tic Castle in the Woods). Ze kauwden voort op broodjes half-om, triest aan gestaard door de manager van het ruifje. Dit alles liet ons niet onberoerd. Was onze stemming reeds die och tend aanzienlijk gedeprimeerd, thans dreigde een volledige, complete gees telijke breakdown. Rampzalig overwogen wij wat dit verregend Amsterdam ons dit middaguur te bieden had. Een mo ment wijlden onze gedachten bij Wein, Weib und Gesang. Toen wisten we dat het de muziek was, die ons zou kunnen redden. Waar haalt men muziek vandaan, 's middags te 4 uur in een verregend Amsterdam? We wisten het: in het warenhuis met de disco-bar. We ohtdekten in die disco-bar dat we niet de enigen waren, uit op een gratis granimofoonplaten-concert. Ook hier Amerikanen (waar niet in Amsterdam?), ook hier enkele onzer vacantievierende Duitse buren, ook hier toeristen van eigen bodem. Een stel jongelui-van-buiten had reeds be scheidenlek de beste plaats gereser veerd. Er was een juffrouw die het alle maal presteerde, en wat ze deed grensde werkelijk aan het ongeloof lijke. Er waren een paar grammo foons. die niet om de beurt, maar te gelijk in actie waren. De aldus be reikte affecten bleken even monster lijk als grotesk, en we willen U en kele voorbeelden van dit gemix-te concert niet onthouden. Terwyl bijvoorbeeld Erna Spooren- berg Mozart's Laudate Dominum op indrukwekkende wyze uit de ebonie ten schyf deed opklinken, dreinde nauwelijks drie meter verderop een draaiorgel de wals Three o'clock in the morning, terstond daarop gevolgd door 't onsterfelijke Uber den Wellen. Beelden ook uit onze kinderjaren, die ons met extra Weltschmerz vervul den. Gigli pleegde met vocale atoom kracht een aria uit FEliser d'Amore, doch werd daarby op de voet gevolgd door het I-ve found a new baby, dat The Dutch Swing College er met een onnavolgbaar tempo uitwierp. Imand wilde iets van Albanz heb ben of horen (natuurlijk alleen het laatsteDe juffrouw pakte Ibe ria. dat echter kansloos bleek tegen V. dooi ANTHONY VAN RAMPEN Eddy Christian's dera. De combinatie leek me niet bij zonder geslaagd, als U het mij vraagt. Een ander zei iets te zoeken in de geest van Schubert's Forellen-kwin- tes. Hoe verheugde ik mij er op! Dank zij enkele jazz-classics van Louis Armstrong werd het echter een du bieus genot; in elk geval een Schu bert die mij vreemd was. Pauze was er nooit, men ging altijd maar door. De Prélude en Liebestod uit Tristan waren gedoemd samen op te trekken met een daverende, oorvliesbrekende accordeon-potporrie van The 3 Jacksons, terwijl men deskundig Bach's koraal-prélude „Wenn wir in Höchsten Noten sein" (hoe toepasse lijksamenlaste met Glenn Mil ler's „I got rythm". Wilh. Backhaus poogde het in Beethoven's Vierde Pi anoconcert op te nemen, eerst tegen Geraldo (samen met The Top Hat ters) en daarna tegen iets dat van Nat „King" Cole scheen te zyn. Back haus verloor volledig, toen tenslotte Mario Lanza (sterker dan Caruso!) La Donna mobile eruit smeet. Vlucht We waren te verbijsterd od dat mo ment te vluchten- We meenden het dieptepunt der muzikale ontsteltenis- sen reeds bereikt te hebben, doch ver gisten ons wederom. Het was niet de omvang van de wetgeving, met na me ook op agrarisch gebied, dient de wetgever, vooral ook met het oog op de beschikbare parlementaire tijd, de aandacht op deze eis van beperking wel gericht te houden. Uit de door de minister van landbouw, vissery en voedselvoorziening overgelegde ge- evens blijkt duidelijk de grote be ekenis, welke de ruilverkaveling op dit ogenbli. in de nationale huishou ding heeft. De zienswijze van de mi nister delend dat het ontwerp in de allereerste plaats een agrarische doelstelling heeft, wezen zij er op, dat de ruilverkaveling toch ook een pla nologische ordening is, die veelal moeilijk te scheiden is van een uit- breidings- c.q. streekplan. Zij stem den in met 's ministers standpunt, dat-zij zelfstandig tot stand moét ko men, doch zagen daarbij niet voorbij, dat samenwerking met de instanties, die uitbreidings- en streekplannen ontwerpen en uitvoeren, noodzakelijk is ook in het belang van de ruilver kaveling zelf. Het grote aantal aanvragen om een ruilverkaveling en de grote opper vlakte, die nog wacht op verkaveling, doen wel de vraag rijzen, of er vol doende personeel aanwezig is om de aanvragen in behandeling te nemen en of de regering steeds voldoende telden beschikbaar kan stellen voor e uitvoering. In het ontwerp-wet ko men geen bepalingen voor in zake het subsidiëren van ruilverkavelings- werken. De leden, hier aan het v/oord zouden het op prijs gesteld hebben, wanneer een bepaling was opgeno men, waarbij subsidie in het vooruit zicht werd gesteld voor een ruilver kaveling. die aan de door de regering te stellen normen voldoet. Sommige 1. den zouden het op pry's stellen, wanneer het gebruik der woorden „pachtdwang" en „dwang- gacht", waarin het woord „dwang" epaald on-Nederlands aandoet, ver meden werd en uitsluitend gesproken werd van „pachtrui!" zonder meer. Ofschoon zij in de ruilverkaveling als zodanig principieel geen onteigening vermogen te zien. is er in bepaalde gevallen toch sprake van onteigening. Al is ook deze onteigening met grote waarborgen omkleed wellicht niet geringer dan bij de gewone onteige ningsprocedure toch mag de grootst mogelijke voorzichtigheid op dit terrein worden aanbevolen. Verscheidene van de hier aan het woord zijnde leden verklaarden het te betreuren, dat de duurzaamheid van de resultaten van een ruilverkave ling nog niet vast ligt. Sommige leden vroegen, in hoever re als gevolg van deze nieuwe rege- - ling verhoging van het tempo van uitvoering van ruilverkaveling kan worden verwacht. bundeling van O Mein Papa met Cho pin's polonaise in As, die ons leerde dat de mogelijkheden in en bij disco- ongelimiteerd zijn. Noch de com- bars o binatie van Der Moldau met de Tour de France-mars van Gijsbert Nieuw- land and his boys. Neehet hoog tepunt vormde het innig samengaan van Franck's Variations Symphoni- ques met dat onvergetelijke'meester- werkje ran Max van Praag: ,,'k Heb niet gewandeld over rozen'", gevolgd Men kan door enkele andere toppers.- wel zeggen dat die middag de »«- Lag w alle gele won op alle fronten, op alle Fengten! in alle klassementen en individuele tijdritten. Ons heengaan was een vlucht. Tijdens die vlucht wierpen we nog een haastige blik op het meisje, die dat alles gedaan had. Ze zag er ont daan, radeloos, reddeloos en vermoeid uit. Ze had onmenselijk veel gedraaid en slechts weinig verkocht. Alleen Van Praag en Christiani waren in de markt, die middag. Ze zag er uit of ze hoofdpijn had en brandende voe ten. Buiten regende het. Juist werd een nieuwe romantic boattrip on the river Amstel ingezet. De afgeransel de slaven op de riemen der galeien konden niet wanhopiger kijken dan de gedoemden in die luxe-sloep. Er was. op dat moment, maar één ding dat hoop gaf voor de toekomst: er was opnieuw een uur voorbij in va- cantie-vierend Amsterdam.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1954 | | pagina 7