De Westduitse
teleurgesteld
bondskanselier
houdt vol
maar
C
is
J
Anstige belevenissen in een
hoofdstedelijke disco-bar
EUROPESE LANDBOUWMARKT
VOORLOPIG NOG DENKBEELDIG
NIEUWE BEPALINGEN VOOR
DE RUILVERKAVELING
r
VRIJDAG 23 JULI 1954
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
EEN GESPREK MET ADENAUER
Hij twijfelt aan het welslagen van
zijn politieke streven
(Van onze speciale verslaggever).
Bonn, Juli Een ernstig: sympathiek gezicht, waarin diepe groeven wa
ren gebeiteld. Kleine, melancholische, weinig expressieve ogen. Dunne, ach
terover gekamde, grauwe liaren; brede, bijna Slavische jukbeenderen; op
elkaar geperste lippen. Zo zag dr. Konrad Adenauer er uit, toen wij voor
hem zaten. Zijn costuum was fonkelnieuw en van een smetteloos zwart. De
blauw geaderde handen lagen rustig op de gekruiste knieën.
In Bonn wordt de Westduitse Bondskanselier wel eens „de vader aller
vossen" genoemd. Sluw is hij, ad rem en intelligent. Op overtuigende wijze
bewees hij dit telkens weer tijdens het gesprek, dat we met hem hadden,
op onze vragen b.v., welke we op zijn uitdrukkelijke verzoek schriftelijk
hadden ingediend, ging hij uit tactische overwegingen niet in chronologi
sche volgorde in. Wel sneed hjj ze in zijn inleidende woorden kris en kras aan
zonder er eigenlijk één op bevredigende wjjze te beantwoorden „Zijn er nog
verdere vragen?" vroeg hjj toen
critieke moment niet bruskeren", zei
hij kort, daarbij elke conversatie over
Frankrijk de pas afsnijdend.
Maar denken doet hij beslist. Met
het aan de regering komen van een
krachtfiguur als Mendès-France is
Adenauer de Fransen en hun argu
menten plotseling moe geworden. Hij
kan de politieke situatie in eigen
land nog nauwelijks in de hand hou
den. Frankrijk aarzelt trainee i'.. ja,
saboteert
„De Duitse jeugd wordt ongedul
dig", vervolgde de Bondskanselier.
„Ze wil resultaten zien; mogelijkhe
denZe kan tot nu toe alleen op
mislukkingen terugblikken... Strese-
mann en Briand Bruening en Dala-
dier ook Adenauer en Schumann
Het alternatief voor het Westen is
voor de jeugd het Oosten
Het woord Rapallo nam Adenauer
niet in de mond. Maar het Verdrag
van Rapallo van 1922 het begin
van de economische en politieke toe
nadering tussen Duitsland en Rus
land na de eerste wereldoorlog
wordt door de Duitsers zowel door ex-
Bondskanselier Bruening als door het
parlementslid Pfleiderer ten voor
beeld gehouden. In feite is de laatste
reeds bij de Russische Hoge Commis
saris in Duitsland, Semjonow, op be
zoek geweest om zijn denkbeelden,
welke in alle parlementaire geledin
gen steun ondervinden, voor te dra
gen.
De sluwheid van de Westduitse
Bondskanselier -minister-president,
zeggen we in Nederland gaat ech
ter niet met onoprechtheid gepaard.
Adenauer is een eerlijk man, zij het
niet altijd even openhartig. Doch dat
brengt zijn functie nu eenmaal mee.
Eerlijk, jazeker, maar ook teleur-
Ëesteld! De man, die de Duitsers in
et Europese spoor heeft gebracht,
die ze, ondanks hun „Ohne Mich"-ge-
roep, achter de Europese Verdeai-
gings Gemeenschap heeft kunnen
scharen, is gaan twijfelen aan het
welslagen van zijn politieke streven.
Hij heeft de snaren van het Duitse
nationalisme aangeroerd, zonder er
op te kunnen tokkelen. Hij heeft bij
de Duitsers verwachtingen gewekt,
welke nog steeds niet verwezenlijkt
zijn. Zal hij het Franse parlement, de
Franse pubieke opinie, alsnog tot een
positieve instelling jegens de EVG
kunnen bewegen? Zullen er nieuwe
garanties moeten worden gegeven,
nog meer concessies worden gedaan?
Niet over Frankrijk
FrankrijkItalië, dat het EVG-ver-
drag ook nog niet geratificeerd heeft,
is onder de nuidige omstandigheden
van minder groot belang kan men
de nagel aan zijn doodkist noemen.
Zelf beweerde de Bondskanselier dit
zeker niet. „Ik mag de zaak op dit
INGEWIKKELDE ZAAK.
Druk van belangengroepen houdt realisatie tegen.
(Door onze economische medewerker).
Van de wereldbevolking van 2>/2 milliard zielen woont 17 in Europa
doch slechts 7 van alle landbouwgronden in de wereld is in Europa te
vinden. Europa is dus voor zijn voedselvoorziening op de andere wereldde
len aangewezen doch de kaarten zyn ook daar niet zó geschud, dat de vol
keren van Europa kunnen rekenen op een ononderbroken aanvulling uit
andere werelddelen. In Azië b.v. ligt wel 1/5 van alle landbouwgronden,
doch daar woont meer dan de helft van de wereldbevolking. Gegeven
verder het lage productiepeil, is in Azië eerder van onderconsumptie dan
van overproductie sprake, enkele speciale producten uitgezonderd.
Oeeanië met 11 van alle land
bouwgronden en ook Noord-Amerika
met 14 van dat areaal zouden
gezien de betrekkelijk geringe bevol
king zeker grote quanta landbouw-
artücelen naar Europa kunnen expor
teren, doch die werelddelen zouden
door J. B. KELHOLT
dan bereid moeten zijn groter quanta
industrieproducten ter betaling te ac
cepteren. De mogelijkheden hiervoor
zijn echter door de neiging tot meer
protectie in die landen niet al te
groot.
De enige weg.
De enige uitweg is dus, dat Europa
plannen beraamt meer uit eigen bo
dem te halen: technisch en econo
misch. Met dat economisch bedoelen
wij dan het scheppen van stabiele
marktverhoudingen, opdat de land
bouwer verzekerd is van zoveel mo
gelijk stabiele opbrengsten. Alleen
dan zal hij bereid zijn de productie
zo hoog mogelijk op te voeren.
Deze stabiele verhoudingen zijn on
denkbaar in een versplinterd Europa,
waarin elk land de productie, de prij
zen, de distributie naar eigen inzicht
regelt met het gevolg o.m., dat de
handel in landbouwproducten in
Europa thans geringer is dan 25 jaar
geleden.
De enige oplossing voor een grotere
{iroductie in Europa kan dan ook al-
een oen gemeenschappelijke markt
zijn. Men weet dit en men zit hoe
groot de moeilijkheden ook zijn
niet stil. Een voorbeeld hiervan is de
bijeenkomst in Parijs op Dinsdag 6
Juli j.l. van 17 vertegenwoordigers
van Westeuropese landen, waaronder
Nederland, voor het bespreken van
de mogelijkheid tot het vormen van
een gemeenschappelijke markt. Mocht
men tot de vorming van een land-
bouwgemeenschap besluiten, dan zou
men het eerst overgaan tot een ge
meenschappelijke markt voor granen,
suiker, tabak, fruit en groenten,
vlees, zuivelproducten en hout.
Ingewikkelde zaak.
De idee voor een „groene pool"
werd in 1951 bijna gelijktijdig gelan
ceerd door de Franse minister van
Landbouw, de heer M. Eflimlim en
door zijn Nederlandse collega, de heer
S. J. Mansholt. In Maart 1952 werd
al een conferentie belegd, die in
Maart 1953 door een tweede werd
gevolgd. Alles echter zonder resul
taat. zij het dan dat besloten werd
een commissie in te stellen, die de
problemen op een Europese land
bouwmarkt moest bestuderen.
Die problemen zijn buitengewoon
ingewikkeld, vooral door de bescher-
mings-politiek, welke de regeringen
de laatste decennia hebben gevoerd.
Door de barrières die ter bescher
ming van de landbouw werden opge
worpen, is er in vele landen van aan
lassing en rationalisatie in de land-
iouw niet al te veel terecht gekomen
(Nederland en Denemarken vormen
de gunstigste uitzonderingen).
De internationale samenwerking
beoogt nu de autonome bevoegdhe
den der landen uit te schakelen, be
voegdheden t.o.v. de productie, de
prijsvorming, de contingentering, de
invoerrechten, de nationalisatie, de
lonen, de inschakeling van arbeids
krachten enz.
Doch elk der landen zal eerst dan
bereid zijn eigen bevoegdheid en ver
antwoordelijkheid uit handen te ge
ven, als het de zekerheid krijgt, dat
dit internationale lichaam kan zor
gen voor een redelijke stabiliteit en
voor een redelijk geacht welvaarts
niveau van de landbouwers.
Na een kort verblijf in het Paleis op
de Dambegaf de Franse president
Coty zich te voet naar het Nationaal
Monument, waar hy een krans legde.
Tijdens de kranslegging door presi
dent René Coty, achter hemmet
ambtsketen, burgemeester Mr. Am.
J. D'Ailly.
„De Russen zullen ons ongetwijfeld
met open armen ontvangen", ging
Adenauer verder. „En het ideaal van
de Duitse jeugd is nog steeds een
verenigd Duitsland
Dit praten over Rusland, dit drei
gen met Rusland, moeten we bijna
zeggen, behoort natuurlijk tot de tac
tiek van Adenauer. Maar hei blijft 'n
bedenkelijk verschijnsel dat deze stok
achter de deur noodzakelijk is. Het
lijkt wel of Mendès-France en de zij
nen de Westduitse Bondskanselier
met schrik hebben vervuld. Adenau
er is er blijkbaar van overtuigd, dat
de nieuwe Franse regering haar
standpunt inzake de E.V.G. niet zal
wijzigen, ook niet, wanneer er een
accoord in Indo-China is bereikt.
Andere wegen
De Bondskanselier zelf wilde zich
om begrijpelijke redenen niet wat dit
punt betreft compromiteren. Een
politicus blijft tenslotte altnd hopen,
ook als de zaak verloren scnijnt. Dit
neemt echter niet weg, dat hij alter
natieve wegen tracht te zoeken. En
dat is hetgeen wat Adenauer heeft
gedaan, voor 't geval zijn aanvankelij
ke politieke doeleinden onbereikbaar
zijn.
Amerika en Engeland hebben West-
duitsland hiermee vlot geholpen. Ze
hebben de vorige week in Londen be
sloten Duitsland zijn souvereiniteit
terug te schenken, zonder, zoals des
tijds in Bonn werd bepaald, de algë-
hele ratificatie van de E.V.G. af te
wachten. Het enige voorbehoud is
voor het leger gemaakt. Duitsland
zal geen nationaal leger mogen heb
ben. Maar het steeds krachtiger wor
dende streven van Amerika om Duits
land militair bij 't Westen in te scha
kelen, kan van deze hele bepaling wel
eens een farce maken, te meer, daar
Adenauer al heeft beweerd geen ge
noegen met een onmondig Duits le
ger te zullen nemen.
Haast.
Adenauer is oud en moe. Hij is 78
jaar een jaar jonger dan Churchill
en hij heeft haast. Zal hjj zijn le
vensideaal: het tot stand komen van
de E.D.G. nog bereiken, of zal hij in
verband met zyn leeftijd onvoorzich
tige dingen gaan doen?
Wij geloven niet, dat Adenauer te
genover het Westen zal falen. Tij
dens een gesprek met hem krygt men
zeker niet de indruk met een man te
doen te hebben, die eerzuchtig is en
die tèn koste van alles voor zijn dood
succes wenst te hebben.
Maar wie volgt hem op? Wat doet
het Duitse volk na Adenauer?
Duitsland verkeert op 't ogenblik
in een politieke impasse, waarby het
waard is even stil te staan.
Luchtvaartenthousiasten
uit Nederland naar V.S.
Evenals vorige jaren zal ook thans
van eind Juli tot midden Augustus
een groot aantal jeugdige luchtvaart
enthousiasten uit Europa, Zuid-Ame-
rika en Canada als speciale gast In de
Verenigde Staten vertoeven en zal te
gelijkertijd een even groot aantal
Noordamerikaanse geïnteresseerden
een drieweeks bezoek brengen aan de
landen, die vertegenwoordigers naar
Amerika afvaardigen. De wederzijd
se bezoeken hebben, zoals gebruike
lijk, plaats overeenkomstig het pro
gramma voor internationale uitwisse
ling van luchtvaartcadetten van de
Amerikaanse „Civil Air Patrol" (C.
A.P.
De Nederlandse groep, die op 23 Ju
li naar Amerika zal vertrekken, be
staat uit Frans de Bruin uit Rotter
dam, Johan Haffmans uit Bussum,
Hans Janssen uit Zwolle, Pim Reime-
ring uit Den Haag en Chris Schwen-
cke, eveneens uit Den Haag. Deze
jongemannen worden geëscorteerd
door mr. W J. Blaisse, lia van het
hoofdbestuur der K.N.V.V.L., en ka
pitein-vlieger E. J. H. Smitshuvsen
van de Nederlandse Luchtmachtstaf.
Am. onderscheidingen voor
Korea-vrijwilligers
In de Prins Bernhard Kazerne te
Amersfoort is Dinsdagochtend aan
vier en intig leden van de Konink
lijke Landmacht, die in het Neder
lands detachement in Korea gestre
den hebben, een Amerikaanse onder
scheiding uitgereikt voor „hun moe
dig gedrag in dienst van de strijd
krachten der Verenigde Naties".
De Amerikaanse ambassadeur H.
Freeman Matthews reikte het ere
teken van legionnair in het „Legion
of Merit" en 23 bronzen sterren uit
tijdens een plechtigheid op de binnen
plaats van de „Prins 'Bernhard Ka-
Een afdaling in de Pyreneeën met het
machtige ruwe berglandschap op de
achtergrond. Over een prachtige
gladde weg suizen de renners in de
Tour de France geleid door de Zwit
ser Huao Koblet, die Woensdag het
bijltje er bij neerlegde, naar beneden.
Sommigen voelen zich zo zeker van
hun stuur, dat zij zich even rust gun
nen door er hun handen af te nemen
tijdens de afdaling.
Tante Pos kwam tien
jaar te laat
In Oostrum is dezer dagen een
brief gearriveerd die bijna tien jaar
onderweg is geweest van Deventer
naar Oostrum. In September 1944
was de brief in Deventer gepost, ge
adresseerd aan een fabriek in Oost
rum. De brief was een dag later op
het postkantoor te Gennep gearri
veerd. Daar werd echter juist die
dag het postkantoor gesloten we
gens de oorlogshandelingen, en ver
scheidene brieven werden toen ter
beveiliging onder de vloer gestopt en
vergeten.
Totdat zij een week geleden bij
herstellingswerkzaamheden op het
postkantoor te Gennep werden te
rug gevonden; Met een excuserend
briefje bezorgde Tante Pos ze ech
ter alsnog op de bestemde plaats.
Verscheidene inwoners van Noord-
Limburg hebben dezer dagen dan
ook nog een brief gekregen, die in
1944 was gepost.
MENING VAN EERSTE KAMER
Hoger tempo gevraagd
Verschenen is het voorlopig ver
slag van de commissie van rappor
teurs uit de Eerste Kamer over het
ontwerp van wet houdende' nieuwe
bepalingen betreffende ruilverkave
ling.
Aan dit verslag is het volgende
ontleend:
Bij de overweging van dit wetsont
werp gaf men algemeen blyk daar
mede in te stemmen. Alleen de mate
van enthousiasme, waarmede men
aan deze instemming uiting gaf. liep
uiteen.
Had het niet aanbeveling verdiend,
zo vroegen vele leden zich af. dat
het ontwerp zich eer had beperkt tot
het vastleggen van de beginselen,
waarvan bij de ruilverkaveling moet
worden uitgegaan, alles wat de uit
voering betreft overlatend aan een
andere regeling bij algemene maatre
gel van bestuur? Inderdaad is niet
altijd gemakkelijk aan te geven wat
als beginsel en wat als uitvoering is
huidige
te beschouwen, doch bij de
AMSTERDAMS PODIUM.
Verregende touristen en een chaos
van gramofoonlawaai
Amsterdam was vol vreemdelingen, het was middag en het regende.
Er zijn, lykt me, weinig iteden in dit land zó huiveringwekkend miserabel
als Amsterdam bij regen.
Het regende dus, en nóg droefgeestiger dan die aeerzijgende watervloed
waren de gezichten onzer toeristen. Er zaten er wat achter de beslagen
ruitjes van een bootje, dat een „romantic watertrip on the river Amstel"
deed. Een groep Duitsers perste tegen me aan in lijn 24 van onze histo
rische Straszenbahn. Een van hen hoorde ik zeggen, dat het maar het
beste was naar Unser Herrgott. unter 'm Dache te gaan. Eerst veel later
drong het tot m'n traagwerkend brein door, dat daarmee wel eens Onze
Lieve Heer op Zolder bedoeld kon zijn. Fransen, Duitsers en Amerikanen
(vooral Amerikanen) sjokten door de stad en de wrevel en verveling lie
pen haast zichtbaar met hen mee. Wat baat het Franse toeristen excur
sions en canot aan te praten met zulk weer! Wat Zweden stonden ver
gramd te staren naar verlepte bloemen.op de wellknown Fiowermarket.
Amerikanen en Britten zochten wat droogte in de portieken en vestibules
van enkele worldfaraous and exclusive gift shops. Niemand kocht iets en
de meisjes in de curiosity shops stonden er maar timide by.
In een snackbar zei de ene Ameri
kaan tegen de andere dat het maar
het beste was er tussenuit te gaan.
Maar de andere zei dat het overal re
gende in dit land. Ook in Laren, the
garden of Amsterdam (The Gay and
Lively Artist's Centre; Open Air-
Dancing) Ook in Baam (The Roman
tic Castle in the Woods). Ze kauwden
voort op broodjes half-om, triest aan
gestaard door de manager van het
ruifje.
Dit alles liet ons niet onberoerd.
Was onze stemming reeds die och
tend aanzienlijk gedeprimeerd, thans
dreigde een volledige, complete gees
telijke breakdown.
Rampzalig overwogen wij wat
dit verregend Amsterdam ons dit
middaguur te bieden had. Een mo
ment wijlden onze gedachten bij
Wein, Weib und Gesang. Toen wisten
we dat het de muziek was, die ons
zou kunnen redden. Waar haalt men
muziek vandaan, 's middags te 4 uur
in een verregend Amsterdam? We
wisten het: in het warenhuis met de
disco-bar.
We ohtdekten in die disco-bar dat
we niet de enigen waren, uit op een
gratis granimofoonplaten-concert.
Ook hier Amerikanen (waar niet in
Amsterdam?), ook hier enkele onzer
vacantievierende Duitse buren, ook
hier toeristen van eigen bodem. Een
stel jongelui-van-buiten had reeds be
scheidenlek de beste plaats gereser
veerd.
Er was een juffrouw die het alle
maal presteerde, en wat ze deed
grensde werkelijk aan het ongeloof
lijke. Er waren een paar grammo
foons. die niet om de beurt, maar te
gelijk in actie waren. De aldus be
reikte affecten bleken even monster
lijk als grotesk, en we willen U en
kele voorbeelden van dit gemix-te
concert niet onthouden.
Terwyl bijvoorbeeld Erna Spooren-
berg Mozart's Laudate Dominum op
indrukwekkende wyze uit de ebonie
ten schyf deed opklinken, dreinde
nauwelijks drie meter verderop een
draaiorgel de wals Three o'clock in
the morning, terstond daarop gevolgd
door 't onsterfelijke Uber den Wellen.
Beelden ook uit onze kinderjaren, die
ons met extra Weltschmerz vervul
den. Gigli pleegde met vocale atoom
kracht een aria uit FEliser d'Amore,
doch werd daarby op de voet gevolgd
door het I-ve found a new baby, dat
The Dutch Swing College er met een
onnavolgbaar tempo uitwierp.
Imand wilde iets van Albanz heb
ben of horen (natuurlijk alleen het
laatsteDe juffrouw pakte Ibe
ria. dat echter kansloos bleek tegen
V.
dooi
ANTHONY VAN RAMPEN
Eddy Christian's
dera. De combinatie leek me niet bij
zonder geslaagd, als U het mij vraagt.
Een ander zei iets te zoeken in de
geest van Schubert's Forellen-kwin-
tes. Hoe verheugde ik mij er op! Dank
zij enkele jazz-classics van Louis
Armstrong werd het echter een du
bieus genot; in elk geval een Schu
bert die mij vreemd was. Pauze was
er nooit, men ging altijd maar door.
De Prélude en Liebestod uit Tristan
waren gedoemd samen op te trekken
met een daverende, oorvliesbrekende
accordeon-potporrie van The 3
Jacksons, terwijl men deskundig
Bach's koraal-prélude „Wenn wir in
Höchsten Noten sein" (hoe toepasse
lijksamenlaste met Glenn Mil
ler's „I got rythm". Wilh. Backhaus
poogde het in Beethoven's Vierde Pi
anoconcert op te nemen, eerst tegen
Geraldo (samen met The Top Hat
ters) en daarna tegen iets dat van
Nat „King" Cole scheen te zyn. Back
haus verloor volledig, toen tenslotte
Mario Lanza (sterker dan Caruso!)
La Donna mobile eruit smeet.
Vlucht
We waren te verbijsterd od dat mo
ment te vluchten- We meenden het
dieptepunt der muzikale ontsteltenis-
sen reeds bereikt te hebben, doch ver
gisten ons wederom. Het was niet de
omvang van de wetgeving, met na
me ook op agrarisch gebied, dient de
wetgever, vooral ook met het oog op
de beschikbare parlementaire tijd, de
aandacht op deze eis van beperking
wel gericht te houden. Uit de door de
minister van landbouw, vissery en
voedselvoorziening overgelegde ge-
evens blijkt duidelijk de grote be
ekenis, welke de ruilverkaveling op
dit ogenbli. in de nationale huishou
ding heeft. De zienswijze van de mi
nister delend dat het ontwerp in de
allereerste plaats een agrarische
doelstelling heeft, wezen zij er op, dat
de ruilverkaveling toch ook een pla
nologische ordening is, die veelal
moeilijk te scheiden is van een uit-
breidings- c.q. streekplan. Zij stem
den in met 's ministers standpunt,
dat-zij zelfstandig tot stand moét ko
men, doch zagen daarbij niet voorbij,
dat samenwerking met de instanties,
die uitbreidings- en streekplannen
ontwerpen en uitvoeren, noodzakelijk
is ook in het belang van de ruilver
kaveling zelf.
Het grote aantal aanvragen om een
ruilverkaveling en de grote opper
vlakte, die nog wacht op verkaveling,
doen wel de vraag rijzen, of er vol
doende personeel aanwezig is om de
aanvragen in behandeling te nemen
en of de regering steeds voldoende
telden beschikbaar kan stellen voor
e uitvoering. In het ontwerp-wet ko
men geen bepalingen voor in zake
het subsidiëren van ruilverkavelings-
werken. De leden, hier aan het v/oord
zouden het op prijs gesteld hebben,
wanneer een bepaling was opgeno
men, waarbij subsidie in het vooruit
zicht werd gesteld voor een ruilver
kaveling. die aan de door de regering
te stellen normen voldoet.
Sommige 1. den zouden het op pry's
stellen, wanneer het gebruik der
woorden „pachtdwang" en „dwang-
gacht", waarin het woord „dwang"
epaald on-Nederlands aandoet, ver
meden werd en uitsluitend gesproken
werd van „pachtrui!" zonder meer.
Ofschoon zij in de ruilverkaveling als
zodanig principieel geen onteigening
vermogen te zien. is er in bepaalde
gevallen toch sprake van onteigening.
Al is ook deze onteigening met grote
waarborgen omkleed wellicht niet
geringer dan bij de gewone onteige
ningsprocedure toch mag de
grootst mogelijke voorzichtigheid op
dit terrein worden aanbevolen.
Verscheidene van de hier aan het
woord zijnde leden verklaarden het te
betreuren, dat de duurzaamheid van
de resultaten van een ruilverkave
ling nog niet vast ligt.
Sommige leden vroegen, in hoever
re als gevolg van deze nieuwe rege- -
ling verhoging van het tempo van
uitvoering van ruilverkaveling kan
worden verwacht.
bundeling van O Mein Papa met Cho
pin's polonaise in As, die ons leerde
dat de mogelijkheden in en bij disco-
ongelimiteerd zijn. Noch de com-
bars o
binatie van Der Moldau met de Tour
de France-mars van Gijsbert Nieuw-
land and his boys. Neehet hoog
tepunt vormde het innig samengaan
van Franck's Variations Symphoni-
ques met dat onvergetelijke'meester-
werkje ran Max van Praag: ,,'k Heb
niet gewandeld over rozen'", gevolgd
Men kan
door enkele andere toppers.-
wel zeggen dat die middag de
»«- Lag w
alle
gele
won op alle fronten, op alle Fengten!
in alle klassementen en individuele
tijdritten.
Ons heengaan was een vlucht.
Tijdens die vlucht wierpen we nog
een haastige blik op het meisje, die
dat alles gedaan had. Ze zag er ont
daan, radeloos, reddeloos en vermoeid
uit. Ze had onmenselijk veel gedraaid
en slechts weinig verkocht. Alleen
Van Praag en Christiani waren in de
markt, die middag. Ze zag er uit of
ze hoofdpijn had en brandende voe
ten. Buiten regende het. Juist werd
een nieuwe romantic boattrip on the
river Amstel ingezet. De afgeransel
de slaven op de riemen der galeien
konden niet wanhopiger kijken dan
de gedoemden in die luxe-sloep.
Er was. op dat moment, maar één
ding dat hoop gaf voor de toekomst:
er was opnieuw een uur voorbij in va-
cantie-vierend Amsterdam.