DE MOEILIJKE WEG
Rjukan, Noors dorpje, dat een
wereldnaam kreeg
IN AUSTRALIË BESCHERMT MEN
KROKODILLEN TEGEN MENSEN
DE OOSTENRIJKERS WILLEN
NIET UITSTERVEN
DONDERDAG 15 JULI 1954
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
MET DE Z.L.M. NAAR DE FJORDEN (IV)
Hier wordt het zwaar water"
geproduceerd
RJUKAN, JULI. Ongeveer honderd kilometer ten Westen van Oslo,
waar de smalle wegen zich grillig door het berglandschap slingeren en
de grote, diepe meren een blauwe weerschijn op de omringende dennebos-
sen werpen, doemt voorde toerist plotseling in een smal, langgerekt dal
het dorpje Iïjukan op. Aan de voet van de 1883 meter hoge Gaustatop
en aan de andere zyde ook omsloten door meer dan 1000 meter hoge
bergen, ligt het daar verscholen, alsof ook de natuur de geheimen wil
helpen bewaren van de machtige electriciteitscentrales van de Norsk
Hydro, die met duizenden kilowatt druppel voor druppel het „zwaar wa
ter" produceren, nodig voor de kettingreactie by de atoomsplitsing
zal dit eens zo onbekende dorpje Rju
kan na eerst met de kunstmestpro
ductie. een tweede belangrijke bijdra
ge voor het welzijn van de mensheid
gaan leveren.
De vreemdeling betreedt met enige
schroom dit dorp vol geheimen. In
de restaurants en de souvenirswinkels
lachen echter de vriendelijke Noren
hun bezoekers even vriendelijk toe
als overal elders in dit land. Maar
toch biedt dit dorpje een beeld, dat
erop duidt, dat het sterk verschilt
met de andere plaatsjes in deze om
geving.
Nog geen halve eeuw geleden was
Rjukan' een dorpje, zoals men er hier
zovele aantreft. De watervallen stort
ten zich in tomeloze vaart van de
berghellingen en temidden van deze
machtige, woeste natuur leidden en
kele boeren met hun gezinnen een
schamel bestaan. Nu rijen de nieu
we witgeschilderde woningen zich
aaneen en tientallen hoogspannings
draden doorkruisen het aal. Er is
welvaart gekomen, dankzij het benut
ten van de natuurlijke rijkdommen.
Het reuzenbedrijf, de Norsk Hydro, is
ook naar Rjukan gekomen en heeft
daar de watervallen, waarlangs mil-
lioenen kubieke meters ongebruikt
omlaag stroomden, afgedamd.
Enorme buisleidingen voeren thans
het water van de stuwmeren langs
de berghellingen omlaag en wekken
in de twee grote eleetrische centra
les van Rjukan de energie op, die no
dig is om het „zwaar water" te pro
duceren. Er is ecliter meer. Een
machtige fabriek haalt hier de stik
stof uit de lucht om deze onder hoge
druk met waterstof uit het water te
verbinden tot ammoniak.
Na deze met
salpeterzuur te hebben
luclit tot
verbonden,
wordt zij in lange buizen over kalk
steen geleid, tot lialksalpeter is ver
kregen, welke als kunstmest een zo
belangrijke bijdrage tot de verhoging
van de landbouwproductie in de we
reld vormt.
En nog zijn de mogelijkheden in
dit gebied niet uitgeput. Grote hopen
steengruis in de bergen geven de
plaatsen aan, waar nieuwe tunnels
geboord worden om straks het water
naar een derde eleetrische centrale
te leiden.
Wanneer in de toekomst hopelijk
de atoomenergie ook voor vredes
doeleinden zal kunnen worden benut,
Een der eleetrische centrales.
Doch voorlopig zal er een waas van
geheimzinnigheid over deze vallei
blijven hangen. Aan de ingang van de
fabrieksterreinen hangen de bordjes
met „streng verboden toegang" en
zelfs met de beste papieren wordt er
niemand toegelaten.
Reeds voor de oorlog waren de ar
beiders van de Norsk Hydro bezig
met de productie van het zwaar wa
ter. Frankrijk, dat ook een belang
rijk deel van de aandelen bezat,
kocht toen een hoeveelheid van dit
zwaar water, dat tijdig voor de val
van Frankrijk naar Engeland werd
verscheept.
Na de bezetting van Noorwegen be
traden de Duitsers de fabrieken te
Rjukan, doch het zal steeds de grote
verdienste van de Noorse verzetsbe
weging blyven dat zy in 1942 door
het opblazen van een gedeelte der fa
briek, Duitsland de wedloop om het
bezit van de atoombom heeft doen
verliezen.
Na de bevrijding is de fabriek her
bouwd en uitgebreid. En met haar
komt de welvaart van Rjukan terug.
De arbeiders genieten er een bevoor
rechte positie. Hoge lonen en uitste
kende sociale voorzieningen en aller
lei andere faciliteiten. Tegenpresta
ties voor hun verantwoordelijk werk
en voor het feit, dat zij in het winter
halfjaar moeten leven in een sche
mer gehuld dal, waar de zon achter
de hoge bergen schuil gaat.
Daarom is ook een 900 meter hoge
kabelbaan aangelegd, waarmee de be
woners naar ae bergen trekken om
daar van het zonlicht te profiteren.
En zoals de Z.L.M.-ers thans, brengt
deze kabelbaan in de zomermaanden
honderden toeristen naar boven om
hen te doen genieten van een ver-
rukkelyk vergezicht op het kleine,
maar wereldbekend geworden dorp
je Rjukan.
9 Naar wij vernemen heeft de uitgifte
van f 50 mlllioen 33,i pet. obligatiën ten
laste van het koninkrijk België een zeer
groot succes opgeleverd. De lening is vele
malen overtekend. zodat de toewijzing
slechts gering zal kunnen zijn.
9 Het parlement van Saarland heeft
Maandag Johannes Hoffmann als premier
herkozen. Hoffmann werd alleen gesteund
dooi de 28 afgevaardigden van zijn Chris
telijke volkspartij. De sociaal-democraten
onthielden zich van stemming, terwijl de
drie communisten tegenstemden.
EEN VREEMD SOORT DIERENBESCHERMING
In sommige poelen zitten evenveel krokodillen
als in Hollands vaarten salamanders
(Van onze Australische correspondent)
Australië is een heel, heel groot brok aarde! Dit is natuurlijk geen nieuws,
doch het is heel moeilyk voor mensen in Europa om zich de grootheid, wijd
heid en eenzaamheid van dit onvoleindigde werelddeel voor te stellen.
Nog dagelyks krijg ik uit Nederland briefjes met opmerkingen als: wat
leuk voor je, dat zo en zo nu ook in Australië is! Zo en zo heeft zich dan
in Perth gevestigd, en de afstand SydneyPerth is ongeveer gelyk aan die
van Amsterdam naar Moskou.
Gezicht op Rjukan, vanuit de lucht
Vragen over verdwenen
schat van Duitser.
Het Tweede Kamerlid, de heer Van
Dis. heeft de minister van Justitie vra
gen gesteld over het in beslag geno
men vermogen van een niet-genatura-
liseerde Duitser. Toen de Duitser R. L.
na de oorlog gezocht werd, leidde zijn
spoor naar het seminarie te Rijsen-
burg by Driebergen. R. L. werd hier
echter niet gevonden, maar wel een
grote collectie juwelen, die achter een
muur was verborgen. Deze schat zou
toen in beslag genomen zyn, maar se
dertdien spoorloos zijn verdwenen.
Minister Donker heeft hierop ge
antwoord, dat in de bergplaats wel
schilderijen en gravures werden ge
vonden, die later op een publieke vei
ling werden verkocht. Van een schat
van 50 millioen is noch by de opspo
ringsdienst, noch bij het Nederlands
Beheersinstituut echter iets bekend.
Vier mannen bestalen
ziekenhuispatiënten
De Haagse politie heeft vier man
keukenpersoneel uit een groot zieken
huis aangehouden. Zjj worden ervan
verdacht etenswaren te hebben gesto
len ten nadele van de patiënten.
Het viertal had zich schuldig ge
maakt aan verduistering van vlees,
boter en vet. Om hun duistere prak
tijken verborgen te houden, hadden zij
de porties voor de patiënten kleiner
gemaakt.
Behalve de patiënten hadden de vier
mannen ook voortdurend hun echtge
noten bedrogen. Telkens wanneer zy
uit het ziekenhuis iets hadden meege
nomen, vroegen zij hun echtgenoten
of er nog boodschappen waren te doen.
Het geld dat dan werd meegegeven,
verdween dan in eigen zak en men le
verde de gestolen waar voor gekochte
waar af. Het bedrag dat de vier heren
op deze wijze had opgespaard, was
reeds zo hoog opgelopen, dat een van
hen reeds in een eigen autootje rond.
reed. De benadeling loopt dan ook in
de duizenden guldens.
9 Voor de petroleumhaven te Rotter
dam werd Dinsdag omstreeks half twee
door de sleepboot „Portugal", een parle
vinker overvaren. Het parlevinkersbootje
zonk en een der inzittenden verdronk.
Zodat het voor mij net zo leuk is,
dat zo en zo zich in Perth gevestigd
heeft, als het voor boer Krelis in Zou-
telande moet zijn dat zijn nichtje er
gens in Zuid-Italië is gaan wonen.
Dit alleen maar om te illustreren,
dat ooit al weet iedereen dat Austra
lië groot is, men over het algemeen
in Europa toch nog heel weinig idee
heeft van de hier geldende afstanden
en toestanden.
Land om zoek te raken
Wanneer men dat wil, dan kan men
hier echt goed zoek raken. Zoals de
68-jarige George Bell, afstammeling
van de grondlegger van Melbourne,
John Batman, die kans heeft gezien
zo goed zoek te raken, dat hij onlangs
voor de eerste keer in 49 jaar een
brief kreeg.
En was het niet voor het feit, dat
een door het woud dwalende Austraal-
neger de oude George in uitgeputte
toestand bij de Golf van Carpentaria
in het Noorden van dit werelddeel
aantrof, dan had George Bell nog al
tijd geen brief gekregen.
George zal zijn antwoordbrief wel
eerst even moeten opfrissen. Want
wanneer men in geen halve eeuw een
brief heeft ontvangen of geschreven,
dan zal zoiets nu niet direct meeval
len
Ja, Australië is wel een groot land!
Toen ik onlangs met een plaatselij
ke groenteboer, die zich nogal toelegt
op bijzondere soorten groenten en
fruit, in gesprek kwam over buiten-
nissige vruchten, kwam hij aandra-
f;en met verse dadels, cactus vruch-
en, fejoya's en verse kokosnoten.
Die verse dadels, die net zc smaken
als de geconfyte, kwamen niet uit Da
mascus maar uit de buurt van Alice
Springs in het hart van dit wereld
deel. De verse kokosnoot kwam uit
Cairns in 't Noorden van Queensland,
de cactus appels, die een beetje naar
een klap in het gezicht met een natte
vaatdoek smaken, kwamen uit het
water van New South Wales, en de
wat zure fejoya's uit de irrigatie ge
bieden van Mildura in het Noorden
van de staat Victoria.
Woont men in Victoria, Tasmahië
of New South Wales, dan zegt men
zo tegen de herfst: „Kom, laten we
eens een dagje bramen gaan plukken.
Zoals men in Alice Sprmgs zou kun
nen zeggen: „Laten we eens wat da
dels gaan schudden". Want Australië
is een werelddeel dat dezelfde pro
ducten kan voortbrengen als Europa,
Afrika cn Azië tezamen.
Ja, dit is een heel groot land!
Zo groot zelfs, dat de koninklijke
vereniging tot bescherming van die
ren alhier besloten heeft om de kleine
krokodillen te gaan beschermen en
lieden te gaan bekeuren, die kleine
krokodillen als huisdieren houden.
Persoonlijk heb ik altijd gedacht,
dat men eerder een vereniging zou
kunnen oprichten om mensen te be
schermen tegen de wreedheid van
krokodillen. Maar kennelijk moeten
de krokodillen hier tegen de mensen
beschermd worden.
Denkt nu niet, dat men hier op
straat de krokodillen tegen komt als
langs het Amsterdamse Damrak de
honden of op de daken van Weesper-
karspel de dakhazen.
Maar komt men in het Noorden
van de Australische staat Queens
land, dan vindt men in de rivieren en
poelen net zoveel 'krokodillen en kro
kodilletjes als in de vaarten van Hol
land salamanders en kikkervisjes.
Nu heeft de Nederlandse vereniging
tot bescherming van dieren nooit
stappen ondernomen om mensen te
bekeuren die salamanders houden.
Men acht dit in Nederland over het
algemeen niet wreed.
Het houden van krokodilletjes, die
later natuurlijk de onhebbelijke ge
woonte ontwikkelen krokodillen te
willen worden, schijnt echter wel
wreed te zijn.
Krokodillen houdt men namelijk
niet in een net aquarium, doch in de
woonkamer of op het achtererf. Kro
kodillen eten ook geen miereneitjes
of kleine wurpjes, doch hele brokken
duur vlees en verse vis.
De winkels die goudvisjes, angora
poezen, schildpadden en nu ook kro
kodilletjes verkopen, zijn 1 et natuur
lijk met de dierenbescherming niet
eens. De krokodilletjes gaan er in als
koek, en de winkelier, die ik inter
viewde, verklaarde mij met de hand
op het hart, dat hij nog geen enkele
van de door hem verkochte diertjes
NAAR ACTIEVE GEZINSPOLITIEK
Verontrustende daling der geboortecijfers
WENEN. De sterk achteruitgaande geboortecijfers hebben de Oosten
rijkse politici in alarmstemming gebracht. De conservatieve kringen zijn er
even bezorgd over als de socialisten, want de kinderarmoede brengt het
zorgvuldig opgerichte gebouw van de sociale voorzieningen aan het wanke
len. Nog in 1910 vertoonde de bevolkingspyramide een gezonde opbouw
van de leeftijdsgroepen. Tegenwoordig is het aandeel van de jongeren ge
daald van de helft tot een derde. Op één jong mens komen twee ouderen
en de pyramide vertoont een naar beide kanten breder geworden top van
vergrijzing en diepe inhammen in de stam van de jongere jaargangen. Wie
eens de ouderdomspensioenen voor de gepensionneerden en invaliden zal
betalen, als deze ontwikkeling zo doorgaat, kan niemand zeggen. In de
laatste vyftig jaar is het aantal levendgeboren kinderen van 31,4 pro mille
van de bevolking in 1901 gedaald tot 14,6 pro mille in 1951. Gemiddeld
heeft het Oostenrijkse gezin tegenwoordig nog maar 1,7 kinderen, want
42 procent van alle huwelijken zijn kinderloos.
Catastrophaal is vooral de achter
uitgang van het geboortecijfer in de
hoofdstad Wenen. Van de mer woon
achtige 481.477 vrouwen hebben
332.000 of twee derde helemaal geen
of hoogstens één kind. Nog in 1947
werden er op de burgerlijke stand in
Wenen 22.000 geboorten aangemeld,
vier jaar later slechts 12.000. Het
schijnt grotesk, als men hoort, dat
in dezelfde tijd het aantal honóen in
de Donaustad van 32.000 gestegen is
tot 61.000. Is de dierenliefde soms be
zig de liefde voor het kind te vervan
gen?
Schuldvraag
Er wordt veel gesproken over de
schuld van deze toestand. Men zoekt
de oorzaak van deze veroudering van
het Oostenrijkse volk vooral in het
toenemende materialisme. Verder in
de woningnood, die in Oostenryk ten
gevolge van een ongelukkige huurbe-
schermingspolitiek reeds vóór de oor
log sterk voelbaar was. Ook het in
komen is in vergelijking met Neder
land per inwoner belangrijk lager.
Vooral de betaling van de staats
ambtenaren is veel slechte, en er
ontbreekt een ondersteunende gezins
politiek van de zyde van de fiscus.
Maatregelen
De Oostenrijkse Bondskanselier Ju
lius Raab is de eerste staatsman in
Oostenrijk, die zijn regering opwekt
tot een actieve gezinspolitiek. Hij
zal nog wel geen gezins-ministerie
oprichten, zoals dit in Bonn bestaat.
Maar wel een op lange, termijn opge
bouwd gezins-compensatiefonds.
De sinds enkele jaren ingevoerde
kinderbijslag aan werknemers van
nauwelijks twintig gulden per maand
zal uitgebreid worden tot de gezinnen
van de landarbeiders en kleine zelf
standigen en met de fiscus door mid
del van de loon- of inkomstenbelas
ting verrekend worden. Men ver
wacht, dat de Nationale Raad over
enkele weken zal besluiten het ge-
9 Met algemene stemmen is te Milaan
de Belg Paul Henri Spaak herkozen als
voorzitter van de Europese socialistische
beweging. André Philip is herkozen als
voorzitter van het uitvoerende comité.
zins-compensatiefonds zó groot
scheeps van middelen te voorzien, dat
de op ongeveer 75 gulden berekende
maandelijkse kosten, die een kind in
het huishouden veroorzaakt, aan alle
gezinnen met minstens twee kinde
ren vergoed worden.
In het overstroomde Passau heeft
men voortdurend met nieuwe aanval
len van het wassende water te maken
gehad. Nauwelijks was de noodtoe
stand een beetje bedtoongen of een
nieuwe hoogicatergolf van Donau of
Isar opende de aanval op de stad.
Golven van Isar en Donau kwamen
bij Deggendorf aan de mond van de
Isar tezamen en liepen dan vervol
gens storm op Passau, dat hierdoor
wel zeer zwaar werd geteisterd. De
ramp heeft zulke afmetingen aange
nomen voor het stadje dat men iets
dergelijks in de annalen van de laat
ste eeuwen niet vinden kan. Foto:
Alleen met boten en met geimprovi
seerde vlotten is het verkeer tussen
de nog drooggebleven hogere delen
van de stad mogelijk. Op de achter
grond de Dom van Passau.
FEUILLETON
„Als je werkelijk zoveel van me
hield", hernam hij, „zou je alle hin
derpalen voor ons huwelijk uit de weg
ruimen en je zelfs niet storen aan die
oude belofte".
Toen zag hy, dat Jill weer op het punt
stond, in schreien uit te barsten en hij
sprak op een wat kalmere toon: „Ik
wil niet onaangenaam zijn of je ge
voelens kwetsen, maar je schijnt niet
te beseffen, hoe lang twee jaren du
ren. Bovendien, hoe weet ik, dat je me
daarna heus zult trouwen Stel je
eens voor. dat jullie dienstbode weg
gaat of een van je broertjes ziek
wordt. Dan zul je zeker tegen my zeg
gen: „Ik kan niet rouwen voor ik een
nieuwe dienstbode heb gevonden", of;
„We moeten wachten tot Tom weel
beter is". Neen, neen, Jill, dat gaat
zo niet en misschien zou je over twee
jaar wel eens niet meer van my kun
nen houden".
„Wil je daarmee soms zeggen, dat
jij mij wel eens niet meer zou kunnen
liefhebben?" vroeg Jill met enige bit-
tei'heid.
„Als je er zo over denkt, kunnen wy
er beter helemaal van afzien".
Kort daarop scheidden ze. boos op
elkaar en drie dagen lang liet Dick
noch telefonisch noch schriftelyk iets
van zich horen. Jill liep diep ongeluk
kig door 't huis, doch niemand scheen
er iets van te bemerken. In sommige
opzichten was dat eigelijlc wel goed
want welgemeende, belangstellen
de informaties had ze niet kunnen ver
dragen maar toch irriteerde het
haar, precies als ✓roeger de vanzelf
sprekendheid, waarmee haar vader en
broers alles wat ze voor hen deed aan
vaardden. O, als niet de nagedach
tenis van haar moeder en de aan een
stervende gedane belofte het hadden
verhinderd, zou ze wellicht Dick heb
ben opgebeld om hem te zeggen, dat
hy maar dadelijk werk van een huwe
lijksvergunning moest maken.
Die drie ellendige dagen vroeg ze
zich telkens weer af, hoe haar moeder
het egoïsme van haar man steeds had
kunnen verdragen. Immers, dit stond
wel vast: de meeste mannén waren
egoïstisch of in elk geval gedachte
loos! Jill herinnerde zich tal van din
gen, die het haar inziens onomstotelijk
bewezen.
Daar had je bijvoorbeeld de veront-
door BARRARA STANTON
waardiging van haar vader toen de
vorige dienstbode, Bridget, ging trou
wen. Hij was uitgevallen op een ma
nier, of zij, Jill 't helpen kon. En vo
rige winter, na het bevriezen van een
aantal buisleidingen, had hij zowel
haar als Sarah zijdelings van onacht
zaamheid beschuldigd.
Trouwens, als het eten niet in alle
opzichten voldeed of wat te laat werd
opgediend, als er wasgoed vermist
werd, de leveranciers onjuiste reke
ningen zonden, hun boeken niet goed
waren bijgehouden, altijd weer moest
Jill het ontgelden. Meneer Lockwood
was zolang verwend geweest, dat hy
't bijna als 'n persoonlyke belediging
beschouwde wanneer er ook maar
iets minder naar wens uitviel. Ook
kon hij zich niet in het minst voorstel
len, op hoeveel kleine bijzonderheden
en radertjes ze het oog moest houden,
om de huishoudmachine glad te laten
lopen. Dick moest nodig zeggen dat
ze van molshopen bergen maakte.
De vierde dag belde hij haar op en
nog dezelfde avond verzoenden ze zich
weer. Helaas, minder dan een week
later hadden ze weer opnieuw onenig
heid en zo ging het door, gedurende de
lente en de voorzomer. Geleidelijk aan
werd Dick zo prikkelbaar, dat hij er
wel plezier in scheen te krijgen om on
aangename, kwetsende dingen te zeg
gen.
Ten slotte op een prachtige Julidag
brastte de bom. Dick had Jill in zijn
auto mee naar zee genomen en toen ze
samen op 't strand zaten riep hy plot-
seling uit: „Och, 't heeft alles geen
zin. Als je niet met me trouwen wilt,
kunnen we er beter een eind aan ma
ken".
„Wat bedoel je?"
„Precies wat ik zeg", antwoordde
hij ruw. „Ik wist wel, dat het zo niet
gaan zou. Als jij wachten kunt ik kan
het niet. O, als je een ander soort
meisje was, zou ik je vragen, er met
me vandoor te gaan, maar ik geloof,
dat ie daartegen bezwaren zouot heb
ben'7.
„Maar Dick!" riep ze verontwaar
digd uit.
„Nu, ik heb je toch eerst ten huwe
lijk gevraagd", bracht hij haar onder
't oog. „En dat is meer dan ik ooit een
ander meisje heb verzocht".
„Ik moet me nu zeker erg gevleid
voelen", sprak ze koeltjes, maar dade
lijk had ze spijt van die opmerking en
voegde er vrywel smekend aan toe:
„Moeten we er nu wéér van voren af
aan over beginnen, jongenlief?" Ik
weet, dat het vervelend voor je is
maar per slot van rekening is twee
jaar toch geen mensenleeftijd".
„Het leven is te kort om twee jaren
op een meisje, wie dan ook, te wach
ten", meende hij. „Vooral wanneer er
geen bijzondere reden is behalve dan
een domme sentimentele belofte aan
een sterfbed..."
„O, denk je er zó over?" viel ze hem
in de rede, terwijl ze doodsbleek werd.
„Ja, zo denk ik er precies over".
„Laat ons in dat geval maar dade
lijk naar huis gaan'.
„Uitstekend
In de auto wisselden ze nauwelijks
twee woorden en toen ze voor Jül's
woning stonden weigerde hy, mee
naar binnen te gaan.
„Het spijt me. dat ik je dag ver
knoeid heb", zei ze, strijdend tegen op
komende tranen. „En als ik je ver
driet gedaan heb, wil ik..."
„Houd maar op," riep hij kprtaf.
„Mij spijt het ook. omdat ik je nog al-
tyd lief vind. Als je van mening ver
andert heb je me maar op te bellen".
„En als jij van mening verandert?"
fluisterde ze.
„Geen kans op!"
„Je bedoelt...?"
„Dat we vóór het einde van de zo
mer trouwen of anders maar moeten
ophouden".
Dit waren zijn laatste woorden, en
zö, vastbesloten hem niet haar tranen
te laten zien, rende vlug het huis bin
nen, waar ze zich op bed wierp en
haar smart de vrije teugel vierde.
Nog dagenlang snelde ze by elke
komst van de postbode naar de voor
deur en klopte haar hart vlugger als
de telefoon ging, maar sinds die tra
gische Junidag had ze nooit meer iets
van hem vernomen noch hem weer
gezien.
Jill was geen type om met haar ver
driet te koop te lopen en de buiten
wereld werd dan ook heel weinig van
de narigheid gewaar. Ze probeerde
zich zelf aan het verstand te brengen,
dat Dick Crawlaye een egoïst, een on
gevoelig mens was en dat uit een hu-
welyk met hem geen duurzaam geluk
had kunnen voortvloeien; dat er
waarschynlyk nooit echte liefde tus
sen hen bestaan had. Ze waren allebei,
aldus deze ietwat schrale troostrede,
de dupe geworden van een soort zelf
bedrog. een bevlieging, die niet lang
zou hebben geduurd.
Toch. ondanks al haar heldhaftige
pogingen, slaagde ze er niet in, hem
uit haar gedachten te bannen. Hij
kwelde haar in nachtelyke dromen en
was ook daags de oorzaak van in stil
te geleden smart. Wanneer ze zich
zelf in bruidscostuum als Dick's vrouw
als de moeder van zijn kinderen voor
stelde, had ze het wel kunnen uitgillen
van verdriet.
Eerst tegen de herfst begon ze zich
enigszins te verzoenen met de droeve
werkelykheid, dat hy voorgoed uit
haar leven was verdwenen. Maar zelfs
nu, terwijl ze danste in de armen van
de onhandige verlegen Ken Manders,
hoorde ze nog Dick's woorden: „Om
dat ik je nog altyd lief vind".
„Toch niet lief genoeg om op me te
willen wachten", mompelde ze.
„Pardon", zei Ken, „zei je soms
iets?"
(Wordt vervolgd)