Vijfendertig valse munters wilde
Franco ten val brengen..
f)n kaocn
Reken
wonders
STRENGE STRAFFEN GEEIST
TEGEN CONFECTIEFABRIKANTEN
KONINGIN EN PRINSES BIJ
EUROVISIE
DINSDAG 15 JUNI 1954
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
LUIKSE NOTABELEN VOOR DE RECHTER
Maar maakten eerst biljetten
van 100
Voor het Assisenhof te Luik is een begin gemaakt met de behandeling
van de zaak der valse bankbiljetten van honderd gulden, een affaire, die
nog van 1949 dateert, doch gezien het uitgebreide vooronderzoek er zijn
niet minder dan 35 beklaagden eerst thans kon voorkomen.
Op 30 September arresteerde de Nederlandse recherche te Den Haag de
23-jarige M. uit Luik, die betrapt was op het uitgeven van een vals biljet
van honderd gulden. Uit de door de Belgische en Nederlandse recherche
ingestelde onderzoek bleek al spoedig, dat M. deel uitmaakte van een ben
de valse munters en het zijn bijzondere taak was de valse bankbiljetten te
plaatsen. Binnen korte tijd slaagde de politie er in de gehele bende, waartoe
verscheidene personen uit de betere kringen van de Luikse burgerij behoor
den, op te rollen.
De gearresteerden hadden allen het
zelfde fantastische verhaal op te dis
sen: het namaken van de biljetten
van honderd gulden zou ten doel heb
ben gehad de aankoop te financie
ren van een offset-machine waarop
valse peseta's gedrukt zouden kunnen
worden. Een bekend avonturier. Hec
tor R., die zich liet doorgaan voor 'n
agent van de Engelse geheime dienst,
was namelijk van plan, zo luidt het
verhaal, in samenwerking met inge
nieur S. en notaris L. uit Luik ver
scheidene milliarden peseta's aan te
maken en deze dan Spanje binnen te
smokkelen. Op deze wijze verwacht
ten zij een economische crisis te kun
nen verwekken en aldus het regiem
van Franco ten val te kunnen bren
gen. Het behoeft geen betoog, dat de
justitie weinig geloof hecht aan deze
verklaring.
Arcen verlaagt leges
op paspoorten
De gemeente Arcen en Velden
(Limburg) heeft in aansluiting op de
verlaging van de leges op paspoorten
door het Rijk als eerste de gemeente
lijke leges op paspoorten verlaagd
van twee gulden vijftig tot één gul
den.
Wanneer voor de vuistweg een paar
namen van rekenwonders of reken
kunstenaars moeten worden genoemd
ontbreken daarbij zelden die van Za-
charias Dase, de Duitser die in de eer
ste helft van de vorige eeuw triomfen
vierde, en die van de Fransman
Jacques Inaudi, wiens prestaties in
het eind van de vorige en het begin
van deze eeuw de aandacht trokken.
Beiden waren zjj in staat reusachtige
vermenigvuldigingen in korte tijd op
te lossen. Zo had Dase slechts 57 se
conden nodig om te vertellen wat
de Uitkomst was van 79.5S2.85S x
9S.758.Jf79 en Inaudi vermenigvuldig
de in 6 seconden 869 met 427 en in 65
seconden gaf hij de uitkomst van
70.8J,6 x 8.875. Wat de tijdsduur be
treft, schijnt de Duitser zijn Franse
rivaal dus wel overtroffen te hébben
maar niet ivat het rekenkundige ver
mogen betreft, want Inaudi zag er
niet tegen op twee getallen van ieder
18 cijfers met elkaar te vermenigvul
digen.
Het merkwaardi
ge van deze twee
figuren is niet ge
weest, dat zij pres.
taties hebben ver
richt die door late
re rekenwonders
niet geëvenaard of
overtroffen zou
den zijn, maar dat
zij op ieder ander gebied beslist be
neden de middelmaat waren. Van Za-
charias Dase werd gezegd dat hij vol
slagen onbekwaam was om de begin
selen van de wiskunde te begrijpen en
dat zijn verstandelijke vermogens ook
op andere terreinen zeer beperkt -wa
ren. En de astronoom Flammarion,
die zich lange tijd met Inaudi heeft
ingelaten, vertelde van zijn bescher
meling dat diens geheugen uitslui
tend voor getallen geschikt was. Dit
rekenwonder kon nimmer enig ma
thematisch inzicht verwerven en het
bleek dan ook niet mogelijk hem als
assistent te werk te stéllen bij het
uitvoeren van astronomische bereke
ningen.
Toch zou het volkomen onjuist zijn
hieruit de conclusie te trekken dat
rekenwonders dus te kort zouden
schieten in hun andere vermogens.
George Parker Bidder uit Devonshire
verbaasde in het. begin van de vorige
eeuw d,e wereld als rekenkundig toon
derkind, hetgeen hem echter niet be
lette een zeer bekend ingenieur te
worden. Ook Thomas Henry Safford,
die op 10-jarige leeftijd binnen één
minuut 'n vermenigvuldiging maak
te, waarvan de uitkomst 36 cijfers
besloeg, bleek over een groot wiskun
dig inzicht te beschikken en stelde
o.m. tabéllen op waaruit de standen
van de maan aanzienlijk sneller te be
rekenen waren dan vroeger het geval
was. En wie zou willen beweren dat
W. Klein, die oorspronkelijk genees-
k-nde zou studeren, doch zich wegens
geldgebrek genoopt zag zijn wonder
lijke rekenkundige gaven te benut
ten, op andere gebieden beneden dt
middelmaat blijft? Of dat de vermo
gens van Hans Eberstark, het Ween-
se rekenwonder, te kort schieten?
Juist dit laatste geval is zo interes
sant, omdat velen vaak beweren dat
een rekengenie geen talenknobbel
heeft, en omgekeerd. Welnu, de
Weense student kan niet alleen reke
nen, maar spreekt ook Chinees, Al-
baans, Georgisch en een handvol
Afrikaanse dialecten!
Uit deze onvolledige opsomming,
zult u inmiddels wel begrepen heb
ben, dat het rekenivonder zijn belang
rijkste steun vindt in het geheugen.
H. Pétïllon.
Notaris L. stelde een grote som geld
ter beschikking voor de onderneming
en hij wist zich de medewerking te
verzekeren van de nodige vaklieden.
Vast is komen te staan, dat in een
drukkerij te Luik in een vrij korte
periode een bedrag van 15 iAillioen
gulden aan bankbiljetten van 100
gulden werd vervaardigd.
Winstgevend zaakje
Verscheidene Luikenaars werden
bereid gevonden de goed nagemaakte
guldens in omloop te brengen. Het
was een heel winstgevend zaakje,
want voor ieder briefje van 100
behoefde men slechts 22,50 neer te
leggen. Toen M. zich in 1949, verge
zeld van een zekere B., zich opnieuw
naar Nederland begaven zij hadden
hier reeds verscheidene biljetten van
de hand gedaan hadden zij 351 bil
jetten van honderd gulden bij zich. M.
kon op heterdaad betrapt worden,
doch B. wist te ontsnappen.
Naast deze eerste bende valse
munters werkte echter nog een twee
de groep, waarvan verscheidene le
den ook deel uitmaakten van de eer
ste.
Aan het hoofd hiervan stond een
zekere Antonius P. en Mathias M.
uit Maastricht, beide Nederlanders.
De graficus A. en de fotograaf Vic
tor B. vervaardigden de cliché's voor
de honderd-guldenbiljetten en deze
werden hierna gedrukt door Alphon-
se D. uit Luik. Deze bende vervaar
digde ongeveer 2500 biljetten van 100
gulden.
Uit het onderzoek in deze zaak is
gebleken, dat de valse munters ook
biljetten van fr. 500 en van 100 mark
maakten, toeristenchèques. benzine
bons en zelfs valse paspoorten.
Misverstand oorzaak van
Ambonezenstaking
Zeeuwse kampen betuigden
adhaesie met stakers
Ongeveer tweehonderd van de vier
honderdvijftig Ambonezen uit het
woonoord Lunetten bij Vught hebben
Maandagmorgen, zoals wij gisteren
reeds berichtten, het werk neergelegd.
Het districtscommissariaat van de
Ambonezenzorg in Den Bosch deelde
ons desgevraagd mee. dat de leidende
Ambonezen in ons land de nieuwe
Rijksbijdrageregeling, die aanleiding
was tot de staking, zeer billijk widen
en invoering ervan propageren. De vo
rige week is in Lunetten, onder meer
door deze leidende Ambonezen, voor
lichting aan de werknemers gegeven.
Het resultaat daarvan is geweest, dat
niet alle vierhonderdvijftig werkne
mers het werk hebben neergelegd, zo
als eerst werd verwacht, maar minder
dan de helft. De niet-werkende Ambo
nezen zijn Maandagmorgen rustig in
het kamp gebleven. Men hoopt hen
door nog meer voorlichting er toe te
bewegen het werk te hervatten.
De kampraden va.n de Zeeuwse Am
bonezenkampen „Koudekerke", ..Mid
delburg „De Haven" „Rodanborgh"
„Wilgenhof" en „Groede" hebben in
een telegram aan de kampraad van het
woonoord „Lunetten" hun sympathie
betuigd met de stakers.
Atoomalarm in V.S.
Meer dan 2 millioen mensen
„gedood"
In de V.S. zijn Maandag bij een lucht
verdedigingsoefening twaalf millioen
mensen „om het leven gekomen" in
de 41 steden, waar „atoomalarm"
werd gegeven. In New York werden
door drie „atoombommen" 2.175.000
mensen gedood en 800.000 gewond.
Washington werd „vernietigd".
In Washington zochten president
Eisenhower, zijn echtgenote en dertig
leden van zijn staf hun heil in de
schuilkelder van het Witte Huis, toen
sirenes weerklonken om aan te kon
digen, dat twee uur later een vijan
delijke atoomaanval zou worden uit
gevoerd.
In het drukke New York stond het
verkeer gedurende tien minuten stil.
In alle wolkenkrabbers kwamen
luchtverdedigingsgroepen in actie.
Functionarissen, die met de uitvoe
ring van de oefening belast waren,
hadden geen moeite de straten te
doen ontruimen, maar vele mensen
bleven in deuropeningen staan, in
plaats van zich in schuilplaatsen te
begeven.
In Washington ging het congres
normaal voort met zijn werkzaamhe
den.
Zuidafrikaanse kleurlings-
kiezerswet verworpen
De regering Malan is Maandag 9
stemmen te kort gekomen aan de
vereiste twee-derden meerderheid in
beide huizen van het parlement voor
het wetsvoorstel ter wijziging van de
grondwet en voorziening van aparte
vertegenwoordiging van Kaapse
kleurling kiezers in het Zuidafrikaan-
-- parlement.
Reeds drie jaar lang tracht de re
gering van de Nationale Partü onder
leiding van dr. Malan een wetsvoor
stel aangenomen te krijgen, waardoor
Kaapse kleurlingkiezers afgevoerd
worden van de met de blanken ge
meenschappelijke kiezerslijst en wor
den geplaatst op een aparte lijst voor
de verkiezing van eigen (blanke) ver
tegenwoordigers in het parlement.
Maartdag verscheen op de beeldscher
men van televisieontvangers in acht
verschillende Europese Ignden een
uitzending, welke door dé Nederland
se Televisie verzorgd werd.
Zaterdag heeft men in de speeltuin
„Oud Naarden" de generale repetitie
voor dit gebeuren gehouden.
Een van de programmapunten was
het ballet van Sonja Gaskell, dat een
voorstelling gaf van ,JHet verzonken
dorp". De foto geeft daarvan een
beeld.
Geknoei met legergoederen
Voor de Maastrichtse rechtbank heb
ben Maandag de gebroeders J. P. en
A. L W„ confectiefabrikanten te
Heerlen., terecht gestaan. Zy hadden
zich te verantwoorden wegens ver
duistering van goederen ten nadele
van de Nederlandse staat. Zij zouden
van de stoffen, die zij ontvingen ter
verwerking tot uniformen voor de
marine, de luchtmacht en de land
macht. belangrijke hoeveelheden heb
ben achtergehouden.
In de dagvaarding werd deze hoe
veelheid op rond 5000 meter stof ge
raamd. De staat zou hierdoor voor
f38.000 zijn benadeeld.
De verduistering geschiedde, door
dat restanten stof niet werden iiige-
Wielrijdster slachtoffer van
druk verkeer.
De 39-jarige wielrijdster R. R.van
der Z. uit de Gouverneurlaan te Den
Haag is Maandag omstreeks half
twee in de Grote Marktstraat te 's-
Gravenhage in de drukte van het ver
keer gevallen en onder een naast haar
rijdende P.T.T.-bestelauto terechtge
komen. Zy werd door het achterwiel
overreden en op slag gedood.
Suikerafzet liep in
Nederland iets terug.
Na afschrijvingen ad 1.950.958,
interest-betaling van 867.247 heeft
de N.V. Centrale Suiker Maatschap
pij te Amsterdam over 1952/'53 een
saldo winst behaald van 1.445.956.
Voorgesteld wordt een dividend van
10 procent, waarvan evenals het vori
ge jaar 2 procent in contanten en 8
procent in aandelen.
De afzet van suiker in ons land
was weer iets kleiner dan het jaar te
voren. De verwerking in suikerhou
dende goederen voor export liep meer
achteruit dan deze vermindering, zo
dat de consumptie per hoofd een klei
nigheid toenam. De productie van
bietsuiker was niet voldoende om in
de binnenlandse behoefte te voorzien.
leverd.
In deze zaak werden twaalf getui
gen gehoord. Een der getuigen ver
klaarde, dat de verdachten er zelfs in
waren geslaagd uniformen voor een
schutterij te vervaardigen van stoffen,
die aan de Nederlandse staat waren
onttrokken.
De officier van justitie, jhr mr F.
van Rijckevorsel, eiste tegen ieder der
verdachten twee jaar gevangenisstraf.
De rechtbank zal 29 Juni a.s. uit
spraak doen.
President Robert werd tot
2% jaar veroordeeld.
Ter beschikking van regering.
De Maastrichtse rechtbank heeft
Maandagochtend de 31-jarige kleer
makerszoon R. L. uit Den Haag,
„President Robert", veroordeeld tot
2 jaar en 6 maanden gevangenisstraf
met daarna terbeschikkingstelling
van de regering. L. was de noofdfi-
guur uit de geschiedenis van het lu
xe jacht, aan boord waarvan een
Maastrichtse notaris, een Heerlense
leraar en een Haagse manufacturer
naar een huns inziens veilige uitwijk
plaats hadden gezocht tegen een
dreigende communistische invasie,
die hun door L. was voorgespiegeld.
K.A.B. stelt zich achter
bisschoppelijk mandement
Het openingswoord van de Maan
dag in het Jaarbeursrestaurant te
Utrecht gehouden verbondsvergade
ring van de Katholieke Arbeiders Be
weging heeft de voorzitter, de heer
J. A. Middelhuis, uitsluitend gewijd
aan het mandement van de geza
menlijke bisschoppen over „de ka-
'hoiiek in het openbare leven van
Jeze tijd."
De heer Middelhuis noemde het
duidelijk, dat de K.A.B. van deze tijd
gaarne en eerbiedig luistert naar en
gevolg geeft aan wat de bisschoppen
de katholieken in dit mandement
voorhouden.
Het, is, aldus de voorzitter, alsof
de bisschoppen het op willen nemen
tegen zovele aanvallen van de laatste
jaren ook op de K.A.B., wanneer zij
verder betogen, dat »a*s w9 *n ons *e"
vensbeschouwelijk verdeelde land de
katholieke opvattingen willen doen
gelden, dan kan dit in het algemeen
in een geordende maatschappy moei
lijk anders dan organisatorisch."
De heer Middelhuis zeide er begrip
voor te hebben, aat met name door
het verbod der bisschoppen het NVV
zich pijnlijk getroffen en gegriefd
blijft voelen. Het is naar zijn mening
ongetwijfeld de grote verantwoorde
lijkheid van de bisschoppen voor het
heil der zielen, aldus spr., die hen
noopte deze strenge bepaling te hand
haven.
In de middagvergadering hield het
lid van het dagelijks bestuur van de
K.A.B., de heer J. Mertens, een be
schouwing over het advies van de
Sociaal Economische Raad betreffen
de de wettelijke ouderdomsvoorzie
ning.
Zaterdag hebben in een weloverlegde
overval een twaalftal ledep van het Ier
se republiekeinse leger 100 geweren uit
een Brits legerdepot in Noord-Ierland
„veroverd". Er vielen doden nocH ge
wonden. Het legerdepot lag ongeveer
tien mijl van de grens der republiek
Ierland.
Koningin Juliana, vergezeld door
prinses Margriet, heeft Maandagmid
dag de speeltuin Oud-Naarden be
zocht om aanwezig te zijn bij het te
levisieprogramma „Een feest ver van
huis", dat de Nederlandse Televisie
stichting heeft uitgezonden als haar
aandeel in de Eurovisie-reeks.
Zowel de Koningin als de prinses
toonde zich vol belangstelling en kwa
men meermalen tijdens de uitzending
rmiiuiw I
["mabybubcheh"]
Eindelijk, toen de ongelooflijk lange
avond toch bijna was afgelopen, ver
scheen Lucas, door Peter Fentiman
knorrig begroet met een: „Zo, kom je
ook nog eens?"
„Had je me nodig?" vroeg Lucas,
hem aankijkend met een blik, waarin
zijn minachting voor het individu
slechts lichtelijk emaskeerd werd
door conventionele beleefdheid jegens
de gast.
„Och, ik wil graag wat onderling
contact houden", klonk het brommerig
antwoord.
„Waarover?"
„Wel, over wat gebeurd is natuur
lijk".
„Sinds het vertrek van de politie is
er niets gebeurd. Wat verwachtte je
dan? Een arrestatie?" En toen hij
zich deze vraag liet ontvallen, drong
het aanstonds tot Fiora door, dat zijn
zenuwen wel zwaar op de proef moes
ten zijn gesteld. Anders zou hij geen
woorden gebezigd hebben, die regel
recht, tegen de ongeluks-theorie in
druisten.
„Meneer Fentiman dacht, dat er
misschien iets... iets naders zou zijn
ontdekt", zei ze vlug om de onaange
name, onheilspellende indruk van het
woord „arrestatie" zo goed mogelijk
uit te wissen.
„Neen, er is niets anders ontdekt",
hernam Lucas, maar op vriendelijker
toon jegens Fiora, dan daareven tot
Peter. Het „inquest" in Dinsdag".
„Daar behoeven wij niet te verschij
nen, wel?" informeerde Rex Chean
zenuwachtig.
„Neen, ieder die vertrekken wil, kan
dat morgen vrij en ongehinderd doen".
„Morgen vroeg dan", bromde de
oudste broer Fentiman goed hoorbaar.
Blijkbaar was hy tot de overtuiging
gekomen, dat voor deze éne maal
vroeg opstaan gewenst kon zijn.
Lucas keek de twee broers koel-min-
achtend aan. „Als u, immers zulke
goede vrienden van Nan, intussen
voorde begrafenis wenst te blijven..."
stelde hij voor.
„Wat?! Neen, alsjeblieft niet! Be
grafenissen zijn niets voor ons", riep
Peter Fentiman heftig. „Ik heb ge
zworen, er nooit een te zullen bijwo
nen".
„Ja, maar van één zul je toch moei
lijk kunnen wegblijven", merkte Bar
bara ondeugend op.
„Welke dan?"
„Die van jezelf!"
„Zeg zulke dingen iet, ze brengen
ongeluk aan".
„Och, arme schat, je bent helemaal
van de wijs nietwaar?" plaagde ze,
glimlachend haar kleine witte tandjes
tonend. „Als onze goede beste briga
dier hier nu was, zou hij jou vermoede,
lyk van een moord verdenken".
Dat was teveel! Peter Fentiman
sprong bijna uit zijn vel.
„In s hemels naam, Barbara, maak
niet zulke laffe grappen. Heb je dan
hoegenaamd geen begrip van fat
soen?"
Welke vraag Barbara hartelijk deed
lachen, gezien, naar ze zei, de persoon
van de vraag-steller.
„Ik geloof niet, dat die brave bri
gadier iemand of iets in dit huis zou
verdenken", spotte Ashley, wat Fiora
allesbehalve prettig vond.
„Wat bedoel je daarmee precies?"
vroeg Lucas, terwijl hij Ashley scherp
en doordringend aankeek. Fiora ken
de die blik uit zijn heldere blauwe
ogen en begreep, dat de opmerking
hem woedend had gemaakt.
„Och, de man leek me een van die
bovenste beste dorpsautoriteiten, be
zield met een diepe, feodale eerbied
voor de mensen van het grote huis",
zei Ashley luchtig. „Ik vernachtte elk
ogenblik, dat hy je „jongeheer Lucas"
zou noemen en hij was er m.i. erg be
zorgd over, dat de grote lui zoveel last
werd aangedaan".
„Ik geloof, dat je de brigadier be
oordeelt op grond van verhalen in de
tectiveromans", antwoordde Lucas
droogjes, maar Fiora zag, dat hy een
„in het beeld". Zo toonden de tele
visiecamera's de Koningin en de prin
ses druk in actie met het uitreiken
van speciaal voor deze gelegenheid
bedrukte shawls, waarvan elk kind
er een ter herinnering meekreeg.
Na afloop van de uitzending liet de
Koningin verscheidene medewerkers
van de televisie aan zich voorstellen.
Omstreeks kwart over zes vertrok zij
weer naar'het paleis Soestdyk.
van zyn handen krampachtig samen
kneep. „Hij is een gewiekst en plichts
getrouw man... ofschoon ik helemaal
niet wil ontkennen, dat hij Adèle en
mij van kind-af-aan heeft gekend".
„Je bedoelt, dat het je niet gemak
kelijk zou vallen, hem op een dwaal
spoor te leiden?"
„Slaat dat „je" op mij persoonlijk?"
informeerde Lucas koel.
De vraag deed even een onheilspel
lende stilte ontstaan, maar Ashley
herstelde zich vlug en verzekerde
glimlachend: „Ik had niet „je", maar
„iemand" moeten zeggen".
Zijn opmerkingen hadden zozeer
Flora's verontwaardiging gewekt, dat
ze haar verloofde wel had kunnen
slaan. Wat bezielde hem bij deze ma
nier van doen? Hoe durfde hij Lucas
in de schoenen te schuiven, dat deze
er op uit was, de justitie om de tuin
te leiden, ten behoeve van zichzelf of
van anderen?
Toen Ashley zich dan ook glimla
chend tot haar wendde, gaf ze hem
een uiterst koele blik terug en stond
op, zeggende, dat ze naar bed ging.
Een mededeling, die blijkbaar ieder
een uiterst welkom was, omdat, nu
Fiora eenmaal het verlossende woord
had gesproken, het gedwongen sa
menzijn met spoed kon worden opge
heven
Fiora was juist in bed gekropen en
had nog niet eens het licht uitgedraaid
toen er op de deur geklopt werd en na
haar „binnen" Adèle de kamer betrad.
„Ga hier zitten kindlief", zei Fiora,
hopend, maar ook vrezend, de een of
ren. „Heb jij óók het gevoel, dat je nog
andere mededeling van Adèle te ho-
niet slapen kunt?
„Slapen? Ik heb er niet eens aan
gedacht", zei Adèle, terwijl ze op een
stoel naast het bed ging zitten. „Ik
gevoel me, alsof er nooit iets normaals
Het Wereldgebeuren
Drie stijlen
Anthony Edon. de Britse minister
van buitenlandse zaken, heeft
in Genève gedineerd met Molo-
tow, thee gedronken met Tsjoe En
Lai en een glas bier of een ander
drankje tot zich genomen bij Bidault.
Daarna heeft hij datzelfde gedaan met
een reeks andere gedelegeerden en
toen is hij de rij opnieuw langs ge
gaan. de rij van dineren, theedrinken,
ontbijten of wat men maar wil.
Tijdens die genoegelijke bijeenkom
sten kwam het dan heel vertrouwelijk
tot de grote zaken, die de conferen
tie van Genève tot de allergrootste
mislukking dreigen te maken, welke
zich in de laatste jaren op diploma
tiek gebied voordeed.
Maandag was minister Anthony
Eden zover, dat hij de moed liet zak
ken en tegen Dinsdag de beëindiging
van het Geneefse overleg voorspelde.
Er zijn mensen in de Verenigde Sta
ten, mensen, die zich over dit di
plomatieke optreden van minister
Eden vrolijk hebben gemaakt.
Ze zagen er eigenlijk een herleving
in van de diplomatie in „oude stijl",
de diplomatie van de jaren voor 1914,
of zo men wil van vóór 1930. toen
mannen als Hitler en Mussolini nog
niet met spijkerlaarzen en demago
gen-taal door de salons van het di
plomatiek vernuft hadden gewandeld.
De altijd wellevende Eden waar
schuwde te Genève in gepolijste taal
de heer Molotow, dat de communisten
toch niet het onderste uit de kan
moesten verlangen met oogmerk om
na het verkrijgen van dat onderste
ook nog de kan zelve in bezit te krij-
gtHij lichtte Tsjoe En Lai in, dat Chi
na het geduld van de Verenigde Sta
ten met verder op de proef moest
stellen, want dat de regering van de
ze Staten toch al zo weinig genesgd
was om met China te praten. En hij
verbaasde er zich over, dat minister
Bidault wie had dat gedacht van
zo'n trouwe bondgenoot? helemaal
niet bereid bleek om Indo-China be
schikbaar te stellen als de taart, die
onder toezicht van Londen. Washing
ton en Peking uitgereikt zou worden
aan de volkeren van Vietnam, Cam
bodja en Laos-
Taartwaarvoor Frankrijk dan
het mes zou mogen leveren om de
lekkernij te verdelen.
Tegenover deze diplomatie in oude
stijl, stelden de communisten in
Genève hun eigen stijl van on
derhandelen.
Die stijl van onderhandelen houdt
in, dat men eerst begint met te vech
ten. Welnu, dat gevecht was destijds
in Korea en op het ogenblik in Indo-
China levendig gaande en aan die on
derhandelingsvoorwaarde was dus te
Genève voldaan. De „stijl" eist ver
volgens. dat men maximale eisen
stelt, die zo ongeveer een onvoor
waardelijke capitulatie van de tegen
partij inhouden. Daarna doet men
enige minimale concessies, die de on
voorwaardelijke capitulatie enige tijd
verschuiven, maar toch volkomen op
die uiteindelijke capitulatie zijn ge
richt Men houdt dan voor het forum
van de wereld daverende politieke re
devoeringen vol van de hevigste ver
wijten (deze redevoeringen worden in
extenso gepubliceerd in de commu
nistische pers) en onderhandelt intus
sen in het geheim over de harde fei
ten.
Voor Indo-China zijn die harde fei
ten: verdeling van Vietnam in twee
stukken, waarbij de stad Hanoi aan
de Fransen mag blijven, maar geen
verbinding meer mag hebben met de
havenstad Haiphong, zodat de Fran
sen daar militair gesproken met
de handen óp de rug gebonden ko
men te staan.
Tot zover de communistische on
derhandelingstactiek.
Tenslotte zijn er in Genève ook nog
de Amerikanen. Die lopen daar
met verstoorde gezichten rond.
Hun diplomatie is er een van „Bes
te kerel, laten we ronduit praten als
je m'n vriend wil zijn, maar pas op
je krakende knoken, wanneer je m'n
vijand bent".
Te Genève zijn ze in het „kraken
de knoken"-stadium. Tot nog toe heb
ben ze aan geen enkele vertrouwe
lijke bespreking met Tsjoe En Lai
deelgenomen, want officieel bestaat
Rood-China niet voor hen.
Tot de heer Molotow hebben ze
eigenlijk alleen maar gezegd: „Je
hoort r.let tot m'n vrienden en daar
om heeft praten weinig zin".
Dit is geen diplomatie in de oude
stijlwant die oude stijl schreef
voor, dat men juist met tegenstanders
op een verfijnde manier de degens
kruiste
Het is diplomatie in de hard-ge-
kookte stijl van de Verenigde Staten-
Ziedaar dan de drie diplomatieke
stelsel tegenover elkaar gezet: het
Engelse, het communistische en het
Amerikaanse Ze verschillen zo sterk,
dat het is alsof men er in drie ver
schillende talen langs elkaar heen zit
te praten.
Maandag kwam Eden tot de con
clusie, dat dit gepraat geen uitzicht
biedt- Hij zal wel gelijk hebben. De
drie stijlen zijn nimmer met elkaar
in overeenstemming te brengen!
meer zal gebeuren".
Een ogenblik zwegen beiden. Toen
zei Fiora zacht, ze wist niet precies
waarom „Je went aan alles. Adèle,
zeggen de mensen altijd en ik ben er
van overtuigd, dat ze gelijk hebben".
„Misschien, ma-r op dit ogenblik is
het moeilijk te geloven".
Wéér trad stilte in, terwijl Fiora zich
afvroeg, of ze elkander wel van nut
konden zijn met daar zo te zitten sa
men, maar ieder in eigen, geheime ge
dachten verdiept.
Toen hernam Adèle. langzaam spre
kend. alsof ze de woorden zorgvuldig
uitkoos: Ik heb juist met Lucas ge
praat over.,,'t inquest".en de var
gen. die daar gesteld zullen worden".
„Ja... en?"
„Het is vrywel zeker, dat jij, als de
naaste bloedverwante, gehoord zult
worden."
„Ja, dat geloof ik ook..." Fiora had
notabene by'na vergeten, dat Nan be
trekkelijk na familie van haar was.
(Wordt vervolgd).