Drie „susterkerken" onderhouden onderling contact Ukct^enkaoen PIET VAN DER LIJCKE TERUG VAN „WARSCHAU-PRAAG" ZWITSERLAND IS FAVORIET TEGEN NEDERLANDS ELFTAL Met VBLPON zie je er geen barst van! JIMMY en de Bende van Bolletje Bink ZATERDAG 29 MEI 1954 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 5 INDRUKKEN UIT ZUID-AF RIK A (slot) Zekere matheid in kerkelijk leven van Transvaal. Evenals in Nederland vindt men in Transvaal verschillende kerkgenoot schappen, die in de vorige eeuw uit de Hervormde Kerk zijn ontsproten. De „grote kerk" is daar niet de Hervormde, maar de Verenigde Kerk, ook wel de „óf-kerk" genoemd, omdat haar officiële naam in Transvaal „de Ned. Hervormde óf Gereformeerde Kerk" is. Daarnaast bestaat nog de Gerefor meerde Kerk, die in de volksmond de Dopperkerk wordt genoemd. Zij is ont staan door de beruchte GezangenkwestieMen is uit de Hervormde Kerk getreden, omdat men niet langer de Gezangen wilde meezingen en daarvan een principiële kwestie maakte. Deze drie kerkgenootschappen, die elkaar „susterkerken" noemen, onderhouden een onderling contact. Toen ik enke le dagen als gast de Algemene Kerkvergadering der Nederlands Hervormde Kerk bijwoonde, waren daar ook afgevaardigden van de beide zusterkerken, om namens hun kerkgemeenschap een begroetingswoord te spreken. Bovendien bestaat de gewoonte, dat men leden van één der zuster kerken tot de viering van het H. Avondmaal nodigt, als zij tijdelijk buiten hun eigen woonplaats ver toeven. Toen ik in Piet Retief op de begroetingsavond voorafgaande aan de bevestiging van mijn zoon, ken nismaakte met de plaatselijke predi kant van de Verenigde Kerk, nodig de hij mij terstond uit om eens een keer voor hem te preken. Het bleek, dat de Hervormde Kerkeraad daar tegen geen enkel bezwaar had en zo doende gebeurde het op Zondag 31 Januari, dat mijn zoon 's morgens ih de Hervormde en ik in de Verenigde Kerk voorging. Men denkt dan wel eens even terug aan de verhoudin gen in ons vaderland! Men begrijpt, dat de Nederlandse emigrant zich een beetje vreemd en 'onwennig voelt, wanneer hij pas is aangekomen en zich 's Zondags voor de vraag ziet gesteld naar welke kerk hij zal gaan. Wij logeerden in Potchefstroom bij een Nederlandse familie, die nu al verschillende ja ren in Transvaal is gevestigd. De le den van deze familie waren reeds ge ruime tijd geregelde kerkgangers in de Verenigde Kerk, om dat zy door hadden, dat zij bij „die andere Her vormde kerk" behoorden. Wel hadden zii steeds het gevoel gehad, dat de gehele sfeer van de dienst hen vreemd was. Geen wonder trouwens, als men op de officiële kerknaam af gaat, dat de mensen in de war ra ken. Gelukkig, dat er tussen die zusterkerken een zekere samenwer king is. Gemeenschappelijk heeft men bijv. de Afrikaanse vertaling van de Bijbel aangenomen en ook PEET V. D. LIJCKE ...klimmerscapaciteiten de psalmberijming van Totius. Wat de goede gewoonte van het geregeld ter kerk gaan betreft, is er iets zeer merkwaardigs, dat voor alle 3 de zusterkerken in vrijwel gelijke mate geldt. De Afrikaner is eigenlijk geen kerkganger, maar een avond- maalganger! Het komt vaak voor, dat men zich tevreden stelt met vier keer per jaar naar de kerk te gaan, namelijk in de nachtmaaldiensten. Dan zijn de kerken dikwijls te klein en men zit niet angstvallig toe te zien op een handjevol mensen, dat aan de tafel gaat. Integendeel, ieder een neemt deel! In de 17e eeuw, toen de Hollanders zich aan de Kaap ves tigden, was dat trouwens de algeme ne gewoonte, ook in het vaderland. Met alle respect voor hetgeen in die gewoonte nog aan geestelijke waarden bewaard bleef, is men toch geneigd te stellen, dat een geregel de kerkgang daarbij geestelijk nood zakelijk is. Ik kan dan ook niet ont komen aan de indruk van een zeke re matheid in het kerkelijk leven van Transvaal. Het ontstaan van die vaste Nacht maalsgewoonte is te verklaren. De afstanden in dit grote gebied zijn vaak zodanig, dat men vroeger met paardenkar of ossenwagen urenlang onderweg was om de kerk te berei ken. Men ging enkele dagen tevoren op reis en men bleef in de nabijheid van de kerk kampéren. Dan had men 's Zaterdags voorbereiding, des Zondagsmorgens Avondmaalsviering, 's middags dankzegging en doop- dienst en vaak 's avonds nog „nabe trachting". Tegenwoordig is men per auto binnen 1 of 2 uur ter plaatse. En nóg is in de dorpen de traditie blij ven voortbestaan van die vele dien sten voor 's Zaterdags en 's Zondags. „Men kan er weer een tijdje tegen", is de conclusie, die U onwillekeurig trekt. De Hervormde Kerk vertoont voor al de laatste jaren een aanmerke lijke groei. Er zijn echter nog te veel kleinere gemeenten, die al jarenlang ;een eigen predikant hebben. Zo ls .jjjv. Piet Retief meer dan 40 Jaar een consulentsgemeente geweest. begrijpt, er is nog veel te doen. Het aantal Afrikaanse studenten en can- didaten, is te klein in vergelijking tot de behoefte. F. Don. Woensdagmiddag zijn de drie delega ties ter conferentie N ederland-Surina- me-Nederlandse Antillen door H. M. Koningin Juliana in het paleis te Soestdijk ontvangen. De ontvangst, die ten dele in de tuin en gedeeltelijk in het paleis zélf werd gehouden, duurde ruim een uur. Foto: H. M. Koningin Juliana in ge sprek met mr. dr. M. F. Da Costa Gomez, de voorzitter van de delega tie der Nederlandse Antillen en mr. dr. R. H. Pos, voorzitter van de Su rinaamse delegatie. Hel in de top van een reusachtige vij geboom gebouwde hotel nabij Nyeri (Kenya), waar koningin Elizabeth ver bleef toen haar de dood van haar vader, koning George de zesde, werd gemeld, is Woensdagavond uitgebrand. Men ver moedt dat de Mau Mau hierin de hand heeft gehad. VIER KG LICHTER.. Hy zal nu aan de Route de France deelnemen. Dezer dagen arriveerde de jeugdige wielrenner Piet van der Lijcke tüt Groede 19 jaar telt deze Zeeuwsch-Vlaamse amateur weer thuis van de étappe-wedstrijd WarschauPraag. Vier kilo was hij lichter geworden van het harde fietsen, maar een schat van ervaringen rijker. Uit een veld van 71 geselecteerde wielrenners, onder wie er velen met klinkende naam, veroverde de veelbelovende Zeeuwse renner een eervolle 16e plaats. Zijn soepel rijden is zo opgevallen, dat hy is opgenomen in de ploeg, welke zal deelnemen aan de Route de France een verkleinde uitgave van de „Tour" voor amateurs. Het was de eerste grote etappe wedstrijd van de Groedenaar. Wel had hii deelgenomen aan de Ronde van Wëst-Vlaanderen voor amateurs van 19 tot en met 25 April hij eindigde toen als zevende in het eindklassement maar deze Ronde is niet te vergelijken met de wedstrijd Warschau-Berlijn-Praag. Deze etappe koers had een afstand van 2290 km en duurde 14 dagen. Hoewel v. d. Ljjcke na de vier de etappe een val uit een bus maak te, waardoor hy zijn knie verwond de, dacht hij er niet aan om op te roven. Vooral bij het klimmen had hy fast van deze onwillige knie. Overi- rons was noch het dalen noch het klimmen hem tegengevallen. In de Route de France zal hy nog meer dan in de wedstrijd' Warschau- Praag de gelegenheid krijgen zijn klimmerscapaciteiten te tonen. Het is reeds meer voorgekomen, dat een renner uit het vlakke land een klim mer bij uitstek bleek. De oudere wielerliefhebbers zullen zich nog on getwijfeld Middelkamp van vóór de oorlog herinneren. De Zeeuwsch- Vlaamse renner presteerde het eens in de Tour de France de zwaarste berg-etappe Cap-Briancon we me nen, dat het in 1938 was te win nen. GOEDE ORGANISATIE. Over de organisatie had V. de Lijcke niet dan lof. Voorts was er een dagelijkse keuring door bekwame artsen. Een te hoge bloeddruk was reeds voldoende om uit de strijd te worden genomen! Het rijwiel, dat hij bereed een Hollands merk door Pellenaars beschikbaar gesteld voldeed goed. Wel kreeg hij enige lekke „tubes" en ontging hem door een valpartij een ereplaats in een dei- etappes, maar dan is alle pech ook genoemd. Opvallend vond Piet, dat de toe schouwers bij duizenden langs de rou te stonden. Er waren etappes van rond de 200 km, waarbij de weg als het ware van het begin tot het eind door een haag van toeschouwers voerde. En nu gaat V. d. Lijcke Nederland vertegenwoordigen in de Route de France. Hij is vol goede moed. Zijn concurrenten zullen terdege rekening moeten houden met Zeeland's meest belovende renner! Advertentie. TWEE DEBUTANTEN Oranjeploeg op vijf plaatsen gewijzigd. Mórgen komt het Nederlandse elftal in Zürich in het veld tegen het na tionale team van Zwitserland. Na de 6-1 nederlaag tegen de Zweden van onze Oranjeploeg, mogen we niet optimistisch gestemd zijn. Vorige week nl. hebben de Helveten in een uitstekend gespeelde wedstrijd de wereld kampioen 1950 Uruguay een 3-3 gelijk spel afgedwongen. Wel heeft het Oranjeteam na de wedstrijd t«*gen Zweden enkele ingrijpende wijzigingen ondergaan, maar daarmede Ls ons voetbal lang nog niet uit de put. Hoe wel het bij een interlandwedstrijd altjjd moeilijk is een voorspelling te ma ken, geloven wij niet, dat onze landgenoten er in zullen slagen de Alpen bewoners een nederlaag toe te dienen. De verdediging kennen wij zo lang zamerhand wel. Doelman Steiger is zijn plaats onder de lat zeker waar dig. Oden thai en Boskamp zijn twee backs, die hun sporen reeds verdteiid hebben. Op internationaal niveau staap zij echter nog niet. De midden linie met Klaassens. Terlouw en Bies- brouck, vormt wel het beste deel van de ploeg. De Zwitsers komen met een zeer In vergelhking met het elftal, dat zo smadelijk van Zweden verloor zijn er vijf wijzigingen aangebracht in de Nederlandse ploeg. Boskamp van Aiax neemt de plaats in van Frans Tabak'. Klaassens, die weer hersteld is van zijn knieblessure, weer als rechtshalf opgesteld. Schijndel van SW moest het voor hem ruimen. De voorhoede, welke tegen de Scan- dinaviërs het minst voldeed, werd op drie plaatsen gewijzigd. Bleyenberg staat nu midvoor in ae nlaats van Van Melis. De rechtervleugel wordt ingenomen door Dillen (PSV) en Wim v. d. Gijp (Emma). Beiden zijn debutanten. De PSV-er is een goed voetballer, die weet wat doelpunten maken is. Op de ranglijst van de Ne derlandse topscorers neemt hy de derde plaats in met 27 doelpunten uit 26 wedstrijden. In de laatste wed strijden van zijn club bleek hy in een voortreffelijke vorm te verkeren. Met name in de enerverende stryd tegen Sparta heeft hij van zich doen spre ken. Wim v. d. Gijp, een van de vier gebroeders V. d. Gyp van Emma, is een technisch goed onderlegde voet. baller. Hij is reeds enige malen ln een Zwaluwen-elftal uitgekomen en voldeed dan steeds goed. Het is te hopen, dat deze nieuwe vleugel ein delijk eens de goede zal blyken te zijn. Louer is als linksbuiten ge handhaafd, terwijl Michels wederom als linksbinnen is opgesteld. NEDERLAND Eeuwenoude zonneschepen ontdekt Bij opgravingen bij Cairo zijn twee 5000 jaar oude „zonneschepen" ont dekt, waarmee volgens de oude Egyp- tenaren de zielen van de gestorvenen naar het hiernamaals werden ver voerd. Een der schepen is 40 m lang met riemen van ruim 5 m lengte- Ze lagen achter een 4 meter dikke muur. sterk elftal in het veld. De laatste maanden heeft de ploeg enkele fraaie successen behaald. Een daarvan was het 3-3 geljjk spel tegen wereld kampioen 1950 Uruguay. Opmerke lijk is, dat het binnentrio van de Hel veten bestaat uit drie spelers van de club. Grasshoppers. Uiteraard zijn goed op elkaar ingesteld. Het Neder lands verdedigingsblok zal dan ook een zware dobber hebben om dit drie tal de weg naar ons doel te versper ren. Zo als het er no uitziet, zullen on ze landgenoten uit een geheel ander vaatje dan het de laatste t\jd gebrui kelijke moeten tappen, willen zij enig succes behalen tegen deze sterke Zwitserse ploeg. Dillen (PSV) Fatton (Servette) Odenthal (Haarlem) Klaassens (VW) W. v. d. Gyp (Emma) Steiger (PSV) Boskamp (Ajax) Terlouw Biesbrouok (Sparta) (RCH) Bleyenberg Michels (Richtersbleek) (Ajax) Louer (Noad) Ballaman (Grassch.) Casali Hagen (Grassh.) Frosio Von Zanthen Antenen (Grassh.) (Chau de Fonds) Kernen (Young) (Grasshoppers) (Chaux de Fonds) Boiquet (Neury (Servette) (Lausanne) Stuber (Lausanne) ZWITSERLAND Advertentie. VRAAG DE JUISTE SOORT 86. „Weet je waarom de garagehouder Krukas Jou zo heeft toegetakeld. Siem? En waarom hij je in zijn kelder heeft opgesloten vroeg Piet Potlood. „Hij dacht niets meer of minder dan dat jij tot de dieven bende behoordeDe als schoorsteenveger vermom de Simon Snuffel keek Karei Krukas niet al te vrien delijk aan. „Ik heb nog pijn in aï m'n botten", zei hij klagelijk, „en jij mag dan één blauw iog hebben, ik heb er twéél" Piet Potlood, die bang was. dat Siem en Karei Krukas wéér met elkaar zouden gaan bakkeleien riep op vergoelijkende toon: „Vooruit mannen, laten wij met z'n vieren nu eens een goed plan de campagne maken. We zijn nu vier man sterk en het moet ons nu lukken die dieventroep schaakmat te zetten...,I" Toen nam Jimmy Brown het woord. „Kijk 's Piet", zei hij, „wij zijn bang, dat als de inbrekersbende in de gaten krijgt, dat wij op dit punt een frontale aanval gaan doen, de heren dan als konijnen onder de grond zullen verdwijnen om ergens anders weer op te duiken...." Jimmy had dit langzaam en duidelijk gezegd, maar hoe- wel hij zogenaamd Piet Potlood had toegesproken had hij het gezicht van Siem Snuffel geen ogenblik uit het oog verloren. En één ding was zekerDeze scheen hier toch wel een beetje van te schrikken QëÜÏÏÏeioiJ MART BURCHEÏÏ""] 18. „Die hadden jelui eigenlijk niet", protesteerde Fiora, die het idee van nauwere banden onaangenaam vond, ofschoon ze zelf nauwelijks wist waar om. „Jawel, we hadden Nan met elkaar gemeen", bracht Lucas in herinne ring. „Zij was m ij n stiefmoeder en z ij n schoonzuster." „O, op die manier, ja! Maar het telt feitelijk niet mee." „Nan telt feitelijk niet mee, dat is zo", zei hy, met een kleine verande ring in Fiora's betoog. „Maar tenzij je de hele morgen met me wilt rond dolen, zou je nu beter doen, deze kor te weg naar huis te nemen". Meteen opende Lucas een hek en wees haar een bospad, dat naar een bruggetje leidde. „Ga dat bruggetje over, dan ben je vlak bij de toren, waar ik je gisteravond mee naar toenam. Weet je vandaar de weg naar huis?" „O, ja." Nog geen tien minuten geleden zou ze blij geweest zijn, als ze hem de rug had kunnen toekeren en van zijn ge zelschap bevrijd was geweest. Nu ech ter had ze het gevoel, dat ze nog wel een dozijn vragen zou willen stellen. Intussen hield hy het hek voor haar opén en verwachtte blijkbaar, dat ze hem zou verlaten. Ze kon niet anders, ze moest nu gaan. Toch wilde ze tenminste nog eén vraag doen een, die ofschoon niet zo heel belangrijk, zich toch aan haar opdrong. „Lucas, mocht je mijn vader graag lijden?" vroeg ze, hem met haar don kere ogen strak, ernstig aanziend. Misschien juist omdat ze zo ernstig was, keek hij glimlachend op haar slanke persoontje neer. „Je vader was een van de beste mensen, die ik ooit heb ontmoet", zei hy 1 met nadruk, terwijl hij even haar wang zacht met zijn hand aanraakte. „Maar ga nu naar huis; ik heb het druk." Ze ging onmiddellijk, ten dele om dat ze niet precies wist wat met dat klopje op haar wang*te doen. In the orie had hij natuurlyk evenmin recht tot zulk een handeling ais om haar te kussen. Toen ze echter het brugge tje over was en zich helemaal biüte zicht wist, bracht ze haar eigen hand onderzoekend op de plaats, die hij had aangeraakt. Immers, ofschoon tegen wil en dank, moet ze toegeven, dat zijn gebaar iets nobels had gehad. En.... dat het prettig was, iemand zo over haar vader te horen praten. De meeste mensen zijzelf vermoe delijk niet uitgezonderd zouden zich hem steeds herinneren als een kalme, wat teruggetrokken man. Ie mand, die men eerbiedigde en zelfs wel bewonderde, maar toch als een beetje zonderling beschouwde. Van dat laatste was evenwel uit Lucas' woorden niets gebleken. Met een en kel zinnetje had hij het beeld van haar vader in haar geheugen terugge roepen, had hij hem van zijn beste zijde laten zien. ,,'t Leek wel, of bij Lucas de ware persoonlijkheid van de nu overledene het dichtst genaderd was en daardoor zijn nagedachtenis met helderder tinten kon kleuren dan anderen vermochten. Langzaam voortlopend, kreeg Fiora het gevoel, dat het uiterst moeilijk was, Lucas om die reden niet een tik je meer te waarderen. Zij zelf had erg veel van haar vader gehouden en zou dit voorzeker graag getoond heb ben als hy ooit de gelegenheid daar toe had gegeven. Na zijn dood had ze niet slechts de in zulke gevallen na tuurlijke smart gevoeld, maar ook een soort onbestemde spijt, die haar meer had beklemd dan ze wel kon zeggen, 't Gevoel, dat, als ze de tyd had kun nen terugzetten, de verhouding tussen haar en naar /ader een andere, bei den meer voldoening schenkende, zou zijn geweest. „Ik verstond nooit de kunst, hem dicht genoeg te naderen", bedacht ze, langzaam door de in het zonlicht ba dende velden lopend. „En ik geloof, dat Lucas die kunst wèl machtig was. Hoe zonderling!" Nóg zonderlinger misschien was het feit, dat deze ontdekking haar niet hinderde, maar veeleer troostte, 't Was alsof Lucas nu een soort schakel vormde met haar vader; een schakel, die ze nooit gedacht had, te zullen vinden. HOOFDSTUK IV. De volgende dagen begon Fiora zich helemaal op Brierley Manor thuis te voelen. Ze was 'n tamelijk eenzaam leven gewend en daarom nam zij er geen aanstoot aan, dat ieder van de drie andere bewoners zich van tijd tot tijd volkomen in eigen zaken terug trok. Oppervlakkig gezien, deden Lucas en Adèle dit veelvuldiger en absolu- ter dan Nan. Maar anderzijds waren ze altijd bereid, voor een vraag of ipmerking van Fiora belangstelling e tonen, terwijl Nan die urenlang kon kwebbelen en lachen over beuzel achtigheden en amusementen zich feitelijk in nooit iets anders verdiepte dan in dingen, die haar zelf raak ten. Haar belangstelling voor Fiora's woorden of daden strekten niet ver der dan met haar eigen wensen over eenkwam. In dat opzicht was Nan's houding t.o. van Ashley kenmerkend. Als men haar hoorde spreken, zou men gedacht hebben, dat ze oprecht verheugd was bij de gedachte, dat Fiora een vriend op bezoek zou krij gen, maar in de grond der zaak be schouwde ze Ashley bij voorbaat als een nieuwe en vermoedelijk flinke mannelijke aanwinst voor haar kringetje. Ashley had vrijwel per kerende p^st de uitnodiging gretig aangeno men en Fiora, in de wolken over het a.s. weerzien, was dadelijk Nan gaan opzoeken. Zij vond haar tante in haar eigen weelderige en schilderachtige vertrek, als gewoonlijk zittend voor de spiegel en ditmaal aan een nieuw soort kapsel bezig. „Kom binnen, „lieve kind". Nan noemde Fiora soms „lieve kind" en gewoonlijk als ze 't minst aandacht aan haar schonk. Toch was zij op dit ogenblik niet onwelkom, want tan telief wilde graag eens horen, hoe dit nieuwe kapsel haar stond. „Tom zegt, dat hij liever Iets jeugdigers, iets meer „ingénue" ziet... maar ik weet niet, of hij gelijk heeft". Fiora, allerminst hatelijk van aard hield de opmerking, dat een vrouw Vfln VAArflcP niflt Vk a n a o t jT voor iitu cii jieciiLit; in piaats daarvan haar goedkeuring aan de verandering van hoofdtooi. «•Ja, ik geloof, dat je gelijk hebt", zei Nan, haar spiegelbeeld nogmaals vol belangstelling inspecterend. „En tenslotte zal ik me dit weekend niet bepaald voor Tom opschikken". „Ik kwam juist over dat weekeind met je praten", hernam Fiora nuch- ter-zakelijk. „Ashley heeft me ge schreven, dat hij heel graag zal ko men". ••Uitstekend", zei Nan, die onder wijl het effect van verschillende soor ten oorringen bestudeerde. „Op die manier krijgen we wat meer even wicht, want we zijn hier om te be ginnen met drie vrouwen en maar één man, n.l. Lucas Nu ja en dan hebben we Tom ook nog". „Zal hij hier dikwijls komen voor dat weekeinde?" „Natuurlijk. Hij slaapt thuis, maar maakt hier verder alles mee". „O, ik dacht, toen ik je hoorde zeg- Sen, dat je je niet voor hem zou op schikken..." „Och, daarmee bedoelde ik alleen maar. dat zelfs zijn boerenverstand zal moeten begrijpen, dat er nog heel wat meer mannen „smoor" op me ztjn". (Wordt vervolgd).

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1954 | | pagina 13