c
In Woerkoeta-werkkamp hebben
de slavenarbeiders gestaakt
J
Het Nederlandse Rode Kruis
doet aan welfare-werk
EEN LABOUR-DELEGATIE NAAR
COMMUNISTISCH CHINA
IEDERE NEDERLANDER HEEFT
ZIJN RAT, ZEGT DE VOLKSMOND
EUROPESE INDUSTRIËLEN
OVER DE VRIJE CONCURRENTIE
VRIJDAG 28 MEI 1954
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
7
DE OPSTAND DER VERTRAPTEN (VII)
Hoe de weerstand door de politie
snel gebroken werd
Het kamp van schacht 6 behoort, zoals reeds gezegd, tot de relatie!
vreedzame kampen van Workoeta. Het schijnt de vraag of het zich wel bij
de staking zal gaan aansluiten. Inderdaad duurt het van het binnenkomen
van de eerste, betrouwbare informaties over het uitbreken van de staking
in de andere kampen nog byna 'n we ek voor de psychologische voorwaar
den voor de staking in schacht 6 zijn geschapen en de staking ook hier kan
beginnen. Deze week hebben de illegale verzetsgroepen in het kamp nodig
om de staking voor te bereiden.
's Nachts geeft het illegale stakingscomité, waarin Oekrainers en Litau-
ers de leiding hebben, het bevel de volgende morgen met de staking te
beginnen. De leiders van de afzonderlijke naties wyclen hun mensen in.
De opdracht wordt gegeven voor het „raswod", appél, bij de poort niet aan
te treden, maar na het ontbijt weer in de barakken terug te gaan.
Als gewoonlijk wordt om 5 uur ge
wekt. De gevangenen kleden zich aan
en gaan naar de stolowaja. Terwijl
zij eten, versperren soldaten de terug
weg naar de barakken en dwingen
de gevangenen wel naar het „ras
wod'* aan de nabij gelegen poort te
gaan.
De gevangenen wagen het niet de
soldaten aan te raken. De soldaten
hunnerzijds weten, dat elke aanval
op de gevangenen de situatie onder
deze omstandigheden op de spits zou
drijven. Zij zijn beleefd, maar vast
beraden. Het gelukt hen de gehele
door G. WERKMAN
eerste werkploeg aan de poort van
het kamp te verzamelen. Nu begint
het ingrijpen van de officieren, die
pogen de stakers te intimideren en
tot werken te brengen. De stakers
worden man voor man opgeroepen
en gevraagd of zg aan het werk wil
len gaan of niet. Wie het werk wei-
êert, wordt naar de ingang van het
ewakings-lokaal gebracht en blijft
daar eerst maar. De werkwilligen
een kleine groep, die hoofdzakelijk
uit technisch personeel bestaat
worden tot een colonne samengesteld
en marcheren naar de schacht. Ten
slotte slagen de officieren er in nog
een tweede, sterkere groep uit het
kamp naar de schacht te dirigeren.
Weigering.
In de schacht weigeren de gevan-
5enen hun arbeidskleren in ontvangst
i nemen. Het aantal van de „Nad-
siratel", van de bewakers op het ge
bied van de schacht, is versterkt. Zij
Sroberen de gevangenen tot werken
bewegen. Wie weigert wordt in
een kamer gebracht, waarin een of
ficier van justitie van de M.G.B. zit.
„Waarom wilt U niet werken?"
De gevangenen antwoorden ontwij
kend. De meesten zeggen:
„Omdat anderen ook niet werken".
De procureur zit achter een dik-
boek, dat twee kolommen heeft, een
voor de werkwilligen, de andere voor
de niet werkwillige gevangenen. Hij
probeert de gevangenen tot het
plaatsen van hun handtekening in
een van de beide kolommen te bren
gen. De gevangenen hebben het on
behagelijke gevoel, dat de procureur
hen m de val wil lokken en weige
ren. Vele verstoppen zich op het ter
rein van de schacht, en de bewakers
maken jacht op hen. 's Avonds ver
telt mijn vriend Serjosja me:
„Ik heb de hele dag verstoppertje
De mensen van de vroege ploeg
komen in de namiddag van het ter
rein van de schacht terug zonder ook
maar een ton kolen te hebben gedol
ven. Zn delen mede, dat alleen de
„vrijen" werken, maar alle handen
vol hebben om de technische veilig
heidsdienst, de waterpompen en de
ventilatoren in de schacht aan de
gang te houden.
Na de ervaringen van de voormid
dag weigert de namiddag-ploeg in de
stolowaja te gaan eten. Zij blijft
daarom in het kamp. Alle barakken
zijn gegrendeld. Als de nachtploeg
voor het werk wordt opgeroepen, zijn
Vo Talm Mink, de vijfenveertigjarige
dichter uit Indo-China, is na zeven
tiendagen vasten overgebracht naar
een ziekenhuis te Genève, waar hij
voor het eerst weer heeft gegeten. De
dichter was in hongerstaking gegaan
uit protest tegen de langzame gang
van de Indo-Chinese besprekingen
te Genève.
de bewakers al tamelijk terughou
dend. De opwekking wordt op zeer
beleefde wijze naar voren gebracht:
„Wie aan het werk wenst te gaan,
kan vertrekken. Wie het niet wu, be
hoeft niet te gaan".
Niemand wenst aan het werk te
gaan.
T egenmaatregelen.
Niet alle schachten hebben ge
staakt, in hoofdzaak niet vanwege de
tegenmaatregelen die door de M.G.
B. op grond van de ervaringen in de
andere schachten opgedaan, worden
getroffen. Om te beginnen wordt
iedere schacht eerst hermetisch afge
sloten, zodat de gebruikelijke verbin
dingen via de arbeids-commando's tot
de andere schachten direct waren af
gebroken. De M.G.B. probeerd di
rect verwarring te zaaien. In schacht
6 liet bgvoorbeeld de M.G.B. drie
kiplorries drie dagen lang leeg de
kolenhelling op rijden om in de an
dere schachten, die dit van veraf kon
den zien, de indruk te wekken, dat
schacht 6 nog aan het werk was.
De drie vrouwenkampen van Wor
koeta staakten evenmin, in hoofd
zaak, omdat het politieke bewustzijn
van de meeste vrouwen voor een
planmatige stakingsactie nog onvol
doende ontwikkeld bleek te zijn,
hoewel juist bij de vrouwen gevallen
van individuele werkweigering voor
kwamen.
Arrestanten
In schacht 11 worden de in de sta
kende mijnen gearresteerde gevan
genen ondergebracht, die van de
massa der overige gevangenen afge
zonderd worden gehouden. Anderen
worden in de centrale „isolator" ge
bracht, een grote houten gevangenis
met cellen in mijn 1. Zij blijven in
schacht 11 onder bijzondere, ver
scherpte verhoudingen met een werk
tijd van twaalf uur en levensmidde
lenrantsoenen, die lager dan de alge
mene kamprantsoenen zijn. Zij ver
dienen geen geld. mogen hun familie
niet schrijven en rijgen g-»en krant
of radio. Zij worden onder bewaking
van de barkken naar de eetzaal, van
de eetzaal naar de mijn en na het
werk weer teruggebracht. De barak
ken zgn voortdurend gegrendeld. De
vensters getralied.
Schacht 11 blijft enkele maanden
strafkamp. De stakers delven niet
meer kolen, dan voor het eigen ge
bruik van het kamp worden beno
digd.
Tegen het einde van de herfst
wordt schacht 11 weer in een nor
maal kamp veranderd. Een deel van
de stakers wordt over de andere
kampen verdeeld; een deel blijft. De
len van de goede kampbevolking ko
men terug. De leiding van het regi
me-kamp is de overtuiging toege
daan, dat deze maanden met barbaar
se levensvoorwaardenn voldoende zijn
geweest om de stakers klein te krij
gen. Maar zij vergist zich. De sta
kers zgn hard geworden, en de werk
weigering gaat in de nieuwe kam
pen voort. Opnieuw begint onrust
onder de gevangenen te heersen. In
November 1953 wordt schacht 11 op
nieuw tot strafkamp verklaard en
met werk-weigeraars uit alle mijnen
gevuld.
(wordt vervolgd)
Maand voorwaardelijk voor
diefstal bij collecte
De Amsterdamse rechtbank heeft
een 70-jarige verdachte wegens dief
stal tijdens het tellen van de op
brengst ener collecte veroordeeld tot
een maand voorwaardelijke gevange
nisstraf met een proeftijd van twee
jaar. De officier van justitie, die tij
dens de zitting onlangs ernstige cri-
tiek had laten horen op het systeem
bij de organisatie var. collecten in
Amsterdam, had tegen de man één
week onvoorwaardelijk geëist. „Het
gaat in deze zaak niet om de ver
dachte, doch om het systeem" zo had
de officier gezegd.
VERBAZING IN BRITSE KRINGEN.
Onder leiding van
Attlee en Bevan.
Het bestuur van de Britse Labour-
partij heeft beslist, dat op uitnodi
ging van „Het instituut van buiten
landse zaken van het Chinese volk"
een acht man tellende delegatie van
de Labourpartij een bezoek zal bren
gen aan communistisch China. De de
legatie zal onder leiding staan van
Attlee en Bevan. Zij zal het bezoek
aan China brengen in de maanden
Augustus en September a.s.
Het is de eerste maal dat een La-
bourdelegatie een bezoek brengt aan
communistisch China. Wel bezocht
reeds in 1946 een partijdelegatie de
Sow jet-Unie.
In Britse diplomatieke kringen is
het bericht met verbazing ontvan
gen. Het ministerie van buitenlandse
zaken was tevoren niet over het be
zoek geraadpleegd.
Men meent te weten, dat dit ministe
rie 't bezoek ernstig zou hebben afge
raden, nu de Brits-Amerikaanse soli-
Generaal Duerst Britt
en de krijgstucht
Het Tweede Kamerlid, de heer Visch
heeft aan de minister van oorlog
schriftelijk de volgende vragen ge
steld:
1. is het waar, dat op 21 Mei j.l.
de commandant van de voormalige 7-
Decemberdivisie, de generaal-majoor
b.d. H. J. J. W. Duerst Britt, op een
propagandabijeenkomst van de afde
ling Amsterdam van het veteranen
legioen Nederland een redevoering
heeft gehouden, o.m. van de volgende
inhoud
„De eerste politionele actie in In-
dië werd helaas stopgezet. Toen had
den we nog alles kunnen bereiken.
AJs er ooit een moment geweest is,
dat het leger niet had moeten ge
hoorzamen was het op de dag, dat
deze eerste actie moest worden ge
staakt".
„Het klinkt misschien oproerig en
in strijd met de krijgstucht, maar er
staat nog altijd in de voorschriften,
dat militairen eigen initiatief moeten
nemen, wanneer zij menen, dat men
in de hoogste kringen niet goed is
ingelicht".
2. Is de minister niet van oordeel,
dat een dergelijke uitlating indien
zij juist is weergegeven gedaan
door een oud-opperofficier in een
openbare vergadering, als hoogst on-
krijgstuchtelijk moet worden gequali-
ficeerd en in flagrante strijd is met
de geest, welke uit het reglement be
treffende de krijgstucht spreekt?
3. Is de minister bereid de nood
zakelijkheid te doen onderzoeken of
artikel 12 van het reglement betref
fende de krijgstucht en de interpre
tatie, welke in dit reglement aan ge
noemd artikel wordt sregeven, een
verduidelijking dienen te ondergaan
met betrekking tot het nemen van
eigen initiatief, opdat voldoende
waarborgen worden geboden voor
een stipte handhaving van de krijgs
tucht?
dariteit de laatste weken al zo ern
stig op de proef is gesteld.
Bevan was niet aanwezig bb de ver
gadering van het bestuur der Labour
partij. maar het besluit wordt een
overwinning voor deze linkervleugel
leider geacht.
Ook het tweede besluit van dat be
stuur wordt beschouwd als een over
winning voor Bevan. Het partijbe
stuur bepaalde namelijk, dat de leden
niet langer gebonden zullen zijn aan
het partijbeleid voor wat betreft de
kwestie der Duitse herbewapening.
Tegenstanders hebben nu het recht
hun campagne tegen die herbewape
ning voort te zetten.
Hoewel het partijbestuur en de La
gerhuisfractie zich kort geleden
vóór de herbewapening uitspraken,
heerst in de partij zelf een scherp
meningsverschil over deze kwestie.
Persfotograaf in Indo-China
omgekomen.
Enige uren na de dood van de in
ternationaal bekende fotograaf (van
„Life") Robert Capa, die in Indo-
China door een landmijn omkwam,
werd aan ztjn adres een telegram
afgegeven, waarin de dood werd ge
meld van een andere bekende foto
graaf, de Zwitser Werner Bischof.
Het telegram werd verstuurd door
het fotobureau „Magnum", waarvan
Capa directeur was, en vroeg hem
raad over het waarschuwen van de
familie Bischof te Ziirich.
Bischof is in de bergen van Peru
bij een auto-ongeluk om het leven ge
komen.
Enorme hitte in Egypte.
In Loexor en Assoean (Egypte)
steeg het kwik Woensdag tot 48 gra
den C. in de schaduw. In Minia was
het 45 gr. en in Cairo 40
In Midden-Egypte gaat de hitte
golf genaard met een invasie van
sprinkhanen, waartegen met hef-
schroefvliegtuigen wórdt opgetreden.
Op het olatteland zijn talrijke
branden uitgebroken, sommige ver
breid door duiven, die met branden
de vleugels neerstreken. In Kafr-e!-
Sjeikh zijn een honderdtal huizen in
de as gelegd. Ook graanvelden zijn
verbrand. Bij Samaoed gingen 400
woningen verloren.
PROBLEEM VOOR BOSKOOPSE KWEKERS.
Terug naar de ouderwetse vangkorf.
(Van een speciale verslaggever)
Als het waar is, wat de volksmond zegt, dan heeft iedere Nederlander
„zijn rat" waaraee beweerd wil zgn, dat ons land zo'n tien millioen ratten
herbergt, te water en te land.
Maar aangezien er onder dit schadelgk volkje geen telling kan worden
gehouden, is het best mogelijk, dat er nog veel meer ratten in ons land voor
komen.
Hoe het z|j, de boer, de kweker en de tuinder, de hoenderparkhouder en
de pakhuiseigenaar, zg allen weten ervan mee te praten, dat ze er zgn. en
dat ze zich niet onbetuigd laten.
In een boomkwekerscentrum als Boskoop vormt de schade, aangebracht
door de bruine waterrat, een voortdurend financieel probleem, waartegen
men helaas nog altijd niet afdoende van leer kan trekken.
Het is wel heel merkwaardig, dat de werd gemaakt) op een schone olek
Plantenziektekundige Dienst, beschik
kend over de nieuwste wetenschap
pelijke vindingen uit Wageningen, nu
weer moet adviseren om... de ouder
wetse, primitieve methode van de
„rattenkorf" toe \a passen.
Bestrijdingspraeparaten, zoals bijv.
de Middellandse Zee-ui, hebben in fei
te gefaald, de ratten eten de aard
appelblokjes, waarin het vergif is ge
borgen, niet eens op.
Liever knagen zg het wortelgestel
van jonge heesters en bomen af...
En daarom, in afwachting van wat
de wetenschap gaat doen tegen het
rattenprobleem... terug naar de korf
in.de sloot!
Wanneer ge staat op de smalle
paadjes van een Boskoopse boomkwe
kerij, zijn de keurige veeltintig-
groene rijen jonge planten een lust
voor het oog, vooral wanneer de zon
zo zomers schijnt en het water in de
sloten en vaarten ijverig glinstert tus
sen de begroeide wallekanten.
VANGKORF
Gedienstig vist een van de knechts
zo'n „korf" uit de sloot. Het is een
soort dubbele trechter van fijn kip
pengaas, met in het midden een vang-
kooitje. Raakt de langs de oever
zwemmende rat aan een van beide
zijden in zo'n wijde trechter, dan komt
hij door de nauwe punt in het vang-
kooitje terecht.
Nooit gelukt het hem, weer door
dat smalle gaatje met de puntige kant
naar buiten te kruipen. Hij zit in het
kooitje en als dat dan enige tijd onder
water wordt gehouden, verdrinkt de
schadelijke rover.
Het gaat er nu maar om, dat de
„korf" (welke vroeger altijd van teen
in het water ligt en dat deze eens per
week wordt verlegd, anders is er geen
rat meer, die er „inloopt". Twee kor
ven in zo'n honderd meter sloot is
voldoende.
GROTE STROPPEN
Dat de Boskoopse kwekers, evenals
die in Aalsmeer, grote stroppen kun
nen hebben aan de vernielzucht van
de onverzadigbare iterrat, vertelt
men ons ook in het kantoor van de
Plantenziektekundige Dienst "1 de
Zuidstraat te Boskoop.
Deze bruine waterrat komt niet in
huis. De huisrat vindt men overal
in den lande, in stad en dorp, en vooral
veel rond boerderijen, waar deze ro
vers de kippeneieren wegstelen, meel
zakken vernielen en huishouden in
opgeslagen oogst.
Ook in pakhuizen kunnen zij danig
te keer gaan en hele ladingen opgesla-
In Dreischor werd opa Kip tijdens
de derde ronde van het bevolkings
onderzoek op t.b.c. doorgelicht. Opa
Kip is een voorbeeld voor menigeen!
De kwestie der
wervingsadvertenties.
Naar aanleiding van vragen van
het lid der Tweede Kamer, de heer
Roosien, betreffende de weigering
tot plaatsing van wervings-adverten-
ties, uitgaande van het ministerie
van Oorlog en Marine, heeft de mi
nister geantwoord, dat de desbetref
fende dagbladen inderdaad zijn uitge
sloten van deze advertenties.
De minister acht voor deze alge
hele uitsluiting het motief voldoende
daar de werving als één geheel dient
beschouwd te worden. De werving
van het beroepspersoneel en van an
dere vrijwilligers voor de marine en
de landmacht kan ook uitzending
naar het Verre Oosten ten gevolge
hebben, waardoor de werving als éen
onverbrekelijk geheel dient te worden
bezien.
De directeur van de Plantenziekte
kundige Dienst te Wageningen, dr C.
J. Briejer, zegt er van: „Als iedere
Nederlander nu maar „zijn" eigen rat
opruimde, zouden er zeker niet veel
overblijven. Maar ^an zou iedere
vrouw of man en ieder kind op jacht
moeten gaan en dat kan nu eenmaal
niet.
Daarom moeten sommige mensen
veel van deze knaagdieren opruimen.
De leus is en blijft: „Nederland vrg
van ratten".
„Was het maar zover", zeggen de
Boskoopse kwekers, als ze weer een
aantal dode planten in een hoek van
hun kwekerij vinden.
Zij kunnen daartoe meewerken,
wanneer zij zich houden aan de voor
schriften: korven plaatsen, regelma
tig nakijken opdat er geen dode ratten
in achterblijven en... ze wekelijks ver
leggen.
VERBETERING LEVENSSTANDAARD
Eerbied voor de menselijke
persoonlijkheid.
Te Parijs kwamen ruim 300 voor
aanstaande industriëlen uit 13 Euro
pese landen en de Verenigde Staten
gedurende 3 dagen bijeen ter bespre-
EEN GESPREK MET DOKTER HARING.
Schilderen is een uitkomst
voor t.b.c.-patiënten
(Van een onzer verslaggevers)
Aanvankelijk stond ik sceptisch tegenover het Welfarewerk, vertelt dr
Haring ons. En deze longarts, die aan het hoofd staat van het enige militaire
sanatorium, dat Nederland kent gelegen in de omgeving van Amersfoort
verduidelijkt zijn vroegere standpunt aldus:
Toen ik nog scheepsarts was begon men er al mee. Ik heb toen gezegd: zo'n
kerel van veertig krijg je toch zeker niet zo gek. dat 'ie poppetjes gaat
maken!
Maar de lieftallige helpsters van het Nederlandse Rode Kruis hebben hem
„zo gek" gekregen. De practijk heeft het uitgewezen en wü hebben de zegen
van deze zo op het oog merkwaardige tab van het Rode Kruiswerk mogen
ontdekken, toen wij veroordeeld werden maanden lang het plafond van hel
ziekenhuis Zuidwal in Den Haag aan nadere beschouwing tc onderwerpen.
En dit is nu juist, waar het Welfare-
werk radicaal mee wil breken. Met die
visuele bestudering van de nogal
prozaische ziekenhuisplafonds Het
Welfare-werk zet de patiënt aan het
werk, verzet zijn gedachten en kan
zodoende een waardevolle bijdrage le
veren tot de genezing van de zieke.
Het Welfare-werk of met een ander
woord: bezigheidstherapie, beoogt de
patiënt, die een langdurig verblijf in
een ziekenhuis of sanatorium staat te
wachten en ook de z.g. thuisliggers
en zelfs gevangenen worden niet ver
geten gezonde ontspanning door
zelfwerkzaamheid te verschaffen. Ve
lerlei middelen worden daartoe aan
gewend Het doel, de genezing van de
patiënt door deze bezigheden zo mo
gelijk te helpen bespoedigen, is weer
typerend voor de geest, waardoor het
gehele Rode Kruiswerk is doortrok
ken.
Op allerlei wijzen, en zoals gezegd,
met vele middelen tracht men dit doel
te bereiken. Hoofdzaak is echter dat
de zieke niet aan zichzelf wordt over
gelaten; alleen met zijn gedachten is
dus. Immers, de strijd tegen de ziekte
is in vele gevallen reeds half gewon
nen als de patiënt tegen het beruchte
piekerproces beschermd kan worden
En of hij nu een Smyrnakleed gaat
knopen, een vaartuigje dat in dubbele
betekenis van het woord een notedopje
mag heten van zieltjes voorziet, van
afgedankte röntgenplaten albums knut
selt of „pitriet" of „leerwerkt", het is
alles van geen belang. Als hij maar
iets doet. waardoor de dagen omvlie
gen.
Zo snel „daarhenen vlieden" zelfs dat
hij 's avonds als het klokje van ge
hoorzaamheid het bedlampje uitklikt
zijn hoofd neerlegt met het gevoel:
Sjonge wat had ik nog veel willen.
doen. En ik heb geen tijd gehad om
naar de radio te luisteren of een krant
te lezen!
Wij noemden in het voorgaande al
vele vormen van bezigheidstherapie,
waarmede de patiënt in contact wordt
gebracht. Het schilderen mogen wij
echter beslist niet overslaan.
Gehoord ook het geestige „college"
van dr Haring en gezien de fraaie re
sultaten die de Welfarewerksters van
het hospitaal te Amersfoort ons wel
willend toonden.
Schilderen.
Een Engelse collega een t.b.-
patiënt schreef hier een boek over
getiteld „De kunst tegen de ziekte"
en toen zijn wij ook maar gaan schil
deren, vertelde dr Haring laconiek.
Als je aan schilderstherapie ge
loofd, d.w.z. aan het feit dat de pa
tiënten door scheppenü werk hun el
lende afreageren, zul je dat door de
werkstukken moeten „duiden" Hier
komt echter nogal een en ander bij
kijken en allen die de patiënt onder
controle hebben, van zaalzuster tot
longarts, moeten nauwkeurig hun ge
gevens uitwisselen. Of schildersthera
pie werkelijk bestaat en of de patiënt
door het afreageren van zijn gevoe
lens, die hem bestormen over gezin en
toekomstige werkgelegenheid, sneller
geneest dan een collega-zieke, die niet
op een dergelijke wijze wordt bezig
gehouden, valt moeilijk te bewijzen.
Geen kwaad woord.
Maat ook al is het geen therapie
dan nog heeft het dit grote voordeel
dat de patiënt zijn narigheid goed
deels heeft kunnen vergeten Aldus
dr Haring, die thans geen kwaad
king van vraagstukken, welke waren
samengevat onder 't algemene hoofd-
„economische en sociale voorwaar
den voor de ontwikkeling van de
vrije onderneming".
Na afloop van deze besprekingen
hebben zij hun wensen als volgt sa
mengevat. Het primaire doel van
iedere industriële activiteit moet zijn
de voortdurende verbetering van de
levensstandaard van allen in het be
reiken van bedrrjfsvrede en het plaat
sen van de industrie op solide grond
slagen. De leiders van de Europese
industrie blijven er van overtuigd,
dat dit doel niet door planning van
de staat kan worden bereikt, doch
wel door de vrije ontwikkeling van
de particuliere onderneming en door
het vrij spel laten aan gezonde con
currentie. De oarticuliere onderne
ming en de concurrentie dienen
steeds rekening te houden met de be
langen der defensie en met de eer
bied verschuldigd aan de menselijke
persoon. Ontwikkeling van het inter
nationalisme in de handel is een „es
sentiële voorwaarde voor het leven
van de vrije onderneming en voor
economische en industriële vrede".
Nadat de verschillende vraagstuk
ken in werkgroepen waren besproken
zgn met algemene stemmen in de ple
naire bijeenkomst vier resoluties
goedgekeurd, waarin bovenstaande
punten zijn verwerkt.
woord meer over het Welfare-werk
wil horen.
Het is onontbeerlijk voor de zie
ke. vooral voor de t.b.-patiënt, die
meestal een lange kuurtijd moet door
maken Maar een volkomen samen
werking tussen medische staf en wel
fare werksters is onontbeerlijk, voor
al ook om te kunnen bepalen welk
werk een bepaalde patiënt aan kan.
Bij een rondgang over de zalen za
gen wij hoe de patiënten alom druk
bezig waren met handenarbeid.Toeval-
ligerwijze kwamen wij in gesprek met
een Twent, Johan Keizer uit Ni ver
dal, op wiens bed een Smyrnatapijt
lag als een exotische sprei. Johan
werkte rustig door tijdens ons gesprek.
Ja als bij heel eerlijk moest zijn had
hij maar weinig tijd om ons te woord
te staan! Voor moeders verjaardag
en die was al in t zicht moest het
kleed nog af.
Is er nog duidelijker bewijs nodig
hoezeer dit zegenrijke Welfarewerk
een der zestig taken van het Neder
landse Rode Kruis - de aandacht van
de patiënt gevangen noudt en hem zo
doende tijd en uur doet vergeten....
