Antoon Coolen schreef roman voor het eerst in vijftien jaar „Spontane reacties" leverden soms knappe antwoorden op C Filmproducenten in V.S. moeten alarm blazen Romanschrijver J. F. Oltman was een talentvol man ZATERDAG 30 JANUARI 1954 PROVIN Cl ALE ZEEUWSE COURANT 11 EEN ROMANIISCHE VLUCHT Lezenswaardig boek, waarvan weemoedige bekoring uitgaat VOOR HET EERST sinds vijftien jaar verscheen er weer een roman van de hand van de populaire schryver Antoon Coolen. Wie tot zijn lezers be hoorde. kent zijn genre: hei beslist „betere" soort streekromans, in dit ge val meestal spelend in het gebied van de Peel, Coolens geboortestreek. Rustige, vriendel\jk-eenvoudige boeken, vol landelijke sfeer, met soms iets groots in hun uitbeelding, en steeds overhuiverd door de niet opdringerige mystiek van Coolens geloof. In de vijftien jaar, die verliepen sinds de verschijning van zijn „De her berg In '1 Misverstand" (1938) is er zo het een en ander in de wereld ge beurd. Het Is typerend voor een persoonlijkheid als Coolen, dat hy zich in die tijd verdiept heeft in de sprookjes- en Icgendenwereld. Enkele verzamel bundels verschenen van zyn hand. Welk een romantische vlucht uit de ont stellende werkelijkheid! En invloed heeft dit sprookjeswerk stellig ook gehad op zyn nieuwe ro man: „De vrouw met de zes slapers" (de titel klinkt reeds als die van een sprookje). Dit hele verhaal balanceert op de grens tussen roman en sprook je: het is veel te vaag voor een roman, veel te realistisch voor een sprookje, en het geheel Is dan ook, ondanks de waardering die we zeker voor dit boek gevoelen, lichtelijk tweeslachtig en onbevredigend. slist met een onvoldaan gevoel weg legt: Coolen schept door het oproe pen van allerlei geheimzinnigheden by zijn lezers een nieuwsgierigheid die hy later onvoldoende bevredigt. Er blijft doodgewoon een leegte, want de schrijver geeft f-ns evenmin iets Anders in de plaats, iets dat als een nooit aflatende beklemming aan wezig zou kunnen zijn (zoals b.v. Coolen heeft voor deze roman zyn stof deels tn de meest romantische fantasie, deels weer in de realiteit van de Brabantse dorpssfeer gezocht Ziehier het wel zeer bizarre stra mien. Even buiten het dorp, waar dit boek speelt, ligt een middeleeuws kasteel waarop een Jong baronesje woont. Als kind heeft zy gespeeld met een dorpsjongen, Jacob Cordewe- ver, die een levenslange mijmerende liefde voor haar opvat. Later ver looft zij zich met een jonge baron, die evenwel een veel te grote belangstel ling aan de dag legt voor een kamer meisje. waarna hun verloving verbro ken wordt. De baron komt evenwel na enige tijd terug met een donkere vrouw uit Marokko en laat het mid deleeuwse kasteel optrekken, waarop hij met zijn berberse schone zijn In trek neemt. Deze Fatma kwijnt ech ter in enkele jaren weg: de baron raakt in de schulden, en nu is het de beurt aan zijn vroegere geliefde, de barones, om liefdeswraak te nemen: zjj koopt het namaakkasteel en laat het weer met de grond gelijk maken Daarna verdwijnt ook zij uit de om geving. Later, ouder en zeer arm ge worden, komt zij echter terug op het dorp om te wonen in enkele ver trekken van het vervallen oude slot. Zij leidt er een zeer eenzaam leven Op een nacht wordt haar zaakwaar nemer op het kasteel vermoord en dan bevangt haar een grote angst. Van die nacht af wil zij zgn. „sla pers" hebben op het kasteel om haar voor onheil te behoeden. Het is Ja cob Cordewever. die zich belast met de taak, een zestal slapers te vinden die tegen een vergoeding de barones bewaken. Corilewever is een middelmatig, half geslaagd, half mislukt mens geworden, die volkomen terzijde van 7.(|n zin In verloren dromen leeft, en nit;-rij|k het afgemetene van een dorn^notahele aangeno- nvn heeft: hij Is gemeenteont vanger g-worden hoewel h(j het gemakkelijk verder had kunnen brengen. Hij wordt zelf ook s'aper op het kasteel, doeh de barones weet niet dat h(| haar jeugd vriendje is. De eenzame vrouwe. Cordewevera ..verre geliefde" sterft aan een hartaanval en dnn is het hoek eitrenllik uit. Zoals nrn /let een notr«l grillig, om niet te zeggen drakerig, weinig om 't Ujf hebbend gegeven. GORD GETEKENDE DORPSSFEER. Maar hierin ligt stellig niet de Waarde van dit eigenaardige boek. waarin een wonderlijke omkering van de waarden heeft plaats gehad de hoofdpersonen namelijk, de baro nes en Cordewcvër, zijn volkomen vaag en raadselachtig gebleven vooral de barones is volkomen on zichtbaar en van haar Innerlijke roerselen vernemen we letterlijk niets! terwijl de bijfiguren, vooral de zes slapers en hun familie, en ver der de gehele dorpsgemeenschap van het Brabantse plaatsje uitstekend ge- Men ziet zelfs, als 'ezer. op dat ontoegankelijke kasteel afspeelt, door de ogen van net t zelfs, als lezer, }les wat zich op asteel afspeelt, door de oge belangstellende dorp. vertegenwoor digd door een niet nader genoemde ,.wy". die de bekenden van Cordewe ver verbindingsman tussen het on bereikbare kasteel en dc vertellers vertegenwoordigen Mèt het volk ziet men het baronesje als klein meisje spelen, nen ziet haar later met haai geliefde schaatsen In het maanlicht: men woont de bouw van het namaak kasteel bij. bewondert de schone Fat- ma en volgt de schokkende gebeurte nissen bij de begrafenis van die mu- aulmanse vrouw. Men ziet het kasteel weer afbreken en later de barones als bejaarde dame wandelen wat chocola uitdelend aan kleine kinderen Maar men dringt nimmer ln haar geheim door. en dat is een »an de oorzaken die maken dat men dit boek toch bc- ulturele avalcaJa in zijn romans en verhalen heef gedaan). Het mysterie van die barones be staat niet, is niet opgeroepen, interes seert ons tenslotte niet meer. en de onthulling dat zjj zo arm en eenzaam was nemen we voor kennisgeving aan. Er blijft ons dus slechts die mees terlijk getekende gemeenschap van Klein Brabants dorp. en verder de een (soms slordige!) mooie beeldendf meestal zeer het tot In de flcn stijl als vreemde filoemen, wat uitheems ten onzent, maar zeer fraai en beheerst. Mogelijk is het een ty- Slsch „katholieke" stijl. die denken oet aan Ie barokke, rijke Interieurs van Rooms-Katholieke kerken; een Stijl waarbij het proza van de meeste protestantse auteurs nuchter lijkt. Weemoed en romantiek doordren ken ook de decadente nymeringen over de veranderingen die een oud dorp in moderner tijden onvermijde lijk doormaakt. Typische dorpsher bergen verdwijnen, bomen worden ge rooid; in plaats van oude stopfles-vin- keltjes verryzen nieuwe, zogezegd „karakterloze, aan de eisen des tijds aangepaste" panden en in plaats van koetsjes met kleppers er voor rijden er auto's. Iedereen kent dat lied en jammert graag romantisch mee. maar niemand gaat nog in zo'n schokkend koetsje zitten of prefe- TELEVISIE CONCURREERT. Hollywood in bilere nood NEW YORK, Januari. Hollywood is voor de zoveelste keer in bittere nood. Noch Cinerama, het drie-dimensionele illusies opwekkende nieuwe medium, noch Cinemascope een langgerekt, slechts Ietwat gebo gen projectiescherm dat wel een panoramisch effect, doch geen diepte geeft slagen er in de kassen der filmmaatschappijen te spekken. De concurren tie van televisie en de komende concurrentie van kleuren-televisie dreigen deze situatie nog verder te verscherpen. Geen wonder, dat Daryll Za- nucks en Sam Goldivyn met vertwijfelde gebaren de handen aan de zicht baar kaler wordende schedels slaan en alarm blazen. Er worden weinig films gemaakt. De werkloosheid in het filmbedrijf is sedert de oorlog niet zo groot geweest als thans. De studio's hebben een deel van hun „sets" en de onder contract staande artisten aan net werk gezet om televisie-films te maken. Maar dit „marriage de ralson" tussen camera- en kinescope lens (waarmee T.V. werkt) is nog allesbehalve hecht, duurzaam of romantisch. Want Hollywood is inmiddels tot de con clusie gekomen, dat er maar één oplossing voor de filmstad is, die alle kwalen.kan verhelpen: dat is het maken van films voor de bioscopen en het verhinderen dat deze ontijdig op het televisie-netwerk worden uitgezonden. BILLY WILDER en Leiand Hay- ward hebben Charles Lindbergh meer dan één millioen dollar betaald voor de filmrechten van de autobiografie van deze luchtva*pionier, het groot ste bedrag ooit aan filmrechten voor een boek betaald, DE MAASTRICHTSE beeldhouwer, schilder en glazenier, Charles Eyck heeft aan de gemeente Maastricht ter herinnering aan en uit waardering voor de omwonenden van het atelier „achter de barakken" by de Bosch straat, waarin h\i gedurende enkele jaren werkte n bronzen beeld ge schonken. Het is een 70 cm hoog kin derboekje. evn voorontwerp voor hef grote bevr\jdingsmonument te Maas tricht. Dit Bchoenmaker-blyf-bjj-je-leest- besluit dient nader te worden toege licht. Want de magnaten der „droom- fabrieken" schijnen tevens te hebben begrepen, dat het in onze tyden geen zaak meer is de middelmatige films te produceren, die in de amusements literatuur zouden kunnen worden ge kenschetst als „bladvulling" Het pu bliek betaalt en betaalt goed voor die films, waarvan onderwerp en uitvoering torenhoog uitschieten bo ven de grauwe filmkost-van-alle-dag. Hiermee is alweer niet gezegd, dat de films, waarop Hollywood zich thans concentreert, momenteel voor namelijk gekenschetst worden door nieuwe versies van Shakespeai e's oeuvre, of, hoog-intellectuele onder werpen. Om het vegendeel onmiddel lijk naar voren té brengen: bet nieu we genre films omvat wel degelijk „musicals", revues en romantische rolprenten of koddige avonturen als Bod Hope's uiterst populaire films; maar de kern van hef moderne reper toire wordt thans gevormd door de meer serieuze rolprent, films met een voor ieder soort publiek uevattelyke probleemstelling. Hiervoor laat het publiek zijn tele visie-ontvangers wel in de steek. Maar de traditionele zang-, dans-, lach- en smjjt-komedies behoren tot het verleden. Daarnaast geldt de belangstelling van het publiek een soort films, die zich veel meer op het hellende vlak bevinden. Men weet, dat Marilyn Monroe een torso heeft, dat de mo derne conceptie van Venus nabn komt. Haar figuur slaat een heel wat beter figuur dan haar acteertalent En aangezien de filmindustrie ten slotte een puur commerciële zaak is. heeft Hoüjövood herhaaldelijk de „ve hikels" ontworpen, die haar in de ge legenheid stellen dit figuur ten volle te etaleren. Marilyn staat niet op zichzelf Jane Russell is een van haar „kunsf'-zusteren Zij is momenteel de hoofdrolvertolkster van de furore ma kende film „French Line", waarin zij een dans verricht, die men in de let terlijke betekenis van het woord een „onthulling" kan noemen. Ook tn tal van andere Hollywood-rolprenten da len. mét de inkomsten der filmmaat schappijen. de halslijnen der décollet- tées in vervaarlijk tempo. De enge grenzen van de „morele code", die ïdustrie zichzelf oplegde om censuur van boven te voorkomen, worden her haaldelijk overschreden- HERZIENING CODE? Teneinde „internationaal aanvaard bare maatstaven van fatsoen" aan te leggen ontwierp men indertijd Holly wood» code. waarbij het o.a. aan pro ducenten van misdadigersfilms ver boden werd de misdaad op enigerlei wijze als aantrekkelijk of ais een deugd voor te stellen. „Crime does not pay" is immers de stereotype mo raal waaraan al deze films moeten voldoen. De code verbiedt voorts ex cessen waar het filmomhelzingen geldt; vloeken is evenals bigamie, e.d. verboden. Dit alles is uitermate prijzenswaar dig. Maar de code is vaak even node loos straf als zij herhaaldelijk Tchijn- heilig is en onze sympathie gaat der halve geheel uit haar het bestaande verlangen om de code te herzien. ANTOON COOLEN zes slapers re'ert de in zo'n winkeltje gekochte kaas die naar bokking stinkt, behalve mogelyk in ztjn vakantiedagen. En dit alles zou dan ook stellig monotoon worden, ware het niet dat Coolen zijn weemoed steeds met irenie en vaak zelf» met goede humor heeft gekruid Zijn dorpstypen, zoals de twee el kaar steeds over alle plaatselijke ge beurtenissen consulterende zonderlin gen Jeurlssen en Forster: zoals 't hei lig "Sjoke met haar vele vrijers; zoals de „slapers" op 't kasteel, zijn voor treffelijk getypeerd. En tenslotte geeft het alles door drenkende gevoel van de betrekkelijk heid en vergankelijkheid van het aardse leven aan dit alleszins lezens waardige boek een weemoedige beko ring waarvoor weinig lezers volkomen ongevoelig zullen blijven. Antoon Coolen: De vrouw met de zes slapers. Nijgh en Van Ditm&r, 's-Gravenhage HEI SLOT LOEVESTElJN Schrijver van ,.De Schaapherder Gisteren was het honderd Jaar geleden, dat In het Gelderse dorpje Steenderen overleed Jan Frederik Oltmans, een der eerste schryver» van Nederlandse historische roman». Uitman» werd In Den Haag geboren. Negen Jaar later verhuisde zijn vader naar Amsterdam, waar hy Ryksontvanger werd. Jan Fredertk Oltmans werkte aanvankelijk op diens kantoor. Maar de jonge mon had .«mirre verlangens. Het was in de tyd. dat de Amsterdamse hoog leraar D. «J. van Lennep, een oproep deed tot de Nederlandse schryver» toch ook voor ons land romans te scheppen ais Waiter Scott in Engo- lainJ schreef, louter nationale kunst. ke hy In de tuin voor het huis had laten bouwen. In 1854 stierf hij. op 29 Jan. des avonds om vflf uur. zyn laatste werk w.rd na z\Jn dood uitge- feven. Het was minder belangrijk an zijn andere werk en bestond uit twee delen: „Het huls van het Zee- Oltmans deed dit en ln 1834 ver scheen onder de schuilnaam J. van den Hage, een naam. die hij tot één jaar voor ziin dood heeft gebruikt, een geschiedkundig verhaal uit de tachtig-jarige oorlog „Het Slot Loe- vestevn van 1570." Vier Jaar later kwam het tweede boek van Oltmans uit.Het waren de vier delen van „De Schaapher der" algemeen beoordeeld als zijn beste werk. een verhaal uit de Utrechtse oorlog 1481—1483. Lang is er. zowel in zijn eigen tiid als daarna, gedebatteerd over de li teraire waarde van het werk van Oltmans. Terwtjl Bakhuizen v d. Brink „De Schaapherder" onder ro mans van de eerste rang plaatst, ge ven anderen een minder goed oor deel over het werk van Oltmans. al zijn allen het er over eens. dat het getuigt van een groot talent en een diepgaande studie van het onder werp. Rast. In de laatste Jaren van zijn leven zocht Oltmans rust. Hij vestigde zich ln Steenderen aan de IJssel in Gel derland en werkte hter op zrjn ka mers in het huis waar hij in pensi on was of in de kleine moshut, wel- ^yeelse. /linze BLINDE LIEFDE De lelie had haar zuiverheid Ten veeten van de pad geleld. Eerst zat hij seven uren stil. Toen e(j hy: kweenie wattuwB. Dan dacht h{j nog eens twee uur na. Toen zei hij: ik heb liever sla. Zo gaat het wie niet onderscheidt Vóórdat zij om het Wonder vr\jt. ECONOMIE 't Was een piepjonge, schuchtere haring En ze vierde haar eerste verjaring En ze wou wel eens uit, Daarom gaf ze haar kuit Bij een eerlijke schol in gesloten bewaring. Maar daar had ze een strop Want die schol vrat het op. Hij zei: 't was z\jn plicht en het heette Inklaring De moraal van 't geval f Och, die weet u wel al: Hou je kuit in je kous, ook al heet dat ,/>ntsparing"! JORINGEL. UITSTEKENDE RADIORUBRIEK O i Cl t li voren steeds op de band opgenomen. Kutger ochoute maakte er meer J zodat er een veiligheidsklep was, van dan hersengymnastiek GOEDE RADIO-RUBRIEKEN OVER serieuze muziek zyn zeldzaam en te tellen op de vingers van één hand. Zo heeft de B.B.C. een Zondag middag-uitzending, „Music Magazine", die uitstekend is, komt Brussel- Frans elke week met een voortreffeiyke „Tribune du Discopbile" en Hilversumja, welke rubriek van Hilversum kan op één Hjn worden gesteld met deze buitenlandse radio-prestaties? Daarover behoeft men niet lang te discussiëren, want zonder twyfel komt daarvoor in aanmer king de Vara-uitzending onder leiding van Rutger Schoute: „Spontane reacties." Twee ervaren musici, iedere keer twee andere, beantwoorden vragen en debatteren over muziek-fragmenten. die hiervoor zonder hun voorkennis zyn uitgekozen. Op dit ogenblik is deze byzonder aardige ru briek uit de aether verdwenen, maar het ligt In de bedoeling van de Vara-programmalelding om opnieuw te starten. Een voornemen, dat vele getrouwe muziek-luisteraars met vreugde zullen begroeten! Op initiatief van Rutger Schoute eigenlijk betekende dit een „radio- vorm" geven aan ea» reeds lang be- EEN VRIJWEL VOLLEDIGE col lectie brieven en manuscripten van ie Britse schrijver H. G. Wells is verkocht aan de universiteit van Illi nois. Tot de collectie behoren de ma nuscripten tuin de meeste van Wells hoeken en de brieven die Welss heeft ontvangen van beroemdheden ah Winston Churchill, James Joyce, Ru dy ard Kipling Bernard Shaw en Law rence oj Arabia. HANS HENKEMANS ,,,de eerste oefende hobby van deze musicus. Zo als vele van ztjn collega's maakt hij er namelijk een plezierige sport van om 's avonds met zün radiotoestel omzwervingen te maken langs vele stations, vanzelfsprekend hoort hy dan muziek en zo vertelde hij ons „dan ga je zitten nadenken: Wat Is dat Uit welke periode stamt het Van wie zou het kunnen z(jn En het is bijzonder leuk als je dan by de af kondiging kan vaststellen, dat je raak geschoten hebt." Maar toen deze 'hobby eenmaal een radio-uitzending werd. zag Ru teer Schoute toch kans om er ieta meer van te maken dan alleen maar een soort muzikale hersen-gymnastiek Want d&t was allerminst zyn bedoe ling. Néén. het Fine er om de luis teraars een inzicht te geven van de wijze, waarop doorgewinterde musici vragen rond een hun meestal onbe kend stuk tot een oplossing brengen „Het kan best /Un". zo meent Schoute, „dat vele nlet-vukmenseti meer muziek herkennen dan conser vatorium-directeuren Maar het aar dige bij de laatsten Is luist de spiraal- redenering. het opsporen van bi-paal de kenmerken in bijvoorbeeld inter pretatie of In instrumentatie, waar na zij tenslotte tot een conclusie ko men. Zyn eerste „slachtoffers" waren Hans Henkemans en Marfus Fint- huls en sindsdien is hen een lange rjj gevolgd. Da uitzending werd te- wanneer een der musici meende dat hij te „gekke" dingen had gezegd. Maar het aardige is. dat van deze uitvlucht-mooelykheid nooit gebruik werd gemaakt. Zelfs al werden wel eens een hoogs! enkele keer minder scherpzinnige opmerkingen gemaakt, dan luisterden de betrokkenen toch met genoegen naar het terugdraaien van de band. En dan kwamen op nieuw spontane reacties, doch dit keer in de geest van: „Natupriyk ls dat van die of die En ik had het nog willen zeggen Deze opmerkingen zijn heel begrij pelijk, want de beide ondervraagden staan tijdens hpt opnempn allerminst onbevangen, tegenover de vragen, die hun worden voorgelegd, althans niet in d»e mate als het geval /ou zijn zonder microfoon. Er is immers aitüd een zekere rem, een angst om iets te zeggen, omdat men weet. dat achter die microfoon een schare van luisteraars zU, die ook met genoegen kennis neemt van minder geslaagde opmerkingen, die de ..ervaren musi ci" eventueel maken. En rond de luidspreker gonst het dan ln de geest van: „Snap je dat nou? I»at had ik zelfs wel geweten!" De mi crofoon ls echter nipt de enige fac tor, die remmend kan werken, men ls oo kbang voor strikvragen. I»at kwam eens na afloop van een opname tot uiting: er had een fagot geklon ken en de betrokken man kwalifi ceerde het geluld als van een saxo foon want zo zei hy later „Ik dacht, het 'Ukt zo op een fagot, dat het dit instrument wel niet zal zUn KNAPPE ANTWOORDEN „Maar als ik nog eens in gedach ten naga. wel ke antwoorden werden gegeven, dan vind ik dat er veel meer knappe, intelligente opmerkin gen werden gemaakt dan omgekeerd Bovendien waren de foutieve antwoor den soms zeer interessant, omdat zij een bepaald licht wierpen op deze en gene kwestie. Er werden soms ver bluffend rake dingen gezegd Zo her inner ik me, dat een der ondervraag den de oorsprong van een werk. die al dicht was benaderd, nog bete' wisi aan te geven, doordat hij vast stelde. dat de hoorns in het orkest ia natuurtonen speelden. Dat is nu vijf. verspreide verhalen." In 1898 b besloot men op initiatief van de heer J. A Btentjes, die een oproep deed om geld in te zamelen, op het graf van Oltmans een zuil te plaatsen in de plaats van de oude, stukgevroren 8teen. die de rust plaats van de schrijver aangaf. Er kwam vyf en zeventig gulden byeen jn daarvoor werd in Zutphen een monument gemaakt. Het was een obelisk, staande op een vierkant voetstuk dat rustte op een onder grond van keien. In de middag van Donderdag 21 Mei 1896 werd het monument ont huld. De initiatiefnemer voerde het woord en bood de burgemeester de zuil aan. waarop deze woorden van dank en waardering sprak over Olt mans „die in Steenderen een vrien delijke herinnering heeft achtergela ten.De jeugd van Steenderen zong een lied, gemaakt door een inwoner, de heer R. W. Weyers en op muziek gezet door de heer G. J. Franken uit Vorden. Vergeten Na enkele Jaren echter had men Olt mans blijkbaar weer vergetAi. Want toen een kleinzoon van zyn broei in 1936 het graf bezocht was het zeer slecht verzorgd. Dank zh deze na zaat van de schryver A C. Oltmana te Amsterdam, werd het eraf verbe terd en wordt het nadien goed on derhouden. Oltmans was een kindervriend. In zijn moshut had hU in een kast lek- kernyen, waarop hij de jeugd van Steenderen rükeiyk tracteerde. Het huis, waarin hy heeft gewoond by mevrouw Raseh, is verbrand. Nog staat de oude muur, die de tuin van de weg heeft gescheiden, maar deze zal wel spoedig verdwynen. Ook in Steenderen is er wat veranderd in deze eeuw en ook daar eist het ver keer rarer ruimte. Maai mag dan deze muur ook weggaan in de toe komst. op de kleine intieme begraaf plaats te Steenüeren biyft ln het centrum een monument staan, dat de herinnering vasthoudt aan een groot schryver. MARIUS FLOT HUIS zorgde voor de start een voorbeeld van een reactie, waar mede een musicus voor de draad komt: het gehoorde onmiddellijk ana lyseren in Dreed verband", aldus d» opvatting van Rutger Schoute. Uit de brieven het waren er tal loze die hy ontving, bleek dat het doel van de rubriek werd bereikt D» luisteraar kreeg een inzicht in de wijze. waarop een musicus bepaalde vragen aanpakt en kreeg bovendien een betere, intiemere kHk op diege nen. die hy anders slechts van verre ziet. achter de vleugel of achter de dirigenten-lessenaar. Als voorbeeld noemde Rntger Schoute de componiste en pianiste Henriëtte Bosnians, die enige maan den voor haar overlijden medewer king aan ..Spontane reactie»" ver leende. „De gevoelige Intelligentie van deze componiste kwam toen prachtig naar voren. Bjj de keuze van de onderwerpen was er over het algemeen slecnta één tijdens elke uitzending, die aan gepast was aan de speciale richting van de ondervraagden. Verder wer den zij beschouwd als all-round, zo dat byvoorbeeld een vocalist niet uit sluitend vragen kreeg over zangpla ten. maar over elke willekeurige op name. die aan de beurt was. En hoe kwam Kutger Schoute tot zyn keuze? „Och, je gaat er de din gen. die je hoort op aankijken Meest al werd vry toevallig gekozen, hoe wel er wel op ge.et moest worden dat 't bepaalde stuk aanleiding kon zyn voor een gedachtenwisselmg Maar gelukkig is het gebied vrywcl onbe perkt Gelukkig. Inderdaad. Want dat be tekent. dat Rutger Schoute nog me nigmaal met twee ervaren niuricl rond de mii-rii.iion kan zitten. En tal lozen in (te huiskamer zullen dan boek of tijdschrift uit handen leg gen: „Even luisteren naar spontane reacties de K,

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1954 | | pagina 11