De laatste uren op oud-Thule en het vertrek met de Jutho Het verkeer in de lichtstad niet meer te hanteren is MODEWEEK DER NEDERLANDSE KLEDINGINDUSTRIE KENNETH GOODMAN WERD EEN GEHEEL APARTE FIGUUR VRIJDAG 13 NOVEMBER 1953 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 7 ONDER GROENLANDERS EN ESKIMO'S (XXXVII) Eens zal de basis wellicht een grote luchthaven zijn! Vierbijna vijf dagen Thuledagen doorgebracht op de bitter-harde toendra-bodem van dit „einde der wereld", lopend, kruipend, klimmend en glijdend over de scherpe stukken leisteen, over het graniet en basalt. Het zijn niet de gemakkelijkste dagen van deze Groenlandse reis, maar mis schien de wonderlijkste, onvergetelijkste. Omdat we hier de nabijheid van de Pool zien, voelen, ruiken. Omdat wij beseffen, dat op deze harde, onver biddelijke rotsen de startplaats ligt van hen, die de laatste duizend kilome ters naar het alleruiterste Noorden ondernamen.. Omdat het hier is, waar de laatste stam Eskimo's leefde. En gelukkig was. En meende daar voor alle tijden te kunnen voortleven. Omdat wij hier de Eskimo's, de Iaatsten, zien. Deze kleine mongolen, met hun kogelronde koppen en bruin-glimmen de gezichten. Met hun vriendelijke lach en hun schilderachtige kleding. Aan slapen komen wij die dagen nauwelijks toe. We kiinnen er niet toe komen de uren ongebruikt te laten. Omdat we ook weten hier nooit meer terug te komen. Dit bezoek zal niet herhaald worden. Dit laatste brok ge bergte, dit eindpunt van de Aarde, is té ver. Misschien dat er eenmaal een luchtbasis zal zijn voor burgervlieg tuigen en dat dan onze kinderen Thu le zullen kunnen zien, sneller, gemak kelijker, eenvoudiger dan dat wij het zagen. Misschien. Maar dan zal het niet meer dit onvergetelijke, vreem de, romantische Thule zijn dat wij za gen. Dan zal het een basis zijn. We staan in deze dagen vaak voor het kleine witte huisje van Knud Ras mussen. Dat huis fascineert ons. Om dat we weten dat daar een groot man woonde. In Nederland is zijn naam niet zo bekend, maar in heel Scandi- f door ANTHONY VAN KAMPEN. navië, en op heel Groenland, is dat een naam die al legende werd. De man die de Ijskap overwon. De man die de laatste stam Eskimo's verza melde en ze een bestaan gaf. Op me nige plaats in dit wilde, verwaaide, ijskoude land staan stapels ruwe blok ken bazalt en graniet, met op een van die brokken alleen de naam van Knud Rasmussen. Meer is niet nodig. De naam is voldoende. De nederzetting Nog eens, voor de laatste maal, naar de verlaten nederzetting. De le ge turfhutten, de rottende stellingen der sleden, het roestend blik, de rond sluipende honden. Vlak voor die hut ten de fjord en daarachter de Ijskap. Ondoorgrondelijk, mysterieus, gevaar lijk. Ijsbergen in dat blauwe water, groen overdag en soms, in het avond licht. lila en donkei-paars. Kleuren die je niet zou geloven als je ze niet zelf zag. Nooit, nooit heb ik geweten hoe kleurrijk het poolgebied is. Men denkt: een witte woestenij. In feite: een allerfijnst, allermildst geschilder de pastel. De laatste gesprekken met de paar Denen die op Thule zgn achter geble ven en er niet lang meer zullen zijn. Gesprekken over ae meteorologische stations tussen Thule en de Pool. Ge sprekken over de vertrokken stam. En gesprekken over hen, die van hier uit de Pool poogden te bereiken. We horen een wonderlijk verhaal over Peary, de eerste man die de top der wereld bereikte. Er zou door Ameri kaanse geleerden, die ervaring opde den in dit Noordelijkste gebied dei- aarde, aangetoond zijn, dat Peary nooit de Pool bereikt zou hebben. Zij baseren deze conclusie op het feit, dat het volstrekt onmogelijk geweest moet zijn voor een man van Peary's leeftijd om onder de door hem be schreven omstandigheden de Pool be reikt te hebben. Een interessante conclusie, maar niet zo plezierig als men in z'n jeugd Peary als een held heeft beschouwd Peary en Cook We horen hier veel onbekende nooit eerder gehoorde details over de rei zen van Peary en Cook. De laatste was, volgens Peary, een bedrieger en hij zou zelfs nooit het land uit het oog hebben verloren. Maar wat deed Peary met het dagboek van Cook dat in zijn bezit kwam en spoorloos ver dween? Legio mededelingenbe richtenveronderstellingenin sinuatiesallemaal bij uitstek ge schikt om opnieuw te gaan twijfelen aan de waarde van de mens, zelfs ten tijde van diens allergrootste presta ties. Opnieuw vallende afgodsbeelden.... opnieuw verloren illusieszelfs hier in Thule. De laatste dagen...... de laatste uren. Nog eenmaal voelen we de schrale, ijle lucht boven de klippen van Thule langs ons strijken. Nog eenmaal voelen we de brandende zon neschijn, die dwars door die kou heen- boort. Nog eenmaal lopen we, haast schuw, voorbij de stenen terpjes van de begraafplaats. En nog eenmaal staan we in dat miniatuur-kerkje van Thule, de Noordelijkste tempel ter wereld. Gebouwd op stenen en op lei. Omwaaid door de Poolstormen. Maar binnen hangt dat schilderij waarover ik u schreef. Christus, met op zijn schoot twee kleine Eskimo's. De kerk Volgend jaar komen de Eskimo's terug naar Thule. Ze zullen de kerk afbreken en meenemen. Hun kerk. Ze hebben hun eigen ideeën over het feloof, en niemand moet ze vertellen at er in de lange, lange winternach ten geen geesten langs de bergen zwalken en dat geen duivels zich ophouden op de plaatsen waar je je in tijden van duisternis beter niet kunt begeven. Laatste bezoek aan de dokter, die hier een paar jaar gaat werken. Een jong medicus, die minder het avon tuur dan wel de gezondheid der Es kimo's zoekt. Het is bijzonder plezie rig met deze dokter te spreken en hem over de Groenlanders en Eski mo's te horen praten. Deze dokter, en die dominee die we met z'n vrouw en de baby in Umanak achterlieten zij zijn de figuren, die je de zekerheid geven dat er in deze wereld nog idea listen rondlopen. Geen avonturiers, maar mensen die alles aehterlaten ter wille van ande ren, ter .wille van Groenlanders en Es- kimo's. Men twijfelt soms aan deze wereld, maar op een reis als deze Virus kinderverlamming door Amerikanen ontdekt Twee Amerikaanse geleerden zijn er in geslaagd de verwekker van de kinderverlamming, een virus, te iso leren en te indentificeren. Hierdoor is het mogelijk geworden de schei kundige samenstelling van het virus en vele van zijn eigenschappen vast te stellen. De ontdekkers van het virus zijn dr. Toward Baehrach en dr. Carleton Schwerdt, beiden verbonden aan de Amerikaanse nationale academie van wetenschappen. Deze prestatie der beide geleerden is de bekroning van vijftien jaar onderzoekingswerk. Men heeft thans voor de eerste maal omvang en vorm van het virus, dat een doorsnede heeft van onge veer een millioenste inch kunnen vaststellen. Men verwacht, dat het nu mogelijk zal zijn de strijd er te gen met meer succes te voeren. TOENEMENDE CONCURRENTIE Amsterdam thans een Europees mode-centrum (Van een speciale verslaggever) Van 1.6 tot 21 November a.s. zal in Amsterdam de jaarlyks terugkerende moile-week worden gehouden. Deze mode-week. die nu al twaalf keer door de Nederlandse kleding-industrie georganiseerd is, heeft zo langzamerhand grote bekendheid in het buitenland verworven, getuige het sterk gestegen exportcijfer sinds 1940. Was de uitvoer van de Nederlandse kleding-indu strie voor de oorlog vrijwel nihil, de laatste jaren beweegt zijn waarde zich om en nabij de tachtig millioen gulden per jaar. Geen enkele belangrijke buiten landse detaillist of importeur kan zich tegenwoordig nog permitteren Amsterdam ala .0 iro - - contecïie- cenurum over te s. l.w D't geldt in 't bijzonder op het geb ed van man tels. De Nederlandse damesmantel- industrie is zo gelukkig zich gerug- gesteund te weten door een nationa le industrie van mantelstoffen. Dc Nederlandse damesmantel is dan ook op de wereld-confectie-markt een factor geworden, waar rekening mee moet worden gehouden. Dit betekent inmiddels geenszins, dat de Nederlandse dames-confectie- industrie op haar lauweren kan gaan rusten. In deze dynamische tijd be tekent stilstand achteruitgang, zeker in een conjuctuur-gevoelige branche als de confectie-industrie uiteindelijk is. CONCURRENTIE. Want, wat Nederland ook doet, het buitenland zit nooit stil. De concur rentie der Zwitsers b.v. wordt met de dag scherper en er zijn duidelyk waarneembare symptomen aanwezig, dat Duitsland zich in zeer snelle ma te opmaakt om ook in de confectie- seclor van het wereldgoederen ver keer de eerste viool te gaan bespe len. Wil Amsterdam zijn met moeite verworven positie dan ook handha ven en uitbouwen, dan zal het zich van confectie-centrum naar mode centrum moeten opwerken. Het fun geren als confectie-centrum wil zeg gen het brengen van confectie-ltle- aing volgens de richtlijnen van ande re mode-centra, doch dan getrans porteerd tot draagbare en ook voor vergaat die twijfel. Ze zijn er nog, mensen van dit kaliber. En ik geloof dat ze overal in de wereld gevonden worden. Overal tussen Arctica en An tarctica, overal tussen de Noordpool en de Zuidpool. Er is geblazen Een sloep brengt ons naar de „Ju tho". Er is geblazen en over een uur zullen we vertrekken. Vóór ons ligt de vallei van Thule. Daarnaast Basis. Vliegtuigen stijgen op van die Basis, maar in het oude Eskïmo-Thu- le is geen levende ziel te bespeuren. Een paar bootjes met Denen en Groenlanders komen langszij. Voor het laatst vaarwel. Er zal nog één schip komen, uit de wereld, naar Thu le. Dan is het seizoen van communi catie weer voorbij. Nauwelijks zes, ze ven weken. Dan komt de schemering. Daarna de nacht. De eindeloos lange, wanhopig lange Poolnacht. Thule...... onder de sneeuw, met de winterstor men er over jagend. Met temperatu ren van 30, 40, 50 graden onder het vriespunt. Dan eerst pas goedhet einde der wereldUltima Thule. Neeniet meer gehéél duister hier. Op de Basis zullen in die maan den de lichten branden. Honderddui zenden lampen zullen als een kunst matig Noorderlicht Thule verlichten. Duisternis zal alleen heersen op het nieuwe Thüle150 kilometer meer Noordwaartsop K'Anakde nieuwe nederzetting, en, laat ons ho pen, een nieuw paradijs. Zonder de mogelijkheid opnieuw te moeten ver trekken in verband met de belangrijke uitbreidingen van militaire bases. Tenslotte is liet de laatste stam Eski mo's, daar op Groenland, en dienen we zuinig te zijn op die ene nog overgebleven enclave. De winch van de „Jutho" ratelt en het anker komt boven. Het schip zwaait en er worden vier stoten op de pijp ge geven. Viermaal: Vaarwel Thule! We varen. North Star Bay is zo glad als een spiegel. Hier en daar drijft wat olie van de Bases. Op de wal de laatste zwaaiende Groenlanders en Denen. i Het is voorbij en de „Jutho" koerst de i fjord in. Vandaar naar zee, naar Mel- villebaai. Vóór het zover is wordt ons de al lerlaatste groet gebracht. Een groet van de Basis. Een Thunderjet-straal- jager passeert de Jutho als een smal, zilver-glanzend projectiel, een raket op niet meer dan 30 meter hoogte en hoogop tien meter van het schip. Ge schatte snelheid: 800 kilometer. We zijn een voile minuut verdoofd. Vaarwel danThulevaar wel! We zullen het nooit meer terug zien. Nooit meer. Mislukte revolutie in Bolivia. Het hoofdkwartier van de Bolivi aanse politie te La Paz heeft bekend gemaakt, dat de orde het land, waar Maandag een revolutionnaixe bewe ging^ tegen de regering in zes uur tijds werd onderdrukt, geheei is hersteld. In La Paz, Santa Cruz en Cochabam- ba zijn vele personen in hechtenis ge nomen. De opstand heeft aan 23 per sonen het leven gekost Er vielen 47 gewonden. Gewapende mijnwerkers, landweer mannen en burgers hebben Dinsdag een mars door de Boliviaanse hoofd stad, La Paz, gemaakt om de trouw van de Bolivianen aan hun regering te betuigen na de opstand. Protestants Lyceum in Breda. De Vereniging voor Chr. Middel baar en voorbereidend hoger onder wijs voor West-Brabant heeft beslo ten tot stichting van een Protes tants Lyceum te Breda. Kenneth Goodman en zijn moeder, die alles voor hem over had. PORTRET VAN DE WEEK Van wonderkind tot musicus (Van onze Haagse redactie.) Kenneth Goodman is een kleurling. En dit: een neger te zijn in een we reld, die nog altyd doorkruist en ontsierd wordt door rassenbarrières, drukt een stempel op het hele leven en streven van deze 29-jarige Amerikaanse organist en componist. De meeste mensen, die, in sociologisch opzicht, tot de minderheidsgroepen behoren, kunnen hun rancune-gevoelen» jegens de meerderheidsgroepen nauwelijks verbergen. Maar Kenneth Goodman draagt geen haat in het hart. Hy, afstammeling van een vertrapt en onderdrukt mensenras, is boven alle tegenstellingen tussen blank en zwart uitgegroeid. Hy is een man, die oprecht van de mensheid houdt, een artist, die ook in zyn symphonisch spel voortdurend weer laat voelen, dat hij zyn naaste zoekt. Die liefde voor de mensheid heeft Kenneth Goodman van zijn moeder meegekregen. Zijn moeder, die was vrouw was om de kost voor haar zeven kinderen te verdienen en die zijn muzikale talenten ook heeft ont- BABBELTJE UIT PARIJS In het jaar 1800 waren er in Pargs 21.000 wagens, die konden beschikken over 350 km rijwegen. Thans bezitten de Parijzenaars gezamenlijk 70 maal zoveel wagens (ruim 1.400.000 auto's en vrachtwagens) terwijl er niet eens vier maal zoveel rijwegen zijn ont staan. Te veel motorvoertuigen en te weinig ruimte op de weg (Van onze Parijse correspondent) _I7Zal ieder verkeer straks onmogelijk worden in de Parijse binnenstad? waar bevindt zich het originele dodenmasker van Napoleon? Zal er spoedig een schandaal Daudet aan de orde zijn? Dit zyn drie van de vragen, die de Parijzenaars zich deze week hebben gesteld. De chef van de Parijse politie Baylot, heeft een geelboek uitgegeven, waarmede bij het verkeersprobleem in de Franse hoofdstad opnieuw in het middelpunt van de publieke belangstelling heeft geplaatst. De heer Baylot, die aan het hoofd staat van 30.000 poütie-agenten geeft namelijk onomwonden toe dat hij met de hem ten dienste staande middelen geen oplossing kan vinden voor het feit dat verkeer in het hart van deze milüoenenstad op bepaalde uren van de dag practisch onmogelijk is. Wanneer alle auto's op een slechte dag eens gemeenschappelijk op straat zouden verschijnen. cdan zouden alle straten, avenues, boulevards én plei nen geheel gevuld zijn met auto's, die voor- noch achteruit zouden kunnen rijden. Deze theoretisch mogelijke ver keersopstopping zou dagen en nachten voortduren aangezien de 5.000 Parijse verkeersagenten geen kans zouden zien haar te ontwarren. De automobi listen zouden achter hun stuur moe ten overnachten en heel het leven van de grote stad aan de Seine zou lam gelegd zijn. Wanneer u daar bij rekent dat er dagelijks nog 180 nieuwe auto's en 190 scooters bijkomen begrijpt u dat de hoofdcommissaris voor het ver keer de zaken donker inziet. De enige oplossing is onderaardse wegen aan leggen. maar aangezien alleen het graven hiervan een miliard francs per kilometer zal kosten zal het nog wel even duren voor men onder Parijs en nog onder de metrogangen een spinneweb van wegen heeft aange legd.. In afwachting hiervan zal er toch iets gedaan moeten worden om de groeiende vevkeersanarchie, die maakt dat men op de spitsuren vlug ger kan lopen dan autorijden, tegen te gaan. Voorlopig denkt men er over in de gehele binnenstad het parkeren te verbieden. Napoleons dodenmasker Een Zwitserse mevrouw, madame Noverraz, heeft bekend gemaakt dat zij het orginele dodenmasker van Napoleon bezit. Aangezien deze kleine keizer in het hart der Fransen nog al tijd een grote plaats inneemt heeft dit bericht de pennen en de tongen van velen losgemaakt. Men wist namelijk dat er, verspreid over de gehele we reld, vele dodenmaskers van Bona parte bewaard worden. Dit zijn ech ter allemaal afgietsels van het orgi nele dat in het museum van Malmou- son bewaard wordt. Hoe is het dan mogelijk, vraagt men zich af, dat ma dame Novarraz, die getrouwd was met een verre achterneef van de huis knecht van Napoleon op Sint Helena, ook kan beweren dat zij de afdruk in was bezit, die vlak na Napoleon's dood van zijn gezicht is gemaakt! Het Franse ministerie van Kunsten iedereen te betalen modellen. Wil men echter een mode-centrum zijn, dan moet men zelfstandig een mode lijn aangeven, welke weliswaar aan sluit bij de lijn van andere mode-cen tra, doch toch een eigen karakter heeft. De weg van confectie-centrum naar mode-centrum is lang en moeilijk. Maar toch hebben de organisatoren van de jaarlijkse Amsterdamse Mode- week goede hoop, dat binnen niet al te lange tijd met de bouw van de fun damenten voor een mode-centrum kan worden begonnen. Bij de Maandag te openen mode- week b.v, zal bij wijze van overgang het accent vallen op de verlevendi- ging van het contact tussen fabrie ken en buitenlandse inkopers. En het ligt in de bedoeling de tot nu toe ge bruikelijke confectie-show door een culturele mode-manifestatie te ver vangen, daar de buitenlandse inko pers zo langzamerhand zelf de weg gevonden hebben haar de showrooms der deelnemende fabrikanten. arEER IMPORT. Tenslotte nog iets over de toene mende import van confectie, die een ernstig gevaar voor de Nederlandse kleding-industrie inhoudt. Want de stijging van de invoer dient voor Ne derland een waarschuwing te zijn, dat de concurrentie op de binnenlandse markt steeds schei-per zal worden. Vooral de verschuivingen, welke in de im- en exportverhoudingen ten op zichte van West-Duitsland hebben plaats gevonden de export naar West-Duitsland is in de eerste helft van dit jaar met een bedrag van 400.000,- teruggelopen, terwijl de import daarentegen stijgende is moeten voor de confectie-fabrikan- ten gloeiende tekenen aan de wand en Wetenschappen wist reeds lang dat iemand in Zwitserland een dodenmas ker bezat dat dat van Napoleon zou zijn. Tijdens de oorlog hebben verte genwoordigers van mevrouw Nover raz het masker aan de Franse staat aangeboden voor de somma van 400.000 guldens. Nadat een Franse deskudige het dodenmasker had on derzocht ging de koop niet door. Na de bevrijding werd het opnieuw aan Frankrijk aangeboden; dit keer aan generaal De Gaulle voor een iets ho ger prijs. Het antwoord was weder om negatief. Men gelooft namelijk niet dat het aangeboden masker in derdaad van Napoleons gezicht is ge maakt Men verwondert zich om te beginnen dat Jan Noverraz, die in 1935 gestorven is, in zijn testament niets over dit, wanneer het echt zou zijn, waardevolle masker heeft ge schreven. Bovendien is het masker zeer gaaf en gemaakt van een uitste kend soort was. Deskundigen weten echter dat er na des keizers dood om heel het eiland, waar hij in balling schap leefde nagenoeg geen was te vinden was. Antomarchï, die het mas ker 20 uur nadat Napoleon was over leden, heeft gemaakt, gebruikte er de was voor van oude kaarsen. Hierna vervaardigde hij van gips een nega tief, dat hem in staat gesteld zou heb ben meerdere afdrukken te maken. Het gebruikte gips was echter zo slecht van kwaliteit dat de afdruk brak. Er bestaat dus slechts één mas ker dat Bonapartes dokter mee naar Frankrijk heeft genomen. Veel later heeft men er verschillende afdrukken van gemaakt in brons en in gips die voor veel geld werden verkocht. Het is onmogelijk dat de huisknecht van de keizer ook een masker van het ge zicht zijns meesters heeft kunnen ma ken. Het is waarschijnlijk dat de ver tegenwoordigers van mevrouw No verraz een heel slim plan bedacht om het Bonepartisme van vele Fransen wat te exploiteren. Schandaal om Daudet De gebroeders Goncourt en Alphon- se Daudet alle drie beroemde schrij ven waren eerst dikke vrienden en later niet meer. De gebroeders Goncourt waren de grondleggers van de bekende Prix Goncourt, die nu nog ieder jaar een Franse roman bekroont en Alphonse Daudet schreef onder meer zijn Lettres de mon Moulin, die hem in heel de wereld beroemd maak ten. De gebroeders Goncourt schreven echter ook een dagboek, waarin ze precies en ongezouten noteerden, wat zij van hun vrienden en van zichzelf vonden. Gezien het feit dat zij hun journal zelf ook toch wel erg gepeperd vonden beslisten zij dat het eerst vijf tig jaar na hun dood zou mogen ver schijnen. Deze vijftig jaar zijn nu ver streken en de Académie Goncourt, die de Prix Goncourt jaarlijks toekent, is bezig met het reeds veelbesproken „journal" persklaar te maken. Intus sen is echter uitgelekt dat de Gon courts over Daudet zaken hebben ge dekt. Met trots en met de aan zijn ras eigen vervoering kan de orgel virtuoos over zijn moeder vertellen. „Alles heb ik aan haar te danken", zegt hij met een warme blik in de ogen. „Zij was het, die mij inspireer de, mij aanmoedigde en mij over mijn depressies heen hielpEn de moeder van Kenneth was het ook, die twee wezen adopteerde, alhoewel ze nauwelijks wist hoe ze haar eigen kinderen moest voeden. Hoe Kenneth Goodman de grootste neger-organist van zijn tijd geworden is? Voor hemzelf is het antwoord kort en eenvoudig: „Een natuurlijk© fave", zegt hij, „een gave Gods oen ik vier jaar was, ontdekte m'n moeder, dat ik piano kon spelen. En zes jaar later trad ik, vrijwel zonder enige scholing te hebben gehad, als kind-organist voor de Amerikaanse radio opWonderkind noemden ze me toen. Maar later heb ik ervaren, dat er nog alles aan mijn opleiding ontbrak, De grootste wonderen moes ten bovendien nog gebeuren Op z'n vijftiende jaar werd Good man koorleider en organist van een van de grote kerken van Philadel phia, de plaats, waar hij ook geboren is. Hij werkte toen als manusje-van- alles in de huizen der blanken, maar met zijn scholing wilde het, wegens gebrek aan geldmiddelen, nog steeds niet vlotten. Toen gebeurde om in de stijl van de emotionele organist te blijven het eerste wonder. Een welgestelde neger-dokter, die Kenneth in de kerk had horen spe len, stelde hem in de gelegenheid naar de befaamde Juillard Graduate School of Music in New-York te gaan. Zijn kleding, boeken en college gelden werden voor hem betaald, doch voor zijn levensonderhoud moest hij zelf zorgen. Vier jaar lang deed Kenneth dit. Hij verkocht kranten, spoelde bor den, zeemde ramen en... won prijzen. Want de jonge Goodman ontplooide zich tot de beste leerling van zijn klas. In elk vak blonk hg uit en in elke muzikale competitie wist hg de eerste plaats te bereiken. Roem en eer Roem en eer stapelden zich toen in snelle volgorde op. Eerst een tour nee met de zangeres Marion Ander son, die een vroeger buurmeisje van hem was. Dan een seizoen achter het concertorgel van de bekendste nacht club in Stone Harbour. En tenslotte het aanbod van het Curtis Institute of Music in Philadelphia om de eerste neger-leraar van deze muziekschool te worden. „Met grote schroom heb ik dit aanbod aanvaard", zégt Good man. „Dc vroeg me namelijk af, wat de uitsluitend blanke leerlingen zou den zeggen, als ze door een neger onderwezen werden, maar alles is honderd procent meegevallen Een studiebeurs van de Barnes Foundation in Pennsylvania stelde de talentvolle musicus tenslotte in staat een jaar in de Oude Wereld te studeren. In Parijs volgde hg lessen bg Marcel Dupré, vermaard als or ganist, componist en ook paedagoog. En nu tourt hij door Nederland, Duitsland en België en vindt overal overvolle kerken en concertzalen. Wat is de opvatting in het van or gelmuziek houdende Nederland over zijn spel? Goodman laat ons wat recensies zien, die hg zelf niet kan lezen. En daarin staat, dat men over 't algemeen grote waardering heeft voor zyn techniek, zijn virtuositeit en zgn improvisatie-vermogen, doch dat men hem, vooral als het om stuk ken van Bach en Handel gaat, niet helemaal kan begrijpen. De recen senten verklaren dit echter door er op te wijzen, dat hg een neger is. Ei gen gevoel en vervoering spelen bij zgn interpretaties voorname rollen. En het is óm deze reden, dat zgn ver tolkingen wel eens een ander reliëf krijgen dan wy in Néderland gewend zgn. Zo namen we afscheid van een man, die, als het om het weergeven van oude religieuze werken gaat, de Gregoriaanse thematiek, het Luther se koraal en de Psalmmelodie door het Negro-spiritual vervangen heeft. Een gevoelige, dankbare en ook unie ke kleurling drukte ons de hand. Want, ofschoon we dikwijls neger trompettisten, neger-drummers en neger-pianisten hebben ontmoet, wa ren we nog nooit in de gelegenheid geweest met een van de weinige ne ger-organisten kennis te maken. schreven, die de schrijver van de „Brieven van mijn Molen" in een heel vreemd licht plaatst. Daudet zou een uiterlgk zeer discrete maar voor in siders bijzonder energieke Cassanova geweest zijn, hetgeen de Goncourts met een schat aan details verklappen. De dochter en de kleinzoon van Dau det zijn hierover boos geworden; zij menen dat de nagedachtenis van een grote schrijver niet door een dergelijk dagboek bevuild mag worden en zij eisen dat de betreffende passages - die zij overigens nóg niet gelezen heb ben, maar die zeer realistisch moeten zgn geschrapt zullen worden. De Academie Goncourt die het testament van de Goncourts moeten uitvoeren denken hier niet over, zodat er nu een literair proces op komst is. dat een sensatie belooft te worden. Eetere pro paganda had men overigens niet voor het Dagboek van de Goncourts kun nen maken.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1953 | | pagina 7