Geestelijke achtergrond is van dan techniek meer belang C New-York's nieuwe burgemeester ontmoet weinig vertrouwen KLANKBORD BELGISCHE TELEVISIE START MET GOEDE PROGRAMMA'S WAT IS DE „GELUIDSBARRIÈRE"? DONDERDAG 12 NOVEMBER 1953 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 1 HET VIJFDE WERELDDEEL OP HET EERSTE GEZICHT (X) Meeste emigranten gaan gebukt onder „cultureel heimwee" MELBOURNE (Victoria), 11 October. Twee staten, West- en Zuid- Australië, hebben w(j thans bezocht. Te wachten staan ons nog Victoria, Tasmanië, New South Wales en Queensland. Ik heb de zekerheid, dat de Nederlandse emigranten, die wy tot nu toe spraken en die in vele gevallen hun hart hebben opengelegd zonder enig voorbehoud, mg met vrijwel alle belangrijke vraagstukken inzake de emigratie hebben doen kennismaken. Ik weet nu inderdaad wel waar het om gaat. Hetgeen niet inhoudt, dat ik bereid of in staat zou zijn op dit moment uit deze gesprekken bepaalde conclusies te trekken. Want zijn de problemen overal vrijwel gelijk, de om standigheden waaronder zij zich voordoen verschillen in hoge mate. Ik heb gepoogd de kwesties min of meer spelenderwijs in mijn stukken onder te brengen. Het zal mijn lezers niet zijn ontgaan, dat er één zaak blijft, die mij niet alleen bijzonder interesseert, maar die naar myn mening de kern van de kwestie zelf is. Ik heb er meer dan eèns op geduid: in hoeverre na melijk is het voor de Europese mens mogelijk zicb goed te voelen in een materialistisch ingesteld land. Om het anders uit te drukken: de ponden zijn in het algemeen wel goed; ze worden niet gemakkelijk verdiend, maar ze kunnen verdiend worden door iedereen, die zijn handen uit zijn mouwen wil steken. Door de journalist, die zyn liefde vaarwel zei en timmerman werd; de jonge jurist uit Leiden, die op een tractor door het land rijdt; de timmerman, die metselaar werd; de expediteur, die een boerderij beheert. Ze verdienen méér dan ze in Nederland waarschijnlijk ooit bij elkaar zou den kunnen krijgen, zelfs wanneer men in aanmerking neemt, dat de le vensstandaard hier van de onze totaal verschilt. Accoord. Doch er is iets, dat met geld niet is goed te maken. Ook degene, die Europa, dus in Nederland, geld noch gelegenheid had deel te nemen aan culturele manifestaties, leefde in de sfeer, die door het culturele aspect van ons werelddeel wordt geschapen. Hij, die aan God noch gebod gelooft, leeft niettemin in een maatschappij, die in het Christendom haar grondslag en haar ultima ratio vindt. Het zou ridicuul zijn dit te ontkennen. Het wonderlijke is, dat mensen, die zich hiervan in Nederland nim mer bewust werden, in Australië merken, dat zij iets, dat zij niet nader kunnen bepalen en zeker niet onder woorden kunnen brengen, missen. Ilc geloof deze stemming het best met „cultureel l.-:imwee" te kunnen beti telen. Welnu, de Nederlander in Australië lijdt bepaald aan dit cul turele heimwee. Ik meende het te hebben opgemerkt in vrijwel alle gesprekken met vrou wen en mannen van allerlei levens- door H. M. KOEMANS. overtuiging.. De mens heeft in deze wereld nu eenmaal een kapstok nodig waaraan hij zyn gedachten kan op hangen. Hij behoeft ergens een steun, welke hij meestal in zichzelf niet kan vinden. Zelfs de man, die ervan over tuigd is zichzelf genoeg te zijn, koes tert deze mening gemakkelijker in het land, waarin hij zijn maatschap pelijke en geestelijke opvoeding heeft fenoten. Zonder het misschien te er- ennen namelijk, leeft hij in het ver trouwde kringetje, waarin hij hoe onafhankelijk of hoe onsociaal hij mag zijn is ingesponnen. Dit geldt voor de felste ontkenner van alle waarden, die de mens zich heeft we ten te verwerven, als voor de behoud zuchtige naloper van gevestigde opi nies. Zwart en wit Ik ben mg ervan bewust, dat de bezoeker van een nieuw land, dat in een te korte tijd raoef worden „ge daan" het risico loopt alle aspecten van het leven in dat land te veel in vlakken van zwart en wit te zien. Men zou zelfs kunnen zeggen, dat men zijn broeders hoeder niet is en dat de mens die zich gelukkig noemt, maar het naar de maatstaven van een ander bepaald niet is, zich dan maar gelukkig moet blijven voelen! Inderdaad is „geluk" een zaak van eigen verwachting, eigen verlangen, eigen streven eneigen heimwee. Mijn geluk is het uwe niet: het uwe niet het mijne. Het zou gemakkelijk zijn zich van dit probleem af te maken met de op merking, dat wij de Nederlander, die in Australië zegt zich volkomen „happy" te voelen maar die het naar redelijke vormen niet kan zijn dan maar moeten laten aantobben. Er is evenwel ook nog zoiets als cul turele verantwoordelijkheid. Als voor beeld zou ik de Australische dagbla den willen noemen; zij geven nimmer een mening, noteren het nieuws, pu bliceren neutraal de achtergronden, maar doen geen poging de lezer in een of andere richting te leiden. Naar mijn gevoel schieten zij ontzaglijk te kort. Zij doen het minst 'belangrijke deel van hun taak met een ijver, een betere zaak waardig. Ik moet zeggen, dat ik mij wel de- NA JAREN VAN ONZEKERHEID Zes uitzendingen per week (Van onze Brusselse correspondent) Eindelijk! De televisie in België aanschouwde het levenslicht! Er heerst nu 's avonds op de Brnsselse boulevards een ongewone drukte. De mensen drommen samen voor grote vitrine's om er te genieten van de eerste programma's, die vertoond worden m een aanlokkelijk décor van fraaie, maar niet bepaald goedkope toestellen. Het is in België met de televisie niet van een leien dakje gegaan. De twist appel van de Vlaams-Waalse verhoudingen werd ook hier weer in de weeg schaal geworpen. Toen Frankrijk en Nederland over gingen tot televisie-uitzendingen za ten de Belgische plannenmakers met de handen in het haar. Frankrijk ge bruikte de beelddefinitie van 819 lij nen en de Noorderburen deden het met 625 lijnen. Daar België zich verplicht zag een gedeelte van zijn uitzendingen te relayeren, begrijpt men, dat de Vlamingen de voorkeur gaven aan de Nederlandse definitie, terwijl de Wa len de 819 lijnen prefereerden. Hier bij kwam dan nog de concurentie tus sen de Nederlandse en Franse con structeurs, die elkaar de Belgische markt betwistten. De Fransen boek ten stellig een winstpunt, toen zij hun zender te Rijssel aanzienlijk versterk ten en bovendien nog programma's in de Nederlandse taal begonnen uit te zenden. Zo kwam het, dat de schaarse eigenaars van een televisie-apppa- raat vooral te vinden waren in de zo provincialistisch getinte, door Guido Gezelle verheerlijkte streek van West- Vlaanderen. Intussen werd men te Brussel steeds ongeduldiger. De Belgische afgevaar digden op internationale conferenties prooeerden vruchteloos de Europese eenheid door te voeren op het gebied der beelddefinitie. Uiteindelijk hakte de Belgische minister van Verkeer, die ook radio en televisie onder zijn bevoegdheid heeft, de Gordiaanse knoop door. De oplossing zou een ty pische Belgische oplossing zijn. Het Nationaal Instituut voor Radio Om roep (N.I.R.kreeg de opdracht twee televisiediensten op te richten: een Vlaamse, die het systeem van 625 lij nen en een Franse, die het stelsel van 819 lijnen zou toepasen. Het gevolg hiervan was, dat voor België speciale toestellen moesten worden gebouwd, die zouden toelaten van het ene op het andere systeem over te schakelen. Nadat de technici er in geslaagd waren dit probleem op te losen en na dat een beperkt team gedurende 12 maanden koortsachtig had gewerkt om op de vastgestelde datum van wal te kunnen steken, heeft België dan toch eindelijk zijn eigen televisie ge kregen. Het publiek werd goed beloond voor zijn geduld, want het krijgt een programma, dat er mag zijn. Zes avonden per week een uitzending van twee uur (19.3021.30 uur)Voor de Vlamingen betekent dit, dat zij het in tegrale Nederlandse programma te zien zullen krijgen (Dinsdag en Vrij dag). Bovendien krijgen zij 's Maan dags en Donderdags een filmvertoning terwijl 's Woensdags en Zaterdags een origineel programma wordt geboden uit de Brusselse studio: toneel, televi sie-journaal, var ié té's enz. Voorlopig gewaagt men nog van „experimentele" uitzendingen. Het aantal zenduren zal echter geleidelijk worden opgevoerd. Midden 1954 zullen nieuwe zenders te Antwerpen en te Luik in gebruik worden genomen. La ter zal ook de zendkracht worden ver hoogd, zodat het gehele land de uit zendingen zal kunnen volgen. In 1953 betaalde de schatkist 135 millioen frs. voor de installatie plus 60 millioen voor de programma's van November en December. Naar verluidt zou voor 1954 een bedrag van 200 mil lioen worden uitgetrokken. Boze ton gen beweren, dat dit verkwisting is en dat de televisie veel minder zou heb ben gekost als men er geen staats monopolie van Imd- gemaakt en indien men een beroep had gedaan op de con- curentie-geest in de privé-sector. Wat er ook van weze, de televisie-uit zendingen kosten in het experimentele stadium zeer veel en het zal nog wel enkele jaren duren eer de kijkvergun- ning van het publiek (300 frs) per jaar) een waardevolle bron van in komsten wordt. Met begerige ogen verdringen de Belgen zich thans voor de vitrines waar de toestellen prijken nis kostbare bibelots, waarvan de prys schommelt tussen 13.500 en 30.000 frs. De kooplust is echter gewekt en alles laat voorzien, dat de televisie geleide lijk haar weg zal banen in de Belgische huiskamers. gelijk mede verantwoordelijk voel voor de spanningen, die bij de emi granten in Australië worden opgeroe pen. Het is toch geen kleinigheid, dat dominee Van Wilgenburg en pa ter Pieters in Perth, pater Beerepoot uit Adelaide mij mededeelden, dat na melijk 60 procent van de emigran ten zenuwziek zijn of in ieder geval ettelijke jaren volkomen uit het even wicht zijn geslagen. En dan ontmoet je een vreemd ding: het blijkt namelijk, dat onze opvoeding onvoldoende waarborgen biedt voor het leiden van een krach tig leven als een volledig mens. Het werd mij zo gezegd: „Leven wij in Nederland niet teveel onder moeders vleugels? Indien de emigranten hier losgeslagen raken, dan is hun gees telijke „background" niets of nauwe lijks iets waard geweest". Veel ruimer Op dit niveau doorredenerend, zou men komen tot de overtuiging, dat bijvoorbeeld kerkbezoek onder dwang een misdaad is. Maar hoe vol zouden de kerken in ons land zijn, indien ieder nu eens volkomen zijn eigen zin deed? De geestelijke leiders in Au stralië zien deze dingen veel en veel ruimer. Zrj laten de mensen maar „aan-oetelen" de uitdrukking is niet van mij en steunen hen al leen, wanneer zónder dat verschrik kelijke brokken worden gemaakt. Er is voor deze dingen inderdaad geen objectieve maatstaf. Maar in mij leeft de vaste overtuiging, dat diegene hier de beste kansen heeft, die uit zijn land niet alleen een brok technische kennis en ervaring heeft meegenomen, maar die bovendien enorme zielskracht en geestkracht in zijn bagage heeft. De anderen gaan misschien niet naar de normen van de materie, maar zeker naar die van de geest verloren. Voor mijn gevoel is dit het ern stigste probleem, waarmee de emi grant te maken krijgt. Tevens geloof ik, dat bij de voorbereiding van het vertrek uit ons land aan deze kant van het vraagstuk te weinig aan- dacht wordt besteed. Men vergete niet, dat Australië op dit gebied zo goed als niets te bieden heeft. Zelfs niet te bieden kan heb- ben, omdat dit ontzaglijke, soms be koorlijke, soms afschrikwekkende land zelf zijn evenwicht in de wereld nog geenszins heeft gevonden. Het zou werkelijk misdadig zijn de emigrerende landgenoot nu maar in deze sfeer te plaatsen, zonder hem waar mogelijk van een pantser tegen zichzelf en de buitenwereld te hebben voorzien. Trouwens, men wordt niet zenuwziek van niets! In de tegenwoordige straaljagers zn de piloot nog rechtop. Pas als straks de vliegers in liggende houding hun straaljagers zullen besturen, zal d< stroomlijn van de vliegtuigen geheel volmaakt kunnen zijn. Want de cock- pitkap, hoe mooi gestroomlijnd op zichzelf ook, biedt toch altijd nog ex tra luchtweerstand. Hier ziet men d< spitse Lockheed F-90 van de Ameri kaanse luchtmacht, die, uitgerust met z.g. tiptanks, de geluidsbarrière doorbrak. Supersonische vluchten en hun problemen (Van een luchtvaartmedewerker) De eerste vlieger, die er in slaagde sneller dan het geluid te vliegen, was de Amerikaan, Charles Yeager. Hij deed dit op 14 October 1947 in een Bell X-l raketvHegtuig. Tegenwoordig doen honderden vliegers het en zij vinden het eigenlijk niets bijzonders meer. Een man als Neville Duke bijvoorbeeld, de bekende invlieger van de Hawker-vliegtuigfabriek, deed het met de Hunter al meer dan 70 maal en in Amerika doorbrak zelfs een vrouw, de bejaarde pilote Jacqueline Cochran de geluidsbarrière, terwijl in Frankrijk Jacqueline Auriol, de schoondochter van de huidige president der republiek, hetzelfde deed. Straks, als de Nederlandse lucht macht de supersonische Hunters krijgt, zullen ook onze luchtmachtvliegers telkens de geluidsbarrière doorbreken en ook zij zullen het weldra de ge woonste zaak van de wereld gaan vinden- Hoewei de geluidsbarrière eerst in 1947 voor het eerst werd doorbroken, werd de naam „sound barrier" al in 1936 gebruikt en wel door een jour nalist. Sindsdien is de naam „sound banier" uiterst populair geworden en zoals bekend verscheen vorig jaar in Engeland een uiterst fraaie film, die zo heette. Is het nu echter juist, om te spre ken van een „barrière"? De honder den supersonische vluchten hebben immers" ai bewezen, dat de geluids barrière met succes overwonnen is? Het is inderdaad een feit, dat brj het naderen van de geluidssnelheid allerlei vreemde verschijnselen optre den en wel als gevolg van het feit, „VUILSTE STAD VAN DE WERELD" Verkiezingscampagne als steeds „zwaar" van de schandalen (Van onze correspondent in New-York); Het trieste van de burgemeestersverkiezing, die zojuist in onze stad heeft plaatsgevonden, is (lat de meest-belangliehbenden het New Yorkse pu bliek --- er weinig beter op zullen worden. Onze stad is in menig opzicht te vergelijken met een Augias-staL De wantoestanden, die uiteraard in een metropolis van zo betrekkelijk kleine omvang als Manhattan (57 km2) sterk geaccentueerd aan de dag treden, vereisen een Hercules. Dat zijn, ei- lacie, de allerlaatste kwaliteiten, die men onze nieuwe burgemeester, Robert Wagner Jr., kan toeschrijven. Vandaar, dat wij het wagen te voorspellen, dat New York in de komende vier jaar verder zal vervallen tot noodlijden de stad en dat de New Yorkers, die ertoe in staat zijn de stenen stad te ontvluchten, dit proces in versnelde mate in de hand zullen werken. hij was zo eerlijk als goud. Hij pous seerde zijn vrienden alleen indien de ze op hun speciaal terrein by uitstek deskundig waren. Gunsten werden noch gegeven, noch gevraagd. Zo lang hij de scepter voerde was de stad allerminst ingeslapen; er waren mis standen, gangster, dieven, moorde naars, oplichters en zwendelaars, die meenden dat zij voorbestemd waren om niet tegen de lamp te lopen. Maar dit soort lieden vindt men ten- Laat men vooropstellen, dat het be stieren van een zo heterogene bevol king als New York te enenmale biedt, geen eenvoudige té.ak is. Het vereist een genie als Fierello („Bloemetje") La Guardia was. La Guardia, flamboyante figuur wiens imposant gesticuleren reeds zijn Ita liaanse afkomst verried, verstond niet alleen de gave zichzelf bij het publiek populair te maken; hij was een gebo ren „manager" of administrateur en SULTAN. De verdreven Sul tan van Marokko heeft op Corsica een nieuw verblijf be trokken. De Franse regering betaalt er voor. In zijn oude huis deugden de wastafels niet, lekte het dak en was het te stoffig. Nu heeft men in het grootste hotel van het eiland 50 kamers vrij gemaakt voor de Sultan, twee echtgenoten, veertien haremvrouwen, twee zoons, twee dochters en drie bedienden STATISTIEK. De heer John Profiuno, die in het Engelse ministerie voor burgerlucht vaart een stoel en een schrijf bureau heeft, rekende het vol gende uit: „Wanneer iemand geboren zou zijn in een vlieg tuig van onzer vaste lijndien stenen wanneer hij dan steeds weer direct zou door vliegen als hij ergens landde.... dan zou hij tot zijn 78ste jaar moeten vliegen om de kans te hebben eenmaal een vliegtuig ongeluk mee te maken Oude herrie. Men kent de oude herrie over de vraag of het ei er eerst was of de kip... Er is nu 'in Amerika een ander soor- tige herrie gaande, die toch iets op die kip-ei kwestie lijkt. Negen geleerden hebben in het blad van de Amerikaanse An- thropogische vereniging hefti ge onenigheid over het bier en broodvraagstukZij begonnen met de vraag te stellen hoe de jagende en vissende nomaden eeuwen geleden er toe kwamen de landbouw te gaan beoefenen. Sommigen zeiden: ze hadden behoefte aan brood en daarom verbouwden ze graan..... Anderen echter beweerden: de jagers hadden na de jachtpartij behoefte aan bier en.... toen moesten de nyvere vrouwen wel zulke zaken als gerst gaan aanplanten want er was telkens een tekort aan de wilde gerst...! Nu is dan de ruzie gaande tus sen het bier-en-brood-volk! Voorzichtigheid. In Omaha (Verenigde Staten) maakt Johnny's café reclame met een „speciale" bediening: „Wij ser veren uw borrel in een koffie kopje... Dit voor het geval uw baas of uw* cliënt aan «en tafel tje naast het uwe zou zitten." Spaarduitje. Rita Vecci in Venetië had 23 jaar gespaard om lj.000 lire (een dikke tach tig gulden) bij elkaar te bren gen. Ze spaarde omdat ze moest want ze zat in de gevangenis. De dame had n.l. op 21-jarige leeftijd haar verloofde in een jaloerse bui vergiftigd. Nu kivam ze dan enkele da gen geleden vrij met haar uitguanskas Ze schoot een café binnendronk een glas wjfn met een onbekendenam er nog 'éénraakte in een roes. Toen het feest voorbij teas, moest ze aan de polit ie verteilen dat de onbekende het restant van haar spaargeld had wegge nomen!! slotte in elke stad. De hoofdzaak was, dat La Guardia de gemeente, politie, brandweer, gezondheids- en ophaal diensten, volledig in de hand had. In de hogere regionen werden geen on eerbare practijen getolereerd. Dat was 't resultaat van de 11 jaar (1934 1945) van zijn bewind. Sindsdien is het met New York bergafwaarts gegaan. Menig vooraan staand Amerikaan heeft zijn afschuw uitgesproken over de misstanden, die zich sinds 1945 in onze metropolis hebhen geworteld. „New York is de vuilste stad van de wereld", heeft een opinie onderzoek uitgewezen. Dat is nog niet eens de ernstigste beschuldiging. Voor de jeugd van "New York bestaan weinig uitwegen. Naast het vele par ticuliere werk, dat er op dit gebied geschiedt (doch dat altijd aan beper kingen gebonden is) put de gemeen te zich uit in.nietsdoen. Geen wonder, dat de politie mach teloos staat tegen een toenemende misdadigheid onder de jeugd, een steeds erger wordende verkoop van verdovende middelen, en telkens op nieuw verbijsterde woning-toestanden, die slechts uiterst traag worden aan gevat. Met de ophaaldienst is het droevig gesteld. In de gemeentezie kenhuizen zijn de staven overwerkt en is de verpleging vaak het omge keerde van wat het zou moeten zijn. De ondergrondse spoorweg, onmis baar bestanddeel van een metropolis van zo'n inwonertal, is failliet on danks het feit dat de bevolking thans per rit het drievoudige betaalt van 't tarief van vyf jaar geleden. De verhouding tussen de gemeente en de vakbonden die de buschauf feurs vertegenwoordigen, is nauwe lijks een verhouding te noemen. „Ci ty Hall" staat dagelijks bloot aan chantage van allerlei aard. De boeken zijn als gevolg van boekhoudkundi ge kunstgrepen in vergaande staat van ontreddeling. Dit alles laat zich gemakkelijk, of snel, herstellen. Men zou zich derhal ve kunnen indenken, dat de bevolking de gelegenheid van een burgemeester verkiezing zou hebben aangegrepen om in groten getale ter stembus te gaan en een man te kiezen die welke partij hij ook mocht aanhangen het vertrouwen genoot deze reuzen taak met redelijke kans op succes op ach te kunnen nemen. Geen vertrouwen Minder kiezers dan ooit zowel in aantal als ook relatief in verhouding tot de uitbreiding van het inwonertal trokken echter naar de kieslokalen. Er was geen candidaat, die groot ver trouwen genoot Er was geen La Gu ardia onder het drietal waartussen men kon kiezen. Kolonel Riegelman was de Republikeinse candidaat en de Republikeinen hebben het in het eer ste jaar van Eisenhower's bewind maar pover laten liggen. Er was voorts een „liberaal", Rudolf Halley, wiens persoonlijke prestatie als de rechterhand van Senator Estes Ke- fauver tijdens het onderzoek tegen de dat de luchtdeeltjes niet meer voor de aanstormende vleugel uitwijken, zoals normaal het geval is, maar zich voor de vleugel ophopen, Het vlieg tuig kan dan gaan trillen en zelfs gedeeltelijk onbestuurbaar worden. Er vormen zich zogenaamde schok golven, die nadelige invloeden kun nen hebben op het vliegtuig. Ver scheidene malen reeds zijn enkele vliegtuigen vernield en ook vliegers omgekomen brj hun pogen de geluids barrière te doorbreken. De geluids barrière bestaat dus wèl, ook als is zij niet onoverwinnelijk. VERSCHILLEND. De geluidssnelheid varieert met de temperatuur en is daarom niet op alle hoogten gelijk. Op zeehoogte be draagt zij rond 1200 km per uur; op grote hoogte ligt zij even boven de 1000 km per uur. De moderne straalvliegtuigen zijn voorzien van een zogenaamde Macfi- meter, die aangeeft hoe de verhou ding is van de snelheid van het vlieg tuig tot de geluidssnelheid. Als de Machmeter precies 1 aangeeft, dan betekent dit dat de snelheid gelijk is aan de geluidssnelheid. Mach 2 is tweemaal de geluidssnelheid, Mach 0,5 is de helft van de geluidssnelheid etc. We spreken van „subsonische" vliegtuigen, wanneer deze snelheden hebben, welke onder die van het ge luid ligggen. Vliegtuigen die met ge luidssnelheid vliegen noemen we „so- nische" vliegtuigen en toestellen die sneller dan het geluid vliegen „su personisch". Tot heden is de supersonische snelheid vrijwel uitsluitend in duik vlucht behaald, maar spoedig zal het ook in normale horizontale vlucht gemakkelijk zijn supersonisch te vlie gen. De Amerikaanse Republic XF- 91 moet het al gedaan hebben en ook de nieuwe F-100 Super-Sabre zou horizontaal supersonisch kunnen vliegen. Het snelste vliegtuig ter wereld moet op 't ogenblik de Douglas X-3 zijn, die nog in een waas van geheim zinnigheid is gehuld. Deze machine moet kunnen vliegen met een snel heid van driemaal die van het ge luid. De Douglas Skyrocket, eveneens met raketmotoren uitgerust, vloog reeds sneller dan 2000 km per uur. Het toestel werd door een B-29 eerst op grote hoogte gebracht en daar ge lanceerd, waarna het op eigen raket motoren verder steeg. Die motoren verbruikten een ton brandstof per mi nuut en zouden dan ook slecnt3 een minuut of vijf gebruikt kunnen worden. Dan reeds was de brandstof op! KNALLEN. Wanneer men een steen in het wa ter gooit, ziet men hoe in het water cirkels ontstaan, die steeds groter worden. Zo ongeveer gaat het ook met de geluidsgolven, die ontstaan wanneer een vliegtuig sneller dan 't geluid vliegt. Als het vliegtuig de ge luidssnelheid ingaat, wordt een su personische knal geproduceerd en een tweede horen we, als het toestel er weer uitkomt. Vreemd genoeg horen we op de grond eerst de tweede knal en pas daarna de eerste. Ook zouden deze knallen merkwaardigerwijze binnen beter te horen zijn dan bui ten. Toen Neville Duke op Soesterberg de eerste maal verkeerd richtte, wa ren de knallen wèl in Bilthoven, maar niet op Soesterberg te horen. Bij zijn tweede poging echter kon men op Soesterberg duidelijk de twee knal len vlot achter elkaar horen. Deze knallen, over het ontstaan waarvan men het nog steeds niet he lemaal eens is, kunnen glas doen rin kelen en zelfs ruiten doen springen. onderwereld wat verbleekt was en die zich voorts slechts had ontpopt als een voze demagoog. Bleef over Ro bert Wagner Jr., zwakke zoon van een sterk vader, aan wie de overwin ning nauwelijks kon ontgaan. Als steeds was de verkiezingscam pagne „zwaar" van de schandalen. Moeilijke situatie Of Robert Wagner Jr. „zijn" stad in dc hand zal kunnen nemen is aan grote twijfel onderhevig. Hij is een voorman van de democratische partij en als zodanig zal hij loyaal moeten zijn jegens de mindere goden, die er prat op kunnen gaan het vereiste stemmental voor zijn verkiezing te hebben opgebracht. Met andere woor den: jegens al degenen, die hy by voorkeur zou moeten ontslaan, is Wagner dank verschuldigd. Een moei lijke situatie. De apathie van het publiek laat zich gemakkelijk verklaren. Twee jaar geleden stemde een overweldi gende volksmenigte op de „onafhan kelijke" candidaat Impellitteri. Men hoopte dat een niet-partrjman deze Augiasstal althans ten dele zou kun nen reinigen en zuiveren. Maar Im pellitteri bleek een nietsnut en een pruL Hij liet de stad nog verder in het honderd en het deficit in de millioenen lopen. Geen wonder, dat de New Yorker, na zyn ervaringen met „Impy" (geen Amerikaan die van vijf-lettergrepige namen houdt) op het gebied van „nieuwe bezems" wat gedesillusioneerd is geworden.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1953 | | pagina 3