Van het Zeeuwse Middelburg naar
Middelburg-Kaap
Hoofdstad van Sowjet-Rusland is
„burgerlijk" geworden
KLANKBORD
WOLKENRIDDERS VERGADEREN
IN „VLIEGENDE HERBERG"
WAAR 20.000 MENSEN LEVEN
VAN BLOEMENGEUR
WOENSDAG 11 NOVEMBER 1953
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
I
DRIE WEKEN IN ZUID-AFRIKA (V)
„Doe vooral de groeten aan
alle Middelburgers!"
Hete woestijnwind, een wit dorp en een
beminnelijk mens
(Van onze speciale verslaggever).
Er liggen twee Middelburgen in Zuid Afrika, een in Transvaal en een
ln de Kaapprovincie. En welke Middelburger, die tyd en gelegenheid heeft,
zou Afrika bezoeken en niet ten minste naar een van die beide Middel
burgen gaan?
Gemakkelijk bereikbaar zijn ze geen van beiden. Het Transvaalse be
reikt men pas na. een lange treinreis, of een nog langere busreis en het
ligt buiten iedere route naar welke andere plaats dan ook. Het Kaapse ligt
ook niet bepaald naast de deur. Maar het bevindt zich tenminste in de
buurt van een der beide spoorwegroutes, die men van Johannesburg naar
Kaapstad kan volgen. Dus viel de keuze op Middelburg Kaap.
De Satour, de voortreffelijke Zuid Afrikaanse Touristenorganisatie en
de Zuid Afrikaanse Spoorwegen waren ten volle bereid om alle mogelijke
medewerking te verstrekken. Zelfs gaven zy de spoorkaartjes ongevraagd
ten geschenke. Alleen vroegen beide instellingen stom verbaasd: „Wat
zoekt U in Middelburg? Daar staan alleen „wat huisies in die velden
anders niet,En wie gaat er nu kyken naar een paar huisies in 't veld
Het probleem was daarmede alles
behalve opgelost. Want men behoeft
in Johannesburg maar in de trein
naar Durban te stappen om in Ros-
mead te. komen, maar Rosmead ligt
nog een' twintig mijl (36 km.) van
Middelburg af en de Satour zou de
Satour niet zijn, als zij een vreemde
ling zo maar zes en dertig kilometer
van zijn bestemming in de kou (of
in de hitte) liet staan.
Dus ging er uit Pretoria, (vijf hon
derd en dertig mijl van Middelburg)
een telefoontje naar Middelburg,
naar de burgemeester, dat er een
gast uit Middelburg (Nederland) op
til was. De burgemeester bleek een
voorzichtig man. Hij informeerde
eerst eens wat die gast dan wel voor
iemand was. Maar telefoontjes zijn
zelfs in Zuid Afrika niet altijd even
duidelijk en de Mayor van Middel
burg snapte van het antwoord geen
steek. Vaag drong het tot hem door,
dat de gast uit Nederland afkomstig
was en de volgende morgen om half
zeven in Rosmead zou arriveren. Ook
was verstaanbaar, dat de gast in ge
zelschap van Prime-minister Drees
en zijn gevolg naar Zuid Afrika was
gekomen. Verder was alleen ver
staanbaar, dat de gast VIP, oftewel
very important person (een zeer
belangrijk man) was.
Dientengevolge ïs de heer Karl
Glatthaar op een morgen om vijf uur
aan zijn bed ontstegen en heeft in
zijn auto de lange weg van Middel
burg naar Rosmead afgelegd. Wie
om half zeven 's morgens, na een
treinreis van 18 uur, zijn gast was,
behoefde hij op het station aldaar
niet te vragen. Er stapte niemand
anders uit de trein.
Maar zijn eerste vraag was:
„Are you mr. Drees or a minister
of State? (Is U mijnheer Drees of
een minister?) En hij verklaarde,
dat de telefoon zo onduidelijk was
geweest. Ik voelde mij opgelaten.
Maar teleurgesteld was de Mayor
niet. En dit, gevoegd bij het feit, dat
hg bij nacht en ontij zijn bed had
moeten verlaten en in het allerbeste
humeur was, tekent meteen de hele
man. Hij was de hoffelijkheid en de
voorkomende behulpzaamheid zelve,
hij bleek opgetogen uitgerekend over
journalistenbezoek. En reeds op het
station van Rosmead vroeg hij na
drukkelijk:
Zult u vooral niet vergeten de
groeten te doen aan de Mayor van
dliddelburg in Nederland?
Ik heb het hem beloofd en mijn be
lofte gehouden. Maar om een later
aan de gemeenteraad en alle notabe
len van Middelburg Kaap gedane be
lofte nu meteen maar te houden: het
moeten de groeten zijn van de gehele
Middelburgs.Kaapse bevolking aan
de gehele bevolking ran Middelburg
in Nederland!
Middelburg Nederland ligt midden
op vruchtbaar Walcheren, het is om
ringd door water. Het is beroemd om
zijn zilveren licht en zijn prachtige
wolkengevaarten.
Middelburg Kaap ligt midden in de
Karoo, die een soort van woestijn is,
zonder water, met een staalblauwe
hemel er boven, zonder wolken.
Er woei die morgen een hete woes
tijnwind, een wind zo broeiend warm,
dat een mens er even voor terug
deinst bij het verlaten van een koele
auto. De Mayor vond die wind de ge
woonste zaak van de werelden
wat doet een Europeaan dan? Hij
doet eveneens of het de gewoonste
zaak van de wereld is.
Hier is uw hotel, zei de burgemees
ter. Het was het Commercial Hotel.
Ik stapte naar binnen. Of ik me
maar even in wilde schrijven.
Het gastenboek bleek Volkomen
overdekt met een soort van reusach
tige motten. Met een fiere elleboog-
zwaai verwijderde ik deze beminnelij
ke dieren en schreef mijn naam en
antecedenten op het niet meer hagel
witte papier.
De voor mij bestemde voortreffe
lijkste kamer van het Commercial
Hotel bleek nog bezet te zijn en na
tuurlijk nam ik bij wyze van nood
maatregel met de enige niet bezette
kamer genoegen. De Middelburgs-
Hef Commercial Hotel
(Foto PJZ.C.)
Kaapse „Elsie" bracht de verlate
ochtendkoffie, er volgde een uitste
kend ontbijt. Toen keek ik uit het
raam van de kamer.
Aan mijn voeten lag een hagelwit
dorp. Ik keek over het Stadspark
heen uit op de Ned. Hervormde Kerk,
waarva nde brede stompe toren
vriendelijk ten hemel wees. In het
park. tussen de palmen, stond een
gedenknaald, die herinnerde aan de
Middelburgers, die in de Boerenoor
log hun leven hebben geofferd voor
de vrijheid van Transvaal en de
Oranje Vrijstaat. Rondom het park
lagen de straten vol met witte hui
zen. Het deed allemaal even prettig
aan: een Middelburger (Ned.) voelt
zich dadelijk thuis in Middelburg
(Kaap).
Maar nauwelijks had ik die ge
dachte gedacht, of er werd op de deur
geklopt. Of ik me na het ontbijt maar
onmiddellijk naar beneden wilde be
geven. Daar zat de Mayor al te wach
ten. En hij wilde mij Middelburg laten
zien.
Ik heb het gezien.
En het was een dorp vol verras
singen.
Zie de P.Z.C. van 28 en 30 October,
m 3 en 6 November.
De kerk bi Middelburg Foto P.Z.C.)
ILLUSTER GEZELSCHAP
Waar men voorheen van paarden
placht te wisselen
(Van onze speciale verslaggever)
OUDERKERK, November „Het geheimzinnig genootschap „The Flying
Inn' viert op 18 November zijn vierde lustrum in „De oude Herberg" te
Ouderkerk aan de Amstel. De bode zal gehuldigd worden
Dit raadselachtige berichtje stond dezer dagen in een over het algemeen
goed geïnformeerd landelijk dagblad. We schrokken er een weinig van.
Een geheimzinnig genootschap? En waarom die gemeenzaamheid met
Chestertons beroemde „Vliegende herberg?"
Een reis naar het rustieke Ouderkerk aan de Amstel, waar Breero heeft
gezworven, Rembrandt heeft getekend, waar Willink zijn droomreizen
maakte met zijn vrienden Ernst en Vroolijkhart, aangenaam vergezeld van
Zedelief, Zoetje en Geestrijk, waar Petrus Francius de Amstelnimf betrap
te, die met onverzadiglijk verlangen aan 's dichters mond en guide lippen
bleef hangen, waar Helmers de stroom zijn ziel schonk, en Loots door Poe-
zy gekust werd, zoals we eens ergens allemaal hebben gelezen, maakte ons
aanvankelijk niet veel wijzer.
De beide wachtslieden van de Rijks
politie, van wie verwacht kan wor
den, dat ze de zoete dreven van dit
schone land als hun broekzak ken
nen, verwezen ons naar de boekhan
delaar-agent van diverse tijdschrif
ten en kranten van het dorp. Die
vond onze informatie kennelijk
vreemd en was duidelijk opgelucht
toen we onze hielen lichten. De pont
jesbaas rustige grijsaard, die met
MOSKOU: STAD VAN AMBTENAREN
Arbeiders kunnen zich de genoegens
van het leven niet veroorloven
(Van een bijzondere correspondent).
MOSKOU, October De communisten noemen Moskou graag de hoofd
stad van de „arbeidende bevolking", maar zo op 't eerste gezicht geven
de functionarissen van staat, party en coöperaties er de toon aan. Wie de
hoofdstad van Sowjet-Ruslaad vóór de oorlog gekend heeft, zal thans de
toenemende verburgerlijking van het leven in Moskou als een van de meest
opvallende veranderingen beschouwen. Weliswaar moet men langer in
Moskou wonen, om achter de reusachtige propagandazuilen, waarop de
arbeider in alle variaties gehuldigd wordt, de fijnere sociale structuur van
de leidende kringen te zien en te kunnen zeggen, dat de geschiedenis van
de maatschappelijke ontwikkeling zich in een dynamische gemeenschap
altijd weer herhaald.
Ook Ava. Toen kort geleden
Ava Gardner met haar echt
genoot Frank Sjnatra een reis
naar Europa maakte vulde de
Amerikaanse paspoortambte
naar op haar paspoort achter
het woord haarkleur in: veran
derlijk.
Blijkbaar is er bij Ava nog
meer veranderlijk dan de kleur
van het haar. Zij gaat schei-
den Dat is dan het derde mis
lukte huwelijk van Ava. Voor
Frank het tweede. Ze zouden
deze maand twee jaai* ge
trouwd geweest zijn en dat is
wel heel lang!!
BRIEF. Jan Bergstrand in
Zweden heeft een brief aan de
minister van sociale zaken van
z'n land geschreven. Jan is elf
jaar oud en verzot op beeldro
mans. Z'n pa, die bij het onder
wijs is, greep de boekjes en gaf
hen prijs aan de vernietiging.
Toen wilde Jan protesteren en
hij zei dat aan z'n pa. Schrijf
maar aan de regering", zei de
pa en dat deed Jan prompt.
Men heeft de minister gevraagd
hoe hij deze zaak zal behan
delen. De minister wist het nog
niet.„Ze ligt een ietsje bui
ten mijn gebruikelijke bemoeie
nissen". zei hy.
Ver weg. Hier zjjn enkele Chi
nese spreekwoorden: „Blaffen
uit de verte is minder gevaar
lijk dan knorren in de nabij
heid". „Hij vluchtte voor de
beer entoen viel hij in de
put".
Voor onze poëten. In Venetië
zyn vorige maand honderden
dichters uit Europa bijeen ge
komen, om te klagen over de
verguizing, welke zij ondervin
den in onze weinig-dichterlijke
samenleving.
Groot enthousiasme ontketen
den de Italianen, die propa
ganda maakten voor het vol
gende denkbeeld: „Elke dich
ter, die 30 jaar dienst er op
heeft zitten, moet recht heb
ben op een staatspensioen en
publicatie van zijn voornaam
ste dichtwerken in een speciale
ere-editie".
Plicht. De Spaanse regering
heeft last met de wijnboeren.
Ze verbouwen veel te veel wijn,
omdat dit een rustig karwei
is, waarbij men oud kan wor
den. Spanje kan echter die wijn
niet kwijt. Nu heeft de Spaan
se regering een bevel uitge
vaardigd, waarbij alle restau
ranthouders verplicht worden
bij een maaltijd wijn te schen
kenongeacht of de cliënt
geheelonthouder is of niet...!
Concurrentie. Turkije wil heel
goedkope radio-ontvangtoestel-
letjes importeren om de volks
ontwikkeling te bevorderen.
De meeste Europese landen bo
den ze aan voor prijzen tussen
70 en 80 gulden per stuk
Japan voor 16 gulden en de
Amerikaanse radiohandel wilde
10.000 stuks modellen 1952
gratis geven, omdat er in de
Verenigde Staten geen markt
meer voor is te vinden.
Nog slechts vijftien jaar geleden
waren de winkels in de centrale
hoofdstraten van Moskou merendeels
nog armoedige zaakjes. Tegenwoor
dig heeft men de smaak te pakken
en worden de gebouwen in grootse
stijl opgetrokken. De staatswinkels
hebben moderne, met neonlampen
verlichte etalages, waarin de goede
ren smaakvol uitgestald zijn. Vroeger
kocht men snoepgoed in zakjes en in
slecht verpakte dozen; tegenwoordig
in rijk versierde bonbonnières, waar
in een houten tangetje is verpakt om
de bonbons naar de mond te brengen.
Op deze dingen zijn de Moskouers
bijzonder trots en ze wachten met
kinderlijke spanning af of de buiten
landse bezoekers hun hoge „cultuur"
wel zal prijzen. De boter, de vijftien
verschillende kaassoorten, de taarten
en het brood zyn vers en goed van
smaalt. Een Tsjech, met wie we een
wandeling door Moskou maakten,
toonde ons het papier, waarin zijn
Emmertaler-kaas verpakt was. „De
ze kaas is goed", zei hy bewonderend,
terwijl hij de uitgelopen vetvlekken
bekeek. „In Praag', zo vervolgde hij,
„is schraalhans keukenmeester".
Nu in de herfst, zyn er talloze
fruitsoorten te krijgen. Alleen zorg
vuldig geselecteerde kolchozen (boe
ren) mogen aan de winkels in Mos
kou leveren. Ze moeten de appels, pe
ren en pruimen nauwkeurig volgens
de voorschriften sorteren en in vloei
papier wikkelen, waarop de herkomst
moet zijn gedrukt.
NIET VOOR DE ARBEIDER.
Maar de arbeider kan van deze
kostelijkheden ook na de door Malen-
kow vastgestelde prijsverlaging niet
genieten. Vele dingen, die bij ons tot
de dagelijkse levensbehoeften beho
ren, zijn in Moskou een luxe. Een si
naasappel van een half pond kost in
het seizoen 2 tot 3 roebei (ongeveer
even veel in guldens), een paar ny
lons kost 40 tot 50 roebel, een niet
bijzonder goed armbandhorloge met
de weidse naam „Pebeda" (zege) on
geveer 300 roebel en de slecht ver
chroomde vier-persoons auto „Mosko-
witsch", die verdacht veel op een
oude Opel lijkt, is niet voor minder
dan 8000 roebel te koop.
Daarbij moet men bedenken, dat de
pariteit van de roebel met de gulden
slechts op papier staat. De koop
kracht bedraagt slechts de helft! Van
zyn salaris van 700 roebel kan een ge
middelde ambtenaar niet veel doen;
een gewoon middagmaal in een res
taurant voor de prijs van negen tot
tien roebel kan hij zich alleen op
veroorloven.
Daarom.eet de „werkende" bewo
ner van Moskon ook maar zelden ln
een restaurant. Al naar gelang van
z(jn werktijd moet h\J zich tevreden
stellen met de bescheiden maaltijden
in een fabriekscantine, of hij moet
thuis gaan eten. Hy werkt in och
tend-, middag- en nachtploegen, maar
de ambtenaren ontbijten zonder uit
zondering pas om negen uur des mor
gens. Want de kantoren beginnen
ook zonder uitzondering pas om
tien uur.
Natuurlijk wordt er dan ook niet
vóór drie uur des middags thuis of
in een restaurant gegeten, maar daar
moeten ze dan ook tot des avonds
laat op doorwerken.
Het „Café Artistitscheskoj" een
van de goede eetgelegenheden telt
onder zijn gasten vele kunstenaars
en letterkundigen, die het onder de
dictatuur goed hebben, zolang ze ten
minste trouw blijven aan de leer. Wie
hier herrie maakt, wordt er door de
kellners meer of minder discreet uit
gezet.
Hoe burgerlijk het Moskou van de
ambtenaren geworden is, ziet men
duidelijk aan het feit, dat men weer
fooien moet geven. De kellner
bedient zijn tafeltjes voor eigen re
kening en hij blijft net zo lang bij
de gast staan wachten, tot hij zyn
fooi gekregen heeft.
Niet minder deftig gaat het in de
schouwburgen toe, waar de dames
haar toiletten tonen en de heren on
berispelijke costuums dragen. De mi
nisteries wedijveren om de best ge
klede vrouwen. En de arbeidsters, die
van de fabrieken vrijkaarten gekre
gen hebben, herkent men direct aan
haar hoofddoek; de arbeiders aan de
pet, die ze verlegen in de hand rond
draaien.
z'n twee-centstarief niet van prijsop
drijving verdacht kan worden be
gon over de prachtige na-zomer te
praten. En de caféhouder, brj wie we
teneinde raad hoopten het geheim te
kunnen ontsluieren, keek ook al zo
geschrokken, maar verwees ons ten
slotte naar het even verderop gele
gen logement, dat reeds tweehonderd-
eén-en-vijftig jaar pleisterplaats is
voor mens en dier en „Paardenburg"
heet.
Oude meesters
En daar waren we terecht. Dat wil
zeggen, we bespeurden aan de over
rompelde waard en waardin, dat ze er
meer van wisten. Daarna was het
een kwestie van tijd om te kunnen
vernemen, dat het genootschap een
club is van „old masters" uit de vlie
gerij, waarvan men slechts op uitno
diging lid kan worden. Zo mogelijk
jaarlyks komt men ergens ter we
reld bij elkaar, óm twee nieuwe leden
in zijn midden op te nemen. En dat
geschiedt dan in een sfeer, die men
eigenlijk alleen maar kan verwachten
in de wonderlijk levenslustige kring
van wolkenridders, die zoals men
weet in nauwelijks dertig jaar een
volkomen eigen wereld opbouwden.
Twee jaar geleden was net voor het
laatst, dat deze jongens met de wel
haast legendarische namen W. v.
Veenendaal, Smirnoff, Hondong,
Koos Lefebure (63 jaar, oudste sport
vlieger van Nederland) elkaar ont
moetten.
Gerben Sonderman, de bekende in-
vlieger van Fokker en piloot van
Prins Bernhard, was toen een der
twee gelukkigen aan wie het vergund
werd als lid te worden toegelaten.
Het geschiedde tijdens een Arabisch
feest, waar het wemelde van Sheiks
en Moefti's, achter wier baard men
telkens weer een van die „old mas
ters" kon ontdekken uit Nederlands
vliegwereld.
Het is de tweede keer, dat dit (ty
pisch mannen-) feest gegeven zal
worden in het oude „Paardenburg" te
Ouderkerk.
Koetsiers
Wellicht is het niet geheel toeval.
Vanouds is dit logement wisselplaats
van de paarden van de postkoets.
Dat Lodewijk Napoleon er ook een
maal logeerde, is slechts een bijkom
stige bijzonderheid.
Hoofdkenmerk van „Paarden
burg" was door de eeuwen heen zijn
relatie met de reizigers per postkoets,
die via Voetangel en Vmkeveen reed
tussen Amsterdam en het Sticht.
Is het dan wonder, dat de koetsiers
van de vliegende postkoetsen der
twintigste eeuw hier ook weer een
pleisterplaats zijn gaan zoeken Hier
in de schemerig verlichte gelagkamer
met haar stellig niet mooie, maar
wel karakteristieke wandschilderin
gen van een 16-jarige Johan Braa-
kensiek. Hier bij Lolle Hijlkema, de
Friese waard, bij wie ook zoveel Hol
landers het goed toeven weten.
In welk teken het feest van 18 No
vember zal staan? Men begrijpt, het
is een diep geheim. Mogen wij fluiste
rend zeggen, dat het iets te maken
heeft met de verbetering van de ge
zondheidstoestand der leden. „Gezien
de leeftijd der heren, mag daar lang
zamerhand wel enige zorg aan be
steed worden", zei de enige niet-vlie-
ger uit dit gezelschap, de Amster
damse arts G. C. van Balen Blanken
ons, die een rol speelt in dit geheim
zinnige genootschap. En dat willen
we dan maar voor waar aannemen.
Een Amerikaanse uit Minnesota, mrs.
Jefferson, die zich enige tijd geleden kon
beroemen op dc eretitel „Miss Minneso
ta", beweert dat zij een uitstekend mid
del kent om haar huid in prachtige con
ditie te houden: zij baadt elke dag in ver-
dimde whiskey. Ze schijnt er zeer wèl bij
te varen, maar haar dienstmeisje, dat het
voorbeeld van haar meesteresse wilde
volgen, kwam na verloop van tijd in een
herstellingsoord voor drankzuchtigen te
recht. M
EEN KIJKJE IN GRASSE
Meisjes plukken de bloesems
(Van een bijzondere correspondent).
PARIJS, November. Voor de vele reizigers, die in hun vacantie de
Franse Rivièra bezoeken, staat meestal ook een uitstapje naar Grasse,
nabij Cannes en aan de voet van de Zee-Alpen gelegen, op het program
ma. De stad, die omgeven ls door een zee van bloemen en bloesems, is
de geboortegrond van het Franse parfum. Van de vroege lente tot in de
herfst bloeit het ononderbroken op de brede terrassen," die zich als een
bont, van maand tot maand van kleur veranderend sprookjestapijt over
de Zuidelijke hellingen van de Mont Rocavignon uitstrekken en de stad
met haar 20.000 inwnoers in een damp van geuren hullen, die uit de vele
millioenen rozen, violen, anjers, jasmjjn- en lavendelbloesems stroomt.
In Grasse leeft de hele bevolking
van de inkomsten, die de geuren op
brengen: de jonge donkergelokte
meisjes, die de bloesems plukken, de
in witte jassen gehulde arbeiders in
de laboratoria en fabriekshallen, de
bedienden in de kantoren, de gein-
specialisten, die met hun scherpe
reukzin honderden geuren van elkaar
kunnen onderscheiden de vele parfu
merieën en natuurlijk het vreemde
lingenverkeer. In de fabrieken wor
den de parfums gemaakt, die onder
de naam Coty, d'Orsay, Soir de Pa
ris, Chypre, Habanita en Chanel over
de hele wereld bekend zyn.
Het binnenhalen van de' bloemen,
oogst is onderworpen aan vele streng
geheiligde regels. De rozen bijvoor
beeld moeten gesneden worden, zodra
ze de kelken openvouwen, terwijl de
anjers pas geplukt mogen worden,
nadat ze drie uur lang door de war
me zon bestraald zyn. Want pas dan
ontplooien ze haar sterkste geur.
Van de bloem tot het flesje parfum
is een lange gecompliceerde weg. Het
onttrekken van de geconcentreerde
bloemenolie, die voor de bereiding
van het parfum nodig is, geschiedt
op twee manieren.
Bij de eerste methode worden de
bloesems in een ongeveer drie me
ter hoog, onder stoom gehouden
koperen vat geworpen, waarbij de
door condensatie verkregen olie door
een speciaal draineringssysteem van
het water wordt gescheiden, todat
aan het einde van net proces de olie
als een dun, welriekend straaltje in
grote doorzichtige kolven druppelt.
In het vet.
Bij de tweede methode, de zoge
naamde „défleurage", worden de
bloemen met de kelk naar boven, in
een op een glazen plaat aangebrach
te vetlaag van een halve centimeter
dikte meestal een mengsel van
talk en varkensvet gestoken en op
deze wijze wordt in de loop van en
kele uren het bloesemextract door
absorptie onttrokken. Daarbij worden
verschillende glazen platen op elkaar
gelegd. Als het vet de geurende stof
fen heeft opgenomen, worden deze er
by het volgende proces door alcohol
weer aan onttrokken. Nadat de zo
verkregen essences door destillatie
gereinigd zyn, begint volgens oude
beproefde recepten de eigenlijke par
fumbereiding, waarbij de uiterst ge
voelige neuzen van de reeds genoem
de geurspecialisten een grote rol
spelen.
Om bij de te bereiden parfums de
nuancering te verkrijgen, die de mo
de verlangt, worden de zuivere bloe-
menessences met verschillende
grondstoffen gemengd. Bij voorbeeld
kamfer-, peper-, hars-, amber- of
muskusextracten.
Onwaarschijnlijk groot is de hoe
veelheid bloesems, die jaarlijks In
Grasse bewerkt worden. Alleen al on
geveer zeven millioen rozen worden
c ieder jaar van de rozenstruiken
gesneden. Een enkele parfumfabri
kant gebruikt behalve de andere
bloesems in een seizoen ongeveer
70.000 kilogram rozenbladeren, 16.000
kg jasmijnbloesems en 10.000 kg
viooltjes.
De Fransen noemen Grasse een
„tovertuin der geuren" een mooie
re naam zou men er beslist niet voor
hebben kunnen vinden. Van de uit
gestrekte terrassen op de Franse
Zee-Alpen tot in de verste uithoek
van de wereld dringt de faam van het
Franse parfum door, dat de harten
van vrouwen steeds weer betovert.