Ook Kamer beschouwt Amsterdam
als „Hoofdstad des Lands"
Zuid-Afrika is een weelderig en
welvarend boerenland
Granen
LOONSTAKINGEN OP LAATSTE
OGENBLIK AFGELAST
VRIJDAG 6 NOVEMBER 1953
PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT
DRIE WEKEN IN ZUID-AFRIKA (IV)*)
Maar er heerst een ontstellend
watergebrek
Mode veroorzaakt massamoord op struisvogels
(Van onze speciale verslaggever)
Mijnheer T. J. E. Marais is een mede-passagier van uw verslaggever in
de trein, die dwars door de Kaapprovincie naar de Oostkust van Zuïd-
Afrika rijdt. Hij woont in Boesaransriviermond bij Alexandria (Kaap) en
leest in een boek van een bekende schrijfster over Zuid-Afrika, dat „Apes
and Ivory" (Apen en Ivoor) heet. Hij heeft zich onberispelijk voorgesteld,
maar is daarna in zwijgzaamheid verzonken Eerst als om half elf des mor
gens de steward thee brengt ïnplaats van de voor Europeanen op dat uur
gebruikelijke koffie, sluit hij zijn boek en begint een gesprek. En dan
duurt het ook geen twintig seconden, of hij ontdekt, dat hij niet met een
Zuid-Afrikaan, maar met een Nederlander te doen heeft.
Mijnheer Marais vindt dat prach
tig. Want, zegt hij, Nederland is een
boerenland en Zuid Afrika is niet
alleen een Land van Boeren, maar
óók een boerenland. En hij wil wel
eens iets meer weten over die Neder
landse boeren, want hij is zelx boer.
Ongelovig schudt hij zijn hoofd,
als hem verteld wordt, dat een boer
derij van 36 HA. in Nederland een
grote boerderij is en dat bijvoorbeeld
in de Noord-Oostpolder de meeste be
drijven maar 12 HA. groot zijn.
Neezegt hij, nee toch! En
zijn verwondering en ongelovigheid
zijn begrijpelijk, als hij vertelt, dat
zijn eigen boerderij 18.000 HA. groot
is en dat boerderijen van zeven, acht
duizend HA. allesbehalve uitzonde
ringen zijn in de Unie van Zuid Afri-
ka.
Schapen in de woestijn
Dan is het de beurt van de Euro
peaan om ongelovig zijn hoofd te
schudden. Doch dan komt het ver-
676.
De microscopisch kleine sporen van
de tarwe/roest blijken in de Noord-
Amerikaanse graanstreken de staat
Texas te hebben uitverkoren om te
overwinteren. In de zomer worden
deze sporen door de warme Zniidelijke
winden bij milliarden en nog eens
milliarden naar het Noorden geblazen,
zodat zij geweldige uitgestrektheden
kunnen infecteren. Soms wordt op 'n
enkele vierkante decimeter méér dan
0.000 van deze rode sporen geteld.
De Amerikaanse kweker McFadden
kwam tientallen jaren geleden tot de
conclusie dat slechts een enkele
graansoort tegen deze verderfelijke
roest bestand was, en wel de soort die
de vreemdsoortige naam Ynroslaws
emmer" droeg. Dit op zichzelf was
wel een leuke ontdekking, maar deze
graansoort was in andere opzichten
vrijwel waardelooszodat in de be
stendigheid tegen graanroest nog
maar weinig perspectieven scholen.
McFadden kruiste deze soort met de
Marquis", een goede Canadese soort,
die in het harde Noord-Amerikaanse
klimaat in 110 dagen rijpte en nog
een goede korrel opleverde boven
dien.
Uit deze kruising verkreeg McFad
den één enkele aar! Maar onverdroten
ging de kweker verder, hij plantte
deze luttele korrels zorgvuldig en ver
kreeg een oogst die 100 rimpelige en
waardeloze zaadjes opleverde. In 1918,
dus precies S5 jaar geleden, werden
ook deze zaadjes uitgezaaid en zij le
verden een roestvrij graan op. Dit
klinkt buitengexooon hoopvol, maar 't
meel van dit graan was donker en on
smakelijk van kleur, terwijl bovendien
de planten aan wortélrot leden. Men
sen met minder doorzettingsvermogen
zouden nu de zaak op de mestvaalt
hebben gesmeten en iets anders zyn
begonnen. Zo niet echter McFadden,
die onverdroten zijn proefnemingen
voortzette.
Toen vijf jaar la
ter in de Verenig
de Staten en Ca
nada bijna 1,5 mil-
lioen ton graan
aan de roest ten
offer viel, bleek
alleen het kioeek-
veld van McFad
den onaangetast
te zijn gebleven. Maar ook nu sat het
hem niet mee, want de noeste en on
verdroten werker kon nergens geld
krijgen om verder te gaan met zyn
experimentenzodat hy alles moest
belenen wat hij zijn eigendom mocht
noemen. Uit de oorspronkelijke krui
sing had hy nu een nieuwe soort ont
wikkeld, die de toepasselijkeen in
dit verband aandoenlijke, naam .JIo-
pe" droeg. Inderdaad, de ,J3ope" stel
de hem niet teleurwant reeds in 1921/
was zyn oogst voldoende om aan vele
kwekers over -de gehele wereld zaad
te zenden, waarmee met zó veel suc
ces proeven werden genomen, dat
daaruit weer een andere variëteit
ontstond, Austin" genaamd, die met
een gerust hart kon worden uit ge
plant op gronden, waar vroeger geen
tarwe kon groeien door de roest.
Uit de ene aar van McFadden heb
ben zich verschillende soorten ont
wikkeld, zodat tegenwoordig in de
Verenigde Staten en Canada méér
dan 6 millioen ha met deze roest
vrije tarwe is beplaiu, dat is onge
veer 20 procent van het totale tarwe-
areaal. In de staat Texas, waar reeds
vele honderdduizenden ha met deze
soorten zijn beplant, hoopt men de
roestplaag uiteindelijk geheel te kun
nen uitroeien.
Nu we toch in de Verenigde Sta
ten verwijlenwilt u misschien wel
eens weten wat het machtigste of
kapitaalkrachtigste concern daar
te lande is U denkt wellicht dat de
palmtak xoordt weggedragen door Du
Pont de Nemours, maar dat mam-
mouth-concern komt pas op de 38ste
plaats! B. Pétülon.
baalde grond van mnnheer Marais is
geen vruchtbare akker- of weide
grond, maar ligt in de Karoo en de Ka
roo is een soort van woestijn, waar
alleen hard gras, hei en bosjes groei
en. De Karoo maakt op een Neder
lander, die gewend is dat iedere
dnimbreed cultuurgrond wordt uit
gebuit, de indruk van een woestenij.
Naar beide zijden strekt zich een ein
deloze vlakte uit, waarin geen huls
te bekennen valt De genadeloze zon
brandt alle vochl uit de aarde: als
de hete wind over het land veegt,
waaien hoge stofwolken op. Waarde
loos land, is de Nederlander geneigd
te zeggen.
Maar mijnheer Marais leert hem
anders.
Zuid Afrika is een schapenland,
vertelt hij- Natuurlijk: ook een
land van goud en diamanten, maai
de wol is er nog belangrijker. Er
wordt ieder jaar voor 37 millioen
pond sterling goud geëxporteerd,
voor 20 millioen pond aan diaman
ten, maar62 millioen pond aan
wol! Wol is het voornaamste export
artikel en mijnheer Marais is wol-
boer. .Per twee hectaren grond heeft
hij één schaap
Dat is wederom voor Nederlandse
begrippen ontstellend weinig, maar
tjahet is dan ook Karoogrond.
De schapen voelen er zich overigens
best op: proeven wezen uit, dat hun
wolopbrengst groter is in de Karoo,
dan op goede malse weiden
Verpletterende hagel
stormen, droogte.
Mijnheer Marais weet boeiend te
vertellen over de Zuid Afrikaanse
landbouw en de veeteelt. De veeteelt
staat er op zeer hoog peil en wordt
door de regering nog sterk bevor
derd. Het Friese vee geniet een uit
stekende reputatie en wordt er benut
om het te kruisen met inheems vee.
Maar de schapenteelt wint het ver
uit in belangrijkheid,
De landbouw is 'zeer gevarieerd.
Vindt men in Natal en Transvaal
met hun bijna tropisch klimaat, maar
vooral toch in Natal, een rijke sui
kerrietcultuur, bananen, ananas en
aardnoten, sinaasappels en citroenen,
in de koelere Zuidelijke Kaap ver
bouwt men druiven en bloeit de wijn
bouw, maar treft men ook een zeer
verzorgde groentecultuur aan.
Grote boerderijen ook hier, maar
de grond wordt er net als in Neder
land uitgebuit. Want de Zuid Afri
kaanse regering streeft er naar Zuid j
Afrika wat zijn voedselvoorziening
betreft onafhankelijk te maken van
de buitenwereld. Tarwe, mais. aard
appelen, tabak, en aardnoten zijn de
voornaamste landbouwproducten.
Maar de boeren hebben het moei
lijk, vertelt de heer Marais. Met name
in het Noorden woeden des zomers
hevige onweersstormen en zij ver
nietigen dikwijls de oogst volkomen.
In Nederland is een boer pfactisch
zeker van zijn oogst. In Zuid Afrika
nooit.
Dan is er het watergebrek, tie lan-
fe droge zomer, de koude winter,
e zeer grote verschillen in tempera
tuur tussen dag en nacht. Maar de
droogte en als gevolg daarvan de bo
dem-erosie vormt toch wel het groot
ste probleem.
Massamoord
En de struisvogels, zijn die niet
meer van betekenis? vroeg ik. Struis
veren zijn immers de eeuwen aoor een
gevraagd artikel geweest?
Nee,' zegt mijnheer Marais in zijn
sappig Afrikaans. De tijd van de
struisvogels schijnt voorbij. Veren
vraagt niemand meer, want de mode
is veranderd. Wel is er grote vraag
naar struisvogel-ieder en dus worden
de struisvogels by duizenden afge
slacht om hun huid te looien. En de
struisvogels werden alleen nog maar
in Outshoorn gehouden
Woestijngrond scheuren
De trein spoedde zich voort. Op
verscheidene plaatsen werd geploegd,
veela' machrnaal, maar soms ook
met tien, twaalf ossen of muildieren
voor de ploeg. Men scheurde woes
tijngrond.
Ook de Karoogrond is goed, zegt
mijnheer Marais. Als er maar water
is. En hij wijst op het winterkoren,
dat nu uit de grond zou moeten
schieten, maar slechts twee centime
ter hoog is als gevolg van de droogte.
De zomer staat voor de deur, met
Kerstmis hebben we de heetste tijd.
Dat koi-en haalt het hiet en veel boe
ren ploegen de grond al om. Ze zullen
het nu met mais proberen
Dan nadert mijn eindstation. En
mynheer Marais pakt zijn boek. Hij
schrijft- er rain naam in en een op
dracht.
Neemt het mee naar Holland, zegt
hij, als een herinnering aan een Ztdd
Afrikaanse boer.
En daar ligt nu „Apes and Ivory"
op mijn schrijftafel. Als ik er naar
kijk, zie ik Zuid Afrika.
G. B.
i Oct. en
Zie P.Z.C. van 28 Oct., i
3 November.).
MUILDIEREN IN DE EENZAAM
HEID VAN DE KAROO
(Foto P.Z.C.)
CONFLICT IN STROCARTONINDUSTRIE
Vandaag zal een oplossing moeten worden gevonden.
De aangekondigde 24-urige loonstakingen van de arbeiders in de stro-
cartonfabrieken te Oude Pekela en Hoogezand-Sappemeer, die Donderdag
morgen om 6 uur zouden beginnen, zijn op het laatste moment afgelast.
Van de zijde van de werkgevers heeft men zich namelijk in verbinding ge
steld met de heer Albers uit Amsterdam, hoofdbestuurslid van de algemene
bearjjfsgroepencentrale, met het verzoek pogingen in het werk te stellen de
stakingen te doen afgelasten. Het gevolg was dat de betrokken arbeiders in-
derdaad besloten de staking niet te doen doorgaan. Het wachten is nu op het
resultaat van de vandaag in Groningen te voeren bespreking tussen af
gevaardigden van de werkgevers en werknemers over de lonen en over de
werktijden voor het personeel van de dagdienst.
Bij de strocartonfabriek te Oostwol de in het Groninger Westerkwartier
wordt wel gestaakt.
De arbeiders waren voornemens een
proteststaking te beginnen om een
snellere beslissing over bun eisen aan
de werkgevers af te dwingen.
Bij deze proteststaking zouden ruim
2500 arbeiders betrokken zijn en er
zou in deze 24 uur een productieverlies
geleden worden van ruim duizend ton.
In de talrijke onderhandelingen is
men nu tot elkaar gekomen met be
trekking tot de loonsverhoging van
circa 12 procent met terugwerkende
kracht. De werkgevers in de strocar-
ton-industrie stellen hier tegenover,
dat de arbeiders afstand moeten doen
van de historisch gegroeide 45-urige
werkweek en evenals arbeiders in an
der industrieën thans 43 uur moeten
gaan werken. Dit geldt alleen voor de
dagdienst, omdat de Continu-arbeiders
slechts 45 uur per week kunnen ma
ken. Dit wegens bet niet werken op
Zondag en het eindigen van de werk
week op Zaterdagavond 9 uur. De dag
dienstarbeiders hebben bij de bonden
protest aangetekend tegen dit voorne
men en wensen geen gevolg te geven
aan deze eis van werkgeverszijde.
Vandaag zal thans een oplossing
moeten worden gevonden.
EEN BOERDERIJ IN KAAPLAND.
(Foto P.Z.C.)
„EEN KILLE ZINSNEDE"
Salaris van middelbare en hogere
ambtenaren onvoldoende
(Van onze parlementaire redactèur).
De minister van Binnenlandse Zaken tevens vice-minister-president
prof. Beel, is een sympathiek en een braaf man; Imap in de bestuursweten
schappen en een harde werker. Bij de laatste grondwetsherziening heeft de
Tweede Kamer het hem heel lastig gemaakt; daarom was het hem zo van
harte gegund, dat hem Donderdagmiddag bij de behandeling van zijn begro
ting geen moeilijkheden in de weg zijn gelegd. Verscheidene onderwerpen
op zjjn terrein liggend zijn besproken, maar critiek is hem bespaard. Wel
zyn talrijke vragen gesteld en wensen geuit, doch de beantwoording daar
van zal de minister zeker niet voor problemen stellen.
De enige onbehaaglijke opmerking aan zijn adres gold met recht die van
de „hoofdstad des lands", waaromtrent hij zich, in zijn schriftelijk antwoord
op het verslag ran het afdelingsonderzoek, in termen heeft uitgelaten, die
de Kamer allerminst zinde. Hy had namelijk geschreven, dat het- begrip
„hoofdstad des lands" hier te lande wezenlijke betekenis mist.
De heer Van Leeuwen van de V.V.
D. kwam tegen deze, wat hij noemde
„kille zinsnede" het heftigst in verzet.
Hy en de heren Beernink (C.H.), Ver
kerk (A.R.), Scheps (Arb.) en Reuter
(C.P.N.) betoogden als om strijd, de
een vuriger dan de ander, dat Amstei*-
dam op allerlei gronden de wezenlijke
hoofdstad van Nederland is; daar
voor zijn geen wettelijke bepalingen
nodig. Prof. Beel heeft het ongetwij
feld niet zo erg bedoeld; hij heeft het
alleen wat ongelukkig gezegd.
Veel aandacht is gewijd aan allerlei
personeelszaken. Daarbij kwam tot
uiting, dat de bezoldiging van de mid
delbare en hogere ambtenaren onvol
doende wordt geacht. De heren Beer
nink (C.H.), Van der Zanden (K.V.P.)
en Ritmeester (V.V.D.) spraken dit
onomwonden uit.
Laatstgenoemde signaleerde boven
dien, dat verscheidene ambtenaren de
staatsdienst verlaten, om in het par
ticuliere bedrijf beter betaalde func
ties te aanvaarden. Bij de octrooiraad
heeft dit reeds tot een personeelste
kort geleid. Tronwens, niet alleen de
ze ambtenaren verdienen te weinig;
bij vele burgemeesters, vooral van
plattelandsgemeenten, is het armoe
troef.
Behalve de heer BeemLnk (C.H.)
waren deze mening toegedaan de he
ren van der Zanden (K.V.P.), Stapel
kamp (A.R.) en Ritmeester (V.V.D.).
De heer Van der Zanden profeteerde:
„De kommervolle omstandigheden
van verscheidene burgemeesters bren
gen het aanzien en het prestige van
deze ambtsdragers in gevaar en on
dermanen de waardigheid van hun ge
zag", en de heer Ritmeester dreigde:
„Als de ministers geen bevredigende
toezeggingen doen, zal ik een uit
spraak van de Kamer vragen".
S.GJP.-burgemeesters.
Om nog even bij de burgemeesters
te blyven; de heer Beernink deelde
mee. dat in Zoutelande een Staatkun
dig Gereformeerde burgervader is
benoemd (van de party van ds. Zandt
dus) en dat deze reeds voor gewetens
conflicten is komen te staan. Hij twij
felde er daarom aan, of deze benoe
ming wel juist was. „Wat ons betreft"
aldus de socialistische afgevaardigde
heer Scheps, „wij hebben geen be
zwaar tegen de benoeming van S.G.
P.-burgenieesters, doch ik zou ze dan
maar niet betalen met briefjes van
vijf en twintig gulden met Sint Maar
ten er op".
De-gemeenteclassificatie bleef een
aantal leden willekeurig en onbevre
digend noemen; voor de arbeidscon
tractanten wenste men meer vaste
aanstellingen; de oud-gepensionneer-
den achtte de heer van der Zande te
kort gedaan en de vragenlijst aan de
Indische gepensionneerden zij moes
ten de vragen met het oog op hun
pensioen invullen bestempelde de
heer van de Wetering (C.H.) als ont-
erend. De heer Stapelkamp (A.R.)
klaagde over het dénatureren van het
georganiseerd overleg, dat men ei
genlijk deze naam niet meer geven
mag.
Voor de trage ontwikkeling van de
„Bescherming Burgerbevolking" kon
den enige leden weinig bewondering
koesteren. „Er wordt te weinig geld
voor beschikbaar gesteld", vonden zij,
„wat de gemeenten moeten betalen,
behoort het Rijk eigenlijk voor zijn
rekening te nemen". Men wilde inge
licht worden over de plannen der re
gering betreffende de oplossing van
het politie-vraagstuk en de heer Rit
meester (V.V.D.) betwijfelde, of in
Coevorden na enkele overplaatsingen
de juiste verhoudingen zullen terug
keren.
Een oud geluid Heten de heren
Beernink (C.H.), Maenen (K.V.P.)
Verkerk (A.R-), Scheps (Arb.) en
Ritmeester (V.V.D.) horen: „De ge
meenten hebben wat meer financiële
armslag nodig. Dat kan bereikt wor
den door enige uitbreiding van hun
belastinggebied. In geen geval mag
dit gebied verder ingekrompen wor
den In het algemeen kwamen trou
wens de heren Verkerk en Scheps
voor de zelfstandigheid van de ge
meenten op. Dezelfde gedachte lag
ook ten grondslag aan de aanmaning
door de heren Maenen en Beernink
tot voorzichtigheid bij het wijzigen j
van gemeentegrenzen." „Tot samen
voeging van plattelandsgemeenten",
oordeelde de laatstgenoemde, „mag
pas na zeer rijp beraad worden over
gegaan".
In de avondvergadering van de
Tweede Kamer is "een aanvang ge-
Het Wereldgebeuren
Dictator
Zondag a-s. gaan de Portugezen
naar de stembus om 120 afgevaar
digden voor de Nationale Verga
dering te kiezen.
Als de kiesgerechtigden allemaal
zouden komen, dan zouden er 1.2 mil
lioen biljetten ingeleverd worden en
men zou heel wat tijd nodig hebben
voor het tellen daarvan, want niet al
leen de Portugezen in eigen vaderland
stemmen mee, maar ook die in de ko
loniën. welke over de gehele wereld
verspreid liggen.
Men is echter in Portugal niet erg
geïnteresseerd in verkiezingen en ve
len zullen dan ook wel thuïsbHjven
Tezamen met de talrijke anderen, die
uitgesloten zyn van de deelname aan
de verkiezingen, omdat ze de lees- en
schrijfkunst niet machtig zijn. Men
heeft namelijk in de Portugese berg
dorpen soms een nogal levendige af
keer van alles wat naar schoolse wijs
heid zweemt.
De Portugese regering heeft, vóór
dat de candidateniijsten bekend ge
maakt werden, zorgvuldig alle candi-
daten getoetst op hun „gevoelens voor
het welzijn van de staat" en ieder op
wiens politiek blazoen enigerlei wer
kelijke of vermeende smet kleefde,
werd als candiaaat geschrapt.
Dr. Salazar, de Portugese dicta
tor, die nu al 25 jaar hoofd van
de regering is, ziet deze verkie
zingen als een soort volksstemming
over zijn bewind. Het is namelijk uit
gesloten dat de oppositiepartijen iets
bereiken. Ze konden het slechts tot
26 candidaten brengen voor de 120 ze
tels.
Dr- Salazar vindt dat helemaal niet
erg. Hij is van mening, dat de parle
mentaire democratie ongeschikt is
voor het Portugese volk, omdat het
gezag van de overheid er geleidelijk
door ondermijnd zou worden.
Bij wijze van welwillendheid heeft
Salazar voor deze verkiezingsstrijd de
censuur opgeheven en zelfs aan enkele
dagbladen, die critisch staan tegen
over de regering meer papier toegewe-
zenn. Salazar stelt zich daarbij op het
standpunt, dat hy z'n tegenstanders
rustig de volle maat kan geven, aan
gezien het Portugese volk niet meer
geïnteresseerd is in verkiezingen en
helemaal niet warm loopt voor poli
tieke ruzies.
Om die poHtieke „rust" te bereiken
heeft Salazar echter twee par
tijen geheel uitgesloten van de
verkiezingen, namelijk de communis
ten. die buiten de wet gesteld zyn,
maar nochtans een hardnekkige acti
viteit ontplooien, en de republikeinse
groep, die bezwaar maakte tegen „on
regelmatigheden', welke door de hui
dige regering van Portugal werden en
worden gepleegd op verschillend ge
bied.
Dr. Salazar is niet geneigd zulke
verwijten stilzwijgend te laten passe
ren. Toen enkele dagen geleden pro
fessor Direito in een verkiezingsver
gadering te Lissabon betoogde, dat dc
oude democraten beel wat nettere
mensen waren dan de lieden van het
huidige regime, die fabelachtige for
tuinen verzamelen zonder daarvoor
„eerbare" arbeid te verrichten
toen kreeg de professor prompt de
justitie op zijn stoep en hij zaf zich
moeten verantwoorden voor de recht
bank.
De bezwaren van de Portugese de
mocraten zijn overigens niet an
ders dan de algemene bezwaren
tegen elk dictatoriaal stelsel er is geen
persvrijheid, er is censuur, het recht
van vereniging en vergadering ont
breekt. de jeugd wordt in hali-miiï-
taire organisaties bijeengebracht, en
buiten de officiële politieke partij
krijgt geen andere partij een redelijke
kans.
De verkiezingsstrijd in Portugal is
kleurloos en Salazar's partij zal haar
winnen.
Een uitspraak van Salazar tijdens
een verkiezingsbijeenkomst is nog wel
even het vermelden waard. Hij zeide
van mening te zijn, dat de communis
tische landen geen oorlog willen en
dat de wereld er zich bij moet neerleg
gen, dat er communistische en niet-
communistische landen in vrede naast
elkaar op deze aardbol bestaan.
Zuid-Afrikaan kreeg j
1000 brieven van
p trouwlustigen
Enige maanden geleden heeft H
M een in Canada woonachtige
Zuid-Afrikaan („5 voet hoog,
groene ogen en gebruik nie
H drank nie zich schriftelijk tot H
de burgemeester van Amster-
dam gewend met het verzoek,
p voor hem uit te kijken naar
een Amsterdamse schone, die
P met hem de eenzaamheid in p
Brits Columbia zou willen de-
P len om na wederzijds goedvin-
den een huwelijk aan te gaan.
Een der dagbladen in de hoofd-
p stad heeft deze brief in zijn p
kolommen opgenomen. fp
p Dezer dagen schreef de Ca-
p nadese Zuid-Afrikaan uit Van- P
eouver, dat hij maar liefst 1000
brieven en 600 foto's van vrou-
welijke reflectanten tussen 13 p
p en 30 jaar had ontvangen,
p waarvoor hij de burgemeester P
H „baie dankie zei". „Er is een -
meisie-dame, op wie ek verlief
is, ek zal haar mij foto stuur", p
p De 39-jarige Willem Johan-
nes Saayman, wiens voorouders p
p Nederlandse Hugenoten uit
Frankrijk waren, zal dus. als P
p alles meeloopt, straks uit zijn
eenzaamheid in Canada zijn
verlost
liiimiiiiinjmaipinnnJtiiiiujinirHiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiW
maakt met de algemene beraadslagin
gen over de begroting 1954 van het
ministerie van maatschappelijk werk.
Mevr. PIoeg-Ploeg (Arb.) vroeg
een gezonde financiële basis voor het
werk van de gezinsverzorging. Voorts
bepleitte zy een oplossing van het
woonwagenvraagstuk. Mej. Klompé
(K.V.P.) hield een principiële be
schouwing over het eigen karakter
van het maatschappelijk werk. Zy
vroeg nadere inlichtingen over de
gezinsraad en de toegezegde nota in
zake de blindenzorg.
De vergadering werd daarna vei
daagd tot hedenmiddag.
