C Thule-basis een mannenstad met slechts een vrouw KLANKBORD Chopin schreef slechts weinig voor piano en orkest VERSCHIJNING NIEUW DAGBLAD WEKTE OPZIEN IN LONDEN DE BEKENTENIS-METHODEN VAN DE COMMUNISTEN DONDERDAG 5 NOVEMBER 1953 PROVINCIALE ZEEUWSE COURANT 7 ONDER GROENLANDERS EN ESKIMO'S (XXXV) Een paar honderd meter klimmen is voor sommigen teveel! Toen wij voorby Thnle Air Base voeren met de Jutko, en daar het machtige bouwwerk zagen, toen wy de verhalen hoorden van de Denen in Thule, en toen wij merkten hoeveel journalisten vóór ons die Ame rikaanse basis betreden hadden, toen meenden wij toch geen gelegenheid voorby te moeten laten gaan dit wonderwerk in het Poolgebied tenmin ste op enige afstand te kunnen gadeslaan. Indien dit mogelijk was. Ik heb u al verteld van de Thule-berg. Die vreemdgevormde tafelberg, een paar honderd meter hoog, met zijn stijl oplopende wanden. Wij na men de positie van Thule-berg, ten opzichte van de Basis op, en meen den dat men, indien men er in slaagde de top van de berg te bereiken, een bijzonder goed overzicht over de Basis moest hebben. Wij besloten op een der dagen die wij in Thule doorbrachten de berg tot aan de top te beklimmen. Die beklimming geschiedde inderda ad en ik wil u daar enigszins uit voerig over vertellen. De berg heeft, voor zover ons bekend was, geen enkel pad of iets wat daar op lijkt. We begonnen dus maar te lopen. Dat wil zeggen: te kruipen, want iedere stap die wij deden werd prompt gevolgd door een halve stap achteruit. Dat is niet zo vreemd als men weet dat de hellingen van de Thule- berg geheel bedekt zijn met. losse stil leken leisteen. Tegen die berg opkruipen heeft iets van het beklim men van een style zandheuvel. Men schiet niet op. Wij schoten evenmin veel op, om dat we hele stukken teruggleden. Dat had één voordeel: we kregen hoe langer hoe minder last van de kou. We kregen het zelfs warm. En later transpireerden we als kampioenen in de Tour de France. Geert alpinist. Het zag er niet zo bijzonder op wekkend uit, en na een half uur was het mij vrij duidelijk dat ik de top niet zou bereiken. Het werd, en ze ker voor mij, een klein drama. Rus tend om de 20, 30 meter, heb ik kans gezien driekwart van de Thule-berg te halen, maar toen was het ook ge daan met m'n laatste restanten ener gie en uithoudingsvermogen. Van der Zee verdween achter een rotskam en nog gedurende 10 minu ten bleek zijn aanwezigheid uit neer vallend gesteente. Het bewijs, dat hij nog steeds bezig was in opwaartse richting te gaan. Het was daar heel stil op die ver laten berghelling. Naakte, kale lei steen. Geen vogel die voorbij vloog. Dat kan ook niet. Geen vogel kan hier nestelen. Deze berg is alleen maar gladde, zwarte, blauwe leisteen. Een puinhoop. Een grafsteen op de rotsen van Thule. Toen ontdekte ik die ene bloem. aan de meest Noordelijke strategie ter wereld. De Amerikanen hadden er een ijzeren staaf bovenop ge plaatst, met aan het einde van die staaf een lampje. Waarschijnlijk een baken voor vliegtuigen. Duur hospitaal. Wij liepen om de berg heen en op nieuw zagen we de Basis voor ons. De basis, waarover heel de wereld spreekt. Waar soms 10.000 man, mi litairen en arbeiders aanwezig zijn. Waar iedere spijker iedere splinter hout, alles, Alles moet worden aange voerd door de lucht. Een wereldwon dermaar een kostbaar wonder. Mjj is verteld door Denen die het we ten kunnen dat de kosten van één bed in het hospitaal bedragen 80.000 dollar De Basis, waar de mi litairen voor' een periode van 1 tot IVz jaar gedetacheerd worden en de arbeiders voor 9 maanden. Er wordt veel geld verdiend, maar of men er zich gelukkig voeltik zou het niet durven beweren, naar wat ik van Thule Air Base gezien en gehoord heb. Ik weet dat de mannen daar de dagen die ze nog moeten doorbren gen aan de vingers van hun hand af tellen. Ik weet dat menige Ameri kaan door de medici van de Basis te ruggezonden wordt in verband met heimwee. Ondanks de vele vórmen van vermaak, die men voor de man nen bedacht heeft. Ondanks de trek- automaten en baseballvelden. On danks het theater. Ondanks dé film sterren, die vaak per vliegtuig uit Hollywood overkomen. Een grapje: ik vroeg een Deen, die me verteld had dat er geen vrouwen op de Ba sis zijn, hoe dat dan gaat met die filmsten-en Hij zei: „wel, óf ze ver trekken direct na de voorstelling weer per vliegtuig naar de States, óf ze worden gedurende de nacht onder strenge bewaking in het militaire politiebureau vastgehouden. Het zou onverantwoordelijk zijn deze dames vrij te laten rondlopen in dat uitslui tend mannenland En er is nog een ander Basis-grap je: dat van de ene militair die tegen de andere zegt: „Pas op, Bill... ach ter iedere boom loert hier een vrouw op je". Twee dingen zijn daar onbe kend: bomen en vrouwen. Ik zei u dat daar geen enkele ■vrouw in die mannenstad leeft. Dat is onjuist. Er is er één. „Mrs. North Pole", mevrouw Jack Crowell, be kend als „Alice", echtgenote van een meteoroloog. Maar zq loopt tegen de zestig en haar aanwezigheid is eer soort experiment om na te gaan hoe, en of, vrouwen in dit deel der wereld kunnen leven. Naar me werd verteld, heeft „Mrs. North Pole" besloten haar verblijf van een jaar opnieuw met een jaar te verlengen. Maar hadr man is daar! Collectief paspoort voor Duitsland. Het Duits Reisinformatiebureau deelt mede, dat in de toekomst in Duitsland verlopen Nederlandse pas poorten weer als legitimatiebewijs bq een collectief paspoort worden er kend. Het Duitse ministerie van Binnen landse Zaken heeft zich bereid ver klaard Nederlandse paspoorten tot 5 jaar na de uitreikingsdatum dus tot 3 jaar na het verlopen van de geldig heidsduur) als geldig legitimatiebe wijs in de bovengenoemde zin te er kennen. door ANTHONY VAN KAMPEN. Een kleine, gele anemoon. Bijna ge heel verscholen achter een paar stuk ken lei. Er was verder niets. Geen gras, geen aarde, geen andere bloe men. Alleen wat mos op dat ene stuk lei. En vanuit dat mos boorde zich die kleine anemoon. Die ene bloem gaf een wonderlijk en aangrijpende boodschap door Dat zelfs hier, op dit stenen graf, leven mogelijk was. Jazélfs hier, waar de wind de adem van de Pool is, en waar de zomer minder dan 2 maan den duurt Gescheurde schoenen. Ik daalde af en bereikte het punt van uitgang. Met gescheurde schoe nen en zonder veel adem meer. Be neden lag een strandje, bezaaid met stukken skelet van walrussen en zee honden. Op dit. strandje flensten dè Eskimo's een paar maanden geleden nog hun zeehonden. Er was niets anders dan die skeletstukken, wat aangespoelde, gestrande ijsbergen, wat rolstenen en zeewier. Daarover woei de wind. Er waren' geen voet stappen op het grint. Het was alles maagdelijk, onbetreden. Ik was, sinds lang, de eerste die er liep. Het grint was uiterst fijn, haast zand. Zwart zand. Het water van de baai golde rustig met 't opkomend tij aan. In de verte dreunden vlieg tuigmotoren van de Basis. Verder was het stiL Toen van der Zee terugkwam, half lopen, half vallend, wist ik dat hij een prima prestatie achter de rug had. En toen hij bij me was, hoorde ik, dat hij inderdaad de platte top bereikt had en zijn foto's en film opnamen had kunnen maken. De laatste tien meters waren 't zwaarst geweest. Maar het was het waard geweest. Hij had een uniek uitzicht gehad over de Basis, die voor een groot deel open voor hem had gelegen. Heel de om geving, mijlen en mijlen ver, was zichtbaar geweest. En hij zag boven op de top het monument, dat de Thule Eskimo's gewijd hadden aan hun vriend: Knud Rasmussen. Al leen naar wat ruw op elkaar gesta pelde stenen, met op één ervan, in hun eigen taal, hun dank aan de man die hun meer gaf dan ooit iemand een Eskimo heeft gegeven. Het monument stond op de meest verlaten plaats van de meest verla ten berg van Thule. En zelfs dit mo nument was dienstbaar gemaakt Advocaat verdacht van fraudes Dezer dagen hebben de rechter commissaris. mr. Rutgers en de offi cier van Justitie, mr. Maris, met eni ge politie-ambtenaren een onderzoek ingesteld ten kantore van een Haag se advocaat. Naar aanleiding van dit onderzoek is de advocaat in hechte nis gesteld, verdacht van fraudes ten nadele van zijn cliënten en in zijn hoedanigheid van curator in failisse- menten. Het juiste bedrag, dat hier mede gemoeid is, kon nog niet wor den vastgesteld, doch bedraagt ten minste 55.000. De advocaat schijnt reeds sedert 1947 in financiële moeilijkheden te hebben verkeerd en heeft getracht het ene gat met het andere te stop pen. Echtscheiding. Een rechter in Bristol (Engeland) stond voor een moeilijke taak. Een jong vrouwtje wilde scheiden. Ze was na haar huwelijk ingetrok ken in het huis van haar schoonouders. Elke avond ver scheen schoonma in de slaapka mer om haar 35-jarige zoon in te stoppen. .,Ik heb dat altijd gedaan en ik zal dat blijven doen" verzekerde schoonma. Het vrouwtje kon het niet uit houden bij de ingestopte echt genoot„Goed", zei de rech ter. „dan maar scheiding". Veerboot. De Denen, die via-- hèt veer GroszenbrodeGjed- ser (Denemarken) geveD aan de Duitse veerboot de voorkeur boven de Deense.Elk gevoel van ressentiment jegens de Duitsers is plotseling verdwe nen. Verklaring: op de Duitse veerboot worden belastingvrije sigaretten verkocht Spel. Een achtjarige knaap te Florence vond in de kast van z'n oma leuke stukken gekleurd papier. Hy vouwde er zwaluw tjes van en liet ze nit het raam scherenDe mensen op straat grepen er spoedig naarOma werd door het lawaai attent ge maakt op haar kleinzoon. Ze snelde naar de kamer, waar de knaap met biljetten van 10.000 lire bezig was.Het .gelukte haar nog acht biljetten te red den. Wat een land Een heer in Hongarije heeft er over ge klaagddat er te weinig ten toonstellingen worden gehou den. Hy wil nu een tentoonstel ling laten houden van zaken, die in Hongarije niet deugen: veiligheidsscheermes jes, die niet in de houders passen, worstjes met grote luchtbellen, jurken, die verkleuren, messen, die niet te slijpen zijn, school schriften met onbeschrijfbaar papier, stopconatcten, die le- vensgèvaarlijk zijn. sigaretten met lekkend papier Wat een land wat een land! Dior. De Franse modekoning Dior is kleiner gaan wonen. Een van zijn belangrijkste cliënten heeft de rekening niet betaald. Het is de heer Faroek, ex-ko ning van Egypte. Dior krijgt nog 60.000 gulden van hem en dat is zelfs voor een modeko ning tegenwoordig een heel be drag, wanneer het niet betaald wordt. Record. Een vliegtuig van de Pan American Airways heeft een record behaald. Het landde te San Francisco met 6049 pas sagiers. Daarbij waren 6000 ka narievogels. Het huisraad en dc persoonlijke be zittingen van het Amerikaanse leger- personeel, gestationneerd in Triest, wordt reeds verscheept naar de Ver enigde Staten, in afwachting van de overdracht van ..Zóne A" tot nu toe bestuurd door de Britten en Amerdui nen, aan Italië. Militairen laden de schepen in, in de haven van deze stad. VOOR HET EERST IN 23 JAAR Papier beperking ten einde Londen, November Er is een nieuwe ster verschenen aan het firma ment der Britse dagbladpers: „The Recorder", een op zichzelf reeds opmer kelijk feit, maar te opmerkelijker, daar er sinds 23 jaar geen nieuwe krant in Engeland is uitgekomen. Het Britse dagbladwezen had een vrij stabiel karakter gekregen, en het leek een welhaast onmogelijke taak daarin ook maar enige verandering te brengen. Toch is er een man geweest, die het gewaagd heeft het Britse publiek een nieuw dagblad te bieden: William J. Brittain, en de wijze waarop hij dit gedaan heeft, vormt een aantrekkelijk verhaal. Het eerste Britse dagblad verscheen in het begin van de 18e eeuw onder de duidelijke maar weinig fantasie rijke naam „The Daily Courant". In 1785 verscheen voor het eerst „The Times", die zich ontwikkeld heeft tot een blad met wereldfaam, evenals de Manchester Guardian", die de laatste jaren aan invloed schijnt te winnen en „The Times" naar de kroon steekt. Maar beide bladen vormen voor het frote publiek te zware kost, hetgeen uidelqk blijkt uit de oplaag van ,7The Times", die niet meer dan 225.000 exemplaren bedraagt. De „Manches ter Guardian" is weinig groter. Heel anders van inhoud en opmaak zijn de populaire bladen, als de „Dai ly Mirror" met een oplaag van 4% millioen exemplaren, en de „Daily Ex press" met een oplaag van 4*4 millioen exemplaren. Niet saai Tegen deze twee uitersten van de journalistiek: de deftige, maar moei lijk leesbare kranten-van-standing en «makkelijk-leesbare, maar de mo- -vergiftigende „gele pers" is Brittain in het geweer gekomen. Hij wil een betrouwbare, wei-doordachte berichtgeving, op een prettige wijze gepresenteerd. Of, zoals hij zelf zegt: „Ik wil bewijzen dat een dagblad van standing niet saai behoeft te zijn". Reeds als jongeman koesterde Brit tain de wens een eigen dagblad te re digeren. Maar hij was verstandig ge noeg om in te zien, dat de uitgave van een nieuw blad in Engeland een gewaagde onderneming was, die-een enorme vakkennis en een behoorlijk kapitaal vereiste. In 1934 nog maar 29 jaar oud was hij hoofd redacteur van het weekblad „Sunday Dispatch", doch hij had nog genoeg energie over om er iets bij te doen. Van zijn spaargeld kocht hij „The Re corder". een weekblad, dat al sinds 1870 bestond, doch in de moeilijke der tiger jaren een kwijnend bestaan leidde: het had een oplaag van niet meer dan 700 exemplaren Maar Brittain wist wat hij deed. In zijn vrije tijd verzorgde hij de inhoud van „The Recorder" en hij slaagde erin de oplaag te vermeerderen tot 7000 exemplaren. Toen hij aldus het blad van de ondergang gered had, nam hij de volgende weloverwogen MUZIEKFEUILLETON Vrijdag wordt zijn concert in e klein te Middelburg gespeeld „Hij is musicus, alleen maar musicus Deze woorden over Chopin werden eens geschreven door de Franse schrijfster George Sand, de vrouw, die in het leven van de componist zulk een grote rol heeft gespeeld. Zij had het nog beter en nog raker kunnen formuleren: „Hy is pianist, alleen maar pianistwant pas aan het klavier immers was Cliopin geheel zichzelf. Nergens komt dit duidelijker tot uiting dan in zijn twee pianoconcerten, waarvan er Vrijdag één in Middelburg wordt uitgevoerd door mr. J. A. Abblng, samen met de „Instrumentale". Het orkest heeft in deze werken een secundaire functie en sclijjat slechts te mogen meedoen bjj de gratie van de vleugel en dan alleen nog maar om de glorie van dit instrument beter te doen uitkomen hem voor de derde maal in de Pool se hoofdstad in het openbaar te la ten optreden en zo schrijft hij aan een oude schoolvriend, „dan moet ik mijn nieuwe concert spelen, maar het is nog niet klaar Half Mei komt in een brief aan dezelfde vriend opnieuw het werk ter sprake en het blijkt, dat het nog niet af is: „met het Rondo ben ik nog niet gereed, daarvoor heeft men inspiratie nodig. Ik haast me er ech ter niet mee Op 22 September 1830 echter schrijft Chopin opgelucht, dat hij met het Concert klaargekomen is en dat het binnenkort zal worden uitge voerd. waarbij hij zelf als solist zal optreden. Een merkwaardige mededeling van de jonge componist is deze brief is, dat hij bij een repetitie vergeten had sordines mee te nemen voor de vio listen. Tegenwoordig zorgt Iedere vi olist daar zelf voor. maar In die da- De beide concerten ontstonden in de eerste periode van Chopin's werk zaamheid als componist en vormen met uitzondering van enkele kortere stukken, die in dezelfde periode ont stonden, de enige composities, waar bij het orkest een rol speelt. Later wordt voor de begaafde Pool uitslui tend de piano de mogelijkheid om ge dachten en gevoelens muzikaal te openbaren. Mr. Abbing speelt hef eerste piano-concert in e-klein, het wordt althans het eerste genoemd, maar in werkelijkheid is dit werk het tweede concert, dat ontstond ha het soortgelijke in f-klein. Reeds ten tijde van Chopin's leven werd dit concert in e-klein bijzonder populair. De componist begon er aan te werken, toen hij in Warschau woonde omstreeks 1830. In April van dat jaar wordt het genoemd in de brieven, die Chopin aan zijn familie en vrienden schreef. Er zijn in die dagen plannen in voorbereiding om gen was men zover niet. „En zon der sordines zou het tweede deel ge heel mislukken, terwyi het naar mjjn mening toch al weinig succes kan hebben" aldus Chopin. „Het Rondo is vol effect, het Allegro krachtig". En alsof hij vindt, dat hij zijn eigen werk te zéér heeft aangeprezen, volgt op deze zin onmiddellyk de exclamatie: „O, die vervloekte eigenliefde!" Op de lie October van het jaar 1830 werd het Concert voor het eerst in het openbaar gespeeld, tij dens een uitvoering onder de Itali aanse dirigent Soliva, die docent was aan het Conservatorium te Warschau. „Het liep van een leien dakje" zo schrijft Chopin. „Na een symphonie van Görner speelde ik het Allegro en het applaus was daverend." Doch nu komt het vreemde van deze uitvoering: uit Chopin's brief blqkt, dat na het eerste deel van zqn Concert eerst een Aria werd uitgevoerd, een com positie van de dirigent voor solo, koor en orkest. En pas na deze Aria speelde Chopin het tweede en het derde deel van zijn Con certVoor de huidige con certbezoekers een merkwaardige gang van zaken, doch nergens leest men critiek hierop van de componist, integendeel: „Het ge lukte de dirigent ons allen zo in toom te houden, dat ik nog nooit zo rustig met orkest heb ge speeld". Dan volgt echter een zin, waarach ter men de spotvogel-Chopin herkent: „De vleugel moet er; in de smaak ge vallen zijn, en juffrouw Wolkow, de zangeres, nog meer; op het toneel ziet zij er allerbekoorlijkst uit". Het werk maakt, ondanks het en thousiasme van de componist, een wat minder geïnspireerde Indruk dan het concert in f-klein, maar het bevat niettemin zulke charmante en bril- Iante passages, dat men de onmis kenbare tekortkomingen gaarne voor stap op de lange weg die voerde naar de verwezenlijking van zijn droom: hijstaakte de uitgave. Dat was in 1939, toen de oorlog was uitgebro ken. Hij was zich ex*van bewust, dat het in oorlogstijd voor hem heel moei lijk, zo niet onmogelijk zou zqn, de wedijver niet de grote krantencon cerns vol te houden. Maar in 1943 zag hij opnieuw een kans en liet hij „Ine Recorder" herverschijnen, dit maal als nationaal weekblad. Vastbe raden hield hij zijn doel in liet oog en met eindeloos geduld wachtte hij tot zijn kans zou komen. En die kans kwam. Tot Mei jl. was het van regeringswege, in verband met de papierschaarste, verboden een nieuw blad op te richten. Maar in die maand werd het verbod opge heven en onmiddellijk gingen Brittain en zijn medewerkers aan de slag om de uitgave van een dagblad voor te wy geven „The Recorder" een goede bereiden. Op 28 October jl. ging het kans! eerste nummer de deur van de zetterjj uit, en overal in Londen was het dag blad „The Recorder" verkrijgbaar te gen Detaling van een dubbeltje. Het blad is door de andere bladen op collegiale, hartelijke wqze verwel komd. Een brief En de aartsbisschop van Canter bury zond een open brief in, die in het eerste nummer van „The Recor der" waarvan een exemplaar op perkament, aan Koningin Elizabeth werd gezonden werd afgedrukt. Daarin zegt deze kerkvorst o.m.: „Het verschijnen van een nieuw dag blad juich ik in het algemeen toe. Ik hoop dat U erin zult slagen een duidelijk geluid te doen horen in de dagblad-journalistiek. Zoals U zult begrijpen ben ik zeer blh met uw ver klaring, dat U zich by al uw werk ge leid voelt door God, en dat U het werk der kerken zoveel mogelyk ruchtbaarheid zult geven. Moge God U leiden en zij Zijn Woord een lamp voor uw voet". „The Recorder" voert nl. de volgen de pretentie: „Zq gelooft in God; is trots op de invloed ten goede van Brittannië en het grote Britse we reldrijk; verheugt zich in een geluk kig gezinsleven; geloof in jeugd en vooruitgang; moedigt de arbeid en de industriële ontwikkeling aan; zoekt voor ieder de gelegenheid zich een welvarender en rijker leven te schep pen". Het eerste nummer houdt wel enige beloften in. De berichtgeving is met zorg samengesteld, de opmaak is rus tig, doch geenszins saai. Of het blad „erin" zal gaan, moet uiteraard nog worden afgewacht De Engelsman hecht, precies als de Nederlander, aan z$n gewoonten en 't meest aan zijn eigen, vertrouwde krant. Maar ONDER PSYCHISCHE DRUK Voorwaardelijke reflex-theorie (Van een bijzondere medewerker) NEW YORK, November. De laatste dagen hebben de dagbladen het bericht gebracht dat een aantal hoogst belangrijke, maar schokkende films in besloten kring vertoond zijn over de behandeling van de krijgsgevan genen door de communisten. Op een dezer films oorspronkelijk verspreid door de rode propaganda- dienst ziet men een gevangen genomen Amerikaanse piloot een „be kentenis" afleggen over de rol die hij in de bacteriologische oorlogsvoering heeft gespeeld. Deze man is naar de vrije wereld teruggekeerd en hij was maar al te blij zijn valse getuigenis dat hem onder dwang werd afgeperst, te knnnen herroepen. Aan de blik van zijn ogen is echter nog duidelijk te zien welke physieke en geestelijke martelingen deze man maandenlang te verduren heeft gehad, voordat hij rijp was voor het afleggen van zijn „be kentenis". Na het zien van de films rees bij velen de vraag waarom deze mannen de gelegenheid werd gegeven naar hun land terug te keren en zij niet werden afeemaakt. Dr. Charles Mayo, de bekende chi rurg en psycholoog, die als Ameri kaanse gedelegeerde zitting heeft in de politieke commissie van de As semblee, vergeleek de door de com munisten toegepaste methoden met de door de bekende Russische bioloog Pawlow uitgevoerde experimenten Pawlow ontwikkelde hierop de z.g. „voorwaardelijke reflex"-theorie, die zegt dat dieren geleerd kan worden op een bepaalde manier te reageren, wanneer zij geprikkeld worden door een telkens herhaald sein of in een zekere toestand komen te verkeren. De communisten passen deze theo rie op mensen toe en in hun handen werd de „voorwaardelijke reflex"- theorie tot een middel om de reacties der gevangenen in de door de commu nisten gewenste richting te leiden. Dit is misschien een van de reden waar om zij de Amerikaanse piloten lieten terugkeren. De herhaling. De communisten zijn blijkbaar van mening, dat als zij maar eenmaal iemand valse denkbeelden hebben in geprent, het slachtoffer deze steeds automatisch zal blijven herhalen. Zij zqn tevens van mening dat de ont kenning van het feit nooit de beschul diging kan ontzenuwen vooral niet wanneer een zo verschrikkelijke en lief neemt. Vooral het laatste deel (Vitale), maakt na het stemmige, dromerige Larghetto, een krachtige indruk. Het programma van Vrijdag ver meldt voorts een „fuga ricercata" uit Bach's „Musikalische Opfer", gecom poneerd door Bach na zijn bezoek aan Frederik de Grote in 1747 op een thema, door de koning opgegeven („Thema regium"). Tenslotte worden twee werken van Engelse componis ten uitgevoerd, n.l. van Henry Pur- cell (16581695) en van de heden daagse toondichter Benjamin Britten, wiens „Simple Symphony" tot klin ken wordt gebracht, de K. ernstige beschuldiging geuit wordt als het voeren van een bacteriologische oorlog. Door de slachtoffers naar hun land te laten terugkeren hopen de commu nisten te bereiken dat door de publi citeit die aan hun terugkeer wordt gewijd de beschuldigingen ten aanzien van het voeren van een bacteriologi sche oorlog „warm worden gehouden". Hun ontkenning zal, naar zij menen, er slechts toe leiden dat de kwestie weer in het openbaar zal worden be sproken en hen die „bekend" hebben om een eind te maken aan de voort durende martelingen en de dood te ontlopen, in een slecht daglicht zal stellen. Het begrip van de menselijke waar digheid heeft echter bij de vrij'e vol ken te diep wortel geschoten. Zij kun nen zich gemakkelijk indenken dat geest en lichaam het tegen onmense lijke behandeling kunnen opgeven. Zij richten hun toorn slechts tegen hen, die de waardigheid van de mens voor politieke doeleinden willen vernede ren. De „New York Times" schreef hierover zeer juist: ,De slachtoffers, die tot ons zijn teruggekeerd, verdie nen, of zij „bekend" hebben of niet, ons medeleven en onze zorg". De woede. De woede van het Amerikaanse volk wordt weerspiegeld in de door de Amerikaanse delegatie uitgeoefende drang deze kwestie niet in de doofpot te stoppen, maar in de vergadering van de Verenigde Naties te behande len. Men verwacht dat de communis ten wederom zullen weigeren een on partijdig onderzoek te laten instellen naar hun beschuldigingen en dit zal verdere steun verlenen aan de bewe ring van tal van waarnemers in bin nen- en buitenland, dat de campagne inzake het voeren van een bacterio logische oorlog uitsluitend een psy chologische oorlogvoering was met het doel tweedracht te zaaien in de ge lederen van de bondgenoten door de Verenigde St3ten In een verkeerd dag licht te stellen.

Krantenbank Zeeland

Provinciale Zeeuwse Courant | 1953 | | pagina 5